Η Μαίρη Καλύμνου για 12 χρόνια έκρυβε τη λεύκη της. Τώρα πια υμνεί τη διαφορετικότητα

Αποφάσισε να πάψει να καλύπτει τα λευκά σύννεφα που βρίσκονται στο κορμί της. Άλλαξε η ζωή της την ημέρα που αποφάσισε να απελευθερωθεί από τα δεσμά. Τα δεσμά του μυαλού της. «Κάπως έτσι συμβαίνουν τα πιο σπουδαία στη δική μου ζωή. Με ένα κλικ. Με ένα κλικ που συμβαίνει στο μυαλό μου και τα αλλάζω όλα. Ή θα ζήσω με αυτό ή όχι, είπα. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο ερωτήματα αποφάσισα να επιλέξω τη ζωή. Αποφάσισα να ζήσω μία ζωή ολόκληρη και να αγκαλιάσω τη λεύκη μου. Άλλαξε όλη μου η ζωή».

Ένα κλικ μετά η Μαίρη Καλύμνου ζει μια ζωή γεμάτη και χαίρεται τις απλές στιγμές της. Αγάπησε ξανά το λευκό χρώμα που είχε αφαιρέσει από την ντουλάπα της γιατί οι καλυπτικές κρέμες λέρωναν τα ρούχα της. Έπαψε να καταπιέζεται και εν μέσω κορονοϊού πήρε μία ακόμα απόφαση ζωής. Η δημιουργία του Pintolife ήταν η σκέψη μηνών που έγινε πραγματικότητα. Ένα site, ένα κίνημα υπέρ της διαφορετικότητας. Ένας ύμνος στον άνθρωπο και στη μη-τελειότητα που ταρακουνάει σκέψη και συναίσθημα.

Η λεύκη κι εγώ

«Εδώ και 13 χρόνια έχω διαγνωσθεί με λεύκη, από τα οποία τα 12 την κάλυπτα, δεν την είχα αποδεχτεί. Όταν συμβαίνει κάτι τόσο προσωπικό ο καθένας έχει τους χρόνους του και το διαχειρίζεται όπως νομίζει. Υπάρχουν άνθρωποι που εύκολα θα το αποδεχτούν και θα το διαχειριστούν και άνθρωποι που χρειάζονται χρόνο και σκέψη και για να το αποδεχτούν αλλά και για να το μοιραστούν.

Η δική μου περίπτωση ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πέρασα 12 χρόνια από τη ζωή μου να αναρωτιέμαι «γιατί σε ‘μενα». Πέρασα μία πάρα πολύ μεγάλη περίοδο άρνησης και η αλήθεια είναι πως η δουλειά μου ως VIP αεροσυνοδός και travel blogger με βοήθησε πολύ.

Στα ταξίδια μου ήρθα σε επαφή με τη διαφορετικότητα σε διάφορα επίπεδα. Βίωνα μία καθημερινότητα με πολύ έντονες εικόνες, αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν είχα κάνει το επόμενο βήμα. Τα ταξίδια υπήρξαν πάντα το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής μου, όμως μέσα μου ένιωθα πως δεν είχα κάνει το πιο σημαντικό: το ταξίδι της αποδοχής του εαυτού μου.

Κάποια στιγμή πριν από περίπου έναν χρόνο βρίσκομαι στο Λονδίνο και διαβάζω άρθρα για τη λεύκη. Την επόμενη ημέρα ξύπνησα, άνοιξα την κάμερα του κινητού μου και είπα «γεια σας, είμαι η Μαίρη κι έχω λεύκη». Επειδή προβάλλω τη ζωή μου στο Instagram αισθανόμουν πως ένα κομμάτι μου δεν ήταν αληθινό γιατί απέκρυπτα πως έχω λεύκη.

Έλεγα αγάπησε τον εαυτό σου ενώ εγώ δεν αγαπούσα εμένα. Εκείνο το πρωί αποφάσισα πως θα τα αλλάξω όλα. Από τότε απελευθερώθηκα.

«Ήταν ό,τι πιο λυτρωτικό έχω κάνει στη ζωή μου».

Είχα μία τεράστια ανταπόκριση με μηνύματα και κατάλαβα πως δεν είμαι μόνη και δεν είμαι η μόνη. Ήταν ένα κλικ στο μυαλό μου και τίποτα άλλο. Από τότε άλλαξε όλη μου η ζωή.

Η «τέλεια» ζωή του Instragram

Ένιωθα ντροπή. Τα πρώτα χρόνια δεν αισθανόμουν καθόλου καλά με τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση με τους δικούς μου ανθρώπους. Τα χρόνια που ακολούθησαν και μπήκαν στη ζωή μας τα social media και η προβολή μπήκα στη διαδικασία να προβάλλω έναν τέλειο εαυτό κι αυτό με ζόρισε πολύ. Πνιγόμουν γιατί νόμιζα πως δεν θα γίνω αποδεκτή από τον κύκλο μου.

Ψυχαναγκαστικά θεωρούσα πως όφειλα να είμαι και να δείχνω τέλεια. Έκανα μεγάλο λάθος κι αυτό το κατάλαβα όταν μίλησα για τη λεύκη. Όταν απελευθερώθηκα άλλαξε το νόημα της ζωής και της παρουσίας μου στα social media στο μυαλό μου. Και το Instagram που ήταν το “αγκάθι” μου λόγω της αυτοπροβολής έγινε το μεγαλύτερό μου όπλο. Το μέσο που μου προκαλούσε ντροπή έγινε το κανάλι επικοινωνίας και προβολής της διαφορετικότητας.

Κατάλαβα την πραγματική ουσία του influence και τελικά θα έκανα ακριβώς το ίδιο ακόμα κι αν με ακολουθούσαν 20 άνθρωποι. Κι έναν άνθρωπο να καταφέρεις να επηρεάσεις θετικά, έχεις κάνει το “καθήκον” σου. Το να μιλήσω ανοιχτά πηγάζει από την καρδιά μου και δεν είναι απόρροια μιας τάσης της εποχής.

«Την πρώτη ημέρα που περπάτησα στον δρόμο χωρίς κάλυψη αισθάνθηκα πιο όμορφη από ποτέ».

Δεν είχα νιώσει πιο όμορφη στη ζωή μου. Τώρα πια αισθάνομαι πως όποιος κοιτάζει τη λεύκη μου με θαυμάζει. Δεν το αντιμετωπίζεις πια ως πρόβλημα αλλά ως κάτι που σε ξεχωρίζει.

Θυμάμαι ότι είχα πάει σε ένα κάλεσμα στην παραλία κι ένιωσα τέτοια απελευθέρωση που δεν χρειαζόταν να καλύψω τα χέρια μου. Μία κοπέλα με πλησίασε και μου είπε πως τα χέρια μου είναι πανέμορφα. Κι εγώ αυτό δεν το έβλεπα για 12 ολόκληρα χρόνια. Νόμιζα πως όλοι με κοιτούσαν και με σχολίαζαν.

Θεωρούσα πως όλα τα βλέμματα ήταν επικριτικά. Αυτό που μου συμβαίνει το βλέπω πια τόσο όμορφο. Έκανα το δύσκολο ταξίδι και με βρίσκεις στην απέναντι πλευρά της αποδοχής του εαυτού μου. Νιώθω όμορφη κι αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτό που βλέπω στον καθρέφτη. Πηγάζει από μέσα σου.

Και εγένετο Pintolife

Στην καραντίνα βίωσα μία περίοδο άρνησης περίπου για τρεις εβδομάδες. Η δική μου δουλειά είναι τα ταξίδια έτσι όταν αναγκαστήκαμε να μείνουμε σπίτι έκανα μία παύση μετά από 14 χρόνια. Με επηρέασε πάρα πολύ και οικονομικά και ψυχολογικά.

Έπρεπε κάπως να αναθεωρήσω και να σκεφτώ τι έχει ουσία για εμένα από εδώ και πέρα. Τηλεφώνησα στην αδερφή μου, η οποία είναι και η δημιουργός της σελίδας του Pintolife, και της είπα θα ξεκινήσουμε το site για τη διαφορετικότητα. Από εκείνη την ημέρα άλλαξε όλη μου η φιλοσοφία για το τι έχει νόημα να κάνω.

Ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα έγινε για να φτάσω στο Pintolife. Βρήκα την ουσία μου. Το Pintolife ήταν στο μυαλό μου ως ιδέα για έναν χρόνο. Ήθελα να κάνω μία έκθεση με πορτρέτα ανθρώπων που έχουν τη δική τους διαφορετικότητα όμως μας πρόλαβε ο κορονοϊός κι αυτό δεν έγινε.

Ξεκίνησα το site η φιλοσοφία του οποίου δεν είναι απλά να υπάρχει εκεί και να ανεβαίνει περιεχόμενο. Φιλοξενεί συνεντεύξεις ανθρώπων που μπορεί να μιλούν πρώτη φορά για τη διαφορετικότητά τους κι αυτό για εκείνους, όπως και για ‘μενα, ήταν απελευθερωτικό. Σκοπός μου είναι το κίνημα διαφορετικότητας να ενισχυθεί και να ενεργοποιηθώ γύρω από αυτό πάρα πολύ.

Ύμνος στη διαφορετικότητα

Η λέξη διαφορετικότητα από μόνη της έχει μία σημασία. Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι αυτό είναι γεγονός. Όταν πάμε πιο βαθιά όμως βλέπουμε πως όλοι εμείς που είμαστε διαφορετικοί επί της ουσίας είμαστε όλοι ίσοι.

Η διαφορετικότητα από μόνη της μας μιλά για ποικιλομορφία. Ο κάθε ένας από εμάς κουβαλάει στην πλάτη του διαφορετικές ιστορίες και διαφορετικά βιώματα. Είμαστε διαφορετικοί εσωτερικά και εξωτερικά.

Η ιδέα για το όνομα του Pinto Project ξεκίνησε από τη δική μου προσωπική, ιδιαίτερη αγάπη προς τα άλογα Pinto. Τα άλογα Pinto είναι μία σπάνια ράτσα αλόγων με εκπληκτικούς χρωματισμούς σε διάφορα μέρη του σώματός τους, σαν μπαλώματα – έργα τέχνης.

Ζώντας με λεύκη όλα αυτά τα χρόνια και έχοντας δυσκολευτεί πολύ να βρω τον δρόμο της απόλυτης αποδοχής, τα Pinto ήρθαν για να μου δείξουν πόσο υπέροχη είναι τελικά η μη-τελειότητα. Το ότι όλοι είμαστε όλοι διαφορετικοί είναι κι αυτό που μας δένει με τη ζωή. Ζούμε σε μία χώρα που έχει μάθει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα, όποια κι αν είναι αυτή;

Έχουμε κάνει πολλά βήματα αλλά ακόμα νομίζω πως δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή. Ενέργειες γίνονται προς την κατεύθυνση της αποδοχής και του σεβασμού της διαφορετικότητας αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Η εκπαίδευση παίζει καθοριστικό ρόλο για αυτό και στόχος μου είναι το Pinto Project ως ιδέα και φιλοσοφία να μπει στα σχολεία με οποιοδήποτε τρόπο.

Προσωπικές ιστορίες

Οι ιστορίες που έχω ακούσει είναι πολλές αλλά κάποιες με έχουν αγγίξει λίγο παραπάνω. Η Κατερίνα έχει αλωπεκία. Με ακολουθούσε στα social media κι όταν είδε το Pinto Life ήθελε να συμμετάσχει. Κάναμε συνέντευξη.

Τα τελευταία 5 χρόνια που φοράει το μαντήλι δεν έχει βγάλει ούτε μία φωτογραφία με τον γιο της γιατί ντρεπόταν και δεν ήθελε το παιδί να συνδέσει την εικόνα αυτή με τη μαμά του. Μετά από τη συνέντευξη αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται.

«Περνάει η ζωή και χάνουμε πράγματα από την καθημερινότητα γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα “πρόβλημα” που για τον καθένα είναι διαφορετικό».

Σκεφτόμουν πώς ένας άντρας θα αντιμετωπίσει τη λεύκη μου κι αν θα τη δεχτεί. Δεν θα ξεχάσω ένα μήνυμα μίας κοπέλας που μου είπε πως έχει λεύκη και πως βρίσκεται σε μία σχέση 8 χρόνια από τα οποία τα 2 τελευταία θέλει να χωρίσει αλλά δεν το κάνει υπό το φόβο μήπως και δεν την αγαπήσει κάποιος άλλος λόγω της λεύκης. Συμβαίνουν πολλά τέτοια και δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας.

Θυμάμαι ακόμα πως μου έστειλε ένα κύριος λίγο μετά το βίντεο που ανέβασα για τη λεύκη και μου έγραψε: “δεσποινίς μου καλησπέρα, είδα τα βίντεο που έχετε ανεβάσει για τη λεύκη. Έχει η γυναίκα μου λεύκη και για χρόνια της λέω πόσο όμορφη είναι και δεν με πιστεύει γιατί νομίζει πως το κάνω απλά και μόνο γιατί την αγαπώ. Της έδειξα τα βίντεό σας. Έβαλε τα κλάματα. Θα σας ευγνωμονώ για μία ζωή. Άλλαξε όλη η ζωή μας”».