Η ζωγράφος Μαρίνα Τζιάρα γλίτωσε τη γυναικοκτονία για μόλις ένα χιλιοστό: «Έτρεχα στις σκάλες με μαχαιρωμένο λαιμό και διαλυμένη καρωτίδα»

«Ήμουν 22 χρονών όταν έφυγα από την Ελλάδα για να πάω στην Ισπανία. Έκανα erasmus στα Κανάρια, μετά ήρθε μία υποτροφία και πήγα στη Σεβίλλη να σπουδάσω τέχνη. Εκεί γνώρισα τον Carlos. Όταν τον γνώρισα, ήταν ακόμα παντρεμένος με την πρώην γυναίκα του, την Emma και είχε ένα μικρό αγόρι 3 ετών, τον Diego. Εκείνος ήταν 13 χρόνια μεγαλύτερός μου, ζωγράφος, όπως εγώ, και graphic designer. Είχαμε πολλά κοινά, κυρίως λόγω της τέχνης που μας ένωνε. Στην αρχή υπήρχε μόνο φλερτ, σίγουρα έλξη, αλλά ως εκεί, η σχέση μας δεν εξελίχθηκε.

Εκείνος πούλαγε ένα παραμύθι του τύπου “με τη γυναίκα μου χωρίζω”, το οποίο κράτησε για πολύ καιρό, ώσπου εγώ κουράστηκα. Προχώρησα λοιπόν τη ζωή μου με έναν άλλο σύντροφο και μερικά χρόνια μετά, όταν εγώ ήμουν πια 26, ο Carlos ήρθε και με βρήκε για να μου είπε ότι χώρισε. Από τότε ήμασταν μαζί κανονικά. Το πρώτο ψέμα που μου είπε είναι πως το διαζύγιο με την Emma βγήκε κοινή συναινέσει.

Με τον Carlos μέναμε σε ξεχωριστά σπίτια για πολλά χρόνια, γιατί ήθελε τον χώρο του. Ομολογουμένως, στην αρχή της σχέσης υπήρχε πολύ πάθος, αλλά και πολλές αποστάσεις από πλευράς του. Εγώ ήθελα να γνωρίσω και το παιδί του, εκείνος όμως σταθερά το απέρριπτε. Καλλιεργούσε ένα κλίμα εχθρότητας ανάμεσα σ’ εμένα και τη γυναίκα του. Ισχυριζόταν ότι εκείνη είναι τρελή και περίεργη, οπότε δεν θέλει να μάθει ότι είμαστε μαζί, γιατί έτσι θα μας προστάτευε. Θα ανοίξω μια παρένθεση για να πω πως, όταν κάποιος σου το λέει αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσεις αυτή τη γυναίκα. Το δεύτερο ψέμα που μου είπε ο Carlos λοιπόν, ήταν πως η Emma είναι παλαβή.

Εγώ παιδιά δεν θέλω να αποκτήσω, από επιλογή, αλλά τον γιο του, τον Diego τον λάτρεψα, είναι ένας άγγελος. Για το παιδί του ξεβολευόμουν περισσότερο εγώ παρά εκείνος. Ο Carlos ήταν σκληρός σε αυτό το ζήτημα, έλεγε  “εγώ τον γιο μου δεν τον ήθελα ποτέ”, ότι να μεν τον αγαπάει αλλά βιώνει την πατρότητα σαν υποχρέωση.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως η σχέση μας δεν ήταν βίαιη. Δεν είχα καμία απολύτως ένδειξη για το πού θα μπορούσε να φτάσει αυτός ο άνθρωπος.

Ούτε φώναζε, ούτε είχε βιαίες τάσεις. Έχοντας βγει από όλο αυτό συνειδητοποίησα όμως πως ο Carlos επεδίωκε να με απομονώσει από τους φίλους μου. Προσπαθούσε μονίμως να με πείσει ότι εγώ είμαι διαφορετική από τις άλλες. Κάθε διαφωνία μας έκλεινε με τη δική του δήλωση “έτσι είμαι, εγώ δεν αλλάζω, deal with it”.

Ήταν χειριστικός, ζήλευε, το γεγονός ότι είχαμε διαφορά ηλικίας κι εγώ ήμουν σε άλλη φάση δυσκόλευε τη σχέση μας, αλλά επιθετικότητα δεν είχε βγάλει ποτέ. Έλεγε “σε αγαπάω, σε χρειάζομαι, τι θα έκανα χωρίς εσένα”. Αν κάπου ήταν πιεστικός, ήταν στο σεξ. Αυτό το πράγμα δεν το έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου. Είχε εμμονή. Παραπονιόταν ότι δεν κάνουμε σεξ, ενώ κάναμε και μάλιστα πολύ για τα δεδομένα ενός ζευγαριού σε μακροχρόνια σχέση.

Όταν είσαι μέσα σε μία τοξική σχέση, μπορεί να μην βλέπεις τα σημάδια. Εγώ είμαι φεμινίστρια, έχω 3 πτυχία, διαβάζω πολύ, όλες οι φίλες μου είναι όπως εγώ, κι όμως, δεν καταλάβαινα ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο χειριστικός.

Αλλά και πάλι, καμία συμπεριφορά του δεν προειδοποιούσε ότι θα επιχειρούσε να με σκοτώσει. 

Ο Carlos είχε ένα μόνιμο υπαρξιακό στρες που μου το μετέδιδε. Ζούσε σταθερά ένα δράμα του στιλ “τι θα κάνω στη ζωή μου”. Συνέχεια “ψαχνόταν” για να αλλάξει καριέρα και σκεφτόταν απερίσκεπτα. Έναν χρόνο πριν αποπειραθεί να με σκοτώσει, μου ανακοινώνει ότι παραιτείται από τη δουλειά του, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την τέχνη του. Έκτοτε, τον συντηρούσα εγώ οικονομικά. Ήταν ο σύντροφός μου και αισθανόμουν πως πρέπει να τον βοηθήσω να ξεμπλοκάρει. Δούλευα πολύ, δίδασκα σε ένα σχολείο, έκανα workshops και φυσικά ζωγράφιζα. Το τρίτο ψέμα που μου είπε ο Carlos είναι πως ήταν επιλογή του να φύγει από τη δουλειά του. Εκ των υστέρων έμαθα ότι τον είχαν διώξει.

Μοιραία κι εγώ με όλα αυτά, είχα αρχίσει να αλλάζω. Είμαι ένας έντονος άνθρωπος που πάντα εκφράζει την άποψή του και με τον καιρό, είχα φτάσει στο σημείο να μην μπαίνω στη διαδικασία να εκφραστώ. Εκείνη την Πρωτοχρονιά πήγαμε στο Βέλγιο, σε μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία κάποια στιγμή με έβαλε κάτω και μου είπε πως δεν με αναγνώριζε, γιατί είχα βαρύνει πολύ.

Από το Βέλγιο επιστρέψαμε ο καθένας με τη δική του, διαφορετική διάθεση. Εγώ του ξεκαθάρισα πως δεν γίνεται να μένουμε σε διαφορετικά σπίτια- τα οποία πλήρωνα εγώ, εφόσον δεν δούλευε-. Μετά από 6 χρόνια σχέσης είχα κουραστεί από την έλλειψη μίας σταθερής βάσης και είχα αποφασίσει να βάλω deadline. Τον θυμάμαι να μου λέει “ναι, ναι κανένα πρόβλημα”. Ο Carlos, όμως, όσο εγώ ήθελα αυτά, έψαχνε δουλειά για να φύγουμε στο εξωτερικό. Του είχε γίνει εμμονή αυτή η προοπτική, εγώ όμως ήμουν πολύ αρνητική. Σκεφτόμουν και το παιδί, που ζούσε και μαζί μας λόγω της συνεπιμέλειας. To είχα αγαπήσει πολύ αυτό το αγόρι, είχα δεθεί μαζί του. Τελικά παντρευόμαστε τον Ιούλιο του 2019.

Άρχισα να συνειδητοποιώ τα πρώτα δείγματα της αναξιοπιστίας του Carlos 4 μήνες πριν γίνει ο γάμος. Ήταν Μάρτης, λοιπόν, και ο Carlos είχε αποφασίσει να πάει για έναν μήνα στο Μεξικό, τον τόπο καταγωγής του για να ζωγραφίσει- υποτίθεται- παρόλο που ήταν τα γενέθλια του Diego. Η Emma με κάλεσε στο πάρτι του παιδιού και τότε ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε μόνες μας και συζητήσαμε. Η Emma μού αποκάλυψε πως το διαζύγιο δεν ήταν συναινετικό, πως εκείνη του είχε ζητήσει να χωρίσουν, πω, όπως κι εγώ, έτσι κι εκείνη, τον είχε στηρίξει οικονομικά για να κάνει την τέχνη του, πως αυτός δεν ήθελε το παιδί και πως ενώ ηταν μαζί μου, της την είχε πέσει κανονικά, ζητώντας της να είναι και πάλι μαζί. Με την Emma είχαμε πολλά κοινά βιώματα. Θυμάμαι ότι αγκαλιαστήκαμε πριν φύγω. Πολύ αργότερα, προς το πολύ τέλος της σχέσης βρήκα στον υπολογιστή του φωτογραφίες και συνομιλίες που έδειχναν πως ο Carlos είχε επαφές και με άλλες γυναίκες.

Ο Carlos πάντα με έλεγε υστερική και υπερβολική όσον αφορά τον φεμινισμό.

“Carlos, κοίτα να δεις, δεν πάει άλλο” ήταν τα λόγια μου. Εκείνος μού ζήτησε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία αλλά του εξήγησα πως είναι οριστικό, γιατί δεν την παλεύω άλλο. Ούτε κι εκεί έκανε κάποιο ξέσπασμα. Ήταν λυπημένος αλλά έδειχνε κατανόηση. Μου ζήτησε να του δώσω έναν μήνα προθεσμία για να βρει σπίτι και δουλειά και να φύγει από το διαμέρισμά μου. Το μόνο που μου ζήτησε επίμονα, είναι να μην το πω σε κανέναν ότι θα χωρίσουμε, γιατί ήθελε, όπως είπε, τον χρόνο του. Οπότε συνεχίσαμε να συγκατοικούμε εντελώς συμβατικά, μέχρι να βρει δουλειά και σπίτι.

Είπα στον Carlos πως δεν μπορώ να το κρύβω άλλο από τους κοντινούς μας.  Δυο εβδομάδες μετά και λίγο πριν μπούμε σε καραντίνα λόγω κορονοϊού, άρχισα να το λέω. Όλοι έλεγαν πως δεν είναι νορμάλ να μένει ακόμα στο σπίτι μου. Είχε επιλογές, μπορούσε να φύγει, αλλά δεν ήθελε. Ένα ακόμα ψέμα που μου είπε ο Carlos είναι πως δεν είχε πού να πάει, ενώ 3 διαφορετικοί φίλοι του του είχαν πει να πάει να μείνει μαζί τους.

Ενώ είμαστε σε διάσταση, γνωρίζω τον τωρινό σύντροφό μου. Δεν είχα κανένα σκοπό να κάνω νέα γνωριμία, αλλά με τον Aurelian έπεσε έρωτας. Την πρώτη φορά που μου ζήτησε να βγούμε, αρνήθηκα, από τύψεις και ψυχαναγκασμό, επειδή ο Carlos έμενε ακόμα στο σπίτι μου. Στον Aurelian εξήγησα την κατάσταση από την αρχή. Χωριστήκαμε γιατί έπρεπε να επιστρέψει στη Γαλλία, όπου ζούσε, και συνεχίσαμε τη σχέση από απόσταση.

Ο Carlos εξακολουθούσε να δείχνει συγκαταβατικός. Το μόνο που μου είχε πει, είναι πως θέλει να φύγει από το σπίτι για να μην είναι εκεί όταν εγώ θα κάνω νέες γνωριμίες. Στο μεταξύ, “σκάει” ο Covid και το πρώτο lockdown. Μια βδομάδα πριν την απόπειρα γυναικοκτονίας, κλεινόμαστε με τον Carlos μέσα στο ίδιο σπίτι, ενώ η διαδικασία του διαζυγίου είχε ήδη ξεκινήσει. Εγώ του επισημαίνω σε κάθε ευκαιρία πως το πλάνο είναι να φύγει. Πλέον έκανε μαθήματα, είχε εισόδημα, ήταν σε θέση να το κάνει.

Είχαμε συμφωνήσει, όταν ο ένας από τους δυο μας μιλάει στο τηλέφωνο, ο άλλος να του δίνει χώρο. Οπότε, είτε να τηλεφωνάει έξω από το σπίτι, είτε να φοράει ακουστικά. Κάποια στιγμή ήρθε και η ερώτηση: “είσαι με κάποιον;”. Του απάντησα πως δεν τον αφορά τι κάνω εγώ στη ζωή μου.

To βράδυ που αποπειράθηκε να με σκοτώσει, όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Ήταν Πέμπτη 19 Μαρτίου του 2020, γύρω στις 11 το βράδυ. Ο Carlos δούλευε στον υπολογιστή κι εγώ θα μιλούσα με τον Aurelian, οπότε του ζήτησα να βάλει τα ακουστικά του. Μπήκα στο δωμάτιό μου, έβαλα κι εγώ ακουστικά, ανά περιόδους έβγαινα και τσέκαρα αν όντως παρέμενε στο σαλόνι. Γύρω στις 01:30 βγαίνω από το δωμάτιο και ζητάω από τον Carlos να μου εκτυπώσει κάποια χαρτιά που χρειαζόμουν. Είπε “ναι, κανένα πρόβλημα”, έδειχνε εντελώς κουλ. Λίγο πριν πάω για ύπνο, βγαίνω από το δωμάτιο και ενώ περπατούσα, του λέω ότι πάω στην κουζίνα γιατί πεινάω. Η κουζίνα με το σαλόνι ήταν δίπλα δίπλα, χωρίς χώρισμα. Κάποια στιγμή, με την άκρη του ματιού μου, τον βλέπω να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος μου. Σκέφτομαι ότι κάτι ξέχασε κι ερχόταν να το πάρει.

Αλλά ό Carlos κρατούσε ένα μεγάλο μαχαίρι. Στάθηκε από πίσω μου και μου έκοψε την καρωτίδα.  

Με μαχαίρωσε στον λαιμό, από την άκρη του αυτιού μέχρι την καρωτίδα. Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα ότι πονάω, από το σοκ. Γυρνάω και τον κοιτάω, ο λαιμός μου είχε ανοίξει. Δεν μπορείς να φανταστείς, το αίμα ήταν ήδη παντού. Κρατώντας την πληγή, του λέω ξανά και ξανά “τι κάνεις!”. Βλέποντάς με να στέκομαι ακόμα όρθια, με ρίχνει στο πάτωμα, έρχεται από πάνω μου και ξεκινάει να με στραγγαλίζει.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα εδώ πάει η ζωή μου, τέλος. Αυτό ήταν. Για ενάμιση λεπτό δεν μπορούσα να αναπνεύσω. 

Αυτό που με έσωσε, ήταν η θέλησή μου να ζήσω και πρακτικά κάποιες βασικές γνώσεις αυτοάμυνας. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος του καράτε και μου είχε δείξει μερικές κινήσεις όταν ήμουν μικρή. Ενώ με έπνιγε, κατάφερα να του δαγκώσω το χέρι. Εκείνος ξανάπιασε το μαχαίρι και μου έριξε ένα ακόμα μικρό χτύπημα, στο σαγόνι. Τότε ήταν που μπόρεσα και τον έπιασα από τους όρχεις. Του έσφιξα τ’ @@@@@@@ τόσο δυνατά που από τον πόνο αναγκάστηκε να μ’ αφήσει. Εγώ σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω. Και όλα αυτά, με την καρωτίδα ανοιχτή.

Το τραύμα ήταν τόσο βαθύ που, αργότερα, στη δίκη, οι τραυματιοφορείς κατέθεσαν πως έβλεπαν τα πνευμόνια μου. Στις 2 τα χαράματα, έτρεχα τις σκάλες της πολυκατοικίας αιμόφυρτη με μαχαιρωμένο λαιμό και διαλυμένη καρωτίδα. Χτύπαγα τις πόρτες, βγήκε ο διπλανός που κοιμόταν, αλλά επειδή ήταν γυμνός, μπήκε σπίτι του να βάλει ρούχα. Πήγα στην κοπέλα που έμενε στο από κάτω διαμέρισμα, η οποία συμπτωματικά είναι πολύ invοlved με τον φεμινισμό. Εκείνη, βλέποντάς με να σωριάζομαι στις σκάλες, χτύπησε την πόρτα ενός διαμερίσματος στον ίδιο όροφο και με έβαλε μέσα γιατί δεν ήξερε αν κινδύνευα ακόμα, ενώ ούρλιαζε να καλέσει κάποιος ασθενοφόρο. Ο Carlos ήταν ακόμα μέσα στο σπίτι. Η κοπέλα πήγε, του κοπάνησε την πόρτα και του φώναζε “βγες έξω ρε γαμώσπιτε, δειλέ”. Νιώσε πόσο warrior ειναι αυτή η γυναίκα. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε και κάθε χρόνο τη μέρα της επίθεσης, της στέλνω “ευχαριστώ που μου έσωσες τη ζωή εκείνο το βράδυ”.

Κράταγε την πληγή μου και μου φώναζε “Μαρίνα μην κοιμηθείς, μείνε μαζί μου”. Όπως μου είπε μετά, εγώ ήμουν άσπρη και σχεδόν δεν ανέπνεα. Πίστευε ότι πέθαινα. Για καλή μου τύχη το ασθενοφόρο και η αστυνομία έφτασαν πολύ γρήγορα. Με συνέρραψαν, ήμουν ξύπνια,όταν με έβαλαν στον ασθενοφόρο. Μετά, έχασα επαφή.

Τυχερή μέσα στην ατυχία μου, το μαχαίρι βρήκε την καρωτίδα, αλλά δεν πέρασε στην άλλη άκρη ώστε να κοπεί η κυκλοφορία του αίματος, οπότε είχε δημιουργηθεί ένα ψευδοανεύρυσμα, μία φούσκα με αίμα. Αν αυτό είχε σκάσει, θα είχα πεθάνει, από εγκεφαλική αιμορραγία. Άκουγα τους γιατρούς να φωνάζουν ο ένας στον άλλο ότι η εγχείρηση πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Με ρωτούσαν ποιον να πάρουν τηλέφωνο για να δώσει συναίνεση για το χειρουργείο και δεν ήξερε ποιον να πω. Υπέγραψα στον αέρα.

Ρωτούσα τους γιατρούς αν θα πεθάνω και δεν απαντούσαν τίποτα. Πες ένα ψέμα ρε φίλε, άμα πεθάνω, δεν θα έρθω σαν πίσω σαν φάντασμα να σου ζητήσω τον λόγο.

Υποβλήθηκα σε 2 μεταγγίσεις αίματος. ‘Εχω μια ουλή 13 εκατοστών στην καρωτίδα. Το χειρουργείο κράτησε 4 ώρες, μου έβαλαν εμφύτευμα, ένα πράγμα σαν μεταλλικό σωλήνα που μου έχουν δέσει ό,τι απέμεινε από τις 2 πλευρές της καρωτίδας. Μου έδωσαν Valium, μορφίνη, της Παναγιάς τα μάτια. Ξυπνώντας φοβήθηκα ότι θα μείνω ανάπηρη. Έμεινα στην εντατική 3 μέρες. Με ρωτούσαν ποιον να πάρουμε τηλέφωνο και δεν ήξερα ποιον να πω γιατί η μητέρα μου που ήταν στην Ελλάδα, δεν μιλάει ισπανικά. Τελικά, τους είπα να ψάξουν το τηλέφωνο της γυναίκας του διευθυντή του σχολείου που είναι φίλη μου. Οι φίλοι μου με βοήθησαν πολύ.

Δεν μπορούσα να φάω, να σταθώ, λιποθυμούσα, ούτε να πάω τουαλέτα μόνη μου γινόταν. Είχα χάσει 9 κιλά. Λόγω καραντίνας δεν άφηναν τους φίλους μου να έρθουν στο νοσοκομείο. Ερχόταν μια φορά την ημέρα κάποιος, περνούσε η αστυνομία, δικηγόροι. Στις 5 μέρες, με πληγή ανοιχτή, μου δίνουν εξιτήριο γιατί η κλινική δεχόταν περιστατικά Covid και δεν μπορούσαν να με κρατήσουν άλλο λόγω έλλειψης προσωπικού. Βγαίνω από το νοσοκομείο με τη φίλη μου τη Μάρτα και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πού να πάω γιατί το σπίτι μου είναι τόπος εγκλήματος. Δεν είχα ούτε βρακί να βάλω. Όλα ήταν στο διαμέρισμα, μαζί με την κάρτα υγείας μου κι εγώ έπρεπε να πάρω 100 φάρμακα.

Η αστυνομία δεν επέτρεπε την πρόσβαση, όσο κι αν το ζητούσα. Μετά από 3-4 μέρες, η Μάρτα μου λέει «γ@@@ τους ρε» και μπήκε στο διαμέρισμα σπάζοντας την πόρτα. Πήρε όσα χρειαζόμουν, έστειλε να καθαρίσουν το σπίτι. Εγώ το είδα πριν καθαριστεί. Πώς ένιωσα; Συνειδητοποιούσα πως εκεί, σ’ αυτό το πάτωμα θα μπορούσα να έχω πεθάνει. Μέχρι σήμερα, κάθε φορά που πάω για τσεκ απ ο αγγειολόγος μού λέει ότι δεν το πιστεύει πως κατάφερα να ζήσω.

Στον Aurelian έστειλα ηχητικό μήνυμα όταν ξύπνησα. Με ρώτησε αν ήθελα να έρθει εκεί που ήμουν, και του είπα ναι. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ήρθε από τη Γαλλία, στην Ισπανία, οδηγούσε 16 ώρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έκανε για μένα. Ήρθε και δεν ξαναέφυγε ποτέ από δίπλα μου. Μου καθάριζε την πληγή κάθε μέρα.

Πολύ άμεσα ξεκίνησα δουλειά και ψυχανάλυση online. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που αναρωτιέμαι πώς δεν έχω σαλτάρει με όλα αυτά που έγιναν. Αυτό που με κράτησε στα συγκαλά μου ήταν, πρώτον ότι ήθελα να ζήσω και δεύτερον, πως έκανα αμέσως deal με το πρόβλημα. Και η τέχνη, αν και μου πήρε 6-7 μήνες να ξαναπιάσω πινέλο στο χέρι μου. Είμαι δρομέας μακρινών αποστάσεων. Δύο μήνες μετά άρχισα να τρέχω και πάλι, το οποίο επίσης με βοήθησε.

Πριν την απόπειρα γυναικοκτονίας δεν φοβόμουν τίποτα, μόνο τις αράχνες. Επέλεξα να μην πάρω ηρεμιστικά, το πάλεψα μόνο με ψυχανάλυση. Η γιατρός μου μου είχε πει ότι αν ξεκινούσα ψυχοφάρμακα, ίσως θόλωνε και την καλλιτεχνική μου φύση. Τώρα το εκτιμώ πολύ όλο αυτό, αλλά τότε ήταν τέράστιο ζόρι. Το μετατραυματικό στρες έφερε κρίσεις πανικού, φοβίες, έτρεμα να οδηγήσω.Τράβηξα φρίκες, εννοείται.

Την πρώτη φορά που είδα το τραύμα, έχασα το μυαλό μου.

Το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα δίπλα στον Aurelian, στο σπίτι φίλων που με φιλοξενούσαν, ένιωσα πολύ περίεργα. Σκεφτόμουν, “μα τι κάνω, τον ξέρω 3 μήνες”. Η ψυχανάλυση βοήθησε πολύ στο να αποδεχτώ ότι ο Aurelian δεν είναι Carlos. H σχέση με τον Aurelian ήταν σαν να γυρνάω ένα νόμισμα. Ή θα πήγαινε τέλεια, ή δεν θα πήγαινε καθόλου.

Στην πρώτη του κατάθεση, ο Carlos είχε παραδεχτεί πως πράγματι, μου έκανε κακό. Μετά όμως, ισχυρίστηκε ότι δεν θυμάται τίποτα γιατί είχε πιει αλκοόλ, ότι είχε πάρει χάπια και ήθελε να αυτοκτονήσει. Πως είχε κατάθλιψη γιατί ο γιος του δεν ήθελε να τον βλέπει και γιατί τον απατούσα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, ήταν απόλυτα νηφάλιος και με έπνιγε συνειδητά, με όλη του τη δύναμη. Με κοίταγε στα μάτια, και με έπνιγε. Τύπου, “εδώ θα μείνεις, δεν πας πουθενά”. Ακόμα θυμάμαι πώς με κοιτούσε.

Αν τα πράγματα δεν είχαν γίνει έτσι, το πιθανότερο σενάριο- λόγω καραντίνας- ήταν να με έβρισκαν νεκρή στο διαμέρισμα από τη μυρωδιά και ο Carlos, που έχει 2 διαβατήρια, να είχε διαφύγει στο Μεξικό. 

Η οικογένεια του Carlos; Πολύ νορμάλ άνθρωποι, χωρίς κόκκινες σημαίες, τους έζησα. Πατέρας αρχιτέκτονας, μητέρα στο σπίτι. Κανένα alarm. Αυτός ισχυρίστηκε στο δικαστήριο πως όταν ήταν μικρός τον στιγμάτισε που ο αδερφός του έμεινε για κάποια χρόνια με τη θεία του. Να σου πω εγώ για τα παιδικά μου χρόνια; Μπαμπάς αλκοολικός και διπολικός, μαμά που δούλευε 3 δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Δεν βγήκα στον δρόμο να σφάξω κόσμο.

 Η δίκη είναι ένα ξεχωριστό, οδυνηρό κεφάλαιο. Οι ιατροδικαστές αρχικά δήλωσαν πως ο Carlos είχε πάρει χάπια και είχε πιει αλκοόλ, επειδή αυτό τους είχε πει εκείνος, χωρίς να τον εξετάσουν. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε η πλευρά του, είχε γίνει απόκρυψη στοιχείων. Η αναφορά από το νοσοκομείο δεν έφτασε ποτέ στους ιατροδικαστές. Δεν επέτρεψαν στους γιατρούς που τον εξέτασαν μετά την απόπειρα γυναικοκτονίας να έρθουν στο δικαστήριο να καταθέσουν. Αυτό που έκανε λοιπόν η δικηγόρος μου είναι να πάει στο νοσοκομείο, να βρει την αναφορά των γιατρών και να την φέρει ενώπιον του δικαστηρίου και των ιατροδικαστών. Το χαρτί επιβεβαίωνε πως ο Carlos είχε πλήρη επαφή με το περιβάλλον, δεν του είχε γίνει πλύση στομάχου, δεν είχε αλκοόλ στις φλέβες του.

Η ετυμηγορία ήταν ένοχος για απόπειρα γυναικοκτονίας από πρόθεση. Η δικηγόρος μου ζήτησε 19 χρόνια ποινή αλλά λόγω ελαφρυντικών του έδωσαν 10 χρόνια, για ψυχολογικά προβλήματα. Όταν τέλειωσε η δίκη, είδα να τον μεταφέρουν στο βανάκι.

Ήθελα να του φωνάξω: Κοίτα με καλά, μην ξεχάσεις τη φάτσα μου ποτέ.

Το χειρότερο απ’ όλα ήταν πως έπρεπε να αποδείξω το προφανές, ο Carlos ήθελε να με σκοτώσει. Ο δικηγόρος του επιχείρησε να κάνει victim blaming στο δικαστήριο, τονίζοντας ότι προχώρησα τη ζωή μου για να υποτιμήσει την πράξη του πελάτη του. Κάποια στιγμή του είπα “κατάφερα και σώθηκα, δεν έχεις ιδέα τι έχω περάσει. Επειδή μπορώ και περπατάω νομίζεις ότι είμαι καλά;”. Στην κατάθεσή μου με ρώτησε αν ο νυν σύντροφός μου είναι ο ίδιος που είχα την εποχή που έμενα με τον Carlos. Η πρόεδρος του είπε «κόφ’ το».

 Προσπάθησα πολύ για να διώξω τον φόβο από πάνω μου. Κάνω δυόμιση χρόνια καράτε. Έδωσα μάχη για να μην παρανοήσω. Ο Carlos έχει εκτίσει τα 3 χρόνια της ποινής του και έχει άλλα 7, αν δεν βγει νωρίτερα. Φυσικά και σκέφτομαι, ότι κάποια μέρα θα είναι και πάλι ελεύθερος. Αν ο τύπος θέλει να κάνει κάτι, θα το κάνει. Αλλά είναι δειλός και αφού δεν κατάφερε να το κάνει τότε, δεν θα το κάνει ποτέ. Δεν είμαι εγώ το πρόβλημα του Carlos. Έχει να αντιμετωπίσει πολλά βγαίνοντας. Θα είναι 50plus, χωρίς δουλειά και θα έχει να αποδείξει στον Diego ότι δεν είναι απαίσιος πατέρας.

Η Emma πέρυσι το καλοκαίρι ήρθε οδικώς από την Ισπανία μέχρι την Grenoble μόνο και μόνο για να δω εγώ το παιδί. «Είσαι κι εσύ μάνα του», μου λέει. Η Emma έχει περάσει δύσκολα μετά από αυτό, αντιμετώπισε κι έναν καρκίνο του μαστού. Αυτή η γυναίκα μού στάθηκε πολύ τα τελευταία 3 χρόνια. Όπως και πολλές ακόμα που με στήριξαν και ήθελα να τιμήσω μέσα από τη ζωγραφική μου. Οι “Madonnas” είναι μία σειρά από πορτρέτα με έμπνευση από τις ιστορίες αυτών των γυναικών. Το λέω σε όλο τον κόσμο, αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι γυναίκες, και εννοείται και ο σύντροφός μου που είναι φεμινιστής, δεν θα την είχα παλέψει.

Πάντα ζωγράφιζα κυρίως γι’ αυτά που πραγματικά πίστευα και όχι για να πουλάω, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο. Γιατί πρέπει να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα σε όλα τα επίπεδα. Πέρυσι, στη Γαλλία, λογοκρίθηκα γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη “αιδοίο”. Συμβαίνουν όλα αυτά τα πράγματα στις γυναίκες, και ακόμα, κάποιοι ενοχλούνται με τη λέξη “αιδοίο”.

Όσες από εμάς έχουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε τη ζωή μας, οφείλουμε να βοηθάμε όλες τις υπόλοιπες. Αυτό που θέλω να εκφράσω λέγοντας την ιστορία μου είναι, πως ναι, με γ@@@@@ όλο αυτό που έγινε αλλά είμαι εδώ, και θέλω να βοηθήσω. Κάνω workshops, κύκλους γυναικών, art therapy για εκείνεις που έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Όπου μπορώ εμπλέκομαι και δηλώνω παρούσα. Πόσες γυναίκες έχουν περάσει μια παρόμοια κατάσταση και δεν βγήκαν ζωντανές; πόσες έμειναν «φυτά» και πόσες δεν μπορούν να μιλήσουν. Για όλες αυτές επέλεξα να μιλήσω δημόσια σήμερα.

Πόσες γυναίκες ανάμεσά μας δεν μπορούν να βγουν να πουν την ιστορία τους γιατί νιώθουν ότι δεν θα βρουν το δίκιο τους.

Δεν πίστευε ότι έβγαινα ζωντανή από τα χέρια του. Επιβίωσα για ένα χιλιοστό. Αυτό που προσπαθώ είναι να μην βγάλω ποτέ τη φάτσα του από μυαλό μου. Θα σε θυμάμαι για πάντα και να με θυμάσαι κι εσύ για πάντα, γιατί δεν κατάφερες να με εξοντώσεις».