Η Δώρα Αναγνωστοπούλου είναι ένα mega story με πολλά plot twists
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
- 26 ΟΚΤ 2022
Οι πιο γνωστοί παραμυθάδες επιστράτευαν μια κόκκινη κλωστή που έπρεπε να ναι δεμένη και τυλιγμένη σε μια ανέμη. Εναλλακτικά, εκτός συνόρων κυρίως, χρησιμοποιούσαν ανύπαρκτες, φτιαχτές «φορές και καιρούς», προκειμένου να ξεκινήσουν και να τοποθετήσουν τις ιστορίες τους σε μια άχρονη και άτοπη συνθήκη. Μια πολυθρόνα, ένα τζάκι, ένα κρεβάτι ακόμα, ήταν απαραίτητα συστατικά για να ακούσεις με προσοχή όλα όσα έζησαν αυτοί για να ζήσουμε εμείς καλύτερα στο τέλος. Η Δώρα Αναγνωστοπούλου αγαπά να λέει ιστορίες διαφορετικού τύπου – αυτές που βασικό συστατικό τους είναι η αλήθεια. Το μόνο που χρειάζεσαι, είναι μια τηλεόραση και να συντονιστείς στο Mega.
Η Δώρα Αναγνωστοπούλου είναι δημοσιογράφος και παρουσιάστρια του μεσημβρινού δελτίου ειδήσεων του Mega, και της εκπομπής Mega Stories που προβάλλεται κάθε δεύτερη Δευτέρα. Όπως διάβασα και σε μια λεζάντα της στο instagram, οι άνθρωποι είμαστε οι ιστορίες μας και η Δώρα, έχει επιλέξει να τις ακούει, να τις ερευνά και να τις μεταφέρει, όσο αμφιλεγόμενες κι αν είναι. Ποια είναι όμως η δική της ιστορία;
Μια φορά κι έναν καιρό
Η Δώρα Αναγνωστοπούλου βρέθηκε πριν χρόνια στην Ιταλία για σπουδές. «Ήταν εκεί που ξεκίνησαν όλα επί της ουσίας. Εκεί που νιώθω ότι ενηλικιώθηκα, οπότε εκεί θα ήταν σίγουρα ο πρώτος σταθμός της ιστορίας μου. Ήμουν πολύ τολμηρή ως παιδί, έκανα πράγματα έξω από τις νόρμες. Διεκδικούσα πολύ την ελευθερία μου και ενώ προερχόμουν από ένα οικογενειακό περιβάλλον που ήταν από πάνω, όχι πολύ αυστηρό, αλλά υπήρχε ένας έλεγχος πού πάμε, τι κάνουμε, πώς επιστρέφουμε, ποιοι είναι οι φίλοι μας, εγώ ήθελα πάρα πολύ να φύγω.
Με τον άντρα μου έγινε μια σύντομη γνωριμία στην Ιταλία και ξαναβρεθήκαμε χρόνια μετά στην Αθήνα. Ήρθαν όλα πολύ απλά και πολύ όμορφα. Μείναμε γρήγορα μαζί και ήρθε σύντομα ο Βασίλης, ο πρώτος μου γιος. Έδεσαν όλα. Αν μου έλεγες ποια είναι η ιστορία της ζωής σου τώρα, θα σου έλεγα τα αγόρια.(σ.σ. έχει δυο γιους) Γιατί οκ μου αρέσει η δουλειά μου πάρα πολύ, βρίσκω ενδιαφέρον στην κάθε μέρα και είναι κάτι που μου δίνει δύναμη, ενέργεια και ζωντάνια, αλλά τα παιδιά είναι ο μεγαλύτερος ρόλος και η μεγαλύτερη ιστορία μέσα σε όλο αυτό.»
Plot Twist: Η Δώρα Αναγνωστοπούλου δεν σχεδίαζε ακριβώς έτσι τα πράγματα. «Δεν είχα φανταστεί τον ρόλο της μαμάς.
«Δεν φανταζόμουν οικογένεια και παιδιά. Ίσως βέβαια όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας, μέχρι να βγουν κάποια στιγμή, αλλά η ζωή που έκανα δεν ήταν ακριβώς η ζωή μιας γυναίκας που περιμένει να γνωρίσει έναν άνθρωπο, να ‘ναι καλά μαζί του και να κάνουν μετά παιδιά».
«Ήθελα άλλα πράγματα, να γνωρίσω τον κόσμο, να ζήσω έντονες στιγμές με τους φίλους μου, να κάνουμε πολλά ταξίδια, να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια. Ήθελα ένταση. Κι όταν ήρθαν τα παιδιά, δεν είχα τόση ανάγκη από ένταση. Έχω ανάγκη από δημιουργικότητα και ζωντάνια. Να ξυπνάς το πρωί και να λες “τι θα κάνουμε σήμερα;” και να θες να κάνεις πράγματα. Αλλά όταν ήρθαν τα παιδιά, ήταν σαν να κατέβηκαν όλα μια κλίμακα, σαν να πήραν τον δρόμο τους, πολύ ομαλά.»
«Την περίοδο της εγκυμοσύνης την απόλαυσα, δεν είχα αγωνίες σε σχέση με τα παιδιά κι έτσι συνέχισα. Δεν είμαι από τις μαμάδες που αγωνιούν συνέχεια για κάτι. Δεν θεωρώ πολύ μεγάλο ζήτημα το σε ποιο σχολείο θα πάνε, παρόλο που με απασχολεί. Θα κάνω μια κουβέντα μαζί τους, θα δω τι θέλουν, τι τους αρέσει και θα λυθεί. Τείνω να απλοποιώ τα πράγματα μέσα στην οικογένεια», μου λέει και αναλαμβάνει εκούσια τον ρόλο της άνετης μαμάς. Παράλληλα όμως με αυτόν, έχει και τον ρόλο της δημοσιογράφου και παρουσιάστριας ειδήσεων.
«Είμαι πολύ αισιόδοξη και προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά της επικαιρότητας, αλλά προβληματίζομαι πολύ και στεναχωριέμαι με τα όσα συμβαίνουν. Πολλές φορές γυρίζω σπίτι και δεν μπορώ να συνέλθω με τα όσα μαθαίνω και βλέπω. Ίσως έχω αναπτύξει κάποιους μηχανισμούς, ώστε να μπορώ κάπως να μην επηρεάζομαι. Γιατί τώρα που τα αγόρια μου μεγαλώνουν και διεκδικούν ελευθερίες και εγώ θέλω να τους τις δίνω, δεν θέλω να τους περιορίζω, ούτε να φοβούνται, αν σκέφτομαι τι συμβαίνει στις ηλικίες τους και τι θα μπορούσε να τους συμβεί – γιατί η πληροφορία σε μένα δεν είναι κάτι που περνάει, είμαι στον πυρήνα, υπάρχει ανησυχία.
Προσπαθώ να μην με επηρεάσει και να σκέφτομαι ότι τους έχω δώσει κάποια εφόδια για να διαχειριστούν τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις που μπορεί να έρθουν μπροστά τους. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Όταν θες να μεγαλώνεις ελεύθερους ανθρώπους, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη και να είσαι κοντά τους. Κι εγώ νιώθω ότι είμαι κοντά τους».
– Πώς διαχειρίζεσαι το ότι μεγαλώνεις αγόρια σε έναν κόσμο που η πλειονότητα των ειδήσεων αφορά σε περιστατικά βίας κατά των γυναικών;
Νομίζω ότι τα παιδιά που παίρνουν αγάπη, έχουν ήδη ένα μεγάλο εφόδιο. Έχουν μάθει να σέβονται. Δεν ξέρω αν έχω κάνει κάτι σε σχέση με αυτό, αλλά τα παιδιά με σέβονται. Και νομίζω πως όταν σέβονται τη μητέρα τους, σέβονται και τις γυναίκες, είναι και λίγο η συμπεριφορά στο σπίτι, τα παραδείγματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει θυμωμένος κάποιος από τους δύο και να μου μιλήσει άσχημα και να το αφήσω έτσι. Θα τους εξηγήσω.
Δεν ξέρω κατά πόσο αρκούν αυτά. Έχω την εντύπωση ότι μπαίνουν κάποιες βάσεις και σε κάθε περίπτωση, δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, άλλα πράγματα. Να σέβονται τη γυναίκα, τα συναισθήματα του άλλου, να έχουν ενσυναίσθηση. Είναι όμως ένας ρόλος in progress, δεν ξέρω τι από αυτά που μαθαίνουν και προσπαθώ να τους περάσω, τους μένει τελικά. Νομίζω όμως ότι γίνεται καλή δουλίτσα. Σ’ αυτές τις ηλικίες δείχνουν να έχουν ενσυναίσθηση, να είναι γλυκά παιδιά, αγαπάνε τους φίλους τους – είναι πολύ σημαντικό για μένα αυτό.
Ως παρουσιάστρια ειδήσεων καλείται να υπακούσει σε ένα σύνολο «κανόνων», πράγμα που από παιδί όπως είπε, δεν αγαπούσε να κάνει. Έτσι και στη δουλειά της, έχει επιλέξει να μην ακολουθήσει την αυστηρή νόρμα, αλλά να βαδίσει διακριτικά, λίγο έξω από την πεπατημένη.
«Είναι πρόκληση για μένα ο τρόπος που παρουσιάζω τις ειδήσεις. Έχει να κάνει με το ύφος, με το πώς δίνεις στον τηλεθεατή την είδηση χωρίς να τον προσβάλλεις, χωρίς να κιτρινίσεις ένα θέμα, χωρίς να βγάλεις οργή ή υπερβολικό συναίσθημα. Για μένα έχει τη σημασία του το στήσιμο, γιατί μας αναστατώνουν οι ειδήσεις, μας ενημερώνουν. Θέλουμε ενημερωμένους πολίτες, αλλά απο κει και πέρα για να δώσεις και την είδηση με τον σωστό τρόπο, θέλει κι αυτό την τέχνη του.»
– Πώς διαχειρίζεσαι όμως το δικό σου συναίσθημα σε θέματα που μπορεί να σε «πνίγουν» όταν τα παρουσιάζεις;
Σε πάρα πολλά θέματα μπορεί να υπάρχει οργή. Δεν είμαστε διαρκώς σε φάση ζεν, ούτε λέμε ό,τι έρθει καλώς να ρθει. Επειδή μπαίνουμε και μέσα στα θέματα πολλές φορές και λόγω δουλειάς, δεν γίνεται να συμφωνούμε πάντα με τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις το βήμα που σου δίνεται από τη δουλειά σου, για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις εσύ, γιατί μπορεί να μην εκφράζει όλο τον κόσμο, αλλά δεν είναι και σωστά δεοντολογικό. Θα δω τη φίλη μου, τα παιδιά μου και θα τους πω είμαι έξαλλη με αυτό ή στεναχωρήθηκα, αλλά δεν θα το πω στον αέρα. Μπορεί όμως να κάνω μια εκπομπή σχετικά με αυτό, να αναζητήσω κάποια πράγματα κι αυτό είναι πολύ θετικό για μένα. Πράγματα που με απασχολούν, μπορώ να στήσω ιστορίες και να αναζητήσω τις ιστορίες πίσω από αυτά.
Νομίζω ότι το μοντέλο anchorwoman το υπηρέτησα και το υπηρετώ με έναν δικό μου τρόπο. Δεν έχω προσπαθήσει να μοιάσω σε γυναίκες που έχουν κάνει αυτή τη δουλειά στη χώρα μας πολύ πετυχημένα και τις θαυμάζω γι αυτό, αλλά ο καθένας έχει ένα δικό του στιλ και χαρακτήρα.
Ήμουν πολύ συντηρητική όταν ξεκίνησα, σχετικά με την εμφάνιση. Θεωρούσα ότι επειδή λέω τις ειδήσεις πρέπει να βγαίνω με τη στολή – σακάκι, κοστούμι, στην καλύτερη ένα πουκαμισάκι. Ούτε στο μακιγιάζ θα τολμούσα κάτι φοβερό. Περνάει ο καιρός και συνειδητοποιείς ότι κι ο τηλεθεατής θέλει να δει μια διαφορετική εικόνα κι όχι να σε βλέπει κάθε μέρα με τη στολή. Ίσως κι εγώ έχω πάψει να παίρνω τον ρόλο μου τόσο στα σοβαρά. Θεωρώ ότι η δουλειά γίνεται σοβαρά οπότε και λίγο η εμφάνιση κάποιες φορές να αποκλίνει από το πολύ στημένο, περνάει.
«Δεν μπόρεσα ποτέ να τυποποιηθώ ιδιαίτερα ή να φοράω έναν ρόλο συνέχεια και στην καθημερινότητά μου και το ύφος των ειδήσεων να το έχω και έξω. Είμαι πιο περιπετειώδης και μου αρέσει να κάνω πράγματα.»
Το Mega Stories ήταν μια αφορμή να βγω έξω. Ήταν ένα όνειρό μου. Θεωρώ ότι έλειπε μια εκπομπή που να βλέπει τα κοινωνικά ζητήματα με μια ματιά που να μην εξυπηρετεί τη δημοσιογραφία της συγκίνησης, να μην κιτρινίζει να μην εκβιάζει το συναίσθημα. Νομίζω το χουμε πετύχει, έχουμε την περιέργεια απέναντι σε θέματα που μας απασχολούν, έχουμε άποψη για το πώς θέλουμε να προσεγγίσουμε αυτά τα θέματα – δεν πάμε να βάλουμε μόνο ερωτήματα, πάμε να δώσουμε και απαντήσεις, αλλά χωρίς βεβαιότητες. Θα προσεγγίσουμε θέματα που μπορεί να διχάσουν ή που μπορεί για έναν τηλεθεατή να μην είναι εύκολο να παρακολουθήσει, όπως πχ τα Non binary ατομα, που ήταν ένα θέμα που δίχασε πολλούς. Με έβλεπαν στη γειτονιά και μου έλεγαν “καλά να μην υπάρχει φύλο;”. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν το καταλαβαίνουν όλοι αλλά εμείς έχουμε τρόπους να αποτυπώσουμε την αλήθεια και την ιστορία αυτών των ανθρώπων.
Η Δώρα αντιπαθεί την υποκρισία και δεν αγαπά να δίνει συμβουλές. Θεωρεί πως ό,τι συμβουλή και να δώσει κανείς, αν δεν περάσεις από κάποια στάδια και δεν βιώσεις κάποιες καταστάσεις, δεν μπορείς εύκολα να αλλάξεις. «Ίσως να μην ακούς κανέναν, θα σου έλεγα. Να προσπαθείς να είσαι ήρεμη μέσα σε αυτό που κάνεις. Σίγουρα στα 25 μου δεν ήμουν, όπως είμαι τώρα.
Υπήρξαν συνεργασίες δύσκολες στο παρελθόν, συνεργασίες με ανθρώπους στον αέρα με τους οποίους δεν ταίριαζα, δεν είχαμε χημεία κι αυτό δεν είναι ευχάριστο. Να μην έχεις χημεία με κάποιον και να πρέπει να συνεργαστείς καθημερινά. Προσπαθώ όμως να προσαρμόζομαι στις συνθήκες και είμαι και αρκετά υπομονετική. Δεν θα το ξανακάνω ναι, αλλά δεν θα είμαι ασυνεπής. Θα το τραβήξω μέχρι εκεί που πάει και μετά θα πω “εδώ τέρμα”. Έχω μάθει να βάζω όρια πια, που δεν το έκανα παλιά.»
«Είναι αλήθεια αυτό, δεν θα γίνω εγώ ο κακός της υπόθεσης εύκολα, θα κάνω υπομονή, θα πω μια σεζόν είναι θα περάσει.»
«Δυσκολευόμουν να πω όχι σε δουλειές ή σε ανθρώπους στο παρελθόν. Έλεγα ναι σε πράγματα χωρίς προϋποθέσεις, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τις βάζεις, για να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση και η εργατικότητα. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι με καλή διάθεση και με πολλή δουλειά, καταφέρνουμε τους στοχους.»
Plot Twist: «Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι χρειάζονται και καλοί συνεργάτες και άνθρωποι με τους οποίους πρέπει να έχεις μια χημεία και να μοιράζεσαι έναν κοινό τόπο να έχει έναν κοινό πολιτισμό, γιατί αλλιώς βάζεις στον εαυτό σου εμπόδια. Είχα πολλές κακές συνεργασίες, δεν μαθαίνεις πάντα με την πρώτη. Απλά κάποια στιγμή έχεις μια καλή συνεργασία και λες “τι έκανα λάθος τόσο καιρό;”.»
Τη διακόπτω αυθόρμητα για να εκφράσω φωναχτά αυτό που σκέφτομαι τόση ώρα, ένα προφανές plot twist: «Δεν έχεις “πάθει” τηλεόραση», της λέω.
«Δεν έχω “πάθει” τηλεόραση, είναι αλήθεια. Αισθάνομαι ότι δεν υπήρξα ποτέ φιλόδοξη με την έννοια του να κυνηγήσω πράγματα στη ζωή μου. Ποιος είναι ο στόχος μου, πχ, να πω το κεντρικό δελτίο, τι θα κάνω για να το πετύχω; Αυτό κι αυτό. Δεν το έκανα αυτό. Υπήρξα τυχερή γιατί με πίστεψαν άνθρωποι που εκτιμούσα πολύ και άνθρωποι που με βοήθησαν να κάνω πράγματα, αλλά να πω ότι τώρα θα κάνω αυτό γιατί μου αξίζει ή γιατί έχω διανύσει μια πορεία και θα το κυνηγήσω, όχι δεν θα το κανα ποτέ.»
Επιμύθιο
Η Δώρα Αναγνωστοπούλου ξυπνάει κάθε πρωί και κοιτάζει τα νούμερα. Της αρέσει να βλέπει ότι έχει ανταπόκριση αυτό για το οποίο κοπιάζει. Επίσης της αρέσει να βάζει χρώματα ή φορέματα όταν λέει τις ειδήσεις τις Παρασκευές. Τακτοποιεί στην εντέλεια τις ντουλάπες των παιδιών της, αλλά κρατά τα ρούχα στη δική της «ατάκτως ερριμμένα».
Θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε τι συμβαίνει εκεί έξω και κυρίως γιατί. Να ξεκινήσουμε να αποδεχόμαστε και πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε. Να δούμε και την άλλη πλευρά της ιστορίας για να μην βγάζουμε έυκολα συμπεράσματα. Να προσπαθούμε πάντα να αναιρούμε τις βεβαιότητές μας.
Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι πολλά κουβάρια κόκκινων κλωστών που ξετυλίγονται με ακαθόριστο και απρόβλεπτο τρόπο. Σοκαριστικές, θλιβερές, αισιόδοξες, απίστευτες, όπως και να τις δει κανείς, είναι κομμάτι του τι είμαστε και τι γινόμαστε. Η Δώρα αναλαμβάνει να ξεμπλέξει τα κουβάρια και να αναδείξει τις ιστορίες που αξίζει να ακούσει κανείς σήμερα, γιατί διαμορφώνουν το αύριο. Ιστορίες που οφείλουμε να ζήσουμε γνωρίζοντας καλά, ώστε οι επόμενοι να ζήσουν γνωρίζοντας καλύτερα.
