Η Αφροδίτη Σημίτη πρώτη φορά χωρίς μικρόφωνα κι ακουστικά
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ COCO-MAT HOTEL NAFSIKA ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
- 14 ΟΚΤ 2022
Η πιο χαρακτηριστική κι αγαπημένη γυναικεία φωνή του ελληνικού ραδιοφώνου σε μία σπάνια συνέντευξη. Η Αφροδίτη Σημίτη μιλάει για τη ζωή της μέσα και κυρίως κι έξω από το στούντιο.
Η φράση «σου λείπει χρωμόσωμα», σε ένα εντελώς μη επιστημονικό πλαίσιο, χρησιμοποιείται για να επισημάνει κυνικά το πόσο περίεργο είναι να μην αρέσει σε κάποιον κάτι που είναι αντικειμενικά υπέροχο. Για παράδειγμα, αν μισείς τα Χριστούγεννα, αν απεχθάνεσαι τα μακαρόνια ή δεν θες να βλέπεις τη θάλασσα ούτε με κυάλι, τότε ίσως να «σου λείπει κάποιο χρωμόσωμα».
Το ίδιο ισχύει, αν δεν βρίσκεις λύτρωση στη μουσική. Ή αν δεν νιώθεις αυτό το αίσθημα γλυκιάς οικειότητας που σου ρίχνει τους παλμούς, ακούγοντας τη φωνή της Αφροδίτης Σημίτη. Για την οποία, το πιο εύστοχο πράγμα που γράφτηκε ποτέ ήταν ένα άρθρο με τίτλο «Θεραπευτικές και ευεργετικές ιδιότητες βρέθηκαν στη φωνή της Αφροδίτης Σημίτη» («μεταξύ άλλων, καταπραΰνει κρυολογήματα και συμπτώματα γρίπης, μειώνει τα περιστατικά κατάθλιψης και απομακρύνει τα κουνούπια»). Φυσικά και θυμάται πόσο πολύ είχε γελάσει διαβάζοντάς το. «Όλοι μού έλεγαν, μα πόσο τους πλήρωσες;».
Συναντηθήκαμε κάπου πολύ όμορφα στην Άνω Κηφισιά, ένα μεσημέρι αμέσως μετά την εκπομπή της και λίγο πριν μπει ξανά στον φυσικό της χώρο, το στούντιο, για μερικές ακόμα εκφωνήσεις. Ραδιόφωνο ανοιχτό τριγύρω δεν υπήρχε, αλλά νοερά ακουγόταν το αγαπημένο της κομμάτι. Εκείνο με το οποίο η Αφροδίτη Σημίτη ευχαρίστως θα άνοιγε και θα έκλεινε κάθε εκπομπή της.
Η Αφροδίτη Σημίτη, με δικά της λόγια:
«Ήμουν ένα παιδί με ακουστικά κολλημένα στα αυτιά. Έχασα τον πατέρα μου στα 11, οπότε από πολύ νωρίς κατάλαβα πως αυτό που έπρεπε να κάνω είναι να με προστατεύω. Από αντίδραση, έγινα υπερδραστήρια, έκανα γλώσσες, αμέτρητα αθλήματα, ενόργανη, τζούντο, στίβο, μπαλέτο, ιππασία. Νομίζω ότι απλά απέφευγα να είμαι στο σπίτι και να “μαυρίζω”. Μετά ήρθε μια δύσκολη εφηβεία, όμως μην φανταστείς ακρότητες. Μια μετρημένη Αφροδίτη, αλλά ατίθαση. Στα 18 ενώ σπούδαζα, ξεκίνησα να δουλεύω. Έκανα τη ζωή ενός μεγάλου προσεκτικού ανθρώπου. Λίγο μετά τα 24 όμως και μέχρι τα 35, έγινε το μπαμ. Μου βγήκε να κάνω ό,τι δεν είχα κάνει μέχρι τότε. Τα έζησα όλα.
Για χρόνια δεν μπορούσα να αποδεχτώ σαν επάγγελμα κάτι που δεν με ζόριζε καθόλου.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να δω το ραδιόφωνο ως δουλειά. Για χρόνια θεωρούσα ότι έπρεπε να βρω και μια “κανονική” απασχόληση που να μην είναι τόσο εύκολη για μένα. Σπούδασα λοιπόν, δημοσιογραφία, έγραψα και λίγο στα περιοδικά, αλλά ένιωθα πως όλο αυτό είχε μια έξτρα έκθεση που δεν την ήθελα. Ο καημός μου από μικρή ήταν να γίνω ηθοποιός. Πήγα στη σχολή του Διαμαντόπουλου, αλλά ούτε και η υποκριτική μού φαινόταν κανονική δουλειά. Πέρασα πολύ καιρό ψάχνοντας να βρω τι θα κάνω. Έλεγα στην ψυχολόγο μου τότε, “μα τι θα κάνω στη ζωή μου πια;” και μου έλεγε “μα κάνεις!”. Κάποια στιγμή μού έφερε σαν παράδειγμα τη σπουδαία Μαρία Ρεζάν και αυτό κάπως με χαλάρωσε. Έφτασα στο σημείο να μου βάζω τρικλοποδιές. Τελικά, όλα βγήκαν σε καλό γιατί χρειάστηκε να τα βγάλω πέρα και στα δύσκολα.
Αφροδίτη Σημίτη: «Κάνω ραδιόφωνο με την ευκολία που πίνω νερό»
«Οι πιο σκληρές δουλειές μου ήταν πίσω από τις κάμερες, όχι πίσω από ένα μικρόφωνο. Έχω δουλέψει σαν βοηθός παραγωγής στην τηλεόραση επί Μαστοράκη. Εκεί να δεις “ξύλο”, ατέλειωτη δουλειά, μέρα νύχτα. Τι άλλο έχω κάνει; έκλεινα καλεσμένους για εκπομπές, έχω κάνει κείμενα για τηλεόραση, δούλεψα σε διαφημιστική σαν junior κειμενογράφος. Κάποια στιγμή όμως ηρέμησα. Το πήρα απόφαση. Ανήκω στο ραδιόφωνο.
Ήμουν 18 χρονών όταν ξεκίνησα στον ΚΛΙΚ του Πέτρου Κωστόπουλου. Κάνω ραδιόφωνο ασταμάτητα από το 1989. Όλοι εμείς οι “δεινόσαυροι” των FM ξεκινήσαμε τότε από εκεί, ήταν η απαρχή του ιδιωτικού ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Ήμασταν μέρος μιας μεγάλης αλλαγής που δεν είχαμε καταλάβει ότι συνέβαινε. Το ραδιόφωνο είναι η παρέα μου, το οξυγόνο μου, η ανάγκη μου. Ακούω τα πάντα, μιλάμε για διαστροφή. Αλλά δεν μπορώ να ακούσω κάτι που δεν έχει παραγωγό, θέλω αυτός που μιλάει να μου μιλάει με την ψυχούλα του. Να νιώθω ότι είναι άνθρωπος όχι ρομπότ. Δεν μπορώ την τυποποίηση και με πονάει ότι στο σύγχρονο ραδιόφωνο λείπει τόσο το στοιχείο της έκπληξης και στον λόγο και στη μουσική.
Το ραδιόφωνο το λατρεύω εμμονικά, αλλά δεν βγαίνει μόνο με αυτό η ζωή, γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε “εσύ πρέπει να κάνεις ραδιόφωνο” ήταν ο Γιώργος Μελισσινός. Θυμάμαι ακριβώς τι μου είχε πει σε εκείνο το σπουδαίο τηλεφώνημα: “έλα σπόρε, είσαι στο κόλπο. Πέρνα να κάνουμε ένα ακόμα δοκιμαστικό”. Δεν το πίστευα. Θυμάμαι να φεύγω από τον σταθμό και να χορεύω σαν τον Gene Kelly στο Singing in the Rain. Ο Μελισσινός έφυγε από τη ζωή πολύ πρόσφατα. Από το ένα σοκ στο άλλο φέτος, κλωτσιά κανονική. Ο Γιώργος, η Μπουντούρη, ο Τζούμας. Μεγάλος πόνος στην καρδιά μας.
Οι άνθρωποι που με ακούν όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι ακροατές, είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Έχουμε μεγαλώσει μαζί, με ξέρουν πια καλύτερα κι από μένα κι όλα τα καταλαβαίνουν. Είναι πολύ δύσκολο να κρύψω αυτό που νιώθω και να μην βγει στον αέρα, αν και το προσπαθώ πολύ, γιατί κανείς δεν σου φταίει να ακούει τη στεναχώρια σου πρωινιάτικα. Όπως τότε που είχα τη μητέρα μου άρρωστη και οι μέρες ήταν πραγματικά δύσκολες. Αλλα όπως στο θέατρο έτσι και στο ραδιόφωνο, λειτουργεί κάτι μαγικό και ξεχνιέσαι, σαν να κλείνει ο διακόπτης.
Φυσικά και μου τα έχουν χώσει επειδή έτυχε να έχω αυτό το επώνυμο. Τι περίμενες; Έχουν συμβεί διάφορα ευτράπελα κατά καιρούς. Ο Κώστας Σημίτης είναι ξάδερφος του πατέρα μου, δεν είχαμε ποτέ κάποια ιδιαίτερη σχέση, αλλά θα σου πω κάτι πολύ αστείο. Όταν ήταν ακόμα υπουργός, πριν γίνει πρωθυπουργός για κάποιο λόγο σκεφτόμουν, μην κάνω κάτι στο σχολείο και τον εκθέσω. Αργότερα μερικοί νόμιζαν ότι ήμουν η κόρη και με έβριζαν με μηνύματα. Κάποια στιγμή είχα αρχίσει να θυμώνω πολύ γιατί έτυχε άνθρωποι σε 1-2 συνεργασίες να κάνουν τη σκέψη ότι “την έβαλε ο θείος της”, το οποίο σε πονάει διπλά όταν τα κάνεις όλα με το σπαθί σου και ποτέ με μέσο. Δεν είναι στη δική μου λογική το βύσμα, το απεχθάνομαι.
Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι το επώνυμο του συζύγου μου είναι Μητσοτάκης (γέλια). Τώρα να δεις τι ακούω.
Ήμουν από τις γυναίκες που ήθελα πολύ να γίνω μητέρα. Μού άρεσε ανέκαθεν το πλαίσιο οικογένεια με παιδιά. Ίσως γιατί εγώ δεν το είχα ζήσει στο απόλυτό του. Με τον άντρα μου μετράμε 17 χρόνια σχέσης. Τα 16 είμαστε παντρεμένοι. Οι κόρες μου είναι 14 και 15 χρονών. Η δεύτερη ήρθε όταν η πρώτη ήταν ακόμα μηνών και χωρίς υπερβολή, μεγάλωσαν σαν δίδυμες. Με θυμάμαι να κυκλοφορώ με διπλό καρότσι στους δρόμους. Πόσο κουβάλημα! Ναι, ήταν πολύ δύσκολο έργο όλο αυτό. Ξυπνούσα το Σάββατο το πρωί και κατέληγα να πλένω τα δόντια μου Κυριακή βράδυ. Μπορεί να ήταν μια τρέλα, όμως παράλληλα την γούσταρα ως φάση γιατί όταν έχεις να φροντίσεις κάποιον άλλο τόσο πολύ, ξεφεύγεις από τον εαυτό σου, το οποίο μερικές φορές δεν είναι καθόλου κακό. Μετά τον ξαναβρίσκεις κι έχεις και δύο υπέροχα παιδιά.
Τις κόρες μου τις έχω “αρματώσει” κανονικότατα. Μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ να ανακαλύψουν πόση δύναμη έχουν.
Οι κόρες μου έχουν το “Μη μασάτε” περασμένο στο DNA τους. Αν αγχώνομαι που έχω κορίτσια με όλα αυτά που ακούω; Ανεξαρτήτως φύλου θα αγχωνόμουν, αλλά από την άλλη το γεγονός ότι τα ακούμε και ξέρουμε τι συμβαίνει περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν είναι καλό. Τα παιδιά καταλαβαίνουν από νωρίς τι συμβαίνει. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να έχουν το υπόβαθρο ώστε να αντιληφθούν, να αντιμετωπίσουν ό,τι έρθει και να μην σιωπήσουν ποτέ. Οι νέες μαμάδες το έχουμε δουλέψει πιο πολύ, είμαστε τα εξελιγμένα μοντέλα των μανάδων μας. Στο κομμάτι της αδιαπραγμάτευτης αγάπης, της αποδοχής.
Αν είμαι κάπου επιδραστική, είναι στην αγάπη μου για τα ζώα. Εκεί έχω πετύχει το απόλυτο δεκάρι. Έχω φροντίσει να βρουν σπίτι, να ξαναβρούν το σπίτι τους γιατί χάθηκαν, έχω κάνει ανθρώπους να αποκτήσουν σκύλο ή γάτα και να με ευγνωμονούν γι’ αυτό. Στη ζωοφιλία είμαι πρωταθλήτρια. Άριστα 10. Η αγάπη προς τα ζώα είναι το πιο αγνό είδος αγάπης. Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει πως “αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα είναι ότι καταλαβαίνουμε το καλό από το κακό. Το ότι εμείς όμως επιλέγουμε το κακό μάς κάνει πολύ κατώτερους από τα ζώα”.
Μόνο κερδισμένη βγαίνω με το πέρασμα του χρόνου.
Με τον χρόνο έχω συμφιλιωθεί. Όπως σε όλα στη ζωή, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, κάτι χάνεις, αλλά κερδίζεις πολλά. Μπορεί να φεύγει εκείνη η πρώτη φρεσκάδα τη νιότης, αλλά η ωριμότητα που έρχεται σε κάνει να εκτιμάς τις εμπειρίες που έχεις μαζέψει και που διαμορφώνουν τον σημερινό εαυτό σου. Είναι σοφός ο χρόνος, σου δίνει τα όπλα να αντιμετωπίσεις ό,τι έρχεται. Είμαι πολύ υποστηρικτική με τις γυναίκες που θέλουν να έχουν γκρίζα μαλλιά, αλλά και με εκείνες που δεν θέλουν να κυκλοφορούν με λευκή ρίζα. Με τις γυναίκες που θέλουν τις ρυτίδες τους αλλά και εκείνες που δεν θέλουν να έχουν ρυτίδες. Είμαι κατά της κριτικής γενικότερα και αγαπώ πολύ τις γυναίκες.
Αγαπημένο μέρος πάνω στη γη; Ένας μικρός οικισμός πάνω στη γη, μια “κουτσουλιά” που λέγεται Θυμάρι. Εκεί που συλλέγω τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου από τότε που ήμουν παιδί μέχρι σήμερα. Ο τόπος της ανεμελιάς μου, τα πρώτα μπλουζ, τα πρώτα φιλιά, τα μπάνια χειμώνα- καλοκαίρι που ήρθαν στην καραντίνα και συνεχίζω. Βόλτες στη φύση και θαλάσσιο σκι. Αυτό».