Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι αδίστακτη μόνο όταν την βλέπεις

– Είναι μία από τις λίγες φορές που σε βλέπουμε να υποδύεσαι την «δολοπλόκα, αδίστακτη» ηρωίδα, σωστά;

Ναι, αν και έχω κάνει και τη δολοφόνο σε αυτοτελή επεισόδια παλιότερα στον Κοκκινόπουλο και στα Ίχνη στο Mega. Μου αρέσει να κάνω τα έστω όχι τόσο καλά παιδιά. Όταν κάναμε την πρώτη συνάντηση για τη σειρά Γλυκάνισος και μου εξήγησαν πώς είναι ο χαρακτήρας, αυτό με κέντρισε γιατί μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα και να μην κάνω τα προφανή, δηλαδή αυτά που θα με έκανε typecasting κάποιος που θα με έβλεπε. Ήταν έκπληξη και ήταν ωραίο, παρ’ όλο που στην αρχή δεν ήξερα ότι θα είμαι δολοφόνος.

– Πώς σου φαίνεται αυτή η πλευρά των κακών της τηλεόρασης;

Δεν τους χαρακτηρίζω εγώ πάντα «κακούς». Προσπαθώ να βρω την αλήθεια τους, δηλαδή για ποιον λόγο φέρονται έτσι, άσχετα αν εγώ δεν θα φερόμουν όπως αυτοί, για να μπορέσω να τους προσεγγίσω. Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος έχει την αλήθεια του και κάνει κάποια πράγματα με αφορμή κάτι που νιώθει. Έτσι προσπαθώ να τους ξεκλειδώσω και πολλές φορές του υπερασπίζομαι κιόλας στα γυρίσματα (γελάει).

– Η αντίδραση του κοινού πώς είναι απέναντι σε εκείνη;

Αχ μου έστειλαν ένα μήνυμα τις προάλλες και μου έλεγαν «Δεν το περίμενα ποτέ από σένα να πιάσεις όπλο» και κάτι τέτοια. Σοκαρίστηκαν (γέλια). Με έχουν σταματήσει στον δρόμο και μου λένε «Μα φέτος μας τα χαλάς. Εμείς σε συμπαθούμε και πας και παίζεις την κακιά». Συνήθως εισπράττω πολλή αγάπη, οπότε εντάξει.

– Έχεις κοινά με την Ελεάνα;

Όχι ιδιαίτερα, αλλά είναι κι αυτό κάτι που μου αρέσει πολύ στη δουλειά μας κι επίσης το γεγονός ότι απελευθερώνεσαι όταν πας να παίξεις κάτι που δεν έχεις κοινά στοιχεία. Το ότι φεύγεις από το σπίτι σου και γίνεσαι κάποιος άλλος –και το ρήμα παίζω μάλιστα που λέμε εμείς δεν είναι τυχαίο- σου δίνει αυτή την ελευθερία και την παιδικότητα κι αυτό μου αρέσει πολύ.

– Η επιμονή που έχει όμως νιώθω ότι κι εσένα σε χαρακτηρίζει…

Ναι, είμαι επίμονος άνθρωπος, όταν κάτι το πιστεύω και θέλω να το καταφέρω. Δεν έχω πάντα κουτάκι να φτάσω απαραίτητα σε κάτι. Αλλά αν για κάποιο λόγο βάλω στόχο κάτι θα προσπαθήσω πάρα πολύ να το δουλέψω.

– Κι η πορεία ζωής σου το δείχνει. Για παράδειγμα είσαι μία γυναίκα που πέρασε στη Νομική και την έβγαλε. Μπήκες μετά στην υποκριτική, υπηρέτησες το θέατρο.

Ναι αυτό το έχω το σύνδρομο, το «να το κάνω». Την έβγαλα τη Νομική, τη σπούδασα την υποκριτική. Ενώ μου δόθηκαν ευκαιρίες να το κάνω πριν το σπουδάσω, είπα ότι θέλω να έχω ολοκληρωμένη γνώση, οπότε θα το σπουδάσω.

Είμαι λίγο έτσι και μου αρέσει που είμαι έτσι στη δουλειά. Σε κάθε δουλειά που μπαίνω το κάνω με την ανασφάλεια ότι δεν ξέρω τίποτα και αφήνομαι στους συνεργάτες, στον σκηνοθέτη, στην ομάδα.

– Είχες πει κάποτε ότι ντρεπόσουν να δηλώσεις ότι είσαι ηθοποιός, γιατί;

Είχα μία συστολή, δεν είχα ντροπή ως προς το επάγγελμα, προς Θεού. Δηλαδή αυτό το να μπω σε μία υπηρεσία κι εκεί να πρέπει να δηλώσω το επάγγελμά μου. Είχα συστολή να δηλώσω ηθοποιός αναλογιζόμενη και το ποιους ηθοποιούς είχα εγώ μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα είμαι κάπως καλύτερα (γελάει). Κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να δηλώσω και φοιτήτρια, οπότε ναι, κάπως το δηλώνω.

– Ο κλάδος σου είναι σε μία διαδικασία κινητοποιήσεων. Πιο πριν είχε να αντιμετωπίσει το ξεκίνημα του #MeToo, νωρίτερα ακόμα τα κλειστά θέατρα λόγω της πανδημίας. Πώς τα βίωσες εσύ αυτά τα χρόνια;

Είναι μεταβατικά και ιδιαίτερα χρόνια. Ταυτόχρονα υπήρχαν όλες αυτές οι αλλαγές, η ανασφάλεια η τρελή της πρώτης καραντίνας, η ξαφνική παύση, εκεί που όλοι τρέχαμε και συνέχεια προσπαθούσαμε να προλάβουμε τους χρόνους. Έμαθα να διαχειρίζομαι πράγματα και να μην τα θεωρώ όλα δεδομένα και να παίρνω τη ζωή έτσι όπως έρχεται. Αυτό είναι ένα μάθημα των τελευταίων χρόνων γιατί πέρα από τα επαγγελματικά ήρθαν διάφορα θέματα και χαστούκια και ανατροπές στη ζωή μου. Επειδή εγώ θα ήθελα να έχω μακροπρόθεσμο προγραμματισμό σε κάποια πράγματα για να νιώθω εγώ καλά σε αυτό, με δίδαξε η ζωή ότι κάθε φορά θα πρέπει να κάνεις το καλύτερο με βάση αυτά που έχεις μπροστά σου.

– Για το ζήτημα των πτυχίων σας που έχει προκύψει τι σκέφτεσαι;

Πιστεύω ότι θα πρυτανεύσει η λογική της αποκατάστασης αυτού του θέματος. Παρά το γεγονός ότι εγώ έχω πανεπιστημιακό πτυχίο από άλλη σχολή, θέλω να δηλώσω ότι η σπουδή που γίνεται στις σχολές είναι πολύ σημαντική. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν εργαστήρι που πάμε λίγο και κάνουμε το χόμπι μας. Προσωπικά έχω δώσει εξετάσεις στο υπουργείο Πολιτισμού και για να μπω στη σχολή μου και για να βγω έχω εξεταστεί από επιτροπή. Είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, συγκεκριμένους καθηγητές, απουσίες. Θεωρώ ότι αυτή η πλήρης ισοπέδωση είναι πραγματικά άδικη.

Νιώθω μία ματαίωση γιατί είναι σαν να μην αντιμετωπίζεται σοβαρά αυτό που κάνεις. Αλλά ας σκεφτούμε για παράδειγμα ότι στην καραντίνα όλοι ήθελαν να βλέπουν ελληνικές σειρές και online θέατρο. Θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθεί σύντομα αυτή η λύση.

– Το #MeToo άλλαξε σε κάτι πρακτικά την δουλειά;

Νομίζω ότι τη δουλειά σαν δουλειά, δεν την άλλαξε. Τουλάχιστον εγώ δεν είχα βρεθεί σε τέτοια κακοποιητικά περιβάλλοντα για να πω ότι είδα κάποια αλλαγή. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό όταν κάποιος υφίσταται μία κακοποιητική συμπεριφορά να βρίσκει το θάρρος και τη δύναμη να καταθέτει αυτό που συνέβη κι από εκεί και πέρα, όποιος το κάνει να έχει και κάποιες συνέπειες.

– Έχοντας έρθει σε επαφή και μέσα στη μυθοπλασία φέτος, έρθει σε επαφή με τα θέματα των μεταναστών, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσες να τους βοηθήσεις και διαφορετικά μέσω της Νομικής;

Κάποια στιγμή όταν ήμουν ακόμα στη Νομική σχολή, ένας φίλος δούλευε εθελοντικά τότε σε κέντρο Μεταναστών και μου έλεγε ότι δεν ξέρουν καθόλου τη γλώσσα και τα δικαιώματά τους. Πάντα με συγκινούσε αυτό το κομμάτι, γιατί με όποιον τρόπο και να έρχεται είναι ένας ανήμπορος άνθρωπος. Μπαίνει σε μία χώρα και το μόνο που ζητάει είναι την ασφάλειά του και τροφή. Δεν έχω κάνει νομικές ενέργειες ως προς αυτό. Με ενδιαφέρον διαβάζω πράγματα και σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπως την ταινία που είδα πρόσφατα στο Netflix, το Swimmers.

Θεωρώ ότι πάντα με βάση τον άνθρωπο θα πρέπει Ευρωπαϊκά και παγκόσμια να υπάρχει μία προβλέψη, ένας τρόπος διαχείρισης όλης αυτής της ελπίδας, όλου αυτού του πόνου, να μη χάνονται άνθρωποι στα νερά, γιατί είναι σε βάρκες που δεν έχουν μηχανή, να μην πνίγονται μωρά. Και όλο αυτό για μένα πάντα έχει ανθρώπινο χαρακτήρα, ποτέ πολιτικοποιημένο και κομματικοποιημένο, με ενοχλεί η οποιαδήποτε καπήλευση και στο δικό μας θέμα των πτυχίων και στο οτιδήποτε.

Θεωρώ ότι σε όλα αυτά πρέπει να είμαστε άνθρωποι, όχι να τσακωνόμαστε για το τι χρώμα έχει ο καθένας. Δεν μου αρέσει να παίρνω οποιοδήποτε χρώμα.

– Είσαι άνθρωπος που φτιάχνει λίστες με αυτά που έχεις να κάνεις κλπ;

Δεν είμαι πάρα πολύ. Βάζω πράγματα σε λίστα, αλλά θα βάλω ένα πραγματάκι τη φορά. Δεν με πιέζω υπερβολικά, απλώς πιστεύω ότι δεν πρέπει να επαναπαυτούμε ποτέ κι ότι πρέπει συνεχώς να εξελίσσουμε τον εαυτό μας. Ενώ στο κεφάλι μου είχα ότι μετά το σχολείο γίνεσαι μεγάλος και έχεις διαμορφωθεί δεν το πιστεύω πια καθόλου αυτό. Άλλαξε στα φοιτητικά μου χρόνια κι ίσως και λίγο μετά. Είχα πάντα την άποψη ότι «αυτός είναι έτσι». Μετά σκεφτόμουν ότι έχουμε έναν βασικό χαρακτήρα, αλλά πολύ ωραίο είναι να λειαίνουμε κάποιες πλευρές που θεωρούμε ότι πρέπει να τις λειάνουμε, να προχωράμε, να έχουμε μία πορεία προς το φως και σιγά σιγά να αλλάζουμε κι εμείς αν χρειαστεί, να μην λέμε «εγώ είμαι έτσι».

– Είσαι ρεαλίστρια;

Είμαι ρομαντικά ρεαλίστρια. Πάρα πολλές φορές αποφασίζω να δω συνειδητά τη ρομαντική πλευρά, παρόλο που κάπως μου χτυπάνε καμπανάκια προς τη ρεαλιστική πλευρά, αλλά ναι, θέλω μαγεία, όχι ρεαλισμό. Κάποιοι άνθρωποι μου λένε ότι είμαι αρκετά πρακτική σε πράγματα, ενώ για τους πιο τεχνοκράτες, όπως μου λένε, «Είμαι πολύ καλλιτέχνης». Είναι ανάλογα από ποια πλευρά με βλέπει κάποιος. Εγώ νομίζω ότι έχω κάποιες ρεαλιστικές βάσεις, αλλά ταυτόχρονα στη δουλειά μου και στο κομμάτι αυτό, αφήνομαι στη μαγεία.

– Μεγάλωσες στην επαρχία. Σου λείπει κάτι από εκεί;

Μου λείπουν λίγο οι χρόνοι της. Κάθε φορά που πηγαίνω κάπου στην επαρχία και στη Λαμία που γεννήθηκα και αλλού, μου φαίνεται τεράστια η μέρα. Εδώ σε καταπίνουν λίγο τα ωράρια και οι αποστάσεις, αλλά μου αρέσει η ζωή εδώ. Ίσως να έχει διαφορετική ποιότητα ζωής ειδικά όταν έχεις οικογένεια. Είμαστε και οι δύο κι εγώ και ο σύζυγός μου άνθρωποι από την επαρχία, που όμως οι δουλειές τους απαιτούν να έχουν ως βάση την Αθήνα. Δεν σκέφτομαι, λοιπόν ποτέ, «πώς θα ήταν αν», αλλά με αυτά τα δεδομένα που έχουμε, τι θα ήταν το καλύτερο για εμάς.

– Η σειρά είναι για την αγάπη που δεν γνωρίζει σύνορα. Σύνορα όμως είναι και όρια. Εσύ για την αγάπη νιώθεις ποτέ ότι έχεις βγει εκτός ορίων;

Σίγουρα για τη μητρική αγάπη. Ξεκάθαρα. Για την αγάπη την ερωτική, της συντροφικότητας, θεωρώ ότι και μέσα στην καθημερινότητά μας, μπορεί να μην είναι βαρύγδουπα και άξια μυθοπλασίας, αλλά ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα σύνορα και τα όρια, με την έννοια ότι για να έχεις μία σχέση πρέπει κάθε μέρα να δίνεις μία αμοιβαία υπόσχεση, να ξεπερνάς πράγματα και να οριοθετείς κι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Μπορεί να μην είναι εντυπωσιακό να είναι λίγο ρουτίνας για να αποτυπωθεί σε μία σειρά, αλλά είναι ουσιαστικό.

– Τι σε δίδαξε η μητρότητα;

Νομίζω ότι σου ανοίγει ένα κανάλι απόλυτης αγάπης και δωσίματος που το έχεις μέσα σου, αλλά δεν το έχεις ανακαλύψει, δεν το έχεις ξεσκεπάσει. Και που νοιάζεσαι τόσο για έναν άλλο άνθρωπο που γίνεται ξαφνικά η απόλυτη προτεραιότητά σου.

Μία αγάπη άνευ όρων. Αυτό νιώθω.

– Έχεις νιώσει αυτό που λένε οι μαμάδες «όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις»;

Ναι, εννοείται. Ισχύει, έχουν δίκιο. Κι επίσης ό,τι έχεις ακούσει και νομίζεις πως «τα έχω απωθήσει και δεν θα τα πω ποτέ», κάπως ξεκλειδώνονται και πρέπει να έχεις τρομερές αντιστάσεις για να μην τα πεις. Χρειάζεται full οριοθέτηση. Είναι συνεχώς μία διαπραγμάτευση. Τα παιδιά είναι πολύ σκληροί διαπραγματευτές και είναι και τρομεροί διπλωμάτες. Λίγο αν τα βλέπαμε, θα είχαμε καταλάβει πολλά (γέλια).

– Είδα σε μία συνέντευξή σου ότι έλεγες ότι αισθάνεσαι μεν ζογκλέρ, αλλά δεν θα τρελαθείς με το να ελέγξεις τα πάντα;

Ναι, εννοώ ότι θα βάλω προτεραιότητα να ασχοληθώ με το παιδί και ας μείνει κι ένα πλυντήριο να το βάλω την επόμενη μέρα.

– Αυτά ακούγονται αυτονόητα, αλλά υπάρχουν πολλές γυναίκες που νιώθουν την πίεση να είναι τέλειες σε όλους τους ρόλους.

Εγώ δεν δηλώνω τέλεια σε όλους τους ρόλους. Θα προτιμήσω να παίξουμε ένα απόγευμα με το παιδί κι ας γίνει χάλια το δωμάτιο κι εγώ σιγά σιγά το βράδυ θα το μαζεύω, παρά να έχω ένα σπίτι και θα είναι όλα στην εντέλεια και δεν θα έχω αφιερώσει χρόνο στο παιδί. Δεν ξέρω αν τα προαποφασίζεις όλα, αλλά σίγουρα προτεραιότητά μου ήταν να είμαι παρούσα. Ήθελα πολύ να συμβεί και μετά δεν ήθελα να είμαι μία μαμά που θα είναι απούσα συνέχεια.

– H τελειότητα είναι ένας όρος από τον οποίο έχεις απαλλαγεί στη ζωή σου;

Όχι ιδιαίτερα. Γενικά είμαι τελειομανής σε κάποια κομμάτια της ζωής μου και ειδικά στη δουλειά και θα στενοχωρηθώ αν νιώσω ότι κάτι δεν πήγε καλά και θα παλέψω γι’ αυτό. Απλώς έχω αποδεχτεί ότι δεν μπορώ να δίνω την ίδια ενέργεια σε όλα τα πράγματα. Επιλέγω πού θα δώσω όλη μου την προσπάθεια και έχω αποδεχτεί ότι πολλές φορές δεν θα τα καταφέρω κάποια πράγματα και είναι ok και την επόμενη μέρα θα παλέψουμε ξανά.

– Το κομμάτι της εικόνας σου είναι από αυτά που σε απασχολεί να δώσεις ενέργεια;

Με απασχολεί με την έννοια ότι θέλω να είμαι υγιής, δυνατή και ακμαία. Μου αρέσει που μπορούμε και τρέχουμε στο πάρκο με την κόρη μου, που μπορώ να την κυνηγάω, που χορεύουμε συνέχεια στο σπίτι, που είναι τρελό αερόβιο αυτό, να χορεύεις σε λούπα. Από εκεί και πέρα, αλλαγές θα έρθουν, οπότε θα δούμε. Έτσι κι αλλιώς στο σπίτι εγώ δεν θα είμαι μακιγιαρισμένη ή οτιδήποτε. Θέλω μόνο να με βλέπει περιποιημένη, με αυτοσεβασμό και καλά.

– Τι θα ήθελες να εκλείψει από τον κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσει η κόρη σου;

Σίγουρα ο ρατσισμός σε οποιαδήποτε μορφή και έκφανση και γενικότερα να υπάρχει αλληλοσεβασμός και στήριξη ο ένας του άλλου. Να αποδεχόμαστε ότι κάποιος άλλος είναι αλλιώς κι όλο αυτό να είναι ok.

Να μη προσπαθούμε να φτιάξουμε κουτάκια να χωρέσουμε κι αν δεν χωράμε να μην κρινόμαστε γι’ αυτό.

– Ως Άννα στο Νησί, θυμάσαι αντίστοιχα περίεργες αντιδράσεις του κοινού με αυτές που δέχεσαι τώρα;

Ναι πολύ. Μου έλεγαν: «Αφού εσύ είσαι καλό κορίτσι γιατί σε έβαλαν να κάνεις αυτό το ρόλο», ή «Όχι δύο, έναν να έχεις στη ζωή σου» ή «Μα είναι δυνατόν με τον ξάδελφο του άντρα σου;». Το αστείο ήταν ότι στα έλεγαν συνήθως τετ α τετ.

Έμενα στο Παγκράτι τότε και θυμάμαι μία φορά που περπατούσα μία μαμά να με σταματά και να μου λέει δείχνοντας το μωρό στο καρότσι: «Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να εξηγήσεις σε αυτό το παιδί γιατί τις Δευτέρες αργούσε να πιει το γάλα του».

Με είχαν σταματήσει παντού, με ρωτούσαν ποιο ήταν το κόκκινο κραγιόν της, τα πάντα. Αλλά εντάξει, πάντα με χαμόγελο. Δεν με κουράζει ποτέ αυτή η επικοινωνία. Ήταν μία δουλειά που αγαπήθηκε πολύ και μου κάνει εντύπωση ότι με προσεγγίζουν και μου μιλούν γι’ αυτό πολύ νέα παιδιά που δεν πρέπει να το είδαν όταν προβλήθηκε πρώτη φορά.

– Πώς ήταν να επιστρέφεις στον ρόλο αυτό στο Μια Νύχτα του Αυγούστου;

Ήταν πολύ ωραία η συνάντηση ξανά με ένα μεγάλο κομμάτι συντελεστών. Δεν ήταν όλοι, έλειπε ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και αρκετοί συνάδελφοι, ωστόσο, επειδή αυτό είχε γίνει με αγάπη, επειδή κάποιοι δεν μπορούσαν κι όχι επειδή δεν ήθελαν, όλο αυτό ήταν πολύ ωραίο. Η Ζωή Σγουρού που το σκηνοθέτησε εξαιρετικά, ήταν βοηθός τότε κι ήταν πολύ όμορφα. Είχε συνοχή και η εικόνα και για μας ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Έγινε εκεί στην Κρήτη τότε κάτι μαγικό και το γεγονός ότι ήμασταν όλοι εκεί τόσο συγκεντρωμένοι και μας απασχολούσε τόσο πολύ όλο αυτό ήταν καταλυτικό.

Στο τελευταίο γύρισμα που ήταν έκπληξη, γιατί δεν αποκαλύπταμε ότι θα επιστρέψει ο Στέλιος Μάινας και η Κατερίνα Λέχου και ήμαστε εκεί και με τον Γιάννη Στάνκογλου ήταν πραγματικά συγκινητικά. Ήταν κι αυτό που ήθελε να δώσει, ότι πάει στους γονείς της, ότι χάνεται στο φως αυτή η ηρωίδα που αγαπήθηκε και μισήθηκε ταυτόχρονα, αλλά για μένα ήταν ένα πολύ αδικημένο κάποιες φορές πρόσωπο. Μιλάγαμε χωρίς να το έχουμε οριοθετήσει ακριβώς τότε για μία γυναικοκτονία. Μία γυναικοκτονία που φέρνει κι έναν σωρό άλλες συνέπειες και που στην κοπέλα θα τα ρίχναμε κι όχι τόσο στον ξάδερφο. Πάντα στη γυναίκα θα το ρίξουμε.

– Μιας και αναφέρθηκες στις γυναικοκτονίες, τα θέματα δικαιωμάτων των γυναικών σε απασχολούν περισσότερο τώρα που έγινες μαμά κοριτσιού;

Με απασχολούσαν πάντα. Έχω κάνει εργασία στο Πανεπιστήμιο για την αποκαταστατική ισότητα των δύο φύλων. Είναι ένα άρθρο του Συντάγματος. Θεωρεί ο νομοθέτης απαραίτητο να κατοχυρώσει συνταγματικά, που είναι η ανώτατη κατοχύρωση, ότι οφείλει ο νόμος σε περίπτωση που δεν έρχεται ισότητα στα δύο φύλα, να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν κάποιοι νόμοι, ίσως κάποιοι και λίγο απαρχαιωμένοι, που προσπαθούν να είναι σε αυτό, άλλωστε μην ξεχνάμε ότι για παραάδειγμα μόνο τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες ψηφίζουν. Νομίζω ότι σιγά σιγά γίνονται πολύ σημαντικά βήματα.

Info: Γλυκάνισος, κάθε σαββατοκύριακο στις 18.45 στον ΣΚΑΪ.