Η Έλλη Τρίγγου έκανε manifest για να παίξει σε κωμωδία. Έπιασε

– Έλλη Τρίγγου, πώς είναι να μαθαίνεις χορό της κοιλιάς στον Στάθη Σταμουλακάτο και στον υπόλοιπο θίασο του Κανόνια και Τρομπέτες;

Ποιητικές διαστάσεις παίρνει αυτή η εκμάθηση, κάθε μέρα δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Είναι από τα πιο απολαυστικά σημεία της ζωής μου. Αν με ρωτάς «γιατί κάνεις αυτή την παράσταση;» θα σου πω γι’ αυτή την σκηνή (γέλια). Πάντως, παραμένουν ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

– Αυτή την ανάγκη που έχει η ηρωίδα που υποδύεσαι για μία «τακτοποίηση» στη ζωή της, τη συμμερίζεσαι;

Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά τελικά τη συμμερίζομαι απολύτως. Είμαστε στην ίδια φάση ζωής με τη Ρουμπίνη. Κι εγώ θέλω πάρα πολύ να την τακτοποιήσω τη ζωή μου. Το προσπαθεί η Ρουμπίνη όπως κι εγώ το προσπαθώ.

– Εκείνη ανήκει σε μία ευπαθή κοινωνική ομάδα, όπως κι εσύ ως γυναίκα. Νιώθεις ποτέ το σύστημα απέναντί σου;

Όσο και αν είμαστε χαρούμενοι με την εξέλιξη της ζωής και των πραγμάτων και απολαμβάνουμε τις νίκες που έχουν κατακτηθεί, παρ’ όλα αυτά, τα σφάλματα είναι πολύ βαθιά ριζωμένα οι γυναίκες εξακολουθούμε να ερχόμαστε αντιμέτωπες μαζί τους. Υπάρχει βελτίωση σε πολλούς τομείς, περισσότερος σεβασμός, χώρος, όρια, ορατότητα, αλλά έχουμε ακόμα μέλλον. Εξαρτάται επίσης ποιος δίνει την απάντηση. Αν ρωτάς εμένα προσωπικά, θα σου πω ότι πάμε όλο και καλύτερα αλλά αν ρωτήσεις μια γυναίκα Ρομά, μια κυρία στο Αφγανιστάν ή στην Αφρική ή σε κάποιο χωριό της Ελλάδας; Η προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι να κάνουμε όλοι την ίδια κουβέντα.

– Πού εντοπίζεις τα μεγαλύτερα εμπόδια;

Με βλέπεις, είμαι σε αυτό το μέγεθος, με αυτό το χρώμα, έχω αυτές τις μπούκλες. Αυτό αυτομάτως με καθιστά στα μάτια ενός παραγωγού, ενός φορέα, οποιουδήποτε «γλυκούλα». Με βάζει σε μία θέση που πρέπει να χρησιμοποιήσω έξτρα προσπάθεια για να συνεννοηθούμε σε κάποια βασικά πράγματα, ότι πρέπει να με λάβει υπ’ όψιν του, ότι μπορούμε να μιλήσουμε με ίσους όρους. Γι’ αυτό αποφεύγω τη διαδικασία και αναλαμβάνουν ο δικηγόρος και η λογίστρια.

«Η ανισότητα υπάρχει στις αμοιβές, στις επιλογές των ρόλων όσο αλλάζει η ηλικία, στα θέματα καριέρας ή μητρότητας, στα θέματα συμπεριφοράς. Ξέρεις, αν μια γυναίκα σηκώνει ανάστημα, είναι ξινή μπιτσάρα. Αυτά στο μικρό πλαίσιο που αφορά τον χώρο μας».

Αν το ανοίξουμε, πόσες γυναικοκτονίες μετράμε μέσα στο 2025 που μόλις ξεκίνησε;

– Το έργο «Κανόνια και Τρομπέτες» τοποθετείται πριν την κρίση. Πόσο ίδια νιώθεις ότι είναι τα πράγματα;

Αρκετά ίδια, αλλά όλο αυτό το κύμα που υπήρξε, σίγουρα μας επηρεάζει ακόμα. Το βλέπουμε, δεν μπορείς να πεις ότι μιλάμε για κάτι που συνέβαινε παλιά και το έχουμε λησμονήσει, είναι εδώ.

Κι ως προς την ανισορροπία που υπάρχει σε σχέση με την εξουσία, με τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη κι αυτούς που δεν την έχουν, με την ταξικότητα, το ρατσισμό απέναντι σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες όπως οι Ρομά στη δική μας περίπτωση, τα ίδια είναι όλα. Η μορφή τους αλλάζει.

– Εσύ πού στέκεσαι απέναντι σε αυτά;

Απέναντι σίγουρα. Μουδιασμένη σίγουρα. Και προσπαθώ να είμαι περισσότερο σε κίνηση και σε δράση παρά σε θεωρητική ανάλυση. Δηλαδή παρατηρώ τον εαυτό μου να είναι αρκετά σκασμένος από κουβέντες, όταν δεν συνδυάζονται με κάποια ενέργεια. Οριακά πολλές φορές τις αποφεύγω και θέλω απλά να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω με κάποια πράξη που να έχει ένα αντίκτυπο για μένα και για το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι.

– Είχες πει σε συνέντευξή σου ότι σε γοήτευε το θέατρο του δρόμου. Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς βάση στη ζωή σου, σε αυτό το νομαδικό στιλ;

Τότε που είχα την ευκαιρία το έκανα για λίγο. Μετά σταμάτησα να το κάνω και δεν μάθαμε τελικά αν θα μπορούσα. Σίγουρα με γοητεύει και με προκαλεί. Από την άλλη, επειδή έχω ζήσει αρκετά χωρίς βάση στη ζωή μου, δεν είχα μάθει να την έχω, δεν το έψαχνα κιόλας.

«Ήμουν χωρίς βάση. Μου αρέσει που έχει αλλάξει αυτό. Απολαμβάνω την ασφάλεια της σταθερότητας. Τώρα περνάω αυτό το στάδιο. Αλλά πού ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα; Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις».

– Τι είναι αυτό που σε αυτή τη φάση έχεις ανάγκη να είναι σταθερό;

Νομίζω αυτό που έχω ανάγκη να είναι σταθερό είναι κάτι πιο εσωτερικό, που σίγουρα σχετίζεται και με το σπίτι και με τον κύκλο των ανθρώπων, αλλά  κυρίως έχει να κάνει με μένα. Με την έννοια ότι θέλω να μπορώ να καταφέρω, ανεξαρτήτως συνθηκών εξωτερικών, να κρατάω μία ροή, να μένω όσο μπορώ στο κέντρο μου. Νομίζω αυτός είναι ο στόχος μου. Όταν πετυχαίνει η εσωτερική σταθερότητα, συντονίζονται όλα με αυτό. Και το αντίστροφο.

– Μιλώντας για ανάγκες, ήταν ανάγκη σου να κάνεις μαύρη κωμωδία;

«Ήταν ανάγκη να κάνω κωμωδία, να βρεθώ σε ένα ασφαλές, μαλακό περιβάλλον. Το είχα βάλει στόχο, το ζήτησα».

– Έκανες manifest;

Το έκανα manifest, ναι. Το έκανα και ήρθε και είμαι πάρα πολύ ευγνώμων. Νιώθω ότι είμαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Πάω στη δουλειά με χαρά. Έχει τύχει τώρα και είναι και αυτά τα συγκεκριμένα άτομα που έχουμε ταιριάξει τόσο πολύ. Είναι πολύ ζεστά τα πράγματα. Δεν είναι αυτονόητο αυτό.

– Σε οδήγησε στην ανάγκη για την κωμωδία ίσως και ένα άγχος να μην τυποποιηθείς;

Εγώ προσωπικά δεν το έχω άγχος, δεν κάνω τέτοιες σκέψεις από μόνη μου. Κάποια στιγμή όμως, διαπίστωσα ότι αυτές οι σκέψεις υπάρχουν στους άλλους, στους συναδέλφους, στον χώρο δηλαδή, το κοινό ίσως- που νομίζω ότι και το κοινό είναι λίγο πιο αθώο σε σχέση με αυτό που του προσάπτουμε. Από εκεί ενεργοποιήθηκε αυτή η σκέψηι. Και πάλι όμως, δεν της δίνω πολύ χώρο. Δεν θα πάρω απόφαση σε σχέση με το τι θα βλέπουν οι άλλοι σε μένα, είναι παγίδα αυτό.

Και σε αυτή την επιλογή που έκανα φέτος, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι σε ένα εμπορικό θέατρο κι ένα έργο πιο ελαφρύ, δεν με πειράζει. Μου έχει δώσει τόσα πολλά δώρα αυτό το πράγμα, πέραν της ψυχικής μου ισορροπίας, και καλλιτεχνικά. Η κωμωδία δεν είναι εύκολο πράγμα. Πρέπει να δουλέψεις ομαδικά, πρέπει να δουλέψεις στον ρυθμό πολύ, να έχεις timing, εγρήγορση, μία άλλου είδους ευφυΐα κι είμαι πολύ χαρούμενη που μπήκα στη διαδικασία να τα μελετήσω όλα αυτά. Και επίσης αυτό που συμβαίνει με το κοινό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον- είναι και οδυνηρό όταν δεν συμβαίνει- αλλά όταν συμβαίνει λες «Πω κοίτα να δεις, κάνω ανθρώπους χαρούμενους». Αυτό έχει απίστευτη δύναμη.

– Και στην τηλεόραση έπιασε το manifest;

«Ναι, ναι, συνεχίζεται το manifest. Τώρα είναι αυτό που λες “Πρόσεχε τι εύχεσαι”. Τώρα πρέπει να σκεφτώ τι θα ευχηθώ (γέλια) Αν και ξέρω νομίζω. Θέλω έναν ρόλο τόσο γαμάτο όσο αυτός που έφτιαξε ο Λάνθιμος για την Emma Stone στο Poor Things. Ζηταώ πολλά;»

Αλλά για να σου απαντήσω. Ναι, μου πρότειναν να κάνω κωμωδία και θέλω πάρα πολύ να την κάνω. Ξεκινάμε όπου να’ ναι τα γυρίσματα για τη σειρά Φαντάσματα, που είναι ένα format του εξωτερικού, στο οποίο έχει κάνει μία πολύ ευφυή μετάφραση και προσαρμογή ο Λευτέρης Παπαπέτρου και σκηνοθετεί η Αμαλία Γιαννίκου που γουστάρω τρελά που θα έχω γυναίκα σκηνοθετή, αλλά είδες, αυτά που λέγαμε πριν. Γιατί να είναι θέμα το φύλο; Γιατί αναλογικά, οι περιπτώσεις των σκηνοθετριών είναι πολύ λιγότερες. Ορφέας Αυγουστίδης που είναι τέλειος -το cast των Φαντασμάτων είναι dream team-, λίγα επεισόδια, σύγχρονο επιτέλους, πάρα πολύ διασκεδαστικό, εξαιρετικοί συνεργάτες, λουκούμι! Είμαι πολύ τυχερή.

– Είπες να αξιοποιήσεις κάπου την εμπειρία ως φάντασμα/ όραμα που αποκτάς και φέτος με τη Θεοφανώ στη «Μάγισσα: Η φλεγόμενη καρδιά» (γέλια);

Ναι, ναι συνεχίζεται το μεταφυσικό στη ζωή μου. Κι αυτό επίσης έχει ένα ενδιαφέρον κι αυτό μου αρέσει που παραμένουμε συνδεδεμένοι, με αυτή την περιοχή καθώς κυρίως έτσι καταλαβαίνω τον κόσμο.

Το συμπέρασμα είναι ότι το manifest μοιάζει να πιάνει τελικώς. Το παρατηρώ και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Ό,τι έχω ζητήσει έρχεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντα σωστά αυτά που ζητάω. Έχουν έρθει και τα τελείως λάθος πράγματα που ζητούσα, δεν έχω παράπονο.

– Στη ζωή τι είναι αυτό που κάνει να βαράνε μέσα σου «κανόνια»;

Ο έρωτας, η φύση και τα ταξίδια.

– Ποια είναι τα red flags σε έναν άνθρωπο με τον οποίον θες να συνδεθείς;

Αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές. Εκτός από κάποια standard φυσικά που είναι πλέον κάπως παγιωμένα, όπως ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός και ειλικρίνεια. Το να αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος έχει γίνει πολύ σοβαρό red flag, ενώ κάποτε θα μπορούσε να είναι η αιτία να τον πλησιάσω. Δόξα τον Πανάγαθο δεν είμαστε εκεί πια (γέλια). Το δεύτερο είναι οι πολύ έντονες διακυμάνσεις, που έχουν επίσης πάψει να με γοητεύουν.

– Είσαι σε μία φάση που έχεις εκτιμήσει την ηρεμία σε όλα τα επίπεδα;

«Δεν φαντάζεσαι πόσο. Δεν το περίμενα για μένα, αλλά βγάζει νόημα. Ξέρω τί σημαίνει φασαρία, εσωτερική και εξωτερική. Τώρα μαθαίνω και την ηρεμία. Τι ωραία». 

– Πώς είναι μια μέρα σου, μία σεζόν που κάνεις κυρίως θέατρο; Είχες καιρό να το ζήσεις…

Στην αρχή ήταν σοκ, δεν ήξερα τί να το κάνω, αναρωτιόμουν πώς ζούμε, τί γίνεται; (γέλια). Αλλά πάει περίφημα, σηκώνομαι χωρίς βιασύνη το πρωί, χωρίς αυτό το τρέξιμο που είχα συνηθίσει. Βάζω μουσική, πίνω καφέ, χουζουρεύω με τις γάτες μου, διαβάζω, τακτοποιώ υποχρεώσεις, κάνω yoga, τρώω υγιεινά, βλέπω φίλους. Ακόμα και το τίποτα είναι πολύ γόνιμο. Μετά παράσταση, γέλια, τσιφτετέλια και μετά είτε βόλτα με τους ανθρώπους μου, μαζέματα σε σπίτια, κάποιο γλέντι ή νωρίς για ύπνο. Ωραία πράγματα.

Επίσης κάθε εβδομάδα έχουμε καθιερώσει τώρα τελευταία να ανεβαίνουμε με φίλους στον Υμηττό για πεζοπορίες. Ανεβαίνουμε στο βουνό και ξεκινάμε τις βόλτες.

«Πώς να σ’ το πω; Το βουνό δεν σε απογοητεύει ποτέ. Στη φύση τελειώνει η φασαρία. Τελειώνουν όλα αυτά τα μικρά, τα χαζά που μας απασχολούν και νομίζουμε ότι είναι σημαντικά. Εκεί δεν υπάρχουν. Και ξεκουράζεσαι από τον εαυτό σου».

Νομίζουμε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικά όσα μας απασχολούν. Δεν είναι ακριβώς, είναι πολύ χαζομάρες στα αλήθεια. Όταν δώσεις λίγο χώρο κάπως ηρεμούν όλα αυτά.

– Ποιες είναι 3 λέξεις που σε χαρακτηρίζουν και ποιες είναι αυτές που λένε οι άλλοι για σένα και δεν σε χαρακτηρίζουν.

α) Θα πω 4: Εύστροφη, συναισθηματική νοημοσύνη, έμπιστη.
β) Κι εδώ 4: Αυστηρή, ψυχρή, τυποποιημένη και σοβαρή.

Info: Κανόνια και τρομπέτες, του Γιάννη Τσίρου.

Ένα ζευγάρι Ρομά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης. Ένα loft κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Μία σακούλα χαρτονομίσματα. Ένα σακουλάκι ναρκωτικά. Και ψάρια.

Ο Κωνσταντίνος είναι διευθυντικό στέλεχος σε τράπεζα. Στα «χέρια» του έχει κάποια ομόλογα που καταρρέουν. Το βράδυ λίγο πριν την οικονομική καταστροφή θα συναντηθεί με τον Χρόνη.

Ο Χρόνης -έμπορος ναρκωτικών μεταξύ άλλων- δουλεύει για τον Κωνσταντίνο. Έχει και μία αρραβωνιαστικιά, την Ρουμπίνη που θέλει να εξασφαλίσει μία καλύτερη συνθήκη για το δάνειο της από τον Κωνσταντίνο ο οποίος, έχει μια «απαγορευμένη» σχέση με την Κλαίρη, επίσης από την τράπεζα.

Εκείνο το βράδυ τα 2 ζευγάρια – από μία σύμπτωση – συναντιούνται και γνωρίζονται. Ο Κωνσταντίνος θέλει κάτι από τον Χρόνη, ο Χρόνης θέλει κάτι από τον Κωνσταντίνο, η Ρουμπίνη θέλει κάτι από τον Χρόνη και η Κλαίρη θέλει κάτι από την Ρουμπίνη. Όλα θα συμβούν μέσα σε ένα βράδυ καταστροφής, παροξυσμού και παρεξήγησης.

Παίζουν οι: Έλλη Τρίγγου, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάνος Καζαμίας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαριτίνα Κουτσοχιώνη.

Θέατρο Εμπορικόν.

Εισιτήρια εδώ.