Η Άννα Καλαϊτζίδου δεν βουτά πρώτη φορά σε Σκοτεινή Θάλασσα

Με μακρά κι επιτυχημένη πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η Άννα Καλαϊτζίδου είναι μία από τις πιο δυνατές υποκριτικά παρουσίες της γενιάς της.

Η Άννα Καλαϊτζίδου μιλά στο LadyLike για τη συμμετοχή της στη Σκοτεινή Θάλασσα, για τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου και τη συνεργασία τους, για το ιστορικό Αμόρε, τους δασκάλους της και τη δύναμη της ψυχοθεραπείας που της άλλαξε τη ζωή.

Τηλεόραση και θέατρο φέτος για την Άννα Καλαϊτζίδου, που εκτός από τη Σκοτεινή Θάλασσα μπορείς να την απολαύσεις στην παράσταση Φθινόπωρο Χειμώνας του Λαρς Νορέν στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Έρχεται νέα σειρά στο Mega. Τι έχουν να περιμένουν οι τηλεθεατές από τη Σκοτεινή Θάλασσα;

Είναι μία αστυνομική ιστορία, μία ιστορία εξαφάνισης στην κλειστή κοινωνία του Μεσολογγίου. Είναι μία δραματική σειρά μυστηρίου. Μέσω των flashbacks μαθαίνουμε σιγά σιγά τι έχει συμβεί. Εγώ, είμαι μέλος μιας επιφανούς οικογένειας επιχειρηματιών του Μεσολογγίου και ασχολούμαι με τα κοινά. Είμαι αντιδήμαρχος και στην πορεία θα βάλω υποψηφιότητα και για τη δημαρχία.

Λίγα λόγια για την υπόθεση.

Μετά από δύο χρόνια απουσίας, ο Χρήστος Δελλής επιστρέφει στη γενέτειρά του για την κηδεία του πατέρα του Μιχάλη, επιφανούς επιχειρηματία της πόλης. Αιτία της απουσίας του ήταν η ανεξιχνίαστη υπόθεση εξαφάνισης της συντρόφου του, της Άννας, για την οποία ήταν ο βασικός ύποπτος. Η παρουσία του διχάζει ξανά τόσο την οικογένειά του όσο και την οικογένεια της Άννας.

Στη Σκοτεινή Θάλασσα θα δούμε ένα εκλεκτό καστ ηθοποιών. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Είναι πολύ ευτυχής η συγκυρία αυτής της παραγωγής. Έχω βρει ανθρώπους που παλαιότερα είχαμε δουλέψει στο θέατρο και στην τηλεόραση αλλά και νέους συναδέλφους με πολύ ταλέντο. Τον τόνο τον δίνει ο σκηνοθέτης μας, Γρηγόρης Καραντινάκης, και ο διευθυντής φωτογραφίας Μάνος Μαυρογεώργης που είναι εξαιρετικοί συνεργάτες. Υπάρχει πολύ καλή συνεργασία και είναι μία δημιουργική δουλειά.

Ενώ έχετε μία μακρά και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στην τηλεόραση έχετε κάνει πολύ λίγες εμφανίσεις με την τελευταία να είναι το 2009 με το Κλειδί του Παραδείσου. Τι είναι αυτό που σας κρατούσε τόσα χρόνια μακριά;

Δεν νομίζω ότι με κρατούσε εμένα κάτι μακριά. Δεν είχα καμία πρόταση από την τηλεόραση (γέλια). Δεν είναι ότι είπα κάποιο όχι και αρνήθηκα κάποιον ρόλο. Δεν είχε τύχει. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ είχα αφοσιωθεί στο θέατρο, το οποίο απασχολεί σχεδόν όλη σου την ημέρα, ειδικά όταν κάνεις τρεις, τέσσερις παραστάσεις τον χρόνο. Πάντα βρίσκεσαι σε μία συνθήκη πρόβα-παράσταση οπότε ο χρόνος είναι περιορισμένος.

Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής δεν είχα όλα αυτά τα χρόνια κάποια τηλεοπτική πρόταση που τελικά δεν αποδέχθηκα.

Την ελληνική μυθοπλασία που τα τελευταία χρόνια έχει ανθίσει, πώς τη βλέπετε; Και με ηθοποιούς που μέχρι πρότινος βλέπαμε αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο.

Μόνο ως θετική μπορώ να τη δω αυτή την εξέλιξη. Εδώ και κάποια χρόνια δεν υπάρχουν διαχωρισμοί όπως θεατρικός και τηλεοπτικός ηθοποιός. Πριν από είκοσι χρόνια, όταν και ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός, αυτοί οι διαχωρισμοί υπήρχαν και τους έζησα.

Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει καμία διαφορά το πώς παίζεις στην τηλεόραση από το πώς παίζεις στο θέατρο. Μόνο κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες αλλάζουν. Η εμπειρία των ηθοποιών που έχουν δουλέψει πολύ στο θέατρο είναι σημαντική και δίνει ένα πιο πλούσιο συναισθηματικό φάσμα.

Ο διαχωρισμός αυτός όμως θεατρικός και τηλεοπτικός ηθοποιός υπήρχε. Και ήταν, σχεδόν, απαγορευτικό να μεταπηδήσεις από την τηλεόραση στο θέατρο και τούμπαλιν.

Αυτά σε απόλυτο βαθμό ποτέ δεν ίσχυαν. Πάρα πολύς κόσμος που δούλευε στην τηλεόραση έκανε και πολύ σοβαρή δουλειά στο θέατρο χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε κάποιες περιπτώσεις ο διαχωρισμός δεν υπήρχε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το θέατρο προσφέρει μία άλλη εκπαίδευση, κατά τη γνώμη μου λίγο πιο ολοκληρωμένη ακριβώς επειδή απαιτεί άλλου είδους ενασχόληση με την τέχνη. Στην τηλεόραση πρέπει να πας πιο έτοιμος, πιο δυναμωμένος.

Αποφασίσατε από πολύ νωρίς να γίνεται ηθοποιός, σωστά;

Στα 17 ξεκίνησα να δίνω εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και πέρασα με την τρίτη προσπάθεια. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω ήμουν 19 ετών.

Οι απορρίψεις δεν με πτόησαν γιατί ήταν εξετάσεις σε κρατική σχολή που ήταν εκ των πραγμάτων πιο δύσκολες και με περιορισμένες θέσεις σε σχέση με τον όγκο των εξεταζόμενων. Έδινα ένα credit στον εαυτό μου παρά τις δύο αποτυχημένες προσπάθειες.

Ξεκινάτε την επαγγελματική σας πορεία στη Θεσσαλονίκη και πολύ σύντομα ακολουθεί η Αθήνα.

Έμεινα έναν χρόνο στη Θεσσαλονίκη, δουλεύοντας στο Κρατικό Θέατρο και κατευθείαν ήρθα στην Αθήνα. Πρώτον ήμουν πολύ τυχερή γιατί ένας δάσκαλός μου στη σχολή και πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης μου έκανε πρόταση για δουλειά στην Αθήνα οπότε μου ήταν κάπως πιο εύκολο να αποκολληθώ από τη Θεσσαλονίκη. Και δεύτερον γιατί στη Θεσσαλονίκη ενώ έχει μεγάλη παραγωγή σε καλλιτεχνικό υλικό στην Τέχνη και τον Πολιτισμό είναι δύσκολο να ζήσεις ως καλλιτέχνης και ιδιαίτερα ως ηθοποιός. Στην πραγματικότητα υπάρχει μονάχα το Κρατικό Θέατρο που μπορεί να σε απορροφήσει. Η Αθήνα φαινόταν και ήταν μονόδρομος.

Ήταν τελικά μία σωστή απόφαση; Τι θα λέγατε σήμερα;

Απόλυτα.

Το επάγγελμά σας σάς δίνει την ευκαιρία να ανανεώνεστε διαρκώς την ίδια στιγμή όμως που σας γεννά αβεβαιότητα για το αν θα έχετε δουλειά την επόμενη σεζόν. Είναι ένα άγχος μεγάλο για εσάς;

Δουλεύω είκοσι χρόνια και φυσικά αυτή η αβεβαιότητα με έχει αγχώσει ουκ ολίγες φορές. Την έχω όμως συνηθίσει. Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που αν δεν την αποδεχθείς δεν μπορείς να προχωρήσεις. Τα τελευταία χρόνια μπορώ να σου πω ότι είμαι πιο ήσυχη, όχι ότι έχω πάψει να ανησυχώ γιατί διανύουμε και μία δύσκολη εποχή που κάτι μπορεί να κοπεί, να ακυρωθεί και να βρεθείς ξεκρέμαστος από τη μια στιγμή στην άλλη.

Τα χρόνια που είστε στον χώρο έχετε αποκτήσει ευκολίες; Είναι δυνατόν να «αυτοματοποιείται» ένας ηθοποιός;

Η εμπειρία σίγουρα βοηθά σε αυτό όπως και η συνεχής κατάκτηση της τεχνικής. Στη δουλειά μας δεν υπάρχει μία σχολή, μία τεχνική. Κάθε ηθοποιός, ανάλογα με τους δασκάλους που θα βρεθούν στον δρόμο του, φτιάχνει μόνος του την τεχνική του η οποία είναι συνυφασμένη και με την ψυχική του κατάσταση.

Έχω περάσει από όλες τις φάσεις και μπορώ να πω πως η ψυχοθεραπεία βοηθά και να το λέμε στον κόσμο. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία και με έχει βοηθήσει πολύ οπότε μπορώ να ενταχθώ ως ο εαυτός μου σε οποιαδήποτε ομάδα, αρκεί να υπάρχει ευγένεια, δημιουργικότητα και συνεννόηση.

Αναφέρεστε συχνά στους δασκάλους σας. Υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζετε;

Δεν μπορώ να μην μιλήσω για τον Θωμά Μοσχόπουλο ο οποίος ήταν δάσκαλός μου στη σχολή και έχουμε δουλέψει μαζί 15 χρόνια. Ένας ακόμα δάσκαλος είναι ο Γιάννης Ρήγας που είναι μία μόνιμη αναφορά μου.

Είναι ένας άνθρωπος στον οποίο μπορεί να επανέλθω για συμβουλές ακόμα και τώρα. Δασκάλους θεωρώ πολλούς ακόμα ανθρώπους που γνώρισα στον χώρο απλά ο Θωμάς Μοσχόπουλος και ο Γιάννης Ρήγας έχουν αφήσει το σημάδι τους.

Μου είπατε πως με ευκολία μπορείτε να ενταχθείτε σε μία καλλιτεχνική ομάδα αρκεί να υπάρχει θέληση, σεβασμός και ευγένεια. Πώς σχολιάζετε τις καταγγελίες που έγιναν εις βάρος ανθρώπων του θεάτρου;

Έχουμε ακούσει τις καταγγελίες για τον χώρο του θεάτρου και περιμένουμε να ακούσουμε τι έχει συμβεί στον χώρο του θεάματος και παντού. Οι άνθρωποι που έχουν υποστεί βία και κακοποίηση πρέπει να αισθάνονται έτοιμοι να μιλήσουν και να καταδικάσουν τον θύτη.

Ως κοινωνία είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε πια γιατί στο παρελθόν υπήρξαν καταγγελίες τη στιγμή της τέλεσης και δεν βρήκαν έδαφος. Εύχομαι να επεκταθεί όλο αυτό και στους άλλους χώρους, στην πολιτική, τη δημοσιογραφία, παντού.

Η περίοδος της καραντίνας συνέβαλε στο να συμβεί ό,τι συνέβη στο θέατρο. Έπεσαν οι άμυνες γιατί ήμασταν όλοι άνεργοι και δεν είχε κανένας εξαρτώμενη εργασία από κανέναν και κάποιοι αισθάνθηκαν πιο ελεύθεροι να μιλήσουν για όσα τους είχαν συμβεί. Μόνο καλό έχει φέρει.

Να πάμε και στη συνεργασία σας με τον Γιώργο Λάνθιμο στον Κυνόδοντα. Πώς προέκυψε η ένωση;

Με τον Γιώργο Λάνθιμο είχαμε συνεργαστεί στο θέατρο Αμόρε στον Εξώστη στην παράσταση «Νεκρή φύση σε χαντάκι». Όταν τελειώσαμε τις παραστάσεις μου είπε πως ετοίμαζε μία ταινία και μου έδωσε να διαβάσω τον ρόλο που σκεφτόταν για ‘μενα.

Μου άρεσε πάρα πολύ το σενάριο, ήταν σπάνιο. Σκεφτόμουν ότι δεν θα τη δει κανένας την ταινία (γέλια) γιατί η μοίρα του ελληνικού κινηματογράφου αυτή ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όχι γιατί δεν άξιζε η ταινία, αλλά γιατί αυτή ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα για το ελληνικό σινεμά.

Ο Κυνόδοντας είχε γυμνό, είχε δύσκολα πράγματα και για αυτό δεν είπα αμέσως το ναι. Αποφάσισα να το κάνω χωρίς να περιμένω την απήχηση που είχε τελικά. Ο Γιώργος είναι βαθιά ταλαντούχος άνθρωπος. Ούτε ο ίδιος περίμενε αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Πήγαμε στις Κάννες κι έφυγε πριν τα βραβεία. Τον πήραν τηλέφωνο και του είπαν «παίρνεις βραβείο, γύρνα».

Ο Κυνόδοντας άγγιξε θέματα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Μίλησε για μία πατριαρχική οικογένεια στην οποία το κυρίαρχο αρσενικό κάνει κουμάντο. Είναι το κορίτσι όμως που κάνει την επανάσταση και παίρνει την απόφαση να δραπετεύσει και να σπάσει τον φλοιό. Πόσο επίκαιρο για την εποχή μας και την Ελλάδα των 17 γυναικοκτονιών μέσα στο 2021;

Απόλυτα επίκαιρο. Για να το δούμε και πέρα από τα φύλα, αυτό προκύπτει από μία διάθεση επιβολής και εγκλεισμού. Συνηθίζεται να έρχεται από την πατριαρχία γιατί έτσι έχουμε μεγαλώσει. Ο Κυνόδοντας ήταν η τραβηγμένη εκδοχή μιας τέτοιας ιστορίας η οποία όπως βλέπουμε βέβαια αρχίζει να μην δείχνει καθόλου τραβηγμένη και ακραία. Αυτό είναι που εμένα με ανησυχεί.

Πια βλέπουμε πολλούς Κυνόδοντες στην ελληνική κοινωνία.

Ο Γιώργος έστησε την ιστορία από το κύτταρο της ελληνικής οικογένειας και πολύ καλά έκανε γιατί από εκεί προέρχονται οι πρώτες εικόνες μας και μέσω αυτών αναγνωρίζουμε στην πορεία τον κόσμο.

Αν ο μπαμπάς μας χτυπά τη μαμά μας μάς φαίνεται φυσιολογικό. Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είδαμε να εκτινάσσονται. Έγιναν όμως και λάθη από την πλευρά της Πολιτείας. Να θυμηθούμε τις εγκληματικές δηλώσεις Μπαλάσκα μετά τη γυναικοκτονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά.

Μεγαλώνετε έναν γιο. Τι είναι αυτό που προσπαθείτε να του μεταλαμπαδεύσετε και να τον μάθετε από πολύ μικρό;

Η γέννηση του γιου μου ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Δεν ήθελα να κάνω λάθη που ενδεχομένως θα μου ήταν πολύ εύκολα να γλιστρήσω. Αυτό που πήρα απόφαση από αρκετά νωρίς και δεσμεύτηκα στον εαυτό μου ήταν να μην του λέω ψέματα.

Αυτό βοήθησε και τον γιο μου, αλλά κι εμένα, γιατί κι εγώ άλλαξα ως άνθρωπος στην προσπάθειά μου να είμαι ειλικρινής για εκείνον. Έμαθα να είμαι ειλικρινής που το είχα χάσει, οφείλω να ομολογήσω.

Ειλικρινής ακόμα και στα πολύ δύσκολα, φαντάζομαι.

Ακόμα και στα πολύ δύσκολα με έναν τρόπο που μπορεί να τον δεχθεί ένα παιδί. Θέλω να του τη μάθω την ειλικρίνεια και προσπαθώ πολύ για αυτό. Διάβασα πρόσφατα πως «όταν λες την αλήθεια δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα» κι επειδή είμαι ένας άνθρωπος με κακή μνήμη, το βρήκα εξαιρετικό.

Δεν χρειάζεται να πλάθεις ψέματα, βρίσκεσαι απλά σε επαφή με τα συναισθήματά σου. Θα ήθελα ως δώρο αυτό να του το δώσω για να γλιτώσει από ψέματα που μπορεί να τον ταλαιπωρήσουν, όπως ταλαιπώρησαν εμένα για χρόνια.

Για την ψυχοθεραπεία μιλάτε ανοιχτά.

Ναι, βέβαια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κρύβω γιατί με βοήθησε τόσο πολύ που πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι βοηθιούνται από κάτι, καλό είναι να το λένε γιατί με αυτόν τον τρόπο ενδεχομένως να βρει βοήθεια και κάποιος άλλος. Οι άνθρωποι εγκλωβίζονται, κλείνονται. Θεωρώ πως πρέπει να νιώθουν πιο άνετα και να ζητούν βοήθεια.

Τι το τόσο ξεχωριστό είχε το θέατρο Αμόρε;

Έζησα το Αμόρε πρώτα ως θεατής. Στο δεύτερο έτος της σχολής είχα δάσκαλο τον Θωμά Μοσχόπουλο ο οποίος δούλευε στο Αμόρε. Όποτε κατέβαινα στην Αθήνα πρωτίστως έβλεπα τις παραστάσεις του. Ως νέα ηθοποιός όταν πια έπαιξα στο Αμόρε ήταν σαν να μπαίνω στην πόλη των θαυμάτων, δεν πίστευα στην τύχη μου.

Πέρα από τους σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς έβλεπα πράγματα που τα θαύμαζα. Θέλω να μιλήσω και για τον Γιάννη Χουβαρδά που ως επικεφαλής μας τότε ήταν ένας άνθρωπος διακριτικός και γενναιόδωρος. Ο Χουβαρδάς δεν ανακατεύτηκε ποτέ σε καμία δουλειά. Από τη στιγμή που έλεγε οκ έδινε σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς την ελευθερία να δημιουργήσουν.

Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς θα πω πως η συμπεριφορά του Χουβαρδά ήταν ανακουφιστική κι όχι τόσο συνηθισμένη. Ο Γιάννης Χουβαρδάς και όσα πρέσβευε ήταν ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους για το τι ήταν το Αμόρε.

Υπήρχε δημοκρατία στο Αμόρε. Του χωρούσε όλους. Ήταν ένα χωνευτήρι, ένας τόπος πολιτισμού και στην επικοινωνία. Έτσι μεγάλωσα και για αυτό ίσως βάζω στο νούμερο ένα την ευγένεια.

Διάβασα σε παλαιότερη συνέντευξή σας ότι όταν παίξατε στην Επίδαυρο γοητευτήκατε.

Πήγαινα σχεδόν κάθε χρόνο στην Επίδαυρο, συμμετέχοντας στον χορό. Πρέπει να είμαι η μοναδική Ελληνίδα που έχει παίξει δύο φορές στον χορό στις Τραχίνιες του Σοφοκλή. Η Επίδαυρος είναι ένα μαγικό μέρος.

Πάντα μας πιάνει άγχος εμάς τους ηθοποιούς για το πώς θα ακουστούμε, μιλάμε για ένα θέατρο 14.000 θέσεων, αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά και να υπερβάλλουμε. Είναι ένα φιλικό θέατρο, σε αγκαλιάζει, αυτό αισθάνομαι. Το γεγονός ότι για αιώνες πηγαίνουν άνθρωποι στην Επίδαυρο αναζητώντας κάτι για το θέατρο, είναι συγκινητικό.

Τα καταφύγιά σας και οι ελπίδες για το μέλλον;

Θα ήθελα να μπορώ να ζήσω ωραία. Μπορεί να ακούγεται απλό αλλά αυτό αισθάνομαι πως έχω ανάγκη. Είχε μπει όλη η ανθρωπότητα σε ένα κυνήγι επιτυχίας που δεν οδηγούσε πουθενά παρά μόνο στο να ζητάμε όλο και περισσότερα.

Υπήρξε για χρόνια ένας σνομπισμός απέναντι στα απλά της ζωής, όπως να πας μια βόλτα στον ήλιο.

Διανύω μία φάση στη ζωή μου που επιθυμώ να ευχαριστηθώ το τώρα.

 

• «Σκοτεινή Θάλασσα» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22:30 στο Mega
• «Φθινόπωρο Χειμώνας» στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16