Η Δανάη Μιχαλάκη όπως δεν περιμένεις να την δεις

Η Δανάη Μιχαλάκη, η Τζένη Θεωνά, ο Δημήτρης Μακαλιάς, ο Ζήσης Ρούμπος, ο Ιωάννης Απέργης και ο Χάρης Χιώτης, είναι εκείνοι που ενσαρκώνουν τους ήρωες της απίθανης αστυνομικής κωμωδίας που σκηνοθετεί ο Νικορέστης Χανιωτάκης. Μιλήσαμε με τη Δανάη Μιχαλάκη, με αφορμή την παράσταση Σεσουάρ για Δολοφόνους,  το μακροβιότερο θεατρικό έργο στην Ελλάδα. Παρουσιαζόταν για 13 συνεχόμενα χρόνια κι όπως λέει και η Δανάη Μιχαλάκη. Ίσως αυτή να είναι μία νέα αρχή για μία εξίσου επιτυχημένη, μακρόχρονη πορεία του έργου στη χώρα μας.

Με τον Ζήση Ρούμπο, σε στιγμιότυπο της παράστασης Σεσουάρ για Δολοφόνους.

Η Δανάη Μιχαλάκη εξακολουθεί να υποδύεται τη Δρόσω στις Άγριες Μέλισσες και να βιώνει τις δραματικές καταστάσεις που εξιστορεί η σειρά του ΑΝΤ1, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται με συγκίνηση για το φινάλε της. Τα βράδια μεταμορφώνεται στη «ροζ τσιχλόφουσκα βοηθό» του κομμωτηρίου στου Τόνυ Λέπουρα, Σόφη, μία ηρωίδα στην οποία όπως λέει έχει βάλει και δικά της στοιχεία. 3 χρόνια αφού τη γνωρίσαμε, συνεχίζει να εκπλήσσει το κοινό με τον καλύτερο τρόπο.

Όταν είχε μπει σε εκείνη την αίθουσα, στην τότε παρουσίαση του νέου προγράμματος του ΑΝΤ1, η Δανάη Μιχαλάκη κρατούσε από το χέρι τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Γιώργο Παπαγεωργίου. Τρία χρόνια μετά η Δανάη Μιχαλάκη συνεχίζει να κρατά το δικό του χέρι ενώ η μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή της είναι όπως θα μου πει, η ωριμότητα που ήρθε. 3 χρόνια μετά συνεχίζει να κρατά μία πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού.

Ακολουθεί η συζήτησή μου μαζί της για τη νέα πλευρά που δείχνει στο κοινό στο Σεσουάρ για δολοφόνους, τον λόγο που δεν θέλει (ακόμα) να τη σκηνοθετήσει ο σύζυγός της, τη Σύρο όπου μεγάλωσε, την αγγλική της καταγωγή, τη ζωή της πριν και μετά τις Άγριες Μέλισσες.

– Πώς είναι από τη μία να παίζεις σε ένα αγαπημένο τηλεοπτικό δράμα κι από την άλλη σε μία αγαπημένη θεατρική κωμωδία;

Είναι πολύ συγκινητικό αρχικά και μεγάλη τύχη να είσαι σε δύο αγαπημένα θεάματα του κοινού, ειδικά την εποχή αυτή για πολλούς, ευνόητους λόγους. Είναι πολύ ωραίο να σε πλησιάζει ο κόσμος και να σου μιλά και για τις δύο δουλειές στις οποίες είσαι, να σου δείχνει τον θαυμασμό του ή και να έρχεται στο θέατρο επειδή βλέπει τη σειρά. Όλα αυτά είναι για μένα πολύ συγκινητικά.

– Η τύχη έχει παίξει ρόλο καθοριστικό στη ζωή σου;

Ναι. Η τύχη, λίγο το κάρμα (γελάει). Νομίζω ότι είναι επειδή όταν θες πραγματικά κάτι και το θες πολύ, κάποια στιγμή θα γίνει. Μπορεί να αργήσει πάρα πολύ, αλλά θα γίνει.

– Είναι ξεχωριστή ευθύνη να παίζεις σε μία παράσταση που στο παρελθόν παιζόταν για 13 χρονιές συνεχόμενες;

Όχι, δεν το βλέπω ως ευθύνη. Νομίζω ότι κανείς δεν θα έπρεπε να βάλει αυτό το βάρος στους ώμους του ή την πληροφορία στο μυαλό του ότι αυτό που κάνει είναι ευθύνη τεράστια ή οτιδήποτε του φέρνει άγχος. Πήγα, ξεκίνησα πρόβες για το Σεσουάρ χωρίς καμία τέτοια σκέψη κι ίσως εμείς να κάναμε την αρχή για άλλα πόσα χρόνια επιτυχημένης πορείας.

– Είστε και ωραία παρέα εκεί απ’ ό,τι αισθάνομαι.

Είμαστε πάρα πολύ ωραία παρέα κι αυτό για μένα είναι το παν. Είμαι τυχερή να είμαι σε μία υπέροχη παρέα στις Μέλισσες, είμαι τυχερή να είμαι σε μία υπέροχη παρέα στο θέατρο. Λειτουργούμε ως ομάδα, αν και μπορεί να είναι και αυτοκαταστροφικό καμιά φορά αυτό στη σκηνή (γελάει).

Με τον Δημήτρη Μακαλιά.

– Πιάνει έναν το γέλιο και σας πιάνει όλους μετά;

Καθημερινά και συνέχεια. Δεν σταματούν τα πειράγματα. Θα πω το κλισέ ότι περνάμε πάρα πολύ ωραία στα παρασκήνια, αλλά όντως περνάμε πολύ ωραία. Δεν ξέρω πώς θα γινόταν διαφορετικά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ να μην τα πηγαίνω καλά είτε με κάποιον ή γενικά και να πρέπει να υποδύομαι εις διπλούν, μία γιατί πρέπει να υποδυθώ τον ρόλο και μία για μένα για να πω «ωραία, θα το κάνω. Πάμε τώρα».

 

 

 

– Έχεις πει ότι είναι ψυχανάλυση για σένα η Σόφη που υποδύεσαι στο Σεσουάρ για Δολοφόνους…

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά η Σόφη είναι μία πολύ γελοία εκδοχή του εαυτού μου κι όχι όλη, αλλά λίγο. Είναι μία αφορμή για μένα να βγάζω και μία άλλη πλευρά μου. Όπως έχω βάλει κάτι από εμένα στη Δρόσω, έτσι έχω βάλει και στη Σόφη. Στη Δρόσω έχω βάλει τα σοβαρά της και τα δυναμικά της και στη Σόφη τη γελοιότητα (γελάει).

– Ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο έχοντας την τηλεοπτική σου εικόνα στο μυαλό τι σου λέει; Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχεις ακούσει;

Σίγουρα δεν περιμένουν να δουν αυτό που βλέπουν και δεν το λέω σαν να εννοώ ότι αυτό που κάνω είναι τέλειο και δεν περίμεναν να το δουν, αλλά αντικειμενικά βλέπεις τη Δρόσω, 3 χρόνια τη μαθαίνεις έτσι, δεν την έχεις δει σε κάτι άλλο και ξαφνικά βλέπεις το ίδιο άτομο σε κωμωδία. Μόνο στο άκουσμα αυτό είναι διαφορετικό.

«Το πιο ωραίο σχόλιο που δέχομαι στο θέατρο είναι αυτό: ότι δεν περιμένουν να δουν αυτό που είδαν».

Και το έχω ακούσει κι από πολύ δικά μου άτομα αυτό, κι από συγγενείς κι από φίλους που με ξέρουν από την καλή κι απ’ την ανάποδη.

– Τα αστυνομικά σού αρέσουν; Είσαι από αυτούς που γίνονται ντετέκτιβ από το σπίτι βλέποντας αστυνομικές σειρές;

Ω, καλά, στις σειρές καταλαβαίνω τι θα γίνει από την αρχή σχεδόν. Πάω να πω «θα γίνει αυτό» και μου λένε «Έλα σταμάτα, δεν θέλουμε να ξέρουμε» γιατί από τις 10 φορές στις 8 θα πέσω μέσα. Μου αρέσει πολύ που είναι αστυνομικό το έργο, βέβαια οι αστυνομικοί που έχουμε εμείς είναι άλλη κατηγορία, το Σεσουάρ είναι μία κατηγορία μόνο του, αλλά ναι, μου αρέσει πολύ το μυστήριο.

– Έχεις καταλάβει τι θα γίνει και στη Σκοτεινή Θάλασσα που παίζει ο σύζυγός σου, Γιώργος Παπαγεωργίου;

Έχω καταλάβει τι θα γίνει κι όταν λέω στον Γιώργο «Θα γίνει αυτό» μου απαντά «Δεν σου λέω». Δεν μου έχει πει τίποτα. Και αντιστέκομαι και στα σενάρια, παρόλο που ξέρω πού είναι δεν τα διαβάζω. Θέλω να δω αν έχω δίκιο. Σίγουρα έχει πολύ μυστήριο και πολύ ενδιαφέρον η Σκοτεινή Θάλασσα.

– Τον καμαρώνεις φαντάζομαι;

Άπειρα. Σε ό,τι κάνει.

– Έχεις σκεφτεί να σε σκηνοθετήσει ποτέ;

Όχι, είναι τουλάχιστον προς το παρόν κάτι απαγορευτικό. Το να δουλέψουμε μαζί σε μία παράσταση που μας σκηνοθετούν, εννοείται. Δεν είμαι και πολύ υπέρ όμως, τα ζευγάρια να δουλεύουν συνέχεια μαζί. Γιατί εκεί πρέπει να γίνουν διαχωρισμοί, ξεχνάς κάποια στιγμή ότι είσαι άντρας και γυναίκα και πρέπει να πας σε άλλους ρόλους, αλλά τουλάχιστον προς το παρόν σε αυτό έχουμε πει όχι.

– Φανταζόσουν ποτέ την τόσο μεγάλη επιτυχία κι αναγνωρισιμότητα που ήρθε στη ζωή σου όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με την υποκριτική;

Όχι, δεν το είχα φανταστεί, ούτε το είχα ως στόχο. Είχα στόχο να κάνω αυτό που μου αρέσει και περίμενα ότι ίσως φτάσω κάποια στιγμή εκεί σταδιακά, δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο γρήγορα.

 

– Μεγαλώνοντας στη Σύρο τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;

Πέρα από τη θάλασσα που την έβλεπα από το σπίτι μου, θυμάμαι έντονα την ελευθερία που είχαμε και που δεν την έχουν τα παιδιά που μεγαλώνουν αλλού. Την ελευθερία του να φύγεις από το σπίτι και να πας να παίξεις στην πλατεία, που εμείς την είχαμε.

– Θα γύριζες ποτέ να ζήσεις εκεί;

Μόνο σε μεγάλη ηλικία. Δεν είναι μόνο το θέμα της δουλειάς, γιατί αυτό το έζησα με τον πατέρα μου, πηγαινοερχόταν για να κάνει δουλειές.

«Πάντα κάτι θα χάνεις, είτε μία δουλειά στην οποία δεν θα μπορείς να είσαι είτε στιγμές της προσωπικής σου ζωής γιατί θα είσαι μακριά για δουλειά. Είναι θέμα επιλογής. Αλλά όχι, με βλέπω να επιστρέφω μόνο ως μία ωραία γριούλα».

– Ήταν μονόδρομος για σένα η Τέχνη μεγαλώνοντας με μαμά δασκάλα χορού και πατέρα ηθοποιό;

Ήταν μονόδρομος, ναι. Σκεφτόμουν να κάνω κι άλλα πράγματα, αλλά πάντα κάπως κατέληγαν σε αυτά τα τρία, την υποκριτική, τον χορό και το τραγούδι. Έλεγα ότι θα πάω να γίνω δασκάλα χορού ή να μάθω γιόγκα κι όλα αυτά κάπως συνδέονται. Αυτά ήταν που μπορούσα να σκεφτώ.

– Η μαμά σου είναι Αγγλίδα. Εσύ σε τι νιώθεις Εγγλέζα στη ζωή σου;

Νομίζω ότι έχω την ευγένεια της Εγγλέζας και τους τρόπους. Μεγαλώνοντας με μία Αγγλίδα μαμά όλα αυτά σ’τα μαθαίνει, σ’τα μεταδίδει. Περνούν μέσα σου αβίαστα, όταν σου φέρονται έτσι θα φερθείς κι εσύ έτσι. Έχω και τη νοοτροπία θα έλεγα λίγο του Εγγλέζου, πέρα από την αγγλική υπηκοότητα. Έχω πάει εκεί, αλλά όχι τόσο όσο θα μπορούσα. Αλλά εκεί είναι, σίγουρα θα πάω αρκετές φορές ακόμα στο μέλλον.

– Είναι σημαντικό κοινό με τον σύζυγό σου αυτό το «καλλιτεχνικό μεγάλωμα» που λέγαμε πριν;

Σίγουρα είναι ένα κοινό που έχουμε. Εγώ το είχα λίγο εις διπλούν, αλλά και οι δύο έχουμε τρυπώσει στα καμαρίνια ως παιδιά, έχουμε δει παράσταση από τα παρασκήνια. Και οι δύο νομίζω ως παιδιά και μέσα στο θέατρο μας είχε περάσει από το μυαλό ότι θέλουμε κάποια στιγμή να το κάνουμε αυτό.

– Γνωριστήκατε πριν την επιτυχία των Μελισσών. Αναπολείς ποτέ εκείνη την εποχή που κυκλοφορούσατε χωρίς να βλέπετε μετά τις φωτογραφίες σας σε δημοσιεύματα;

Δεν θα έλεγα ότι αναπολώ γιατί όπως λένε και στην Αγγλία “everything comes with a price”.

«Κάτι έχει συμβεί για να βλέπεις τις φωτογραφίες σου στα περιοδικά κι αυτό προέρχεται είτε από την επιτυχία του Γιώργου σε μία σειρά ή μία παράσταση ή από τη δική μου επιτυχία στις Μέλισσες. Σίγουρα αναπολώ, αλλά όχι με την έννοια του ότι θα ήθελα να γυρίσω εκεί».

Αναπολώ πιο πολύ άλλες στιγμές τελείως, που λέω «Κάποτε ήταν έτσι η ζωή μου». Αλλά και τώρα δεν την αλλάζω τη ζωή μου.

 

– Έχει αλλάξει κάτι σε σένα, μετά απ’ όλα αυτά;

Θα έλεγα ότι είμαι πιο ώριμη. Περνάνε τα χρόνια και είμαι πιο ώριμη με τα πράγματα που γίνονται και που ζω καθημερινά, αλλά όχι δεν έχει αλλάξει κάτι.

– Κεφάλαιο Άγριες Μέλισσες. Πώς νιώθεις που η σειρά θα ολοκληρωθεί;

Θα είναι μία πολύ μεγάλη απώλεια. Νιώθουμε πολύ περίεργα όλοι γιατί είναι 3 χρόνια. Όχι ότι στον ένα χρόνο δεν έχεις δεθεί, αλλά είναι σαν να έχουμε πάει στη σχολή 3 χρόνια όλοι μαζί, τα έχουμε περάσει όλα μαζί και εντός κι εκτός γυρισμάτων, το οποίο εντάξει δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι πολύ μεγάλη η συγκίνηση. Ξαφνικά θα πρέπει να μπούμε σε άλλη καθημερινότητα. Είναι σαν το σχολείο που τέλειωσε το δημοτικό κι έπρεπε όλοι να χωριστούμε στα γυμνάσια. Κι αυτό ήταν μία απώλεια. Είναι κάτι πολύ παρόμοιο για μένα.

«Είναι στιγμή ενηλικίωσης κι είναι ότι φεύγω από τη ζώνη ασφαλείας μου. Κι όταν έρθει μία άλλη δουλειά, θα πρέπει να πάω κάπου αλλού. Το οποίο θα είναι πολύ ευχάριστο κι όμορφο, αλλά θα είναι επίσημο ότι δεν θα είμαι πια εκεί. Το σίγουρο είναι ότι θα κλάψουμε πάρα πολύ.»

– Ποια θέση θα έχουν μετά τις Άγριες Μέλισσες στη ζωή σου η Μαρία Κίτσου και η Έλλη Τρίγγου, οι τηλεοπτικές σου αδερφές;

Είναι αδερφές, αυτό που λες. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο δέσιμο, πολύ ιδιαίτερα άτομα για μένα. Με βοήθησαν πάρα πολύ. Στην αρχή θυμάμαι ότι ήταν πολλά που ίσως δεν θα μπορούσα να κάνω ή δεν θα έβγαινε το ίδιο τουλάχιστον, εγώ ως τελείως άπειρη κι εκείνες ως πολύ έμπειρες με βοήθησαν πολύ. Είναι δύο πολύ ξεχωριστά άτομα για μένα και πια τις θεωρώ αδερφές μου.

– Τι ρόλο έχουν παίξει οι γυναίκες στη ζωή σου;

Πολύ σημαντικό ρόλο είτε επειδή η μία γυναίκα είναι μαμά, είτε επειδή είναι φίλη, είτε συνεργάτης. Έχω πολλές φίλες και γενικά το μόνο που έχω να πω είναι ότι όσο ενωμένες είμαστε, τόσο το καλύτερο.

Info 

• Σεσουάρ για Δολοφόνους, Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και 21.00, Κυριακή στις 19.00 στο Θέατρο Λαμπέτη (ως τις 17/4). Εισιτήρια εδώ
• Άγριες Μέλισσες, Δευτέρα ως Πέμπτη στις 22.30 στον ΑΝΤ1