Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη είναι περήφανη που προσπαθεί

Στην παράσταση Sexy Laundry συναντάμε ένα ζευγάρι μετά από 25 χρόνια γάμου, που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του και το μεταξύ του, τη σχέση του, τα πατήματά του. Όπως θα μου πει η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, η ηρωίδα που υποδύεται, κατά βάθος έχει να αντιμετωπίσει τη μόνιμη διαπραγμάτευσή μας με τον θάνατο, το γεγονός ότι η ζωή της περνάει και θέλει να τη ζήσει όσο καλύτερα γίνεται.

Η συζήτηση μαζί της ρέει με έναν τρόπο που μου θυμίζει μία φιλική κουβέντα κι ας μην την γνώριζα ως τώρα. Μία κουβέντα με μία γυναίκα, που επικοινωνεί αληθινά και σε βάθος. Μία κουβέντα απολαυστική για τον χρόνο, τις ουσιαστικές σχέσεις, την επιφάνεια, την ενσυναίσθηση, την τηλεόραση, την επιτυχία.

– Ο Σπύρος Παπαδόπουλος στο πρόγραμμα της παράστασης γράφει ότι μόνο μαζί σου θα ανέβαζε το Sexy Laundry.

Με κάνει να αισθάνομαι πολύ ωραία αυτό, γιατί είναι πολύ σημαντικό ένας τέτοιος συνάδελφός σου να σε εκτιμάει με αυτόν τον τρόπο. Κι είναι και πολύ καλή η συνεργασία μας, ρέει. Τον εκτιμώ κι εγώ πολύ και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο κι είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό, ειδικά αυτούς τους καιρούς.

– Είναι ακόμα πιο σημαντικό αυτό μετά απ’ όλα όσα έχουν συμβεί;

Ναι. Ειδικά γιατί ξέρεις όλα αυτά που έχουν συμβεί, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν κάνει τους ανθρώπους πολύ αγριεμένους. Δεν εννοώ αυτά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, στο θέατρο, γιατί αυτά πιστεύω ότι δεν συμβαίνουν μόνο στο θέατρο, αλλά παντού, απλά αυτός ο χώρος μίλησε.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι γενικά τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία οι άνθρωποι, επειδή είναι πάρα πολύ ζορισμένοι, έχουν γίνει μονάδες, που αντί να συμπλέουν, βαράνε η μία την άλλη. Είναι λιγάκι ζόρικο αυτό και στις προσωπικές σχέσεις και τις επαγγελματικές.

– Ποιο είναι για σένα το μυστικό για να σωθεί ή και να χτιστεί μία ουσιαστική σχέση;

Η ανοιχτή επικοινωνία. Να μην κλείνεται κανένας και να έχει τη γενναιότητα και τη γενναιοδωρία να μιλάει και να λαμβάνει υπόψη του τον άλλο άνθρωπο, να μπαίνει στον κόπο του. Να εκπαιδεύεται στην ενσυναίσθηση γιατί δεν το ξέρουμε οι άνθρωποι πολύ αυτό. Δεν μας το έχουν μάθει. Ειδικά τα τελευταία χρόνια -να πω από τη μεταπολίτευση και μετά ίσως;- έχει αρχίσει το αντίθετο από αυτό που παλιά ξέραμε, ότι πρέπει να σέβεσαι τον άλλο. Έχει αρχίσει ένα «παίρνε όσα πιο πολλά μπορείς και δίνε τίποτα». Το βρίσκω, αν μη τι άλλο, δυσλειτουργικό.

– Εσύ την έχεις βρει αυτή την ανοιχτή επικοινωνία στη ζωή σου;

Δυσκολεύομαι πολύ, βλέπω ότι συμβαίνει όλο και λιγότερο. Εντάξει, έχεις κάποιους ανθρώπους δικούς σου που τους έχεις επιλέξει πολλά χρόνια και υπάρχει δόξα τω Θεώ αυτό. Κι έχεις κι έτσι έναν φάρο για να βλέπεις ότι υπάρχει κι αυτό παιδιά, γίνεται.

Και πολλές φορές ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις βλέπεις ακόμα και στον δρόμο ανθρώπους, όχι πολλούς, που το υπερασπίζονται αυτό. Εκεί που γίνεται της κακομοίρας και φοβάσαι να κυκλοφορήσεις και δεν ξέρεις τι θα σου έρθει και πώς θα αντιδράσει ο καθένας, βλέπεις και κανά δύο περιπτώσεις που σου γλυκαίνουν την ψυχή. Νιώθεις ότι εντάξει, κάτι γίνεται.

– Μέσα από το θέατρο βρίσκεις απαντήσεις για δικές σου σχέσεις;

Απαντήσεις όχι, δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω. Απλώς βλέπω ότι λέμε το ίδιο τραγούδι αιώνια και οι άνδρες και οι γυναίκες. Βλέπω ότι η παράσταση έχει να κάνει πολύ και με το φύλο, με τις διαφορές που έχουμε, ίσως και βιολογικά, ο άνδρας και η γυναίκα για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή τους και πώς μπορεί να γίνει μετά από 25 χρόνια κοινής πορείας και συμβίωσης.

– Έχεις νιώσει να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στους κοινωνικούς ρόλους σου ως γυναίκα; Νομίζω ότι η ηρωίδα που υποδύεσαι το αντιμετωπίζει αυτό.

Το να χάνω τον εαυτό μου όχι, το να ζορίζομαι κι εγώ ναι. Είμαι λίγο πιο μακριά από τα προβλήματα αυτής της γυναίκας. Εγώ θα ζοριστώ περισσότερο στο κομμάτι της επικοινωνίας, αλλά εν τέλει, με κόπο, θα θέσω τα όρια μου. Πολύ πιο σύντομα από τα 25 χρόνια (γελάει).

– Με τον χρόνο είσαι συμφιλιωμένη;

Όχι δεν είμαι συμφιλιωμένη. Νομίζω ότι αυτό παλεύουμε όλοι οι άνθρωποι, να συμφιλιωθούμε. Όχι όμως με τα σημάδια του, όσον αφορά τόσο πολύ στην εξωτερική εμφάνιση, που κι αυτό σε σχέση με την κοινωνία το βιώνουμε κι όχι τόσο σε σχέση με τον εαυτό μας. Αν ζούσαμε σε μία κοινωνία που δεν θεοποιούσε τα νιάτα και την πλαστική εξωτερική εμφάνιση, αλλά σε μία κοινωνία που το καμάρωνε αυτό, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.

Αυτό που σε ζορίζει με τον χρόνο είναι ότι πηγαίνεις προς τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ζόρικο πράγμα, όσο κι αν παλεύεις να πεις «τον αποδέχομαι». Κολοκύθια, δεν ξέρω αν γίνεται. Είναι ένα άγνωστο, παράξενο, περίεργο πράγμα. Νομίζω ότι αυτό είναι και το όλο θέμα με τον άνθρωπο, από την ώρα που γεννιέται, ξέρει ότι θα πεθάνει κι είναι σε μία μόνιμη διαπραγμάτευση με αυτό.

– Σε υπεραπασχόλησε ποτέ η εμφάνισή σου;

Προσπαθώ να είμαι ok με τα σημάδια του χρόνου, δεν είμαι ok γιατί σε αυτόν τον κόσμο ζω κι εγώ. Λέει στην παράσταση κάποια στιγμή «Εσύ σαν άνδρας μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο γοητευτικός, πιο σοφός και στα 90 μπορεί να θεωρείσαι σέξι. Εγώ απλά γερνάω». Φυσικά, λοιπόν, σε αυτόν τον κόσμο που εγώ απλά γερνάω θα δυσκολεύομαι σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μου. Θα πρέπει να είμαι ακόμα πιο ηρωική για να θέτω τον τρόπο μου και τα όριά μου, ώστε να επιβιώνω με μία γαλήνη.

Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν με υπεραπασχόλησε αυτό το κομμάτι. Πάντα με απασχολεί με την έννοια ότι δεν θέλω να πάρω πολλά κιλά, να μου είναι δύσκολο να κινηθώ και να μην μου αρέσει εμένα αυτό που βλέπω. Μέχρι εκεί.

Θα ήθελα να συνεχίσω να αποδέχομαι τη φυσική ωρίμανση αυτού του φρούτου. Να μην του κάνω ενέσεις ροδάκινου δηλαδή, όταν θα είναι ώριμο για να δείχνει φρέσκο (γέλια). Είναι λίγο παρά φύση αυτό το πράγμα.

Δεν ξέρω αν θα υποπέσω στην αγωνία της κοινωνίας κι αν θα χρειαστεί να κάνω οτιδήποτε για να μπορέσω να δουλεύω. Ελπίζω πως όχι. Οι ρυτίδες στο πρόσωπο θα έπρεπε να είναι στολίδια, όχι κατάρα. Αν το βλέπαμε όλοι έτσι, θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και πιο όμορφοι ίσως, γιατί βλέπω διάφορα «τέρατα». Εμένα με φρικάρει που δεν καταλαβαίνω από την τόσο πολύ επέμβαση αν ένας άνθρωπος είναι 70 ή 30.

– Η παράσταση μιλά και για τον ηλικιακό ρατσισμό και το κομμάτι της εκπροσώπησης των γυναικών μετά τα 50. Νιώθεις ποτέ αόρατη εσύ;

Όχι, εγώ περισσότερο νιώθω αόρατη σε διαπροσωπικές σχέσεις που δεν δουλεύει καλά το κομμάτι της ενσυναίσθησης. Κι εκεί δεν μπορώ να το συντηρήσω για πολύ αυτό το πράγμα. Πάντα προσπαθώ να έχω ζωντανή την επικοινωνία.

– Συμβιβάζεσαι στη ζωή σου;

Δύσκολα, αλλά ναι. Τους διαλέγω τους συμβιβασμούς μου, προσπαθώ να τους κάνω συνειδητά. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό συμβιβάζομαι γι’ αυτό το λόγο και θα κόψω και την γκρίνια. Πολλοί άνθρωποι όταν συμβιβάζονται χωρίς να το ξέρουν, τους φταίνε οι άλλοι.

Δεν θέλω ποτέ να μου φταίνε οι άλλοι για πράγματα που έχω επιλέξει εγώ, εκτός αν φταίνε (γέλια). Αν δηλαδή είναι τόσο φανερό ότι κι αυτοί δεν κράτησαν το κομμάτι της συμφωνίας και πήγε κατά διαόλου το πράγμα. Αυτό σίγουρα θα με ζορίσει πολύ και θα προσπαθήσω να φύγω, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

– Δεν θες να μεταθέτεις τις ευθύνες…

Δεν θέλω όχι, αλλά πέρασα ένα πολύ μεγάλο διάστημα κι ίσως το περνάω ακόμα που παντρεύτηκα και τις ευθύνες των άλλων κι αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος.

Ένιωθα ότι ακόμα και τα πράγματα που οι άλλοι δεν έχουν κάνει καλά, ήταν δικά μου φταιξίματα, επειδή επέλεξα αυτό που επέλεξα.

Πήγα απέναντι από ένα σημείο και μετά κι αυτό μου κόστισε σε πάρα πολλά επίπεδα. Προσπαθώ να το αλλάξω. Προσπαθώ να έχω συνείδηση του τι συμβαίνει, να έχω επαφή με τον εαυτό μου και να θέτω όρια και στον εαυτό μου και στους γύρω μου χωρίς να χάνω την ανθρωπιά μου.

– Νιώθω ότι είσαι άνθρωπος που προσπαθεί για τα πράγματα.

Αυτό είναι κάτι από τα πράγματα στη ζωή μου για τα οποία είμαι περήφανη. Αυτό το καλό το έχω. Πιστεύω ότι είναι καλό να προσπαθείς. Οτιδήποτε έχω κάνει, ξέρω ότι το έχω προσπαθήσει με όποιους τρόπους είχα, δεν το έχω παρατήσει. Ειδικά στα πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ έχω ξεπεράσει και τα όρια.

– Είχες πει κάποια στιγμή ότι έχεις αποφασίσει να σταματήσεις να αγχώνεσαι που αγχώνεσαι. Το κατάφερες αυτό;

Αυτός είναι ο μόνιμος αγώνας. Νομίζω ότι είναι κάτι καθημερινό και μερικές φορές δεν το καταφέρνω και είναι χάλια. Αλλά προσπαθώ γιατί κοστίζει πολύ, σε πολλά επίπεδα.

– Είναι οι πιο ουσιαστικοί συμβιβασμοί, όπως αυτός ο καθημερινός αγώνας, αυτοί που πετυχαίνεις με τον εαυτό σου;

Αυτό δεν είναι συμβιβασμός, αυτό είναι η ζωή. Νομίζω ότι κανείς στη ζωή πρέπει να προσπαθεί. Είναι το μόνο πράγμα που σε κρατά αληθινά ζωντανό. Οι σχέσεις που θέλω να έχω με το περιβάλλον μου, όποιο κι αν είναι αυτό, θέλω να είναι ουσιαστικές κι αληθινές. Όχι επιφανειακές. Με ζορίζει πάρα πολύ το επιφανειακό πράγμα, με ενοχλεί, δεν είναι για μένα. Γι’ αυτό δεν είμαι καλή και στις δημόσιες σχέσεις (γέλια).

Αυτό είναι και πρόβλημα, ειδικά αυτούς τους καιρούς που ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και κοιτάει πώς θα επιβιώσει, αλλά από την άλλη στα δικά μου μάτια είναι και προτέρημα. Γιατί οι σχέσεις που έχω κι έχουν μείνει στον χρόνο είναι τρομερά πολύτιμες. Είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει να ζεις και να προχωράς. Δεν έχεις τίποτα άλλο από το να παλεύεις να επικοινωνήσεις με τους άλλους.

– Μιλώντας για την δυσκολία σου με την επιφάνεια και τις δημόσιες σχέσεις, να υποθέσω ότι σε δυσκόλεψε η δημοσιότητα που ήρθε μαζί με την επιτυχία;

Με δυσκόλεψε πάρα πολύ κι ακόμα με δυσκολεύει. Είμαι από αυτούς που βρήκαν μία χαρά έξτρα στις μάσκες (γέλια).

– Είναι γεγονός ότι είσαι δυσπρόσιτη για μία συνέντευξη…

Το ξέρω. Δεν είμαι άνθρωπος έξω καρδιά (γέλια). Είμαι λίγο πιο κλειστή κοινωνικά γιατί στις προσωπικές μου σχέσεις δεν ισχύει καθόλου αυτό. Θεωρώ ότι τον δημόσιο λόγο πρέπει να τον χρησιμοποιείς με μία φειδώ και να μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις. Γιατί γίνεται τρομερά πολλή φασαρία και δεν προλαβαίνουν να ακουστούν πια σημαντικά πράγματα ή να αφομοιωθούν μέσα στην ταχύτητα της πληροφορίας.

Δεν καλούμαι άλλωστε να κάνω αυτό. Είμαι ηθοποιός, ό,τι έχω να πω το λέω μέσα από τους ρόλους μου. Δεν έχω να πω τρομερά πράγματα της διανόησης που ίσως μας βοηθούσαν και δεν έχω και τη διάθεση. Οπότε αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμαι δυσπρόσιτη.

– Τι κρατάς ως το πιο θετικό από τις τηλεοπτικές επιτυχίες;

Σίγουρα αυτή καθαυτή την καλή δουλειά. Όλες μου τις δουλειές είτε είναι θέατρο, είτε τηλεόραση, είτε κινηματογράφος τις αντιμετωπίζω με την ίδια «σοβαρότητα». Δεν αντέχω να ακούω από συναδέλφους «Εντάξει μωρέ, τώρα κάνουμε τηλεόραση». Όχι, είναι υποκριτική με ένα άλλο μέσο και πρέπει να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ για να έχει νόημα. Δεν πάω μόνο για τα λεφτά στην τηλεόραση.

Από εκεί και πέρα σίγουρα, το ότι δούλεψαν κάποια πράγματα και ο κόσμος βλέπει πιο πολύ τηλεόραση απ’ ό,τι θέατρο, με αποτέλεσμα να είσαι πιο γνωστός από την τηλεόραση, βοηθά στο να σου ανοιχτούν κάποιες πόρτες στο θέατρο, αλλά ίσως και να σου κλείσουν κάποιες άλλες.

Παλιότερα ήταν πιο έντονος αυτός ο διαχωρισμός. Υπήρχε ένα κομμάτι πολύ συντηρητικό, δυστυχώς, που έλεγε ότι είναι προοδευτικό. Ένα κομμάτι του θεάτρου που ήταν πολύ σνομπ και θεωρούσε ότι κάνει έρευνα και τέχνη και κάτι άλλο από αυτό που έκαναν οι υπόλοιποι, ήρθε σιγά σιγά να καταλάβει, όταν τα χρήματα έπρεπε να βγουν μόνα τους όχι μόνο από τις επιχορηγήσεις, ότι τέχνη μπορείς να κάνεις παντού. Αρκεί να μην το παρατάς ποτέ, ούτε μία στιγμούλα.

Info: Sexy Laundry, κάθε Τετάρτη – Κυριακή, στο Θέατρο Κάππα. Εισιτήρια εδώ.

*Το styling στις φωτογραφίες της Δάφνης Λαμπρόγιαννη επιμελήθηκε η Ηλένια Δουλαδίρη.