Η Τζούλη Αγοράκη έμαθε πολλά για τη ζωή από το «καρκινάκι» της
- 25 ΟΚΤ 2024
Η Τζούλη Αγοράκη έφαγε ένα υπαρξιακό χαστούκι, λίγο μετά τα 40, που της έμαθε τι αξίζει να κρατήσεις και τι να πετάξεις σε αυτή τη ζωή. Μια ακόμα ταυτότητα μπήκε στο βιογραφικό της ζωής της, είναι survivor. Ο καρκίνος του μαστού της συστήθηκε αλλά η γνωριμία τους έληξε σύντομα. Της άφησε μια μικρή ουλή και τραύματα. Όπως συμβαίνει πάντα με τις τοξικές σχέσεις. Ήταν μια από τις 4.500 Ελληνίδες που διαγιγνώσκονται κάθε χρόνο με καρκίνο του μαστού.
Η δημοσιογράφος, podcaster, συγγραφέας, μητέρα, σύντροφος, ερωμένη και το πιο pop κορίτσι στην Αθήνα θέλει απλά να σου πει ότι το πιο σημαντικό ραντεβού στη ζωή σου είναι αυτό για την ετήσια μαστογραφία. «Ευλαβικά πήγαινα για τον ετήσιο έλεγχό μου. Υπάρχει ιστορικό στην οικογένειά μας. Η γιαγιά μου. Οπότε, δεν το αμελούσα. Το καλοκαίρι του 2018 ήμουν για διακοπές στην Κύθνο. Έπιασα κάτι στο στήθος μου. Ήξερα ότι είναι κάτι. Το σώμα μας πάντα μάς μιλάει. Μου έλεγαν οι γιατροί ότι δεν είναι τίποτα. Είχα όμως διαίσθηση ότι είναι κάτι. Φαντάσου ότι δεν μπορούσα να βάλω το χέρι μου πάνω στο στήθος μου».
«Ο μπαμπάς μου ήταν γιατρός. Μου έμαθε ότι η ψυχή μας είναι εγωίστρια και όταν ζοριστεί τα ρίχνει όλα στο σώμα».
«Δεν είχα περάσει πολύ καλά εκείνα τα χρόνια. Ήμουν διαρκώς σε μια ένταση. Ζούσα στην Ελλάδα της κρίσης, είχα ένα μικρό παιδί, τότε ήμασταν σε διάσταση με τον σύζυγό μου, ένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, ήμουν μια εργαζόμενη μητέρα σε έναν χώρο που το ένα περιοδικό έκλεινε το ένα μετά το άλλο. Κάποτε για ένα άρθρο πληρωνόμασταν 700€. Η οικονομική σφαλιάρα που έφαγα έκανε το κεφάλι μου να γυρίσει σαν το κορίτσι του Εξορκιστή. Ντρεπόμουν να ζητήσω βοήθεια. Ο καρκίνος όμως σου μαθαίνει να επικοινωνείς τα θέλω σου».
Η Τζούλη Αγοράκη ξέρει ότι η ζωή σε προειδοποιεί όταν κάτι δεν πάει καλά
«Είχα 2 μικρά τροχαία. Ήταν σαν να μου στέλνει η ζωή μηνύματα ότι αν δεν αλλάξεις αυτό που σε ενοχλεί, θα νοσήσεις. Έκανα ψυχοθεραπεία πάνω από 20 χρόνια, ήξερα τον βυθό που κουβαλάω. Έκανα και ενεργειακούς καθαρισμούς σε άλλους, μου ρούφαγαν την ενέργειά μου. Είχα τεράστιο θέμα να ζητάω χρήματα. Είχα σηκώσει μεγάλο βάρος στους ώμους μου. Δεν άκουσα το σώμα μου και εμπιστεύτηκα λάθους γιατρούς. Μου έλεγαν όλοι να γυρίσω σπίτι και ότι δεν τρέχει κάτι. Κι όμως, ο πατέρας μου ήταν σχεδόν εμμονικός. Μου έλεγε να πάω να το παρακεντήσω. Με έπαιρνε 10 φορές την ημέρα τηλέφωνο και μου το έλεγε. Πήγα σε έναν φίλο του πατέρα μου. Εκείνος του είπε «τρύπα την».
Αν είχα πάει τον επόμενο Μάρτιο για τον ετήσιο έλεγχο, θα ήταν πολύ αργά, θα είχε προχωρήσει στους λεμφαδένες. Είχα καρκίνο του μαστού σε πρώιμο στάδιο, In Situ (ο όγκος έχει διάμετρο μεταξύ 1 εκατοστό και 2 εκατοστά, περίπου 1,5 εκατοστά)». Το ειρωνικό είναι ότι μου το ανακοίνωσε ο πατέρας μου. “Κάτι σαν καρκίνος” μου είπε. Προφανώς, για να με καθησυχάσει μου είπε ότι είναι καρκίνος του μαστού light. Ήμουν έξω από τον Άγιο Δημήτριο στο Παλαιό Ψυχικό. Κοίταξα προς τα πάνω. Και είπα δυνατά “δέχομαι την πρόκληση”. Πήρα τηλέφωνο τους κολλητούς μου και τους είπα ότι πρέπει να βγούμε να μεθύσουμε το βράδυ. Είχα ανάγκη ένα τρελό πάρτι».
Η γιατρός σύμμαχος
«Είχα φοβηθεί πολύ με τους κορυφαίους (δήθεν) γιατρούς. Η Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, ήταν η μαστολόγος που μου είπε ότι θα πάρει μακριά τον καρκίνο του μαστού. Ένιωσα σαν να έφυγε το βάρος που κουβαλούσα, λίγο από το βάρος που κουβαλούσα. Ήταν η σύμμαχος που χρειαζόμουν. Φοβόμουν. Στο παιδί μου μίλησα για τον καρκίνο αφού χειρουργήθηκα. Η Φιορίτα μου εξηγούσε τα πάντα. Με κατανοητό τρόπο. Της είπα ότι δεν θέλω να χάσω τα μαλλιά μου. Και δεν μου είπε ψέματα. “Δεν μπορώ να σου πω ότι θα τα κρατήσεις”».
Η ουλή-ενθύμιο του καρκίνου του μαστού
«Έκανα χειρουργείο στις 10 Μαρτίου και στις 17 μπήκα σε καραντίνα. Έμαθα ότι δεν είναι επιθετικός και δεν θα χρειαζόμουν χημειοθεραπεία. Έκανα μόνο ακτινοθεραπεία. Και κάπως έτσι έχασα το καθαρό ποινικό μητρώο μου στην υγεία. Στις ακτινοθεραπείες πήγαινα ντυμένη υπερπαραγωγή. Με animal print και χρυσές ψηλοτάκουνες μπότες σαν να έβγαινα πίστα. Με παζολινική υπερβολή. Για να με τραβήξω στη χαρά. Ένιωθα ότι το σώμα μου λαβώθηκε μετά την εγχείρηση. Έλεγα το στήθος μου “ποντικοφαγωμένο”. Ότι βεβηλώθηκε κάτι. Έπρεπε να συμφιλιωθώ με αυτό το κομμάτι μου, με τη μικρή ουλή. Δεν μπορούσα ούτε το χέρι μου να βάλω εκεί. Πλέον, στον καθρέφτη βλέπω την ιστορία μου. Κι η ουλή είναι εκεί για να μου θυμίζει το μη λεχθέν. Για να θυμάμαι να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου».
Η Τζούλη Αγοράκη και το παιδί της που καταλαβαίνει τα πάντα χωρίς πολλές εξηγήσεις
«Φεύγοντας από την τελευταία ακτινοθεραπεία μού είπαν να μας κάνεις τη χάρη και να μην ξαναπεράσεις το κατώφλι του Άγιου Σάββα. Κάνω εξετάσεις κάθε 6 μήνες. Πάντα φοβάμαι τι θα δείξουν οι εξετάσεις. Και για επιβράβευση πηγαίνω στην Κουκουβάγια και παραγγέλνω το αγαπημένο μου πιάτο. Ήθελα να μεγαλώσω 5 χρόνια όταν μου είπαν ότι μετά από μια 5ετία ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να επιστρέψει ο καρκίνος. Το καμπανάκι είναι οι υψηλοί καρκινικοί δείκτες. Ο γιος μου, το πρώτο καλοκαίρι μετά, μου είπε σε μια στιγμή που καθόμασταν αγκαλιά και βλέπαμε τα αστέρια να πέφτουν “πιστεύω ότι αν πεθάνεις θα είσαι το πιο λάμπρο αστέρι”. Το βίωσε κι αυτός μαζί μου».
«Ο καρκίνος μού έμαθε ότι η ζωή είναι μια διαδοχική σειρά μικρών και μεγαλύτερων αποχαιρετισμών».
«Όταν περνούσα την περιπέτεια με τον καρκίνο μου, το “καρκινάκι” μου, έγραφα ποίηση και γράμματα στον γιο μου. “Νάκι, να είσαι καλός μαζί μου” έγραφα στον καρκίνο μου. Βρήκα καλοσύνη σε “ξένους” ανθρώπους που δεν το περίμενα. Και είδα ότι ο καρκίνος μου φόβισε κάποιους από τους φίλους μου. Τους τρόμαξε. Έγινε ένα ξεκαθάρισμα ανθρώπων. Που μπορεί να μην αφουγκράστηκαν την ανάγκη που είχα για πατ πατ. Βέβαια, θεωρούσα το νοιάξιμο αυτονόητο».
Ένας ορμονοεξαρτώμενος καρκίνος του μαστού
«Έπρεπε να κοπεί η περίοδός μου. Και την είχα συνδέσει με τη νεότητά μου. Αυτό ήθελε μεγάλη διαπραγμάτευση. Πήγα σε 3 ογκολόγους και ζητούσα να μην φύγει η περίοδός μου. Μου είπαν όλοι “τα οιστρογόνα σάς σκοτώνουν”. Τελικά, το πήρα απόφαση.Παίρνω χάπια και κάνω ορμονοθεραπεία. Λέω στον εαυτό μου ότι “πίνω χαρά”».
Τζούλη Αγοράκη, τι σου έμαθε ο καρκίνος του μαστού;
«Στη ζωή μπορεί να σηκώσεις παλιόφυλλο. Εγώ μπλόφαρα. Έπαιξα καλή ποκίτσα. Και είμαι γεμάτη ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα που πήρα».
