Η Λένα Φλυτζάνη παραιτήθηκε: «πάω να κάνω αυτό που αγαπώ»

Βρέθηκε για λίγο στην απέναντι πλευρά. Αντί να ρωτά θα έπρεπε να δίνει εκείνη απαντήσεις. Η αμηχανία της αλλαγής των δεδομένων κράτησε λίγα λεπτά από τα πολλά που έγραψε το κασετοφωνάκι (γιατί είμεθα και της παράδοσης). Η Λένα Φλυτζάνη, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια δελτίων ειδήσεων του ΣΚΑΪ, είναι μια πολύ ωραία συνομιλήτρια, με λόγο δομημένο, σοβαρότητα και χιούμορ, όταν και όπου χρειάζεται.

Σπούδασε Νομική όμως ο δρόμος της δικηγορίας δεν ήταν ένας δρόμος που ήθελε να περπατήσει. Για αλλού χτυπούσε η καρδιά της. Την άκουσε και την ακολούθησε. Ξεκίνησε μαθήματα δημοσιογραφίας, παράλληλα με την άσκησή της σε δικηγορικό γραφείο της Αθήνας. Κι όταν έφτασε η στιγμή να αποφασίσει ανάμεσα στα δύο, η Λένα Φλυτζάνη, που τιμά και δοξάζει το πρόγραμμα στη ζωή, δεν έκανε πίσω.

Άνοιξε την πόρτα του δικηγορικού γραφείου, αποχαιρέτησε τους συναδέλφους της και φεύγοντας είπε: «πάω να κυνηγήσω το όνειρό μου». Ώρες αργότερα άνοιγε μια άλλη πόρτα, αυτή του ΣΚΑΪ.

Πολύ γρήγορα βουτά στα βαθιά. Ελεύθερο ρεπορτάζ, συμπαρουσίαση, δελτία ειδήσεων και πολύ πρόσφατα ραδιόφωνο. Αναγνωρίζει τις δυσκολίες, όμως δεν μετανιώνει για την απόφασή της.

Η δημοσιογραφία είναι αυτό που αγαπά. Δεν πιστεύει στην τύχη και τις συγκυρίες παρά μόνο στη διαρκή προσπάθεια βελτίωσης του ίδιου του εαυτού σου. «Την τύχη τη φτιάχνεις μόνη σου με δουλειά και κόπο».

Δεν ξέρουμε τίποτα για εσένα. Πού μεγαλώνεις;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τα 23 μου ήμουν εκεί. Αγαπώ αυτή την πόλη πάρα πολύ. Και για τα καλά της και για τα κακά της και για τους ανθρώπους της.

Αυτό που με συνδέει πια με την πόλη είναι οι δικοί μου άνθρωποι, η μητέρα μου, οι φίλες και οι φίλοι μου. Σπουδάζω στη Νομική και κατεβαίνω στην Αθήνα για να κάνω την άσκησή μου ως δικηγόρος.

Αυτό ήθελες να κάνεις;

Δεν είναι ότι δεν το ήθελα, αλλά δεν ήταν και αυτό που ήθελα. Ήμουν από τις πολύ κακές μαθήτριες σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Όλες μου οι φίλες ήταν πρώτες κι εγώ τελευταία στη λίστα (γέλια). Ο πατέρας μου είχε πέντε πτυχία, η μητέρα μου γιατρός, ο θείος μου καθηγητής πανεπιστημίου.

Είχα μια οικογενειακή «κληρονομιά» που απ’ ό,τι φαινόταν εγώ δεν θα ακολουθούσα. Ο πατέρας μου ο οποίος με ήξερε πολύ καλά μου είπε κάποια στιγμή στη Β’ Λυκείου «κοίταξε Λένα δεν είναι απαραίτητο να μπεις στο πανεπιστήμιο, δεν το κάνουν όλοι. Μπορείς να ανοίξεις ένα μαγαζί, να γίνεις υπάλληλος, να κάνεις ό,τι σου αρέσει».

Ήξερε ακριβώς πώς να με προσεγγίσει. Και ξαφνικά από εκεί που ήμουν στο 14 είπα ότι θέλω να γράψω πολύ καλά και να περάσω στη Νομική, να αποκτήσω τη νομική σκέψη που θα με βοηθήσει με οτιδήποτε κι αν ασχοληθώ τελικά.

Και τα καταφέρνεις.

Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Θυμάμαι ότι πήγαμε και αγοράσαμε καρέκλα για να κάθομαι ώρες σε ένα γραφείο και να διαβάζω. Πέρασα χάλια εκείνη τη χρονιά. Είμαι άνθρωπος που όταν λέω «θα το κάνω», θα κάνω τα πάντα για να φτάσω στον στόχο μου. Είμαι στρατιώτης, όταν παίρνω μια απόφαση.

Μετά κόπων και βασάνων πέρασα στη Νομική Θεσσαλονίκης. Την τελειώνω και έρχομαι στην Αθήνα για την άσκηση και μπαίνω στην πραγματικότητα του δικηγόρου. Ευελπίδων, Πρωτοδικεία, Εφετεία και κάπου εκεί ανάμεσα αρχίζω να θυμάμαι ότι μέσα μου ήθελα πάντα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία.

Αποφασίζεις λοιπόν να κυνηγήσεις το όνειρό σου.

Ακριβώς. Όταν τελείωσα τα μαθήματα δημοσιογραφίας υπήρχε η επιλογή να κάνω πρακτική άσκηση στον ΣΚΑΪ. Και πήγα. Τις καθημερινές δούλευα στο δικηγορικό γραφείο και τα σαββατοκύριακα πήγαινα στον ΣΚΑΪ.

Μετά από περίπου τρεις μήνες μου είπαν ότι γίνονται προσπάθειες στον σταθμό να στελεχωθεί ένα καινούργιο σχήμα με νέα παιδιά που θα ασχοληθούν με το ελεύθερο ρεπορτάζ. Προϋπόθεση για να το κάνω, ήταν να παραιτηθώ από το δικηγορικό γραφείο, γιατί δεν έβγαιναν οι ώρες.

Είπα απευθείας ναι. Δεν σκέφτηκα τίποτα. Είπα «πάμε να το ρισκάρω γιατί αυτό θέλω, αυτό αγαπώ και καταπιέζομαι κάνοντας κάτι άλλο». Έτσι, μπαίνω στη δημοσιογραφία κι αρχίζω να τρέχω.

Όταν πια ανοίγεις την πόρτα της δημοσιογραφίας επιβεβαιώνεις πως αυτό ήταν που ήθελες να κάνεις πάντα;

Κάθε μέρα παθιάζομαι όλο και περισσότερο. Μιλούσα με τη μητέρα μου και της έλεγα «τρελαίνομαι να κυνηγάω τα ρεπορτάζ κι ας μην μου βγαίνουν κάποιες φορές». Με γέμιζε ζωή το ρεπορτάζ.

Δεν με απασχολούσαν οι καταιγιστικοί ρυθμοί, η πίεση και τα ωράρια. Κάθε βράδυ χτυπούσε το τηλέφωνό μου για να μάθω το θέμα που θα είχα την επόμενη ημέρα. Κοιμόμουν και ανυπομονούσα να ξυπνήσω για να ξεκινήσω το ψάξιμο.

Η παρουσίαση πώς μπαίνει στη ζωή σου;

Ο ΣΚΑΪ είναι ένας δημοσιογραφικός όμιλος «φυτώριο». Διαχρονικά δίνει ευκαιρίες σε νέα παιδιά, ειδικά τα καλοκαίρια που παίρνουν άδεια οι δημοσιογράφοι που έχουν εκπομπή όλη τη χρονιά. Για έναν μήνα έκανα την αντικατάσταση μαζί με τον Νίκο Υποφάντη.

Η πρώτη φορά πώς ήταν;

Τρία, δύο, ένα και χάθηκε ο κόσμος. Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά είμαι αγχώδης τύπος. Δείχνω μια χαρά και μέσα μου βράζω. Όταν άκουσα το τρία, δύο, ένα, οι παλμοί μου χτύπησαν κόκκινο. Οι τέσσερις αυτές εβδομάδες ήταν δύσκολες.

Όταν κάτι δεν το έχεις ξανακάνει και την πρώτη σου φορά τη βλέπουν όλο, είναι ακόμα πιο αγχωτικό. Ένα λάθος να κάνεις θα το ξέρεις εσύ κι όλοι όσοι σε παρακολουθούν. Αυτό ήταν για μένα έξτρα βάρος.

Πρέπει να είσαι διαβασμένη, ενημερωμένη για όλα και ταυτόχρονα πρέπει να διαχειριστείς την απειρία σου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτή τη δουλειά, επειδή όλα κινούνται γρήγορα, η απειρία μεγαλώνει μαζί σου και θέλει κόπο για να γίνει εμπειρία.

Είναι σημαντικό που μπορείς και το αναγνωρίζεις από την πρώτη στιγμή.

Όποιος πει ότι ήρθε σε αυτή τη δουλειά και τα ήξερε όλα και ήταν τέλειος από την πρώτη ημέρα, σίγουρα κάπου θα την πατήσει. Υπάρχουν παντού παγίδες και είναι τόσες που μπορεί να πέσεις και να μην το καταλάβεις κιόλας και να νομίζεις ότι πηγαίνεις εξαιρετικά.

Τελικά σου αρέσει η τηλεόραση;

Η ταχύτητα, η αδρεναλίνη, η ανάγκη να ξέρεις ότι εσύ είσαι η πηγή για να περάσει η είδηση στον τηλεθεατή, με τρελαίνουν. Αν δεν τα αγαπάς όλα αυτά, δεν αντέχεις για πολύ.

Και στη συνέχεια έρχεται η συνεργασία με τον Δημήτρη Καμπουράκη στην εκπομπή του σαββατοκύριακου.

Το σαββατοκύριακο είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ζώνη, ενδεχομένως η πιο δύσκολη ζώνη από όλες. Δεν έχει σταθερό κοινό, δεν μπορείς να το «χτίσεις» από την αρχή γιατί ένας που παρακολουθεί αυτό το Σάββατο το επόμενο μπορεί να κοιμάται ή να έχει φύγει ταξίδι.

Ο ανταγωνισμός υπάρχει αλλά αν τον αφήσεις να σε επηρεάσει – ειδικά στην αρχή σου που έχεις ανασφάλειες και αμφιβολίες κι όλοι περιμένουν να δουν αν θα τα καταφέρεις- είναι καταστροφικός. Πέρασα δυο χρόνια με πολλή δουλειά για την εκπομπή και παράλληλα διεθνείς ειδήσεις για το δελτίο.

Πώς ήταν αυτή η συνεργασία;

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να συνεργάζεσαι με μεγάλους δημοσιογράφους – και στα χρόνια και στην ουσία τους- να σου αφήνουν χώρο και να σε σέβονται. Διότι μετά από το «σου αφήνω χώρο» μπορεί να έρθει η υποτίμηση με μια γκριμάτσα, με μια ατάκα, με ένα γελάκι.

Ως νέος μπορεί να πληγωθείς, να σου κοπούν τα φτερά. Ο Δημήτρης δεν με έκανε ποτέ να αισθανθώ ότι είμαι δεύτερη, ότι δεν πρέπει να μιλήσω, δεν με αμφισβήτησε ποτέ. Με άφηνε να ξεδιπλώσω τον χαρακτήρα μου, τη δημοσιογραφική μου προσωπικότητα και ποτέ δεν με έκανε να νιώσω άβολα.

Δεν ταιριάζουμε. Είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά εκτιμώ ότι αυτό που ήταν ο Δημήτρης στη σύσκεψη αυτό ήταν και στον αέρα. Είναι ο εαυτός του, είναι αυθεντικός και για αυτό νομίζω ότι είναι από τους δημοσιογράφους που παραμένουν εδώ και χρόνια στην πρώτη γραμμή.

Ο παράγοντας τύχη έπαιξε ρόλο στην επαγγελματική σου εξέλιξη;

Δεν ξέρω αν υπάρχει εκ γενετής άτυχος ή τυχερός. Νομίζω ότι υπάρχει η ζωή και μέσα στη ζωή εσύ δημιουργείς την τύχη σου. Φυσικά και υπάρχουν άτυχα περιστατικά τα οποία τα διαχειρίζεσαι και προσπαθείς να βρεις την καλύτερη λύση.

Οι ευκαιρίες δίνονται σε αυτούς που πρόκειται να τις αρπάξουν αρκεί να αντιληφθούν ότι μπροστά τους έχουν μια ευκαιρία. Αξιολογείς τις περιστάσεις της ζωής σου κι αν κάνεις σωστή αξιολόγηση μπορείς να προοδεύσεις. Για μένα η τύχη είναι κάτι πολύ αόριστο και πολύ υποκειμενικό.

Στα χρόνια που βρίσκεσαι στον χώρο της δημοσιογραφίας έχεις έρθει αντιμέτωπη με σεξιστικά σχόλια;

Σεξιστικά σχόλια ή υπονοούμενα μπορεί να ακούσεις, αλλά αυτή είναι η εύκολη λύση για αυτόν που το κάνει γιατί αδυνατεί να δει πιο βαθιά. Bullying γιατί είμαι νέα ή γιατί είμαι γυναίκα δεν έχω δεχθεί. Αμφισβήτηση και οι πιο μεγάλοι νιώθουν. Άλλο η κριτική, άλλο η αμφισβήτηση.

Δεν θέλω να μου πεις «δεν κάνεις, δεν το λες σωστά», θέλω να ακούσω «δεν το λες σωστά, θα έπρεπε να το πεις έτσι ή κάπως έτσι». Πάντα λαμβάνω υπόψη μου την κριτική. Όσοι λένε «είσαι καταπληκτική, είσαι φοβερή», δεν λένε την αλήθεια.

Κανένας δεν είναι καταπληκτικός, πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Και για να επιστρέψω στο bullying. Δεν έχω δεχθεί ή τουλάχιστον δεν το έχω καταλάβει.

Ξέρω πολύ καλά ότι επέλεξα έναν χώρο που έχει πίεση, που έχει εμπόδια, που έχει διαρκή κινητικότητα. Ανακατεύεται η τράπουλα συχνά, αλλά κοιτάω τον εαυτό μου και συνεχίζω παρακάτω.

Νιώθεις ανασφάλεια υπό αυτές τις συνθήκες;

Νιώθω ανασφάλεια να μην είμαι καλή στη δουλειά μου. Θεωρώ πως αν δουλεύεις σκληρά και κυνηγάς να γίνεσαι όλο και καλύτερος, αποκτάς περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και αποβάλλεις σταδιακά τις ανασφάλειες.

Το σημαντικό είναι εσύ να προσπαθείς να γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Στην ουσία με αυτόν έχεις να κάνεις κι όχι με τον δίπλα ή τον απέναντι.

Δεν περιέχει όμως η τηλεόραση δόσεις ματαιοδοξίας;

Όχι. Ματαιοδοξία έχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι το κέντρο της προσοχής επειδή βρίσκονται στην τηλεόραση. Πραγματικά όμως στην ουσία δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές, πρωταγωνίστρια είναι η είδηση.

Αν εσύ θεωρήσεις ότι είσαι πιο πάνω από την είδηση και ότι ο τηλεθεατής θα ανοίξει την τηλεόρασή του για να δει εσένα και μετά την είδηση, τότε είσαι ματαιόδοξος. Δεν είναι έτσι οι περισσότεροι όμως.

Πρέπει να είσαι προσγειωμένος κι αυτό προέρχεται από το σπίτι σου. Αν οι γονείς σου σού έχουν διδάξει ότι στη ζωή σου πρέπει να κερδίζεις με την αξία σου, να προσπαθείς, να δουλεύεις σκληρά, να αποδέχεσαι τα λάθη σου, τότε δύσκολα θα πάρουν τα μυαλά σου αέρα.

Επαγγελματική και προσωπική ζωή. Τα έχεις διαχωρίσει από νωρίς νομίζω.

Η δουλειά μας δεν είναι η ζωή μας. Περνάω πολλές ώρες στη δουλειά όμως από πολύ νωρίς τα έχω διαχωρίσει. Θα με στεναχωρήσει μια αποτυχία στη δουλειά, αλλά θα με πληγώσει μια αποτυχία στην προσωπική μου ζωή.

Η δουλειά μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, αλλά η ζωή είναι πίσω, στο σπίτι μας, στους ανθρώπους μας, στους συντρόφους μας, στην οικογένειά μας.

Στο τέλος της ημέρας, το σημαντικό είναι να γυρνάς στο σπίτι και ξέρεις ότι έχεις δυο ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Τι να το κάνεις αν είσαι πρώτος στη δουλειά σου και γυρνάς σε ένα σπίτι και είσαι ή νιώθεις μόνος;

Υπάρχουν άνθρωποι που εμπιστεύεσαι την κρίση τους και ζητάς τη συμβουλή τους;

Υπάρχουν αλλά είναι λίγοι. Έχω κάποιους συναδέλφους που αν τους ρωτήσω την άποψή τους, θα μου πουν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Τους ακούω και εμπιστεύομαι την κρίση τους.

Είμαι πολύ αυστηρή κριτής του εαυτού μου και δεν θέλω να ακούω κολακείες. Θέλω όταν θα εκτεθώ να είμαι πλήρως ενημερωμένη και να είμαι συνεπής στη δουλειά μου.

Δημιουργείς, όσο μπορείς, ένα προστατευμένο περιβάλλον γύρω σου.

Το προσπαθείς γιατί είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει. Προσπαθείς όσο μπορείς να είσαι ενημερωμένη. Μέχρι στιγμής δεν έχω αισθανθεί ότι έχω βγει κι έχω πει κάτι που είναι λάθος.

Ποια είδηση σε έχει δυσκολέψει, μέχρι στιγμής, ως προς τη συναισθηματική διαχείρισή της;

Πέρσι ήμασταν στην εκπομπή και μάθαμε για τη γυναικοκτονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο. Εκείνη την ημέρα πήγα στον σταθμό στις 4 το πρωί μαζί με τον αρχισυντάκτη μου και κάναμε ρεπορτάζ.

Όταν είχα επικοινωνήσει με τη μητέρα της Γαρυφαλλιάς, δεν μίλησα ως δημοσιογράφος, αλλά όπως θα μιλούσα σε έναν δικό μου άνθρωπο που θα τον έπαιρνα να τον συλλυπηθώ. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα.

Από τη μία είσαι δημοσιογράφος και κάνεις αυτή τη δουλειά και από την άλλη είσαι άνθρωπος που έχει συναισθήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή αυτής της γυναίκας σε εκείνη τη συζήτηση. Ποτέ.

Πώς σχολιάζεις την είσοδο της «βαριάς» ενημέρωσης στις ψυχαγωγικές εκπομπές;

Το βασικό είναι η είδηση να φτάνει ως έχει στον αποδέκτη. Εφόσον αυτό συμβαίνει είναι εντάξει, είτε συμβαίνει μέσα από μια ενημερωτική είτε μέσα από μια ψυχαγωγική εκπομπή. Φτάσαμε και σε σημεία κατάχρησης της είδησης.

Δεν ξέρω αν αυτό κάνει καλό στην κοινωνία μας. Με την υπόθεση στην Πάτρα είδαμε αγριότητες. Δεν με ενοχλεί ως δημοσιογράφο, αλλά και ως τηλεθεατή να βλέπω την είδηση ξανά και ξανά, αλλά με ενοχλεί να βλέπω ανούσια πράγματα γύρω από την είδηση.

Φάνηκε να επιβραβεύονται όμως αυτά τα ανούσια γύρω γύρω.

Δεν ξέρω αν θα γίνει δεύτερη φορά αν θα επιβραβευτούν. Περάσαμε το σοκ, ήταν ένα τεστ αυτό και δεν ξέρω αν την επόμενη φορά ο τηλεθεατής θα θέλει να το δει. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει. Έχει ανάγκη από ψυχαγωγικά προγράμματα, από μυθοπλασία, από ωραίες παραγωγές, από ανθρώπους κάθε ηλικίας.

Πρότυπα έχεις;

Θαυμάζω και σέβομαι πολλές και πολλούς δημοσιογράφους. Έχω την αίσθηση ότι αν έχεις ένα συγκεκριμένο πρότυπο κάπως εγκλωβίζεσαι σε αυτό και δεν ξεδιπλώνεις τον εαυτό σου, δεν ακολουθείς τον δικό σου δρόμο και ψάχνεις πάντα να βρεις πώς το έκανε εκείνος να το κάνω κι εγώ.

Εκτός από τα μεσημβρινά δελτία του σαββατοκύριακου κάνεις και ραδιόφωνο φέτος.

Ναι, με τον Σταύρο Ιωαννίδη κάθε σαββατοκύριακο 10:00-12:00. Έχει άλλη μαγεία το ραδιόφωνο. Διαλέγεις τα θέματα που σου αρέσουν, μπορείς να είσαι πιο χαλαρή, να προβάλλεις θέματα που δεν «πουλάνε» υπό τους όρους τηλεθέασης στην τηλεόραση. Στο ραδιόφωνο νιώθεις λίγο πιο πολύ ο εαυτός σου.

Ο πιο μεγάλος φόβος σου στην τηλεόραση;

Το νευρικό μου γέλιο (γέλια). Μια φορά στην εκπομπή δεν κρατήθηκα, γέλασα με την καρδιά μου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ