Η Φωτεινή Αθερίδου βρίσκει τον 20χρονο εαυτό της χάλια και ζει την πιο ευτυχισμένη της στιγμή
MUA & HAIR STYLIST: ΙΩΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ ALL DAY BAR, ΑΡΩΜΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ.
- 30 ΣΕΠ 2024
Η Φωτεινή Αθερίδου θα μπορούσε να είναι «ο άνθρωπος ορχήστρα». Παίζει, τραγουδάει, γράφει στίχους, γράφει μουσική, γράφει σενάρια και θεατρικά έργα. Δημιουργεί με κάθε της ανάσα. Και καθετί που συμβαίνει γύρω της μάλλον την εμπνέει. Τελευταίες της πηγές έμπνευσης είναι κάποιοι άνθρωποι χαριτωμένοι, αξιαγάπητοι, εγωπαθείς, νάρκισσοι. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που συνέθεσαν τον Μπα- Μπαμπά της που θα ανέβει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο ΗΒΗ, από τις 3 Οκτωβρίου. Η Φωτεινή Αθερίδου έγραψε μιούζικαλ μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη, παίζει σε αυτό και πρωταγωνιστής είναι ο πατέρας της, Θοδωρής Αθερίδης.
Τι σχέση έχει ο μπαμπάς του μιούζικαλ με τον δικό της μπαμπά; Πόσο απολαυστικό είναι να μπορείς να πεις «σουτ, ησυχία» στον μπαμπά σου; Οι δικοί της γιοι αμφισβητούν τον μπαμπά τους, Κωνσταντίνο Μαγκλάρα ή μήπως είναι το απόλυτο πρότυπό τους; Πόσα της έχει μάθει τελικά η μητρότητα και που ισορροπεί η Φωτεινή με τη μαμά; Η Φωτεινή Αθερίδου μάς συνάντησε και απάντησε σε όλα μας τα ερωτήματα. Και το κάνει με το χιούμορ και την αμεσότητα που αν έχεις δει κάτι δικό της στο θέατρο ή την τηλεόραση, ξέρεις ήδη ότι διαθέτει.
– Από πού εμπνεύστηκες το μπα- Μπαμπά; Από τη σχέση τη δική σου με τον μπαμπά σου;
Όχι, εντάξει, ο μπαμπάς μας είναι πολύ ιδιαίτερος μπαμπάς. Είναι ένας μπαμπάς με ναρκισσιστική διαταραχή σε βαθμό ψυχιάτρου, δηλαδή είναι για χάπια. Οπότε δεν το λες ότι ας πούμε είναι ο μπαμπάς μου κάπως έτσι.
«Γνωρίζω ανθρώπους κοντά σε αυτό που έχω γράψει. Υπάρχουν. Και ειδικά στον χώρο μας, υπάρχει αυτή η ματαιοδοξία η πολύ μεγάλη».
Απλώς αυτός ο μπαμπάς είναι ταυτόχρονα και αξιαγάπητος, γιατί είναι μεν νάρκισσος και εγωπαθής, όλο θέλει κάτι μόνο γι’ αυτόν, αλλά ταυτόχρονα είναι και πάρα πολύ συμπαθητικός. Δεν το κάνει από κακία, έτσι είναι η φτιαξιά του. Και έχει δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα στα παιδιά του και σε όλους του τους κοντινούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως τον αγαπάνε. Κι αυτό επίσης είναι και κάπως αληθινό, με την έννοια του ότι όλοι μας νομίζω έχουμε τέτοιες σχέσεις, δηλαδή ανθρώπους που δεν τους μπορούμε αλλά ταυτόχρονα τους αγαπάμε.Tο εμπνεύστηκα λοιπόν από ανθρώπους που γνωρίζω που είναι σε αυτή την κατάσταση ναρκισσισμού. Φυσικά με την κωμική του ματιά.
– Με τον Θέμη Καραμουρατίδη είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε;
Είναι πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Θέμη. Ο Κώστας (Μαγκλάρας, ο σύντροφός της) μού είπε να τον πάρω κι εγώ του έλεγα «Σιγά μην θέλει ο Θέμης» κι εκείνος επέμενε να τον πάρω γιατί είναι πολύ καλός και ανοιχτός. Οπότε τον πήρα και το διάβασε σε μια ώρα, με πήρε πίσω και μου λέει: «Λοιπόν, είμαι μέσα». Μου έστειλε σε μισή ώρα το πρώτο τραγούδι έτοιμο, με μουσική και ήταν φανταστικό. Είναι ο πιο γρήγορος συνεργάτης, αλλά ταυτόχρονα ο πιο εύστοχος που είχα ποτέ στη ζωή μου. Έχω εντυπωσιαστεί πάρα πολύ. Τελείωσε όλες τις μουσικές πολύ γρήγορα και πριν καν αρχίσουμε πρόβες τις είχαμε όλες ενορχηστρωμένες. Και το έκανε με τρομερή ευελιξία και άποψη ωραία και γούστο.
Είναι φανταστικός, ένα πάρα πολύ ταλαντούχο άτομο.
Το δικό μας μιούζικαλ δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχει κάνει προηγουμένως ο Θέμης στο πολύ ωραίο μιούζικαλ Απλή Μετάβαση. Επειδή είναι κωμωδία είναι διαφορετικό και μουσικά. Έχουμε φωτίσει άλλα πράγματα.
– Με τον πατέρα σου, Θοδωρή Αθερίδη, δεν συνεργάζεστε πρώτη φορά όμως;
Είναι η 2η. Είχε προηγηθεί μια φορά που με είχε αυτός σκηνοθετήσει και είχε γράψει ένα δικό του έργο που είχα παίξει στο Μικρό Παλλάς. Και τώρα αντιστράφηκαν οι όροι.
– Και πώς είναι από αυτή την πλευρά;
Είναι πολύ καλύτερα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ γιατί του λέω «σουτ! ησυχία». Το ευχαριστιέμαι, εχει πλάκα (γέλια).
– Πόσες φορές έχεις πει εσύ το Μπα- μπαμπά στη ζωή σου;
Έχω πει, όχι έτσι με το μένος που το λένε στο έργο, αλλά πολλές φορές.
– Στον Κωνσταντίνο βλέπεις να το λένε οι γιοι σας; Τον αμφισβητούν ή όχι ακόμα;
Είναι πολύ μικρά ακόμα για τέτοια. Προς το παρόν είναι ο Θεός τους. Είναι ο μπαμπάς μας, το πρότυπο κτλ.
– Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα στη ζωή γενικά μετά τη μητρότητα;
Τα πάντα τα βλέπω αλλιώς. Δεν θυμάμαι καν πως σκεφτόμουν πριν, έχω ξεχάσει. Και είναι ένας τρόπος σκέψης στον οποίο δεν μπορώ να ξαναγυρίσω. Βλέπω αλλιώς όλη τη ζωή, ολο το νόημα.
«Και καλλιτεχνικά τα πάντα τα βλέπω διαφορετικά. Η φιλοδοξία μου έχει ανέβει, η ανάγκη μου για εργασία έχει ανέβει. Εννοώ και βιοποριστικά. Όλα είναι αλλιώς».
Και μια αυτοπεποίθηση αν θέλεις επίσης έχει έρθει. Άσχετο, αλλά και σχετικό με την έννοια της δύναμης που αναγκάζομαι να βρίσκω.
– Κάνεις πράγματα ως μαμά που έλεγες ότι «εγώ αυτό αποκλείεται να το κάνω»;
Ναι, μόνο (γέλια). Κάνω μόνο πράγματα που έλεγα αποκλείεται να κάνω. Ας πούμε κλασικό παράδειγμα ότι λες ότι «το παιδί θέλει μόνο συζήτηση. Να του πεις όχι σε αυτό και δεν χρειάζεται του φέρεις παράδειγμα και να του εξηγήσεις και να του πεις αν δεν γίνει αυτό, θα γίνει κάτι άλλο». Αλλά μόνο έτσι λύνεται το θέμα. Δηλαδή πας, ξεκινάς, έχεις όλη την καλή πρόθεση και λες «αγάπη μου αυτό δεν πρέπει να γίνει γιατί δεν είναι σωστό, δεν είναι αυτό, δεν είναι το ένα το άλλο». Στο τέλος καταλήγεις: «Λοιπόν, άμα το κάνεις αυτό, δεν θα φας παγωτό. Άντε τελείωνε τώρα» (γέλια).
«Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι θα κάνεις κάτι άλλο ως μαμά, αλλά όχι, δεν κάνεις».
– Μετά, έτσι που τα βλέπεις, αυτοσαρκάζεσαι γι’ αυτό;
Αυτοσαρκάζομαι, τα γράφω σε σήριαλ, κάτι τα κάνω. Γράφω κάτι καινούργιο που έχει να κάνει πολύ με τα παιδιά, αλλά δεν μπορώ πω κάτι ακόμα. Αντλώ όμως έμπνευση και από μένα.
– Πώς διατηρείς τις ισορροπίες μεταξύ της Φωτεινής μαμάς, της Φωτεινής καλλιτέχνη κλπ; Έχεις κάποιο κανόνα αναλογίας στο μυαλό σου;
Ποια ισορροπία; (γέλια) Όχι, πάω κουτουρού, χωρίς κανέναν απολύτως προγραμματισμό. Ανάλογα το τι επείγει. Αν τώρα επείγει η μαμά, θα δοθεί βαρύτητα εκεί. Άμα επείγει τώρα η δουλειά, θα δουλέψουμε.
– Ήσουν πάντα προσαρμοστική ή άλλαξε κι αυτό με τη μητρότητα;
Προσαρμοστική ήμουν. Δεν ήμουν υπομονετική και δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τώρα κιόλας με τα 2 παιδιά, μπορώ να κάνω πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αυτό δεν το είχα και το απέκτησα.
– Υπάρχει κάτι που το κάνεις μόνο για τον εαυτό σου;
Γυμναστική κάνω. Φωνητική κάνω τώρα και για το μιούζικαλ, αλλά και γενικά. Και προσπαθώ όσο γίνεται να έχω κάποιο χρόνο, εντάξει δεν γίνεται συχνά αυτό, αλλά για να μπορώ να κάνω κάτι που να μ’ αρέσει ρε παιδί μου είτε με τον Κώστα είτε χωρίς τον Κώστα. Να βγαίνουμε για παράδειγμα. Το κρατάω αυτό.
– Μου είπες ότι έχεις εμπνευστεί από ανθρώπους που ξέρεις και φαντάζομαι ότι έχεις και φίλους με τους οποίους έχετε κατανοήσει ότι αφήνουν τραύματα οι γονείς. Πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας χρειάζονται για να ξεπεράσει κανείς τις δύσκολες αποφάσεις των γονιών;
«Εγώ έχω κάνει πάρα πολλή ψυχοθεραπεία. Αλλά σ’το ορκίζομαι εμένα με θεράπευσε μόνο το μεγάλωμα, η ηλικία κι αυτά που τελικά συμβαίνουν στη ζωή».
Υπάρχουν κι άνθρωποι που με πολλή ψυχοθεραπεία και να μεγαλώσουν, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Αν είναι όμως να καταλάβεις, πιστεύω ότι σιγά σιγά με αυτά που σου έρχονται στη ζωή και μεγαλώνοντας και όσο ωριμάζεις, καταλαβαίνεις και τα αφήνεις πίσω σου. Τα τοποθετείς τα πράγματα εκεί που πρέπει. Βλέπεις τις αδυναμίες των γονιών σου και τους κοιτάς πια ως ανθρώπους, όχι ως γονείς.
Γιατί έχουμε μια απαίτηση οι γονείς μας να είναι οι τέλειοι που τα κάνουν όλα πάρα φανταστικά. Δεν είναι οι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι με πρόβλημα. Πολύ πιθανόν να είσαι και μια καλύτερη εκδοχή τους, στον χαρακτήρα σου ας πούμε. Το βλέπω αυτό στις γενιές, συνήθως. Οπότε είναι στο δικό σου χέρι τι θα γίνει παρακάτω.
– Απέναντι σε αυτή την απαίτηση που σίγουρα έχουν και τα παιδιά σου από εσένα, εσύ πώς αντιδράς;
Εγώ λέω «συγγνώμη» στα παιδιά μου όλη την ώρα. Λέω άπειρες φορές στον Θοδωρή που είναι πιο μεγάλος και καταλαβαίνει.Το κάνω για να καταλάβει -χωρίς βέβαια να του δημιουργώ ανασφάλεια ότι δίπλα μου κινδυνεύεις (γέλια)- ότι δεν τα ξέρω όλα, τέλος πάντων.
– Γιατί όντως αυτό είναι που νομίζουμε για τους γονείς ότι αυτοί τα ξέρουν όλα…
Ναι ακριβώς. Πώς να φερθούν, πώς να είναι, ποια είναι η σωστή συμπεριφορά. Ξέρεις γιατί; Γιατί μας μεγάλωσαν πάντα με το τι πρέπει να κάνουμε. Γιατί η γενιά η προηγούμενη ήταν πάντα «Εδώ φερόμαστε έτσι, εδώ κάνουμε αυτό». Οπότε τα παιδιά μεγαλώνοντας με αυτόν τον τρόπο λέγανε «Άρα αυτοί ξέρουν πώς είμαστε στη δουλειά, πώς είμαστε έξω στην κοινωνία, πώς είμαστε παντού». Όταν δεν το κάνεις αυτό στο παιδί σου και δεν του λες πως να φερθεί, τού επιτρέπεις να κάνει τα λάθη του.
Δηλαδή ας πούμε εγώ θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου έλεγαν για τη ζήλεια. Θυμάμαι μικρή να λέει αυστηρά η μαμά μου κυρίως: «Η ζήλεια δεν είναι ωραίο πράγμα. Δεν είναι ωραίο να ζηλεύουμε». Την είχα λοιπόν για κατώτερο συναίσθημα, το είχα μπλοκάρει, δεν το παραδεχόμουν στον εαυτό μου για πολλά χρόνια. Και αργότερα, όταν κατάλαβα ότι η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα το οποίο εάν κιόλας το απομυθοποιήσεις, μπορεί να γίνει και ένα χαριτωμένο και όχι ένα τοξικό συναίσθημα.
Είναι ανάλογα πως θα το χειριστείς. Οπότε προσπαθώ πάλι με Π κεφαλαίο να μην λέω στον Θοδωρή πώς να είναι.
– Και ειδικά τώρα με το δεύτερο παιδί που σίγουρα ας πούμε το κομμάτι της ζήλειας που συζητάμε συγκεκριμένα, σίγουρα θα πρέπει να το βιώσει το παιδί.
Το έχει βιώσει εντελώς. Του έχω πει κιόλας ότι το καταλαβαίνω. «Μη νομίζεις» του λέω «Και εμάς μωρό είναι μας έχει τρελαίνει, περιμένουμε να μεγαλώσει, να γίνει σαν εσένα, να μπορούμε να πούμε μια κουβέντα». Το χειρίζομαι κάπως έτσι.
– Καλά με το ποστ σου, από την παραλία με το πρώτο οικογενειακό μπάνιο, ένιωσα την οδύνη όλων μου των φίλων που κουβαλάνε τα πάντα για να πάνε στην παραλία και να περάσουν καλά τα παιδιά, αλλά οι ίδιοι ποτέ…
Ήταν πολύ αστείο, αυτό ήταν το πρώτο μας μπάνιο και με τα 2 παιδιά και ειλικρινά, δεν ξέρω, δεν κάτσαμε, δεν είπαμε τίποτα μεταξύ μας. Με το που φτάσαμε είμαστε γύρω γύρω, έτσι τη θυμάμαι αυτή την ημέρα. Ήταν φριχτό, αλλά μετά κάπως το βρήκαμε κι εμείς. Μετά που πήγαμε διακοπές, μείναμε εκεί και βρήκαμε έναν ρυθμό.
-Έχεις κατανοήσει περισσότερο την ανθρώπινη φύση από τότε που έγινες μαμά, που έχεις δυο πλάσματα που τα βλέπεις από την πρώτη μέρα;
Ναι πολύ το έχω κατανοήσει. Επίσης, ξέρεις τι έχω καταλάβει που δεν το πίστευα καθόλου; Πάντα πίστευα ότι είμαστε αυτό που είμαστε επειδή άλλοι μας το είπαν. Πίστευα ότι τίποτα δεν είναι θέμα DNA. Λοιπόν, πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι θέμα DNA, εντελώς. Βλέπω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό, το 85% του παιδιού έχει να κάνει με το πώς του έχεις φερθεί, τι του έχεις πει πώς ήσουν εσύ στη φάση κάθε φορά, υπάρχει όμως και ένα μικρό κομμάτι το οποίο είναι τελείως δικό του.
– Ως μαμά αγοριών σε απασχολεί το κομμάτι των έμφυλων στερεοτύπων και αν θα ενστερνιστούν κάποια από αυτά και πώς θα είναι.
Κοίταξε να σου πω κάτι, δεν ξέρω τώρα τι γίνεται με τη γενιά αυτή. Έχω μια εντύπωση ότι έχουν άλλες μόδες αυτές οι γενιές, που τώρα δεν τις ξέρω, αλλά θα τις μάθω από τον Θοδωρή αργότερα. Προς το παρόν όχι, δεν με απασχολεί κάτι.
Από εκεί και πέρα, δεν έχω ποτέ πει στο παιδί μου, το οποίο δυστυχώς του το λένε στο σχολείο, ότι το ροζ είναι για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια. Αλλά έχουμε πάει κάπου και μου έχει πει: «όχι, ροζ είναι για τα κορίτσια». Του το λένε οι συμμαθήτριές του, το περιβάλλον, είναι πράγματα που τα ακούν. Έχει ας πούμε έναν φίλο που του λέει η κυρία που τον προσέχει, επειδή έχει 2 αδερφές και του κάνουν κοτσιδάκια: «Όχι, δεν κάνουμε τέτοια στα αγόρια».
Τέτοιες κουβέντες, δεν μπορείς να ελέγξεις από πού θα τις ακούσει, αλλά από το δικό μου στόμα δεν τις έχει ακούσει να βγαίνουν ποτέ. Ότι αισθάνομαι λίγο τον γιο μου να έχει μια καθαρότητα στα συναισθήματά του, δηλαδή δεν τον βλέπω σε σύγχυση. Λέει: «θέλω αυτό, δεν θέλω εκείνο, μ΄ αρέσει αυτό, ντρέπομαι», οπότε αυτό δεν με ανησυχεί γιατί ξέρω ότι είναι σε επαφή με το συναίσθημα, οπότε ότι θα το μάθω αργά ή γρήγορα αν κάτι τον ταράξει.
– Το κομμάτι της ισότητας σε απασχολεί, να μεγαλώσουν και να την πιστεύουν και να τη διεκδικούν;
Ναι, εγώ είμαι τρελή φεμινίστρια να ξέρεις. Στο σπίτι μας είναι η μαμά και μπαμπάς κάνουν το ίδιο. Θέτουμε το παράδειγμα χωρίς να το λέμε. Δεν το συζητώ. Το βρίσκω αστείο το «σε βοηθάω να κάνεις κάτι». Δεν σου ζητάω κάτι, ζεις σε αυτό το σπίτι, βάλε τώρα πλυντήριο, μείνε με τα παιδιά, ντάντεψέ τα γιατί θα βγω, όπως κι εσύ. Είναι μοιρασμένα σωστά εντελώς όλα.
– Τι θα ήθελες να κάνεις επαγγελματικά και δεν το έχεις κάνει ακόμα; Έχεις τέτοια όνειρα;
Ναι, ναι, έχω πολλά. Όπως σού είπα έχει ανέβει πολύ και η φιλοδοξία τον τελευταίο καιρό (γέλια). Μου άρεσε πάρα πολύ η φάση με το μιούζικαλ γιατί γενικά απολαμβάνω να γράφω στίχους έτσι κι αλλιώς, αλλά και να γράφω γενικά. Οπότε νομίζω μού ταίριαξε λίγο αυτό το ύφος. Μου έχει ταιριάξει και η φάση με τον Θέμη, δεν το κρύβω, δηλαδή θα ήθελα να ξανακάνω κάτι μάζί του όπως και με τον Κακλέα, που είναι τρομερά συγκινητικός και ταυτόχρονα κατουριέμαι πάνω μου απ’ τα γέλια. Στην πρόβα το αντιμετωπίζει το έργο μου με τέτοια σοβαρότητα, λες και κάνει Μολιέρο, Ντάριο Φο. Έχω πάθει την πλάκα μου. Το έχει αναδείξει στον απόλυτο βαθμό σκηνοθετικά.
«Σε αυτή τη φάση, είμαι συγκινημένη και χαρούμενη. Νομίζω δεν έχω υπάρξει πιο ευτυχισμένη από τώρα».
– Είναι και γενικά στη ζωή αυτή η καλή αίσθηση, κρίνοντας κι απ’ όσα έλεγες πριν ότι έρχονται με την ηλικία;
Ναι γενικά είμαι πάρα πολύ καλά, γιατί τώρα πέρασε κι 1,5 χρόνος που γέννησα και το δεύτερο. Τώρα σου λέω έχω σπιντάρει, νιώθω πολύ καλά.
– Οπότε δεν νοσταλγείς την 20χρονη Φωτεινή;
Ούτε κατά διάνοια. Η 20χρονη ήταν χάλια, μέσα στα προβλήματα. Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο ηρεμώ. Κι αυτό που λένε ότι «κοίτα πώς ήμασταν στα 20» εμφανισιακά, το συζητούσα και με μια φίλη μου τις προάλλες. Δεν το χαιρόμασταν όμως. Δεν είναι ότι κοιταζόσουν στον καθρέφτη και έλεγες «ουάου, είμαι πολύ ωραία». Τώρα το λες, γιατί τώρα αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου.
– Ποια από τις ιδιότητες σου απολαμβάνεις πιο πολύ; Γράφεις και στίχους και γράφεις και σενάρια και θεατρικό.
Δυστυχώς νομίζω ότι η μοίρα μου είναι να τα κάνω όλα μαζί. Έτσι έχω καταλάβει. Δηλαδή τώρα μ’ αρέσει και που έχω γράψει τους στίχους και που έχω γράψει το έργο και που παίζω σ’ αυτό. Δεν υπάρχει κάτι που να μ’ αρέσει λιγότερο. Ναι, ναι. Το μόνο που δεν μου έχει βγει ακόμα σαν ένστικτο είναι να σκηνοθετήσω. Δεν ξέρω άμα θα μου βγει ή όχι, αλλά δεν το έχω κάποια ανάγκη ακόμα. Αλλά γενικά γουστάρω και να γράφω και να παίζω. Μου αρέσει πάρα πολύ που είμαστε μια ομάδα και άνθρωποι που συνεννοούμαστε. Είναι τόσο ωραίο και ξεκούραστο αυτό. Έχω αποφασίσει ότι όσο περνάει απ’ το χέρι μου στη ζωή από ‘δω και πέρα και μου δίνεται η ευκαιρία να διαμορφώνω κάπως στοιχειωδώς το περιβάλλον, θα το διαμορφώνω.
– Εσύ πότε ένιωσες ότι ανέλαβες την ευθύνη του εαυτού σου;
Πότε το αντιλήφθηκα ή πότε το έκανα και πράξη (γέλια); Το αντιλήφθηκα όταν γέννησα το πρώτο παιδί, πανικοβλήθηκα με αυτή την πληροφορία: το ότι έχω την ευθύνη του εαυτού μου και του άλλου. Γενικά ήμουν σαν παιδάκι στα 28, δεν ήμουν καμία ώριμη. Οπότε ήταν πολύ ταραγμένο και απότομο όλο αυτό. Μετά τα 2 χρόνια του Θοδωρή άρχισε σιγά σιγά να συμβαίνει και όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, νομίζω τελειώσαμε. Αυτό ήταν.
«Εκεί μπήκε το”κορίτσι μου, μπορείς”. Ακόμα και στις φοβίες, υπάρχει μέσα μου ένα “έλα μωρέ από συνήθεια και εσύ φοβάσαι, άντε κάν’ το”».
Πριν υπήρχε απάγγειο, υπήρχε το «Κώστα, θέλω να κάνω αυτό. Μόνη μου φοβάμαι». Επίσης το «δεν μπορώ να κάνω και αυτό και αυτό και αυτό», τώρα μπορώ. Είμαι: «Λοιπόν, φαγητό. Θοδωρής. Το σχολείο. Φωνητική, να κάνω κι αυτό να πάω και στην πρόβα μου».
Βέβαια για να μην κάνω και την έξυπνη, δεν είμαι καμία που τα προλαβαίνει όλα. Απλά πριν δεν το είχα κι επίσης είναι και η φάση πολύ καλή τώρα που γουστάρω να το κάνω.
– Αυτό το έχεις απενοχοποιήσει μέσα σου ότι μπορεί και κάποια στιγμή να μην είσαι και τόσο στα πάνω σου;
Εντελώς. Δεν είναι ότι εγώ το έχω απενοχοποιήσει βέβαια, στη φάση αυτή. Είναι τι σε παίρνει και μέσα στο σπίτι, γιατί είναι πολύς ο κόσμος πια, πολλές οι ανάγκες (γέλια). Μου ‘χει τύχει δηλαδή μια μέρα να είμαι κάπως κι ο Θοδωρής να μου έχει πει κάτι πολύ αστείο. Κάποια στιγμή ήμουν λίγο πεσμένη και μού λέει: «Τι έχεις κολίτσι μου;». Ε αυτό ήταν.
Info: Μπα- Μπαμπά, ένα μιούζικαλ κωμωδία των Φωτεινή Αθερίδου και Θέμη Καραμουρατίδη.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Φωτεινή Αθερίδου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Κίνηση: Στεφανία Σωτηροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άρης Κακλέας
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Ιωάννα Καλαβρού
Πρωταγωνιστούν : Θοδωρής Αθερίδης, Άννα Κουτσαφτίκη, Πάρις Θωμόπουλος, Αθηνά Μουστάκα, Κώστας Μαγκλάρας, Χρήστος Τσάβος, Γιώργος Τριανταφύλλου, Φωτεινή Αθερίδου.
Μουσική διδασκαλία : Αποστόλης Ψυχράμης
Διεύθυνση ορχήστρας, πλήκτρα : Αντώνης Παλαμάρης
Παίζουν οι μουσικοί: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος – Ηλεκτρικό Μπάσο, Δημήτρης Τσόλης – Ντραμς, Κώστας Πυρένης – Μπάσο
Από 3 Οκτωβρίου, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00, στο Θέατρο ΗΒΗ.
