Η Έλενα Τοπαλίδου δεν ήθελε να ζει ως χορεύτρια, αλλά ως γυναίκα

– Μίλησε μου για την Αφροδίτη/ “Άρτεμις” που υποδύεσαι στην παράσταση…

Είναι ιδιαίτερος ρόλος κι έτσι όπως γίνεται ειδικά, μου έχει κάνει πολύ μεγάλο δώρο η Κατερίνα (σ.σ. Ευαγγελάτου). Γνωριζόμαστε με την Κατερίνα μού είχε προτείνει κάτι στο παρελθόν, αλλά δεν μπορούσα. Ήρθε τώρα το πλήρωμα του χρόνου, κι άφησα και μία δουλειά για να το κάνω γιατί το ήθελα πάρα πολύ. Το έχει στηρίξει όλο πάνω στον ρόλο της Αφροδίτης, που παρουσιάζεται και λέει «Εγώ θα εκδικηθώ τον Ιππόλυτο που δεν με τιμά και τιμά μόνο την Άρτεμη» και παραμένει επί σκηνής σε όλη τη δική μας παράσταση. Η Αφροδίτη σκηνοθετεί μία παράσταση μέσα στην παράσταση με δικές της επιλογές πραγμάτων που θα ήθελε να φανούν περισσότερο για να διασκεδάσει ακόμα περισσότερο. Είναι τελείως σαδίστρια και τυραννική, έχει αποφασίσει να κάνει το παιχνίδι του αιώνα. Είναι αυτό που αυτή γελάει κι από κάτω πεθαίνουν όλοι.

Τραβάει με κάμερα σε όλη την παράσταση οπότε εκτός από αυτά που γίνονται στη σκηνή υπάρχει και μία live προβολή παράλληλα, που ακολουθεί πάντα την αφήγηση την κανονική, αλλά με κάποιες λεπτομέρειες, με κάτι που πρέπει να δειχτεί πιο πολύ, με ένα σχόλιο. Αυτό ήταν για μένα πάρα πολύ σημαντικό δώρο -λέω πια, γιατί στην αρχή τρόμαξα γιατί δεν ξέρω καθόλου από κάμερες. Το δουλέψαμε πολύ και επειδή είμαι και τελειομανής, κατάλαβα ότι έχω και αυτή την ικανότητα. Μπορώ να το κάνω για να μπορώ να υπάρχω όχι ως οπερατέρ, αλλά ως ρόλος που έχει την κάμερα μαζί.

– Τι σηματοδοτεί για σένα η Επίδαυρος;

Την πρώτη φορά που πήγα, μπέρδεψα τα μεγέθη. Ήμουν με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και κάναμε την Ορέστεια του Ξενάκη κι εγώ έκανα την Ηλέκτρα. Ήμουν 24 ετών και ήταν η πρώτη φορά που μπήκα και είδα τον χώρο του θεάτρου. Πάντα όταν πάω θυμάμαι εκείνη τη στιγμή και προσπαθώ να την επαναφέρω στο μυαλό μου. Με είχε πάρει ο Νίκος Δραγώνας (υποδυόταν τον Απόλλωνα) και με πήγαινε προς τη σκηνή, όπου με περίμεναν νύχτα οι άλλοι για να κάνουμε πρόβα και με το που μπήκα στον χώρο, είχε στημένους πύργους 7 μέτρων ο Δημήτρης Παπαϊωάννου για το σκηνικό. Δεν καταλάβαινα αν το θέατρο είναι τεράστιο και οι πύργοι μικροί ή το αντίθετο. Έπαθα μία σχάση μεγεθών. Έπαθα σοκ, ήταν λες και ήμουν σε μαγική εικόνα.

Μετά η Επίδαυρος για μένα ήταν μέρος που πήγαινα πάρα πολύ συχνά γιατί είχα κάνει αρκετούς χορούς, μετά επειδή ο Νίκος (σ.σ. ο σύζυγός της, Νίκος Κουρής) έπαιζε πολύ συχνά εκεί και πήγαινα και γι’ αυτό. Κι επίσης η Επίδαυρος για μένα είναι ένα μέρος όπου ζουν δύο από τους πιο αγαπημένους φίλους που έχω στη ζωή μου, ο Νίκος και η Παναγιώτα που έχουν το ξενοδοχείο Γιαλάσι. Είναι οι καλύτεροι μας φίλοι. Μόνο που σκέφτομαι αυτούς τους δύο ανθρώπους είναι σαν να σκέφτομαι κάτι από το σπίτι μου. Έχω τεράστια αγάπη σε αυτό που είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι και σε αυτό που έχουν φτιάξει εκεί. Πηγαίνουμε συνέχεια εκεί και μένουμε και το παιδί μας έχει μεγαλώσει εκεί όλα του τα καλοκαίρια. Οπότε είναι πολλά για μένα η Επίδαυρος.

– Αφού υποδύεσαι την Αφροδίτη, θέλω να μου δώσεις έναν ορισμό της ομορφιάς.

Ομορφιά για μένα είναι η γοητεία και αυτό που καθρεφτίζουμε στους άλλους. Αυτό που λαμβάνουμε από το βλέμμα και την αύρα των άλλων σε σχέση με το πώς είμαστε εμείς. Σίγουρα ομορφιά είναι αρμονία, είναι και νεότητα βεβαίως, αλλά όχι μόνο. Το νεότητα θα το έλεγα μέχρι κάποια στιγμή στη ζωή μου, τώρα πια καταλαβαίνω πολύ ότι μπορώ να δω κάτι άλλο σε έναν άνθρωπο.

Την ανθρώπινη ομορφιά εγώ την ορίζω και την αντιλαμβάνομαι πολύ σε σχέση με τη γοητεία, με την ευγένεια, με την πραότητα, με τη φροντίδα του εαυτού που κάνει ένας άνθρωπος και στην οποία συμπεριλαμβάνει κι εσένα.

Χαρακτηρίζω πάρα πολλούς ανθρώπους όμορφους. Δίνω πολλή επιβράβευση στους ανθρώπους όταν με συγκινούν, όταν με γοητεύουν. Μπορώ μέχρι και 10 φορές την ημέρα να πω σε κάποιον «Τι όμορφος που είσαι». Μου αρέσει πάρα πολύ να το λέω γιατί το εννοώ και να παρατηρώ πόσο τους αλλάζει αυτό. Αν πω σε κάποιον «Είσαι πολύ όμορφος» και μου απαντήσει «Έλα μωρέ τώρα», μου αρέσει να επιμένω και να του λέω ότι πρέπει αυτό που του λέω να το φορέσει και να το αποδεχτεί γιατί του αξίζει να το κάνει.

– Εσύ το δέχεσαι το ίδιο εύκολα;

Ναι! Αν μου πει κάποιος ότι είμαι πολύ όμορφη θα το δεχτώ κατευθείαν και θα το χαρώ πάρα πολύ και θα το λειτουργήσω και πάνω μου.

– Είχες πει ότι πολύ αργά συμφιλιώθηκες με το σώμα σου…

Ναι, το σώμα μου σε σχέση με το κομμάτι του χορού. Ο χορός ήταν το θέμα μόνο, δεν ήταν αν το σώμα μου είναι ωραίο. Δεν συμφιλιωνόμουν με το σώμα μου σε σχέση με τις απαιτήσεις του χορού από αυτό. Δεν αγαπούσα τις ατέλειες που είχα σε σχέση με το ζητούμενο του χορού. Δεν ήταν επαρκές σε σχέση με την τελειότητα που ζητούσε το μπαλέτο, γιατί υπάρχει μία πολύ αντικειμενική τελειότητα σε αυτό, είναι σκληρό το μπαλέτο.

Είχα αυτή την εικόνα μέσα στο κεφάλι μου, που μας την επιβάλει η εικόνα της τέλειας μπαλαρίνας. Δεν την εκπληρούσα εγώ, ως κατασκευή κι έτσι πάντα έκανα ένα κυνήγι να αλλάξω το σώμα μου προς την κατεύθυνση που ζητάει αυτή η τελειότητα. Το πέτυχα μέχρι ενός σημείου, το ξέσκισα το σώμα μου.

– Ένιωσες ότι αυτό είναι λίγο εκδικητικό προς το σώμα σου;

Μα μόνο εκδικητική ήμουν και υπήρξα απέναντι στον εαυτό μου. Μετά από την παιδική μου ηλικία -ως παιδί είχα μία αυταρέσκεια και μία ικανοποίηση σε σχέση με αυτό που ήμουν- εκεί στην εφηβεία με τις νέες πληροφορίες του νέου λειτουργήματος που μπήκε στη ζωή μου άρχισα να πολεμάω πάρα πολύ τον εαυτό μου. Τελείως εκδικητική και καθόλου δεν εκτιμούσα τα πράγματα που κατάφερνα και που ήμουν.

– Αυτό άλλαξε με την ωριμότητα ή επειδή έφυγες από τον χορό;

Επειδή έφυγα από τον χορό. Υπάρχει κι ο χορός εκεί δίπλα, μαζί μου είναι πάντα, αλλά πολύ συντροφικά πλέον. Σαν όργανο, σαν σωματική φυσιογνωμία για το θέατρο είμαι αρκετά επαρκής. Κι έχω ανακαλύψει κι άλλα πράγματα σε μένα που παλιότερα δεν μου επέτρεπα σε σχέση με το πώς είναι η φωνή μου, με το πώς μιλάω, με το πώς ακούω, με το τι ρόλοι μπορεί να μου δίνονται και πώς μπορεί να κυλήσω μέσα σε αυτούς. Υπάρχει τεράστιος χώρος στο θέατρο που εμένα με ευχαριστεί πάρα πολύ.

– Ήταν κάποια ανάγκη απελευθέρωσης που σε έστρεψε στην υποκριτική;

Ήταν απόλυτη ανάγκη να απελευθερωθώ. Δεν ήξερα τι και πώς, σκεφτόμουν ακόμα κι ότι δεν θέλω να βγάλω τα ρούχα μου για να βάλω τα ρούχα της δουλειάς.

Ήθελα να ζω όχι σαν χορεύτρια πια, αλλά σαν γυναίκα.

– Εσύ για τον χώρο των ηθοποιών με την πειθαρχία του χορού πρέπει να μοιάζεις με στρατιώτη…

Στρατιώτης εντελώς είμαι, τελειώς. Είναι επείγον για μένα να αντεπεξέλθω σε πρακτικές πληροφορίες και να είμαι «λοκατζής», δεν υπάρχει περίπτωση. Συγχρόνως μπορώ να κάνω 15 πράγματα μαζί. Έχω μάθει να δουλεύω σε 15 επίπεδα, να κάνω ένα βήμα και συγχρόνως να μιλάω και να κάνω κι αυτό και το άλλο, μπορώ. Και το ευχαριστιέμαι γιατί βλέπω ότι αυτό που έχω μάθει να κάνω βρίσκει κι άλλο τόπο εδώ. Είμαι ευχαριστημένη.

Ευχαριστιέμαι πολύ την απελευθέρωση του θεάτρου και πλέον επιτρέπω και να γίνεται και να μου το λένε, τα έχω δουλέψει όλα. Μόνο ηθοποιός αισθάνομαι. Μου λένε καμιά φορά από τον χορό «Μη αποπαίρνεις τον χορό, μην λες ότι δεν είσαι χορεύτρια», αλλά ποτέ δεν ένιωθα χορεύτρια, παρόλο που ήμουν μία καλή χορεύτρια. Ένιωθα πάντα ότι οι άλλοι είναι χορευτές, εγώ δεν είμαι. Μπορεί τελικά αυτός ο χώρος να είναι για μένα, μπορεί να ήταν και ο πριν, ίσως να μην έχει σημασία τι νιώθεις για τον εαυτό σου. Πάντως είναι σωστά τα πράγματα έτσι όπως έχουν συμβεί.

– Ο χώρος του θεάτρου δυσκολεύτηκε να σε εντάξει μέσα του;

Ναι, αρκετά. Και ο χώρος και οι άνθρωποι και οι κριτικοί.

– Ό,τι έχω ακούσει για σένα από συναδέλφους σου πάντως είναι μόνο θετικό.

Είναι παράξενο αυτό γιατί το ακούω συχνά και με τιμά και χαίρομαι. Δεν το παινεύομαι, αλλά το χαίρομαι. Μου λένε πολλές φορές «Τι στο καλό βρε Έλενα εσένα σε αγαπάνε όλοι;». Αυτό μου αρέσει πολύ γιατί νομίζω ότι δίνω πολλή αγάπη γενικά, δεν ανταγωνίζομαι ποτέ με κάποιον τρόπο, πολύ τρυφερά συμπεριφέρομαι στους άλλους και όπου βρίσκομαι είναι σαν καταλύτης η παρουσία μου. Και τις εντάσεις θα τις πάρω και καλή ενέργεια θα φέρω. Αναγνωρίζω σε μένα ότι είμαι ένας άνθρωπος που φέρει αληθινά καλή ενέργεια. Το έχω αυτό και το έχω δουλέψει κιόλας.

– Χάρισμα;

Ναι. Το δέχομαι. Δεν το αμφισβητώ. Πάω με την καλύτερη μου διάθεση και πάντα βρίσκω τα καλά πράγματα να βγάλω από τους άλλους, μου αρέσει αυτό. Να χαίρονται οι άνθρωποι με κάτι καλό που θα κάνω γι’ αυτούς. Δεν μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους με τους οποίους υπάρχουν «γωνίες». Φυσικά μπορεί να συγκρουστείς μέσα στη διαδικασία.

Και χιούμορ βρίσκω πολύ πια. Παλιά το έχανα και ένιωθα ότι πρέπει να αποδείξω κάτι. Αυτό πλέον μου έχει περάσει και μου αρέσει σε μένα. 

Σε κάθε παράσταση υπάρχει κάτι που με τρομάζει, αλλά τώρα νιώθω ότι «εντάξει, δεν πειράζει, δεν είναι κάτι τόσο τρομερό, είναι άλλη μία παράσταση». Θα κάνω αυτό που μπορώ όσο πιο καλά μπορώ σίγουρα, αλλά χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός και αυτοκαταστροφικό.

– Γιατί πιστεύεις ότι κάνει τόση εντύπωση το ότι δηλώνεις ότι είσαι ερωτευμένη με τον Νίκο ακόμα;

Γιατί οι άνθρωποι συνήθως μέσα στα χρόνια των σχέσεων λένε ότι ο έρωτας περνάει. Για εμένα το αίσθημα του έρωτα είναι κάτι που ανατροφοδοτείται γιατί εγώ το έχω τεράστια ανάγκη στη ζωή μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να είμαι ερωτευμένη και γοητευμένη.

– Μήπως είναι θέμα τύχης;

Μπορεί να είναι και θέμα τύχης. Δεν έχω ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτό. Αλλά νομίζω ότι ο έρωτας συντηρείται όταν νιώθεις ότι δεν έχεις κατακτήσει κάτι στον άλλο. Που δεν τον κατακτάς και ποτέ. Δηλαδή τι σημαίνει κατακτώ τον άλλο;

Έχει κρατήσει πάντως και έχει κρατήσει ωραία, με έρωτα. Αλλιώς δεν γίνεται.

Εμένα μου αρέσει να κάνω το εξής παιχνίδι με τους ανθρώπους: Ακόμα κι αν έναν άνθρωπο τον γνωρίζω χρόνια, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τον απομυθοποιήσει και να τον βαρεθεί, γιατί τον «ξανακοιτάζω» πολύ συχνά σαν να μην τον ξέρω, σαν να τον γνωρίζω από την αρχή. Το έχω πάρα πολύ αυτό και το κάνω και με τον Νίκο και με τους φίλους μου και με τους ανθρώπους που αγαπώ. Και νομίζω ότι κι αυτό με συντηρεί σε μία κατάσταση.

– Θες να νιώθεις έντονα τα συναισθήματα;

Πολύ. Και τα καλά και τα κακά τα νιώθω με τρέλα. Βιώνω στιγμές απόλυτης ευτυχίας με πολλή ένταση σαν παιδί, έχω μία παιδικότητα στον τρόπο που ζω. Μπορεί να κλάψω πολύ, αλλά την απόλυτη θλίψη, της κατάθλιψης δεν την έχω, την έχω περάσει κάποια στιγμή σαν μαύρο σκοτάδι, όμως από τότε έχω έναν τρόπο να φαντάζομαι τα πράγματα λίγο πιο μεταφυσικά. Και τώρα που έχασα τον πατέρα μου δεν πήγα στην απελπισία, βρήκα παρηγοριά με έναν τρόπο τελείως δικό μου.

– Έχεις μιλήσει για την απώλεια του πατέρα σου. Είναι νωρίς ακόμα για να κάνεις διαχείριση σε αυτό;

Έχουν περάσει 6 μήνες. Γίνονται χιλιάδες πράγματα, δεν ξέρω αν έχεις πενθήσει ποτέ…

– Πολύ, πολλές φορές. Δεν είναι ότι περνάει, αλλά αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι ανακαλύπτεις πόσο μέσα σου είναι κι αυτός ο άνθρωπος…

Έχεις απόλυτο δίκιο. Εμένα ο πατέρας μου έφυγε με έναν «μαγικό» τρόπο, δεν ταλαιπωρήθηκε, απλά τον πήρε η θάλασσα, η καρδιά του σταμάτησε ενώ κολυμπούσε, τέλος. Δεν μπορώ να μην είναι ευγνώμων σε αυτό το γεγονός. Όταν το συζητάμε με την αδερφή μου, που έχει άλλο τρόπο διαχείρισης και θλίβεται περισσότερο της θυμίζω ότι δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι είναι τρομερό, αλλά το γεγονός ότι σχεδόν δεν το κατάλαβε με παρηγορεί πάρα πολύ. Δεν θα ήθελα καθόλου να αρρωστήσει ή να ταλαιπωρηθεί. Τώρα το μόνο που εύχομαι είναι η μητέρα μου που είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, να απολαύσει επίσης τη ζωή της.

Είναι ένας συγκλονιστικός άνθρωπος, που με μαθαίνει συνέχεια χίλια πράγματα, με εμπνέει τρομερά, ζει την κάθε στιγμή σαν να είναι τελευταία.

Παίρνω τα καλά μόνο από αυτό που έγινε με τον μπαμπά μου. Νιώθω ευγνώμων για το πώς έγινε, γιατί από πολύ μικρή έτρεμα την πιθανότητα να χαθεί ο ένας από τους δύο, επειδή ήταν μαζί οι δυο τους.

– Κι αυτοί έρωτα;

Ναι, έχω κι από εκεί ένα μοντέλο ζευγαριού που ίσως σαν παιδί ήθελα να είμαι κι εγώ στο μέλλον. Το σκεφτόμουν τόσο πολύ φρικτά το να χαθεί ο ένας από τους δύο, οπότε έτσι όπως έγινε σκέφτομαι ότι ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει. Οπότε είμαι ευγνώμων και τελεία.

– Δεν μπορείς να βαριέσαι φαντάζομαι;

Α πα πα. Αυτό ξέρεις είναι παράξενο, μας το απαγόρευε η μαμά μου να το λέμε. Μας έλεγε ότι δεν υπάρχει χειρότερη φράση από το «βαριέμαι». Η αίσθηση της απόλυτης πλήξης όταν είσαι παιδί βέβαια, είναι μία πολύ δημιουργική κατάσταση. Τα παιδιά σήμερα δεν βαριούνται επειδή έχουν τα κομπιούτερ και τα λοιπά το οποίο είναι καταστροφικό. Καλύτερα να κοιτάς ένα φύλλο μέχρι να βαρεθείς και να ανακαλύψεις κάτι άλλο δηλαδή. Πάντως αυτή την αίσθηση του «βαριέμαι» δεν την έχω και δεν θα μπορούσα να την έχω.

– Μιλώντας για τα παιδιά, κάνατε κάποια προσπάθεια για τον γιο σας για να μεγαλώσει ισότιμα και να σέβεται τις γυναίκες;

Σέβεται πολύ το γυναικείο φύλο. Τον γοητεύει πολύ. Γοητεύεται κι από εμένα σαν γυναικείο πρότυπο, τον γοητεύουν πράγματα σε μένα βλέπω ότι τα παρατηρεί και στέκεται σε αυτά.

Το να έρχονται αγόρια που αντιμετωπίζουν όμορφα το άλλο φύλο – και γυναίκες αντίστοιχα βέβαια- το έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Έχει ανάγκη από άντρες που αντιμετωπίζουν το άλλο φύλο με σεβασμό και ομορφιά και τρυφερότητα και νοιάξιμο. Εμάς το παιδί μας είναι έτσι.

Είναι πολύ φροντιστικό απέναντι στο γυναικείο φύλο και γενικά στους ανθρώπους. Τον αφορά η στενοχώρια των άλλων, είναι διακριτικός, φτιάχνει σχέσεις με τους ανθρώπους πολύ προσωπικές και το ψάχνει με ενδιαφέρον. Έχει έναν πολύ όμορφο τρόπο να ζει και να αντιμετωπίζει τη ζωή. Το θαυμάζω που το κάνει αυτό.

Επίσης έχει και δύναμη και ανεξαρτησία, πράγματα που εμείς οι δύο δεν ξέρω πως ακριβώς το κάναμε. Αυτός ο άνθρωπος πατάει τόσο γερά στα πόδια του, έχει αυτοπεποίθηση, δεν ξέρω μπορεί κι εμείς κάτι να δώσαμε, αλλά είναι και λίγο τύχη, και λίγο πώς γεννιέται το παιδί. Είμαστε τυχεροί, αυτή τη στιγμή σε μία εφηβεία, δεν έχω καταλάβει στιγμή γκρίνια ή παράπονο ή αντίδραση. Είμαστε πολύ ήρεμα. Είναι αλλαγή μεγάλη, αλλά τέλεια.

– Η τέχνη τον γοητεύει;

Ναι τον γοητεύει, κάνει και πράγματα, παίζει μουσική. Όμως η κατεύθυνση που επιλέγει μάλλον αυτή τη στιγμή, είναι προς τη βιολογία ή προς κάτι τέτοιο. Αλλά θα δούμε, δεν ξέρω. Πάντως δεν είναι ο άνθρωπος που είναι σκέτα, αμιγώς καλλιτέχνης. Έχει τρομερή εφευρετικότητα, είναι τρομερά παρατηρητικός, νομίζω θα μπορούσε να κάνει πάρα πολλά πράγματα. Ό,τι θέλει.

– Επιστρέφω στον Ιππόλυτο που αρνείται τον έρωτα και τις γυναίκες και είναι φοβερά μισογύνης…

Πολύ πολύ κι έχει και έναν μονόλογο εκεί άπαπα! Ο Ευριπίδης τον τρόπο κάποιων γυναικών «μαλώνει» κι όχι το γυναικείο φύλο συνολικά. Και στον μονόλογο του Ιππόλυτου που λέει «οι γυναίκες Θεέ μου τι είναι» κλπ. Έχει πλάκα να τα ακούς αυτά σήμερα.

Αλλά κι ο Ιππόλυτος έχει ανακαλύψει μέσα του σε σχέση με αυτή την αγνότητα, έχει ερωτευτεί στην πραγματικότητα την Άρτεμη, κάτι θηλυκό. Είναι ερωτευμένος με αυτή τη συγκεκριμένη γυναίκα, είναι μία άλλη έκφανση γυναίκας αυτό που ποθεί, η οποία όμως στη ζωή δεν μπορεί να απαντηθεί. Έχει ένα ιδανικό, θα μπορούσε ίσως κάποια στιγμή να βρει κάποια που να του θυμίζει την Άρτεμη, αλλά δεν πρόλαβε, ήρθε η Αφροδίτη (γέλια).

– Υπάρχει κάτι που αρνείσαι στη ζωή σου εσύ;

Αρνούμαι να αλλάξω κάποιες συνήθειες, που είναι δομικές μου. Αρνούμαι να αλλάξω κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μου γιατί η καθημερινότητα για μένα έχει μία ιερότητα που μου δίνει δύναμη. Αν αυτό κλονιστεί μπορεί να πεθάνω. Οι μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα μπορεί να με ταράξουν πάρα πολύ.

Εγώ κάνω μπαλέτο κάθε πρωί γιατί αυτή είναι η ιερή μου στιγμή. Το απόγευμα που μου είπαν ότι πέθανε ο μπαμπάς μου και ήξερα ότι πρέπει να πάω στη μητέρα μου και ενδεχομένως να μείνω μαζί της γιατί η αδερφή μου έλειπε, το μόνο πράγμα που πήρα μαζί μου ήταν τα παπούτσια του μπαλέτου, το κορμάκι και το καλσόν, για να κάνω το πρωί μπαλέτο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Δηλαδή είναι πράγματα που αν μου τα κουνήσει κάποιος δεν θα αντέξω.

Επίσης αρνούμαι να μην πάρω ευχαρίστηση πια. Αρνούμαι να μην ευχαριστηθώ κάτι που το έχω φανταστεί. Το ζητάω.

– Ηδονίστρια και πειθαρχημένη πώς συνδυάζονται;

Είναι δύσκολο, αλλά νομίζω ότι γι’ αυτό φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Και τα δύο μαζί. Αν ήμουν μόνο ηδονίστρια δεν ξέρω, μπορεί τώρα να είχα πεθάνει, γιατί μιλάμε για ακραία αναζήτηση όλων των ειδών ηδονής. Θα είχα πέσει σε έναν τοίχο μάλλον.

Για να μπορέσω να απολαύσω αληθινά την έννοια της ηδονής, θα πρέπει οπωσδήποτε πιο πριν, να έχω εξασφαλίσει σε μένα ότι έχω κάνει τα πράγματα που έπρεπε για να φτάσω στο σημείο να μου την επιτρέψω.

Δεν θα μπορούσα να ξυπνήσω το πρωί και να πω «πάμε γλεντάμε». Πρέπει να έχω κάνει όσα πράγματα χρειάζεται και μετά να μου πω «δώστα όλα». Πρέπει να έχω την άφεση αμαρτιών μου που είναι η πειθαρχία μου.

– Μετά το Μια Νύχτα του Αυγούστου, παραμένεις ξανά και στην τηλεόραση, σωστά;

Ναι, θα είμαι στους Πανθέους στον ΣΚΑΪ. Πρόκειται για την αναβίωση της σειράς που έβλεπε η αγαπημένη μου γιαγιά κάποτε και θυμάμαι πολύ αμυδρά, αλλά χαρακτηριστικά να λέει «Αρχίζουν οι Πανθέοι». Είπα ναι γιατί μου αρέσει η τηλεόραση, όπως και ο κινηματογράφος πάρα πολύ κι έχω να κάνω και δύο ταινίες φέτος που θα είναι ωραίες. Ήθελα και πιο παλιά να κάνω τηλεόραση, αλλά ίσως δεν τύχαινε. Και το σινεμά ήρθε λίγο πιο αργά, αλλά ήρθε για τα καλά.

Είναι πολύ ωραίοι ηθοποιοί εκεί που θα παίζουμε μαζί. Μου αρέσει ο ρόλος που θα κάνω στους Πανθέους, έχει πολύ ενδιαφέρον, δεν είναι άπειρα επεισόδια ώστε να τρελαθώ, γιατί έχω αρκετά πράγματα να κάνω και πώς θα τα συνδυάσω. Η νέα αυτή περίοδος της ζωής μου είναι και λίγο αυτό το «ώπα κάτσε να δω τι θα κάνω». Αυτό παλιότερα δεν το είχα οι προτάσεις ήταν πιο συγκεκριμένες.

Κι αυτό το απολαμβάνω γιατί είναι τύχη να έχεις να επιλέξεις πράγματα και να δουλεύεις και οι άνθρωποι να σε φαντάζονται. Μου αρέσει να με φαντάζονται οι άνθρωποι σε όμορφα πράγματα γιατί μέσα από αυτό φαντάζομαι κι εγώ τον εαυτό μου. Και μπορώ από μία πρόταση να καταλάβω αν θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε κάτι. Η Κατερίνα, δηλαδή, μου σχημάτισε δηλαδή κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό κι εκείνη τη στιγμή εμπνεύστηκα. Έχω ένα ένστικτο να βρω μέσα από μία πρόταση τι θα μου άρεσε πολύ να κάνω.

Info: Ιππόλυτος του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Διανομή (αλφαβητικά)
Κόρα Καρβούνη: Φαίδρα
Δημήτρης Παπανικολάου: Εξάγγελος
Μαρία Σκουλά: Τροφός
Έλενα Τοπαλίδου: Αφροδίτη/Άρτεμις
Γιάννης Τσορτέκης: Θησέας
Ορέστης Χαλκιάς: Ιππόλυτος

Πότε: 7-8 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Εισιτήρια εδώ.

*Την ερχόμενη τηλεοπτική σεζόν, την Έλενα Τοπαλίδου θα την απολαμβάνεις και στη νέα σειρά του ΣΚΑΪ, Οι Πανθέοι.