Η Φαίη Ξυλά θέλει να γκρεμίσει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει από την αρχή

– Τι είναι για σένα οι Κυριακές; Πώς τις θυμάσαι ως παιδί και πώς τις ζεις τώρα;

Όταν ήμουν μικρή έπαιζα μέχρι τελικής πτώσεως κι όταν έφτανε το απόγευμα μ’ έπιανε μελαγχολία επειδή είχα σχολείο την επόμενη μέρα.

Μεγάλωσα στην Κέρκυρα, σε μία εποχή που στην επαρχία δεν υπήρχε και τόσο πολύ ο φόβος του να είμαστε έξω γιατί υπήρχε η γειτονιά. Οπότε όλα τα παιδιά με το που τελειώναμε το σχολείο ήμασταν όλη μέρα στη γειτονιά και παίζαμε. Δεν φοβούνταν οι γονείς μας γιατί όλο και κάποιος γείτονας είχε κάθε φορά τον νου του. Είχαμε μία άλλη ελευθερία.

Σήμερα η Κυριακή είναι για μένα μια μέρα όπως οι άλλες μέρες, επειδή, ως γνωστόν, εμείς οι ηθοποιοί δεν έχουμε ελεύθερες Κυριακές, γιορτές κι αργίες, αλλά δουλεύουμε κανονικά.

Μέχρι την ώρα που θα πάω στην παράσταση, περνάω χρόνο με το παιδί τις Κυριακές και παίζω μαζί του. Αλλά δεν είμαστε στη γειτονιά της Κέρκυρας οπότε πάμε και κάνουμε συγκεκριμένες δραστηριότητες ή συναντιόμαστε με συμμαθητές του να πάμε θέατρο το πρωί ή να παίξουμε. Κάνουμε τέτοια πράγματα. Του αρέσει το θέατρο πολύ. Απλά για μένα πια η Κυριακή είναι εργάσιμη μέρα, δεν είναι αργία. Και τις υπόλοιπες εργάσιμες μέρες, πάλι μέχρι να πάω στη δουλειά με το παιδί ασχολούμαι, ευτυχώς η δουλειά μου είναι βράδυ.

– Η δική σας Μέρα Κυρίου είναι ένα νέο ελληνικό έργο. Πώς είναι να παρουσιάζεις για πρώτη φορά στη σκηνή ένα νέο κείμενο;

Η Μέρα Κυρίου είναι ένα πολύ ωραίο έργο που με κέρδισε από την πρώτη ανάγνωση και χαίρομαι πολύ που κάνει το ντεμπούτο του στη σκηνή. Παράλληλα με τον ενθουσιασμό μου νιώθω και ευθύνη με την έννοια ότι σεβόμενη το κείμενο επιθυμώ να αποδοθεί με τρόπο ώστε να επικοινωνήσουμε τους στόχους του συγγραφέα.

– Είσαι και σε πρόβες για ένα ακόμα ελληνικό έργο, σωστά;

Ναι θα είμαι στο έργο Backpack του Σπύρου Μιχαλόπουλου, που το σκηνοθετεί η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και θα παίζω με τον Χρήστο Σπανό στο θέατρο 104. Φέτος είναι η χρονιά μου με τους Έλληνες συγγραφείς κι είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό, γιατί θεωρώ ότι έχουμε πολύ καλούς Έλληνες συγγραφείς κι είναι καλό να καταπιανόμαστε με αυτά τα έργα. Βρίσκομαι παράλληλα και σε πρόβες για την παράσταση

Νομίζω ότι υπάρχει ένας παραπάνω ενθουσιασμός και μία αγωνία του να επικοινωνήσεις το κείμενο του συγγραφέα, ειδικά με τους συγκεκριμένους που είναι και εξαιρετικοί. Ο Τσίρος είναι ένας συγγραφέας που τον θαυμάζω πάρα πολύ, ο Σπύρος είναι επίσης ένας νεότερος συγγραφέας που τον γνωρίζω και προσωπικά και είναι φίλος και τον αγαπώ πάρα πολύ.

– Στην παράσταση Μέρα Κυρίου η γυναίκα την οποία υποδύεσαι περιγράφεται ως μέλος ενός ζευγαριού προνομιούχου. Εσύ ένιωσες ποτέ προνομιούχα;

Η Ιουλία είναι η κυρία του σπιτιού μια γυναίκα έξυπνη, καλλιεργημένη, έντονα διαισθητική που όμως έχει κλειστεί στο πολυτελές σπίτι της και παλεύει με τα ελλείμματα της και τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Το ζευγάρι του έργου είναι ένα ζευγάρι ευκατάστατο και δεν ξέρω αν αυτό το κάνει προνομιούχο. Για μένα προνομιούχος είναι όποιος έχει την υγεία του, τη δουλειά του, αγαπημένους ανθρώπους γύρω του και εσωτερική ηρεμία. Μέσα από αυτό το πρίσμα, ναι, νιώθω προνομιούχα και πάνω απ’ όλα ευγνώμων γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και όσα συμβαίνουν γύρω μας το επιβεβαιώνουν.

– Αναγνωρίζοντας τα όποια προνόμιά σου σε μία εποχή τόσο «δυστοπική» νιώθεις κοινωνικά ότι είσαι όσο ενεργή θα ήθελες;

Τα κοινωνικά ζητήματα είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις με ποιο να πρωτο-καταπιαστείς. Αν μπορούσα θα γκρέμιζα τον κόσμο και θα τον έφτιαχνα απ’ την αρχή.

Δεν ξέρω ποιος θεωρείται κοινωνικά ενεργός, εγώ θα έλεγα ότι αν ο καθένας μας θρέφει το καλό μέσα του και δεν ζει παρασιτικά εις βάρος των άλλων, τότε παράγει έργο με τη συνολική του στάση.

Προσωπικά βοηθάω όποτε έχω τη δυνατότητα, σε καμία περίπτωση δε βλάπτω και κυρίως, δεν κάνω ό,τι δε θα ήθελα να μου κάνουν.

– Την ομορφιά την ένιωσες προνόμιο ή βάρος στην πορεία σου;

Τίποτα από τα δύο. Εξάλλου η ομορφιά είναι κάτι υποκειμενικό. Ειδικά όταν πρόκειται για ρόλο ποτέ δεν ξέρεις τι είδους εμφάνιση θα επικρατήσει. Μπορεί όλοι οι υποψήφιοι ηθοποιοί να είναι εμφανισιακά στο ίδιο επίπεδο, αλλά ένας να πληροί τις προϋποθέσεις που ταιριάζουν στο ρόλο. Ευτυχώς έχω ένα εύκολο πρόσωπο κι ένα εύκολο σώμα, ώστε να προσαρμόζομαι ανάλογα με το χαρακτήρα που ερμηνεύω.

– Ο χρόνος σε αγχώνει ποτέ σε σχέση με τη φθορά και τα σημάδια που αφήνει;

Όχι. Γενικά πιστεύω ότι μου έχει φερθεί πολύ καλά ο χρόνος. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουν στα 20, αλλά νιώθω πάντα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δεν έχω τέτοια θέματα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει πιο πολύ με εσωτερικές επεξεργασίες, όχι με το εξωτερικό κομμάτι.

– Πάντα ένιωθες καλά με τον εαυτό σου;

Νομίζω ότι μικρότερη κάποια στιγμή της ζωης μου, είχα κάποια, όχι πολύ σημαντική, αλλά ελάχιστη ανασφάλεια. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα θέματα με αυτό το κομμάτι γιατί ίσως δεν με απασχολούσε και ποτέ τόσο. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ όμορφοι και ο καθένας είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός.

Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι. Πιστεύω ότι η ασχήμια προκύπτει από συμπεριφορές κι από τον εσωτερικό μας κόσμο κι όχι από τον εξωτερικό μας κόσμο.

– Βλέπεις τηλεόραση;

Δεν βλέπω τόσο συχνά τηλεόραση, είναι η αλήθεια. Πολύ σπάνια. Συμβαίνει λόγω χρόνου και επειδή τα τελευταία χρόνια αν θελήσω να δω κάτι για να ξεφύγω, μπορεί να δω μία ταινία, ένα σήριαλ στο Netflix που να μην είναι και πολλά επεισόδια γιατί κολλάω και δεν θέλω να κολλάω και να τα βλέπω όλα μαζί. Γι’ αυτόν τον λόγο, όχι επειδή δεν μου αρέσει η τηλεόραση.

Επίσης ενημερώνομαι από το Internet για τις ειδήσεις. Συνήθως δεν θέλω να βλέπω ειδήσεις από την τηλεόραση γιατί καταρρακώνομαι, οπότε το αποφεύγω κι έτσι δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Ό,τι δω θα είναι από τη μαμά μου, που την έχει πάντα ανοιχτή, οπότε αν κρατάει το παιδί και πάω να το πάρω, θα δω κάτι εκεί.

– Η αναγνωρισιμότητα που έφερε η τηλεόραση σε τρόμαξε ποτέ;

Στην αρχή, τα πρώτα χρόνια, δεν ήθελα καθόλου να κάνω τηλεόραση γιατί φοβόμουν λίγο αυτό. Παρότι μου γίνονταν προτάσεις τηλεοπτικές ήταν κάτι που το απέφευγα. Βέβαια ήμουν κι από τις γενιές του Εθνικού Θεάτρου που μεγαλώναμε και ήμασταν ταγμένοι για το θέατρο και δεν είχαμε στο μυαλό μας τίποτα άλλο. Πριν κάνω οτιδήποτε με φόβιζε, λοιπόν. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την τηλεόραση δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα γιατί ο κόσμος απλά μου έδειχνε την αγάπη του κι ήταν κάτι που ερχόταν όμορφα σε μένα.

– Τα δημοσιεύματα που αφορούν την προσωπική σου ζωή σε ενοχλούν;

Προστατεύω την προσωπική μου ζωή και δεν ασχολούμαι με τα δημοσιεύματα.

– Πώς αισθάνεσαι που ακόμα και τόσα χρόνια μετά τον χωρισμό σου πάντα σε ρωτούν για τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο; Δεν σου έρχεται να πεις «Φτάνει»;

Όχι, δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Το καταλαβαίνω λίγο γιατί είναι και ο μπαμπάς του γιου μου κι επειδή δουλεύουμε και τόσο συχνά μαζί, νομίζω ότι οι ερωτήσεις προκύπτουν κι από αυτό. Και πέρσι ήμασταν μαζί στη σειρά Έρωτας με διαφορά και λίγο πριν ήμασταν μαζί στο θέατρο, οπότε δεν μου φαίνεται πολύ παράξενο να ρωτήσει κάποιος.

– Πόσο κέρδος είναι για τη ζωή σου να έχεις τόσο ωραίες σχέσεις με τους ανθρώπους;

Η μεγαλύτερη επιτυχία μου στη ζωή είναι οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου.

Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω πολύ καλούς φίλους και γενικά το «δίκτυό μου», όπως το λέω εγώ που είναι κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, είναι όλοι πολύ ξεχωριστοί κι είναι πάντα εκεί για μένα όπως είμαι κι εγώ γι’ αυτούς, πολλά χρόνια τώρα.

– Και σίγουρα είναι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει κι εσύ έτσι;

Δεν γίνεται να μην επενδύσεις στη φιλία. Κι είναι κι ένα κομμάτι στο οποίο θεωρώ ότι πρέπει να επενδύσεις πολύ για να μπορείς και να δώσεις και να πάρεις. Δεν εννοώ κάτι υλικό φυσικά.

– Έχεις μιλήσει ανοιχτά και για πολύ προσωπικά θέματα, όπως την πρώτη σου εγκυμοσύνη που δεν είχε αίσιο τέλος. Ήταν κάτι που ένιωσες να σε βοήθησε ή να βοήθησε άλλες γυναίκες που πιθανόν να το είχαν βιώσει;

Όταν υπάρχει μια χρονική απόσταση κι αφού έχει καταλαγιάσει ο πόνος από κάτι τόσο δυσάρεστο είναι σαφώς πιο εύκολο να το εξωτερικεύσεις. Συνεπώς μίλησα για το άτυχο τέλος της εγκυμοσύνης μου όταν ένιωσα έτοιμη με σκοπό να μεταφέρω ένα αίσθημα αισιοδοξίας στις γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις και να τους πω ότι δεν πρέπει να χάνουν την πίστη τους γιατί όλα είναι πιθανά.

– Τι είναι αυτό που θα ήθελες να συζητούν πιο ανοιχτά οι γυναίκες σήμερα;

Οι γυναίκες σήμερα, τουλάχιστον αυτές που γνωρίζω προσωπικά, συζητούν ανοιχτά γιατί είναι δυναμικές και ανεξάρτητες. Σε ευρύτερη κλίμακα ίσως η γυναίκα πρέπει να γίνει πιο διεκδικητική σχετικά με όσα τις αξίζουν και να μην δέχεται υποτιμητικές, χειριστικές και κυρίως κακοποιητικές συμπεριφορές.

– Μιλώντας για κακοποιητικές συμπεριφορές ο χώρος του θεάτρου πέρασε μία εποχή αποκαλύψεων στο πλαίσιο του ελληνικού #MeToo. Τι νιώθεις ότι έχει άλλαξει έναν χρόνο μετά;

Πιστεύω ότι έχει μπει όριο στις συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων που δρούσαν ασύδοτα και με έπαρση. Εύχομαι αυτό να κρατήσει, να ενισχυθεί περισσότερο και να επεκταθεί σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους.

– Έχεις πει σε παλιότερη συνέντευξη ότι ο γιος σου, Πάρις, ακούει trap. Μπαίνεις στη διαδικασία να συζητάς μαζί του όσα μπορεί να ακούσει σε αυτά τα τραγούδια για τη θέση της γυναίκας;

Ο Πάρις επίσης ακούει τις Φιλαρμονικές της Κέρκυρας και του αρέσουν πολύ. Ένα παιδί 6 χρονών δέχεται πολλά ερεθίσματα και φυσικά ακούει διάφορα είδη μουσικής χωρίς όμως να μπορεί να τα αποκωδικοποιήσει, ειδικά όταν πρόκειται για τραγούδια με ξένο στίχο.

Για τη θέση της γυναίκας του μιλάω όχι με αφορμή κάποια τραγούδια, αλλά με βάση το πώς πρέπει να φέρεται στα κοριτσάκια, ώστε να αναπτύξει σεβασμό και εκτίμηση προς τη γυναίκα.

– Γενικά είσαι μία ψύχραιμη μαμά ή μία αγχωμένη μαμά σε σχέση με τον γιο σου και την εποχή στην οποία μεγαλώνει;

Και τα δύο, ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχουν φορές που αντιμετωπίζω κάτι με ψυχραιμία κι άλλες που νιώθω ότι τίποτα δεν περνάει αποκλειστικά από το χέρι μου και πανικοβάλλομαι. Δυστυχώς, συμβαίνουν τόσα πολλά γύρω μας που είναι αδύνατο να έχεις τον απόλυτο έλεγχο.

– Εσύ έχεις γεννηθεί στη Νέα Υόρκη. Σκέφτηκες ποτέ να γυρίσεις και να γίνεις εκεί ηθοποιός;

Δεν έχω καθόλου μνήμες από τη Νέα Υόρκη ως παιδί, γιατί μόλις έγινα δύο μηνών η μαμά μου με έφερε στην Ελλάδα. Βέβαια, πριν μερικά χρόνια επισκέφτηκα τη Νέα Υόρκη και πέρασα καταπληκτικά, αλλά δεν έχω σκεφτεί να πάω ποτέ εκεί για δουλειά ίσως επειδή ανέκαθεν είχα επαγγελματικές προτάσεις στη χώρα μου.

Info: Μέρα Κυρίου, Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00, στο Θέατρο Σταθμός. Εισιτήρια εδώ.

*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το St. George Lycabettus Hotel