Η Amy Ryan αποκλειστικά στο LadyLike: «Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να κάνει αυτά που κάνει ο Joaquin Phoenix»

H Amy Ryan είναι από εκείνες τις ηθοποιούς που 100% έχεις δει κάπου, ακόμα κι αν δεν ξέρεις σίγουρα το όνομά της. Είχε χαρακτηριστικό ρόλο στο The Office, δηλαδή μια από τις διασημότερες κωμωδίες της τηλεοπτικής ιστορίας και είχε χαρακτηριστικό ρόλο στο The Wire, δηλαδή μια από τις διασημότερες δραματικές σειρές της τηλεοπτικής ιστορίας.

Όχι κακό σημείο εκκίνησης.
Πιο πρόσφατα την θυμόμαστε με έναν φοβερό ρόλο στο Only Murders in the Building, ως οργανοπαίχτρια φαγκότου που αρχίζει να βγαίνει με τον Charles.

Όμως ανάμεσα στις εμφανίσεις της σε μερικές από τις πιο επιτυχημένες σειρές της κάθε εποχής τους, η Amy Ryan έχει δουλέψει με εξαιρετικά αποτελέσματα και σε θέατρο και σε σινεμά, όπου έχει μάλιστα προταθεί για δύο Τόνι κι ένα Όσκαρ. Έχει χτίσει αργά και σταθερά μια φήμη για τον εαυτό της, ως εξαιρετική καρατερίστρια που κάνει καλύτερη κάθε ταινία στην οποία εμφανίζεται.

Στην εξαιρετική ταινία Gone Baby Gone του Ben Affleck, η Ryan έπαιζε τη μητέρα της οποίας απαγάγεται η κόρη βάζοντας μπροστά την όλη πλοκή, ρόλο για τον οποίο και τιμήθηκε με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Τώρα όμως έρχεται μια νέα ενδιαφέρουσα πρόκληση: Στην επική, σουρεαλιστική κωμωδία τρόμου(!) Ο Μπο Φοβάται του σκηνοθέτη Ari Aster (Midsommar, Hereditary), η οποία κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες, η Amy Ryan βρίσκεται δίπλα στον Joaquin Phoenix, ο οποίος παίζει έναν απίστευτα φοβισμένο άντρα σε μια οδύσσεια επιστροφής στο μητρικό του σπίτι. Η διαδρομή του είναι χωρισμένη σε μια σειρά από επεισόδια, με την Ryan να πρωταγωνιστεί σε ένα εξ αυτών, στο ρόλο μιας μητέρας που μαζί με τον σύντροφό της, παίρνουν για ένα διάστημα τον Beau (τον χαρακτήρα του Phoenix) υπό την προστασία τους.

Πώς είναι λοιπόν για μια ηθοποιό σαν αυτήν το να κινείται μέσα σε ένα χώρο γεμάτο αντρικές φοβίες; Πώς είναι να παίζεις σε ένα τέτοιο χώρο, όχι μόνο δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αλλά προσπαθώντας να κάνει την ιστορία και δική της;

Την συναντήσαμε μέσω zoom για να μας δώσει τις απαντήσεις– για τον Joaquin Phoenix, για τους δικούς της μεγάλους φόβους, και για το πώς είναι να βρίσκεις κάτι προσωπικό στις ιστορίες άλλων.

Photo by Taylor Jewell/Invision/AP

– Θέλω αρχικά να πω ότι ακολουθώ τη δουλειά σου από όταν ήσουν στο Wire κι έκτοτε έχεις κάνει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, έχεις προταθεί και για Όσκαρ, έχεις κάνει σινεμά, τηλεόραση, θέατρο. Έχει αλλάξει κάτι από τότε ως προς το πώς προσεγγίζεις τη δουλειά και τους ρόλους σου;

Ως γενικό κανόνα έχω ότι πάντα προσπαθώ να ψάχνω για κάτι νέο και φρέσκο, και τρόπους με τους οποίους μπορώ να καταφέρω να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να το κάνω αυτό.
Κάποιες φορές αποτυγχάνω. Αλλά ανέφερες το Wire και ξέρεις, το Wire είχε τέτοιο σπουδαίο γράψιμο και αφήγηση, κι από τη στιγμή που θα βιώσεις κάτι τέτοιο, δε μπορείς να χαμηλώσεις τις απαιτήσεις σου. Είναι κάτι που είχα κι από πριν, δουλεύοντας στο θέατρο.
Ξέρεις, είτε ερμηνεύεις κείμενα δημιουργών σαν τον Τενεσί Γουίλιαμς ή τον Έντουαρντ Μποντ ή τον Νιλ Σάιμον, για μένα πάντα αυτό ήταν το βασικό, το κείμενο. Και μια σειρά σαν το Wire ενίσχυσε αυτή μου την πεποίθηση.

Ως ηθοποιοί, πιστεύω πως είμαστε όσο καλούς μας κάνει το υλικό που μας δίνεται.

Εννοώ, φυσικά κάποιοι είναι αρκετά μαγευτικοί από μόνοι τους. Μπορούν να σου διαβάσουν τον τηλεφωνικό κατάλογο και να σε κάνουν να τον πιστέψεις. Αλλά για μένα είχε πάντα να κάνει με το γράψιμο. Οπότε αναζητούσα τους σπουδαίους αφηγητές– επειδή εγώ η ίδια είμαι φρικτή αφηγήτρια! Οπότε προτιμώ να το αφήνω στους επαγγελματίες.

– Άρα μέρος του λόγου που έκανες το Ο Μπο Φοβάται έχει να κάνει με τον σκηνοθέτη, τον Ari Aster; Ή σε τράβηξε το ίδιο το σενάριο, επειδή κάπως μπόρεσες να δεις πού θα ταιριάξεις μέσα σε αυτό τον κόσμο;

Ο Μπο ήταν κάπως ολόκληρη η τριφέκτα, ξέρεις; [γελάει] Ήταν ο Ari Aster, ήταν το κείμενο, και ήταν κι ο Joaquin Phoenix. Θέλω να πω, ήταν δύσκολο να αποφασίσω τι από όλα ήταν πιο συναρπαστικό από τα άλλα. Αλλά σίγουρα, θαυμάζω αυτούς τους δύο εδώ και πολύ καιρό, και το να έχω την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους ήταν αληθινά εντυπωσιακό, μαγικό σενάριο που κάνει το κεφάλι σου να γυρίζει… Το να το διαβάζω ήταν τόσο συναρπαστικό όσο και το να δουλεύω πάνω σε αυτό. Ακόμα το συνειδητοποιώ!

– Έχοντας δει την ταινία, θέλω να σταθώ σε μια εκπληκτική σεκάνς, που είναι στη μέση της ταινίας, με τον Μπο να αναγνωρίζει τη ζωή του σε μια παράσταση που παρακολουθεί και να σηκώνεται να φωνάζει «αυτή είναι η ιστορία μου!». Είναι μια ανατριχιαστική στιγμή. Αρχικά λοιπόν, το όλο κομμάτι φαίνεται τρομερά προσωπικό για τον Ari Aster, οπότε αναρωτιέμαι τι είδους συζητήσεις είχες μαζί του, αναφορικά με την προσέγγισή σου στο υλικό.

Νομίζω είναι όντως βαθύτατα προσωπικό. Και φυσικά, για όλους εμάς που συμφωνούμε να συμμετάσχουμε, προφανώς αυτή η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι απαραίτητα προσωπική όπως για εκείνον. Αλλά για μένα, το να αναλαμβάνω τη δουλειά, την κάνει αυτομάτως προσωπική. Αν βγάζει νόημα αυτό.
Και το να παλεύω για κάποιον σαν τον Ari γίνεται προσωπικό για μένα, επειδή τον θαυμάζω τόσο πολύ και ειδικά αφότου τον γνώρισα. Η ομορφιά της αφήγησης του Ari είναι ότι θέλει τον θεατή να νιώσει όσα νιώθει ο Μπο. Δεν θέλει να κάτσεις πίσω άνετα, οπότε σου παρουσιάζει αυτό τον κόσμο που κάνει το κεφάλι σου να γυρίζει κι όπου κι εσύ νιώθεις ένα πολυεπίπεδο συναίσθημα, όλα την ίδια στιγμή. Μια γροθιά στο στομάχι.

Κι όπου η καρδιά και το κεφάλι και το μυαλό όλα παλεύουν την ίδια στιγμή για να βρουν μια αίσθηση ισορροπίας. Και σε κάνει να γελάς και σε κάνει να ουρλιάζεις και να πονάς την ίδια στιγμή. Οπότε όταν είσαι ηθοποιός σε έναν κόσμο που είναι τόσο άγρια εφευρετικός, τότε γίνεται όλο προσωπικό. Επειδή πρέπει να βάλεις μέσα σε αυτό όλο σου τον εαυτό ώστε να είναι αλήθεια αυτό που λες. Βγάζει νόημα αυτό; Υποθέτω δηλαδή, παρόλο που δεν είναι η ιστορία μου, θα προσποιηθώ ότι είναι, μέχρι να γίνει ιστορία μου! [γελάει]

– Πάνω σε αυτό, και πίσω στο «αυτή είναι η ιστορία μου» του Μπο, αυτού του τύπου η αναγνώριση, γενικά, πόσο σημαντική είναι για σένα; Και υπήρχαν τελικά πράγματα σε αυτή την ταινία που σε έκαναν να σκεφτείς «αυτή είναι η ιστορία μου»; Να νιώσεις αυτή τη σύνδεση;

Οπωσδήποτε είναι μια ιστορία τελείως ανοιχτή, με συμπόνια απέναντι στα ανθρώπινα πάθη και σε κάθε άνθρωπο που έχει μια περιέργεια, που θέλει να κάνει τον εαυτό του καλύτερο. Ο Μπο δυσκολεύεται πολύ αλλά να, προσπαθεί, κάθεται και με τον ψυχολόγο του, προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις, κι έχω πάρα πολύ χώρο στην καρδιά μου για ανθρώπους που αναζητούν τις απαντήσεις και την αλήθεια, μέσω της αγάπης. Οπότε είναι ένας χαρακτήρας που υποστηρίζω.

Photo by Taylor Jewell/Invision/AP

– Πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας με τον Joaquin Phoenix; Μοιράζεστε ένα σημαντικό κομμάτι της ταινίας, αναρωτιέμαι αν ένιωσες πως έχετε παρόμοια φιλοσοφία, ομοιότητες στην μέθοδο. Κι αν όχι, τι ένιωσες να παίρνεις από τη συνεργασία;

Θαυμάζω τη δουλειά του για τόσο καιρό, και πρώτα από όλα αυτό που διαπίστωσα είναι ότι είναι καλοσυνάτος, γενναιόδωρος άνθρωπος. Καθόλου απόμακρος. Δεν είναι ο τύπος του ηθοποιού που χτίζει έναν τοίχο γύρω του και πρέπει να τον αφήνεις μόνο του όλη μέρα ή που τον φωνάζεις μόνο με το όνομα του χαρακτήρα του, κι όλα αυτά. Δεν είναι προσποιητός σε όλα αυτά. Αλλά ταυτόχρονα είναι πολύ βαθιά μέσα στον χαρακτήρα και την ίδια στιγμή ανοιχτός προς όποιο ηθοποιό μοιράζεται μια σκηνή μαζί του εκείνη τη στιγμή. Είναι πολύ γενναιόδωρος. Καλόψυχος, καλόψυχος άνθρωπος. Καθόμουν πολύ κοντά του σε όλα αυτά τα σετ και πίστεψέ με, τον μελετούσα σαν αετός.

Και δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να κάνει αυτά που κάνει ο Joaquin Phoenix. Δεν έχω ιδέα.

Και… για να είμαι ειλικρινής, και το λέω αυτό με σεβασμό, κι επειδή το μοιράστηκε μαζί μου, αλλά… δεν ξέρω αν κι αυτός ο ίδιος ξέρει. [γελάει]
Όχι, μάλλον ξέρει. Είναι απλά εξαιρετικός. Είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Αυτό που θα έλεγα πως έχουμε κοινό… επειδή κάποιες από αυτές τις σκηνές ήταν τρομερά έντονες, με εμένα, τον Nathan Lane και τον Joaquin, υπήρχαν πολλές στιγμές που δε μπορούσαμε να συγκρατηθούμε, γελούσαμε τόσο πολύ. Που είναι ωραίος τρόπος να διώξεις το στρες. Ένιωθα πως ήμασταν τα σκανταλιάρικα παιδιά στο σχολείο την ώρα του τεστ. Αλλά είναι λοιπόν αυτή η διάθεση για παιχνίδι. Που νομίζω όλοι μας μοιραζόμασταν σε αυτή τη σκηνή. Πολλή διάθεση για παιχνίδι, κάτι που έχει κι ο Joaquin.

– Ανέφερες την διαρκή ένταση της σκηνής σας και γενικά είναι παρούσα σε όλο το φιλμ. Η ταινία διατηρεί γενικά έναν διαρκή εφιαλτικό τόνο, χωρίς ποτέ να νιώθεις ότι συμβαίνουν τυχαία «παράξενα» πράγματα, περιέργως τίποτα δεν μοιάζει εκτός τόπου. Είναι πολύ συμπαγές. Οπότε αναρωτιέμαι από τι δικές σου εμπειρίες και φόβους άντλησες προκειμένου να μπεις σε αυτό το περιβάλλον.

Ξέρεις τι; Όταν είχαμε το γύρισμα, που έγινε στον Καναδά, ήταν ακόμα η περίοδος της πανδημίας– εννοώ το να φοράς μάσκα είχε μόλις πάψει να είναι υποχρεωτικό στις ΗΠΑ, και ταξιδέψαμε στον Καναδά. Εγώ κι ο Nathan ταξιδέψαμε μαζί και κάπως αυτό έμοιαζε με μια δική μας, αλλόκοτη οδύσσεια. Απλά και μόνο το να είσαι σε ένα αεροπλάνο για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια. Έτσι δεν είναι;
Τα πάντα έμοιαζαν σουρεάλ, το να είσαι μαζί με κόσμο… Είχα περάσει τόσο πολύ καιρό μόνο με τον σύζυγό μου, την κόρη μου και τον σκύλο μου! Και ξαφνικά υπάρχει ένα ολόκληρο κινηματογραφικό σετ! Αυτό από μόνο του έμοιαζε ένας κόσμος βγαλμένος από κάποιον εφιάλτη. Ξέρεις, κάτι που κάποτε ήταν νορμάλ τώρα έμοιαζε να έχει ανατραπεί και να μην μοιάζει πια αληθινό. Και την ίδια ώρα εσύ προσπαθείς να ξαναβρεις τον προσανατολισμό σου.
Αυτό ήταν που υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Αυτό αγκάλιασα περισσότερο.

*Η ταινία Ο Μπο Φοβάται (Beau is Afraid) του Ari Aster κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

LIFE

Το Black Mirror επιστρέφει πιο σκοτεινό από ποτέ: Το τρέιλερ της 6ης σεζόν