Η Νεφέλη Φασούλη θέλει να επιστρέψεις στην καψούρα που έκανες πέρα

Μία πορεία που περιλαμβάνει πολλά μουσικά είδη, πολύ άγχος (κι ας μην της φαίνεται), πολύ έρωτα και τη λαχτάρα να φτιάξει έναν κόσμο γεμάτο αποδοχή, που θα χορεύει τιμώντας τον «εαυτό της καψούρας». Η Νεφέλη Φασούλη μού μίλησε με αφορμή τον Κήπο που έστησε αυτό το καλοκαίρι για πάρτι με καλεσμένους τους δικούς της ανθρώπους, το κοινό της. Πάρτι που θα κορυφωθεί στο ΠΛΥΦΑ. Εκεί θα τραγουδήσει τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, τα καινούργια του Αντώνη Απέργη, άλλα κλασικά, άλλα όχι τόσο, ενώ λαμπιόνια και παγωμένα ποτά θα φέρνουν τη δροσιά που δεν λέει να ‘ρθει ακόμα κι αν το ημερολόγιο γράφει Σεπτέμβριος.

Με αφορμή τον Κήπο που στήνει εκεί και ορμώμενες από τους τίτλους των τραγουδιών του τελευταίου της άλμπουμ, μιλήσαμε με τη Νεφέλη Φασούλη για όλα.

– Ποιο είναι το πιο ωραίο πάρτι σε κήπο που θυμάσαι;

Νομίζω τα πιο ωραία πάρτι σε κήπο τα έχω κάνει σε οικογενειακά περιβάλλοντα. Ξέρεις, ήταν λίγο στη μόδα αυτά τα τύπου seventies πάρτι που τα έκαναν σε κήπους στο Ψυχικό και σε διάφορα τέτοια. Και από εκεί εμπνεύστηκα βλέποντας παλιές ταινίες του ‘70 που πάντα έπαιζε ένα dinner party. Τα βλέπεις και στις ελληνικές ταινίες, στα καλά σπίτια. Έχω ζήσει τέτοια πάρτι.

– Τι περιλαμβάνει ο δικός σου κήπος;

Κοίτα, ο δικός μου κήπος είναι και μεταφορικός και κυριολεκτικός, διότι είναι και η τελευταία δισκογραφική μου δουλειά που λέγεται έτσι. Οπότε ο συγκεκριμένος κήπος είναι λίγο πιο πολύ σαν μικρογραφία μιας ολόκληρης κοινωνίας, παρά ένας απλός κήπος. Τον έχουμε φτιάξει σαν ένα μικρό καταφύγιο στο οποίο όποιος έρχεται χαίρει άκρας αποδοχής από όλους. Αγαπιέται, αγαπάει χωρίς φόβο, χωρίς εμπόδιο. Αυτό ήταν το concept του κήπου. Είναι πολύχρωμος ο δικός μας κήπος, έχει όλα τα λουλούδια, όλα τα χρώματα. Κάπως έτσι ήταν η δηλαδή η σκέψη μας.

– Δεν υπάρχει κάποιος που δεν χωράει στον κήπο σου;

Κοίταξε, εγώ είμαι λίγο πιο κάθετη. Ο Αντώνης Απέργης όμως, που έχει κάνει τις συνθέσεις είναι υπερ του ότι όλοι θα χωρέσουν στον κήπο, αρκεί να ζητήσουν να συγχωρεθούν κάπως.Εγώ είμαι λίγο πιο σκληρή, για να είμαι ειλικρινής. Προσπαθώ να πάω λίγο με τα νερά του συνθέτη σε αυτό, αλλά εγώ δεν θα άνοιγα τον κήπο μου σε όλους.

«Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να είμαι πια τόσο ανοιχτή σε όλα και να δώσω συγχώρεση. Ξέρεις, όσο μεγαλώνω και ηλικιακά, σκληραίνω κάπως. Η υπομονή εξαντλείται».

Οπότε ας πούμε ότι εδώ έχω μια μικρή διαφωνία με τον συνθέτη (γέλια).

– Πως ήταν το καλοκαίρι με συναυλίες και την πρώτη σου solo περιοδεία;

Ήταν πολύ ωραία. Το διασκέδασα πολύ. Είναι και πάρα πολύ συγκινητικό να μπορείς να στέκεσαι με τα δικά σου τραγούδια και να κάνεις περιοδείες. Είναι πολύ μεγάλο στο μυαλό μου. Μονάχα που ήταν λίγο δύσκολο για μένα ακόμα να το συντονίσω σωστά. Όλα αυτά τα άτομα που παίζουν, την μπάντα. Είναι μια ευθύνη που ακόμα δεν τη διαχειρίζομαι καλά και κάνω λάθη. Αλλά εντάξει, μπορώ να πω ότι ήταν πολύ όμορφα και θέλω να το ζήσω ακόμα πιο οργανωμένα του χρόνου.

– Από τότε που ξεκίνησες να τραγουδάς μέχρι τώρα που κλείνεις την πρώτη μεγάλη σόλο καλοκαιρινή περιοδεία, έχεις κάνει τη δική σου πορεία. Τι θα έλεγες σήμερα στη μικρή Νεφέλη που έγραφε τους φίλους της διαγωνισμούς μουσικής;

(Γελάει) Θα έλεγα ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι τότε άκουσα ένα ένστικτο που κανένας δεν πίστευε σε αυτό αρκετά όσο εγώ. Δεν μου είπε ποτέ κανένας «μην το κάνεις», αλλά κανένας δεν πίστευε κιόλας ότι μπορώ να το κάνω. Δηλαδή αυτό το «κράτα μικρό καλάθι» που μου έλεγαν. Κάπως εγώ, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κράταγα ένα μεγάλο και ευτυχώς που κράταγα μεγάλο και δεν κρίθηκε ως ναρκισσιστική διαταραχή, το γεγονός ότι θέλω να ανεβαίνω στη σκηνή και να τραγουδάω. Η ψωνάρα, ξέρεις (γέλιο). Και μέσα μου το έκανα πραγματικότητα. Αυτό θα έλεγα σε όποιον αισθάνεται ότι κρατάει λίγο πιο μεγάλο καλάθι να βγει και να το γεμίσει άμα μπορεί.

– Ποιο είναι το πιο πολύτιμο «Ραβασάκι» που έχεις πάρει; Για να δανειστώ και τον τίτλο ενός από τα τελευταία τραγούδια σου.

Αχ! Να σου πω την αλήθεια, παίρνω πάρα πολλά. Είμαι και εγώ ρομαντική και δίνω δηλαδή και παίρνω. Και σε σχέση όντας πάλι, είναι σαν ένα μικρό τελετουργικό του αποχωρισμού. Ότι θα αφήσουμε ένα ραβασάκι πάντα για ένα «γεια», για «καλημέρα», για αποχαιρετιστήριο, για τα πάντα. Θεωρώ ότι τα πιο γοητευτικά ραβασάκια τα έλαβα όταν έφυγα για Αμερική για έναν χρόνο. Εκεί πια έχω ιστορικά χαρτιά. Είναι ποίηση αυτά που μου έχουν γράψει.

– Και ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες τόσο ερωτευμένη που να πεις «Σε παντρεύομαι»;

Ω καλά, εγώ συνέχεια! (γέλια) Αυτό είναι που μου αρέσει πάρα πολύ σε αυτό το δίσκο. Και στον Αντώνη και σε μένα. Ότι μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μεγάλα και σοβαρά, ξέρεις, το να πεις «σε παντρεύομαι», αλλά μπορούν ταυτόχρονα να είναι και το ίδιο εφήμερα. Το να ερωτευτείς τόσο έντονα και να το πεις, το μόνο που χρειάζεται βασικά είναι να αφήνεσαι σε αυτό το συναίσθημα και να μη σκέφτεσαι όλο το υπόλοιπο που έρχεται μετά. Τώρα άμα αποφασίσεις να κάνεις το βήμα βέβαια σοβαρεύουν τα πράγματα.

 «Η σκέψη όμως του να πεις ότι “εγώ είμαι τώρα τόσο ερωτευμένη που παντρεύομαι”, είναι τόσο λυτρωτική και απελευθερωτική εν τέλει. Να πεις ότι “δεν φοβάμαι τίποτα”. Κι εγώ αυτό το παθαίνω συνέχεια».

– Οπότε μπορεί να σκληραίνεις σε άλλα, αλλά στον έρωτα παραμένεις βούτυρο από ό,τι καταλαβαίνω.

Ναι, εντελώς και συνιστώ σε όλους να είναι το ίδιο, γιατί νομίζω ότι αλλιώς έχουμε χάσει το νόημα της ζωής. Νομίζω ότι είναι το μόνο που με κρατάει, ότι το αφήνω να με πάρει, ότι δεν κλείνομαι, δεν λέω δεν μαζεύομαι. Νομίζω ότι κάπως έχουμε λίγο αποκλειστεί στις νευρώσεις της καθημερινότητας και είναι όλοι δύσκολο να βγουν από το καβούκι. Και με αυτή την έννοια το λέω ότι μ’ αρέσει που είπα όλα αυτά τα τραγούδια (της καψούρας τα λέω εγώ) γιατί κάπως θέλω να υπενθυμίσω σε όλους πόσο πολύ πρέπει να επιστρέψουμε στον εαυτό της καψούρας, που νομίζω τον έχουμε κάνει λίγο πέρα.

Μας έχει φάει νομίζω λίγο η αγωνία για να βγει ο μήνας και όλη αυτή η μαυρίλα που συμβαίνει γύρω.

– Εσύ πώς αντιστέκεσαι σε αυτή τη μαυρίλα, που υπάρχει.

Δεν αντιστέκομαι, με παίρνει η μπάλα κι εμένα. Απλώς εγώ έχω τη σκηνή που είναι ένα μικρό καταφύγιο, που ανεβαίνω πάνω και τον κόσμο εκεί τον έχω φτιάξει όπως εγώ τον φαντάζομαι. Και νομίζω ότι μπαίνοντας εκεί είναι η ψυχοθεραπεία μου. Μετά βγαίνω από εκεί αλλά θυμάμαι ότι έχω πάντα εκεί να επιστρέψω.

– Ένας ακόμα τίτλος τραγουδιού σε αυτόν τον δίσκο είναι το «Όλες μου οι αλήθειες». Θα ήθελα να μου πεις μια αλήθεια που ο κόσμος δεν ξέρει για σένα.

«Αυτό που πιθανώς αρκετοί δεν ξέρουν, είναι ότι είμαι τρομερά αγχώδης, πολύ στρεσαρισμένη συνεχώς. Υποφέρω από πανικούς».

– Θυμάμαι που μου είχες πει παλιότερα ότι το είχες βάλει στόχο να μην είσαι τόσο αγχώδης. Πώς πάει αυτό;

Ακόμα στα ίδια είμαι. Προσπαθώ να τα επικοινωνήσω γιατί απ’ ό,τι καταλαβαίνω είναι και η πάθηση της εποχής. Νομίζω ότι παλεύουμε όλοι κάπως να βγούμε από αυτό. Εγώ το δουλεύω, κάνω ψυχοθεραπεία και πολλά άλλα πράγματα στο μυαλό, πολλή δουλειά για να ξεφύγει. Αυτό ίσως να είναι μια αλήθεια που δεν ξέρω αν την έχω επικοινωνήσει πολύ κι είναι σημαντικό για μένα να το κάνω γιατί νομίζω σχεδόν όλοι το περνάμε και επικριτικά προς τον εαυτό μας, μωρέ. Αυτό τώρα το «γιατί είμαι έτσι;», αλλά ξέρεις ότι είναι κάτι που δεν υπάρχει, αυτό είμαστε και πάμε παρακάτω.

– Η σχέση σου με την αλήθεια γενικά ποια είναι; Είσαι υπέρ των λευκών ψεμάτων ή θες να την ξέρεις όσο κι αν είναι επώδυνη και να τη λες;

Δεν είμαι σίγουρη. Δεν είχα καλή επαφή με την αλήθεια μεγαλώνοντας. Την κράταγα μέσα μου, κυρίως από φόβο νομίζω.

«Εγώ έχω πει πολλά ψέματα από φόβο που δεν ήταν και πραγματικά επίπονα ψέματα να τα μεταφέρω. Απέφευγα, όμως, να πω την αλήθεια κατάματα για να μην στενοχωρήσω τους άλλους».

Από την ανάγκη για να ωραιοποιώ κάπως τα πράγματα ώστε να μην φέρω τον άλλον σε δύσκολη θέση. Οπότε, είχα πάντα μια πολύ δύσκολη σχέση με την αλήθεια και νομίζω ότι ακόμα το δουλεύω και αυτό. Δεν είμαι ακόμα εκεί.

– Την λες ίσως στα τραγούδια σου πιο εύκολα.

Ναι, ακριβώς έτσι. Στο κοινό μου, στη σκηνή είμαι πολύ ειλικρινής. Νομίζω πιο πολύ από αυτό δεν θα πάρεις. Το τι θέλω να ειπωθεί εκεί πάνω έρχεται αυτούσιο. Πάντως, ειδικά για το συγκεκριμένο κομμάτι που λέγαμε πριν, νομίζω ότι αυτό εν τέλει που μένει είναι ότι την αλήθεια τη δίνεις στο πιάτο όσο πιο πολύ γίνεται και ότι όλο το υπόλοιπο, δηλαδή όπως λέει και στο ρεφρέν τα σπίτια, τα στολίδια τα γύρω γύρω, αυτά είναι που είναι μια σχετική αλήθεια που δεν μας αφορά. Το θέμα είναι ότι τουλάχιστον μεταξύ μας, οι άνθρωποι όσο πιο πολύ γίνεται να είμαστε αληθινοί.

– Ποιος έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο θα έλεγες στη διαμόρφωση της μουσικής σου ταυτότητας; Οι γονείς και το περιβάλλον σου, οι φίλοι σου και τα ακούσματά τους, η συνεργασία με μουσικούς όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς ας πούμε, που είναι πολύχρονη;

Νομίζω όλο αυτό. Είναι πάντα ένα συνονθύλευμα. Δηλαδή τίποτα απ’ αυτά δεν ήταν απόλυτα καθοριστικό. Θεωρώ όμως ότι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή που μας διαμορφώνει μουσικά ακόμα, είναι κάτι που είναι τελείως δικό μου. Εννοείται ότι αν το ψυχαναλύσεις θα δεις ότι ίσως να είναι και πράγματα που άκουγαν οι γονείς μου στο σπίτι.

Σε ό, τι έχω σταθεί στη ζωή μου και έχω πει αυτό θέλω να το κάνω, αυτό μου τσιγκλάει τον εγκέφαλο, είναι πράγματα που ανακάλυψα τυχαία στο internet. Δηλαδή αισθάνομαι πάρα πολύ ότι σίγουρα ψυχαναλυτικά μου αρέσουν γιατί κάπου έχω έρθει σε επαφή πιο μικρή, αλλά νομίζω πως οτιδήποτε το ανακαλύπτεις μόνος σου είναι εντελώς δικό σου κτήμα. Και νομίζω ότι εκεί πηγαίνω. Δηλαδή η τζαζ ήταν κάτι που δεν ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μου. Εγώ την αγάπησα και την ερωτεύτηκα ως κάτι τελείως δικό μου. Ή τώρα, ας πούμε, αυτή την πιο μεσογειακή τουρκική μουσική που φέρνουμε τώρα μέσω του Αντώνη. Είναι πάλι κάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ, αλλά βρήκα μέσα μια ομορφιά που λέω «Αχ, αυτό είναι κάτι που θα υπηρετήσω εγώ. Είναι δικό μου πράγμα. Δεν το έχω ξανακούσει και μου το έχουν ξαναφέρει κάποιος στο πιάτο».

Και νομίζω ότι αυτό παίζει τον ρόλο του. Έχω νομίζω μια ανάγκη να φέρω κάτι που δεν έχει φέρει κανείς. Αυτή είναι η αγωνία μου.

– Μάλλον ψάχνοντας τη μουσική σου ταυτότητα ψάχνεις και τη δική σου ταυτότητα;

Ακριβώς.

– Αναρωτιέσαι στον τελευταίο δίσκο λοιπόν, «Ποιος να με περιμένει;». Κι εγώ αναρωτιέμαι τι περιμένεις εσύ από τη ζωή σου τα επόμενα χρόνια.

Εγώ από τη ζωή μου τι να σου πω; Περιμένω μουσική μόνο. Έχω παραδοθεί σε αυτή την εικόνα και την ανάγκη μου να το κάνω. Περιμένω καινούργια μουσική, θέλω να έχω κι άλλο δίσκο κάθε χρόνο που περνάει. Ευελπιστώ το κοινό να έχει υπομονή και να με περιμένει σε βάθος χρόνου.

– Εσύ τα κυνηγάς τα όνειρά σου ή νιώθεις ότι περισσότερο έρχονται τυχαία τα πράγματα;

Νομίζω ότι στην αρχή φαίνεται σαν να μου ήρθαν, αλλά ότι υποσυνείδητα τα έχω κυνηγήσει πολύ. Δεν πήγαινα ποτέ για τα πολύ μεγάλα πράγματα γιατί ήμουν όπως έλεγα συνεχώς με ένα μικρό καλάθι. Αλλά έκανα πάντα πολλά μικρά βήματα και υποσυνείδητα, αλλά νομίζω ότι έπαιξε ρόλο και λίγο η τύχη.

– Τι θα ακούσει ο κόσμος στη συναυλία στο ΠΛΥΦΑ;

Στη συναυλία θα ακούσει εννοείται όλα τα τμήματα της δισκογραφίας. Θα ακούσει τον δίσκο Ο κόσμος μου, τον Κήπο, την τελευταία μου δουλειά, και όλα τα τραγούδια που μου έχουν χαρίσει οι πολύ καλοί φίλοι που έχω σ’ αυτή τη δουλειά. Ο Σπύρος Γραμμένος, ο Πάνος Βλάχος μού έχουν δώσει πάρα πολύ ωραία τραγούδια. Θα ακούσει επίσης μια σειρά από επιλογές που έχω κάνει, που μου αρέσουν πολύ, από τραγούδια παλιά της Μεσογείου, αραβικά, τούρκικα μέχρι Λένα Πλάτωνος και άλλα κομμάτια που αγαπώ πολύ. Πιστεύω ότι είναι ένα πρόγραμμα πολύ ιδιαίτερο, αλλά που μέσα σε αυτό το weird που έχει, βγάζει πολύ νόημα για τη ζωή μας αυτή την περίοδο. Οπότε πιστεύω ότι θα φύγουν όλοι ψυχοθεραπευμένοι.

Info: Νεφέλη Φασούλη, 11/9 στο ΠΛΥΦΑ, έναρξη στις 21.00. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.00.

Εισιτήρια εδώ.