Η Ελένη Καρακάση αρνείται να ζει κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί

«Τα τρένα που ‘φυγαν». Η Ελένη Καρακάση ανακαλεί στη μνήμη της την εικόνα του πατέρα της σε ένα από τα πολλά οικογενειακά τους τραπέζια. Το τραγουδούν μαζί. Εικόνες έρχονται και φεύγουν. Στιγμές σημαντικές, αγχωτικές, με πόνο, με χαμόγελο. Όλες δικές της κι όλες «καράβια» για να την ταξιδέψουν στο σήμερα.

Είναι χαρά μεγάλη να μιλάς μαζί της. Μία απολαυστική συνομιλήτρια που μιλά γρήγορα και μοιράζεται προσωπικές ιστορίες χωρίς κράτημα και δεύτερες σκέψεις. Ο ρόλος της στο «Μαύρο Ρόδο» του MEGA, το τραγούδι, η πορεία στο θέατρο, η σχέση με την Κάρμεν Ρουγγέρη και η πρώτη της δουλειά στο Εθνικό Θέατρο.

Η Ελένη Καρακάση αρνείται να κρύβει προβλήματα και καταστάσεις κάτω από το χαλί. Μεγάλωσε έτσι και το οφείλει στη μητέρα της η οποία της έλεγε ξανά ξανά ότι «όσο μιλάς, τόσο το ξορκίζεις».

Για αυτό κι εκείνη έβαλε τη ζωή της στο φως το καθάριο και πορεύεται με τις αλήθειες και τα βιώματά της προς έναν κόσμο που (κάποια στιγμή) θα μάθει να δίνει αγάπη. Και μόνο. Άλλωστε ξέρει πολύ καλά ότι με ένα γέλιο, μια ματιά, ανασταίνετ’ η καρδιά.

-Το Μαύρο Ρόδο στο MEGA είναι μια ευτυχής συγκυρία για ‘σενα μετά τις Άγριες Μέλισσες.

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν μου έδωσαν το πρώτο σενάριο για να κάνουμε μια αναγνωριστική, πήρα και το βιβλίο στο οποίο δεν υπήρχε ο ρόλος μου. Ο ρόλος της Ευτυχίας είναι προϊόν μυθοπλασίας του Γιώργου Κρητικού και της ομάδας του.

Δεν ήξερα προς τα πού το πήγαιναν. Διάβασα το βιογραφικό της ηρωίδας μου, το οποίο μάλιστα ανέφερε μόνο τον Γεράσιμο. Οπότε αρχίζουν κι έρχονται τα επεισόδια και στο τέταρτο επεισόδιο η Ευτυχία λέει: «έχασα ένα παιδί, δεν θέλω να χάσω κι άλλο».

Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο από κάτω. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ρωγμές στους ρόλους. Διαβάζοντας μέχρι το τρίτο επεισόδιο έβλεπες ότι η Ευτυχία είναι μια γυναίκα έξω καρδιά που αγαπά τον κόσμο και θέλει όλους να τους φροντίζει, στο τέταρτο επεισόδιο βλέπουμε ότι η Ευτυχία έχει κι εκείνη τις ρωγμές της, τους πόνους της.

Είναι πολύ ωραίο όταν όλο αυτό το ανακαλύπτεις σιγά σιγά. Σε προκαλεί να τη γνωρίσεις και από την αποστασιοποίηση να καταλήξεις να δεις τα «μαύρα» στοιχεία του χαρακτήρα της.

-Κάπως έτσι δεν ήταν και η Ρίζω των Άγριων Μελισσών;

Στη Ρίζω όμως από το βιογραφικό της ήξερα ότι ερχόταν η στιγμή της εγκυμοσύνης της Δρόσως και θα ότι έπρεπε να κρατήσει ένα μεγάλο μυστικό. Στο πρώτο βιογραφικό που μου είχαν δώσει, η Ρίζω ήταν χήρα και είχε παιδιά μεγάλα που είχαν φύγει από το χωριό.

Αρχίζει κυλά η πρώτη χρονιά και λέω την ατάκα «εσείς, που γευτήκατε τη χαρά, τον έρωτα, τα παιδιά». Παίρνω τηλέφωνο τη Μελίνα Τσαμπάνη και μου λέει «αυτά είναι τα παλιά βιογραφικά».

Εγώ είχα αλλιώς την ηρωίδα μου στο μυαλό μου. Η ψυχολογία τότε της γυναίκας της γεροντοκόρης (στα 25 μπορεί να τη θεωρούσαν γεροντοκόρη), είναι τελείως διαφορετική από την ψυχολογία της γυναίκας που έχει παντρευτεί έχει χάσει τον άντρα της κι έχει αποκτήσει και παιδιά.

-Οι εποχές σού ταιριάζουν πάρα πολύ.

Μου αρέσουν πάρα πολύ οι εποχές. Η ηθογραφία που λέμε στο θέατρο. Νιώθω πολύ οικεία. Είμαι πολύ τυχερή γιατί από τα πρώτα μου χρόνια έχω παίξει ό,τι εποχή μπορείς να φανταστείς. Έχω φορέσει τόσα κοστούμια.

Θα σου πω μια ιστορία. Μια αδερφή της γιαγιάς μου που ζούσε στον Καναδά, όταν ήρθε στην Ελλάδα για να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της, είχε φέρει μαζί της δύο υπέροχα πορσελάνινα μπιμπελό – τα έχω ακόμα στο σπίτι της μαμάς μου- δύο κοριτσάκια με κρινολίνα.

Τα λάτρευα. Στην πρώτη μου παράσταση, έκανα αντικατάσταση στο Εθνικό, έπαιξα την κακιά αδερφή της Σταχτοπούτας. Το φουστάνι που φορούσα ήταν ολόιδιο με αυτό της πορσελάνινης κούκλας. Είχαν ακόμα και το ίδιο χρώμα, γαλάζιο.

Τα έχω φορέσει όλα στο θέατρο. Όλα όσα είχα ονειρευτεί ως παιδάκι, τα φόρεσα. Μου αρέσει γιατί κάθε εποχή σε βάζει να ψάξεις την ιστορία των γυναικών της εκάστοτε εποχής. Αυτή η ιστορία καθορίζει τα πάντα. Με γοητεύει όλη αυτή η αναζήτηση.

-Χρειάζεται πολλή μελέτη.

Φυσικά. Αυτή είναι η δυσκολία, αυτή είναι η γοητεία. Για το γύρισμα θα σου μιλήσω. Δεν είναι μόνο οι ώρες που απασχολούμαστε στο γύρισμα. Είναι και οι ώρες που χρειαζόμαστε για να ταξινομήσουμε τα κείμενά μας, να μάθουμε τα λόγια μας για την επόμενη ημέρα. Θέλει δουλειά.

Δεν μπορώ να πάω στο γύρισμα και να είμαι αδιάβαστη. Προτιμώ να ξενυχτήσω για να διαβάσω, παρά να πάω την επόμενη και να μην ξέρω τα λόγια μου. Όχι μόνο για εμένα. Έχω πάντα το άγχος να μην δημιουργήσω πρόβλημα στους συναδέλφους μου.

-Ήσουν πάντοτε έτσι;

Πάντα, πάντα.

-Στην Αθήνα μεγάλωσες;

Στη Νέα Σμύρνη είναι όλη μου η ζωή. Την αγαπώ πολύ, ακόμα στη Νέα Σμύρνη μένω. Κέντρο-απόκεντρο. Μετακινούμαι με λεωφορείο οπότε είναι κοντά η Συγγρού και με βολεύει πάρα πολύ. Είσαι κοντά στο βουνό, είσαι κοντά και στη θάλασσα. Αν γινόταν θα ήθελα να είμαι ακόμα πιο κοντά στη θάλασσα.

-Χειμερινή κολυμβήτρια, σωστά;

Βεβαίως. Επίσημα πια. Θα πάω να γραφτώ και σε κάποιο σύλλογο, θα το κάνω. Φέτος τον χειμώνα κάθε Κυριακή πήγαινα για μπάνιο. Για αρκετά χρόνια έκανα το λάθος να θεωρώ ότι για να κάνω μπάνιο στην Αθήνα έπρεπε να φύγω πολύ μακριά. Αυτό με περιόριζε αρκετά.

Πριν δυο χρόνια με πήρε τηλέφωνο ο αδερφός μου και μου είπε ότι πηγαίνει για μπάνιο στο Καλαμάκι. Μπήκα στο application του ΟΑΣΑ και είδα ποια λεωφορεία με βολεύουν. Σε 10 λεπτά ήμουν εκεί. Ωραιότατα.

Γιατί να είμαι εξαρτημένη από το αυτοκίνητο για να πάω για μπάνιο; Όλο τον χειμώνα τρεις Κυριακές δεν πήγα. Με το πολύ χιόνι, όταν είχα κορονοϊό και μια Κυριακή που είχα πρόβα.

-Σου κάνει καλό η επαφή με τη θάλασσα;

Πολύ μεγάλο καλό. Ο ορθοπεδικός μου μού είπε ότι δεν κάνει πολύ καλό το παγωμένο σε ένα θέμα που έχω αλλά του απάντησα «κάνει πολύ καλό στην ψυχολογία μου, οπότε μην το συζητάς».

Πάντα η θάλασσα μου έπαιρνε τα βάρη μου, καθάριζε τις σκέψεις μου. Κάποια στιγμή έπαιρνα ένα χάπι που μου έριξε πάρα πολύ την ψυχολογία. Πήρα το λεωφορείο και πήγα στη θάλασσα. Εξωτερική θερμοκρασία 10 βαθμοί.

Ρίχνω μια βουτιά χωρίς να έχω βάλει το σκουφί μου και κάνω ένα μακροβούτι. Με το που βγήκα στην επιφάνεια, δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς ένιωσα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξεθολώσει το κεφάλι μου.

«Η θάλασσα είναι η λύση μου».

-Νησί, αγαπημένος προορισμός;

Η Αίγινα. Όταν ήμουν μικρή στενοχωριόμουν γιατί οι συμμαθητές μου έλεγαν «θα πάμε διακοπές στο χωριό». Υπήρχε το εξοχικό στην Αίγινα οπότε αποφάσισα κι εγώ ότι το χωριό μου θα είναι η Αίγινα.

Είναι το σπίτι που έφτιαξαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες ερχόμενοι από την Κωνσταντινούπολη. Λόγω δουλειάς έχω να πάω από το καλοκαίρι αλλά δεν πειράζει, ξέρω ότι είναι εκεί. Μεγαλώνοντας αναθεώρησα πολλά. Η γαλήνη μας, το ωραίο μπάνιο, η βόλτα, η διέξοδος, μπορούν να είναι και πάρα πολύ πιο κοντά (μας). Έχω απομυθοποιήσει πάρα πολλά στη ζωή μου.

-Πότε ένιωσες την αλλαγή;

Όταν ήρθε η κρίση μπήκαμε σε μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Τότε άλλαξε η κοσμοθεωρία μου. Ήταν η εποχή που δεν είχες να πληρώσεις τα βασικά.

Έχω ζήσει να μαζεύεται στη ΔΕΗ το χιλιάρικο και να σε παίρνουν ότι θα σου κόψουν το ρεύμα. Το έχω ζήσει, είναι πολύ κοντινό μου και μπορεί να συμβεί ξανά με τη δουλειά που έχω επιλέξει. Άλλαξα. Κατάλαβα ότι η ομορφιά βρίσκεται σε πολύ πιο απλά πράγματα.

-Το κλασικό τραγούδι προηγήθηκε όλων. Πώς πήρες την απόφαση;

Έχω καλλίφωνους γονείς χωρίς κανένας από τους δύο να ασχολήθηκε επαγγελματικά με το τραγούδι. Ο μπαμπάς μου, όσο τον θυμάμαι, είχε εξαιρετική φωνή.

Ήμουν γύρω στα 5 και με θυμάμαι με τον μπαμπά μου να κάνουμε πρώτες-δεύτερες φωνές. Μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα μας είναι στα οικογενειακά τραπέζια να τραγουδάμε «Τα τρένα που ‘φύγαν».

Ακόμα και σήμερα δεν μου είναι εύκολο να ακούω αυτό το τραγούδι. Έλεγα από μικρή ότι θα γίνω τραγουδίστρια και η μαμά μου έλεγε ότι πρέπει πρώτα να σπουδάσω και μετά να κάνω ό,τι θέλω. Οπότε, δεν υπήρχε ποτέ στο μυαλό μου ότι θα το ακολουθήσω επαγγελματικά.

Ήμουν μέσα στα ωδεία. Οι γονείς μου δεν με εμπόδισαν ποτέ. Στην Γ’ Γυμνασίου ήρθε και η θεατρική ομάδα με την Κάρμεν Ρουγγέρη. Με άκουσε να τραγουδάω σε μια παράσταση του σχολείου και μπήκα στην ομάδα της. Τα κάναμε όλοι όλα. Τότε ήταν που ξεκίνησα να παίζω κιόλας. Έραβα, έγραφα στίχους για την ομάδα.

Στην Γ’ Λυκείου γκρίνιαξε η μαμά μου. Ήμουν στην Α’ Δέσμη και πήγα φροντιστήριο για να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις. Αν και ήμουν καλή μαθήτρια κατάλαβα ότι είχα ένα τεράστιο κενό στη Φυσική. Έπαθα σοκ.

Μπήκα σε μια κατάσταση που δεν με ευχαριστούσε πια. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι για ΄μενα και το ανακοίνωσα στη μαμά μου. «Έτσι και με σταματήσεις από τη θεατρική ομάδα, έχω σταματήσει το διάβασμα. Τελειώνει εκεί». Ήταν η πρώτη φορά που είπα κάτι και αντιλήφθηκε ότι το εννοούσα.

-Αγάπησες την όπερα.

Και το οφείλω στην Κάρμεν Ρουγγέρη. Υπήρξε κι εκείνη λυρική τραγουδίστρια και ο σύζυγός της, ο Ανδρέας Κουλουμπής, ήταν βαρύτονος στη Λυρική οπότε είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε παραστάσεις στο Εθνικό και στη Λυρική Σκηνή στα παρασκήνια ή στους εξώστες.

Αν δεν είχα γνωρίσει την Κάρμεν δεν θα είχα αυτά τα ερεθίσματα στη ζωή μου. Αγάπησα και αγαπώ την όπερα. Την υποκριτική τη σπούδασα για να ενισχύσω την υποκριτική στο τραγούδι.

-Η πρώτη σου δουλειά ήταν στο Εθνικό Θέατρο.

Το καλοκαίρι του 1993 με πήρε η Κάρμεν και που είπε ότι γίνεται μια οντισιόν στο Εθνικό για την παράσταση της Σταχτοπούτας, την οποία σκηνοθετούσε η ίδια, βασισμένη στην όπερα La Cenerentola του Rossini.

Την είχε ανεβάσει και την προηγούμενη χρονιά και έψαχναν αντικατάσταση για τον ρόλο της Σταχτοπούτας και των δύο κακών αδελφών της. «Έλα για την εμπειρία, δεν θα σε πάρουν, αποκλείεται» μου είπε η Κάρμεν.

Πήγα στην οντισιόν με την πεποίθηση ότι δεν θα με πάρουν. Πήγα για την εμπειρία. Μας έδωσαν την παρτιτούρα για να μάθουμε το τραγουδι, το οποίο όμως ήταν στην τεσιτούρα (μουσική έκταση) της όπερας. Θυμάμαι βγήκε η Ντόρα Τσάτσου, διευθύντρια τότε του Εθνικού και είπε το 1 και το 3. Το 1 ήταν η Φαίδρα Δρούκα, το 3 ήμουν εγώ. Έτσι, πια μπήκα επαγγελματικά στον χώρο.

Παρέμεινα επτά χρόνια στο Εθνικό. Χειμερινή σεζόν ‘93-’94 Σταχτοπούτα και καλοκαίρι του ‘94 με πήρε ο Κώστας Τσιάνος στην «Εκάβη» μαζί με τη σπουδαία Άννα Συνοδινού. Μαγικές στιγμές για νέα παιδιά. Όταν ξεκίνησα ήμουν 20 ετών.

-Οι γονείς σου ήταν εκεί στην πρώτη σου παράσταση;

Ναι. Για τον πατέρα μου ήταν και η μοναδική παράσταση που πρόλαβε να με δει. Λίγο μετά πέθανε. Η μαμά μου είναι πάντα εκεί. Νομίζω είναι η πιο μεγάλη φαν μου.

-Δεν σου είπε ποτέ «τι πήγα να σου κάνω, να σε εμποδίσω»;

Είχε δίκιο η μαμά μου που μου έλεγε να σπουδάσω πρώτα κάτι άλλο. Είναι και η συμβουλή που δίνω στα νέα παιδιά. Κάνε και κάτι άλλο όχι μόνο για την ασφάλειά σου αλλά και γιατί ο χώρος μας είναι λίγο ρατσιστικός.

Πολλές φορές ακούω να λένε «έχω τελειώσει Νομική, Ιατρική» και σε κοιτάνε διαφορετικά όταν λες πως έχεις κι ένα άλλο πτυχίο, ακόμα και μέσα στον χώρο μας. Μπορεί να σκέφτονται ότι θα τους είσαι χρήσιμος (γέλια). Υπάρχει όμως αυτό που σου λέω.

-Έχεις μιλήσει αρκετές φορές και αρκετά ανοιχτά για τα κιλά σου και για τα σχόλια που έχεις κατά καιρούς ακούσει. Η μαμά σου σού έλεγε πως όσο μιλάς για κάτι τόσο το ξορκίζεις.

Το έχω πολύ στη ζωή μου αυτό γιατί το έχει κι εκείνη. Είμαστε ένας λαός που χωρίς να το συνειδητοποιεί έχουμε ρατσιστικές τάσεις.

«Δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ρατσισμός».

Ο ρατσισμός δεν αφορά μόνο στην καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός μας. Ρατσισμός είναι να θίξεις έναν άνθρωπο για τα κιλά του (πολλά ή λίγα), για τα χρόνια του, για το φύλο του, για το επάγγελμά του. Στο μυαλό μας έχουμε στεγανά.

Όλα είναι θέμα παιδείας. Αν ο μπαμπάς και η μαμά σχολιάσουν την κυρία που περπατάει μπροστά και πουν «κοίτα την κωλάρα της», το παιδάκι θα το ακούσει και θα περάσει στο μυαλό του ως μια επιτρεπτή συμπεριφορά. Είναι αστείο να σχολιάζεις την καμπούρα του διπλανού σου χωρίς να κοιτάς τη δική σου.

-Έζησες τέτοιες συμπεριφορές στο σχολείο;

Το πρόβλημα αυτό υπήρχε στο σχολείο. Ήταν πολύ αστείο, να ήμουν εγώ το πιο χοντρό παιδί του σχολείου και να με κοροϊδεύει και το παιδί που ήταν λίγο λιγότερο χοντρό από εμένα. Ήταν σαν να μετέθεταν όλο αυτό μακριά τους.

-Ο ρατσισμός και τα στερεότυπα είναι πολύ δίπλα μας.

Πρόσφατα είχα πάει σε μια εκπομπή και μου είπαν «βγάζουμε τις κυρίες πρώτες γιατί οι κυρίες προηγούνται». Το εντοπίζουμε και το λέμε σήμερα, μπορεί μια δεκαετία πίσω να μην το αναφέραμε. Είναι πολύ πιο κοντά μας όλο αυτό και δεν το συνειδητοποιούμε.

Είχε γράψει μια δημοσιογράφος που ακολουθούσα ένα σχόλιο για το πώς κυκλοφορούν τα παιδιά με τα σορτσάκια και γιατί οι γονείς τους δεν τους το απαγορεύουν. Της έστειλα προσωπικό μήνυμα λέγοντας «θέλω να καταλάβεις ότι το σχόλιό σου είναι ρατσιστικό γιατί πρέπει να μπεις στην ψυχολογία ενός παιδιού.

Είναι πολύ πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο να είμαστε καλά στο μυαλό και στην ψυχή και δεν έχουμε κανέναν λόγο να πούμε κάτι. Προσβάλλουν την οπτική σου τα παιδιά με τα σορτσάκια; Να είναι καλά στο μυαλό και στην ψυχή του και θα φοράει ό,τι γουστάρει».

Εδώ το έχουμε εμείς, πιάνω τον εαυτό μου στην ηλικία που είμαι τώρα, ένα παιδί έχει μεγάλη ανάγκη να είναι αρεστό σε ένα κοινωνικό σύνολο. Το θυμάμαι από τα χρόνια του σχολείου.

Μαζεύαμε χαρτζιλίκι για να φοράμε ένα συγκεκριμένο πουλόβερ, συγκεκριμένα παπούτσια, επειδή τα φορούσαν και οι υπόλοιποι. Το σκεφτόμουν πριν λίγο καιρό.

Τα παιδιά που στο σχολείο ήταν διαφορετικά και ανέχονταν τα σχόλια, είχαν μεγάλη δύναμη. Πολλή δύναμη. Ήθελε και θέλει πολλά κότσια να επιλέγεις να είσαι μειονότητα.

-Το αντιλαμβανόσουν και τότε όμως;

Τώρα το θαυμάζω πάρα πολύ. Τότε ήθελα κι εγώ να μοιάσω στους πολλούς. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω τζιν παντελόνι.

Έπαιρνα ό,τι μου έκανε. Ζούμε μια τέτοια κατάσταση. Ακόμα κι αν δεν μου πήγαινε, ακόμα κι αν δεν μου έκανε, εγώ ήθελα να φοράω το ίδιο παντελόνι που φορούσαν οι συμμαθητές μου. Ευτυχώς είχα τη μαμά μου που με υποστήριζε και δεν είχα κόμπλεξ και απωθημένα. Επί της ουσίας δεν αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα στο σχολείο. Άκουσα κάποια σχόλια στην αρχή όμως μετά ήμουν κανονικά μέλος του συνόλου.

-Πολύ τραυματικό για ένα παιδί.

Φυσικά και είναι. Έχω πάρα πολλές ατάκες στο κεφάλι μου. Όμως και τότε απαντούσα πολλές φορές. Τώρα και απαντάω και υποστηρίζω. Αν τύχει και ακούσω κάτι θα γίνει χαμός, δεν το αφήσω έτσι το θέμα.

-Ακούς και τώρα σχόλια;

Ακόμα και στα κιλά που είμαι τώρα μπορεί κάποιος να σχολιάσει. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είναι ωραία η προώθηση της διαφορετικότητας γιατί έτσι είναι η ζωή μας.

«Δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι ίδιοι και δεν γίνεται».

Πριν χρόνια, μπορεί και 20, έκανα τηλεόραση και είχα ακμή και ο άνθρωπος που με έβαφε είπε «αργώ γιατί προσπαθώ να μην φαίνονται τα σπυριά της Ελένης».

Μην το προσπαθείς. Γιατί να το προσπαθήσεις. Έτσι είμαι κι έτσι είναι οι άνθρωποι γύρω μας. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε ατσαλάκωτοι. Όλο αυτό δείχνει να αλλάζει αλλά θέλει ακόμα δουλειά.

-Εσύ όμως από τη φάση του «ψάχνω τζιν γιατί δεν μου κάνει τίποτα» πέρασες στο άλλο άκρο.

Ήμουν 100 κιλά τελειώνοντας το σχολείο. Ξεκίνησα μόνη μου δίαιτα με τον θερμιδομετρητή στο χέρι. Έφτασα στα 70 κιλά. Μέσα σε μια πενταετία ανεβοκατέβαινα κι έφτασα στα 85.

Αρχίζω μια μεγάλη δίαιτα την οποία κι έκανα λάθος από την υπερβολή μου. Θυμάμαι και ημερομηνίες, έτσι τις θυμάμαι: με τις δουλειές που έχω κάνει και με τα κιλά μου. 15 Ιουνίου 1995 – 25 Δεκεμβρίου 1995. Μέσα σε έξι μήνες έφτασα 51 κιλά.

Το καλοκαίρι του 1995 έψαχνα φόρεμα για τον γάμο ενός ξαδέρφου μου και δεν έβρισκα λόγω κιλών (όχι ότι ήμουν υπέρβαρη αλλά σου μιλάω για τις περιορισμένες επιλογές του ‘95) και την επόμενη χρονιά έψαχνα φόρεμα για τον γάμο μιας φίλης μου και δεν έβρισκα λόγω αδυναμίας. Τα δύο άκρα.

-Έφτασες στα όρια της νευρικής ανορεξίας.

Ναι, νευρική ανορεξία, βουλιμία. Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με έβλεπα όπως ήμουν παλιά. Μου έδειχναν σε φωτογραφίες ποια είμαι.

Έβλεπα τα κιλά στη ζυγαριά αλλά δεν καταλάβαινα. Στη φωτογραφία μού έλεγαν «αυτή είσαι» και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα αδυνατίσει τόσο πολύ. Δεν την έβλεπα την Ελένη.

-Έχεις κρατήσει φωτογραφίες από τότε;

Έχω ναι. Δεν έχω φωτογραφίες με τα πολλά κιλά. Τις έχω κόψει; Τις έχω καταστρέψει; (γέλια). Δεν ξέρω. Φωτογραφίες από τα αδύνατά μου έχω γιατί είχα ήδη ξεκινήσει τη δουλειά. Κόπηκε η περίοδός μου, έπεφταν τα μαλλιά μου. Ξεκίνησα να παίρνω ορμόνες και αντισυλληπτικά για να επαναφέρω τον κύκλο μου. Εκεί, άρχισα να παίρνω. Ήταν ένα τρομερό σοκ.

Τα πιάνω πολύ γρήγορα τα σημάδια σε ανθρώπους με προβλήματα διατροφής γιατί τα έχω ζήσει. Δεν κόπηκε ποτέ ή όρεξή μου, απλά την κράταγα, για αυτό έφτασα και στα όρια της βουλιμίας. Ευτυχώς, το ξεπέρασα.

-Πότε αποφασίζεις ότι θα μιλήσεις ανοιχτά, δημόσια;

Δεν το έκρυβα και ποτέ. Πάντα μιλάω ανοιχτά για τα θέματά μου. Μίλησα δημόσια για πρώτη φορά για το θέμα των κιλών μου το 2016.

Έκανα το Your Face Sounds Familiar στον ΑΝΤ1 και πήγα καλεσμένη στην εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή. Είχα κάνει πάλι δίαιτα και είχα χάσει κάποια κιλά και ήταν αισθητή η διαφορά μου. Στη συζήτησή μας έγινε η αναφορά ότι όταν τελείωσα το σχολείο ήμουν 100 κιλά.

Έτσι, ξεκίνησε. Δεν ήταν ότι κρατούσα κάτι κρυφό, όμως ήταν η χρονική συγκυρία που έτυχε να ενδιαφερθεί ο κόσμος. Με ρώτησαν και απάντησα.

-Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει μάθει να κρύβει κάτω από το χαλί.

Είναι αλήθεια αυτό. Ο κόσμος στο δικό μου σπίτι ήταν τα δύο άκρα. Η οικογένεια της μαμάς μου μιλούσε σε αντίθεση με την οικογένεια του μπαμπά μου που δεν το ήθελε.

Ήμασταν παιδάκια, με τον αδερφό μου στην Αίγινα και μας κρατούσαν οι παππούδες από την πλευρά του μπαμπά μου. Κολλήσαμε ψείρες. Δεν ήθελαν να το πούμε πουθενά, σε αντίθεση με τη μαμά μου που έπαιρνε τηλέφωνα τις άλλες μαμάδες για να προσέξουν.

-Λαμβάνεις μηνύματα μετά τις δημόσιες τοποθετήσεις σου;

Παίρνω ναι. Ακόμα κι έναν άνθρωπο να πείσεις, όχι να κάνει δίαιτα, να αγαπήσει τον εαυτό του και να τον αποδεχτεί, κάτι έχεις καταφέρει.

-Κι έρχεται τώρα τελευταία και το θέμα της ολικής υστερεκτομής, για το οποίο μιλάς ξανά ανοιχτά.

Ήρθε πολύ ξαφνικά στη ζωή μου. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης αναφέρθηκα και σε αυτό. Είμαι άνθρωπος της πρόληψης. Κάθε χρόνο κάνω τις εξετάσεις μου. Άλλαξα γυναικολόγο και στο πλαίσιο αυτή της αλλαγής πήγα να κάνω τις εξετάσεις μου.

Διαπιστώσαμε ότι κάτι που ξέραμε ότι υπήρχε, μέσα σε έναν χρόνο άλλαξε εντελώς μορφή κι έπρεπε άμεσα να χειρουργηθώ. Εκείνη την περίοδο έκανα ακόμα γυρίσματα για τις Άγριες Μέλισσες, δεν είχαν τελειώσει. Κάνω μαγνητική. Τρίτη βγαίνουν τα αποτελέσματα, Τετάρτη με παίρνει ο γιατρός να πάω με δει. Τετάρτη, 7:30 το πρωί ήμουν στο «Έλενα» και μετά είχα γύρισμα.

«Πρέπει να μπούμε», μου είπε. Δευτέρα, χειρουργείο. Κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τον άνθρωπο που έβγαζε το πρόγραμμα των γυρισμάτων. «Γιώργο, σταματάω τα γυρίσματα. Παρασκευή μπαίνω στο νοσοκομείο». «Και ποιος θα κάνει τις γέννες σου», μου απάντησε για να με ηρεμήσει. Πήγαν όλα καλά.

-Ποια απόφαση πιστεύεις δεν θα έπρεπε να είχες πάρει; Μετανιώνεις για κάτι;

Θα ήθελα να έχω κάνει πιο πολύ χορό. Ως παιδάκι ήμουν στη σχολή μπαλέτου, έκανα ρυθμική, αλλά σταμάτησα γιατί με κορόιδευαν επειδή ήμουν χοντρούλα. Ενώ ήμουν καλή, σταμάτησα. Θα ήθελα να έχω μεγαλύτερη τριβή με τον χορό. Δεν μετανιώνω για όσα έχω κάνει. Μετανιώνω που δεν ασχολήθηκα περισσότερο με τον χορό, που δεν έχω μάθει ακόμα μια ξένη γλώσσα.

-Και κάτι τελευταίο. Με τη Ρένα Βλαχοπούλου τι σχέση έχεις; Μου τη θυμίζεις πολύ.

Απίστευτος θαυμασμός. Με γοήτευε ότι ήταν συγκλονιστική ηθοποιός και συγκλονιστική τραγουδίστρια. Όλους αυτούς τους σπουδαίους ηθοποιούς τους παρακολουθούσα χωρίς να έχω προσπαθήσει να μιμηθώ κάτι. Σίγουρα, έχω πάρει στοιχεία.

Η Ρένα είναι πολύ μεγάλος έρωτας. Κάναμε κάποια αφιερώματα για τον ελληνικό κινηματογράφο με τον Μάκη Δελαπόρτα και μου έδινε, χωρίς να έχουμε μιλήσει και χωρίς να έχουμε δουλέψει πολύ μαζί, δικά της κομμάτια. Την πρώτη φορά που με άκουσε να τραγουδάω το «Γλυκιά ζωή» που το είχε πει εκείνη στο «Κάτι να καίει» του έκανε εντύπωση.

Info: Μαύρο Ρόδο, Από Κυριακή ως Πέμπτη στις 22.50 στο Mega.