Η Σοφία Παυλίδου δεν θέλει να κρύβεις τις μελανιές σου

Η Σοφία Παυλίδου χωρίς το βάρος στους ώμους της πια

– Πώς είναι η επόμενη μέρα μετά τη δίκη σε πρώτο βαθμό για σένα Σοφία;

Αισθάνομαι μία ικανοποίηση με το αποτέλεσμα. Δεν ήταν ένα αποτέλεσμα που δεν περίμενα να έρθει, ήμουν σίγουρη ότι θα ρθει, άσχετα αν κατά τη διάρκεια κλονίστηκα. Κλονίστηκα γιατί υπήρχαν μηνύσεις, γιατί κάποιες φορές η προσπάθεια του άλλου να διαστρεβλώσει την αλήθεια σε κάνει να λες “Μήπως πετύχει;”.

Ξέρεις, αμφιβάλεις. Αλλά περίμενα ότι θα δικαιωθώ. Δεν γινόταν να μη δικαιωθώ, είχα τόσους μάρτυρες, ήταν μία πράξη που έγινε ξεκάθαρα από την άλλη πλευρά, με ξεκάθαρο στόχο και φυσικά δεν υπήρχε και καμία μεταμέλεια, ώστε να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο γιατί είναι οδυνηρό να φτάνεις σε αυτό το σημείο, στα δικαστήρια.

– Οδυνηρό και χρονοβόρο…

Ήταν και η πανδημία, δεν ευθύνονται μόνο τα δικαστήρια, έπεσα δυστυχώς και σε αυτήν την περίοδο. Οπότε ήταν ένα πράγμα που εκκρεμούσε για πάρα πολύ καιρό. Και εννοείται ότι στη ζωή μας οι κύκλοι πρέπει να κλείνουν για να προχωράμε παρακάτω και το περίμενα αυτό.

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που έκλεισε αυτός ο κύκλος. Ένιωσα ότι έφυγε ένα βάρος από πάνω μου».

– Βιώνεις διαφορετικά μετά από όσα έχεις ζήσει την ημέρα της εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών;

Καταρχάς έμαθα πότε είναι αυτή η μέρα, που μπορεί στο παρελθόν να αγνοούσα. Τη βιώνω διαφορετικά. Για να είμαι ειλικρινής, έχω γεννηθεί σε μία οικογένεια πολύ δημοκρατική, στην οποία δεν υπήρχε βία. Ο πατέρας μου δηλαδή, μού είχε δώσει ένα χαστούκι στα 17 επειδή άργησα να γυρίσω σπίτι, που ξέρω ότι το έκανε από την αγάπη του και αμέσως τον συγχώρεσα τον γλυκό μου τον μπαμπακούλη που τον ανησύχησα και το έκανε. Κι έχω δει μόνο μία φορά τη μητέρα μου να δέρνει τον μεσαίο μου αδερφό, πράγμα που άργησα να της το συγχωρήσω, αλλά πριν φύγει από τη ζωή βρήκα την ευκαιρία να το συζητήσουμε και να μου πει «Ναι ήταν λάθος κι εγώ το σκεφτόμουν πώς το έκανα». Δεν είχα ούτε κακοποιητικές σχέσεις με τους συντρόφους μου.

Οπότε όταν ξαφνικά το να δέχεσαι βία κι από έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν εμπλέκεσαι συναισθηματικά, στον εργασιακό χώρο, είναι βαθιά υποτιμητικό. Επίσης πιστεύω ότι οι άνθρωποι είμαστε πνευματικά όντα και τις διαφορές μας οφείλουμε να τις λύνουμε με τον λόγο και τον διάλογο.

«Με έκανε να αισθανθώ και ανίσχυρη και ταπεινωμένη. Και δεν ήταν κι ένας άνθρωπος με τον οποίο εμπλέκομαι συναισθηματικά οπότε το να πάω στη δικαιοσύνη ήταν για μένα η μόνη λύση».

Κάτι που έβρισκε αντίθετους συναδέλφους αν θες ή και φίλους αν και όχι τόσο τους τελευταίους.

Αυτό όλο τώρα έχει γράψει μέσα μου. Όσο και να έχω συγχωρέσει και να έχω προχωρήσει μπροστά στη ζωή μου το τραύμα θέλει χρόνο για να φύγει. Δεν είναι ένας άνθρωπος που εμπλέκεσαι συναισθηματικά να τον συγχωρέσεις άμεσα και λες «Πώς πήρε ένας άνθρωπος αυτό το δικαίωμα πάνω στο σώμα το δικό μου;». Θέλει χρόνο αυτό για να φύγει.

Εννοείται ότι από εδώ και πέρα η ημέρα της εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών θα είναι μια μέρα που θα τη ζω διαφορετικά μετά από αυτό που έγινε. Και κάτι άλλο που με έχει κάνει να το βιώνω διαφορετικά είναι τα μηνύματα που δέχομαι από γυναίκες οι οποίες δέχονται κακοποίηση. Δεν είχα καταλάβει την έκταση και το μέγεθος. Φυσικά οι γυναικοκτονίες είναι ένα παράδειγμα, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλές περιπτώσεις, που δεν καταλήγουν, ευτυχώς, σε φόνο, αλλά υπάρχουν γυναίκες που ανέχονται αυτή την επιβολή και που αισθάνονται ανίσχυρες καθημερινά. Κι αυτό είναι τραγικό.

Από το πού να μπλέξεις ως τη δικαίωση

– Εσύ τα έκανες και όλα “by the book” που λένε, την ίδια στιγμή πήγες, έκανες καταγγελία, πήρε ιατρικές γνωματεύσεις, έκανες όλα τα βήματα άμεσα…

Αυτό είναι κάτι που μπορεί να ξαφνιάζει την ελληνική κοινωνία, γιατί δεν έχουμε μάθε να λειτουργούμε έτσι. Αυτός είναι ο φυσιολογικός δρόμος. Επαναλαμβάνω, όταν συμβαίνει μέσα στην οικογένεια κι έχεις συναισθηματική εμπλοκή με τον άλλο υπάρχουν άλλοι παράμετροι, μπορεί να αισθανθείς πιο άνετα να πεις “Θα το πω σε μία φίλη μου” ή “δεν θα φτάσω στο δικαστήριο”. Αλλά όταν είσαι μέσα στον εργασιακό χώρο δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη οδός. Κι αυτό είναι το πιο φυσιολογικό, αλλά δεν το έχουμε μάθει εμείς στην ελληνική κοινωνία ότι έτσι πρέπει να αντιδρούμε.

Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Είμαστε στο «Μην πάρει έκταση, μην μαθευτεί». Δεν είναι ντροπή κι αν δεν μαθευτεί πώς θα σταματήσει η δράση του άλλου; Οφείλεις να το κάνεις αυτό για τα πιθανά θύματα τα επόμενα. Δεν είναι η διάθεσή σου να τιμωρήσεις κάποιον.

«Ζούμε σε μία κοινωνία και καλώς η κακώς σε αυτή υπάρχουν νόμοι. Γιατί να μην προστατευτείς; Γι’ αυτό υπάρχουν οι νόμοι και τα δικαστήρια».

Μπορεί να έπεσα, λοιπόν, και στην εποχή της πανδημίας, αλλά αυτό το by the book σημαίνει ότι όλα υπήρχαν εκεί. Και οι καταθέσεις των μαρτύρων μου και τα χαρτιά μου από τους ιατροδικαστές. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να χάνεις την πίστη και την ελπίδα σου γιατί από τη στιγμή που έχεις δίκιο, θα δικαιωθείς.

– Φοβήθηκες ποτέ ότι δεν θα δικαιωθείς; Μου είπες ότι υπήρξαν τέτοιες περίοδοι…

Υπήρξαν τέτοια διαστήματα γιατί κι εγώ δεν είχα καμία επαφή με τα δικαστήρια ποτέ και δεν ήξερα πώς λειτουργούν τα πράγματα. Και με τις απανωτές μηνύσεις και τις μηνύσεις στους μάρτυρες υπήρξε και φόβος οι μάρτυρες μήπως κάνουν πίσω, μην μου πουν «Σοφία εγώ δεν θα έρθω, δεν θέλω να μπλέξω». Γιατί ούτως οι άλλες αυτές οι κινήσεις είναι για εκφοβισμό δεν έχουν κανέναν άλλο στόχο. Ευτυχώς όμως δεν πέτυχαν αυτές οι κινήσεις από την άλλη πλευρά και δεν λύγισε κανείς, δεν έκανε πίσω κανείς και φτάσαμε εκεί που θέλαμε.

– Άκουσες αυτό το «πού να μπλέξεις»;

Ναι. Κι από την αστυνομία, που για κάποιο λόγο το έλεγαν οι άνθρωποι απ’ ό,τι κατάλαβα τώρα, γιατί πραγματικά είναι ένα μπλέξιμο.

Η Σοφία Παυλίδου μίλησε για τη βία πριν το ελληνικό #MeToo

– Υπήρξες με κάποιον τρόπο «πρωτοπόρος» πάντως όταν έκανες όλα αυτά τα οποία δεν είχαμε συνηθίσει.

Δεν μου αρέσει η λέξη «πρωτοπόρος», αλλά στη δουλειά μου ειδικά και φαντάζομαι σε άλλους χώρους όπως η δημοσιογραφία που είσαι εσύ, επικρατεί αυτό το «μη το πούμε, μη βγει παραέξω». Μα γιατί να μη το πεις; Είναι πολύ καλύτερο να το κρατήσεις μέσα σου και ο πόνος και ο θυμός σου να σου τρώνε την ψυχή;

Πόσο λυτρωτικό ήταν όταν η Μπεκατώρου, η Ζέτα, όλοι μίλησαν; Αν τους άκουγα να μιλούν και δεν είχα πει τίποτα ξέρεις πόσο κακό θα είχα κάνει στον εαυτό μου; Πολλές φορές το σκέφτομαι αυτό. Ξέρεις τι κακό θα είχα κάνει στον εαυτό μου για έναν τέτοιο άνθρωπο που μόνος του είπε «Το έκανα για να τη φοβερίσω»; Αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν μπορεί ο άντρας να επιβληθεί με το ξύλο, πρέπει να εξαλειφθεί, δεν ταιριάζει στην κοινωνία που θέλουμε να αφήσουμε.

– Πιστεύεις ότι έπαιξε ρόλο το φύλο σου σε όλα αυτά;

Φυσικά. Γιατί από γενιά σε γενιά μεταφέρεται ότι ο άντρας μπορεί να επιβληθεί με το ξύλο στη γυναίκα. Γιατί τα παιδιά μας παίρνουν το επίθετο του άντρα. Γιατί εγώ είμαι ολοκληρωμένη μόνο αν παντρευτώ. Γιατί η άποψή μου έχει βάρος μόνο αν τη συμμερίζεται και ο άντρας μου. Αυτές είναι πεποιθήσεις που από γενιά σε γενιά μεταφέρονται στην κοινωνία μας.

«Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε τη βία από την κοινωνία μας. Η αδυναμία του άντρα να καταλάβει ότι είναι ισότιμος με τη γυναίκα».

Δεν μπορείς να της επιβληθείς με το ξύλο, να της αλλάξεις γνώμη, να την αναγκάσεις να μείνει μαζί σου. Ή μάθε να μιλάς ή αλλιώς δεν μπορείς να λειτουργείς έτσι. Δεν αρμόζει στην κοινωνία που θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας, το να συνεχίσεις να είσαι ένας τέτοιου είδους άντρας.

– Πώς ήταν να μιλάς γι’ αυτό σε μία εποχή που η κοινωνία δεν ήταν ακόμα στο σημείο να στηρίζει ουσιαστικά τα θύματα;

Δεν νομίζω ότι η κοινωνία έχει εξελιχθεί, με την έννοια ότι και τότε τα Μέσα έδωσαν λόγο σε αυτόν τον άνθρωπο και τώρα του έδωσαν, παρόλο που έχει βγει μία καταδικαστική απόφαση. Δεν έχω δει αυτή τη συνέντευξη (σ.σ. Τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Μάνος Παπαγιάννης στον Γιώργο Λιάγκα και το Πρωινο) και ούτε με αφορά. Φαντάζομαι ότι κάποια από αυτά που είπε θα ειπώθηκαν και στο δικαστήριο. Γιατί δεν τα έλαβαν υπόψην τους οι δικαστές; Δεν θα ασχοληθώ με αυτό καθόλου.

Δεν βλέπω να γίνονται τεράστιες αλλαγές, λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι δεν υπάρχει και τόση αλλαγή. Αλλαγή υπάρχει στο ότι έχουν δημιουργηθεί τόσες τηλεφωνικές γραμμές στις οποίες μπορεί μία γυναίκα άμεσα να απευθυνθεί. Κι εγώ από τα μηνύματα που παίρνω, μιλάω κάποιες φορές με κάποια sites και παραπέμπουμε τις γυναίκες εκεί. Αισθάνεται δηλαδή η γυναίκα ότι δεν είναι τόσο αβοήθητη ίσως πια σε σχέση με το παρελθόν. Ίσως έχουν αλλάξει και κάποια μυαλά, μία γυναίκα μπορεί να το πει σε μία φίλη της κι εκείνη να μην της πει «Είναι ντροπιαστικό, κάλυψε το» αλλά να της πει «Ρε συ θα το πούμε». Βγαίνουν παιδιά, βγαίνουν γυναίκες και μιλάνε.

– Αντί να αλλάζουν οι άντρες πάλι οι γυναίκες αλλάζουμε…

Οι γυναίκες αλλάζουν αλλά τουλάχιστον αν αλλάξουμε εμείς, θα είναι κι αυτό ένα λιθαράκι στην αλλαγή. Κάτι πρέπει να αλλάζει να μη μένουμε στα ίδια. Να γίνει κατανοητό στη γυναίκα ότι δεν καλύπτεις τη μελανιά, τη δείχνεις τη μελανιά. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι υποτιμητικό. Τη δείχνεις και ψάχνεις να βρεις τρόπο να το διορθώσεις.

Θέλεις να κάνεις την προσπάθειά σου με τον λόγο; Κάντο. Δεν καταλαβαίνει; Φεύγεις. Προστατεύεις τον εαυτό σου; Δεν κάθεσαι σε μία άρρωστη κατάσταση.

Η Σοφία Παυλίδου μετακινήθηκε μέσα της

– Μου είπες ότι δεν είδες αυτή τη συνέντευξη, αλλά έμαθες γι’ αυτήν. Πώς ένιωσες που δίνεται χώρος;

«Δεν θέλω να πω κάτι γι’ αυτό. Τι να λέω πάλι; Ούτε θύμα θέλω να είμαι ούτε τίποτα. Δεν με αφορά, εγώ έχω μία δικαστική απόφαση».

– Εγώ είχα την εντύπωση ότι μιλούσε σαν να μην είχε μεσολαβήσει η απόφαση ποτέ, σαν να μην άλλαξε τίποτα…

Όπως είπα και πριν στόχος δεν είναι να τιμωρήσεις έναν άνθρωπο, είναι να αλλάξει ο τρόπος σκέψης του. Γιατί ένας άνθρωπος μεγαλώνει παιδιά, μεταφέρει πεποιθήσεις στην επόμενη γενιά. Πόσο πιο ωραίο είναι όταν μετακινείται κι ο άλλος άνθρωπος, όπως έχω μετακινηθεί κι εγώ; Αυτό με θλίβει, ότι δεν υπάρχει μετακίνηση. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι και να αλλάξω τον άλλο εγώ. Εμένα με ενδιαφέρει να αλλάξω τον εαυτό μου.

– Εσύ σε τι έχεις μετακινηθεί;

Είναι σίγουρο ότι σέβομαι τον εαυτό μου περισσότερο. Δεν είμαι ανεκτική σε πράγματα γιατί στον χώρο μας ανεχόμασταν πολλά πράγματα και πολλές καταστάσεις. Μου έδωσε και μένα μία δύναμη ότι δεν πρέπει να δέχομαι κακή συμπεριφορά γιατί δεν είναι μόνο η βιαιοπραγία, ο άλλος σε υποτιμά και όταν θα σε βρίσει, είναι και η λεκτική βία. Όλα αυτά παραγράφηκαν, η εξύβριση και η απειλή και λογικό το βρίσκω γιατί και τα δικαστήρια είναι πηγμένα από υποθέσεις κι έγινε για πρακτικούς λόγους, αλλά κι αυτό είναι βία.

Όχι. Ευγένεια (χαμογελά). Είμαστε πνευματικά πλάσματα, μπορούμε όμορφα να έχουμε πάντα θετικές δονήσεις. Θα τύχει και μία μέρα ένας άνθρωπος να έχει και νεύρα, ας πάρει τον χρόνο του, ας ηρεμήσει. Ας μη φτάνουμε στα άκρα.

Μαθήματα ισότητας

– Η οικογένεια σου πώς το βίωσε όλο αυτό το διάστημα;

Κοίτα, δεν ήταν ευχάριστο. Αλλά επειδή όπως σου είπα το έχω πετάξει από πάνω μου, τελείωσε, έχει φύγει, δεν θέλω να ανακαλώ τέτοια πράγματα. Ήταν μία δύσκολη περίοδος, ήταν κάτι που όλους μας μετακίνησε και ωριμάσαμε σε κάποια πράγματα και εκτιμήσαμε και τη δικαιοσύνη.

«Για τα παιδιά μου είναι ένα ωραίο μάθημα ότι πρέπει να αντιδράς».

Εγώ δεν ξεχωρίζω φύλα, και τα αγόρια βλέπουμε ότι δέχονται βία γιατί υπάρχουν κάποιοι άλλοι που αισθάνονται ότι μπορούν να επιβάλλονται με τη βία. Όλο αυτό νομίζω μας έκανε όλους πιο δυνατούς, πιο σοφούς και πιο ανθρώπους.

– Αυτό το μάθημα της ισοτιμίας εσύ στα παιδιά πώς το έχεις δώσει να το καταλάβουν;

Αυτό είναι κάτι που το ξέρουν από πολύ μικρά παιδιά, που τους έλεγα τη γυναίκα την αγαπάμε και τη σεβόμαστε, τον άνθρωπο γενικά. Δόξα το Θεό έχω δύο αγόρια που ούτε μεταξύ τους σαν αδέρφια δεν έχουν μαλώσει ή βαιοπραγήσει. Όπως και στη δική μου οικογένεια τα αδέρφια μου δεν τα είχα δει να μαλώνουν, αυτό που είχα αυτό μετέφερα.

Συμπονώ τους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με βία. Όμως αυτό θα πρέπει να το αλλάξουν, να σταθούν πάνω σε αυτό και να σπάσουν τον κύκλο για να εξελιχθούμε. Με συμπόνια τους βλέπω τους ανθρώπους αλλά κάνε κάτι, δεν μπορείς να το διαιωνίζεις αυτό, αυτή είναι η ευθύνη σου.

– Όλους με συμπόνοια τους βλέπεις;

Ναι γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ταλαιπωρημένο πλάσμα, έχει πολλά πράγματα να αντιμετωπίσει. Kαλό είναι να βοηθάμε τους ανθρώπους να μάθουν, με ωραίο τρόπο. Αυτός είναι ο στόχος μου. Πάντα είμαι με θετική διάθεση απέναντι στον οποιονδήποτε. Και δεν υποτιμώ τους ανθρώπους, ο καθένας έχει κάτι να με μάθει και κάτι να μου πει.

Το θέατρο μετά το #MeToo

– Άλλαξε κάτι στον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί σου;

Όχι, ξέρουν ποια είναι η Σοφία, όλοι όσοι έχω συνεργαστεί στον χώρο, είμαι πια περίπου 30 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Δεν άλλαξε κάτι, ήταν δίπλα μου οι μάρτυρες μου που με αυτούς θα ασχοληθώ γιατί τους άλλους δεν τους αφορά και στην καθημερινότητά τους.

«Πιστεύω όμως, ότι έχουν αλλάξει πράγματα, όχι μόνο από τη δική μου καταγγελία γιατί μετά υπήρχε σωρεία καταγγελιών και με κοπέλες που έχουν υποστεί πολύ χειρότερα πράγματα. Εύχομαι να δικαιωθούν όλα τα θύματα».

Αυτό το άμεσο που είχα εγώ είχε αυτό το καλό, ότι τώρα μετά από τόσα χρόνια αυτά τα θύματα έχουν μία δυσκολία να αποδείξουν όλα αυτά που τους συνέβησαν. Αλλά πιστεύω και πάλι γιατί και οι δικαστές, ο πρόεδρος, ο εισαγγελέας δεν είναι άτομα που ζουν εκτός κοινωνίας, καταλαβαίνουν όταν ένας άνθρωπος μπροστά τους λέει αλήθεια ή ψέματα, θα καταλάβουν και με αυτά τα άτομα. Πιστεύω ότι θα δικαιωθούν.

– Στο θέατρο δηλαδή τι βλέπεις να έχει αλλάξει;

Το ζω στις πρόβες αυτά τα χρόνια αφού ξέσπασε το #MeToo. Υπάρχει μία διακωμώδηση, αλλά βλέπω ότι οι άνθρωποι είναι πιο ευγενικοί πλέον. Ή όταν έρθουν με το πρόβλημά τους, έχουν την ανάγκη να το μοιραστούν. Πόσο πιο ωραίο από το να έρθεις να βγάλεις τα νεύρα σου και να ξεσπάσεις να πεις «Παιδιά εμένα μου συμβαίνει αυτό»; Ή αισθάνομαι ότι κι εγώ αν πάω φορτισμένη θα με ρωτήσουν «Τι έγινε σήμερα Σοφία;». Αυτές τις μέρες που λογικό ήταν είχα μία έγνοια και μία σκοτούρα, οι συνάδελφοί μου έσκυψαν και με ρώτησαν τι συμβαίνει, ασχολήθηκαν. Πόσο πιο ωραίο και πιο ανθρώπινο είναι αυτό;

– Ποιο είναι το δικό σου μήνυμα για τις γυναίκες που έχουν βρεθεί ή βρίσκονται στη θέση που κάποτε βρέθηκες εσύ;

Και γυναίκες και άντρες, απλά σήμερα είναι η ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Δεν κουκουλώνουμε τη βία. Πώς θα εξυγιάνουμε την κοινωνία μας αν το κουκουλώνουμε; Μιλάμε γι’ αυτό. Δεν είναι ανάγκη να πας στη δικαιοσύνη με τη μία, μοιράσου το με μία φίλη σου με έναν άνθρωπο που είναι κοντά σου.

«Δεν κουκουλώνουμε τη βία και δεν ασκούμε βία».

Είναι βαθύ αυτό, το βλέπω και σε μία παιδική χαρά που πάει το παιδάκι σου και χτυπάει ένα άλλο παιδάκι, δεν πας κι εσύ να το χτυπήσεις επειδή χτύπησε, του εξηγείς. Να το ξεμάθουμε, λοιπόν. Οι γονείς μας και οι γενιές πριν ήταν σκληροί άνθρωποι, είχαν ζήσει πόλεμο, δεν ήξεραν τον λόγο, δεν ήταν μορφωμένοι, δεν διάβαζαν. Στη σημερινή εποχή δεν δικαιολογείσαι. Υπάρχει τόση ενημέρωση, τόση πληροφορία που οφείλεις να την ακολουθήσεις. Αυτά όλα είναι γύρω μας για να μας εξελίξουν. Αρκεί να είσαι στοχοπροσηλωμένος στο φως.

Και ποια είναι η κατακλείδα σε όλα αυτά; Στόχος είναι να έχεις γαλήνη μέσα σου. Αυτό που έλεγαν να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Και να συγχωρέσεις όλους αυτούς που σε πλήγωσαν γιατί μόνο με τη συγχώρεση προχωράς μπροστά. Πώς γίνεται όλο αυτό; Μόνο αν έχεις δράσει, μόνο αν έχεις κάνει αυτό που πρέπει. Με το να κρατάς τον πόνο και τον θυμό μέσα σου να σε τρώει, ούτε η γαλήνη έρχεται ούτε τίποτα. Τον συγχωρείς και απελευθερώνεις και τον θύτη συγχωρώντας τον.

– Ήταν δύσκολο για σένα να συγχωρέσεις;

Με βρήκε σε μία φάση της ζωής μου που είχα κάνει την προσωπική μου εργασία και δεν είχα δυσκολία. Πιστεύω και στη συγχώρεση και στη θετική δόνηση, στο φως. Πέρα από τους πρώτους δύο τρεις μήνες που ήταν πολύ νωπό, από εκεί και πέρα εννοείται ότι έχω συγχωρέσει αυτόν τον άνθρωπο και έχω προχωρήσει στη ζωή μου. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει πως ό,τι έγινε, έγινε. Το παρελθόν μακριά. Πώς θα πας μπροστά αν δεν πετάξεις το παρελθόν;

*Αν έχεις υποστεί κακοποίηση ή γνωρίζεις κάποια γυναίκα στο περιβάλλον σου που έχει υποστεί βία, μπορείς να καλέσεις στη γραμμή 15900. Τη γραμμή στελεχώνουν ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι που παρέχουν άμεση βοήθεια σε έκτακτα και επείγοντα περιστατικά βίας σε 24ωρη βάση, 365 µέρες το χρόνο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

WOMEN TODAY

Ενδοοικογενειακή βία: Ό,τι θα συναντήσει μια γυναίκα από τη στιγμή της καταγγελίας μέχρι τη δικαίωση

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

WOMEN TODAY

3 μητέρες γυναικών που δολοφονήθηκαν, μετατρέπουν τον πόνο τους σε δύναμη για αγώνα