Η Στεφανία Γουλιώτη ήθελε να τηλεφωνήσει στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Ευτυχώς, δεν πρόλαβε

-Έχεις τα γενέθλιά σου σήμερα, οπότε ας ξεκινήσουμε με μία αναδρομή. Μεγάλωσες στο Παλαιό Φάληρο. Τι αναμνήσεις που κρατάς από τα παιδικά σου χρόνια; 

Μεγάλωσα σε μία αγαπημένη οικογένεια, ήμουν τυχερή. Η μαμά μου είναι Γαλλίδα, έχω έναν μικρότερο αδερφό. Θυμάμαι πάρα πολύ παιχνίδι, όταν το Φάληρο είχε ακόμα αλάνες. Συγκρατώ στη μνήμη μου πολλά ταξίδια στη Γαλλία και στα νησιά γιατί ο μπαμπάς μου ήταν ναυτικός σε εμπορικό καράβι που έκανε το δρομολόγιο για Κυκλάδες. Θυμάμαι Πάσχα να ψήνουμε αρνιά στο λιμάνι της Σαντορίνης, πάνω στην γκαραζόπορτα του πλοίου.

Η βασική ανάμνηση από το σχολείο είναι ότι έκανα θέατρο από πολύ μικρή- έχω αυτή τη γνωστή μπανάλ ιστορία του ηθοποιού-. Στις εξετάσεις πέρασα γεωλόγος και ήθελα να ακολουθήσω κλιματολογία, αλλά ασχολήθηκα μόλις 2 χρόνια. Μετά πέρασα στο Εθνικό και τελείωσε. Καλώς ή κακώς, το θέατρο μπήκε στη ζωή μου από πολύ νωρίς.

-Γιατί κακώς;

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πόσο πραγματικά ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αν ήταν αληθινή ανάγκη ή ζήτημα ψυχικής επιβίωσης. Διαχωρίζω τους καλλιτέχνες σε αυτούς που το κάνουν για την ψυχική επιβίωση και σε εκείνους που είναι φύσει καλλιτέχνες. Εγώ νομίζω ότι είμαι σε ένα φάσμα, δεν ξέρω πόσο πραγματικά καλλιτέχνης είμαι. Μάλλον ανήκω στην πρώτη κατηγορία και αυτό είναι λιγότερο γοητευτικό. Πραγματική καλλιτέχνιδα, για παράδειγμα, θεωρώ την Έλενα Τοπαλίδου, αυτό το αερικό, που «βαδίζει» δίπλα στη ζωή. Η Έλενα είναι ένα πλάσμα που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από καλλιτέχνης. Εμένα αν μου έβρισκες να κάνω κάτι και να εκκρίνω την ίδια αδρεναλίνη, μπορεί να μην μου έλειπε το θέατρο. Νομίζω ότι θα μου αποκαλυφθεί τι ισχύει, όταν θα περάσω σε μία άλλη δημιουργική φάση. Έχω ξεκινήσει να κάνω δειλά δειλά τα πρώτα βήματα στο να δημιουργώ δικές μου παραστάσεις. Εκεί θα φανεί.

-Ποιες εμπειρίες από τότε που ήσουν παιδί διαμόρφωσαν την ύπαρξή σου;

Η σχέση με τη μητέρα μου ήταν μία έντονη εμπειρία. Είχα έναν προστατευτικό ρόλο απέναντί της- επειδή ο μπαμπάς έλειπε πολύ λόγω επαγγέλματος. Ένιωθα λοιπόν ότι πρέπει να την προστατεύω με έναν τρόπο, ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν. Εκεί θυσιάστηκε ένα ψυχικό κομμάτι μου ως παιδί. Με καθόρισε επίσης ο θάνατος του παιδικού μου έρωτα. Ο Λάζαρος σκοτώθηκε όταν ήταν 11 χρονών κι εγώ σαν να αποφάσισα από τότε να παίρνω μία απόσταση στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Συνειδητοποίησα την απειλή της απώλειας και παρόλο που σαν άνθρωπος θέλω πάρα πολύ να έρθω κοντά, υπάρχει και αυτή η φοβία. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι πολύ δοτικοί στη ζωή μου, όπως ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο είμαι μαζί και αυτό είναι μία καθημερινή άσκηση για μένα.

  Στεφανία Γουλιώτη: «Εξασκώ καθημερινά τη γενναιοδωρία του συναισθήματος, με την οποία νιώθω ότι έχω μία αναπηρία». 

-Με ποια ευλογία και ποια κατάρα δεσμεύτηκες όταν έγινες ηθοποιός;

Νιώθω ευλογημένη γιατί κάνω μία από τις πιο ωραίες δουλειές του κόσμου. Από την άλλη, είναι μια δουλειά εκ φύσεως ανασφαλής. Όσο επιτυχημένος ηθοποιός κι αν είσαι, βιώνεις τον φόβο της επιβίωσης. Είναι σαν να χτυπάς μια πόρτα και να λες «εϊ, είμαι εδώ, υπάρχω, δες με». Όταν ξαφνικά δεν έχεις δουλειά, κι άρα δεν «υπάρχεις», τίθεται ζήτημα επιβίωσης όχι μόνο οικονομικό, αλλά και ψυχικό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορώ να χαρώ σε αυτή τη δουλειά γιατί εκ των πραγμάτων είναι σαν να σου λέω, πλήρωνέ με να σου λέω ψέματα. Κι αυτό με διαλύει.

-Εκ μέρους του κοινού σού το λέω, δεν το βλέπουμε έτσι.

Ναι, εσείς δεν το βλέπετε έτσι, αλλά έχετε πληρώσει για να με δείτε πχ να πεθαίνω. Δουλειά μου πχ είναι να προσπαθώ να γίνω η Αντιγόνη. Δεν θα γίνω όμως ποτέ η Αντιγόνη και το ξέρω από πριν αυτό. Στη σχέση ηθοποιός- κοινό υπάρχει το ανικανοποίητο που έτσι κι αλλιώς υπάρχει σε όλες τις σχέσεις, σαν ένα βαρέλι χωρίς πάτο σε αυτό τον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε.

– Στο «Σώσε» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Παλλάς που μόλις έριξε αυλαία, ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που έκανες. Ένας τόσο κόντρα ρόλος, μία κραυγαλέα αφελής bimbo. Τόσο έξω από τα νερά σου. 

Ήταν εντελώς αυτό που λες. Ο Κωνσταντίνος (σ.σ Μαρκουλάκης) με πίεσε πάρα πολύ σε αυτό, το λέω και θετικά και αρνητικά. Επέμενε αδιανόητα στο πόσο bimbo έπρεπε να γίνω, με δυσκόλεψε τρομερά γιατί έπρεπε να εγκαταλείψω όλα εκείνα τα «όπλα» που μου είναι πολύ εύκολο να εμφανίσω για να σε εντυπωσιάσω. Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να εγκαταλείψω τον έλεγχο και να είμαι ένα φύλλο στον άνεμο.

Με τον Κωνσταντίνο είχαμε συγκρουστεί αρκετά γιατί δεν του το έκανα. Δεν τον εμπιστευόμουν στην αρχή. Έμεινα άοπλη, άλλα όχι σε κάθε παράσταση. Κάποιες φορές ξαναέβρισκα τα «όπλα» μου για να θωρακιστώ, αλλά νομίζω πως όταν πετύχαινα να εμπιστεύομαι το αόπλο, έβγαινε κάτι πολύ καλό.

 «Αλλά είναι μωρέ δύσκολη η επιβίωση πάνω στη σκηνή. Το θέατρο θέλει μεγαλύτερη αλήθεια απ’ ό,τι η ζωή». 

-Πώς αισθάνεσαι όταν σού λένε ότι είσαι καλή ηθοποιός; 

Πεθαίνω, νιώθω φρικτά. Γιατί- στο πλαίσιο του ανικανοποίητού μου κι αυτό- όταν μου λες τι καλή ηθοποιός που είμαι σημαίνει ότι έβλεπες εμένα. Προτιμώ να φύγει ο θεατής και να μην ξέρει τι άποψη έχει γι’ αυτό που είδε, μήπως και να του συμβεί κάτι εσωτερικά. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε πάντα τα πράγματα. Όσο πιο επικριτικός είσαι, τόσο πιο πολύ μέσα στα πράγματα θεωρείσαι. Επιβεβαιώνεις την παρουσία σου. Το μεγάλο μου πρόβλημα με το θέατρο είναι ότι χειροκροτάμε γιατί δημιουργείται αυτόματα η ανάγκη να εξηγήσεις γιατί χειροκρόταγες. Τι σου άρεσε ή γιατί δεν σου άρεσε. Δεν είναι αυτή η δουλειά του θεατή να κρίνει, όπως τον έχουμε υποχρεώσει, στόχος είναι να φύγει με μία ψυχική μετακίνηση. Να πάρει για παράδειγμα την αδερφή του που δεν της έχει μιλήσει 10 χρόνια.

-Εσύ έχεις κατακτήσει το σημείο να μην κρίνεις;

Στεφανία Γουλιώτη: «Κι εγώ κρίνω, αλλά αμέσως με πιάνω και μου λέω, “κάτσε λίγο, κάνε βήμα πίσω. Τι κρίνεις βρε; πού ξέρεις τι έχει ζήσει ο άλλος; τι σκοτάδια κουβαλάει; Δεν είσαι εδώ για να κρίνεις”. Γιατί να ξέρεις τι χρώμα είσαι; γιατί να έχεις φορεμένη πάνω σου μια ταμπέλα»;

-Κεφάλαιο Maestro. Έχεις εκφράσει τον θαυμασμό για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και τη βαθιά σου εκτίμηση στη δουλειά και την επιδραστικότητά του.

Μπαίνοντας στο σύμπαν του ήταν σαν να μπαίνω σε ένα παιδικό μου όνειρο. Με τον Χριστόφορο έχουμε λίγα χρόνια διαφορά, αλλά ξεκίνησε υπερβολικά νωρίς να κάνει σειρές, οπότε θυμάμαι να βλέπω τις δουλειές του όταν ακόμα πήγαινα σχολείο. Θαύμαζα πάντα τις γυναίκες που είχε στο πλευρό του, πώς είναι τα κορίτσια του Bond; Κάτι τέτοιο.

Επειδή εγώ δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση και σε προσωπικό επίπεδο είμαστε φίλοι με κοινή παρέα, ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο σε κάποια φάση να τον ρωτήσω, «βρε Χριστόφορε, τι πρέπει να κάνω για να με βοηθήσω να είμαι πιο αρεστή στα τηλεοπτικά; Μήπως παίζω πολύ θεατρικά ακόμα; μήπως έχει κάτι η μούρη μου που δεν αρέσει; που δεν περνάει στον φακό»; Ήμουν στο τσακ να το κάνω, αλλά με πρόλαβε εκείνος κι έτσι όπως ήρθε το πράγμα, συνειδητοποίησα πως απλά οι συγκυρίες δεν με είχαν φέρει ώστε να κάνω κάτι τηλεοπτικό που να μου αρέσει.

-Σε είχε προβληματίσει δηλαδή το ότι δεν έχεις κάνει τόσο τηλεόραση.

Δεν είχα την ίδια αυτοπεποίθηση όπως με το θέατρο, παρόλο που το αντίστροφο είναι πιο σύνηθες.

-Τι σου είπε ο Παπακαλιάτης για τον ρόλο σου;

«Απλά τον γράφω και δεν μπορείς να μου βγεις από το μυαλό. Μου σκας εσύ συνέχεια. Μπορείς»; Όπως καταλαβαίνεις δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε πολύ για την Αλεξάνδρα. Είναι τόσο καλογραμμένη, με τόσο ξεκάθαρες γραμμές για μένα, που δεν χρειάστηκε να πούμε κάτι παραπάνω.

«Να φανταστείς όταν έφτασα στους Παξούς, κάναμε πρόβες μετά το πρώτο γύρισμα».

Ξέρεις βρε παιδί μου τι γίνεται με τον Παπακαλιάτη; Έχει ένα πράγμα που ενώ είναι συγκεντρωτικός σε όλα- κι άρα έχει μία εξουσία παραπάνω- σε κάνει να ξεχνάς ότι είναι αυτός ο άνθρωπος. Έχει κάτι πολύ γοητευτικό αυτό. Το Maestro είναι ό,τι πιο άρτιο τεχνικά υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση.

-Συν ότι τσιγκλάει και θίγει θέματα που παραμένουν κοινωνικά άλυτα.  

Έχουν λυθεί αυτά για τα οποία μιλάει; Όχι. Και όσο αυτά τα θέματα υπάρχουν ανάμεσά και μας βασανίζουν, θα πρέπει να θίγονται. Και εν πάση περιπτώσει, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει όλα αυτά τα θέματα, είναι ο λόγος που ο Χριστόφορος «μπαίνει» στα σπίτια όλων μας.

– Πώς νιώθεις για την Αλεξάνδρα; 

Ο Χριστόφορος έχει γράψει κάτι που εμένα με γοητεύει πολύ γιατί έχει να κάνει 100% με το κομμάτι που σου περιέγραφα προηγουμένως.

«Το πολύ κοινό σημείο μου με την Αλεξάνδρα του Maestro είναι η μεγάλη μου εμπλοκή απέναντι στο συναίσθημα. Ο ρόλος είναι ακριβώς αυτό».

Βλέπεις μία γυναίκα συγκρουσιακή, με 2 αντίθετες πλευρές, που από τη μία αδυνατεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα και το πόσο έντονα πράγματα νιώθει και από την άλλη είναι εγκεφαλική, killer, τα ελέγχει όλα, με μια τρομερά δομημένη ζωή- που όλοι θέλουμε να έχουμε για να νιώθουμε ασφαλείς- αλλά που μπάζει από παντού. Αυτό το δίπολο δημιουργεί σύγχυση στους ανθρώπους, γιατί λίγο παραπάνω να αφεθείς στο συναίσθημα, έχεις χάσει τη ροή των πραγμάτων. Οπότε, το κάνεις στην μπάντα για να προλάβεις τα πράγματα. Κι εκεί ξεκινούν οι νευρώσεις.

-Εχεις μιλήσει ανοιχτά για 2 εμπειρίες κακοποίησης που έχεις βιώσει. Η μία αφορά την παιδική σου ηλικία, όταν ήσουν 8 ετών.

Συνέβη όταν ήμουν 8 ετών, στο σπίτι που διαμέναμε στη Γαλλία και ο κακοποιητής ήταν ένας κηπουρός. Θυμάμαι τον εαυτό μου για καιρό να μην καταλαβαίνει ότι γίνεται κάτι κακό. Συνειδητοποιούσα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά σε αυτά τα αγγίγματα, παρόλο που δεν υπήρχε βία ή πόνος. Το δεύτερο περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης συνέβη πολύ πιο πρόσφατα και ο κακοποιητής είναι ένας διακεκριμένος γιατρός.

«Είμαστε πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Έχω φίλους στους οποίους έχω πει γι’ αυτήν την κακοποίηση και συνεχίζουν να πηγαίνουν σε αυτόν τον γιατρό. Αν έχεις στον μικρόκοσμό σου αυτό, πώς μια γυναίκα μετά να βγει να μιλήσει και να δικαιωθεί;» 

-Αυτό δεν είναι αποτρεπτικό όμως; Το να επιλέξεις να μην μιλήσεις; 

Πάρα πολύ. Η κοινωνία δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να υποδεχτεί αυτές τις φωνές, δυστυχώς. Κι ακριβώς επειδή έχουμε μπει σε αυτό το drive της κριτικής, αμέσως αυτό που θα ακούσεις θα το κρίνεις. Ακόμα κι αν είναι το θύμα.

-Και πώς θα αλλάξει όλο αυτό τελικά;

Μόνο μέσα από την επιστήμη και την εκπαίδευση, μόνο με hashtags δεν αλλάζει. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται, είναι πάνω απ’ όλα θέμα παιδείας. Ο ευνουχισμός των παιδιών αυτή τη στιγμή στα σχολεία είναι αδιανόητος. Αν δεν αλλάξει ο γείτονας που ακούει τις φωνές, όσες γραμμές κι αν ανοίξεις στα κέντρα, δεν θα έρθει η αλλαγή. Δεν είναι το ζήτημα μόνο πώς θα προστατεύσεις το θύμα, αλλά πώς θα αποτρέψεις τον εν δυνάμει θύτη, τον άνθρωπο που έχει την τάση. Όταν δεν έχει λυθεί ακόμα το bullying στα σχολεία, το ίδιο το παιδί που τραμπουκίζει, αύριο μεθαύριο όταν θα γίνει γιατρός, δεν θα καταχραστεί την εξουσία του μέσα στο ιατρείο;

-Με τον Δημήτρη Λιγνάδη είχατε συνεργαστεί αρκετά. Ένιωσες ότι σε πήρε κι εσένα η μπάλα λόγω της επαγγελματικής σας σχέσης;

Πώς δεν με πήρε; Είπα και μία ηλίθια ατάκα, πάνω στο σοκ μου, ότι έχω υπάρξει μούσα του γιατί για μία περίοδο με έπαιρνε τηλέφωνο αρκετά για να κάνουμε μαζί δουλειές. Δούλεψα στο 1/3 από αυτά που μου πρότεινε. Εκ των υστέρων έμαθα πως έχασα δουλειές εξαιτίας αυτής της ατάκας. Εγώ έχω καθαρή τη συνείδησή μου γιατί δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Γνωρίζαμε προφανώς την τάση του προς τους νεότερους, αλλά δεν ξέραμε ουτε το βίαιο, ούτε το ανήλικο κομμάτι του.

«Με πήρε η μπάλα πιο πολύ ψυχικά, συνειδητοποιώντας πόσο επαγγελματικά κοντά σε έναν εγκληματία ήμουν για χρόνια. Αυτό ήταν το μεγάλο σοκ».

Μια άλλου τύπου κακοποίηση υπέστην ακόμα πιο πρόσφατα. Ένιωσα να μου παίρνουν το παιδί μου για ένα έργο που αγαπούσα πάρα πολύ και το μεγάλωνα για έναν χρόνο.Το είχα δουλέψει, ονειρευτεί και μοιραστεί με φίλους σαν project. Το πρότεινα σε έναν παραγωγό ο οποίος για λόγους που δεν καταλαβαίνω κι έχω ζητήσει εξηγήσεις, πήρε το έργο για να το κάνει με μία ηθοποιό πιο εμπορική από μένα, ενώ εγώ δούλευα το έργο- σκηνοθετικά και υποκριτικά. Ξέρω ότι ζω σε έναν κόσμο που ο Πούτιν αφανίζει έναν λαό. Αλλά στον κόσμο του θεάτρου, δεν περίμενα τέτοια απατεωνιά. Το έργο αυτό μιλάει για την ανάγκη του να έχεις ή όχι ένα παιδί, θέμα που με αγγίζει πολύ. Κι αυτός ο άνθρωπος μού το άρπαξε με βίαιο τρόπο. Αυτές τις δύο ιστορίες τις θεωρώ πολύ κοντινές γιατί με παγίδευσαν. Το κακό είναι δίπλα.

-Να υποθέσω ότι το θέατρο είναι η τέχνη που απολαμβάνεις πιο πολύ;

Όχι, εγώ χάνομαι στα εικαστικά. Είναι πιο «μαλακά», στο θέατρο βλέπεις τόσο πολύ την επιθυμία του άλλου να ερμηνεύσει, έχει πολύ τα «εγώ» μας μπροστά. Στα εικαστικά έχεις προσωπικούς χρόνους. Μπορείς να κάτσεις όσο χρόνο θες μπροστά από έναν πίνακα, μόνος σου, να αφεθείς, δεν απαιτείται να τον κρίνεις.Σκέψου ότι βάζουμε πίνακες και έργα τέχνης στα σπίτια μας γιατί θέλουμε να τα βλέπουμε κάθε μέρα.

Από την άλλη, την ίδια παράσταση δεν θες να την βλέπεις κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σου. Τα μουσεία είναι ήσυχα, το θέατρο έχει βαβούρα. Έχει φασαρία, με εξαίρεση εκείνες τις ελάχιστες στις οποίες επικρατεί ησυχία. Γι’ αυτήν ακριβώς την ησυχία έκανα μια παράσταση πριν 18 χρόνια στις 6 το πρωί στην Επίδαυρο. Αυτή την ησυχία θα ήθελα να έχω στο θέατρο. Γιατί μέσα σε αυτήν μπορώ να σου κουνήσω τους νευρώνες του συστήματός σου.

-Θέλω να κάνεις δυνατά μία ευχή για τα γενέθλιά σου. 

Θα μου ευχηθώ υγεία και να διατηρήσω την ικανότητα να ευχαριστιέμαι την κάθε στιγμή, με όμορφους ανθρώπους, δίπλα μου. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω με τρομερό βάρος επειδή πχ. ακυρώθηκε ένα πρότζεκτ κι εγώ νιώθω ότι τα έκανα όλα σκατά. Αλλά αν δεις λίγο τη μεγάλη εικόνα, είναι ωραία η ζωή. Δες που βρισκόμαστε τώρα ρε παιδί μου, μέσα σε μία όμορφη εικόνα.

Η Στεφανία Γουλιώτη πρωταγωνιστεί στο Maestro, κάθε Πέμπτη στις 22:40, στο Mega.