Η Μαρίνα Ασλάνογλου πολεμά τις «φορετές» τύψεις της ως μαμά

– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει ένας γάμος;

Το να τα βάζεις κάτω από το χαλί και να μην τα συζητάς όλα. Για μένα η ειλικρίνεια όσο και σκληρή και αφοπλιστική και να είναι, είναι η αλήθεια που υπάρχει μέσα μας. Συνήθως ο φόβος είναι ανασταλτικός παράγοντας και δεν εκφραζόμαστε. Οπότε μαζεύεις, μαζεύεις και κάποια στιγμή κάνεις μία αδικαιολόγητη έκρηξη και μπορεί να διαλυθούν τα πάντα από αυτήν, ενώ αν τα είχες συζητήσει στον καιρό τους, μπορεί και να είχαν λυθεί.

– Να υποθέσω ότι δεν είσαι κάτοχος «της τέχνης του να βάζεις τα πράγματα κάτω από το χαλί», όπως είναι κι ένα κεφάλαιο του έργου;

Όχι, εγώ παραείμαι του να τα συζητάω και να τα αναλύω και να τα λέω την ώρα που γίνονται τα πράγματα. Το κάνω γιατί δεν μπορώ εγώ να ηρεμήσω.

Με τρώει μέσα μου αν δεν λυθεί κάτι. Και δεν θέλω τίποτα να με τρώει.

– Σκέφτεσαι ποτέ τα «αν» της ζωής σου; Τι θα είχε γίνει ΑΝ είχες γίνει ψυχολόγος αντί για ηθοποιός για παράδειγμα;

Όχι. Γιατί έχω αποφασίσει πως ό,τι και να κάνω, όποιο κόστος και αν έχει η απόφασή μου, επειδή είναι δική μου απόφαση, δεν θέλω να μετανιώνω. Δεν μετανιώνω γι’ αυτά που κάνω γιατί είναι συνειδητές επιλογές κι έτσι συνεχίζω. Κι αν κάποια στιγμή σκεφτώ «μωρέ, μήπως έπρεπε να το είχα κάνει αυτό» μού απαντώ ότι «για κάποιο λόγο γίνονται όλα». Κι αυτόν (τον λόγο) τον καταλαβαίνεις καιρό μετά και λες «να, γι’ αυτό δεν έπρεπε να το κάνω αυτό τότε» ή «καλά έκανα τελικά τότε».

– Την απόφαση να παντρευτείς την πήρες κι αυτή μετά από σκέψη, συνειδητά;

Αυθόρμητα την πήρα να σου πω την αλήθεια, γιατί ήταν ο Δήμος τέτοιος άνθρωπος που μου το έβγαλε και ένιωσα μία μεγάλη ασφάλεια δίπλα του, που είπα «ναι, γιατί όχι;». Ήταν η συνθήκη αυτή που έπαιξε μεγάλο ρόλο.

– Στον δικό σου γάμο ποιες σκηνές θα έλεγες ότι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές;

Το κάθε ζευγάρι έχει ένα δικό του καταστατικό. Το θέμα είναι αυτό το καταστατικό που υπάρχει στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων να λειτουργεί σωστά και να υπάρχουν όρια. Εγώ αυτό που φροντίζω στη σχέση είναι να υπάρχει μια ισορροπία. Να έχει ο καθένας τον χώρο του, τον χρόνο του και μαζί και χώρια, που λένε, να κάνεις πράγματα, γιατί είναι πολύ ωραίο να αισθάνεσαι ελεύθερος μέσα στη σχέση σου. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτή η ελευθερία. Από εκεί και πέρα δε μου αρέσει να περιορίζω τον σύντροφό μου γιατί δεν θέλω ούτε εγώ να περιορίζομαι. Οπότε τέτοια σκηνή περιορισμού δεν υπάρχει μέσα στον γάμο μου, σε καμία περίπτωση.

– Ήταν ζητούμενο από την αρχή αυτή η ελευθερία στη σχέση σας ή προέκυψε με τα χρόνια;

Ήταν εξαρχής έτσι γιατί είναι και ο Δήμος έτσι, είναι κι εκείνος ελεύθερο πνεύμα. Είναι άνθρωπος που του αρέσει η διασκέδαση, του αρέσει πάρα πολύ να συναναστρέφεται με κόσμο, με φίλους. Κάνουμε τραπέζια, κάνουμε πάρτι, κάνουμε ταξίδια. Οπότε και δεν κουράζεσαι και δεν βαριέσαι και μετά έχεις και την επιλογή ότι έχω και τον δικό μου κοινωνικό κύκλο.

– Υπήρξε κάτι ποτέ που να διατάραξε τις ισορροπίες σας;

Πάντα υπάρχει στην πορεία των τόσων χρόνων κάτι να ταράξει, αλλά αν υπάρχουν οι σωστές βάσεις, λύνονται τα πράγματα. Άμα δεν λύνονται, τότε μιλάμε για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη.

– Ο χρόνος τελικά λειτουργεί υπέρ μίας σχέσης;

Νομίζω ναι. Καταρχάς με τον χρόνο μαθαίνεις τα όριά σου, μαθαίνεις τον άλλο, μαθαίνεις μέχρι πού σε παίρνει και πού δεν σε παίρνει. Αν ξεπερνάς τα όρια εκεί υπάρχει μία δυσκολία, υπάρχει πρόβλημα.

Εγώ προσπαθώ να υπάρχει ισορροπία και ηρεμία. Αυτό μου αρέσει. Δεν μου αρέσουν οι εντάσεις εμένα, καθόλου.

– Βλέπω παίζεις στο κατάλληλο έργο, αφού δεν μπορείς τις εντάσεις (γέλια)

Ναι ναι στο κατάλληλο. Εγώ αυτά τα πράγματα, ας πούμε, δεν θα έχω ζήσει. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Το θεωρώ ακραίο για μένα, για τα δικά μου δεδομένα.

– Δηλαδή, ακόμα και στους καυγάδες εσύ βάζεις ένα όριο μέσα σου που δεν θα ξεπεράσεις;

Ναι, προσπαθώ. Υπάρχουν φορές που μπορεί να βγω εκτός ελέγχου, αλλά είναι σπανιότατες.

– Πάντως με τον Νίκο Ψαρρά νιώθω ότι είστε σε μία πολύ αγαπησιάρικη κατάσταση σε αντίθεση με το ζευγάρι του έργου…

Είμαστε ναι. Καταρχάς μας περνάνε για ζευγάρι (γέλια). Αυτό είναι και το πολύ καλό για το έργο. Έχουμε μεταξύ μας χημεία, είναι η τρίτη φορά που παίζουμε μαζί και ξέρει πολύ καλά ο ένας τον άλλο. Σε αυτό βοήθησε και η σύζυγός του, η Έλενα Καρακούλη, που σκηνοθετεί την παράσταση.

Καταρχάς η Έλενα είναι ένα υπέροχο πλάσμα με τρομερές ευαισθησίες και πάρα πολύ καλή στη δουλειά της. Με ξεκλείδωσε σε πάρα πολλά κομμάτια γενικά στο έργο γιατί εγώ είμαι λίγο πιο δυναμική σαν χαρακτήρας και μου έλεγε «Είσαι σε σοκ, δεν θα βγάλεις τίποτα από τον δυναμικό σου χαρακτήρα, αυτό θα το δούμε στο τέλος, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις στωικά γιατί αυτό έχεις μάθει και στο τέλος θα δούμε το ξέσπασμά σου». Και με τον Νίκο είχαμε αυτές τις σκηνές και μου έλεγε «κάνε αυτό, κάνε εκείνο» και της έλεγα «Είστε παντρεμένοι εσείς;» (γέλια). Είναι ένα τρομερό ζευγάρι.

– Τι σύζυγος είσαι εσύ σε σχέση με τη Μαριάν; Πού μοιάζετε, πού διαφέρετε;

Υπάρχουν αρκετές διαφορές με τη Μαριάν. Γιατί η Μαριάν στην αρχή του έργου είναι αρκετά παθητική, δηλαδή είναι πάνω στον άντρα της, έχει πάρα πολλά θέματα μέσα της, τα οποία δεν τα έχει συζητήσει, τα έχει βάλει κάτω από το χαλί, πράγμα που εγώ δεν το κάνω και στο τέλος της βγαίνει ό,τι είχε μέσα της σε πάρα πολύ μεγάλη ένταση. Εγώ δεν θα έφτανα σε ένα τέτοιο ακραίο σημείο ποτέ, πιστεύω δηλαδή ότι δεν θα έφτανα και είμαι πιο δυναμική. Η Μαριάν δείχνει το δυναμισμό της στο τέλος, κατόπιν εορτής και βάζει τα όριά της.

– Εσύ ζητάς αυτό που θέλεις συναισθηματικά; Το διεκδικείς;

Πάντα. Λέω «θέλω αυτό» ή «αυτό αν μπορεί να διορθωθεί», πάντα το λέω. Μα έτσι δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους, ουσιαστικές. Γιατί αν δεν πεις στον άλλο το λάθος του ή τι σε ενοχλεί, είτε τι σε πειράζει, ο άλλος πώς θα το καταλάβει; Μπορεί αυτό που κάνει να νομίζει ότι είναι ok. Αν δεν του πεις «εμένα αυτό με ενοχλεί» για να μην συνεχίσει, πώς θα σταματήσει να το κάνει; Αν δεις και συνεχίζει κι είναι τρόπος και στάση ζωής αυτό που σε ενοχλεί, εντάξει βγάζεις τα συμπεράσματά σου μετά.

– Η ακρότητα τελικά χωράει στην αγάπη για σένα;

Κοίτα να σου πω κάτι. Κάποιους ανθρώπους τους συντηρεί αυτό το πράγμα. Είναι σου λέω ένα καταστατικό. Μπορεί να έχεις μια σχέση με ένα καταστατικό με ακραίες εντάσεις και μετά να είσαι καλά. Το έχω συναντήσει αυτό σε ζευγάρια, να σκοτώνονται, να τσακώνονται και μετά να είναι μια χαρά γιατί αυτό τους συντηρεί, έτσι έχουν μάθει. Εγώ δεν μπορώ αυτή την ένταση.

Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι περνάνε από τοξικές σχέσεις. Από κει και πέρα, πας παρακάτω και κοιτάς να μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη που έκανες πριν.

– Μου έλεγες κάποτε ότι το δύσκολο αφού αποκτήσεις παιδί είναι να μην περιοριστείς μόνο στον ρόλο της μαμάς. Τώρα που είναι 5 ετών ο Κωνσταντίνος, πόσο εφικτό ήταν τελικά αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα γιατί έχει μεγαλώσει, καταλαβαίνει, επικοινωνεί, μπορείς να τον παίρνεις μαζί σου, με ακούει. Εγώ πέρασα το lockdown το σοβαρό, ειδικά 2 χρόνια χωρίς δουλειά καθόλου, γιατί όπως ξέρεις στον χώρο ήταν τα πράγματα πάρα πολύ δύσκολα, όλη μέρα με το παιδί. Οπότε τον ρόλο της μαμάς τον έζησα στο 100%, full, και λίγο είχα χάσει εμένα. Αναγκάστηκα γιατί ήταν έτσι η κατάσταση. Οι συνθήκες σε οδηγούν, γι’ αυτό στις ανέφερα πριν και σε σχέση με τον γάμο μου για παράδειγμα. Όταν όμως τελείωσε όλο αυτό και ξαναμπήκα στη δουλειά και αρχίσαμε να βγαίνουμε, άλλαξε και αυτή η συνθήκη. Και τα παιδιά μαθαίνουν από σένα.

Εγώ προσπάθησα ο Κωνσταντίνος να ακολουθεί και το δικό μας πρόγραμμα, όχι μόνο να ακολουθούμε εμείς το δικό του, δηλαδή «το παιδί τώρα πρέπει να κοιμηθεί γιατί το παιδί πρέπει να κοιμάται στις 20.30». Όχι, δεν πειράζει να κοιμηθεί και πιο αργά δεν θα πάθει τίποτα.

Είμαι μια μαμά που είμαι λίγο χαλαρή, όχι βέβαια να φτάνουμε σε ασυδοσία. Κι εκείνος ξέρει και περιμένει αυτό που θα έρθει, π.χ. ότι το σαββατοκύριακο θα κάνουμε πράγματα. Όλα θέλουν έναν προγραμματισμό κι ένα μέτρο.

– Ήσουν από την αρχή έτσι, χαλαρή;

Ναι από την κοιλιά κιόλας μη σου πω. Γιατί έβλεπα άλλες μαμάδες και επειδή δεν υπάρχουν οδηγίες για το πώς θα μεγαλώσεις ένα παιδί, εγώ ήθελα να έχουμε μία καλή σχέση με το παιδί ακόμα και σε μικρή ηλικία. Πιστεύω ότι είμαι μία καλή μαμά, αυτό βέβαια θα το δείξει το μέλλον, αλλά έτσι φαίνεται.

– Ήθελα να σε ρωτήσω κιόλας γιατί έλεγες ότι δεν έχασες ποτέ την πίστη σου ότι θα καταφέρεις να γίνεις μαμά. Πίστευες εξίσου δυνατά ότι θα γίνεις «καλή μαμά»;

Νομίζω κανείς δεν το ξέρει αυτό να σου είμαι ειλικρινής γιατί οι μαμάδες έχουν πάντα τύψεις περισσότερες σε σχέση με τους μπαμπάδες. Δηλαδή, λείπω στη δουλειά, στο θέατρο ε, κι έχω τύψεις.

– Μας είναι βέβαια λίγο φορετές αυτές οι τύψεις έτσι δεν είναι;

Μας είναι φορετές αυτές οι τύψεις, ναι και γι’ αυτό προσπαθώ να τις αποβάλλω. Προσπαθώ να αποβάλλω αυτά τα στερεότυπα.

Η γυναίκα του 2023 είναι σαφέστατα μία εργαζόμενη γυναίκα. Είμαστε γυναίκες που κάνουμε πολλά πράγματα. Είμαστε και μαμάδες και επαγγελματίες και σύντροφοι και γυναίκες, είμαστε πολλά. Το θέμα είναι να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους ρόλους και να μην χάσεις και το γυναικείο σου κομμάτι. Να είσαι και μαμά και γυναίκα.

Το θέμα είναι ότι αν έχεις λίγο χρόνο, γιατί εμείς που δουλεύουμε δεν έχουμε άπλετο χρόνο, τουλάχιστον να περνάς ποιοτικό χρόνο με το παιδί, να έχεις πράγματα να κάνεις, μην είσαι στο σπίτι και μιλάς στο κινητό. Εχεις μία ώρα; Ασχολήσου μια ώρα. Το παιδί θέλει να καταλάβει ότι του δίνεις σημασία και ότι το αγαπάς, ότι είσαι εκεί. Οπότε εγώ βλέπω και τον Κωνσταντίνο και το χαίρομαι αυτό, λέω, κάτι έχω κάνει καλά. Γιατί βλέπεις ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με αγάπη, που μας πιάνει αγκαλιά και λέει «μια οικογενειακή αγκαλιά». Το νιώθει και είναι ο τρόπος του για να το εκφράσει.

– Είχες πει σε συνεντεύξεις σου ότι ένιωθες ενοχή που δεν μπορούσες να γίνεις μαμά..

Βέβαια ναι, εσύ το περνάς αυτό, ναι, γιατί λες «εγώ φταίω, που δεν μπορώ να κάνω παιδί».

– Παρόλο που ζούμε στο τώρα, που ξέρουμε ότι μπορεί να συντρέχουν χίλιοι λόγοι και να είναι δύσκολο;

Ναι. Το μυαλό είναι αναρχικό, οπότε ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκέφτεται άλλα πράγματα.

– Αυτή η ενοχή είναι κάτι που μοιράζεσαι με τη Νάτσαινα, την κατανόησες δηλαδή διαφορετικά;

Όταν διάβασα τον ρόλο της Νάτσαινας, επειδή αυτό είναι ουσιαστικά το θέμα της, ότι δεν κάνει παιδιά, εγώ τρελάθηκα, είπα «Θέλω πάρα πολύ να το κάνω». Από τους τρεις ρόλους του γυναικείους, μου πρότειναν αυτό που θα επέλεγα πραγματικά κι από μόνη μου. Η Νάτσαινα δεν ξέρω αν έχει ενοχές, είναι πολύ αποφασισμένη και προσηλωμένη. Δεν είναι κακός άνθρωπος, αλλά αναγκάζεται να κάνει κακά πράγματα. Και μην ξεχνάμε και την εποχή πάντα. Η εποχή, η κλειστή κοινωνία της επαρχίας, το χωριό, το ότι πάντα ξέρεις ότι θα σε σχολιάσουν, θα σε κρίνουν. Εδώ τώρα, δεν υπάρχει αυτό, είναι τελείως διαφορετικό.

Αλλά το να είσαι στέρφα εκείνη την εποχή σίγουρα ήταν τεράστιο στίγμα και αδιόρθωτο. Δεν υπήρχαν τότε μέσα αναπαραγωγής για να πεις ότι θα προσπαθήσεις. Μην σου πω ότι δεν πήγαιναν και στον γυναικολόγο γιατί υπήρχε ταμπού ότι θα δει κάποιος άλλος τη γυναίκα του άντρα. Υπήρχαν αρκετές γυναίκες που δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδί.

– Και χρεώνονταν κατευθείαν το πρόβλημα και βιάζονταν άλλες. Αυτό είναι το φοβερό…

Αυτό είναι το καλό που έχει η σειρά, γιατί ξέρεις αν έχει πρόβλημα ο Νάτσης ή η Νάτσαινα; Απλά ξέρεις ότι στο έχει χρεώσει και ζει με αυτό και το λέει σε μία σκηνή ότι «εγώ φταίω, έχεις δίκιο, που δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Όλα τα κάνω για σένα και για τον συνεχιστή μας». Όλα αυτά τα φορετά.

– Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσες πολλές οι σειρές εποχής φέτος;

Νομίζω ότι θέλουμε λίγο να δούμε κάτι που μας λείπει, μία εποχή λίγο διαφορετική. Λίγο προσπερνάμε τα πράγματα πια με την καθημερινότητα και την ταχύτητα και την πληροφορία και δεν στεκόμαστε πια. Εγώ ας πούμε που κάνω τα γυρίσματα στον χώρο που υποτίθεται ότι είναι ο εξωτερικός χώρος στο σπίτι μας, πραγματικά νιώθω ότι είμαι στο χωριό, ότι βλέπεις τη φύση, πράγματα που εδώ τα έχεις ξεχάσει. Και πραγματικά το ευχαριστιέμαι. Μου αρέσουν εμένα οι σειρές εποχής πάρα πολύ. Είναι η ιστορία μας. Εγώ ειδικά μέσα από αυτή τη σειρά μαθαίνω και πράγματα. Και θεωρώ ότι αρέσει και στο κοινό νομίζω.

Εγώ πάντως αν ήταν να δω μία σειρά εποχής και μία άλλη, την εποχής θα διάλεγα. Τα άλλα τα σύγχρονα τα ξέρω, τα ζω κάθε μέρα.

– Τώρα, που λες γι’ αυτά που ζεις εσείς το καλοκαίρι ζήσατε και φωτιά και πλημμύρα…

Άσ’ τα! Δηλαδή πραγματικά λέω «πώς είναι δυνατόν»; Αλλά εντάξει, το περάσαμε κι αυτό. Υπάρχαν άνθρωποι που έζησαν χειρότερα, οπότε εμείς ήμασταν κι από τους τυχερούς. Σκέφτομαι και το μετά, ότι όλη αυτή η έκταση που κάηκε, το χειμώνα με μία βροχή θα γίνεται πλημμύρα. Νομίζω ότι θα έχουμε δύσκολο χειμώνα. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, αλλά με δυσκολεύουν οι καταστάσεις. Από μία στιγμή στην άλλη καίγεσαι, από την άλλη είναι Αύγουστος και πνίγεσαι. Είναι και τα φαινόμενα αυτά τα ακραία, που δεν μπορείς να κάνεις και κάτι.

Info: Σκηνές από έναν γάμο, στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Τετάρτη (21.15), Παρασκευή (21.00), Σάββατο (21.15) και Κυριακή (18.00). Εισιτήρια εδώ.

Την βλέπεις και στη σειρά Οι Ψυχοκόρες, στην ψηφιακή πλατφόρμα ANT1+.