Η Penélope Cruz αποκλειστικά στο LadyLike: «Δεν υπάρχει συζήτηση! Απλά δεν δίνεις social media σε ένα παιδί»

Στο άλλο, στην Απέραντη Αγάπη του Emanuele Crialese, η Penélope Cruz παίζει τη μητέρα που πρέπει προστατέψει τα παιδιά της σε μια βίαιη οικογενειακή συνθήκη, αφήνοντάς τους χώρο με ό,τι τρόπο μπορεί, ώστε να νιώθουν χαρά και ανεμελιά.

Με φόντο τη Ρώμη της δεκαετίας του 1970 που συνεχώς αλλάζει, ξετυλίγεται μία ονειρική, συγκινητική, τρυφερή οικογενειακή ιστορία με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αντλώντας από την προσωπική του εμπειρία -ο Crialese γεννήθηκε κορίτσι- ο δημιουργός αφηγείται τη γλυκόπικρη ιστορία μιας 12χρονης που βιώνει δυσφορία φύλου μέσα σε ένα ήδη κλονισμένο οικογενειακό περιβάλλον. Η Penélope Cruz παίζει τη μητέρα– με πηγαία τρυφερότητα, γεμάτη συναισθήματα και με τάσεις απόδρασης.

Συναντήσαμε την πολυβραβευμένη Penélope Cruz στη Βενετία, όπου συζητήσαμε για τη συναισθηματική εμπειρία του φιλμ, για τις δικές της εμπειρίες ως μητέρα και για το πώς βλέπει τον σύγχρονο κόσμο.

-Ήταν μια πολύ συναισθηματική πρεμιέρα για την ταινία, εσύ έκλαψες στο τέλος;

Έκλαιγα 20 λεπτά χωρίς σταματημό. Δεν μου είναι και δύσκολο να κλαίω. H Luana [σσ. Guliani, που παίζει τη νεαρή ηρωίδα της ταινίας] δεν σταμάτησε για μια ώρα! Μου θύμισε την πρώτη φορά που ήμουν εδώ στη Βενετία για πρώτη φορά, 18 χρονών με το Jamon Jamon, ήμουν τόσο σοκαρισμένη από τα πάντα και δεν μπορούσα καν να κλάψω. Οπότε παρακολουθούσα πώς τα απορροφούσε όλα, έτσι συναισθηματικά, τα ανακάλυπτε όλα πρώτη φορά.

-Είναι μια ταινία που αγγίζει θέματα όπως η οικογενειακή βία αλλά και οι τρανς ταυτότητες. Η άλλη ταινία που έχεις στο φεστιβάλ, που έχεις κάνει και την παραγωγή, έχει να κάνει πολύ με τον εθισμό. Ο τρόπος που διαλέγεις ρόλους έχει ακτιβιστικό χαρακτήρα;

Δεν το σχεδιάζω γιατί δυστυχώς δεν μπορείς να το βρεις σε κάθε ταινία που κάνεις. Κι οι ταινίες δεν γίνονται για να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά όταν μπορούν να βοηθήσουν, να ξεκινήσουν ένα ντιμπέιτ για κάτι σημαντικό, με κάνουν πολύ χαρούμενη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και πέρυσι με τις Παράλληλες Μητέρες του Almodovar, αφορούν πολύ σημαντικά ζητήματα για τα οποία συνεχίζουμε να μιλάμε και που απέχουν πολύ από το να λυθούν. Όταν διάβασα το σενάριο, πώς χειρίζεται τα θέματά του, είπα πως πρέπει να κάνω αυτή την ταινία.

-Τι σε κέρδισε;

Ο Emanuele μιλάει για την οικογενειακή βία με ένα τρόπο που είναι γεμάτος αλήθεια. Δείχνει την οπτική των παιδιών και το πώς προσπαθούν να κρύψουν τον φόβο τους ή κάποιες φορές να προσποιηθούν πως τα πάντα είναι ΟΚ. Και γίνεται με πράγματα όπως ότι το μικρό παιδί μαρκάρει το χώρο του στο χωλ, αφήνοντας κακά, κάτι που θα έκανε ένας σκύλος δηλαδή. Είναι ένας τρόπος του να πει –χωρίς να το κατανοεί ακριβώς– πως εγώ θα έπρεπε να είμαι ο άντρας του σπιτιού, όχι ο πατέρας μου. Αλλά δε μπορεί να πει αυτές τις λέξεις. Όταν το διάβασα, το βρήκα δυνατό και αναγκαίο.

-Τι ήταν αυτό που σε έκανε φεμινίστρια;

Το πώς με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Ήταν πολύ νέοι όταν με έκαναν, ήταν 20 χρονών. Γεννήθηκα το ‘74 και βίωσα τις αλλαγές από τις οποίες πέρασε η χώρα μου εκείνα τα κρίσιμα χρόνια. Και χάρη στη σχέση με τους γονείς μου μπόρεσα να έχω πάντα συναίσθηση του τι συμβαίνει. Πάντα ρωτούσα τον εαυτό μου για τα πάντα, αναρωτιόμουν. Θυμάμαι έβλεπα συνεντεύξεις του Pedro όταν ήμουν 8 χρονών κι αναρωτιόμουν γιατί δεν είναι ο πρόεδρός μας [γελάει]. Οπότε είναι οι γονείς, το πόσο ανοιχτόμυαλοι ήταν. Είμαι ευγνώμων για το πώς με μεγάλωσαν.

-Με δεδομένο ότι τα δικά σου παιδιά είναι γύρω στα 10, εσύ παίρνεις τίποτα από τον δικό σου ρόλο ως μητέρα για να το βάλεις σε έναν χαρακτήρα σαν αυτόν που παίζεις στην ταινία;

Σε κάθε ρόλο που παίζω… επειδή το ότι έγινε μητέρα με άλλαξε παντελώς από το πρώτο δευτερόλεπτο, όλοι οι προτεραιότητές μου άλλαξαν, δε σκεφτόμουν ποτέ πια εμένα πρώτη, πάντα ερχόμενου μετά. Είναι φυσικό πράγμα να συμβεί κι είναι ευλογία. Πάντα εξάλλου σκεφτόμουν όλη την οικογένεια πρώτα, από όταν ήμουν παιδί. Αλλά τώρα τα παιδιά μου είναι απόλυτη προτεραιότητα. Γι’αυτό κάνω μια ταινία την κάθε χρονιά, το καλοκαίρι, ώστε να μπορούμε να πάμε μαζί. Κι αν είναι κάτι που μπορώ να γυρίσω στην Μαδρίτη –ή όπου είμαστε– στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ώστε να είμαστε μαζί, τότε καλώς.

-Η ηρωίδα που παίζεις μοιάζει να μην μπορεί να βρει τον δικό της χώρο. Εσύ έχεις νιώσει ποτέ έτσι;

Νομίζω συνέβη όταν μεγάλωνα. Ένιωθα πάντα μια έλξη στην τέχνη, στη μουσική, το φιλμ, το θέατρο, το μπαλέτο, την όπερα… κι ένιωθα πολύ μοναχική κάποιες φορές. Οπότε βρήκα τρόπους. Όταν ήμουν στην τάξη και ήξερα ότι είχα μάθει ό,τι έπρεπε να έχω μάθει, την υπόλοιπη ώρα αποσυνδεόμουν και πέταγα. Σα να μεταφερόμουν, να γινόμουν άλλο άτομο. Φανταζόμουν πιθανότητες για το μέλλον. Πέρναγα πολλές ώρες τη μέρα κάνοντας αυτό. Στα παιδικά μου χρόνια, στην εφηβεία μου. Αυτό που ήταν σπουδαίο, κι αυτό για το οποίο νιώθω άσχημα για τη σημερινή γενιά, είναι ότι είχα χρόνο να βαρεθώ. Γιατί όταν βαριόμουν τότε ήταν που η φαντασία μου έπαιρνε φωτιά. Σχεδίαζα, ονειρευόμουν, σκεφτόμουν το μέλλον. Οι έφηβοι τώρα… φυσικά αυτό εξαρτάται από τον γονιό, αλλά πότε έχουν τον χρόνο να μην κάνουν τίποτα; Γιατί από αυτό το τίποτα έρχονται σπουδαία πράγματα.

Penélope Cruz: «Πολλές φορές ακόμα και κάποιοι δάσκαλοι με κοίταγαν σα να λένε “…είσαι περίεργη!”. Και κάπως το συνήθισα! Μετά από λίγο πια δεν με ένοιαζε».

-Πώς το αντιμετωπίζεις, το να μάθεις τα παιδιά σου για το ίντερνετ και τα όριά του; Πώς το κάνεις αυτό στα social; Ώστε να προλάβουν, όπως λες, να έχουν χρόνο να βαρεθούν.

Εγώ δεν θα έδινα social media σε ένα παιδί. Δεν θα έδινα! Είναι ευθύνη του γονιού, δεν λειτουργεί το να λες, «Ω, όλοι το κάνουν, ας το κάνουμε για να μην νιώθουν τα παιδιά ότι, κλπ κλπ». Όχι! Ας κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι λογικό και υγιές και να υποστηρίζουμε έτσι την ψυχική υγεία στον κόσμο, που είναι το να μην δώσεις social σε ένα 12χρονο. Νομίζω είναι λογικό, και είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς ότι κάτι σαν αυτό μπορεί να πληγώσει αληθινά ένα παιδί.

-Είναι αυτό κάτι που το συζητάτε με τα παιδιά σου;

Δεν υπάρχει συζήτηση. Δεν υπάρχει συζήτηση! Απλά δεν δίνεις social media σε ένα παιδί. Ή smartphone σε ένα παιδί. Απλά δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πότε… πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική πότε θα το κάνω αυτό, αλλά σίγουρα δεν πιστεύω ότι είναι για παιδιά.Και αυτό δεν σημαίνει πως το παιδί θα είναι απομονωμένο, αλλά μπορεί να είναι απλώς παιδί. Να παίζει έξω, να αθλείται, να είναι στη φύση, να έχει ευκαιρίες για στιγμές όπου δεν κάνει απολύτως τίποτα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό– και για ενήλικες επίσης!

-Και στην ταινία έχει ενδιαφέρον το πώς βλέπουμε παλιά αντικείμενα.

Ναι, ακόμα κι όταν βάζουν τον δίσκο να παίζει ας πούμε, που τον παίρνουν από το κουτί. Βλέπεις αυτή τη διαδικασία. Αλλά ας πούμε τώρα, είναι διαφορετικός ο τρόπος που σχηματίζοντας οι εγκέφαλοι. Γιατί τώρα ένα 4χρονο ξέρει πως αν θέλει αυτό το τραγούδι, σε 2 δευτερόλεπτα μπορεί να το παίξει σε μια τέλεια ποιότητα. Υπάρχουν πρόοδοι τεράστιες αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι όλες οι τεχνολογικές πρόοδοι είναι το καλύτερο για την ευτυχία μας και για την ψυχική υγεία. Γιατί δημιουργούμε έναν ρυθμό που με κάποιον τρόπο στρέφεται εναντίον μας. Κι είναι ευθύνη μας.

-Μιλώντας για το παρελθόν και για το μέλλον. Είναι τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι φανταζόσουν ότι θα είναι στην ηλικία σου; Έχεις ατζέντα πραγμάτων που θες να πετύχεις;

Θέλω να κάνω πολλά πράγματα αλλά δεν έχω σημάδι ως πότε. Αυτό που φανταζόμουν είναι ότι μέσα μου ίσως να ένιωθα μεγαλύτερη από όσο νιώθω. Αλλά δεν ισχύει αυτό. Νιώθω πως… δεν φοβάμαι. Ας πούμε δεν θα έλεγα ποτέ ψέματα για την ηλικία μου. Δεν το φοβάμαι καθόλου, είναι τρελό αυτό! [γελώντας].

«Θέλω να φτάσω σε μια πολύ, πολύ, πολύ μεγάλη ηλικία! Και θέλω να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο».

*Η ταινία L’Immensita (Απέραντη Αγάπη) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer. Η συνέντευξη με την Penélope Cruz έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας τον Σεπτέμβριο του ‘22.