H Χρύσα Κατσαρίνη δεν έχει τέλεια οπίσθια, έχει κυτταρίτιδα και είναι ευτυχισμένη

Η ζωή ενός κωμικού στην Αθήνα, σίγουρα δεν ακούγεται πολύ εύκολη στα δικά μου αυτιά. Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις stand up τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι πως υπάρχει ακόμα δρόμος να διανύσουμε και στα αστεία των ίδιων των κωμικών, αλλά και στο πώς έχει εκπαιδευτεί το αυτί του κοινού να τα ακούει και να αντιδρά σε αυτά.

Η Χρύσα Κατσαρίνη είναι η δεύτερη γυναίκα (μαζί με την Κατερίνα Βρανά), που έχει ανέβει σε μια σκηνή μπροστά μου, πήρε το μικρόφωνο και λέγοντας αστεία για τη γειτόνισσά της, για τους άντρες, για τον σεξισμό, τη Χρυσή Αυγή, τη μαμά της, την Παναγία και – φυσικά – τον εαυτό της, προσπάθησε να με κάνει να γελάσω. Και τα κατάφερε. Όπως είπα και στην ίδια, είναι η μονη της οποίας τα αστεία από την παράσταση “Ό,τι πολυτιμότερο έχω”, έχω μάθει απ’ έξω, και παρόλ’ αυτά συνεχίζω να ξεκαρδίζομαι όταν την ακούω να τα λέει. Δεν είναι να πεις ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και εύκολα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Λόγω της προσωπικής επαφής που έχω πια μαζί της, καθώς μας ενώνουν μερικά ποτάκια και late night γκομενικές εξομολογήσεις και περιπέτειες, της λέω κάθε φορά που την βλέπω ότι πρέπει να πάψει να κάνει χιούμορ με το σώμα και το βάρος της. Ο λόγος; Απλά δεν βρίσκω αστείο να ακούω μια γυναίκα να μειώνει τον εαυτό της και τον κόσμο από κάτω να γελά. Αυτό θα είναι κατά κύριο λόγο και το θέμα της παρακάτω συνέντευξης η οποία έγινε τις προάλλες στο Χαϊδάρι. Σε ένα σουβλατζίδικο. Μετά τη φωτογράφισή της, σε ένα γυμναστήριο.

«Αυτό που έχω νιώσει από τις παραστάσεις τόσων χρόνων που αυτοσαρκάζομαι, είναι ότι αμέσως το κοινό νιώθει πιο κοντά σου. Δεν νιώθουν άσχημα για σένα, δε θέλουν να σε πάρουν αγκαλιά, δεν είναι αυτό το “αχ μωρέ το καημένο”, αλλά το “α ρε συ έχει κι αυτή τα ίδια θέματα”, οπότε ταυτίζεται με κάποιο τρόπο το κοινό μαζί σου και νιώθει μια οικειότητα που δε θα ένιωθε αν έπαιρνες μια θέση διαφορετική και έλεγες πόσο γαμάτος είσαι για παράδειγμα», μου λέει για να με πείσει ότι δε νιώθουν όλοι οίκτο με τα αστεία αυτοσαρκασμού, όπως εγώ που καμια φορά γελάω με αυτά και μετά νιώθω τύψεις.

«Ο κόσμος γελάει με τα αστεία που κάνω για το σώμα μου. Μπορεί να πεταχτεί κάποιος από το κοινό και να μου πει “μια χαρά είσαι”, ή κάτι κολακευτικό, αλλά κατά βάση γελάνε γιατί καταλαβαίνουν ότι προφανώς υπερβάλω γιατί δεν είναι ότι έχω αυτή την εικόνα για τον εαυτό μου ότι με θεωρώ χοντρή, οπότε βλέπουν την κωμική υπερβολή. Το πιο προφανές πράγμα με το οποίο μπορεί να αστειευτεί κανείς πάνω μου δεν είναι το ότι είμαι γεμάτη. Υπάρχουν άλλα πιο προφανή πράγματα πάνω μου όταν θα βγω στη σκηνή, αλλά δεν θεωρώ ότι μπορώ να πατήσω εκεί για να κάνω αστείο. Ας πούμε το στήθος μου είναι πιο προφανές από τα κιλά μου, αλλά το να βγω και να πω πόσο μεγάλο στήθος έχω και πόσο πρόβλημα είναι αυτό, δεν το βρίσκω αστείο γιατί δεν είναι ειλικρινές. Θεωρώ ότι είναι ένα προτέρημα, το οποίο δεν μπορώ να το υποστηρίξω ως μειονέκτημα από τη στιγμή που δεν το πιστεύω».

Θεωρώ μειονέκτημα το ότι έχω κάποια παραπανίσια κιλά και γι΄αυτό πατάω πάνω σε αυτό. Και είναι και το πρώτο πράγμα που θα προσέξει κανείς. Με το που βγω στη σκηνή κι αρχίσω και μιλάω, προσέχεις 5-6 πράγματα, οι κωμικοί στοχεύουν και πατούν εκεί και μιλούν γι’ αυτά.

«Αυτό που με γεμίζει ικανοποίηση είναι όταν μου λένε οι γυναίκες ότι τις βοήθησα να νιώσουν καλά με το σώμα τους. Για μένα ένα τέτοιο μηνύμα αντιστοιχεί σε χίλια μηνύματα μίσους που θα με λένε χοντρή. Γιατί υπάρχουν κοριτσάκια εκεί έξω που νιώθουν άσχημα γιατί δε μπορούν να ανταποκριθούν στο πρότυπο ομορφιάς που προβάλλεται. Πραγματικά δε γίνεται κάθε σώμα να ανταποκριθεί σε αυτό, το δικό μου σώμα δε θα έιναι ποτέ ένα ψηλό, αδύνατο σώμα με μικρό στήθος ή με έναν τεράστιο πισινό. Αυτό είναι το καλούπι του, με λίγα περισσότερα ή λίγα λιγότερα κιλά, αλλά αυτό είναι το καλούπι του. Δε θα αλλάξει ποτέ. Υπάρχουν αντίστοιχα κορίτσια που πιστεύουν πως όλες οι αποτυχίες της ζωής τους οφείλονται στο ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό το πρότυπο ομορφιάς. Το γεγονός ότι υπάρχω εγώ εκεί έξω που με γεμίζει 100% και είμαι βαθιά ευτυχισμένη, τους δίνει ελπίδα, ότι κοίτα να δεις, υπάρχει αυτή η κοπέλα που δεν έχει καμία σχέση με τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλουν και κοίτα πόσο ευτυχισμένη είναι και κάνει κάτι που αγαπάει αληθινά και τα καταφέρνει. Είναι σημαντικό να υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι διαφορετικό και δεν εννοώ ότι πρέπει να είμαι πρότυπο για τα νέα κορίτσια, αλλά είναι σημαντικό να ξέρουν ότι υπάρχει εκεί έξω και κάποια που δεν είναι η Κατερίνα Καινούργιου, με αυτή τη σιλουέτα ή ό,τι κι αν πρεσβεύει εκείνη και η κάθε Κατερίνα Καινούργιου. Υπάρχει κάτι που δεν έχει σχέση με αυτό και μπορεί να ακολουθήσει κι εκείνο το δρόμο. Είμαι αυτή που είμαι, με αυτά τα όνειρα, αυτό το σώμα, αυτές τις σκέψεις και αυτόν τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και έχω ακολουθήσει τον δικό μου δρόμο και είμαι πολύ ευτυχισμένη χωρίς να έχω τον απίστευτο κώλο χωρίς κυτταρίτιδα».

Γνωρίζοντας, τη Χρύσα και παρακολουθώντας το πώς κινείται στη σκηνή, πώς μιλάει στον κόσμο, η αυτοπεποίθηση που εκπέμπει δεν σε κάνει να πιστεύεις και πολύ ότι θεωρεί πως το σώμα της μειονεκτεί σε σχέση με τα υπόλοιπα. Στο πρωινό του Star και στην «Φωλιά των ΚουΚου» που βρίσκεται αυτή τη σεζόν, όμως, η ίδια λέει πως δε νιώθει το ίδιο άνετα. Η τηλεόραση την έχει κάνει να δει κάπως αλλιώς τον εαυτό της. «Και να μην το θες, η φύση της δουλειάς αυτής, σε οδηγεί στο να γίνει λίγο πιο σημαντικό θέμα στο μυαλό σου η εικόνα και το σώμα σου. Κακά τα ψέματα, η τηλεόραση είναι κατά βάση η εικόνα, σε ένα 60-70%. Και μετά είναι και το τι λες προφανώς, αλλά ναι, επηρεάζεται πάρα πολύ ο τρόπος που σκέφτομαι για το σώμα μου. Φιλτράρεται πολύ μέσα από αυτή τη δουλειά. Προσέχω πώς στέκομαι στο πάνελ, πώς θα τοποθετήσω τα χέρια μου για να μη φαίνονται τα μπράτσα. Είναι θέμα και μάλιστα ένα θέμα που δεν είχα και ποτέ στη σκηνή. Εκεί νιώθω τρομερή αυτοπεποίθηση και καύλα. Νιώθω ότι το σώμα μου είναι το ιδανικό σώμα για κάθε άνθρωπο».

Η σκηνή μου δίνει μια ωραία ψευδαίσθηση ή μια ωραία αυτοπεποίθηση που δεν έχω στη ζωή μου γενικότερα, πόσο μάλλον στην τηλεόραση. Στην τηλεόραση προσέχω τα πάντα: πώς στέκομαι, πώς γυρίζω, για να μην φανεί το ένα ή το άλλο ελάττωμα. Ξαφνικά βλέπω ελαττώματα που δεν ήξερα ότι είχα ή δεν είχα σκεφτεί ποτέ για μένα.

«Δε με πιέζει κανένας να αλλάξω, ίσα ίσα στην εκπομπή από την αρχή με στηρίζουν, ξέρουν ότι αυτό είμαι και ξέρω ότι γι’ αυτό με πήραν. Δε με πιέζουν να χάσω κιλά. Από ‘κει και πέρα είναι μια αλλαγή που θέλω να κάνω εγώ στον εαυτό μου γιατί δε μου αρέσει αυτό που βλέπω όταν με κοιτάζω στο μόνιτορ. Η τηλεόραση όλοι ξέρουμε ότι προσθέτει πάρα πολύ οπότε αυτό ίσως με έχει επηρεάσει. Γιατί δεν είναι ότι αυτό που βλέπω αυτό είμαι όντως. με βλέπουν άνθρωποι στο δρόμο και μου λένε “ρε κορίτσι μου εσύ είσαι κανονική, τι γίνεται;”», μου λέει και συνεχίζει με την αφήγηση μιας ιστορίας για ορισμένα σχόλια που της κάνουν στο Youtube για το σώμα της και πώς αυτά αποτέλεσαν την αφορμή για να γυρίσει το ακόλουθο βίντεο.

«Πάντα θα υπάρχουν σχόλια για την εικόνα μου. Δεν αλλάζει αυτό. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα προσέξεις πάνω μου, οπότε αν θες να με χτυπήσεις κάπου, θα με χτυπήσεις σε κάτι επιφανειακό και εύκολο. Δε μπορούν να με χτυπήσουν στη δουλειά μου γιατί είμαι καλή σ’ αυτό. Να ρθεις και να μου πεις ότι δεν είμαι καλή κωμικός όταν έχεις έρθει στην παράσταση κι ακούς τον κόσμο να γελάει, δεν μπορείς. Οπότε θα πεις αυτή είναι κοντή, είναι χοντρή, έχει μεγάλη μύτη. Είναι μια παιδική νοοτροπία του θα πληγώσω κάποιον με κάτι πολύ εμφανές. Δεν έχει έρθει κάποιος να μου πει τέτοια πράγματα κατά πρόσωπο, ευτυχώς και για τους δυο μας. Από το ίντερνετ, έχω σταματήσει να θυμώνω ή να πληγώνομαι όπως παλιά, γιατί έχω καταλάβει ότι εκεί υπάρχουν άλλα προβλήματα. Είναι μια απελπισμένη αναζήτηση προσοχής που δεν έχουν από γονείς ή φίλους, ή νιώθουν ότι με το να μειώσουν εμένα παίρνουν μιας κάποιας μορφής ικανοποίηση ή αναγνώριση».

Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο μεγάλα τα δικά τους προβλήματα από αυτά που μόλις θεώρησαν ότι μου δημιούργησαν. Ειδικά όταν περνάω περιόδους της ζωής μου που νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, τέτοια σχόλια δε με αγγίζουν καν.

Στο διάλειμμα που κάναμε για να φάμε τα σουβλάκια μας, συζητήσαμε για άντρες και τι παίζει αυτόν τον καιρό στα αισθηματικά μας. Όταν ξαναπάτησα το Rec ώστε να συνεχίσει η ηχογράφηση, ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα ποια Χρύσα ενεργοποιείται όταν φλερτάρει, η ανασφαλής της τηλεόρασης, ή εκείνη που τα σπάει πάνω στη σκηνή;

«Με έναν περίεργο τρόπο, πέρα από τη σκηνή, έχω τρομερή αυτοπεποίθηση και όταν φλερτάρω. Δε μου έχει τύχει να νιώθω άσχημα με το σώμα μου όταν κάνω φλερτ. Εκείνη την ώρα νιώθω τρομερά γοητευτική, οπότε αυτό περνάει στους άντρες γιατί όταν νιώθεις καλά με το σώμα σου αυτό ακτινοβολεί. Βγαίνει από τους πόρους του σώματός σου το πόσο όμορφα νιώθεις. Αν τα βάλεις κάτω, ο μόνος τρόπος να μη νιώθω όμορφα με μένα είναι να βλέπω τον εαυτό μου στο μόνιτορ. Αν δηλαδή τοποθετήσεις στο μπαρ απέναντί μου ένα μόνιτορ, εκεί μπορεί να δυσκολευτώ να φλερτάρω με γκομενάκια».

Το χιούμορ και η προσωπικότητα είναι – κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη – αυτό που ουσιαστικά κερδίζει τους άλλους ανθρώπους. Ρίχνοντας όμως μια ματιά στην ελληνική stand up σκηνή, οι γυναίκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. «Δεν πιστεύω ότι οι γυναίκες δεν έχουν χιούμορ, παρόλο που αυτό υιοθετείται συνήθως. Γνωρίζω πάρα πολύ αστείες γυναίκες στην καθημερινότητά μου, που με κάνουν να γελάω πάρα πολύ. Η Μαριλού Ρεπαπή ας πούμε είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα μιας γυναίκας που έχει τρομερό χιούμορ αλλά δεν είναι επαγγελματίας κωμικός. Πιστεύω ότι οι γυναίκες έχουν πάρα πολύ χιούμορ, αλλά δεν τους δόθηκαν ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες. Ήμουν μπροστά σε σκηνικό που η μαμά σταμάτησε το κοριτσάκι από το να πει ένα ανέκδοτο λέγοντάς του “άσε να το πει ο αδερφός σου που το λέει καλύτερα”. Αυτό ας πούμε είναι ένα παράδειγμα γιατί μια γυναίκα στο μέλλον δε θα τολμήσει να γίνει κωμικός. Ίσως είναι αυτή η στιγμή τόσο καθοριστική για εκείνη που θα τη σταματήσει γι αυτό. Εμένα η μάνα μου όταν έλεγα ανέκδοτα στην παρέα, σταματούσε τους πάντες για να ακουστεί το ανέκδοτο που έλεγα. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα το να έχω άποψη και γνώμη σε μια παρέα ενηλίκων. Την αυτοπεποίθηση του να ανέβω πάνω στη σκηνή την έχτισε η μητέρα μου».

Πιστεύω ότι έχει να κάνει και με φόβο των γυναικών να τσαλακωθούν γιατί προβάλλεται και αυτό. Το χειρότερό μου είναι όταν μου λένε για μια αδιανόητα όμορφη γυναίκα όπωςη Αντριάνα Λίμα “καλά ε δεν ξέρεις πόσο αστεία είναι”. “Αλήθεια; Να τη φέρουμε σε ένα open mic να πει 2-3 αστεία”.

«Το πρόβλημα με αυτό, παρόλο που δεν θα έπρεπε να το πω σαν φεμινίστρια που είμαι, αλλά θεωρώ ότι επειδή ακριβώς τα κοριτσάκια όταν μεγαλώνουν τα προσεγγίζουμε με το “τι όμορφη είσαι εσύ, τι ωραίο φόρεμα” και όχι όπως τα αγοράκια που τους λέμε “τι έξυπνος είσαι εσύ, τι δυνατός, τι ωραία ζωγραφιά”. Η πλειοψηφία των ανθρώπων, πατάμε στην εμφάνιση στα κοριτσάκια, ενώ στα αγοράκια θα πατήσουμε σε κάτι δημιουργικό. Οπότε αυτά μεγαλώνουν με την αντίληψη ότι η ομορφιά τους είναι η δύναμή τους, άρα πρέπει αυτό να κρατήσουν και βάζουν περισσότερο βάρος στο να είναι εμφανίσιμες από το να χτίσουν προσωπικότητα. Δε θέλω να περάσω την εικόνα ότι μια πανέμορφη γυναίκα δε μπορεί να είναι έξυπνη, αλλά ότι αν εστιάσουμε στην ομορφιά, και όχι στην προσωπικότητα, πρακτικά δε μπορείς να γίνεις κωμικός γιατί θα πρέπει να έχεις βαθιές ρίζες για να χτίσεις αστεία πάνω σε οτιδήποτε».

Η Χρύσα θα παρουσιάσει για τελευταία φορά στην Αθήνα την παράσταση “Ό,τι πολυτιμότερο έχω”, την Παρασκευή, 11 Μαΐου. Το αγαπημένο μου κομμάτι στην παράσταση αυτή, είναι το αστείο με τη “γροθιά στο σεξισμό”, αλλά και κάθε ατάκα της Χρύσας που έχει επιλέξει να τη χρησιμοποιήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσει κάποιο μήνυμα, πέρα από το να σε κάνει να γελάσεις. «Θέλω όλα τα κείμενά μου να έχουν γροθιά στο σεξισμό γιατί όπως θέλω να ακούγονται περιστατικά βίας από συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, από τη στιγμή που μου δίνεται ο λόγος, θεωρώ ότι είναι μεγάλο εργαλείο και πρέπει να το χρησιμοποιήσω με τέτοιο τρόπο ώστε μεσ’ στο μυαλό μου να κάνω τον κόσμο καλύτερο ή να κινηθώ προς μια κατεύθυνση που θα βοηθήσει λίγο παραπάνω να διαδοθεί η αγάπη. Και το να αγαπάς τις γυναίκες λίγο παραπάνω και να νιώσουν λίγο παραπάνω ότι είναι ίσες με τους άντρες έιναι ένα σημαντικό μήνυμα».

Για να δεις κι εσύ το “Ό,τι πολυτιμότερο έχω” την Παρασκευή, 11 Μαΐου, στο PetroGazi, κλείσε εισιτήρια σήμερα κιόλας στο viva.gr. Είναι η τελευταία solo παράσταση της Χρύσας Κατσαρίνη στην Αθήνα και θα βιντεοσκοπηθεί.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Eυχαριστούμε για τη φιλοξενία το Hall of Winners.