Η Κατερίνα Καραβάτου πήρε την πρώτη δουλειά της από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Από ένα λάθος της
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ NATU RESTAURANT.
- 1 ΙΟΥΝ 2023
Το γράφει ο Ελύτης. «Για αλλού, για αλλού ξεκίνησα». Και πάλι ο Ελύτης. «Δεύτερη ζωή δεν έχει». Με αυτούς τους στίχους στο μυαλό, έβγαλα το κασετοφωνάκι από την τσάντα μου. Πάτησα το record. Η Κατερίνα Καραβάτου βρισκόταν απέναντί μου. Πριν το record καταφέραμε να χτίσουμε τη μεταξύ μας οικειότητα. Την οικειότητα δύο αγνώστων που όμως τους επιτρέπει να ανοίξουν κεφάλαια και να μοιραστούν στιγμές από τη ζωή τους.
Η Κατερίνα Καραβάτου μού επέτρεψε να κρυφοκοιτάξω στο μέσα της και μου μίλησε με ειλικρίνεια και ευθύτητα για την τηλεόραση, για την πρόταση από τον ΣΚΑΪ να αναλάβει την παρουσίαση του My Style Rocks, για την ανάγκη μιας ολικής επαναφοράς, για τις απώλειες, για τα αναγκαία ξεσκαρταρίσματα που άργησαν, αλλά και για το πώς πήρε την πρώτη της δουλειά από τον ίδιο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, ο οποίος καθόταν στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου που οδηγούσε εκείνη. Μην ρωτάς, θα σου διηγηθεί την ιστορία εκείνου του βροχερού πρωινού στην Τσιμισκή και θα καταλάβεις πώς από εκείνη τη στιγμή έφτασε στο σήμερα και στον ΣΚΑΪ με το My Style Rocks. Μια πρόταση που την ξάφνιασε, την οδήγησε σε μονοπάτια νέα κι ένα «ναι» που τελικά βγήκε μόνο σε καλό (της). Σπουδαίο πράγμα να χαρακτηρίζεις με την προσωπικότητά σου ένα τηλεοπτικό προϊόν, ανεξαρτήτως πλαισίου.
«Όπου κι αν κινούμαι, είτε είμαι με τα παιδιά μου στο σπίτι μας, είτε χαλαρά με τους φίλους μου, είτε στον επαγγελματικό μου χώρο, θέλω να παραμένω ο άνθρωπος που ξέρω ότι είμαι. Ο άνθρωπος που ήθελαν να γίνω οι γονείς μου και αποφάσισα ότι θα ήθελα να συνεχίσω και να είμαι». Ένας άνθρωπος με ευγένεια αληθή, λόγο μεστό και νοιάξιμο μαμαδίσιο.
Η Κατερίνα Καραβάτου στο LadyLike.gr
-Η μητρότητα δημιούργησε άλλους κώδικες στο πώς αντιλαμβάνεστε τον κόσμο; Αφορμή η «μητρική προσέγγιση» που έχετε στο My Style Rocks.
Είναι έτσι ακριβώς. Μου το λένε όλα τα κορίτσια. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε για το πρότζεκτ, η παραγωγή μού είχε πει «εσύ είσαι με το μέρος των κοριτσιών». Οι διαγωνιζόμενες ήταν και είναι ένα κομμάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ να προσεγγίσω και να προσέξω. Η Αέλια είναι 12 ετών, η πιο μικρή παίκτρια που έχουμε στο My Style Rocks είναι μόλις 19, έχει 7 χρόνια διαφορά από το παιδί μου. Έχουμε κάνει ακόμα και μαθήματα γραμματικής στο πλατό. Αυτό είναι σίγουρα κατάλοιπο από τη μητέρα μου. Φυσικά, πάντα με ευγένεια και σεβασμό. Πιστεύω πολύ στην ευγένεια. Θα πρόσθετα την αγένεια στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Έχω διαρκώς στο μυαλό μου ότι αυτοί είναι άνθρωποι που ναι μεν έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους να συμμετέχουν σε κάτι που τους ενδιαφέρει, όμως είναι και άνθρωποι που συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό κι αυτή η συνθήκη έχει στρες, αγωνία, ισχυρά θέλω, ματαιοδοξία, φιλοδοξία. Είμαι πολύ προσεκτική μαζί τους και με χαροποιεί το γεγονός ότι έρχονται δίπλα μου και με κοιτούν στα μάτια και περιμένουν να τους δώσω κουράγιο, περιμένουν να τους πω ένα αστείο για να τις χαλαρώσω, περιμένουν να τους πω ότι θα τα πάνε καλά. Όλο αυτό με γεμίζει με πολύ όμορφα συναισθήματα. Είμαι βέβαιη πως έχει παίξει ρόλο ότι είμαι μητέρα και μπαίνω σε αυτόν τον ρόλο ούτως ή άλλως. Το ήθελα να γίνει. Θέλω και να περνάμε καλά και να κρατάμε τις ισορροπίες και να είμαστε αξιοπρεπείς.
-Η πρόταση για το My Style Rocks σάς ξάφνιασε;
Ξαφνιάστηκα πολύ γιατί συζητούσα -ναι μεν άλλα πράγματα από αυτά που έκανα- αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ να μου προταθεί η παρουσίαση της συγκεκριμένης εκπομπής. Είπα «μισό λεπτό, για να μου το λένε πρέπει να τους ακούσω». Από μόνη μου δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ. Να, ακόμα ένα πράγμα που έπρεπε να αναθεωρήσω. «Γιατί δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ;» Γιατί υπάρχουν στεγανά. Γιατί ο καθένας χαράσει μια πορεία και μετά προσδιορίζεται από αυτή. Κατάφερα να μην αυτοπροσδιοριστώ. Σκεφτόμουν ότι ήθελα να κάνω κάτι άλλο πάρα πολύ έντονα, να δοκιμαστώ σε κάτι διαφορετικό, αλλά ακόμα και για μένα δεν ήταν σαφές ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το διαφορετικό. Το διαφορετικό θα ήταν να φύγω από το στιλ των εκπομπών που μέχρι τότε παρουσίαζα, live ψυχαγωγικές εκπομπές. Ήξερα ότι ήθελα την αλλαγή. Και να που ήρθε και είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση.
-Δώσατε μια γρήγορη απάντηση;
Είπα «θα το κάνω». Το είπα πολύ γρήγορα, σε σχέση με τα δικά μου δεδομένα. Μου πήρε κάποιες μέρες να το σκεφτώ, αλλά όσο περνούσαν οι ώρες, πήγαινα προς στο «ναι» κι όχι προς το «όχι». Και μου βγήκε σε πάρα πολύ καλό. Είδα και έμαθα μια διαφορετική τηλεόραση. Βάδισα σε μονοπάτια που δεν ήξερα και δούλεψε το μυαλό μου διαφορετικά. Κι αυτό είναι το καλύτερό μου.
-Βρεθήκατε εκτός πλαισίου.
Τελείως εκτός πλαισίου. Εντελώς εκτός πλαισίου σε όλα. Καταρχάς όλοι μου οι συνεργάτες είναι διαφορετικοί, κάτι που δεν συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Βρέθηκα σε έναν νέο χώρο, σε ένα καινούργιο περιβάλλον, σε ένα πρότζεκτ που δεν το ήξερα.
«Ήταν για μενα ολική επαναφορά την οποία πραγματικά είχα πολλή ανάγκη».
Προσπάθησα να μην αφήσω δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο. Και είμαι κι ένας άνθρωπος που δεν κάνει εύκολα αλλαγές, μου αρέσει η ασφάλεια.
-Ασφάλεια σε αυτόν τον χώρο;
Θέλω να νιώθω ασφάλεια σε αυτόν τον χώρο που είναι δύσκολο να αισθάνεται κανείς ασφαλής. Μου είναι σημαντικό να δημιουργώ τη δική μου ασφάλεια. Αυτή η στάση μου κατευθύνεται και προς τα κορίτσια στο My Style Rocks και το νιώθουν κι εκείνα, μου το λένε. Και να σου πω και κάτι ακόμα που δεν περίμενα; Επί της ουσίας έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον κόσμο από την επαφή μου με τα κορίτσια στο παιχνίδι. Πώς σκέφτονται; Γιατί σκέφτονται έτσι; Τι τις έχει κάνει να πάρουν μια απόφαση; Τι είναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους όταν κάνουν μια συγκεκριμένη επιλογή; Έχω διαρκώς αυτές τις σκέψεις και με βοηθούν στη δουλειά μου, αλλά και στη ζωή μου. Με βοηθούν στη σχέση μου με τον εαυτό μου, αλλά και στη σχέση μου με τα παιδιά μου. Έκανα πολλές διαφορετικές ερωτήσεις στην Αέλια, από τότε που ξεκινήσαμε στο My Style Rocks, για να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο της. Αν κι έχω μια στενή σχέση με την κόρη μου, πάντα υπάρχει χώρος για να μάθεις περισσότερα.
-Ποιος να το φανταζόταν ότι αυτή η επιλογή θα είχε τόσο πίσω κείμενο;
Για μένα έχει πάρα πολύ, αλλά είμαι κι ένας άνθρωπος που τα ψάχνει πολύ τα πράγματα, τα αναλύει. Στις εκπομπές που παρουσίαζα μέχρι τώρα είχα να κάνω με ανθρώπους που γνώριζα -κι όλοι γνώριζαν- τις περισσότερες φορές. Τώρα, είχα να κάνω με ένα «πρωτόλειο υλικό» και έχει πολύ ενδιαφέρον. Περνάμε πολλές ώρες μαζί. Στα εύκολα και στα δύσκολα κι αυτό βγάζει πράγματα στην επιφάνεια, τα οποία δεν μπορούν ποτέ να είναι προκαθορισμένα. Ούτε μπορείς να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις, ούτε και πώς εσύ θα αντιδράσεις. Τσεκάρεις και τα δικά σου όρια. Τι από αυτά που πιστεύεις ισχύει στα αλήθεια; Τι από όσα πιστεύεις για τον εαυτό σου δεν πρόκειται να παραβείς ούσα σε μια τέτοια συνθήκη;
-Και ποιο ήταν αυτό τελικά; Πού δεν έγινε ποτέ έκπτωση;
Στην ευγένεια, 100%. Στους τρόπους, ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν τρόποι. Υπήρξαν στιγμές που ήταν ακραίες μέσα στον δικό μας κόσμο. Σε αυτές τις στιγμές πρέπει να ξέρεις τον τρόπο να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που έμαθα στο My Style Rocks. Χρειάζεται να είσαι προσεκτική. Οι άνθρωποι χρειάζονται προσοχή.
-Μιας και μιλήσαμε για στεγανά. Βάλατε ποτέ όριο στον εαυτό σας; Ταμπέλα «φτάνω μέχρι εκεί και παραπέρα δεν πάω;»
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Παλιότερα ήμουν έτσι. Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια και σε μια κοινωνία (στη Θεσσαλονίκη) με πάρα πολλά «πρέπει» και πάρα πολλά στεγανά. Μεγάλωσα με δυο γονείς εκπαιδευτικούς οι οποίοι είχαν την ευθύνη των πράξεων και των λόγων τους. Αυτό αυτομάτως το μαθαίνεις στο παιδί σου, χωρίς καν να του το πεις. Το παιδί βλέπει και πράττει. Είμαι βέβαια ένας άνθρωπος άλλος από τη μαμά και τον μπαμπά μου κι αυτό άρχισα να το συνειδητοποιώ μεγαλώνοντας, και μεγαλώνοντας αρκετά. Δεν είχα πλήρη αίσθηση του εαυτού μου, ακόμα και μέχρι το πανεπιστήμιο μπορώ να πω.
«Άρχισα να πετώ ”πρέπει” στα οποία δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω. Χωρίς εξάρσεις διότι αυτοί οι δύο άνθρωποι παρόλο που δεν υπάρχουν πια, υπάρχουν μέσα μου».
-Κεφάλαιο ψυχοθεραπεία. Παραμένει θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία;
Με βοήθησε πάρα πολύ η ψυχοθεραπεία κι αν παραμένει θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία είναι κρίμα. Πήγα δύο φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μου και μου έχει κάνει πολύ καλό. Μου έχει προσφέρει ουσιαστική βοήθεια. Αισθανόμουν και πολύ ωραία όταν πήγαινα. Δεν ήταν και δεν είναι κάτι το οποίο ήθελα ή θέλω να αποκρύψω ή κομπιάζω να μιλήσω για αυτό. Η ψυχοθεραπεία ήταν αναγκαία για μένα και χαίρομαι πολύ που την έκανα. Κι όταν παραστεί ξανά ανάγκη στο μέλλον, όχι απαραίτητα σαν αυτές που με ώθησαν αυτές τις δύο φορές, θα το κάνω με θέληση, σοβαρότητα και όρεξη να πολεμήσω οτιδήποτε κακό προσπαθώντας να βγάλω οτιδήποτε καλό.
-Σας βοήθησε η ψυχοθεραπεία να περάσετε -και να διαχειριστείτε- το στάδιο της καθυστερημένης ενηλικίωσης;
Πάρα πολύ γιατί η δεύτερη φορά ήταν λίγο πριν και λίγο μετά από τον θάνατο της μητέρας μου. Όπως μου είχε πει αυτή η σοφή γυναίκα, η ψυχοθεραπεύτριά μου, «όταν χάνει κανείς τη μητέρα του, όποιες σχέσεις και να έχει με αυτή, είναι το σημείο στο οποίο ενηλικιώνεται». Και ήταν έτσι ακριβώς. Με ζόρισε και πάρα πολύ, αλλά με τη δουλειά που αποφάσισα σοβαρά να κάνω κατάφερα να είμαι σε ένα πολύ καλύτερο σημείο, σχεδόν δύο χρόνια μετά. Είναι σημαντικό να μπορούμε να προστατεύουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε να είμαστε εκεί -και όπως πρέπει- για τα παιδιά μας τα οποία έχουμε αποφασίσει να φέρουμε στη ζωή και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για αυτά.
-Με το ξεσκαρτάρισμα πώς τα πάτε;
Τώρα τελευταία καταπληκτικά. Είχα μεγάλη αδυναμία και να μιλήσω και να εκφραστώ. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καθόλου τους καβγάδες, τις φωνές.
«Έκανα για χρόνια πίσω και δεν έλεγα τα πράγματα όπως ήταν. Δεν έβαζα τα όριά μου»
Το τελευταίο διάστημα είμαι πολύ καλύτερη σε σχέση με αυτό. Είναι μια προσωπική μου νίκη. Δεν έφτασα σε αυτήν εύκολα, το μόνο βέβαιο. Μια προσωπική νίκη με απώλειες οι οποίες έφεραν στο πέρασμά τους πολλή απογοήτευση, πολύ πόνο, αλλά δεν μπορεί να γίνει ποτέ αλλιώς. Έχω υπάρξει φυγόπονη. Προτιμούσα να μην μιλάω ή να μην κάνω, προκειμένου να μην περάσω αυτόν τον πόνο και έκανα λάθος. Έπρεπε να τον περάσω τον πόνο για να μπορέσω να απελευθερωθώ. Έχω ακόμα δουλειά, αλλά έχω διανύσει δρόμο πολύ.
-Τον είδαμε κι εμείς αυτόν τον άνθρωπο. Την είδαμε αυτή την αλλαγή κατά τον αποχαιρετισμό σας στην τελευταία εκπομπή της Φωλιάς των Κου Κου.
Για μένα εκείνη ήταν μια κομβική – κομβικότατη- στιγμή. Τελείωνα μια εκπομπή, ένα μέρος της ζωής μου, πάρα πολύ σημαντικό. Έχω περάσει καταπληκτικά στη Φωλιά των Κου Κου. Καταφέραμε να κάνουμε εκείνη την εκπομπή πρώτη, ενώ δεν υπήρχε ψυχαγωγική ζώνη στο Star. Αυτό κι αν είναι τιμή μας και καμάρι μας. Του Κρατερού και δική μου κι όλης της ομάδας μας. Τι έχω καταλάβει για τον εαυτό μου; Θέλω καθαρές κουβέντες, αυτό θέλω. Για ποιο λόγο να μην λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα της διπλωματίας, ως ένα επίπεδο, όμως πρέπει να σέβεσαι τους ανθρώπους, πρέπει να τους εκτιμάς και να τους τιμάς για όσα έχουν δώσει. Πώς το κάνεις; Με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια. Όταν δεν υπάρχουν, συμβαίνουν τέτοιου είδους αποχαιρετισμοί. Όμως, ακόμα και σε αυτή τη φάση της ζωής μου, που δεν ήταν καθόλου εύκολη, συνέχισα να είμαι ευγενής χωρίς να προσβάλλω κανέναν. Καθαρή συνείδηση, ωραίο πράγμα.
-Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο, Ευρωπαϊκές Σπουδές στην Ιρλανδία με υποτροφία, Μεταπτυχιακό στο Εκπαιδευτικό Θέατρο στην Αγγλία. Έτσι, ξεκινάει η πορεία σας. Και μετά; Πώς αλλάζει τελείως ο δρόμος σας;
Όλα έχουν μια συνάφεια, μια σύνδεση. Όταν επέστρεψα από την Αγγλία έχοντας το μεταπτυχιακό μου, δεν ήξερα τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Η φίλη μου η Μελίνα μού είπε «δεν κάνεις τα χαρτιά σου για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης; Αφού από φοιτήτριες το παρακολουθούμε και μας αρέσει. Ένα δεκαήμερο είναι, έχει και καλά λεφτά». Να τα κάνω, είπα. Και τα έκανα. Είχα και μια αίσθηση, την «είχα δει λίγο» γιατί ήταν πολλές οι σπουδές μου. Είχα ένα ακαδημαϊκά γεμάτο βιογραφικό και είχα την αίσθηση ότι με καθιστά δυνατή. Πέρασα από οντισιόν. Ρώτησαν ποιος έχει Proficiency. Είχα Proficiency. Ρώτησαν ποιος έχει Sorbonne. Είχα Sorbonne, είχα τελειώσει και τη Γαλλική Φιλολογία. Ρώτησαν ποιος έχει δίπλωμα οδήγησης. Είχα δίπλωμα οδήγησης. Μείναμε δύο υποψήφιες. Πέρασα από την κριτική επιτροπή κι έφυγα.
Μετά από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο ότι επιλέχθηκα και θα συμμετέχω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Φαντάστηκα ότι θα μου έδιναν μια θέση «πολύ μεγάλη», λόγω βιογραφικού. Μου είπαν ότι με τοποθετούν στο γραφείο κίνησης. Δεν κατάλαβα τι είναι το γραφείο κίνησης και μου εξήγησαν ότι θα πηγαίνω με το αυτοκίνητο και θα παραλαμβάνω τους συμμετέχοντες από το αεροδρόμιο, θα τους οδηγώ στο Φεστιβάλ και το αντίστροφο. Πολύ ωραίο χαστούκι αυτό. Τους παρακάλεσα να με βάλουν σε ένα γραφείο να σηκώνω τηλέφωνα. Μου απάντησαν «δεν γίνεται και μάλιστα ξεκινάς με τη μετακίνηση του Προέδρου του Φεστιβάλ».
– Θόδωρος Αγγελόπουλος, σωστά;
Σωστά. Τους είπα θα με στείλετε να πάρω τον Θόδωρο Αγγελόπουλο από το αεροδρόμιο; Θα τρακάρω πουθενά και θα έχω μέσα στο αυτοκίνητο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο; Το θυμάμαι σαν τώρα. Μπήκα σε ένα Ford Mondeo. Ήμουν στην πλατεία Αριστοτέλους, έκλαιγα γιατί δεν πίστευα τι μου συμβαίνει κι έβρεχε. Πήγα στο αεροδρόμιο και γνώρισα από κοντά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τη γυναίκα του και τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, τον κριτικό κινηματογράφου. Τους χαιρέτησα, τους έβαλα στο αυτοκίνητο και είπα μέσα μου «ή ταν ή επί τας». Ο Μπακογιαννόπουλος κάθισε στη θέση του συνοδηγού και μπαίνοντας, είπε τη μαγική φράση: «όπως ξέρετε η Κατερίνα μόλις έχει γυρίσει από το Warwick». Το Warwick ήταν το Πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδαζα στην Αγγλία. Και σκέφτηκα «κοίτα ενημέρωση. Να ξέρουν τις σπουδές που έχει κάνει η οδηγός τους». Και απάντησα. «Αλήθεια, πού το ξέρετε;».
Ο Μπακογιαννόπουλος με κοίταξε και μου απάντησε «εγώ μιλάω για ένα συγγενικό μου πρόσωπο». Δεν ξαναμίλησα. Φτάναμε και κάποια στιγμή ακούγεται από το πίσω κάθισμα η φωνή του αείμνηστου του Αγγελόπουλου. «Τι έκανες εσύ παιδί μου στο Warwick;» «Παιδί μου, σου απευθύνει τον λόγο ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και θριαμβευτής των Καννών», ακούω τον Μπακογιαννόπουλο να λέει. Κι εγώ οδηγώ, βρέχει, δεν ξέρω πώς ανοίγουν οι υαλοκαθαριστήρες, η Τσιμισκή ακίνητη, μια κατάσταση τραγική. «Κατερίνα, προσπάθησε να συγκεντρωθείς», σκέφτηκα. Του είπα όλο το βιογραφικό μου.
-Φοβερή ιστορία.
Γιατί σου τη λέω αυτή την ιστορία; Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μού είπε «γιατί παιδί μου δεν σε έχουν βάλει στα προγράμματα του Πάμε Σινεμά και σε έχουν βάλει σε αυτή τη θέση;». Με αυτόν τον φαντασμαγορικό -και μαγικό- τρόπο, πήρα την πρώτη μου δουλειά από τον ίδιο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα με είχε μαζί του παντού. Αυτόν τον άνθρωπο που με έβαλε στο γραφείο κίνησης, και δεν έμαθα ποτέ ποιος είναι, δεν αξίζει να τον μνημονεύω σε όλη μου τη ζωή;
-Στο γραφείο κίνησης που δεν θέλατε με τίποτα να πατε.
Ακριβώς. Έκτοτε το έχω κανόνα κι οδηγό μου. Το λέω και στα παιδιά μου «δεν θα αφήνετε ευκαιρία ανεκμετάλλευτη». Δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε βγάλει αυτό το ελάχιστο που νομίζεις ότι κάνεις εκείνη τη στιγμή. Πήγα στο Φεστιβάλ, νομίζοντας κάτι -λάθος μου-, έφαγα το χαστούκι μου, το φχαριστήθηκα. Έτσι έπρεπε να γίνει. Κάνοντας κάτι το οποίο νόμιζα ότι είναι το τίποτα, γνώρισα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο κι αυτός κατάλαβε τι είμαι και με πρότεινε στην επόμενή μου δουλειά.
-Καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, αυτό είναι το «μάθημα» που πήρατε.
Καμία, καμία. Ακόμα κι όταν τότε απολύθηκα από τις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη που δούλευα, την επόμενη μέρα προέκυψαν τρεις ευκαιρίες. Η μία εξ αυτών ήταν να λέω τα δελτία στον Star FM τα σαββατοκύριακα, με έναν πενιχρότατο μισθό. Έτσι, γνώρισα τη διευθύντρια του ειδησεογραφικού τμήματος του σταθμού που δεν ήταν άλλη από την Κλεοπάτρα Πατλάκη. Και από εκείνο το σημείο και μετά, ήρθαμε στην Αθήνα και να ‘μαι στο σήμερα. Καταλαβαίνεις τι σκέφτηκα όταν έγινε η πρόταση για το My Style Rocks.
-Η τηλεόραση παραμένει σταθερά στις αναζητήσεις σας;
Η τηλεόραση είναι η δουλειά μου. Την κάνω 20 χρόνια και δεν έχω ασχοληθεί με κάτι άλλο. Δεν σου κρύβω ότι πολύ καιρό, χρόνια τώρα, θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα. Λόγω σημαντικών γεγονότων, τα αναβάλλω, δεν τα έχω μορφοποιήσει ώστε να μου τα ανακοινώσω και να τα προχωρήσω. Αισθάνομαι ότι θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε άλλα πράγματα, πέρα από την τηλεόραση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν την αγαπώ πάρα πολύ και δεν την απολαμβάνω. Αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτόν τον χώρο, ακόμα κι όταν ο χώρος δεν είναι πολλές φορές άνετος. Στη ζυγαριά, τα καλά είναι περισσότερα από τα άσχημα. Αυτό κρατάω για αυτό και συνεχίζω.
-Μπορεί να είστε 20 χρόνια στην τηλεόραση όμως αντιλαμβάνεστε το εφήμερο του πράγματος;
Ζω με το εφήμερο κάθε χρονιά. Και μου τα ‘λεγε ο μπαμπάς μου «μπες στο δημόσιο». Δεν έκανα ποτέ τα χαρτιά μου. Μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο. Μου αρέσει πολύ να διασκεδάζω τους ανθρώπους. Μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, παρόλο που με έχουν για κλαψιάρα.
-Τις έχετε δει, φαντάζομαι, τις φωτογραφίες με το κλάμα που κυκλοφορούν.
(Γέλια). Αυτό από μόνο του είναι αστείο. Δεν θα ξεχάσω, τα πρώτα χρόνια που είχα βγει στην τηλεόραση, είχε κυκλοφορήσει περιοδικό με φωτογραφία με λεζάντα «έκλαψε η εικόνα της Καραβάτου». Έχω γελάσει πάρα πολύ βλέποντάς με να κλαίω. Δεν με πείραξε, δεν με ενόχλησε ποτέ. Αφού έτσι είμαι, τι να κάνω. Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, με το βούρκωμα, με το κλάμα.
-Από εδώ και πέρα ποιο είναι το concept; Πού πηγαίνετε, που λέτε και στα κορίτσια στο My Style Rocks;
Πηγαίνω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Πιο καλά οχυρωμένη απ’ ό,τι παλιά όμως. Πολύ σημαντικό.
*My Style Rocks, Δευτέρα με Παρασκευή στις 18:10 στον ΣΚΑΪ
