Η Χαρά Μάτα Γιαννάτου ένιωθε πάντα να την τραβά η τέχνη

Η Χαρά Μάτα Γιαννάτου, η ηθοποιός με το βλέμμα και το πρόσωπο που έχει εντυπωθεί για τα καλά στη μνήμη μας, μεγάλωσε σε ένα καλλιτεχνικό σπίτι, παρακολουθούσε γυρίσματα ταινιών στη Γερμανία και συναυλίες των Πυξ Λαξ στην Ελλάδα και μάλλον ήξερε από πάντα ότι θα γίνει ηθοποιός ακόμα κι όταν ντρεπόταν «να μιλήσει σε άνθρωπο». Η συζήτησή μας με τη Χαρά Μάτα Γιαννάτου τα είχε όλα κι ο καλύτερος τρόπος να τη γνωρίσεις κι εσύ καλύτερα, είναι να διαβάσεις παρακάτω.

– Τι ήταν αυτό που σε δελέασε περισσότερο στη Σκοτεινή Θάλασσα;

Σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε το σενάριο, που δεν το είχα ολοκληρωμένο στα χέρια μου, αλλά η ιστορία κι όσα μου είχε πει γι’ αυτήν ο Γρηγόρης Καραντινάκης. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ο ίδιος ο Γρηγόρης κι ότι θα ήταν αυτός ο σκηνοθέτης. Πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε και το cast. Νιώθεις μία ασφάλεια με ένα τέτοιο cast.

– Παρακολουθείς αστυνομικές σειρές;

Ναι γενικά μου αρέσουν. Έχω δει αρκετές στη ζωή μου και μου αρέσουν οι σειρές που έχουν ένα σασπένς του τι θα γίνει ή τι έχει γίνει. Που παρακολουθείς και προσπαθείς να βγάλεις συμπεράσματα, για το ποιος το έχει κάνει, ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.

– Η Σμαρώ μοιάζει να είναι η μόνη αθώα σε αυτή τη σειρά. Ποια είναι τα κοινά σου με εκείνη;

Είμαι κι εγώ πολύ δίκαιη, μου αρέσει να είμαι δίκαιη και με πονάει όταν κάποιος δίπλα μου δεν είναι. Πάντα σε έναν ρόλο βρίσκεις πάρα πολλά κοινά, γιατί τελικά εσύ τον παίζεις αυτόν τον ρόλο, οπότε αντλείς από τον εαυτό σου, για να είναι αληθινό.

Από την άλλη, υπάρχουν πάντα πράγματα που δεν μπορούν να είναι κοινά γιατί είναι ένας ρόλος. Εχει γραφτεί με κάποια πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μου ζωή σαν Χαρά, πχ. δεν έχω μεγαλώσει στην επαρχία και δεν είμαι αστυνομικός. Αλλά τελικά ο τρόπος με τον οποίο ερωτεύεται ή πονάει όλα αυτά κάπως έχουν να κάνουν και με τον άνθρωπο που υποδύεται ο ρόλος.

– Πότε σκέφτηκες πρώτη φορά ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν περίπου 5 χρονών, δεν πήγαινα καν δημοτικό. Ο Γερμανός παππούς μου ήταν ηθοποιός και γύριζε μία ταινία στη Γερμανία. Είχαμε πάει με τη μαμά και την αδερφή μου για να τον δούμε σε ένα διάλειμμα και να φάμε μαζί. Εκεί που τρώγαμε ήρθε ή ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης της ταινίας, να μας χαιρετήσει. Προτού πει οτιδήποτε άλλο, με κοίταξε κι είπε «Εσύ μία μέρα θα γίνεις ηθοποιός». Τότε ήταν η πρώτη φορά που σαν παιδάκι σκέφτηκα «Τώρα γιατί μου το λέει αυτό;». Μου άρεσε πολύ που έβλεπα τον παππού μου να παίζει, αλλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για μένα. Όταν ήρθε αυτός ο άνθρωπος και μου το είπε, ήταν η πρώτη φορά που το σκέφτηκα.

«Παρόλο που έμεινε μέσα μου, ντρεπόμουν να το πω, γιατί γενικά ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Αισθανόμουν ότι όλοι θα γελάσουν και θα πουν “Καλά εσύ δεν ντρέπεσαι; Εδώ δεν λες μία καλημέρα, δεν μιλάς σε άνθρωπο θα γίνεις και ηθοποιός;”. Κάπως έτσι, έβρισκα κι άλλα πράγματα να πω ότι θα γίνω».

Πιο συνειδητά το σκέφτηκα -και πια το είπα κιόλας- στο Λύκειο. Καταλάβαινα όλο και πιο πολύ ότι αυτό θέλω, ότι τίποτα δεν με τραβάει όσο αυτό.

– Τελικά σε αντιμετώπισαν έτσι όπως φοβόσουν;

Όχι γιατί πια όταν το αποφάσισα και το είπα, ήταν πολύ συνειδητό. Δεν θα μου έλεγε ποτέ, κανείς κάτι, γιατί το κυνήγησα και το έφτιαξα όλο μόνη μου. Δεν ήμουν πια παιδί.

– Ήταν αναπόφευκτο να ασχοληθείς με την τέχνη μεγαλώνοντας σε μία άκρως καλλιτεχνική οικογένεια;

Εγώ πάντα το ένιωθα και το ήθελα. Πάντα μου άρεσε και ήμουν κοντά στην τέχνη και λόγω σπιτιού, εννοείται. Αλλά αναπόφευκτο όχι, γιατί η αδερφή μου που στο ίδιο σπίτι μεγαλώσαμε, παρόλο που κι αυτή έχει καλλιτεχνική φλέβα, δεν το έχει επιλέξει ως επάγγελμα. Είναι νηπιαγωγός.

– Δεν μεγάλωσες «συμβατικά»;

Σίγουρα μία διαφορά μεγάλη που έχω στον τρόπο που μεγάλωσα είναι ότι μεγάλωσα με μαμά Γερμανίδα. Οι Έλληνες όταν το ακούν αυτό, μάλλον σκέφτονται κάτι τελείως άλλο, μία μαμά αυστηρή που βάζει όρια και που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Επειδή το έχω βιώσει γιατί τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στη Γερμανία, ξέρω πώς μεγαλώνουν τα παιδιά εκεί, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία. Η μαμά μου θεωρούσε δεδομένο ότι θα έρθουν όλα τα παιδιά στο σπίτι να παίξουμε όλοι μαζί, ότι θα κοιμηθούν οι φίλες μου σε μένα ή εγώ στις φίλες μου. Πράγματα τα οποία θυμάμαι να βλέπω ότι για άλλες μαμάδες δεν ήταν τα αναμενόμενα. Επίσης υπήρχε πάντα κάτι πολύ δημιουργικό να κάνεις στο σπίτι σαν παιδί. Το σπίτι ήταν πάντα πολύ ανοιχτό, γεμάτο παιδιά και φίλους των γονιών μου.

Αν υπήρχε κάποια διαφορά στο μεγάλωμά μου, ήταν αυτό: ότι το σπίτι ήταν πολύ ανοιχτό, με όρια που υπήρχαν, αλλά δεν ήταν ποτέ αυστηρά. Ήταν στον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, που ήταν χαλαροί και κοντά μας.

– Ξεκίνησες να δουλεύεις ως ηθοποιός στη Γερμανία. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γυρίσεις τελικά στην Ελλάδα;

Στην αρχή τελειώνοντας το σχολείο, καθώς σιγουρευόμουν ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, η τάση μου ήταν να πάω να το κάνω στη Γερμανία, να σπουδάσω και να γίνω ηθοποιός εκεί. Ζώντας δύο χρόνια στη Γερμανία, δίνοντας εξετάσεις σε άπειρες σχολές, βλέποντας λίγο αυτόν τον κόσμο, επέστρεψα εδώ για διακοπές. Κι επειδή έτυχε να είναι οι εξετάσεις του Εθνικού εκείνη την περίοδο, έδωσα εξετάσεις, πέρασα κι έτσι επέστρεψα.

Τελειώνοντας το Εθνικό όμως, οι πρώτες μου δουλειές ήταν στη Γερμανία. Έκανα μία ταινία μεγάλου μήκους, με προσέγγισαν και από τον χώρο του σινεμά για να μείνω, να κάνω καριέρα στον κινηματογράφο. Με προσέγγισαν και από το θέατρο, όπου σου κάνουν διετές συμβόλαιο και είναι λίγο πιο σταθερά τα πράγματα. Πρώτον κατάλαβα ότι θα έπρεπε να επιλέξω ή να κάνω θέατρο ή να κάνω σινεμά. Αισθάνθηκα ότι υπάρχει μεν ασφάλεια, σε σέβονται πιο πολύ για τη δουλειά σου, σε πληρώνουν. Όλα αυτά τα πράγματα εδώ δεν είναι αυτονόητα, αλλά από την άλλη, ακριβώς επειδή εδώ δεν είναι αυτονόητα, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης. Του να βρεις που θες να είσαι σαν καλλιτέχνης, με ένα όριο βέβαια, γιατί αν είσαι μόνο εκεί που θες να είσαι, συνήθως δεν ζεις από αυτή τη δουλειά.

Με ξένισε η λογική ότι έπρεπε να επιλέξω ή σινεμά ή θέατρο. Είπα ότι εγώ θέλω να τα κάνω όλα, να τα δοκιμάσω όλα. Αν έχω την ευκαιρία να κάνω δουλειές στη Γερμανία μία στο τόσο, πολύ ευχαρίστως – όπως τώρα που κάνω γυρίσματα για μία γερμανική τηλεταινία στην Αθήνα.

– Είχες ζήσει κατά κάποιον τρόπο τη δημοσιότητα από νωρίς, αφού ο μπαμπάς σου ήταν μέλος των Πυξ Λαξ.

Ναι, δεν το καταλάβαινα βέβαια. Για μένα ήταν όλο αυτό φυσιολογικό κι ούτε ο μπαμπάς μου το «μεγάλωνε». Ίσα ίσα το γείωνε πάρα πολύ.

Έχω ζήσει και θυμάμαι τις πρώτες φορές που έχω πάει σε συναυλίες των Πυξ Λαξ. Να είναι ο κόσμος απ’ έξω, να ουρλιάζει, να κλαίει και να λέω «τώρα γιατί συμβαίνει αυτό;».

Μία φορά μου είχε μιλήσει μία κοπέλα κλαίγοντας. Με ρωτούσε «Πώς είσαι μέσα; Γιατί;». Εγώ της είπα «Παίζει ο μπαμπάς μου, είναι ο Νίκος Γιαννάτος». Είχε τρελαθεί. Πήγα στον μπαμπά μου, του είπα ότι μία κοπέλα δεν είναι καλά κι αν μπορεί να έρθει. Μου εξήγησε πολύ ψύχραιμα ότι δεν γίνεται να το κάνει αυτό κι ότι ο κόσμος τους έβλεπε λίγο αλλιώς.

– Σε προετοίμασε η διασημότητα του μπαμπά σου με κάποιον τρόπο για τη στιγμή που εσύ θα γινόσουν αναγνωρίσιμη;

Γενικά το ξεχνάω. Μου έχει τύχει να με αναγνωρίσουν και στον δρόμο, αλλά δεν το περιμένω ποτέ όταν τυχαίνει. Χαίρομαι, όταν ακούς καλά λόγια, είναι πάντα ωραίο, αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο το έχω ξεχάσει. Δεν είναι ότι το αισθάνομαι ότι είμαι αναγνωρίσιμη.

– Πώς βίωσες τις αποκαλύψεις για το μέλος των Πυξ Λαξ το προηγούμενο διάστημα;

Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο όλο αυτό εννοείται, ήταν πολύ μεγάλο σοκ. Δεν έχω λόγια. Έχουμε πολλά χρόνια να έρθουμε σε επαφή. Αλλά από τη στιγμή που όλα αυτά συνέβαιναν αφού γνωριζόμασταν κι είχαμε έρθει σε επαφή είναι σοκαριστικό, δεν έχω λόγια πραγματικά.

– Σε μία εποχή μετά το #MeToo και στο θέατρο, νιώθεις να έχει αλλάξει κάτι;

Πιστεύω ναι, κάτι έχει αλλάξει κι είναι πολύ αισιόδοξο όλο αυτό. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας, δεν νιώθω ότι έχει τερματίσει όλο αυτό, αλλά πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει χάρη στα άτομα που βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι καθόλου απλό, ειδικά με την έκταση που έχει πάρει αυτό το θέμα, που καλώς την έχει πάρει, αλλά ξέρεις ότι θα βγεις θα πεις ένα βίωμα τόσο προσωπικό, τόσο δύσκολο και θα το μάθουν όλοι και ο καθένας θα έχει άποψη πάνω σε αυτό. Είναι πολύ δύσκολο για τα άτομα που εμπλέκονται. Ξαναλέω ότι καλώς έχει πάρει την έκταση που έχει πάρει, γιατί αλλιώς μάλλον δεν θα ερχόταν ποτέ η αλλαγή. Προϋποθέτει πολλή γενναιότητα και πολλή δύναμη, γιατί αυτό το πράγμα τραβάει καιρό μετά.

Ελπίζω πραγματικά να μην υπάρχουν άτομα που έχουν μιλήσει και το έχουν μετανιώσει λόγω της δυσκολίας που έρχεται μετά. Εύχομαι να βρίσκουν τη δύναμη και να συνεχίζουν αυτό το μεγάλο βήμα που έκαναν.

– Το κομμάτι της ομορφιάς, είναι κάτι που έχει σταθεί περισσότερο πλεονέκτημα ή βάρος στην πορεία σου;

Σίγουρα δεν θα έλεγα ότι το έχω βιώσει ως βάρος. Έχω χάσει δουλειά, μου έχουν πει «Δεν μπορούμε να σε πάρουμε γιατί είσαι υπερβολικά όμορφη» αλλά ok, αντίστοιχα μπορεί να έχω πάρει δουλειά επειδή έχω το πρόσωπο που έχω. Είμαι καλά με τον εαυτό μου, αλλά από την άλλη έτσι γεννήθηκα, δεν κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω «Ρε Παναγία μου τι ομορφιά είναι αυτή». Είναι ωραίο να το ακούς, αλλά ποιος δεν είναι όμορφος; Η ομορφιά έχει πιο πολύ να κάνει με το μέσα του άλλου. Αν το μέσα είναι κάπως μαύρο, μίζερο, κακό δεν έχει καμία σημασία το έξω, εξαφανίζεται.

– Με τον σύντροφό σου, Γιάννη Νιάρρο είχατε συνεργαστεί στην ταινία Νοτιάς. Υπάρχει πιθανότητα να σας δούμε μαζί ξανά σε κάποια δουλειά;

Δεν αποκλείεται τίποτα, δεν έχουμε βάλει απαγορευτικό. Από την άλλη δεν το επιδιώκουμε. Είναι ωραίο και στον Νοτιά είχαμε περάσει πολύ καλά που ήμασταν μαζί, αλλά είμαστε πρώτα απ’ όλα ζευγάρι. Αν τύχει να συνεργαστούμε μπορεί να γίνουμε και συνάδελφοι, αλλά δεν είναι αυτός ο πρωταρχικός σκοπός.

– Σε μία δουλειά που μπορεί να αλλάζεις συνεργάτες και περιβάλλον κάθε λίγους μήνες, πόση σημασία έχει για σένα να έχεις σταθερές στην προσωπική σου ζωή;

Η φιλία είναι για μένα κάτι πολύ σημαντικό. Έχω φίλους σταθερούς, πολύ καλούς από το γυμνάσιο κι είναι οικογένεια πια μετά από τόσα χρόνια. Εννοείται ότι έχουν έρθει άνθρωποι στη ζωή μου που έχουν μπει σε πιο μεγάλη ηλικία και παραμένουν σταθερά σε αυτή, από τη σχολή ή τα άτομα με τα οποία φτιάξαμε φέτος την θεατρική ομάδα Ματαρόα. Νομίζω ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δουλειά, αλλά με τον χαρακτήρα. Μου αρέσει να έχω κάποιες σταθερές, μου αρέσει η συντροφικότητα, η φιλία, η παρέα.

Με τους Ματαρόα ετοιμάζουμε τον Μάιο να ανεβάσουμε στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου, την παράσταση Σύντομη Ιστορία της Αναρχίας. Είναι η ομάδα αυτή στην οποία είμαστε έξι άτομα, ο Μάνος Παπαδάκης, ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος, η Στέλλα Βογιατζάκη, η Κατερίνα Παπανδρέου, η Κατερίνα Ζησούδη κι εγώ. Θα το σκηνοθετήσει ο Ακύλλας Καραζήσης, που είναι κάπως ο ενωτικός κρίκος αυτής της ομάδας. Ήμασταν όλοι μαθητές του και η πρώτη παράσταση στην οποία βρεθήκαμε όλοι μαζί ήταν ο Σεισμός στη Χιλή που είχε σκηνοθετήσει εκείνος. Είμαστε πολύ χαρούμενοι όταν δουλεύουμε μαζί του κι εκείνος μαζί μας. Είναι κι αυτή μία σχέση φιλίας και αγάπης.

Info: Σκοτεινή Θάλασσα, Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Mega στις 23.10