Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου και ο Κίμων Κουρής ερωτεύονται παράφορα μέσα σε 100 λεπτά

-Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, πότε σου μίλησε η Νάντια Κοντογεώργη για το ρόλο της Άννας;

Το Burn this είναι ένα έργο που είχα διαβάσει πριν χρόνια. Τυχαία. Και με είχε συγκινήσει πολύ. Μετά από καιρό η Νάντια έτυχε να δει την παράσταση στο Broadway και την είχαμε συζητήσει χωρίς καμία πρόθεση να το κάνουμε. Μέσα από τα ωραία, αλλά και τις ενστάσεις που είχε η Νάντια σε σχέση με την προσέγγιση της παράστασης που είχε δει, έπεσε η ιδέα του να κάναμε αυτό το έργο. Από εκείνη τη συζήτηση μέχρι να είναι όντως κάτι πιθανό να συμβεί μεσολάβησε μεγάλο διάστημα. Πότε το συζητούσαμε σοβαρά, πότε ως ένα ωραίο ενδεχόμενο. Μέχρι που κάπως φτιάχτηκε το κολάζ και ο θίασος και οι συντελεστές και η στέγη αυτού του εγχειρήματος και φτάσαμε στο σημείο να ετοιμαζόμαστε για την πρεμιέρα!

-Κίμωνα Κουρή, τι σου είπε η Νάντια Κοντογεώργη για να σε πείσει να δεχθείς το ρόλο;

Με δωροδόκησε! (γέλια). Η Νάντια είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ, αγαπώ και με κάνει να γελάω πάρα πολύ. Εκτός από καταπληκτική ηθοποιός, είναι και ένας άνθρωπος με τρομερές ευαισθησίες και πολύ ωραίο τρόπο σκέψης. Ήθελα πάντα να δουλέψω μαζί της οπότε ο,τιδήποτε και να μου πρότεινε θα το έκανα. Περάσαμε υπέροχα στις πρόβες, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό για μένα πλέον. Και για να επιστρέψω στην ερώτηση απλά μου είπε ότι πρέπει να παίξουμε αυτό το έργο. Όταν δε, μου ανακοίνωσε και τον υπόλοιπο θίασο, δεν γινόταν να αρνηθώ.

-Ιωάννα, γίνατε φίλες με την Νάντια Κοντογεώργη όταν παίζατε στα Πράματα και Θάματα (δεν έχω ξεχάσει ποτέ τι έκανες στο στύλο, έμεινα εντυπωσιασμένη);

Τη Νάντια την είχα δει πρώτη φορά στη σκηνή πολύ πριν από αυτό. Νομίζω ήταν το 2009. Και πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί από το ταλέντο, την ευφυΐα, τη φωνή, την κίνηση και πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τη Νάντια Κοντογεώργη. Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων και φυσικά παρακολουθούσα και όλες τις παραστάσεις της και πάντα κατάφερνε να με εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο. Στην παράσταση Πράγματα και θάματα, πράγματι ήρθαμε πιο κοντά, αλλά δυστυχώς δεν αλληλεπιδρούσαμε καθόλου σχεδόν επί σκηνής. Αυτή τη φορά με σκηνοθετεί, οπότε πάλι δεν θα αλληλεπιδρούμε στη σκηνή. Ελπίζω την επόμενη να παίζω και μαζί της.

-Γράφουν οι παρέες ιστορία; Ένας θίασος που είναι όλοι φίλοι συνεργάζεται πιο ομαλά, άμεσα/, fun, από ένα cast ηθοποιών που δεν γνωρίζονται καλά;

Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Σίγουρα το να γνωρίζεσαι από πριν με τους συνεργάτες και να είστε φίλοι βοηθάει, γιατί κάποιοι κώδικες είναι ήδη κατακτημένοι. Υπάρχει μια κοινή αισθητική και μπορείς να επικοινωνήσεις και να κατανοήσεις το όραμα πιο εύκολα. Επίσης, προσφέρει μια υγιή συνθήκη έκφρασης. Η διαδικασία της πρόβας πολλές φορές σε αφήνει απόλυτα εκτεθειμένο και ευάλωτο οπότε είναι σίγουρα βοηθητικό να μη νιώθεις ότι κρίνεσαι με την αρνητική έννοια εκείνη την ώρα.

-Κίμωνα με την Ιωάννα γνωρίζεστε από τα χρόνια σας στη Σχολή (ΚΘΒΕ) και δουλεύετε μαζί στους Παγιδευμένους. Είναι ένα δίχτυ ασφαλείας να συνεργάζεσαι με φίλους;

Σίγουρα όταν γνωρίζεσαι με τον άλλον, νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια στο να εκτεθείς και να δοκιμάσεις πράγματα. Με την Ιωάννα μετράμε 20 χρόνια γνωριμίας. Έχουμε αποκτήσει, λοιπόν, κάποιους κοινούς κώδικες, δεν χρειάζεται να λέμε και πολλά μεταξύ μας. Βουτήξαμε και οι δύο πολύ γρήγορα σε αυτούς τους ρόλους, χωρίς να φοβόμαστε το πώς θα φανούμε. Ξέρουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Το θεωρώ πολύ σημαντικό.

-Η Άννα του Burn this έχει μια ατάκα που λέει ότι το μόνο που περιμένει η οικογένειά της από την ίδια είναι εγγόνια. Ένιωσες ποτέ έτσι εσύ; Νιώθεις ότι στην ελληνική οικογένεια και κοινωνία έχουμε απαιτήσεις από τις γυναίκες;

Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Προφανώς και η ευτυχία των γονιών μου εκτοξεύθηκε όταν απέκτησαν το πρώτο τους εγγόνι. Από την αδερφή μου. Και μετά από λίγο, φυσικά, ξαναδημιουργήθηκε ένα κενό, που θα συμπληρωθεί από το επόμενο εγγόνι και πάει λέγοντας. Δεν το κατακρίνω. Είναι μια γενιά που διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο που ο στόχος ήταν η δημιουργία οικογένειας και η βασική πηγή ευτυχίας πήγαζε από εκεί. Έχω ακούσει πολλές φορές την ατάκα «και για ποιον να κάνεις αυτό ή εκείνο αν όχι για τα παιδιά σου;». Και καταλαβαίνω πως το εννοούν. Και αυτό τους έκανε και πολύ γενναιόδωρους γονείς.

Από την άλλη καλό θα ήταν να μην θεωρούμε ευτυχία για κάποιον αυτό που μας κάνει εμάς ευτυχισμένους. Ας επιτρέψει ο καθένας στον εαυτό του να ορίσει τί τον κάνει ευτυχισμένο και ας αποδεχτούμε ότι με τις ίδιες λέξεις δεν εννοούμε πάντα όλοι μας τα ίδια πράγματα. Όσον αφορά την κοινωνία γενικότερα, ναι, θεωρώ πώς υπάρχουν πολλές, παράλογες και αρκετά συχνά αντικρουόμενες απαιτήσεις από τις γυναίκες. Και δυστυχώς, παρατηρώ πολύ έντονη κριτική ειδικά από γυναίκες προς γυναίκες. Ελπίζω με όλη αυτή την ευαισθητοποίηση κατά του σεξισμού να εξαλειφθεί και ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός που κρύβεται μέσα μας.

-Κίμωνα, έχεις μια ατάκα στην παράσταση που λες «πέρασα τη μισή ενήλικη ζωή μου ψάχνοντας να παρκάρω». Το έχεις ζήσει στην Αθήνα;

Γιατί ποιος δεν το ζει; Μόνο αυτοί που έχουν γκαράζ δεν το ζουν αυτό στην Αθήνα.

-Πόσο σε δυσκόλεψε ο ρόλος ενός ομοφοβικού της εργατικής τάξης που δεν μπορεί να διαχειριστεί τη ζωή του;

Δεν είναι η πρώτη φορά που υποδύομαι χαρακτήρες των οποίων τις απόψεις δεν ενστερνίζομαι καθόλου και γενικά που δεν συμφωνώ με αυτό που είναι ως άνθρωποι. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους όμως για να καταλάβω πώς μπορεί να σκέφτονται. Η ομοφοβία του Πέιλ τον έκανε να κόψει κάθε επαφή με τον αδερφό του, λόγω του ότι ήταν gay και για αυτό νιώθει τύψεις και ενοχές και δεν μπορεί να διαχειριστεί το θάνατό του. Αυτό τον οδήγησε σε μία ανεξέλεγκτη συναισθηματική-ψυχολογική κατάσταση. Ενα roller coaster που δεν έχει τελειωμό. Γίνεται θρασύς, θορυβώδης και απεχθής πράγμα που με δυσκόλεψε και με ανάγκασε πολλές φορές να ξεφύγω από τα δικά μου όρια στα πλαίσια τον προβών. Δεν με δυσκόλεψε, λοιπόν, η ομοφοβία αυτή καθ’ αυτή, αλλά οι συνέπειες που είχε στο χαρακτήρα που υποδύομαι.

-Ιωάννα, στο Burn this μιλάτε για την ομοφοβία. Η ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρα ομοφοβική. Το νιώθεις ή έχεις φτιάξει το δικό σου bubble;

Πιστεύω πως ο καθένας μας χτίζει το bubble του. Είναι απαραίτητο για να παραμένεις ψυχικά υγιής να μπορείς να επικοινωνείς με το στενό σου κύκλο. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσα να έχω για φίλο ή σύντροφο κάποιον, με τον οποίο θα έπρεπε να έρθουμε σε αντιπαράθεση για τόσο θεμελιώδη ζητήματα, όπως η ισότητα των ανθρώπων ανεξάρτητα από το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση, την καταγωγή, το θρήσκευμα, το χρώμα του δέρματος. Και φυσικά παίζει τεράστιο ρόλο το ότι δεν προέρχομαι από μία ομοφοβική οικογένεια. Και λέω τεράστιο, γιατί κανένας δε γεννιέται ούτε ομοφοβικός, ούτε σεξιστής, ούτε ρατσιστής.

Κάποιος πρέπει να σου μάθει ότι μια ομάδα ανθρώπων είναι κατώτερη σου. Στα αγνά μάτια ενός παιδιού, αρχικά όλοι είμαστε ίσοι. Μεγαλώνοντας συνήθως θα ακολουθήσει το παράδειγμα που έλαβε. Και επειδή η κοινωνία μας είναι ομοφοβική και όσο κι αν μας πληγώνει καλό είναι να το θυμόμαστε για να καταλαβαίνουμε ότι ακόμα χρειάζεται προσπάθεια, καλό θα ήταν όλοι όσοι διαμορφώνουν πρότυπα και επηρεάζουν κόσμο, να έχουν κατά νου την ευθύνη που συνοδεύει και αυτή τη δύναμη.

-Κίμωνα, νιώθεις ότι σε μια οικογένεια μπορεί ακόμη και σήμερα να κρύβουν την αλήθεια τους gay παιδιά; Πιστεύεις ότι η ελληνική οικογένεια ενίοτε δημιουργεί ασφυξία στα μέλη της;

Αν και η κοινωνία μας έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, πολλά ομοφυλόφιλα άτομα εξακολουθούν να αισθάνονται άβολα στο να ανοιχτούν στους γονείς τους για αυτό το θέμα. Αυτό βέβαια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η κουλτούρα, η θρησκεία και η προσωπικές εμπειρίες του καθένας. Προσωπικά, θεωρώ χρέος των γονιών να αποδέχονται τα παιδιά τους, ανεξάρτητα από την σεξουαλική τους ταυτότητα. Η αποδοχή ειδικά μέσα στην οικογένεια δημιουργεί ένα περιβάλλον ενθάρρυνσης και υποστήριξης. Το παιδί νιώθει ασφάλεια να εκφραστεί άφοβα πράμα που είναι απαραίτητο για την αυτοπεποίθησή του και την ανάπτυξή του ως άτομο. Δεν γίνεται οι γονείς να φορτώνουν τα παιδιά τους και να τους επιβάλλουν τις δικές τους ιδεολογίες, τα δικά τους θέλω χωρίς να σέβονται και να ακούνε τα θέλω των παιδιών τους.

-Ιωάννα, η παράσταση χτίζεται γύρω από μια απώλεια, ένα τραύμα που αλλάζει τις ζωές των ηρώων. Το έχεις νιώσει ποτέ;

Μια μεγάλη απώλεια δεν γίνεται να μη σου αλλάξει τη ζωή. Το σοκ, το πένθος, η διαχείρισή της απώλειας αλλά και η υπενθύμιση του ότι αυτή η ζωή έχει ένα τέλος είναι αρκετά τραυματικά ώστε να σε οδηγήσει σε έναν προσωπικό απολογισμό και ανακατεύθυνσης της ζωής σου. Μακάρι αυτό να λειτουργεί ευεργετικά ώστε να σε κάνει να χαίρεσαι την κάθε στιγμή και να σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ζωντανός. Παρόλαυτα, επειδή το πένθος είναι ίσως από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κανείς, δεν θέλω να το φορτίσω με μία ενδεχομένως «τοξική» αισιοδοξία. Ο καθένας χρειάζεται τον χρόνο και τον τρόπο του για να ανταπεξέλθει.

-Κίμωνα, πιστεύεις ότι ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου καταλυτικά;

Ένα τραυματικό γεγονός όπως η απώλεια ενός συγγενή συνήθως έχει σοβαρές, βαθιές επιπτώσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Νιώθεις ανασφαλής και ευάλωτος, χάνεις την αίσθηση της σταθερότητας. Οι προτεραιότητες σου και ενδεχομένως και οι στόχοι σου αλλάζουνε. Ακόμα και η αίσθηση του χρόνου αλλάζει. Μιλώντας, δυστυχώς, από προσωπική εμπειρία συνειδητοποίησα ότι το πένθος είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Μπορεί όμως να αποτελεί μία ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό και αυτογνωσία. Μία ευκαιρία για να εξετάσεις ξανά της αξίες και τους στόχους της ζωής πράγμα που μπορεί να σε οδηγήσει σε μία προσωπική ανάπτυξη και βελτίωση.

-Ιωάννα και Κίμωνα, κάνετε πρεμιέρα στις 14/2. Πες μου μια ιστορία αγάπης που σε έχει συνεπάρει/συναρπάσει πραγματική, κινηματογραφική ή μυθιστορηματική.

Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Μου βάζεις πολύ δύσκολα! Σχεδόν ολόκληρη η θεματολογία της τέχνης έχει να κάνει με τον έρωτα. Και υπάρχουν άπειρες ιστορίες αγάπης που με έχουν συγκινήσει και με κάνουν ακόμα να πιστεύω στο ρομαντισμό. Μία τέτοια ιστορία αγάπης ελπίζουμε κι εμείς να βιώσει ο θεατής που θα έρθει να δει την παράσταση μας. Μέσα από την αλήθεια με όλη την ομορφιά αλλά το φόβο και την αδυναμία απέναντι στον έρωτα που έρχεται και σε παρασύρει.

Κίμων Κουρής: Πάντα με συγκινούσε η ιστορία αγάπης στην ταινία Forrest Gump. Για μένα ήταν πολύ ο ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης. Γνωριστήκανε μικρά παιδιά ,αγαπηθήκανε και έκτοτε για τον Forrest ήταν η μοναδική του αγάπη, το κορίτσι του. 

-Κίμωνα, πόσο μπορεί να μας μετακινήσει η δύναμη του έρωτα;

Ο έρωτας είναι τόσο δυνατό συναίσθημα που πολλές φορές μπορεί να μας απογειώσει, αλλά να μας προκαλέσει ακόμα και φόβο ακόμα και φόβο. Μας κάνει να αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας και επηρεάζει τις αποφάσεις μας. Όπως γίνεται και στο έργο μας άλλωστε. Δύο χαρακτήρες που προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς κόσμους ερωτεύονται τόσο ξαφνικά και ανεξήγητα, που τους είναι αδύνατον να ελέγξουν αυτό που τους συμβαίνει. Ρισκάρουν πιστεύοντας ότι ο έρωτας θα τους δώσει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουν προκλήσεις και δυσκολίες που δεν θα κάνανε υπό άλλες συνθήκες.

-Ιωάννα, έχεις κάνει πολλά σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Ποιο θυμάσαι με αγάπη και σε ποιο θα ήθελες να έχεις παίξει; Υπάρχει κάποιος ρόλος που αρνήθηκες και το μετάνιωσες;

Θα ακουστεί ίσως κλισέ, αλλά σχεδόν όλες τις θυμάμαι με αγάπη. Και τις έκανα και όλες με αγάπη. Και, ευτυχώς, αυτή η αγάπη και η λαχτάρα που έχω για τη δουλειά μου παραμένει! Ακόμα και σε κάποια δουλειά που ίσως μετά κατέληξα ότι δεν είναι το είδος που θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω είχα την ευτυχία να δουλέψω με τρομερά αξιόλογους συνεργάτες και με έφερε κι ένα βήμα πιο κοντά στο να καταλάβω εγώ πώς θέλω να υπάρχω σε αυτό το χώρο.

Φυσικά υπήρχαν και πολλές δουλειές που «ζήλεψα» και θα ήθελα να έχω παίξει. Το Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και το Milky Way του Βασίλη Κεκάτου, θεωρώ ότι ήταν διαμάντια των τελευταίων τηλεοπτικών σεζόν. Όπως επίσης και ο κόσμος που δημιούργησε και η Ασημίνα Προέδρου στην ταινία Πίσω από τις θημωνιές. Και μπορώ να αναφέρω και πάρα πολλές παραστάσεις.

Όσο για τους ρόλους που αρνήθηκα, μου έχει μείνει μία θεατρική πρόταση που είχε έρθει όσο ήμουν στην Αμερική και μου ήταν πολύ δύσκολο το όχι, αλλά έπρεπε να αφιερώσω χρόνο σε αυτό το νέο περιβάλλον που είχα πάει και έπραξα αναλόγως. Δεν θα αναφέρω την παράσταση γιατί δεν έχει νόημα εφόσον δεν συμμετείχα.

-Κίμωνα, πόσο κουραστική είναι η καθημερινότητα των ηθοποιών που παίζουν σε σίριαλ και θέατρο;

Πάρα πολύ! Αλλά είναι και κάπως αλαζονικό να γκρινιάζεις για κάτι που αγαπάς, οπότε απλά προσπαθώ να τα βγάλω πέρα παραμένοντας υγιής και δημιουργικός.

Ιωάννα και Κίμωνα, σας ενοχλούν οι ερωτήσεις για την προσωπική σας ζωή. Γιατί; Τις κάνουμε λάθος και παρεμβατικά ή απλά σας τρομάζει η αναγνωρισιμότητα;

Κίμων Κουρής: Πραγματικά, δεν βρίσκω το λόγο να αναφέρω το οτιδήποτε προσωπικό σε μία συνέντευξη. Θεωρώ ότι ορισμένα θέματα είναι ιδιωτικά και καλό θα ήταν να αποφεύγονται να συζητούνται. Τις περισσότερες φορές δεν γνωριζόμαστε προσωπικά με τον δημοσιογράφο και σίγουρα δεν γνωρίζομαστε με το κοινό στο οποίο απευθύνεται κάθε φορά η συνέντευξη. Οπότε, το βρίσκω κάπως λογικό να μην θέλει κάποιος να μιλήσει για πιο προσωπικά θέματα.

Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Όπως σου είπα και νωρίτερα, δεν μπορώ να ελέγξω εγώ τι θα ενδιαφέρει τον κόσμο, μπορώ όμως να το τροφοδοτήσω ή όχι ανάλογα με το ποιο είναι το δικό μου κριτήριο. Και ούτε θα πω σε κάποιον πώς να κάνει τη δουλειά του. Αλλά μπορώ να συμφωνώ ή να διαφωνώ. Όπως εσύ ορίζεις τις ερωτήσεις που θα μου κάνεις, έτσι κι εγώ μπορώ να ορίσω τον τρόπο που θα τις απαντήσω και μέχρι που νιώθω άνετα να εμβαθύνω. Η κάθε κουβέντα προϋποθέτει έναν αμοιβαίο σεβασμό. Νομίζω ότι απλώς λειτουργώ ανθρώπινα. Το ότι κάποιος είναι αναγνωρίσιμος λόγω επαγγέλματος δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο, ελπίζω δηλαδή. Εγώ πάντως θέλω να με θεωρώ άνθρωπο και όχι προϊόν.

-Ιωάννα, αν είχες τη δυνατότητα να σβήσεις κάποια πράγματα που εμφανίζονται όταν πατάς το όνομα σου στο Google, θα το έκανες;

Δεν τα βάζεις εύκολα με τη Google! Παρ’ όλ’ αυτά, το παραδέχομαι με έβαλες στον πειρασμό να δω ποιες είναι οι δημοφιλείς αναζητήσεις σε σχέση με το όνομα μου. Δεν ξέρω αν θα έμπαινα στη διαδικασία να σβήσω κάτι εκτός κι αν ήταν ανακριβές ή αναληθές. (Ναι, μπορούν να γραφτούν και ολόκληρα άρθρα με εντελώς αναληθή γεγονότα!). Ίσως να ήθελα να μην υπάρχει τόσο έντονα η περιέργεια για κάποια που είδα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω αυτό.

Μου έκανε εντύπωση όμως που η μέσα σε αυτές ήταν «Ιωάννα Τριανταφυλλίδου έγκυος!». Η κοινωνική πίεση που λέγαμε ή απλώς κουτσομπολιό; Πάντως, μάλλον τελικά δεν το περιμένουν μόνο οι γονείς μου (χαχα)!

-Ποστάρεις συχνά φωτογραφίες από τη ζωή σου στην Καλιφόρνια. Σου φαίνεται σαν μια προηγούμενη ζωή, σου λείπει, σε κοιτάς και νιώθεις χαρούμενη που έψαξες το δικό σου αμερικανικό όνειρο;

Πόσταρα όσο ήμουν εκεί και όποτε πηγαίνω και είναι όντως κομμάτι της καθημερινότητας μου. Δεν κάνω ινσταγκραμικό μνημόσυνο στις ημέρες που έζησα εκεί. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήρθε όταν λόγω Covid παρέλυσε και όλος ο πλανήτης. Οπότε από τη μία, ναι, μου φαίνεται σαν να είναι μια προηγούμενη ζωή αλλά δεν ξέρω αν είναι λόγω της επιστροφής ή λόγω του Covid. Γενικώς,  είναι λίγο σαν οι ζωές που ζούσαμε προ covid να ανήκουν σε μια άλλη σφαίρα, όχι; Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο όνειρο όταν πήγα, ήθελα να έχω αυτή την εμπειρία και υπάρχουν πράγματα που μου λείπουν αλλά και πράγματα που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω. Χαίρομαι που άκουσα τον εαυτό μου και για να πάω και για να γυρίσω. Από δω και πέρα ποιος ξέρει τί μας επιφυλάσσει η ζωή; 

-Σήμερα, λίγες ώρες πριν τη πρεμιέρα σας, νιώθεις ωραία που είσαι στην Αθήνα, είσαι ηθοποιός κι αυτή είναι η πορεία σου;

Ιωάννα Τριανταφυλλίδου: Σήμερα, λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα, σκέφτομαι μόνο την πρεμιέρα! Και νιώθω και άγχος και ενθουσιασμό και ανυπομονησία για να μοιραστούμε με τον κόσμο την ιστορία μας! Και νιώθω ευγνώμων που μπορώ και ακολουθώ το επάγγελμα που με γεμίζει και συναντιέμαι και τόσο υπέροχους συνεργάτες και μας δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με το κοινό μέσα από αυτό.

-Κίμωνα, θα ξαναδώ το Daisy Jones & The Six για να σε εντοπίσω στο επεισόδιο της Ύδρας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Αφού ήρθαν και με πήραν από το σπίτι μου, πήγαμε σε ένα κτίριο στο κέντρο της Αθήνας στον τελευταίο όροφο, με θέα όλη την πόλη. Ήμασταν σε ζωντανή σύνδεση με Λος Άντζελες με κάποιους από τους παραγωγούς της σειράς και μπροστά μου είχα το κείμενο μου πάνω στο οποίο υπήρχε ένα καρτελάκι με το όνομά μου. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν η Riley Keough, πρωταγωνίστρια της σειράς και εγγονή του θρυλικού Elvis Presley. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν το πίστευα! Και όλα αυτά ήταν μόνο η πρόβα! Τα γυρίσματα έγιναν στο νησί της Ύδρας σε συνθήκες γυρισμάτων άκρως επαγγελματικές, ταξιδεύοντας μας κανονικότατα στη δεκαετία των 70’s όπου και διαδραματιζόταν η σειρά. Μοναδική εμπειρία!

Info: Burn this του Λάνφορντ Γουίλσον. Σκηνοθεσία Νάντια Κοντογεώργη. Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή, από τις 14 Φεβρουαρίου (Τετάρτη έως Κυριακή). Εισιτήρια εδώ. Παίζουν (αλφαβητικά): Κίμωνας Κουρής – Πέιλ, Μάριος Σαραντίδης – Λάρρυ, Ιβάν Σβιτάιλο – Μπάρτον, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου – Άννα.