Η Τζένη Καζάκου έχει μάθει να διεκδικεί τα δικαιώματά της

Η Τζένη Καζάκου μίλησε στο LadyLike, για την ταινία Καπετάν Μιχάλης, τα συναισθήματά της στα γυρίσματα, τα κοινά της με την Εμινέ που ενσάρκωσε, τις γυναίκες πρότυπα της δικής της ζωής και το πώς πήρε απόφαση ότι οι συγκρίσεις μεταξύ της ίδιας και όλης της καλλιτεχνικής της οικογένειας θα γίνονται ό,τι κι αν κάνει. Η Τζένη Καζάκου βλέπεις μεγάλωσε μέσα στο θέατρο με γονείς τον Κωνσταντίνο Καζάκο και την Τάνια Τρύπη και παππούδες τον Κώστα Καζάκο και την Τζένη Καρέζη. Κι αυτή η οικογένεια, όπως λέει, μπορεί να έγινε εισιτήριο για να της ανοίξουν «2 πόρτες παραπάνω», αλλά αυτό είναι «και δίκοπο μαχαίρι». Ακολουθεί η συζήτησή μας.

– Πώς προέκυψε στη ζωή σου ο Καπετάν Μιχάλης;

Με πήρε τηλέφωνο ο Κώστας Χαραλάμπους ο σκηνοθέτης μας. Βρεθήκαμε, ήπιαμε έναν καφέ, μιλήσαμε και έτσι έγινε. Είναι η πρώτη μου ταινία. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη γ’ αυτό. Γενικά ήταν μία δουλειά που τη χάρηκα πάρα πολύ. Κάναμε γυρίσματα σε όλη την Κρήτη. Πήγα σε μέρη που υπό άλλες συνθήκες μάλλον δεν θα πήγαινα ποτέ. Ήταν φανταστικά. Τα γυρίσματα κράτησαν 2 μήνες.

– Έχεις κοινά με τη μοιραία Εμινέ;

Νομίζω πως έχω. Έχω τη δυναμική της πολύ. Εγώ θεωρώ ότι η Εμινέ είναι μία επαναστάτρια, είναι πολύ πιο μπροστά από τη δική της εποχή. Ψάχνει να βρει τρόπους να επιβιώσει σε μία κοινωνία όπου οι γυναίκες δεν είχαν τόσα δικαιώματα όσα έχουμε σήμερα. Θεωρώ ότι έχω τη δυναμική της σε ό,τι αφορά το να παίρνω αυτά που δικαιούμαι, να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου.

– Το γεγονός ότι μεγάλωσες μέσα στον χώρο της τέχνης, από τι «λακούβες» θεωρείς ότι σε έχει γλιτώσει στον δρόμο σου;

Σίγουρα ήξερα κάποια πράγματα για το πώς λειτουργεί αυτός ο χώρος γιατί μέσα σε αυτό μεγάλωσα, δηλαδή και στο σπίτι μου συνέχεια άκουγα ιστορίες. Οι δικοί μου μου διάβαζαν ας πούμε θεατρικά έργα από πολύ μικρή και πήγαινα και στις πρόβες και στα γυρίσματα. Ναι, έμαθα με κάποιον τρόπο τη δουλειά από μέσα, αλλά νομίζω μέχρι εκεί.

«Ίσως να ανοίξουν 2 πόρτες παραπάνω από το να μην ήμουν από αυτή την οικογένεια, αλλά και πάλι αυτό είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι».

– Από λάθος επιλογές σε έχει «σώσει» αυτό;

Ναι, ναι. Συμβαίνει αυτό. Είναι σαν την ατάκα που λέμε «με τα όχι χτίζεις την καριέρα σου».

– Νιώθεις ποτέ το άγχος ότι εσύ συγκεκριμένα πρέπει να αποδείξεις παραπάνω πράγματα;

Έχει τύχει να το νιώσω. Πλέον δεν το νιώθω γιατί θεωρώ ότι όταν βρίσκομαι σε μια δουλειά είμαι εγώ σαν Τζένη καθαρά και δεν υπάρχει κάτι άλλο γύρω μου. Αλλά μου έχει τύχει να ζητάνε πράγματα από εμένα που λόγω απειρίας δεν θα μπορούσα να τα ξέρω.

– Έχεις παίξει στον Βαρδιάνο στα Σπόρκα, τώρα στον Καπετάν Μιχάλη, αναρωτιόμουν λοιπόν ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική λογοτεχνία.

Διάβαζα κλασική ελληνική λογοτεχνία, αν και κυρίως πιο μικρή. Διαβάζω αρκετή ποίηση. Την ποίηση την λατρεύω.

– Εκτός από τον Καπετάν Μιχάλη είσαι και στον Παράδεισο των Κυριών στον Alpha. Τι βρίσκεις να σου λείπει από τις παλιότερες εποχές που γνωρίζεις μέσα από τη δουλειά σου;

Φυσικά, ο ρομαντισμός και οι ανθρώπινες σχέσεις. Απλά και λόγω της τεχνολογίας έχουν γίνει πιο «αποστειρωμένα» τα πράγματα κι είναι λίγο πιο εύκολα, αλλά εύκολα χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα.

– Εσύ έχεις πει ότι είσαι λίγο dark, ότι ακούς metal, καμία σχέση με τον κόσμο του Παραδείσου των Κυριών.

Ε καλά ναι, καμία σχέση, η μέρα με τη νύχτα. Μου αρέσει να υποδύομαι κόντρα χαρακτήρες γιατί θέλει άλλου είδους αντιμετώπιση, άλλη μελέτη, άλλο ψάξιμο. Να βρω άλλες πτυχές του εαυτού μου που να ταιριάζουν με τον χαρακτήρα που θα υποδυθώ. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Στον Παράδεισο των Κυριών που κάνω μία κοπέλα που είναι πολύ εσωστρεφής και το τελείως αντίθετο από το τι είμαι εγώ. Εμένα μου έλειψε αυτή η παιδικότητα που είχε και η αθωότητα σε αυτά που συνέβαιναν μέσα στη σειρά.

«Θα ήθελα κι εγώ να ήμουν λίγο πιο αθώα, αλλά δεν είμαι».

– Τι είναι αυτό που σε γεμίζει πέρα από τη δουλειά; Πώς κυλά μία ιδανική μέρα της Τζένης;

Με βόλτες με τα σκυλάκια μου – έχω 3 σκυλάκια. Με το να ακούω παρά πολύ μουσική, σχεδόν όλη μέρα. Ότι και να κάνω δηλαδή, η μουσική με συνοδεύει. Και τώρα αυτό τον καιρό επειδή όντως έχω πάρα πολύ δουλειά, προσπαθώ όσο ελεύθερο χρόνο έχω να το αφιερώνω στους ανθρώπους μου, τους ανθρώπους που αγαπάω.

– Έχεις πάρει τη φιλοζωία από τη μαμά σου, Τάνια Τρύπη. Ασχολείσαι κι εσύ ενεργά με τα δικαιώματα των ζώων;

Είναι ένας σκοπός που με συγκινεί πολύ. Δεν το κάνω όπως το κάνει η μαμά μου, γιατί δεν έχω χρόνο να το κάνω. Είναι ψυχούλες και οι καλύτεροί μας φίλοι πραγματικά. Είναι τρομερή αγάπη που μπορούν να σου δώσουν.

– Έχεις πει για τη μαμά σου ότι είναι η αμαζόνα σου. Έτσι την έχεις χαρακτηρίσει. Τι ρόλο έχουν παίξει τα γυναικεία πρότυπα στη δική σου ζωή;

Η μαμά μου εμένα ήταν η βασική φιγούρα που είχαμε στο σπίτι γιατί είναι χωρισμένοι γονείς, οπότε ήταν και το πρότυπό μου. Πραγματικά την έβλεπα να σηκώνεται το πρωί να μας μαγειρεύει, να μας ετοιμάζει για το σχολείο, να μας πηγαίνει μετά να φεύγει, να πηγαίνει για γυρίσματα, για πρόβες, μετά να μας ξαναπάει με το σχολείο να έρχεται πάλι εδώ.

«Ήταν μαμά και δούλευε κανονικά και δεν έκανε ποτέ πίσω από τον έναν ή τον άλλο ρόλο τους. Αυτό εμένα μου έδειξε ότι κι εγώ μπορώ να το κάνω και μπορούμε όλα να τα κάνουμε αν θέλουμε».

– Εσύ τι πρότυπο θα ήθελες να γίνεις;

Ο πρώτος λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά μου είναι πως θα ήθελα μέσα από αυτή να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση στους ανθρώπους, σαν να κάνουμε κοινωνικό έργο. Μέσα από ένα κείμενο ή μια σκηνή, ο θεατής που μας βλέπει να ταυτιστεί και αύριο μεθαύριο που θα είναι στη ζωή του να θυμηθεί αυτή τη σκηνή που τον είχε ακουμπήσει και να καταλάβει μια συμπεριφορά που ίσως να μη του άρεσε ή να μην είχε καταλάβει που την κάνει ο ίδιος.

– Γι’ αυτό μαγεύτηκες από το επάγγελμα του ηθοποιού;

Μαγεύτηκα με το πώς έβλεπα τους γονείς μου και άλλους ηθοποιούς πώς ήταν κάτω από τη σκηνή και πώς όταν ανέβαιναν πάνω χωρίς τίποτε, χωρίς κουστούμια, χωρίς σκηνικά αντικείμενα, γινόντουσαν και δημιουργούσαν έναν άλλον κόσμο παράλληλα με αυτόν που ζούμε. Εγώ εκεί ερωτεύτηκα το θέατρο.

– Δεν σκέφτηκες ποτέ να ακολουθήσεις έναν άλλο χώρο για να αποφύγεις τις όποιες συγκρίσεις;

Στην εφηβεία σκεφτόμουν να κάνω διάφορα. Ήθελα και παιδοψυχολόγος να γίνω και φωτογράφος, αλλά πάντα το θέατρο ήταν η πιο σταθερή επιλογή. Και μετά στο Λύκειο είπα «θέλω να κάνω αυτό, δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια». Και κάποια στιγμή πήρα απόφαση ότι όσοι είναι να συγκρίνουν, θα συγκρίνουν.

Λίγα λόγια για την ταινία

Κρήτη 1889, η χρονιά της επανάστασης. Κεντρικός ήρωας είναι ο Καπετάν Μιχάλης, ένας ασυμβίβαστος Κρητικός, μαυροντυμένος και αξύριστος ωσότου ελευθερωθεί η Κρήτη. Τη στιγμή όμως που συναντά την Εμινέ, γυναίκα του αδελφοποιητού του, Νουρήμπεη, τον κυριεύει ένας δαίμονας. Ο πειρασμός δεν τον αφήνει σε ησυχία και τον αποσπά από αυτό που θεωρεί ιερό καθήκον, την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους. Γρήγορα τα πράγματα περιπλέκονται και μια νέα εξέγερση ξεσπά, η οποία θα αλλάξει για πάντα τις ζωές όλων των ηρώων.

Σκηνοθεσία: Κώστας Χαραλάμπους

Ηθοποιοί: Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέκος Συσσοβίτης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Τζένη Καζάκου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Σπύρος Μπιμπίλας, Γιώργος Γεροντιδάκης, Γιάννης Συλιγνάκης, Μάνος Ιωάννου, Γεράσιμος Σοφιανός, Στράτος Χρήστου, Κυριακή Γάσπαρη, Γιώργος Γαρνάβος, Δημήτρης Χαβρές, Νίκος Αναστασόπουλος, Χρήστος Χαλβατζάρας, Αλέξανδρος Ιωαννίδης, Κορίνα Αλεξανδρίδου, Σταύρος Καλιγάς, Ελένη Βουτυρά, Γιάννης Τσαγκαράκης, Έλενα Γαβρά κ.α.

Το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, Ο Καπετάν Μιχάλης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Info: Η ταινία Καπετάν Μιχάλης κυκλοφορεί στις 21 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από τη The Film Group.