Η Αγοραστή Αρβανίτη θέλει να πάψουμε να κουτσομπολεύουμε

Στην παράσταση, Κατά Φαντασίαν Ασθενής, η Αγοραστή Αρβανίτη συνεργάζεται ξανά με τον σύντροφό της, Θανάση Τσαλταμπάση που υποδύεται τον ήρωα Αργκάν, τον κατά φαντασίαν ασθενή του τίτλου του έργου του Μολιέρου. Μία παράσταση στήνεται μέσα στην παράσταση σε έναν διαφορετικό Κατά Φαντασίαν Ασθενή και η Αγοραστή Αρβανίτη μας εξηγεί τι ακριβώς θα συναντήσουμε στη σκηνή. Με αυτή την αφορμή, μιλά μαζί μας για τη συνεργασία με τον σύντροφό της, τη ζωή σε ένα σπίτι ηθοποιών με κλειστά θέατρα, που προηγήθηκε, την πανδημία και το πώς όλοι γίναμε λίγο σαν τον Αργκάν, το #MeToo, τον σεξισμό και τις ερωτήσεις που πρέπει πια να πάψουμε να κάνουμε.

– Σε τι είναι διαφορετικός ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής που ανεβάζετε;

Έχει γίνει μία διασκευή με πρωτότυπη μουσική και σκηνοθεσία φυσικά από τον Κώστα Γάκη. Είναι το ίδιο το κλασικό έργο του Μολιέρου, το κείμενο του δεν έχει πειραχτεί, αλλά στην ουσία έχουν προστεθεί κάποιες σκηνές στις οποίες φαίνονται οι ηθοποιοί της εποχής της μεσαιωνικής Γαλλίας την εποχή του Λουδοβίκου του 14ου, και βλέπουμε το πώς αυτός ο θίασος των ηθοποιών με πρωτοστάτη τον Φαμπρίζ αποφασίζει να ανεβάσει αυτό το έργο του Μολιέρου.

– Έχει να κάνει με την αληθινή ιστορία του πρώτου ανεβάσματος της παράστασης αυτό;

Επειδή μελετήσαμε όλοι μας πολύ τα πραγματικά στοιχεία κι εμείς και φυσικά και ο Κώστας Γάκης που είναι αρμόδιος γι’ αυτή τη διασκευή, μπορώ να πω ότι έχει αρκετά πραγματικά στοιχεία, αλλά με μία δόση μυθοπλασίας βαλμένα στην παράσταση. Δεν είναι ακριβώς η πραγματικότητα, αλλά αν κάποιος το δει και ψάξει θα αναγνωρίσει και πραγματικά στοιχεία του τότε. Για παράδειγμα η σχέση του Μολιέρου με τον Λουδοβίκο τον 14ο ήταν όντως έντονη.

– Έχει ενδιαφέρον που είναι θέατρο μέσα στο θέατρο.

Είναι ακριβώς αυτό. Είναι ενδιαφέρον γιατί όλα γίνονται πάνω σε μία περιστροφική σκηνή κι είναι ενδιαφέρον και για εμάς γιατί επειδή όντως βιώνουμε τα παρασκήνια έτσι κι αλλιώς κι έχει γίνει ακριβώς αυτό, θέατρο μέσα στο θέατρο κι η ζωή μας έρχεται να προστεθεί και να γίνει μέρος του έργου. Έχουμε όλοι διπλό ρόλο στην παράσταση κι εγώ επίσης. Στο έργο του Μολιέρου κάνω τη σύζυγο του Αργκάν, τη Μπελίν, έναν έτσι ας το πούμε «κακό» χαρακτήρα κι έχω ρόλο και σε αυτή την οικογένεια ηθοποιών.

– Ο ήρωας του Μολιέρου σε αυτή την παράσταση, ο Αργκάν, είναι σαν να περιγράφει όλους μας τον πρώτο καιρό του κορονοϊού. Εσύ πέρασες φάση υποχονδρισμού σε αυτά τα χρόνια;

Είναι πολύ επίκαιρο με όλα αυτά που ζήσαμε. Εγώ προσωπικά έχω κάπως ηρεμήσει. Επειδή έχω νοσήσει κιόλας το απομυθοποίησα και αρκετά. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε φάση φόβου και υποχονδρισμού σε αυτή τη φάση. Είμαι σίγουρα καλύτερα από τον Αργκάν (γέλια).

Νομίζω δικαιολογημένα ήμασταν έτσι κι ίσως είναι ακόμα κάποιοι εξίσου δικαιολογημένα. Είναι φοβερός ο τρόπος που έχει γράψει ο Μολιέρος για μία τόσο σοβαρή επιστήμη την ιατρική που τότε ακόμα ήταν στα σπάργανα και υπήρχε και πολύς κομπογιαννιτισμός. Όλο αυτό θίγει το έργο και σήμερα μπορούμε να δούμε τέτοια φαινόμενο κι είναι φοβερό που τόσο παλαντζάρουμε ανάμεσα στο τι να πιστέψουμε και τι όχι. Σίγουρα πιστεύουμε την ιατρική πλέον στις μέρες μας, εγώ αυτό το βροντοφωνάζω.

– Ο ρόλος της γυναίκας του Αργκάν που είναι υπολογιστική μου φαίνεται πολύ κόντρα σε σένα.

Αυτό είναι και το στοίχημα. Όντως δεν μπορώ να πω ότι είμαι κοντά στη Μπελίζ και δεν θα ήθελα να είμαι, αλλά μου αρέσει πολύ αυτό. Είναι πρόκληση να κάνεις διαφορετικά πράγματα, να μην είναι τόσο κοντά σου.

– Με την ύλη η δικιά σου σχέση ποια είναι;

Δεν είμαι fan. Νομίζω ότι στην εποχή μας είναι λίγο υλικός ο τρόπος που ζούμε, όλα κινούνται γύρω από αυτό, είναι έτσι φτιαγμένη η ζωή μας. Δεν τρέχω προς αυτό σίγουρα και δεν με ενδιαφέρει τόσο. Με ενδιαφέρει μία καλή ποιότητα ζωής, αξιοπρεπής με λίγα και καλά.

– Σαν κλάδος περάσατε μία δύσκολη εποχή το προηγούμενο διάστημα. Ειδικά εσείς που είστε δύο ηθοποιοί στο σπίτι, δυσκολευτήκατε;

Ήδη ο κλάδος είναι πολύ επιβαρυμένος και ταλαιπωρημένος. Το ζούσαμε και πριν, αλλά φυσικά αυτό ήταν κάτι πολύ μεγάλο, δεν νομίζω ότι το περίμενε κανείς να συμβεί. Το παρήγορο ήταν ότι ίσχυε για όλους κι εκεί κάπως αισθανόσουν ότι όλοι περνάμε την ίδια εμπειρία. Εμείς επιβιώσαμε, δυσκολευτήκαμε όπως όλοι. Τη βγάλαμε καθαρή και προσπαθήσαμε μέσα από αυτό να γίνουμε και πιο δημιουργικοί, να μη χάσουμε και τη χαρά μας και να βγούμε λίγο πιο αισιόδοξα τώρα να ζήσουμε λιγάκι.

– Με τον σύντροφό σου, Θανάση Τσαλταμπάση συνεργαστήκατε και το καλοκαίρι στην περιοδεία του Μικρού Πρίγκιπα, συνεργάζεστε και τώρα. Το επιδιώκετε αυτό;

Ο Μικρός Πρίγκιπας ήταν προγραμματισμένο, κάτι που γνωρίζαμε, ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής έγινε ξαφνικά, δεν ήταν να είμαι εγώ σε αυτό. Έγινε μία αλλαγή και μπήκα εγώ στην παράσταση κι ήταν πολύ ευχάριστο γιατί ήταν ξαφνικό, ήταν πολύ ωραία η εμπειρία με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, που είναι πολύ ωραία οργανωμένο από τον Νίκο Ορφανό, είναι όμορφα στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας κι ήταν γενικά μία ωραία έκπληξη.

Με τον Θανάση είμαστε σε μία φάση πλέον επειδή είναι αρκετά τα χρόνια και πλέον γνωριζόμαστε πολύ καλά, έχουμε έναν κοινό κώδικα και κοινό σκεπτικό σε ό,τι αφορά και το καλλιτεχνικό και το διαπροσωπικό κομμάτι, που επιδιώκουμε τις καλές συνεργασίες και μία καλή επικοινωνία με ανθρώπους που γνωρίζουμε.

Έτσι το βλέπουμε. Αν το φέρουν οι συγκυρίες κι έρθει μία πρόταση που θα είμαστε μαζί και θα έχει κάποια καλά είναι χαρά μας. Αν παρ’ όλα αυτά έρθει κάτι άλλο ξεχωριστά για τον καθένα από τους δυο μας που μπορεί να μας δώσει πράγματα θα πάμε στο κάτι άλλο. Ούτε μονόδρομος, ούτε αποκλεισμός, δηλαδή.

– Πρωταγωνίστησες σε μία καμπάνια κατά του σεξισμού πέρσι.

Ναι, πολύ χαρούμενη ήμουν με αυτό γιατί μου άρεσε πολύ και ο σκοπός του ο κοινωνικός και το αποτέλεσμα καλλιτεχνικά γιατί ήταν ένα μικρό ταινιάκι αυτό που έγινε. Ήταν πολύ σημαντικό το θέμα γιατί εντοπζόταν κυρίως στον εργασιακό χώρο, βέβαια υπάρχει παντού, αλλά έδινε με έναν φοβερά έξυπνο κι έντεχνο τρόπο το πώς η γυναίκα αντιμετωπίζει μονίμως έναν ρατσισμό από απλά πράγματα. Έλεγε και στο τέλος ότι οι πιο ασήμαντες συμπεριφορές τροφοδοτούν τις πιο βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις. Το έδειχνε πολύ ωραία αυτό το ταινιάκι που κάναμε με τη Lean In.

– Συνέπεσε συγκυριακά με μία περίοδο που ξέσπασε και το #MeToo. Πώς βίωσες εσύ εκείνη την περίοδο;

Το είδα αρκετά θετικά, το γεγονός ότι βγήκε προς τα έξω όλο αυτό το πράγμα. Σίγουρα ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ. Γράφονται πολλά, ακούγονται πολλά και υπάρχει και το ίντερνετ κι αυτό που έλεγαν όλοι ότι «ξέραμε», εγώ δεν θα έπαιρνα ποτέ ευθύνη να πω τέτοια πράγματα διότι δεν μπορούμε να μιλάμε σοβαρά σε αυτή τη βάση του «τι ξέραμε, πόσο ξέραμε, είναι ποινικά κολάσιμο αυτό που ξέραμε, είναι απλώς μία φήμη;». Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με αυτό.

Εγώ κρατάω ότι ήταν ένα ευχάριστο σοκ και θα ήθελα κι ευελπιστώ όλο αυτό να μη μείνει μία μεγάλη έκρηξη και όντως η κοινωνία να το δεχτεί, να προβληματιστούμε όλοι και σε διάφορα άλλα επαγγέλματα, όχι μόνο για το δικό μας, και εύχομαι να αρχίσω να μη βλέπω τέτοιες συμπεριφορές. Να εξαλειφθούν.

– Εσύ έχεις βιώσει σεξιστικές ή κακοποιητικές συμπεριφορές στη δουλειά σου;

Επειδή βγήκαν πολύ σοβαρά πράγματα προς τα έξω, δεν θα έλεγα ότι έχω βιώσει σεξιστικές συμπεριφορές. Μπορεί να βοήθησε το γεγονός ότι εγώ ήμουν από την αρχή με έναν άνθρωπο, αναγνωρίσιμο και ήταν μάλλον γνωστό στο συνάφι.

Τώρα, όταν λέμε κακοποιητικές συμπεριφορές, μπορεί να φαίνονται καμιά φορά κάπως δυσδιάκριτα αυτά τα πράγματα. Κάποια πράγματα δεν ήταν καθόλου δυσδιάκριτα και κάνανε μπαμ. Αλλά στη δικιά μας δουλειά για παράδειγμα εμένα μου αρέσει η αυστηρότητα. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι θα μπερδέψω ποτέ την αυστηρότητα και την πειθαρχία με κάτι άλλο. Συγκρίνοντας με αυτά που βγήκαν, λοιπόν, όχι δεν έχω βιώσει κάτι τέτοιο.

Δεν θα κρύψω, όμως, ότι έχω δει συμπεριφορές από ανθρώπους ιεραρχικά πιο υψηλά από εμένα, οι οποίες δεν μου άρεσαν καθόλου.

Ελπίζω να μην τις ξαναδώ και γι’ αυτό προσπαθώ να αποφεύγω κάποιες συνεργασίες και να προστατεύω τον εαυτό μου αν έχω δει κάτι που δεν μου ταιριάζει και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. Και ναι, δεν έχω περάσει και τόσο καλά σε κάποιες δουλειές, αλλά φυσικά δεν ήταν στο βαθμό που να ήταν κάτι ποινικό ή κάτι που θα ήθελα να καταγγείλω.

– Εσύ σαν γυναίκα και μάλιστα σε σχέση τόσων ετών, την κοινωνική πίεση για το πότε θα παντρευτούν, πότε θα πρέπει να γίνουν μάνες, την έχεις βιώσει;

Σίγουρα υπάρχει. Οι γυναίκες δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαστε αδικημένες, γιατί μάς θεωρώ πολύ δυνατές κι έτοιμες να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Αλλά ναι, κοινωνικά υπάρχει μία τάση να θεωρούμαστε λίγο πολυεργαλεία. Μου έχει συμβεί, μιας κι ανέφερες το θέμα της μητρότητας, από έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρούσα μάλιστα και καλό γνωστό μου –όχι τόσο φίλο- που με έφερε σε αρκετά δύσκολη θέση και μάλιστα δημόσια γι’ αυτό το θέμα. Του απάντησα και λειτούργησα δυναμικά σε αυτό, οπότε δεν ήταν κάτι που με πλήγωσε.

Από την άλλη δεν χρειάζεται να είμαστε πάντα σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίζουμε τέτοια πράγματα, ούτε να αισθανόμαστε περίεργα αν δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να τα αντιμετωπίσουμε.

Καλό είναι να μην συμβαίνουν γιατί όντως η γυναίκα έχει πάρα πολλές ευθύνες σε αυτή την κοινωνία και είναι σύνθετο το θέμα. Κι είναι και πολύ δικός της λογαριασμός. Ακόμα κι αν υπάρχει η ανάγκη να είναι «πολυμηχάνημα» και να θέλει να είναι, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν. Πρέπει να αρχίσουμε να μη ρωτάμε και να μην κουτσομπολεύουμε πολύ προσωπικά θέματα όχι γιατί ο άλλος είναι εύθικτος, αλλά γιατί δεν μας αφορά. Δεν πρέπει να μας αφορά αυτό το κουτσομπολιό που το έχουμε ακόμα λίγο.

– Ξεκίνησες για κάτι διαφορετικό, αλλά έγινες ηθοποιός. Είχες στήριξη σε όλες τις επιλογές σου από την οικογένειά σου;

Δεν υπήρχε απόλυτα χαρά από τη μητέρα μου, γιατί τον μπαμπά μου τον είχα χάσει πιο νωρίς, όταν ήμουν ακόμα στο Πανεπιστήμιο. Ήταν συγκρατημένη έως και αρνητική η μαμά μου, δεδομένου ότι είχα τελειώσει κι ένα Πανεπιστήμιο και νόμιζε ότι είναι πιο σίγουρο αυτό. Δεν πήγα με τόση ώθηση από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά είχα ένα θάρρος, που δεν περίμενα και να το έχω για να πω την αλήθεια και πήγα. Και τώρα που έχουν περάσει κάποια χρόνια, μπορώ να πω ότι δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι γενικώς. Δεν φοβάμαι εύκολα, ούτε εγκλωβίζομαι εύκολα σε κοινωνικά ταμπού είτε είναι για τη δουλειά μου, είτε για τη ζωή μου, είτε για τις επιλογές μου.

– Κατά Φαντασίαν τι είσαι, Αγοράστη;

Με αιφνιδίασες. Ασθενής σίγουρα δεν είμαι (γέλια). Δεν είμαι κατά φαντασίαν νομίζω, είμαι αρκετά ρεαλίστρια. Θα ήθελα να βρω κάτι ωραίο να με αντιπροσωπεύει αλλά δεν το νιώθω. Είμαι ρεαλίστρια, είμαι του «τώρα» εγώ.

Info: Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής, κάθε Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 21:00, στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Εισιτήρια εδώ.