Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι πριγκίπισσα στο σπίτι και τέρας στη σκηνή
MUA: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕΘΕΝΙΤΗ
- 13 ΔΕΚ 2023
Κοιτάζω την μπουτονιέρα της πολυκατοικίας και το μάτι μου διατρέχει γρήγορα τα ονόματα. Πουθενά το Κλέλια Ανδριολάτου. Βλέπω όμως Μπλανς Ντιμπουά. It rings a bell και γι’ αυτό παίρνω τα ρίσκα μου και το χτυπάω κι εγώ. Η Μπλανς μού ανοίγει με τις φόρμες και το ατημέλητο κοτσάκι που βολεύει όλες μας στο σπίτι. «Γεια είμαι η Κλέλια», μου λέει και αποβιβάζεται διακριτικά από το Λεωφορείο του Tennesse Williams. «Είναι από τους αγαπημένους μου ρόλους και βασικά έχει πλάκα. Γελάμε με τους φίλους μου όταν παραγγέλνουμε σουβλάκια και λέμε “χτυπήστε στην Μπλανς Ντιμπουά”».
Η Κλέλια Ανδριολάτου έχει μετακομίσει λίγους μόλις μήνες στο σπίτι που μας υποδέχτηκε. Ακόμα το διακοσμεί και αγοράζει έπιπλα και έργα τέχνης. Ξεχωρίζω μια πλαστική λεμονιά στην είσοδο του σαλονιού της: «Μου την πήρε η Έλενα (σ.σ. Χριστοπούλου). Λέει ότι είμαι η κοντούλα λεμονιά της, γι’ αυτό».
Η Κλέλια Ανδριολάτου στο σπίτι της. Μαζί της η Μπλανς, ο Εραστής και μία βούρτσα
Τρία φυτίλια βουτηγμένα στο ίδιο κερί αρωματίζουν αφειδώς το σπίτι με gingerbread, ενώ ένας πελώριος καθρέφτης διπλασιάζει το μέγεθος του σαλονιού, αλλά και την ποσότητα των λουλουδιών που απλώνονται πλάι στον καναπέ. «Έχω μια τρέλα με τα λουλούδια. Νιώθω ότι ξυπνάω για να τα φροντίσω, να τα κόψω, να αλλάξω το νερό. Είναι η χαρά μου να ξυπνήσω το πρωί να τα δω τα κεράκια μου, τους πίνακές μου. Μου αρέσει να κάνω την ατμόσφαιρά μου με τη μουσικούλα μου! Οι skiadareses είναι η εμμονή μου τον τελευταίο καιρό. Με χαλαρώνουν πολύ.»
Το πρωί η Κλέλια θα φάει το πρωινό της (φρυγανιές χωρίς γλουτένη, με μέλι, αυτή την περίοδο) και δύο φορές την εβδομάδα κάνει yoga. Επίσης λατρεύει να χτενίζεται: «Πριν κοιμηθώ και μόλις ξυπνήσω, ακόμα κι αν σηκωθώ ας πούμε 5 το πρωί για να πιω ένα νερό, θα βουρτσίσω τα μαλλιά μου. Δεν ξέρω γιατί, νιώθω ότι κάτι μπαίνει στη θέση του. Είναι πάντα η βούρτσα εκεί δίπλα στο κρεβάτι».
Ο ύπνος είναι πολύ βασικός για εκείνη. Με εξαίρεση κάποια ελάχιστα βράδια που θα βγει για χορό (αγαπάει πολύ το Shamone), δεν αγαπά το ξενύχτι. «Έχω ανάγκη να κοιμάμαι πολλές ώρες το βράδυ και να μην ξενυχτάω. Όταν λοιπόν νιώθω αυτή την ολοκλήρωση στον ύπνο, ξυπνάω και νιώθω γαλήνη, ψυχραιμία, ηρεμία και το βλέπω και στο πρόσωπό μου. Όταν έχει προηγηθεί μια ωραία παράσταση το βράδυ, ένα ωραίο ποτό με τους φίλους μου ή κάτι που να με κάνει ευτυχισμένη, ξυπνάω και νιώθω όμορφη. Ενώ όταν είμαι κουρασμένη λέω “όχι ρε γαμώτο, γιατί είμαι έτσι σήμερα;”».
Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, επαναλαμβάνουμε συνεχώς πόσο όμορφη είναι (κι αυτό βγαίνει προς τα έξω). Εκείνη χαμογελάει και τα ζυγωματικά της σηκώνονται όσο πιο ψηλά μπορούν από ντροπή: «Δεν συνηθίζεται ποτέ το να ακούς ωραία λόγια. Ντρέπομαι. Στην παράσταση ας πούμε όταν πέφτει χειροκρότημα, θέλω να κρυφτώ. Δηλαδή ενώ χαίρομαι την επιβράβευση και πραγματικά προσπαθώ να κοιτάξω να δω ποιοι είναι από κάτω, να ανταλλάξω βλέμματα, να δω πώς τους φάνηκε, είναι λίγο αμήχανο το να σε χειροκροτάει ο άλλος.
«Όταν παίζω στη σκηνή, νιώθω σαν τέρας. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ενώ μετά, όταν πέφτει η αυλαία, πλέον είσαι εσύ που σε χειροκροτάνε. Ναι, εκεί ντρέπομαι.»
Αυτή την περίοδο, η Κλέλια Ανδριολάτου ανεβαίνει στη σκηνή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, όπου πρωταγωνιστεί, αλλά και σκηνοθετεί για πρώτη φορά μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο, τον Εραστή, του Χάρολντ Πίντερ. Οι δυο τους έτρωγαν μακαρόνια με κιμά όταν σκέφτηκαν ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα να συνυπάρξουν θεατρικά. Συναποφάσισαν το έργο, και τον Αύγουστο ξεκίνησαν να το μελετούν.
«Ήμασταν στο Πήλιο, στο σπίτι της Μαρίας Καβογιάννη. Μας φιλοξενούσε και κάναμε διακοπές οι τρεις μας και διαβάζαμε το έργο. Γι’ αυτό την έχουμε ονομάσει και τη νονά του έργου. Είχε έρθει στη γενική πρόβα και την ακούγαμε από πίσω στην κουίντα να λέει “Εγώ είμαι νονά του έργου”. Είναι τέλειο! Απλά περνάνε όλα από τα χέρια σου. Δηλαδή πώς θα είναι το σκηνικό, τα κοστούμια, η μουσική. Και είχαμε τόσο νέους συνεργάτες. Μας βοήθησε πάρα πολύ η Λένα Κιτσοπούλου που μας έδωσε και κάποια κείμενα, ερχόταν και στις πρόβες, γιατί είχαμε και εμείς ανάγκη να έρθει κάποιος που εμπιστευόμαστε και θαυμάζουμε να μας δώσει μια κατεύθυνση. Γιατί η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι ήμασταν τόσο πολύ μέσα και οι δύο που δεν μπορούσαμε να δούμε απ’ έξω τι βγαίνει.
Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ειπωμένη από την αντίθετη πλευρά. Πόση απόσταση υπάρχει μεταξύ ενός ζευγαριού. Στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγες οι στιγμές που θα αγγιχτούμε, θα κοιταχτούμε. Είναι η απόσταση που ενώνει αυτούς τους δύο ανθρώπους», μου λέει και μου δείχνει στο κινητό της φωτογραφίες από την παράσταση.
Στέκεται λίγο παραπάνω σε μία που φοράει ένα φόρεμα με κρινολίνο: «Δεν είναι τυχαίο που στην παράσταση που κάνω εγώ, φοράω αυτό το φόρεμα το οποίο φυσικά και είναι τέλειο! Δηλαδή τέλειο! Από πολύ μικρή ντυνόμουν πριγκίπισσα και κυκλοφορούσα στην πολυκατοικία με στέμμα, με τακουνάκια. Μου άρεσαν ανέκαθεν τα κάστρα και ήμουν ομολογουμένως κορίτσι της Barbie. Τώρα βλέπω και την τελευταία σεζόν του Crown, γιατί εγώ με τις πριγκίπισσες, με τις βασίλισσες, με τα φορέματα και με αυτά τρελαίνομαι. Είναι δηλαδή ακριβώς αυτό που θέλω να βλέπω.
Βλέπεις το σπίτι μου που είναι έτσι, μου αρέσουν τα γλυκούλια πραγματάκια. Δεν μου αρέσει το dark κομμάτι τόσο. Tο έχω μέσα μου, αλλά έξω στο περιβάλλον μου θέλω να είναι όλα πιο, ξέρεις, ροζ. Όσο μεγαλώνεις βέβαια, βλέπεις κι άλλα πράγματα και αποδoμείς τα πάντα. Όλοι δεν έχουμε κάτι dark; Ας πούμε μετά από μια απώλεια, κάνεις μια βουτιά στο κενό. Ένα πέρασμα σε ένα άλλο στάδιο της ζωής σου που δεν είσαι έτοιμος. Αλλά πώς θα εκτιμήσεις το φως αν δεν έχεις περάσει λίγο από το σκοτάδι;»
Η Κλέλια κάνει ψυχοθεραπεία από τα 18 της. Σχεδόν 10 χρόνια μετά, έχει αντιμετωπίσει στο μεγαλύτερο κομμάτι τη διαταραχή που είχε με το άγχος της. «Είχα πάρα πολύ στρες και με πονούσε πολύ η κοιλιά μου. Μέσα από συνεδρίες συνειδητοποίησα ότι είναι ένα στρες το οποίο προέρχεται και επειδή δουλεύω από πολύ μικρή ηλικία σε απαιτητικά ωράρια, δηλαδή νιώθω ότι πραγματικά δουλεύω πολύ υπεύθυνα και όταν είμαι στην δουλειά θέλω να είμαι εκεί 1000%.
Είμαι πολύ πειθαρχημένη, μου αρέσει το πρόγραμμα και το σπίτι μου και η ζωή μου είναι οργανωμένη, επειδή κάπως έχω μεγαλώσει έτσι, αλλά ταυτόχρονα χάνεις και από την ανεμελιά, από το χύμα, το οποίο όμως με βοήθησε η ψυχοθεραπεία και η δραματική να το ανακτήσω. Τώρα έχω ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες θεραπεία με ψυχίατρο. Είναι λίγο πιο επιστημονική η προσέγγισή του και είναι πρώτη φορά που πάω και σε άντρα. Μου αρέσει να ψάχνομαι γενικά σε σχέση με αυτό και κάνει και μια ιδιαίτερη τεχνική που θέλω να ανακαλύψω.
«Όταν νιώθω ότι κάτι μέσα μου έχει ολοκληρωθεί, θέλω να πάω παρακάτω.»
Οπότε και στην ψυχοθεραπεία κινούμαι ανάλογα και με το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Δηλαδή όταν είχα μια μεγάλη σχέση και χώρισα μετά από 3 χρόνια που συγκατοικούσαμε κιόλας, είχα την ανάγκη να κάνω restart στη ζωή μου. Είναι σαν μια λύτρωση, σαν κάθαρση. Νιώθω ότι κάποια πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και πρέπει να ξέρεις πότε είναι να φεύγεις για να πας παρακάτω.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τη μεγάλη μου σχέση έμεινα αρκετά μόνη μου γιατί το χρειαζόμουν και είναι η στιγμή που έπεσε και η καραντίνα και κάπως ανακάλυψα λίγο τον εαυτό μου. Πέρασα μια γερή εσωστρέφεια. Ήθελα δηλαδή πολύ να απολαύσω τη μοναχικότητα, το οποίο στην αρχή ήταν βάναυσο και μετά ήταν αναγκαίο. Μετά είχα τις περιπέτειές μου, τα φλερτ μου, τις μικρές σχέσεις μου και ήταν πολύ ευχάριστο διάστημα και αυτό.
Τώρα ο λόγος που δεν μαθαίνετε κάτι πια για την προσωπική μου ζωή είναι γιατί στην πρώτη μου σχέση ήμουν πολύ μικρή και δεν ήξερα πώς να με προστατεύσω. Δεν είχα εικόνα του τι σημαίνει δημοσιότητα. Όσο μεγαλώνω και όσο η δημοσιότητα γίνεται όλο και μεγαλύτερη, έχω την ανάγκη τα προσωπικά μου να τα κρατάω για μένα. Γιατί πρέπει να έχεις και ένα αντίβαρο σε αυτή την ζωή για να υπομείνεις αρκετά πράγματα. Οπότε πολύ συνειδητά προστατεύω τους ανθρώπους γύρω μου, εμένα και τη σχέση μας.»
– Μιλώντας για σχέσεις, τι θα γίνει με τη σχέση της Κλέλιας και του Ορέστη, Κλέλια;
«Κοίτα, δεν το ξέρω αυτό στ’ αλήθεια. Δεν το ξέρω γιατί δεν το έχει γράψει, αλλά εγώ θα ήθελα επειδή είναι πολύ μικρό κορίτσι η Κλέλια, να πατήσει τα πόδια της και να ωριμάσει. Να γίνει μια γυναίκα που δεν θα έχει να κάνει με μια σχέση. Να τελειώσει η σχέση σε μια άρση και σε μια γαλήνη μεταξύ τους.»
– Σε άγχωσε καθόλου το κομμάτι αυτό του σεναρίου, μην τυχόν προκαλέσει λόγω της διαφοράς ηλικίας;
«Κοίταξε να δεις τώρα αυτή η ευθύνη. Βασικά η τέχνη από μόνη της θέλει σκάλισμα. Αλλιώς γιατί να κάνουμε αυτά τα έργα, γιατί να υπάρχουμε σε αυτόν τον χώρο; Υπάρχει ένα σκάλισμα συναισθημάτων, αρχών, ηθικής, το οποίο είναι και το ζητούμενο, αλλιώς τι διαπραγματευόμαστε. Αλίμονο αν κάθε ρόλος που κάναμε ήταν ο πιο καλός ή ο πιο ειρηνικός. Καλείσαι να κάνεις πάρα πολλούς ρόλους δεν μπορείς να πας με γνώμονα την καλοσύνη.
Τώρα αυτό το θέμα που θίγουμε, ας μην γελιόμαστε, δεν είναι κάτι ξένο ούτε κάτι παράλογο, δηλαδή ένα κορίτσι ερωτεύτηκε τον δάσκαλό της. Πόσα κορίτσια το έχουμε πάθει. Δεν μου φαίνεται τζιζ, ούτε περίεργο. Νομίζω ότι είμαστε απλώς λίγο πίσω σαν λαός σε κάποια θέματα τα οποία ξαφνικά μας φαίνονται περίεργα. Μας φαίνεται περίεργο το Milky way ας πούμε, γιατί; Εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας.
Το θέμα είναι ποια η ανάγκη ενός μικρού κοριτσιού να γνωρίσει κάποιον μεγαλύτερο. Τι τη γοητεύει. Είναι η μουσική, η τέχνη, τα θέματα που έχει με τους γονείς της; Δηλαδή αν μείνει στην πρώτη ανάγνωση κανείς σαφώς και είναι πάρα πολύ τζιζ, αλλά αν το δεις λίγο πιο βαθιά και σφαιρικά, καταλαβαίνεις πράγματα.»
Τα γυρίσματα της 2ης σεζόν του Maestro έχουν ολοκληρωθεί και θα προβληθούν την άνοιξη, όταν θα γυρίζεται το Β’ μέρος της 2ης σεζόν, στους Παξούς. «Ο Χριστόφορος έχει κάνει ένα κόλπο και μας έχει πετάξει όλους εκτός, από τα σενάρια του τέλους. Και δεν ξέρουμε τι γίνεται, είναι με μαύρα. Είναι τύπου μυστήριο.»
– Εσένα τώρα στην φάση που είσαι, τι είναι αυτό που σε γοητεύει στους άντρες;
«Επειδή είμαι πάρα πολύ εργασιομανής, με γοητεύει το να είναι και αυτός έτσι με τη δουλειά του. Να έχει τη ζωή του, να μην νιώθω ότι εξαρτάται από εμένα συναισθηματικά. Γενικά δεν μου αρέσει αυτό γιατί έχω περάσει από αυτή την συναισθηματική εξάρτηση.»
«Δεν άντεχα να είμαι μόνη μου. Δεν άντεχα τον εαυτό μου.»
«Δεν είναι υγιές το να μην αντέχεις τον εαυτό σου. Τώρα είμαι ερωτευμένη με το σπίτι μου, με τη μοναχικότητα μου. Και ερωτευμένος να είσαι, πάλι είναι ωραίο να μπορείς να αντέχεις τον εαυτό σου και να περνάς ωραία με σένα.
Αυτό είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό να το αντιλαμβάνομαι μέσα στη σχέση και να το θέλω. Θυμάμαι να κλαίω όταν κάποιος έφευγε από το σπίτι, ενώ ήξερα ότι θα γυρίσει ας πούμε το βράδυ. Αυτό σημαίνει ότι κάλυπτε ένα άλλο κενό μου, το οποίο δεν είχα ανακαλύψει. Και νομίζω εντάξει, όλοι κάπως το έχουμε περάσει. Όταν κάνουμε δηλαδή μια πρώτη σχέση που είσαι ακόμα σε μια τρυφερότητα, σε μια ευαίσθητη ηλικία, προσπαθείς λίγο να πιαστείς από κάπου. Δεν μ’ αρέσει δηλαδή αυτό το γάντζωμα πια, μου αρέσει ο καθένας να έχει τη ζωή του και να μπορεί να είναι από επιλογή με τον άλλον και όχι από εξάρτηση και από ανάγκη. Να πηγαίνουμε παράλληλα, να εξελισσόμαστε, να μεγαλώνουμε μαζί και να μοιραζόμαστε τους κόσμους μας που είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους.»
Όταν είχε χωρίσει με την πρώτη της σχέση, η Κλέλια τού έγραφε γράμματα για να τον κάνει να γυρίσει πίσω. Του τα άφηνε κάτω από τα μαξιλάρι ή τα έστελνε με το ταχυδρομείο. Εκείνος, δεν απάντησε ποτέ. «Πλέον γράφω κείμενα που μου έρχονται στο μυαλό. Συνειρμικό λόγο ας πούμε. Ή μπορεί να γράψω γράμματα, αλλά και ημερολόγιο. Υπάρχει ένα ημερολόγιο που το πιάνω όποτε το έχω πολλή ανάγκη. Είναι ένας τρόπος έκφρασης που μου ταιριάζει, το γράψιμο».
Η ίδια δεν αγαπά την τεχνολογία. Δεν ξέρει ούτε το λαπτοπ να ανοίξει και – παραφράζοντας την Μπλανς – στηριζόταν πάντα στην καλοσύνη όχι των ξένων, αλλά των φίλων της που τη βοηθούν με τα καλώδια και τις συνδέσεις. «Δεν θα είμαι όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι, ούτε να ανεβάζω στο instagram. Βαριέμαι κιόλας να σου πω την αλήθεια. Αυτό το ξέρουνε οι δικοί μου, αλλά το κάνω τόσο, ώστε να έχω μια γέφυρα με τον κόσμο και να μην χάσω από τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωή και τη στιγμή που περνάω καλά».
– Όταν όμως αναρτάς κάτι που δημιουργεί αντιδράσεις γιατί μπορεί ας πούμε να έχει γυμνό;
«Όταν πρωτοσυνέβαινε στεναχωριόμουν. Όταν τα έβλεπα έλεγα “τώρα είναι λίγο περίεργο να μπορεί ο άλλος να έχει τόσο εύκολη πρόσβαση και να σου μιλήσει”. Να μου πεις έτσι λειτουργεί το σύστημα, αν δεν θες, μην ανεβάσεις. Επειδή θέλω όμως, υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ αυθόρμητες, γιατί έτσι κυκλοφορώ. Δηλαδή με την παρέα μου, κάνω γυμνισμό και επειδή είμαι έτσι, μπορεί ας πούμε να βγάλω μια φωτογραφία και να μου αρέσει. Μπορεί όμως και να δω επικριτικά σχόλια και να ανεβάσω επίτηδες για να δείξω ότι δεν είναι τυχαίο γεγονός και ότι είναι μια θέση. Και πάλι, δεν θεωρώ ότι ποτέ έχω ανεβάσει κάτι προκλητικό. Αλλά και να είχα, πάλι δεν καταλαβαίνω αυτό το σχόλιο. Δηλαδή αν δεν θες, μην με ακολουθείς. Έτσι το βλέπω και γι’ αυτό ανεβάζω ό, τι κάνω κέφι. Τόσο απλά.»
Στο σπίτι κυριαρχεί η γυναικεία φιγούρα, σε κάδρα, σιλουέτες κεριών και διακοσμητικά. «Θέλω έναν ακόμα μεγάλο πίνακα που να είναι αφιερωμένος στις γυναίκες. Μου αρέσει πάρα πολύ η γυναίκα. Είναι θεωρώ πολύ όμορφα πλάσματα με αυτό το κορμί που έχουν. Αυτό είναι κάτι που μου το έχει μάθει και η Έλενα με έναν τρόπο, επειδή κι εκείνη αγαπάει πολύ τις γυναίκες. Εμείς όλες στις fab, έχουμε πολύ ωραίο κλίμα μεταξύ μας. Ενώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπάρχει ανταγωνισμός, γιατί είμαστε στην ίδια δουλειά, είναι τόσο γλυκούλικα τα πράγματα μεταξύ μας και πραγματικά περνάμε καλά όταν βρισκόμαστε όλες μαζί», μου λέει και μυρίζει μια μαργαρίτα που παρακαλάει εδώ και ώρα για λίγη σημασία, ενώ ξεδιψάει στο βάζο της.
Το σπίτι της Κλέλιας Ανδριολάτου είναι λευκό, φωτεινό, με μεγάλους καθρέφτες και ένα αρμόνιο στην είσοδο. Την εμπνέουν τα χρώματα και η τέχνη. «Με εμπνέουν οι άνθρωποι, αυτό που με κάνουν να νιώθω, ο έρωτας. Ένα ταξίδι. Νομίζω όμως ότι πιο πολύ με εμπνέει αυτό που κάποιος σου προκαλεί ένα συναίσθημα που σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός, πολύ ζωντανός. Αυτό είναι έμπνευση για μένα».
Κλείνω πίσω μου την εξώπορτα και ξανακοιτάζω τη μπουτονιέρα στην είσοδο.
Η Μπλανς Ντιμπουά, σκέφτομαι, δεν ήθελε ρεαλισμό, ήθελε μαγεία. Μάλλον το κουδούνι δεν είναι μόνο για να σπάνε πλάκα όταν παραγγέλνουν φαγητό.
