Η Ανθή Βούλγαρη έδωσε έναν όρκο στον εαυτό της για τα Τέμπη

– Ονειρευόσουν ότι μεγαλώνοντας θα κάνεις, αυτό που κάνεις σήμερα;

Ναι, πάντα το ήθελα. Αυτός ήταν ο στόχος. Ήξερα ότι ήθελα να γίνω παρουσιάστρια. Δεν έλεγα καν δημοσιογράφος. Αλλά δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να φτάσω ως εδώ. Μου άρεσε πάντα η πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, έβλεπα Κοινωνία ώρα Mega, ήμουν φανατική τηλεθεάτρια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το παρουσιάζω κιόλας, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να ασχοληθώ με την τηλεόραση.

– Πώς νιώθεις που η εκπομπή έχει αγαπηθεί από τον κόσμο διαχρονικά, αλλά και με εσένα και τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο ως παρουσιαστές;

Δόξα τω Θεώ το έχουμε καταφέρει. Δεν ήταν στην αρχή εύκολο, αλλά, ξέρεις, με την πάροδο των χρόνων έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μία πολύ ωραία πρωινή παρέα. Το λαμβάνουμε καθημερινά αυτό και μας αρέσει πολύ.

– Με την απήχηση της εκπομπής, όπως αυτή αποτυπώνεται στα νούμερα της τηλεθέασης, πόσο ασχολείσαι;

Δεν είναι κάτι που με αγχώνει, αλλά τα νούμερα δεν μου περνούν και απαρατήρητα. Τα νούμερα είναι ένα εργαλείο για τη δουλειά μας, για να καταλαβαίνουμε λίγο που πρέπει να προσανατολιζόμαστε και τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο.

«Κάποιες φορές τα νούμερα τηλεθέασης είναι πάρα πολύ καλά, άλλες φορές είναι μέτρια, άλλες φορές είναι κακά. Υπάρχουν για να σε κατευθύνουν, κατά τη δική μου λογική».

Το ότι τα βλέπεις κάθε πρωί και τα περιμένεις, είναι μία διαδικασία, αλλά η δική μου αντιμετώπιση είναι αυτή.

– Χρειάστηκε να δώσεις αγώνα για να ακουστείς στην εκπομπή; Έλεγες ότι στην αρχή έκανες ερωτήσεις και δεν σου απαντούσαν…

Ναι, το έχουμε περάσει αυτό το στάδιο, αλλά δεν έχω παράπονο τώρα (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι τώρα, μου απαντούν. Ήταν περίεργο αυτό το συναίσθημα, αλλά από την άλλη το δικαιολογούσα γιατί έλεγα ότι σκέφτονταν «Από πού ήρθε αυτή τώρα;».

– Ως νέο πρόσωπο εννοείς ή θεωρείς ότι έχει να κάνει και με το φύλο σου;

Δεν θέλω να πιστεύω ότι έχει να κάνει με το φύλο. Θέλω να πιστεύω ότι λόγω του ότι ήμουν ένα νέο πρόσωπο συνέβαινε. Κάποιες φορές αισθανόμουν ότι επειδή είμαι και γυναίκα με προσπερνούσαν. Παρ’ όλα αυτά ο επιμένων νικά, τελικά.

– Έχεις επιμονή γενικά;

Ναι, έχω και υπομονή και επιμονή.

– Έχεις πει κι ότι είχες δεχτεί κάποια ανήθικη πρόταση στα πρώτα σου βήματα. Δεν σε έκαμψε τίποτα τελικά, να σε κάνει να πεις «Δεν είναι αυτός ο χώρος για μένα»;

Ήταν στα πρώτα μου βήματα αυτό, όταν εργαζόμουν σε εφημερίδα. Η αλήθεια είναι ότι όταν τέλειωσα από το Πανεπιστήμιο και ήρθα να δουλέψω ως δημοσιογράφος έπαθα σοκ, γιατί νόμιζα ότι είναι αγγελικά πλασμένος ο χώρος.

«Έφυγα από τον πανεπιστημιακό χώρο που ήμασταν όλοι με το σεις και με το σας, από κάτι τελείως διαφορετικό και ξαφνικά, έπεσα στα βαθιά».

Αλλά είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω ότι όταν έχεις έναν στόχο, είσαι προσηλωμένος σε αυτόν και με βάση τις ηθικές σου αξίες και τις αρχές σου, προρεύεσαι προς τα εκεί, θα τον φτάσεις κάποια στιγμή, παρά τα σκαμπίλια που μπορεί να φας στη διαδρομή.

– Την αρνητική κριτική πώς την αντιμετωπίζεις; Αυτό το «από πού ήρθε αυτή» για παράδειγμα, όσους μπορεί να πουν ότι εσύ ήσουν της ψυχαγωγίας και τι δούλειά έχεις στην ενημέρωση κλπ…

Εγώ πάντα δίνω σημασία στην καλοπροαίρετη κριτική, η κακοπροαίρετη δεν με αγγίζει. Όταν κάποιος κάνει κριτική πρέπει λίγο να ξέρει και το πίσω του ανθρώπου, το τι έχει σπουδάσει, τι έχει κάνει, πόσο έχει δουλέψει. Το ότι κάποιοι με έβλεπαν στην τηλεόραση στην ψυχαγωγία δεν σημαίνει ότι ήξεραν ότι εγώ έλιωνα τα παπούτσια μου στο ελεύθερο ρεπορτάζ ταυτόχρονα και ότι μπορεί να δούλευα και βράδυ για να βγάλω τα προς το ζην. Και τελικά έχω δικαιωθεί γιατί πια δεν υπάρχει ενημέρωση και ψυχαγωγία, όλοι κάνουμε τα πάντα. Όταν είσαι δημοσιογράφος είσαι δημοσιογράφος. Ναι μεν μπορεί να υπάρχει μια εξειδίκευση κάπου, αλλά μπορείς να υπηρετήσεις τη δημοσιογραφία παντού.

Εντάξει μπορεί να μην μπορείς να κάνεις πολιτικό ρεπορτάζ εύκολα γιατί χρειάζεται πολλά χρόνια, αλλά εγώ ήμουν στο ελεύθερο ρεπορτάζ από τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου κι αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Το έχω κατακτήσει. Οπότε δεν δίνω σημασία στα κακοπροαίρετα σχόλια. Με στενοχωρούσαν πολύ, αλλά μετά αποφάσισα ότι ok, ο καθένας είναι ελεύθερος να πει ό,τι θέλει. Και τελικά το τι είμαστε το δείχνουμε στην πορεία μας και το τι μπορούμε να κάνουμε.

«Σαφώς κι εγώ έχω κάνει λάθη, σαφώς και θα μπορούσα να κάνω κάποια πράγματα καλύτερα, αλλά νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στις ευκαιρίες».

Και πραγματικά το λέω, όταν κάποιος άνθρωπος δουλεύει με στόχο να γίνεται καλύτερος, κάποια στιγμή θα αποδειχτεί αυτό.

– Υπάρχουν θέματα της επικαιρότητας που σε στοιχειώνουν;

Ναι, σίγουρα με στοιχειώνει το Μάτι. Σίγουρα με στοιχειώνουν οι φωτιές στην Ηλεία. Έχω ακόμα τη μυρωδιά της καμένης σάρκας στα ρουθούνια μου και από την Ηλειά, αλλά και από το Μάτι. Σίγουρα με στοιχειώνουν τα Τέμπη, είναι ένα θέμα που μου έχει στοιχίσει αρκετά. Υπάρχουν θέματα που μου έχουν κοστίσει πολύ ψυχικά και τα σκέφτομαι ακόμα.

– Και πώς γίνεται να φύγεις από τη δουλειά και να τα αφήσεις πίσω σου;

Στη δουλειά αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα δύσκολα θέματα. Είναι όπως οι γιατροί που αφήνουν ένα χειρουργείο, έχει πάει δεν έχει πάει καλά, έξω από το σπίτι τους. Όπως όλος ο κόσμος με τη δουλειά του, τέλος πάντων, αφού όλοι αντιμετωπίζουμε στη δουλειά μας καταστάσεις. Όταν φεύγεις, λοιπόν, από τη δουλειά λες «Ok, το αφήνω και συνεχίζω τη ζωή μου».

«Ως πολίτη όμως, δεν μπορεί να μην με προβληματίζει ούτε το τι συνέβη στα Τέμπη, ούτε το τι συνέβη στο Μάτι, ούτε το ότι η Δικαιοσύνη δεν έχει προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς».

Γενικά με προβληματίζει από κοινωνικής άποψης το τι συμβαίνει.

– Δεν βρίσκεις να σε έχει κάνει πιο κυνική, να σε έχει σκληρύνει συναισθηματικά η ενασχόληση με την επικαιρότητα;

Παλιότερα, όταν ήμουν στις εφημερίδες κυρίως, γυρνούσα από θέματα κι έκλαιγα. Τώρα δεν μου συμβαίνει αυτό, αλλά ακόμα με ακουμπάνε τα θέματα και δεν το βρίσκω κακό αυτό, για να πω την αλήθεια. Τα αντιμετωπίζω λίγο πιο συναισθηματικά.

– Οι πολιτικοί πόσο συχνά σε εκνευρίζουν στην εκπομπή;

Πολύ συχνά με εκνευρίζουν και το ξέρουν κιόλας, τους το δείχνω. Πολλές φορές έχω αντίθετη άποψη και το εκφράζω. Αλλά πραγματικά νομίζω ότι γι’ αυτό είμαστε οι δημοσιογράφοι, για να γινόμαστε και η φωνή του κόσμου και να εκφράζουμε τα ερωτήματα, τις απορίες και τις ανησυχίες του. Εγώ είμαι εκφραστική και δεν μπορώ να κρυφτώ κι έυκολα, γυρίζει το μάτι μου. Αλλά νομίζω ότι με έχουν μάθει πια, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

– Το ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ για τα Τέμπη πώς προέκυψε;

Όταν προέκυψε το δυστύχημα στα Τέμπη κι επειδή ασχοληθήκαμε πολύ καιρό, είπα μέσα μου ότι αυτό το θέμα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Έδωσα έναν όρκο στον εαυτό μου, ότι δημοσιογραφικά πρέπει να κάνω κάτι, να συμβάλλω κι εγώ στο να μην ξεχαστεί.

Έτσι, λοιπόν, όταν άρχισε και πλησίαζε ο καιρός προς τον χρόνο, το πρότεινα μόνη μου και μου είπαν «ναι», οπότε έτσι ξεκινήσαμε την έρευνα και το οδοιπορικό.

– Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή εκεί;

Καθόλη τη διάρκεια επειδή μιλούσαμε με συγγενείς των θυμάτων, αλλά και με ανθρώπους που έζησαν την τραγωδία, ήταν όλο πολύ συναισθηματικά φορτισμένο, γιατί έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς να θέλουμε να προκαλέσουμε το συναίσθημα. Δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ τη στιγμή που θα λύγιζε ο συνομιλητής μου. Ήταν όλο πολύ δύσκολο, όλο βαρύ. Βέβαια, πραγματικά τους ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, που δέχτηκαν να μας μιλήσουν και να μας ανοιχτούν έτσι όπως μας ανοίχτηκαν και να μας εμπιστευτούν.

– Έναν χρόνο μετά τι είδες εκεί;

Έναν χρόνο μετά τα Τέμπη, είδα τους συγγενείς των θυμάτων να παλεύουν. Να παλεύουν απέναντι σε ένα σύστημα πολύ σκληρό. Είδα ένα σύστημα που συνεχίζει να μην λειτουργεί. Βλέπω μία Δικαιοσύνη που αργεί. Δεν θα κρίνω αν καλώς ή κακώς αργεί, όμως ως πολίτης θα ήθελα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και από τους πολιτικούς θα ήθελα να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.

«Αυτό που συνέβη στο δυστύχημα των Τεμπών ήταν από ένα σωρό αμέλειες, λάθη, παραλείψεις, κουκούλωμα, γραφειοκρατία, ρουσφέτι. Όλο αυτό, είναι η εικόνα της Ελλάδος που δεν θέλουμε να έχουμε».

Κι αυτό στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Ανεξάρτητα από το αν κάποιοι θέλουν να αποσυνδέσουν τη σύμβαση 717 και το τι έπρεπε να γίνει από το δυστύχημα. Δημοσιογραφικά, εγώ το αντιλαμβάνομαι ότι είναι σε πλήρη συνέχεια το ένα με το άλλο. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι πολίτες, αυτό αντιλαμβάνονται. Δεν είναι η Ελλάδα αυτή που ονειρεύομαι εγώ για το μέλλον μου και για το μέλλον των παιδιών μας.

– Δυστυχώς, είναι η Ελλάδα που έχουμε συνηθίσει να έχουμε…

Δεν γίνεται, όμως, να λέμε συνέχεια «εντάξει μωρέ, δεν πειράζει». Γι΄αυτό και δεν πρέπει να προσπεράσουμε το δυστύχημα στα Τέμπη και το οφείλουμε και σε αυτές τις 57 ψυχές που έφυγαν και στους ανθρώπους που είναι τραυματίες και παλεύουν ακόμα με τους εφιάλτες τους, γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Και στους συγγενείς των θυμάτων το οφείλουμε αυτό, γιατί από τη μία στιγμή στην άλλη έχασαν τους ανθρώπους τους.

– Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα;

Επί 4 μήνες πηγαίναμε εκεί. Δεν σταθήκαμε μόνο στον τόπο του δυστυχήματος. Πήγαμε και στους τόπους όπου ζούσαν τα παιδιά και η αλήθεια είναι ότι εκεί ένιωθες ότι λείπει η ενέργειά τους, από αυτά που μας μετέφεραν οι δικοί τους.

– Εσένα η δική σου περιπέτεια με την υγεία σου, πώς σε άλλαξε;

Εκεί έβαλα προτεραιότητα τον εαυτό μου. Ως τότε πάντα είχα προτεραιότητα τη δουλειά μου. Απλά εκεί καταλαβαίνεις ότι τα σημαντικά είναι οι στιγμές στη ζωή, που περνάς με τους δικούς σου ανθρώπους, με τον εαυτό σου. Γιατί ξέρεις, όταν δεν έχουμε χρόνο με τον εαυτό μας, είναι και λίγο δύσκολο να μπορέσουμε να είμαστε καλά με τους υπόλοιπους γύρω μας.

Οπότε και είπα ότι «ναι, εντάξει η δουλειά, την αγαπώ, αλλά πρέπει να μπει και ένα όριο και να βάλω προτεραιότητα τον εαυτό μου». Δεν τα καταφέρνω πάντα, ξεφεύγω πάλι, αλλά θα ακούσω το σώμα μου πια. Όταν νιώθω ότι κουράζομαι θα κάνω και διάλειμμα, θα ρίξω και τόνους πολύ, θα ρίξω και την ένταση.

– Τον ταλαιπωρούσες τον εαυτό σου μέχρι τότε;

Πολύ. Τον «μαστίγωνα».

– Ήταν κάτι που σε έδεσε περισσότερο με τον σύζυγό σου, όλο αυτό;

Ναι, ήμασταν σε μία φάση που ήταν ένα πολύ πρώιμο στάδιο της σχέσης. Θα μπορούσαμε να έχουμε χωρίσει γιατί ήταν δύσκολη η διετία που πέρασε μετά, με την αποθεραπεία μου, με τις εξετάσεις, με το χειρουργείο. Αλλά ήταν μία δυσκολία που πραγματικά μας έφερε πιο κοντά.

– Αν είναι να μείνεις με έναν άνθρωπο, θα μείνεις ό,τι και να γίνει, που λένε;

Τελικά, ναι. Συμβαίνει.

– Εσύ δημοσιογράφος, εκείνος καλλιτέχνης. Τι είναι αυτό που έχει εκείνος ως καλλιτέχνης και νιώθεις ότι σε συμπληρώνει;

«Οι καλλιτέχνες, είναι λίγο πιο ελεύθερα πνεύματα. Έχουν μια δόση καλής τρέλας. Νομίζω ότι σε αυτό ταιριάξαμε πολύ».

Γενικά είμαστε και οι 2 πολύ θετικοί άνθρωποι, θέλουμε και 2 την ελευθερία μας και τον χρόνο μας. Ήταν σημαντικό αυτό γιατί έτσι με το δικό μας ωράριο που πολλές φορές δεν υπάρχει, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο που είναι στο γραφείο του και έχει σταθερό ωράριο. Θα θέλει να βρει και τον αντίστοιχο σύντροφο. Εγώ δεν ξέρω τι ώρα θα μπω, τι ώρα θα βγω κλπ.

– Απομακρύνθηκαν αντίστοιχα άνθρωποι από κοντά σου;

Απομακρύνθηκαν κάποιοι άνθρωποι, δεν ξέρω γιατί. Δεν το άντεξαν; Δεν ήξεραν πώς να το διαχειριστούν; Αλλά ναι, γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα πολύ χρήσιμο κατ’ εμέ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Info: #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ, Τρίτη 27 Φεβρουαρίου στις 00.10 στο Mega.

*Κοινωνία ώρα Mega, Δευτέρα – Παρασκευή στις 05.00 στο Mega.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Όσα δεν ξέρεις για τη Νίκη Λυμπεράκη, είναι η δική της μεγάλη εικόνα

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη δηλώνει μη σημαντική και βάζει τελεία και παύλα

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Σtella: Η ιέρεια της ελληνικής indie ποπ σκηνής, διαλέγει τις σωστές λέξεις