Η Αφροδίτη Λιάντου προσπαθούσε για έναν χρόνο να μην ερωτευτεί
MUA & HAIR STYLIST: ΙΩΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ MOXY ATHENS.
- 29 ΦΕΒ 2024
Η Αφροδίτη Λιάντου μπαίνει στον χώρο και φέρνει μαζί της φως. Συνεσταλμένη και χαλαρή, με έκανε να αναρωτηθώ αν χάνει ποτέ την ψυχραιμία της. Αυτή η cool γυναίκα, που ένιωσε πραγματικά Φακντ απ όταν σπούδαζε στο Λονδίνο, διατηρεί την ψυχραιμία της σε κάθε τι μεγάλο, όμως τη χάνει στα μικρά-μικρά της καθημερινότητας, όπως παραδέχτηκε.
Αυτό τον καιρό η Αφροδίτη Λιάντου είναι Φακντ απ στο θεατρικό σανίδι του Θεάτρου Άλφα – Ληναίος- Φωτίου, αφού πρωταγωνιστεί στο ομώνυμο έργο του Τάσου Ιορδανίδη, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα. Το θέατρο ήρθε στη ζωή της ξανά, μετά την γνωριμία της με τον Τάσο Ιορδανίδη στη Γη της Ελιάς, που ήταν και το τηλεοπτικό της ντεμπούτο.
Στην ίδια σειρά γνώρισε και τον σύντροφό της, Αλέξανδρο Σκουρλέτη, με τον οποίο απέφευγαν να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους για έναν χρόνο, όπως λέει γελώντας. Τελικά δεν τα κατάφεραν και τώρα εκτός από ζευγάρι είναι και συνεργάτες στην εταιρεία της. Ναι, εκτός από μουσικός με σπουδές στο Λονδίνο και ηθοποιός στην ελληνική τηλεόραση και στο θέατρο, η Αφροδίτη Λιάντου σχεδιάζει και πουλά τις δικές της τσάντες. Εκείνος τις φωτογραφίζει.
Η Αφροδίτη Λιάντου μού μιλά για όλα αυτά, ενώ προετοιμάζεται για τη φωτογράφισή της καθώς συνειδητοποιώ την αδιαμφισβήτητη ομορφιά της, στην οποία εκείνη δεν δείχνει να δίνει και τόση σημασία. Όπως δεν δίνει σημασία στα σχόλια περί nepo babies, που ακολουθούν τα παιδιά των διάσημων σε όλο τον κόσμο (είναι η κόρη της Εβελίνας Παπούλια και το Γιώργου Λιάντου, κι ένα μωρό που όπως συνειδητοποιούσαμε όλοι γύρω της, είδαμε να κυοφορείται σε μία από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες του Mega, τους Δύο Ξένους). Εκείνη εκτιμά τη γνώμη των γονιών της και ξέρει πώς ό,τι καταφέρει να κατακτήσει θα είναι δικό της.
Παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται εξάλλου, χωρίς να περιορίζει τον εαυτό της ως προς τον χώρο στον οποίο θα αφιερωθεί. Η Αφροδίτη Λιάντου δεν κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά γράφει τους μικρούς της στόχους σε χαρτάκια που κολλάει στον τοίχο. Δεν τα λέει, αλλά προσηλώνεται και πετυχαίνει τα όνειρά της. Ακολουθεί η συζήτησή μου με μία cool, genzeder που όταν νιώθει Φακντ απ, δρα και πάει μπροστά.
– Τι λέει για τη γενιά σου αυτή η παράσταση;
Νομίζω ότι δεν μιλάει μόνο για τη γενιά μου. Μιλάει για πολλές γενιές και το πώς έφτασε αυτή η γενιά εδώ που είναι, η Gen Z λόγω και των παλαιότερων γενεών. Όλοι μια συνέχεια είμαστε. Μιλάει πιο πολύ για το κομμάτι της επαφής που έχει χαθεί, κυρίως λόγω των social media. Το πόσο μας έχουν βάλει να συγκρινόμαστε μεταξύ μας τα social media, πόσο δεν ξέρουμε πώς να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο.
– Εσύ έχεις περάσει από αυτά τα τριπάκια της σύγκρισης;
Ναι σίγουρα, απλά επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν υπήρχε ανταγωνισμός και σύγκριση, έχω μάθει να το φιλτράρω και να το ελέγχω. Δηλαδή δεν φτάνω ποτέ σε ένα σημείο που να στενοχωρηθώ που δεν έχω εγώ κάτι και το έχει ο άλλος.
– Τι είναι αυτό που αγαπάς στη Gen Z κι αυτό που θα ήθελες να έχεις από τους Millenials ή την Gen X στην οποία ίσως ανήκουν οι γονείς σου;
Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω, δεν ζηλεύω κάτι, ούτε νιώθω ότι ανήκω πολύ στη γενιά Gen Z. Νιώθω ότι έχω μεγαλώσει με πολύ διαφορετικό τρόπο. Είμαι λίγο πιο «παλιά ψυχή» θα έλεγα. Ούτε με την τεχνολογία είμαι πολύ κοντά, αναγκαστικά πρέπει να είμαι. Ίσως αυτό που μου αρέσει σε αυτή τη γενιά είναι ότι είμαστε λίγο πιο open minded από ότι ήταν οι παλιοί. Μόνο αυτό.
– Η γενιά σας μοιάζει να έχει αποδεχτεί ήδη πολλά πράγματα που τους «μεγάλους» τους δυσκολεύουν. Το βλέπεις για παράδειγμα στη συζήτηση που είχε ανοίξει για τα ομόφυλα ζευγάρια το προηγούμενο διάστημα…
Ισχύει, για εμάς κάποια πράγματα είναι δεδομένα. Και νομίζω ότι έχει αρχίσει ο κόσμος και μιλάει παραπάνω, λέει την άποψη του πιο εύκολα απ’ ότι παλιά. Αλλά νομίζω ότι σε κάποια πράγματα ίσως και να τα λένε περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να έχουμε άποψη για πράγματα που δεν γνωρίζουμε.
– Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες Φακντ Απ, για να χρησιμοποιήσω και τον τίτλο του έργου;
Φακντ απ ένιωσα όταν είχα πάει στο Λονδίνο, στο τελευταίο έτος των σπουδών μου, που ήταν μια χώρα που δεν μου ταίριαξε εμένα. Δεν μου ταίριαξε ο κόσμος. Οπότε επειδή δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να κάνω παρέα απλά για να κάνω, έκοψα από πάρα πολλά άτομα.
«Πέρασα μια πολύ μοναχική περίοδο που ήταν λίγο τρομακτική γιατί ήμουν τόσο μόνη μου και σκεφτόμουν “αν πάθω κάτι τι θα γίνει”».
Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο, δηλαδή, αλλά με έκανε πολύ πιο δυνατή αυτό, γιατί είδα ότι μπορώ να ανταπεξέλθω και μόνη μου. Μπορώ να πάω να βγω και να πιώ έναν καφέ μόνη μου, να κάνω πράγματα με τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ μικρή, γύρω στα 19 με 20.
– Πώς αποφασίζει κανείς στα 19 του, τότε που θέλει πολύ να νιώθει ότι ανήκει κάπου να προτιμήσει να είναι μόνος αντί να κάνει αναγκαστικές παρέες;
Είχα πάει πολύ αθώα και εμπιστευόμουν πολύ εύκολα τον κόσμο γύρω μου, γιατί οι φίλες μου εδώ, είναι κοντά μου και τις εμπιστεύομαι χρόνια. Έφαγα πολλά χαστούκια όταν ήμουν πάνω, οπότε την έπαθα μία, την έπαθα 2, την έπαθα 3 και είπα «δεν θέλω άλλο». Άρα έγινα με κάποιον τρόπο, όπως αυτό που έχουν στο Λονδίνο με την απόσταση, το πολύ «κρύο». Έγινα λίγο έτσι για συγκεκριμένα άτομα, όχι στη ζωή μου γενικά.
– Να φανταστώ ότι αυτό που σε συνέφερε τότε ήταν ότι συνειδητοποίησες ότι μπορείς να τα κάνεις και όλα μόνη σου;
Ναι, δηλαδή, δεν τη φοβάμαι τη μοναξιά πλέον. Μου αρέσει και η μοναξιά μου. Μου αρέσει να είμαι και λίγο μόνη μου, να κάνω πράγματα με τον εαυτό μου. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συνέχεια θέλουν να είναι με κόσμο.
«Εγώ δεν μπορώ να είμαι συνέχεια με κόσμο. Θέλω να είμαι με τους ανθρώπους που επιλέγω να είμαι».
– Μετά το Mama Mia και τον ρόλο της Σοφίας σε έναν πολυμελή θίασο στη δεύτερη παράσταση που παίζεις είναι μια διαφορετική συνθήκη…
Ναι, ξαφνικά βρεθήκαμε 2 άτομα στη σκηνή (γέλια). Αυτό ήταν που με τρόμαξε πιο πολύ, το πώς θα καταφέρουμε να κρατήσουμε το κοινό 2 άτομα σε μια σκηνή, που δεν είναι ότι έχει πολλά πράγματα να δεις, είναι ένα πολύ λιτό σκηνικό και μίνιμαλ. Είχα αυτό το άγχος. Και το έλεγα και στον Διονύση (σ.σ.: Διονύσης Παπανδρέου, ο συμπρωταγωνιστής της στην παράσταση), «Είμαστε 24 ετών, θα έρθουν να μας δουν και θα τους κρατήσουμε 1,5 ώρα;». Πάει πολύ καλά, τώρα τι να πω, έγινε, έκατσε (γέλια).
– Η μητέρα σου ήρθε να σε δει στην παράσταση, μοιράζεται την κριτική της με σένα;
Ναι, με είδε. Της άρεσε πάρα πολύ και το θέμα και η σκηνοθεσία, πάρα πολύ. Της αρέσει η παράσταση. Ζητάω τη γνώμη της, είναι εύκολη όμως (γελάει). Δηλαδή δεν σκέφτεται με τη λογική πώς θα κρίνω και πώς θα σταθώ στη λεπτομέρεια. Σκέφτεται «Μ’ άρεσε αυτό που είδα; Το ευχαριστήθηκα;» και αυτό έχει και νόημα. Τώρα το να σταθούμε σε 800 λεπτομέρειες, πάντα θα βρίσκουμε να λέμε.
– Είναι και οι 2 σου γονείς ηθοποιοί. Υπάρχει κάτι που σου έχουν πει και το κρατάς;
«Η μητέρα μου μού είχε πει να μην φοβάμαι την αλλαγή αλλά τη στασιμότητα. Μου το είπε όταν είχα φύγει στο εξωτερικό και με βοηθά στις αποφάσεις μου, σαν πυξίδα».
Είμαι ένα άτομο που σκέφτομαι πάρα πολύ και όταν πολυσκέφτεσαι, δεν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις πράγματα, χάνεις πολύ χρόνο. Οπότε μου είπε ότι «απλά κάνε, άλλαξε πράγματα και σταμάτα να σκέφτεσαι, απλά πήγαινε παρακάτω». Κι είναι κάτι που έχει εφαρμογή στα πάντα.
– Πώς σου φαίνεται αυτή η συζήτηση που έχει ανοίξει για τα nepo babies, τα παιδιά διάσημων καλλιτεχνών που ακολουθούν τα χνάρια τους, σε όλο τον κόσμο; Σε απασχολεί;
Νομίζω ότι είναι λογικό. Γιατί άμα ο γονιός αγαπάει αυτό που κάνει και στο περνάει με έναν τρόπο και μεγαλώνεις μέσα σε ένα καλλιτεχνικό χώρο, αυτόματα θες και εσύ να κάνεις κάτι πάνω σε αυτό. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά συμβαίνει συνήθως. Με την ίδια λογική ένας γιος δικηγόρου θέλει να γίνει δικηγόρος.
– Δεν έχει λειτουργήσει ποτέ σε σένα ως έξτρα πίεση να αποδείξεις κάτι;
Πάντα νομίζω πως γίνεται αυτό, αλλά αλήθεια δεν το πολυσκέφτομαι. Δηλαδή εγώ θέλω να είμαι αρκετά καλή με βάση τα δεδομένα μου, προσπαθώ να βελτιώνω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη και όχι για να αποδείξω κάτι στον άλλο, για να αποδείξω σε ‘μένα ότι μπορώ να το κάνω. Οπότε δεν πολύ επηρεάζομαι από αυτά που λένε οι γύρω μου.
«Το μόνο που θα με επηρεάσει είναι μία κακή κριτική, που όμως έχει να μου προσφέρει κάτι. Αν είναι απλά πικρόχολη, ούτε καν με απασχολεί».
– Η μουσική είναι κάτι που έχεις αφήσει στην άκρη; Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με αυτή για να αποφύγεις τις συγκρίσεις με τους γονείς σου;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Η μουσική ήταν κάτι το οποίο ασχολούμουν από πολύ μικρή. Όταν έφυγα και συνειδητοποίησα ότι αυτό το πράγμα θα γίνει η δουλειά μου, με την έννοια ότι θα ‘χει ανταγωνισμό, θα πρέπει να γράφω για να γράψω κομμάτια, άρχισε λίγο και μου έπαιρνε όλη αυτή τη μαγεία του να γράψεις κάτι για ‘σένα, κάτι το οποίο θα σε κάνει να ξαλαφρώσεις, να νιώσεις καλύτερα. Αυτός ήταν σκοπός που έγραφα τα κομμάτια μου. Μετά όταν έφυγα από το Λονδίνο, ήρθε η δουλειά στην τηλεόραση και πήρα μία παύση γιατί δεν προλάβαινα, αλλά ούτε ένιωθα την ανάγκη να γράψω, μετά έγινε το Mama Mia, που με έναν τρόπο είχε μουσική.
Έχω πάρει μία απόσταση νομίζω γιατί νιώθω δεν έχω κάτι να πω σε αυτή τη φάση και δεν θέλω να γράφω επειδή πέρασα λόγω πανεπιστημίου τη φάση που έπρεπε να γράφουμε 2 κομμάτια την εβδομάδα. Είχα στερέψει. Όταν θα μου έρθει η ανάγκη θα ξαναγράψω. Είναι τρόπος έκφρασης για ‘μένα.
– Στην τηλεόραση μπήκες κατευθείαν στα βαθιά, με γυρίσματα σε Κύπρο και Ελλάδα, με ταξίδια, με γρήγορο ρυθμό. Τι έμαθες από τη Γη της Ελιάς;
Εμένα μου αρέσει η τηλεόραση και γενικότερα η οθόνη. Μου αρέσουν οι γρήγοροι ρυθμοί που έχει. Δηλαδή μπορώ να πω ότι τώρα που έχω χαλαρώσει μου λείπει λίγο αυτή η ταχύτητα. Δούλευα περισσότερο, οπότε σκεφτόμουν και λιγότερο.
Τώρα στο κομμάτι της υποκριτικής μού έμαθε πολλά. Το να ανταποκρίνεσαι πολύ γρήγορα σε αυτό που θέλουν, γιατί δεν είχαμε πάρα πολύ χρόνο και μπορεί και να είχαμε 25 σκηνές μέσα σε μια μέρα. Άρα πρέπει τώρα να κλάψεις, στην επόμενη σκηνή να χαρείς, στην επόμενη να κλάψεις ξανά λίγο, οπότε αυτό βοηθάει στο να είσαι συγκεντρωμένος και να κάνεις αυτό που πρέπει εκείνη τη στιγμή.
– Έχεις πει ότι δεν έκανες τηλεόραση φέτος γιατί δεν υπήρχαν προτάσεις;
«Ισχύει. Απλά νομίζω ότι όταν σταμάτησα την τηλεόραση, είχα την ανάγκη να κάνω μια παύση. Νιώθω ότι δεν το κυνήγησα κι εγώ».
Δηλαδή δεν είναι ότι έστειλα βιογραφικά, πήγα από εκεί, πήγα από εδώ, ήθελα αυτό που έχω τώρα. Και τώρα είμαι σε μια φάση που θέλω να ξαναμπώ σε αυτή την ταχύτητα και τη διαδικασία. Μου έφερε και τη συνεργασία αυτή η προηγούμενη δουλειά, εκεί γνώρισα τον Τάσο (σ.σ.: Τον συγγραφέα της παράστασης, Τάσο Ιορδανίδη), ήταν ο ξάδερφός μου (γελάει).
– Σου χάρισε και τον έρωτα η τηλεόραση;
Καλά, ναι, εννοείται! Στην αρχή με προβλημάτισε η έκθεση αλλά μετά λέω «εντάξει, και τι θα κάνω, θα κρύβομαι;». Και δεν είναι ότι το προβάλλαμε έτσι απλά, δεν μας ενδιέφερε αυτό, απλά δεν μπορούσαμε να κρυφτούμε κιόλας.
– Σε ισορροπεί ο έρωτας ή σε κάνει Φακντ απ στη ζωή σου;
Αν είναι υγιής μια σχέση σε ισορροπεί. Αν δεν είναι σίγουρα σε κάνει Φακντ απ. Έχω περάσει κι από τα 2, αλλά φεύγω γρήγορα, αν νιώσω ότι είναι μια τέτοια κατάσταση. Με τον Αλέξανδρο είμαστε μια χαρά.
– Προσπάθησες καθόλου να καταπιέσεις το συναίσθημά σου, να πεις «όχι, εδώ είμαστε συνάδελφοι, τι σκέφτομαι»;
«Ναι, προσπάθησα έναν χρόνο (γελάει). Προσπαθήσαμε και οι 2, αλλά δε μας βγήκε ρε παιδί μου».
– Πας με την καρδιά εσύ ή με τη λογική;
Με τη λογική κυρίως. Προσπαθώ να αφήνομαι στο συναίσθημα, αλλά το κάνω επιλεκτικά, οπότε πάω και πάλι με τη λογική (γελάει). Δεν αφήνομαι 100%.
– Τα δημοσιεύματα που βγαίνουν κατά καιρούς για τη σχέση σας, τα διαβάζετε και γελάτε να φανταστώ με τον Αλέξανδρο;
Ναι. Το πιο αστείο ήταν νομίζω ένα που έλεγε ότι θα μας πάντρευε η Άντζελα Γκερέκου. Ήταν τελείως άκυρο. Κι ήταν αστείο γιατί μου έστελναν φωτογραφίες με εφέ, όλες μου οι κολλητές, που βάζουν νυφικά στεφάνια και πέπλα και τέτοια (γέλια).
Έτσι τα αντιμετωπίζω. Δεν έχει προκύψει κάτι ακραίο ή προσβλητικό, ευτυχώς.
– Γενικά είσαι τόσο cool; Πού τη χάνεις την ψυχραιμία σου;
Τη χάνω σε πολύ μικρά πράγματα. Σε πράγματα της καθημερινότητας. Στα μεγάλα, όχι.
– Τι κάνεις για την ψυχική σου υγεία;
«Δεν κάνω τίποτα για την ψυχική μου υγεία. Η ψυχική μου ηρεμία νομίζω ότι είναι ίσως το Netflix (γέλια)».
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο, ειλικρινά σκέφτομαι 24 ώρες το 24ωρο, έχω κάνει τη δική μου εταιρεία με τσάντες και απασχολούμαι όλη την ώρα με αυτό. Έχω πρήξει τους γύρω μου με αυτό το κομμάτι (γελάει). Νομίζω ότι αν βρω κάτι που πραγματικά μου αρέσει και θέλω να ασχοληθώ, θα το κυνηγήσω όσο περισσότερο μπορώ.
– Πώς προέκυψε αυτό το βήμα;
Εγώ πάντα ζωγράφιζα και σχεδίαζα και γενικότερα είχα πάντα μια μανία με τις τσάντες. Και αποφάσισα πριν έναν χρόνο ότι θέλω να ξεκινήσω μια εταιρία με δερμάτινες τσάντες. Τις σχεδιάζω, επιλέγω τα δέρματα, όλα τα κάνω εγώ με τον Αλέξανδρο βασικά. Με βοηθάει δηλαδή, μου βγάζει τις φωτογραφίες, μού κάνει τα βίντεο. Του αρέσει η φωτογραφία. Κι εκείνος πρόσφατα ξεκίνησε και πειραματίζεται πάνω μου (γέλια).
– Τι ονειρεύεσαι για τα επόμενά σου βήματα;
Σίγουρα ονειρεύομαι να πάει καλά η εταιρία μου γιατί είναι κάτι δικό μου. Και νομίζω ότι ευτυχισμένη να είμαι, υγεία να έχω και αυτά, κυρίως. Έχω όνειρα, μικροστόχους, αλλά δεν τους πολυλέω. Τους γράφω σε ένα χαρτί, το κολλάω στον τοίχο και τους διαβάζω κάθε βράδυ. Κάνω manifestation.
*Info: Φακντ απ, του Τάσου Ιορδανίδη, σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα. Θέατρο Αλφα – Ληναίος – Φωτίου, Κάθε Σάββατο στις 18:30 και Κυριακή στις 21:30. Εισιτήρια εδώ.
