Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς, Αλεξάνδρα Μάκου, αποκλειστικά στο LadyLike: «Τη νιώθω μέσα στο σώμα μου παντού. Νιώθω την αύρα της»

Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν 10 μήνες. Από τότε, τα βλέμματα μας είναι προσηλωμένα σε έναν άνθρωπο. Στη μητέρα της, Αλεξάνδρα Μάκου. Στη γυναίκα που αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει την πρωτότοκη κόρη της με τον χειρότερο τρόπο, ανήμερα της ονομαστικής της γιορτής. Στη γυναίκα που όταν σταθείς κοντά της, μόνο λύπη δεν νιώθεις. Αντ’ αυτού, μία έντονη δύναμη διαπερνά το σώμα σου. Καμία λύπηση δεν χωράει δίπλα σε αυτήν την ισχυρή προσωπικότητα, τη μητρική φιγούρα που μετατρέπει το βαρύ πένθος, σε αστείρευτη μαχητικότητα ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε μορφή έμφυλης βίας.

Η Αλεξάνδρα Μάκου έχει δώσει τη μεγαλύτερη υπόσχεση στη Γαρυφαλλιά της. Όσο περνάει από το χέρι της, να μην υπάρξουν άλλες τέτοιες μαύρες μέρες, να μην βρεθεί καμία άλλη γυναίκα στη θέση της. Το κάνει για όσες από εμάς έφυγαν άδικα από αυτόν τον κόσμο, επειδή κάποιος άλλος αποφάσισε πως η ζωή τους δεν είχε και τόσο μεγάλη αξία. Το κάνει για τα υπόλοιπα παιδιά της, αλλά και για όσα δεν είναι δικά της.

Αυτήν τη Γιορτή της Μητέρας, η Αλεξάνδρα Μάκου ανοίγει την καρδιά της στο LadyLike. Ανοίγει ένα μικρό παραθυράκι μέσα από το οποίο μπορούμε να θαυμάσουμε το μεγαλείο της ψυχής της. Υψώνει με θάρρος τη φωνή της για όλες τις μητέρες αυτού του κόσμου. Γι’ αυτές τις μητέρες που σήμερα, δεν θα λάβουν ανθοδέσμη από την κόρη τους, γιατί κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για την τύχη τους.

Η συνάντησή μαζί της έγινε σε ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μέρος της ίδιας και της Γαρυφαλλιάς, στο Βέλο Κορινθίας. Εκεί όπου οι δυο τους συνήθιζαν να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Και έχει σπουδαία λόγια να σου πει η κυρία Αλέκα, αυτήν τη συμβολική μέρα που θα την περάσει μακριά από την αγκαλιά της Γαρυφαλλιάς, αλλά μέσα στη σφιχτή αγκαλιά των άλλων 3 παιδιών της. Μέσα στην σφιχτή αγκαλιά όλων μας.

«Η Γαρυφαλλιά μου είναι η πρωτότοκη κόρη μου. Ένα δώρο Θεού για μένα. Μαζί της γεννήθηκε και η μητέρα Αλεξάνδρα. Όταν την πήρα αγκαλιά για πρώτη φορά ένιωσα κάτι πολύ μεγάλο και δυνατό. Κάτι μαγικό να ξεκινάει. Ο ρόλος της μητέρας. Αυτή η δύναμη που έχει αυτό το μικρό, αδύναμο και απροστάτευτο πλάσμα, σε κάνει να νιώθεις πως αλλάζει η ζωή σου. Πως ολοκληρώνεται όταν νιώθεις πως δημιούργησες μια ζωή. Όλη η αγάπη του κόσμου σε μια αγκαλιά. Aληθινή και άκαμπτη. Όλη η ασφάλεια θαλπωρή, η τρυφερότητα. Μα κάπου εκεί και η ανησυχία και ο φόβος μην συμβεί κάτι και σπάσει αυτός ο δεσμός. Kαι τρέμεις.

Αλεξάνδρα Μάκου: Και σήμερα η Γιορτή της Μητέρας, χωρίς τη Γαρυφαλλιά μου. Η αγκαλιά μου τη ζητάει πολύ. Μέσα μου λείπει ένα κομμάτι αυτής της μάνας, ίσως και ένα θεμέλιό της. Εκείνη με έκανε μάνα. Αυτό που είμαι. Εκείνη με “γέννησε”.

Ίσως και να γιορτάζουμε και οι δύο. Εγώ εδώ σε αυτή τη διάσταση κι εκείνη εκεί ψηλά στους καθαρούς ουρανούς που είναι η ψυχή της.

Εκείνη μου έμαθε να αγαπώ, να φροντίζω. Να νιώσω τι θα πει προτεραιότητα, αφοσίωση, ανάγκη. Πόσο σπουδαίο και μεγάλο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί. Πόσο πάνω απ’ όλα το βάζεις. Και όσο μεγαλώνει, συνειδητοποιείς πως μεγαλώνεις και ωριμάζεις κι εσύ μαζί του. Και το ταξίδι πλάι πλάι είναι ονειρεμένο και μαγικό.

Όταν έγινα μητέρα ήταν τόσο πρωτόγνωρα τα συναισθήματα. Τόσο πανίσχυρο το ένστικτο της μητρότητας που η γυναίκα μέσα μου ερχόταν σε δεύτερο ρόλο εκ των πραγμάτων. Στη συνέχεια κατάλαβα πως η γυναίκα που ήμουν, έγινε η μητέρα που είμαι οπότε δεν πρέπει να αγνοώ καμία από τις δύο… και αυτό έπρεπε να δείξω στην κόρη μου! Ότι μπορώ να είμαι και τα δύο ταυτόχρονα!

Αλεξάνδρα Μάκου: Ο σκληρός και άνανδρος τρόπος που αφαιρέθηκε η ζωή της Γαρυφαλλιάς μου, επειδή είπε “όχι” και το πλήρωσε με τη ζωή της μου δείχνει τον δρόμο. Και είναι μονόδρομος. Θα αποδώσω φόρο τιμής στη δική μου ηρωίδα.

Θα πενθήσω με αξιοπρέπεια, όπως της αξίζει. Εκείνη με καθοδηγεί. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα παλέψω με πείσμα και αγάπη ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Της αξίζει να το κάνει η μητέρα της. Για εκείνη, για τα αδέρφια της και για όλα τα παιδιά που μπορεί να μην γέννησα, να έχουν άλλους γονείς, μα θα παλέψω και γι’ αυτά, γιατί και αυτά είναι δικά μου, είναι δικά μας.

Έτσι ακολούθησα το όραμα της Κέλλυς Ιωάννου μιας σπουδαίας νέας με πολλούς τίτλους σπουδών εγκληματολογίας και διευθύνων σύμβουλο του CSI στο οποίο ηγείται ο κος Μάνος Σφακιανάκης. Και κατέχουν και οι δύο τον σπουδαιότερο τίτλο. Αυτόν της ανθρωπιάς! Και γίναμε μια μεγάλη οικογένεια με πολλά νέα παιδιά με όραμα και ενσυναίσθηση, μία μεγάλη αγκαλιά.

Πιάσαμε τα χέρια και το Γίνε Ανθρωπος είναι εδώ να βάλει ένα λιθαράκι ενάντια στη βία. Και όπως είπε και ο καλλιτέχνης της ομάδας μας, Αντώνης Αγγελίδης «η μητέρα μου μου έδωσε χέρια να γράφουν τραγούδια και όχι να σκοτώνουν». Τα χέρια, λοιπόν, των νέων παιδιών της ομάδας μας θα κάνουν μια δυνατή αλυσίδα αγάπης, συμπαράστασης και αγκαλιάς σε όλα τα θύματα. Και θα παλέψουν να μην υπάρξουν άλλα.

Έχω υποσχεθεί στη Γαρυφαλλιά μου πως θα την τιμήσω, θα κρατήσω το πνεύμα της ζωντανό. Πως θα είμαι δίκαιη απέναντι στα αδέρφια της, μένοντας η ίδια μάνα που είχαν πάντα.

Γιατί τα αδέρφια της μπήκαν σε αυτή την απώλεια ζωής από νωρίς και πρέπει να είμαι εδώ για αυτά. Δυνατή και ήρεμη με αγάπη να προχωρήσουν. Μην χάσουν τον δρόμο. Δεν θα το ήθελε.

Κι αυτό είναι και το μήνυμα μου προς άλλες μητέρες που μας ενώνει ο ίδιος πόνος που μεγαλώνει και βαθαίνει μέσα μας. Να σταθούμε στα άλλα μας παιδιά. Μας χρειάζονται περισσότερο τώρα από ποτέ! Η συνέχειά τους είναι τα αδέρφια τους και το καλύτερο μνημόσυνο για τους αγγέλους μας είναι να μην «χαθούν» στον δύσκολο αυτό δρόμο.

Θέλω να πω στα παιδιά μου πως τα αγαπώ. Θα είμαι δίπλα τους σε όλα και θα παλέψω να μην χάσουν την πίστη τους στο Θεό και στον άνθρωπο. Και πως καταλαβαίνω πόσο δυσκολεύονται τώρα, γι’ αυτό είμαι εδώ. Μαζί θα κάνουμε ένα βήμα τη φορά. Με υπομονή, αγάπη και δύναμη.

Στη διαδρομή μου ως γυναίκα, μετά από αυτή την πιο δύσκολη κατάσταση που έχω βρεθεί σε αυτή τη ζωή, της απώλειας του παιδιού μου, το δυσκολότερο πριν, ήταν να είμαι μητέρα. Μεγάλο βάρος για το τι ανθρώπους μεγαλώνω, με τι βάσεις και με τι εφόδια ζωής, ώστε να μπορέσουν να ενσωματωθούν ευτυχισμένα και ανεξάρτητα στην κοινωνία. Πάντα ήθελα παιδιά πλούσια. Όχι σε χρήματα, μα σε συναισθήματα.

Αλεξάνδρα Μάκου: Δεν είμαι ειδικός, ούτε ξέρω να είμαι γονιός. Ακόμα μαθαίνω και δεν νομίζω να τελειώνει ποτέ αυτό στη ζωή της μάνας.

Ένα μόνο μπορώ να πω με σιγουριά: Η αγάπη και ο σεβασμός είναι βασικά συστατικά.

Ξέρετε πως νιώθω σήμερα; Όταν μεγάλωνε μέσα στο σώμα μου η Γαρυφαλλιά μετρούσα τις μέρες και λαχταρούσα να την δω για πρώτη φόρα, εκείνη την πρώτη φορά! Ήξερα πως σε λίγες εβδομάδες θα την πάρω αγκαλιά και θα ακούσω την καρδούλα της να χτυπά όπως εκείνη άκουγε την δική μου τόσο καιρό που την κυοφορούσα! Τώρα, την νιώθω μέσα στο σώμα μου παντού. Νιώθω παντού την αύρα της. Και λαχταρώ τόσο πολύ να την δω, να την πάρω αγκαλιά! Λαχταρώ τόσο πολύ που πονάω από την επιθυμία αυτή. Αλλά δεν θα την ξαναδώ.

Αλεξάνδρα Μάκου: Είναι σαν να την κυοφορώ για πάντα. Αυτό είναι η απώλειά της.

Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, δεν θα άλλαζα ούτε μια στιγμή μαζί της. Θα πρόσθετα ακόμα περισσότερες στιγμές μαζί της, ακόμα περισσότερα «σε αγαπώ», «σε θαυμάζω», «είμαι περήφανη για σένα». Μια στιγμή θα άλλαζα: Να μην έφευγε ποτέ για αυτό το ταξίδι χωρίς επιστροφή.