Η Ευδοκία Τσαγκλή δεν «μπάζωσε» τις μνήμες της από τα Τέμπη

«Άλλαξα. Πριν τα Τέμπη ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Μου πήρε εβδομάδες για να ενσωματωθεί αυτό που έζησα, να το συνειδητοποιήσω. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ένιωθα σαν να κουβαλάω όλο τον πόνο του κόσμου μέσα μου. Έκλαιγα, έκλαιγα συνεχώς. Δεν πρόκειται να ξαναπάρω το τρένο. Μιλάμε για ένα τρένο χωρίς εθνικούς κανόνες ασφαλείας (σ.σ.: Πριν από το δυστύχημα, είχαν γίνει έγγραφες προειδοποιήσεις, κινητοποιήσεις και νομικές ενέργειες των εργαζομένων στο σιδηροδρομικό δίκτυο, όσον αφορά στην υποστελέχωση, την ανεπαρκή συντήρηση και την έλλειψη ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας στους σιδηρόδρομους)», λέει η Ευδοκία Τσαγκλή. 

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να έχεις απέναντι σου κάποιον που γλύτωσε από ένα τρένο που εκτροχιάστηκε και τη στιγμή της σύγκρουσης σημειώθηκε έκρηξη και αγωνιζόταν να βγει από το τρένο για να μην καεί ζωντανός (σ.σ.: Σε πόρισμα πραγματογνωμοσύνης που παρέδωσε σε συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, από ευρήματα στα τρένα, αλλά κυρίως από ευρήματα των υπολοίπων σε ρούχα και αντικείμενα των νεκρών, προκύπτει η ύπαρξη εύφλεκτων υγρών, που η παρουσία τους στα τρένα δεν δικαιολογείται). 

Δεν ξέρω τι μπορώ να ρωτήσω την Ευδοκία Τσαγκλή για να μην επανατραυματιστεί. Την ρωτώ τι θυμάται από τη σύγκρουση. «Θυμάμαι ότι βρεθήκαμε σε ένα χωράφι, ένα τρένο να φλέγεται και κόσμο να ουρλιάζει. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Πολλές κοπέλες κοκάλωσαν και ούρλιαζαν. Θυμάμαι να τις ταρακουνώ για να συνέλθουν. Όλα τα θυμάμαι. Είναι οι εφιάλτες που δεν σταμάτησαν ποτέ.

Είναι και οι εικόνες που βλέπω μπροστά μου ακόμη κι όταν δεν κοιμάμαι. Μου σκάνε εικόνες. Θυμάμαι τις δίδυμες. Τις θυμάμαι να γελάνε. Το βαγόνι μου ήταν γεμάτο φοιτητές. Ήταν γεμάτο ζωή. Και μετά θυμάμαι τις κραυγές. Άκουγα “δεν θέλω να πεθάνω”.

Δεν ξεφεύγεις ποτέ. Δεν φεύγει ο πόνος. Τον συνηθίζεις. Να σου πω και κάτι. Ξέρω ότι καταστρέφομαι ψυχολογικά όσο συνεχίζω τον ακτιβιστικό μου αγώνα. Βλέπω το πρόσωπό μου και έχει σπάσει. Βρίσκω άσπρες τρίχες (σ.σ.: Να σημειωθεί ότι μιλάμε για μια νέα γυναίκα, λίγο μετά τα 30 της). Ναι, έχω μετατραυματικό στρες. Νιώθω ότι έγινα πιο νευρικός άνθρωπος».

«Ήμουν μια ήρεμη κοπέλα. Σταμάτησα για μήνες να έχω επαφές με κοντινούς μου ανθρώπους γιατί έβλεπα ότι ήμουν ένα αγρίμι. Με ρωτούσαν “τι κάνεις;” και νευρίαζα».

Με την Ευδοκία Τσαγκλή συναντηθήκαμε σε ένα καφέ του Ψυρρή. Μας υποδέχτηκε ένας barista που την αναγνώρισε, της έδωσε συγχαρητήρια που κρατά το θέμα των Τεμπών στην επικαιρότητα, που κάνει δικαστικό αγώνα για την απόδοση των ευθυνών σε εκείνους που πραγματικά φταίνε. Επιμένει ότι δεν θέλει να μιλά για την προσωπική της εμπειρία αλλά ότι πρέπει να μιλήσουμε για τη συγκάλυψη.

Μου λέει για το περίφημο μπάζωμα που αλλοίωσε τον τόπο του δυστυχήματος, για την απουσία την τηλεδιοίκησης, για τα βίντεο που έσβησαν από τους σταθμούς μέσα σε 10 μέρες (σ.σ.: σοβαρές καταγγελίες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πως βίντεο-ντοκουμέντα σβήστηκαν από κάμερες ασφαλείας). «Γιατί δεν τηρήθηκαν όσα επιβάλλει ο νόμος (ενδεικτικά: άρθρα 239 και 251 ΚΠΔ, άρθρο 21 Ν.5014/2023 το θεσμικό πλαίσιο για τη διερεύνηση αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων για την ασφάλεια των μεταφορών), για τη συλλογή και τη διατήρηση των αποδείξεων, καθώς και για την εξασφάλιση των ιχνών του εγκλήματος;», αναρωτιέται.

Δεν θέλει να δώσουμε σημασία στη βαριά κατάθλιψη που πέρασε. Η Ευδοκία Τσαγκλή αισθανόταν ενοχές που επιβίωσε. Ένιωθε άτυχη που έζησε. «Ένιωθα ότι δεν μπορούσε να με καταλάβει κανείς», λέει και την πιστεύω. Βοήθησε πολύ κόσμο και σχεδόν μου λέει ότι δεν θέλει να το συζητήσει. Πηδώντας από το τρένο (μου λέει ότι πήδηξαν από 6 μέτρα) για να βγει από το βαγόνι έσπασε την ουρά της (σ.σ.: Η τριγωνική οστική δομή που βρίσκεται στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλη).

«Ως τραυματίας πήρα 5.000 €, ούτε για τις φυσιοθεραπείες που χρειάστηκα δεν έφτασαν» μού λέει η Ευδοκία Τσαγκλή. Έχει ακόμη κρίσεις πανικού. 

 

Κι όμως, η Ευδοκία Τσαγκλή δεν θέλει να εστιάσουμε εκεί. Θέλει να μιλήσουμε για τα συστήματα ασφαλείας που απορεί πώς τα ολοκλήρωσαν μέσα σε 5 μήνες από την τραγωδία στα Τέμπη ενώ τα προηγούμενα 10 χρόνια δεν μπορούσαν να τα φτιάξουν. «Θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη και να βρεθούν όλες οι απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα των συγγενών. Πού είναι η Εριέττα που δεν βρέθηκε ποτέ; Γιατί μπαζώθηκαν τα πάντα τόσο βιαστικά; Τα τρένα ήταν ακόμη εκεί όταν ξεκίνησε η επιχωμάτωση. Γιατί μεταφέρθηκαν εσπευσμένα τα ανθρώπινα λείψανα; Υπάρχουν στοιχεία ότι τα τρένα μετακινήθηκαν πολύ γρήγορα».

Μου αναφέρει τη διάσημη Σύμβαση 717 (σ.σ.: Ο ανακριτής που χειρίζεται την υπόθεση των Τεμπών ζητά τη συσχέτιση των ευρημάτων της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας με την έρευνα που διενεργεί στη Λάρισα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Κώστα Κουκουμάκα και Μάνου Φραγκιουδάκη στο NEWS 24/7, «πρόκειται για την απόρριψη με τον πλέον επίσημο τρόπο του επιχειρήματος του πρώην Υπουργού Μεταφορών, Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος υποστήριξε προ ημερών στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ότι κανένα σύστημα ασφαλείας δεν θα μπορούσε να αποτρέψει το ανθρώπινο λάθος»).

Η Ευδοκία Τσαγκλή ξέρει ότι το αφήγημα του ανθρώπινου λάθους είναι κατασκευασμένο

«Δεν θα γυρίσουν πίσω οι 57 νεκροί. Δεν θα σβηστούν τα τραύματά μας. Για πόσο ακόμη θα αφήνουμε να βάζουν τα χρήματα πάνω από τις ζωές μας; Είναι παράλογο να ζητά ο Έλληνας πολίτης να έχει ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο; Γι’ αυτό κάνω τον δικαστικό αγώνα. Και δεν είναι εύκολο. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρω έναν δικηγόρο τολμηρό και ικανό να πολεμήσει το σύστημα. Όλη μέρα με αυτό ασχολούμαι. Με τις δικογραφίες, τους εμπειρογνώμονες και τους πραγματογνώμονες. Με στηρίζει η οικογένειά μου». 

Ευδοκία Τσαγκλή: «Σε λίγο θα φταίμε εμείς που πήραμε το τρένο».

Η Ευδοκία Τσαγκλή κάνει λόγο για διαφθορά και για ψευδορκίες στην Εξεταστική Επιτροπή. Έχει ακούσει άπειρα «σταμάτα να ασχολείσαι». Της λένε συνεχώς ότι δεν πρόκειται να βρει το δίκιο της. Λέει ότι συγκεντρώθηκαν πάνω από 700.000 υπογραφές στο διαδικτυακό ψήφισμα για να αποδοθεί δικαιοσύνη (με κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας). Κάτι σημαίνει αυτό.

Δεν ξέρω τι να πω στην Ευδοκία Τσαγκλή όταν την αποχαιρετώ. «Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Να ξέρεις ότι δεν πρέπει να θαυμάζεις ποτέ τους δυνατούς. Κανένας δεν γεννήθηκε δυνατός. Δεν ξέρεις τις αντοχές σου μέχρι να πονέσεις. Θέλω να ξέρεις ότι σέβομαι πάρα πολύ των αγώνα των γονιών και των οικογενειών, τους συνέβη το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ένα γονιό». 

Τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου 2023 βρήκαν την Ευδοκία Τσαγκλή σε ένα νοσοκομείο. Μια νοσοκόμα της ευχήθηκε για τη γιορτή της. Δεν μπορούσε καν να συνειδητοποιήσει γιατί της έλεγαν «χρόνια πολλά». Έναν χρόνο μετά, φαινομενικά φαίνεται καλά. Τα τραύματα της και οι μνήμες που κουβαλά, δεν μπαζώθηκαν. 

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Minu, Σαρρή 50, Ψυρρή.