Η ιστορία της Γωγώς Βασιλάκου με τον καρκίνο του μαστού έχει (και) πολλά γέλια

Δώσαμε ραντεβού στο Μετς, στην Αναπαύσεως. «Μου αρέσει που θα τα πούμε εδώ. Εδώ μεγάλωσα, εδώ μένουν ακόμα οι γονείς μου. Νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου». Από το τέλος και πάλι. Η Γωγώ Βασιλάκου είναι ένας από τους πιο γελαστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ακόμα κι όταν η συζήτηση φτάνει στο κεφάλαιο «καρκίνος του μαστού».

«Πάντα γελαστή και δυνατή, έτσι ήμουν μια ζωή, έτσι ήμουν και στην αρρώστια μου», θα μου πει και θα προσθέσει «πάντα υποβαθμίζω τα σοβαρά».

Γνώρισα τη Γωγώ Βασιλάκου μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram. Τυχαία έφτασα σε εκείνη. Τύχη μεγάλη να τη γνωρίσω.

«Τα ξυρίσαμε γιατί πέφτανε τούφες παντού. Το διασκεδάσαμε κιόλας είναι εμφανές. Ούτως ή άλλως, η ζωή είναι μια πλάκα» γράφει στη λεζάντα του βίντεο στο οποίο ο άντρας της τής ξυρίζει τα μαλλιά.

Ο καρκίνος μπαίνει στη ζωή της το 2020. «Δεν έχεις τίποτα, ανά πάσα στιγμή μπορείς να τα χάσεις όλα. Να πολεμάς, αυτό έχει σημασία».

Η Γωγώ Βασιλάκου διηγείται την ιστορία της

«Τον Ιανουάριο του 2020, ξημερώματα Κυριακής, ήμουν στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση. Ακούμπησα το στήθος μου κι έπιασα κάτι πολύ μικρό, σαν το κεφαλάκι της πινέζας. Είμαι ένας τυπικός άνθρωπος και έκανα κάθε χρόνο τις γυναικολογικές εξετάσεις που έπρεπε, δεν υπήρχε τίποτα. Πιάνοντας αυτό το πολύ μικρό στο στήθος μου, αμέσως ένιωσα κάτι περίεργο. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και του είπα: ”Νίκο, κάτι πιάνω”. 

Την επόμενη κιόλας ημέρα πήγα κι έκανα υπέρηχο. Μου είπαν πως δεν φαίνεται να είναι κάτι αλλά να το δούμε ξανά σε 5-6 μήνες. Το είχα στον νου μου συνέχεια. Το έπιανα και καταλάβαινα ότι μεγαλώνει. Πηγαίνω στον γυναικολόγο μου για το καθιερωμένο τεστ ΠΑΠ και με την ευκαιρία του το δείχνω.

”Δεν φαίνεται κάτι στην αφή, αλλά να κάνεις μια μαστογραφία”, μου είπε. Ξεχνάω τον υπέρηχο που θα έκανα σε 6 μήνες και κλείνω ραντεβού για μαστογραφία. Ήμουν 39 ετών. Δεν είχα ιστορικό. Η γνωμάτευση ανέφερε πως δεν υπάρχει κάτι ανησυχητικό. 

Συνεχίζω να το πιάνω και να το νιώθω να μεγαλώνει. Ιούνιο έκανα τη μαστογραφία, Σεπτέμβριο ήταν πια ξεκάθαρο πως είχε μεγαλώσει. Έβγαινε έξω από το μαγιό. 23 Οκτωβρίου πηγαίνω σε μια φίλη μου γιατρό για υπέρηχο. Μόλις με ακουμπάει σοκάρεται. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Της είπα ”Ευγενία, μην στεναχωριέσαι, όλα καλά θα πάνε”.

Ήταν τεράστιο. Δεν μπορούσε ούτε να με κοιτάξει. Ήμασταν έτοιμες να πάμε για γυμναστική και μου λέει: ”Γωγώ, πήγαινε σπίτι σου, άλλαξε να πάμε για βιοψία αυτή τη στιγμή”. Παρασκευή μεσημέρι μου πήραν δείγμα, το απόγευμα ήξερα ότι είναι καρκίνος. 

Δεν ταράχτηκα γιατί εγώ το ήξερα. Το έπιανα και το ‘ξερα οπότε όταν ήρθε και η επίσημη διάγνωση, 10 μήνες μετά, δεν έπεσα από τα σύννεφα. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η ιστορία μου. 

Η μοίρα μου ήταν να μου συμβεί έτσι όπως μου συνέβη.

Η φίλη μου η γιατρός με βοήθησε πάρα πολύ με τις διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθηθούν. Κάνω και τη δεύτερη βιοψία και ξέρω πια τι καρκίνος είναι ακριβώς. Επιθετικός καρκίνος που έδινε μεταστάσεις. Τρίτο στάδιο, είναι από 0 έως 4. Ο δικός μου καρκίνος έχει πολλές θεραπείες, αρκεί να τον προλάβεις. 

Ξεκίνησα με χημειοθεραπείες προκειμένου να μικρύνουν οι τρεις όγκοι που είχα. Από τη δεύτερη χημειοθεραπεία οι γιατροί δεν έπιαναν τίποτα κι όμως ήταν εκεί. Στη βιοψία που έκανα μετά το χειρουργείο φάνηκε ότι είχα ακόμη. Από την αρχή έκανα ανοσοθεραπεία και μετά το χειρουργείο ακολούθησαν 12 ακόμα χημειοθεραπείες και σήμερα παίρνω κι ένα χάπι χημειοθεραπείας για να προλάβω ενδεχόμενη μετάσταση.

Η πρώτη χημειοθεραπεία ήταν η πιο δύσκολη. Τα έπαθα όλα. Δεν μπορούσα να περπατήσω, δεν μπορούσα να κατέβω από το κρεβάτι, πονούσαν τα κόκκαλά μου, οι μύες μου, έκανα διάρροια, γέμισα σπυράκια, έτρεχαν τα μάτια μου, μάτωνε η μύτη μου. 

Έπιασα τον άντρα μου να κλαίει κρυφά γιατί δεν με είχε δει ποτέ ξανά σε τέτοια κατάσταση. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη, αλλά ήταν η μόνη δύσκολη. Οι πρώτες έξι χημειοθεραπείες ήταν βασανιστικές, αλλά νομίζω πως εκεί ήταν που μου γύρισε το μυαλό.

Έκανα γονιδιακό έλεγχο και δεν ήταν κληρονομικός. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα, δεν είχα κάνει εξωσωματικές, δεν είχα πάρει φάρμακα, γυμναζόμουν συνέχεια, ήμουν πάρα πολύ νέα. Μου είπαν οι γιατροί ”είσαι η περίπτωση που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά”. Μου γύρισε το μυαλό, γιατί δεν συνέτρεχε κανένας λόγος και ήμουν χάλια.

Μετά από 21 ημέρες έκανα τη δεύτερη χημειοθεραπεία και ήξερα τα συμπτώματα και τα περίμενα. Περνάει η πρώτη μέρα, περνάει και η δεύτερη κι αντί να νυστάζω και να είμαι κουρασμένη, είχα μια φοβερή ενέργεια. Ξεκίνησα να κάνω γυμναστική και συνέχισα να κάνω καθ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών. Εννοείται υπήρχαν ημέρες που έπεφτα, αλλά δεν πονούσαν τα κόκκαλά μου, όπως στην πρώτη που έκανα πέντε λεπτά να φτάσω από το κρεβάτι στο μπάνιο. Το δέρμα μου ένιωθα ότι καίγεται. 

Η πιο ψύχραιμη από όλους ήμουν εγώ. ”Αν εσείς κλαίτε και λέτε αχ Παναγία μου σημαίνει πως το πράγμα έχει τελειώσει. Είμαι εδώ και το παλεύω”, είπα στους δικούς μου. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο καθένας που αρρωσταίνει είναι πως δεν πρέπει να τα παρατάει και να πολεμάει, να πηγαίνει παρακάτω.

Αποφάσισα να ανεβάζω βίντεο και φωτογραφίες στο Instagram. Δεν ήθελα και δεν θέλω ο κόσμος να με λυπάται, θέλω να δουν πώς ένας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του ακόμα και κατά τη διάρκεια των θεραπειών και μετά.

Φωτογραφίες και βίντεο τραβούσα γιατί τελικά δεν ξέρεις αν θα ζήσεις και ήθελα να τα έχουν τα παιδιά μου. Τα ήθελα και για να βλέπω εγώ πόσο αλλάζω και πώς θα το αντιμετωπίσω. Ήθελα να με θυμάμαι γιατί ξεχνάς πάρα πολλές στιγμές.

Το πιο βασικό ήταν πως αν δεν τα καταφέρω, τα παιδιά μου να δουν ότι η μαμά τους ήταν μαχήτρια και να μάθουν μέσα από τη δική μου ιστορία να είναι δυνατά και να μην τα παρατάνε. Τώρα συγκινούμαι, τότε δεν έκλαψα ποτέ για ‘μενα.

Δεν με λυπήθηκα και ποτέ δεν είπα γιατί να το πάθω εγώ αυτό. Και το λέω αυτό, ενώ έχασα τόσους μήνες με λάθος διάγνωση. 

Έκανα ολική μαστεκτομή στον αριστερό μαστό γιατί ήταν διάσπαρτοι οι όγκοι. Έκανα ακριβώς ό,τι μου είπαν οι γιατροί. Προφυλακτικά, αφαίρεσα και τον δεξιό μαστό. 

Ο γιατρός μου είπε πως τα μαλλιά μου θα πέσουν σίγουρα οπότε πήγα και τα έκοψα κοντά για αρχή. Είχαμε πάει να φάμε και είπα στα παιδιά ότι θα πάω να κουρευτώ και θα τα κάνω κοντά. ”Να μην βγαίνεις από το σπίτι μαμά, θα είσαι χάλια”, μου είπε ο γιος μου. Κουρεύτηκα και γύρισα σπίτι. ”Τέλεια τα μαλλιά σου μαμά”, είπαν και τα δύο. Τους εξήγησα ότι έχω καρκίνο και ότι θα μου πέσουν τα μαλλιά από τις θεραπείες. Ήξεραν από την πρώτη στιγμή. 

Όταν μου ξύρισε τα μαλλιά ο άντρας μου είχαμε γελάσει πάρα πολύ. Κάποια τα περάσαμε πολύ ωραία γιατί κι εγώ δεν ντρεπόμουν. Ο γιος μου ήταν πολύ μικρούλης και ντρεπόταν για ‘μενα και ήθελε όταν με έβλεπαν οι φίλοι του να φοράω σκουφί.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν ντρέπομαι που με κοιτάνε στον δρόμο, γιατί δεν φόρεσα ποτέ περούκα. Πήρα απόφαση ότι έχω καρκίνο, θα κάνω χημειοθεραπείες και θα μου πέσουν τα μαλλιά. Δεν με ενδιέφερε.

Κι αυτό που θέλω να πω σε όσες γυναίκες αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα είναι πως πρέπει να ξεχάσουν τι ήταν πριν γιατί θα τα χάσουν όλα και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Πρέπει να βάλουν στο μυαλό τους πως δεν χρειάζεται να ασχολούνται με τίποτα άλλο πέρα από το να γίνουν καλά. Δεν πρέπει να τους νοιάζει τίποτα άλλο. 

Κράτησα τη ρουτίνα μου, την καθημερινότητά μου και με βοήθησε πολύ. Συνέχισα τη ζωή μου και κάποιες ημέρες της εβδομάδας πήγαινα για χημειοθεραπεία. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αλλάζει η ζωή. Όλα περιστρέφονται γύρω από γιατρούς και νοσοκομεία, δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις και να πεις. Το να διατηρείς όμως συνήθειες της παλιάς σου ζωής είναι βοηθητικό.

Πιστεύω πολύ στη μοίρα. Τη ζωή σου την περνάς όπως σου αρέσει. Την αρχή και το τέλος τα έχει αποφασίσει άλλος. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα πεθάνω. 

Θα ήθελα να πω κάτι σε όλες τις γυναίκες. Να μην αμελούν τις εξετάσεις τους. Να πηγαίνουν να τις ψηλαφήσει χειρουργός μαστού ή ογκολόγος. Αυτό ήταν το λάθος μου. Δεν το ήξερα και δεν το έκανα. Αν το είχα κάνει, ενδεχομένως, να είχα γλιτώσει από όλα όσα πέρασα». 

Μπορεί στιγμιαία να αισθάνεσαι πως ο καρκίνος σου τα παίρνει όλα, στην πορεία καταλαβαίνεις πως μετά κανείς δεν μπορεί να σου πάρει τίποτα.