Η Ήρα Κατσούδα ξέρει ότι το οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων είναι η μέρα της Μαρμότας

Είμαι fan γιατί κάνει stand up που δεν προσβάλλει κανέναν αλλα ταυτόχρονα είναι τρομερά αστεία. Δεν ξέρω άλλο stand up κωμικό που μιλάει με πέτρες. Εκτός από stand up, η Ήρα Κατσούδα κάνει τηλεόραση τα τελευταία χρόνια (παρουσιάστρια θα μπορούσε να δηλώσει) και είναι καταπληκτική podcaster. Και απαντά με χιούμορ στις πιο κουλές ερωτήσεις.

-Ήρα Κατσούδα,μιλάς ακόμη σε πέτρες στο Minimal;

Μα, το ρωτάς; Ζουν που ζουν την ομήρεια τους μέσα στον νιπτήρα μου, αν δεν τους μιλάει και κανείς θα λαλήσουνε. Και όχι μόνο τους μιλάω, αλλά έχω βρει και ένα δίκαιο σύστημα rotation έτσι ώστε να δουλεύουν όλα τα βότσαλα. Βλέπεις, παίζουν κάθε φορά στην παράσταση 5 από τα 10 βότσαλα και πέρυσι είχα τα ίδια 5 που πηγαίναμε σε κάθε παράσταση, περιοδείες, εξωτερικό. Ε, και κάπου προς τον Μάιο έπαθαν burnout και ήταν στα όρια της υπερκόπωσης, οπότε το καλοκαίρι καθίσαμε μαζί, το συζητήσαμε και πλέον έχουμε βγάλει ένα σύγχρονο αυτοματοποιημένο σύστημα το οποίο «κρατάει λογαριασμό» για το ποιες πέτρες δουλεύουν κάθε μήνα. Όσες δεν δουλεύουν, διασκεδάζουν στον νιπτήρα μου – όσο μπορούν, παίζοντας πέτρα-ψαλίδι-χαρτί.

Και επειδή μόλις συνειδητοποίησα πόσο σουρεάλ μπορεί να φαίνεται στον κόσμο αυτή η έναρξη της συζήτησής μας, να πω ότι αυτό είναι αναφορά από την παράσταση και δεν μας την βίδωσε με τη Ζωή ένα πρωί και αρχίσαμε τις συζητήσεις για ανόργανη ύλη. Κάτι που θα έπρεπε να είναι ήδη στο τραπέζι σαν θέμα αν με ρωτάς, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

-Έχουν επικηρύξει την Ήρα Κατσούδα στην Ηλεία ή κυκλοφορείς ανενόχλητη στα κάμπινγκ;

Θα με επικηρύξουν αν ΔΕΝ πάω στην Ηλεία. Δεν έχει και την καλύτερη φήμη σαν περιοχή, αλλά ειλικρινά για μένα, δεν μετράει καλοκαίρι αν δεν κατέβω στο κάμπινγκ έστω για λίγες μέρες. Είναι το μέρος που πάω από μωρό και είναι το safe place μου. Εκεί τα πράγματα κυλάνε απλά και όμορφα χωρίς επιτήδευση, χωρίς να προσπαθείς για κάτι. Γνωρίζω σχεδόν όλο τον κόσμο και το υπέροχο είναι ότι με πολλούς φίλους από εκεί, δεν βρισκόμαστε καθόλου μέσα στον χειμώνα. Έχουμε τις δουλειές μας, τις ζωές μας, αλλά όταν ξαναβρεθούμε πάλι, είναι σαν να συνεχίζουμε την συζήτηση από εκεί που είχαμε μείνει το προηγούμενο καλοκαίρι.

Το συγκεκριμένο κάμπινγκ είναι για μένα κάτι σαν το χωριό μου. Εκεί φίλησα αγόρι για πρώτη φορά, εκεί με κυνηγούσαν οι γονείς μου γιατί άργησα να γυρίσω, εκεί έκανα τους πρώτους μου ιντερνάσιοναλ φίλους σαν παιδάκι, εκεί έχω κάνει τις πιο φανταχτερές μπαρούφες της ζωής μου. Είναι το απόλυτο μέρος για να συμβεί το ό,τι να ΄ναι.

Απλό παράδειγμα. Ένα καλοκαίρι είχαμε γνωρίσει με την παρέα μου μια Δανή, την Μπριγκίτε, και αράζαμε όλοι μαζί. Καθόμαστε ένα βράδυ στην ταβέρνα του κάμπινγκ, πίνουμε ουζάκια, έρχεται ο γαύρος και η Μπριγκίτε μας βλέπει με έκπληξη να τον τρώμε ολόκληρο. Της εξηγούμε ότι έτσι το κάνουμε και δεν χρειάζεται να τον καθαρίσεις από τα κόκαλα. Μας εμπιστεύεται και ακολουθεί. Αλλά μετά μας φέρνουν κάτι σπάρους. Που ο σπάρος σαν ψάρι μπαίνει στην κατηγορία ψαριών «με έξτρα κόκαλο». Πριν την προλάβουμε, η Μπριγκίτε παίρνει ολόκληρο τον σπάρο και τον μπουκώνει. Έχουμε κοκαλώσει όλοι και την κοιτάζουμε σε φάση, οκ θα πρέπει να πάμε νοσοκομείο, χίλιες φορές να έτρωγε κάκτο. Η Μπριγκίτε μας κοιτάζει ξαφνιασμένη και συνεχίζει να μασάει τον σπάρο με άνεση.

Ε, πες μου εσύ σε ποιο άλλο μέρος στην Ελλάδα έχεις την δυνατότητα να γνωρίσεις κοπέλα με τόσο δυνατή γνάθο!

-Τι θα κάνεις τον Ιανουάριο στην ΕΡΤ;

«Παρουσιάζω μια σειρά ντοκιμαντέρ το 45 μάστοροι, 60 μαθητάδες που έχει ξεκινήσει ήδη και προβάλλεται στην ΕΡΤ και ασχολείται με επαγγέλματα που χάνονται. Αν και πολύ σκότωμα τα γυρίσματα γιατί είναι σε όλη την Ελλάδα, σίγουρα είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία γιατί έχω την ευκαιρία να γνωρίσω τρομερά παππούδια (και όχι μόνο).

Ήρα Κατσουδα: «Οι καλύτερες στιγμές είναι μετά το γύρισμα που κάθομαι με τον καλεσμένο, πίνουμε τσιπουράκι ή ρακή ανάλογα με το γεωγραφικό διαμέρισμα που βρισκόμαστε και μου λέει ιστορίες».

-Πόσο oversharing κάνεις στην παράσταση ή στα social; Πιστεύεις ότι αυτό προκαλεί ταύτιση με το κοινό;

Πολλές φορές έχουμε μέσα μας σκέψεις ή αισθήματα που δεν τα εξωτερικεύουμε γιατί φοβόμαστε ότι είμαστε μόνες και μόνοι σε αυτά και ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που θα ταυτιστεί ή θα τα κατανοήσει. Προσωπικά πέρασα πολλά χρόνια της ζωής μου σκεπτόμενη με αυτό τον τρόπο και αυτό που έχω να πω είναι ότι απλά μεγάλωνε τη μοναξιά που ένιωθα.

Η αλήθεια όμως είναι, ότι όταν κάνεις sharing αυτά που έχεις στο μυαλό σου, βλέπεις ότι όχι μόνο δεν ήσουν μόνη σε αυτό, αλλά ίσα ίσα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται ή έχουν υπάρξει σε πολύ παρόμοια κατάσταση με σένα. Είναι όμορφο και κοινωνικά εποικοδομητικό να μοιραζόμαστε βιώματα είτε θετικά είτε αρνητικά.

Σκέψου μόνο ότι και η έμφυλη βία για χρόνια ήταν μια συνθήκη που οι γυναίκες ντρέπονταν ή φοβόντουσαν να μοιραστούν γιατί ένιωθαν ότι συμβαίνει μόνο σε αυτές. Και από τότε που ξεκινήσαμε να μιλάμε σαν κοινωνία πιο ανοιχτά για αυτό, είδαμε ότι όχι μόνο δεν ήταν μια μεμονωμένη υπόθεση αλλά δυστυχώς κάτι που σχεδόν όλες έχουμε συναντήσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Επίσης, όταν κάτι το βάζεις σε λόγια, νιώθω ότι κάπως το ξορκίζεις γιατί πλέον έχει μια δομή και δεν είναι πλέον μόνο μια βαριά αίσθηση. Οπότε ναι, και στην παράσταση και στα σόσιαλ αλλά και στη κανονική μου ζωή, μοιράζομαι πράγματα που θεωρώ ότι αν τα πω θα βρεθούν και άλλα άτομα που θα ταυτιστούν και όταν αντιμετωπίζεις κάτι «με παρέα» ήδη ένα μεγάλο κομμάτι του βάρους ή του weirdness φεύγει. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένη, δεν χρειάζεται να μοιράζεσαι επίπονα πράγματα μόνο. Ακόμα και χαζά ή επιφανειακά ή πράγματα παρατήρησης πάλι το ίδιο κάνει.

Ήρα Κατσούδα: «Και εν τέλει, βλέπεις ότι μας ενώνουν περισσότερα πράγματα από ότι μας χωρίζουν».

– Που μπορείς να βρεις περισσότερο υλικό για stand up α) σε οικογενειακό τραπέζι Χριστουγέννων ή σε β) κηδείες μακρινών ηλικιωμένων συγγενών;

ΚΗΔΕΙΑ ΔΑΓΚΩΤΟ. Το οικογενειακό τραπέζι Χριστουγέννων είναι η μέρα της Μαρμότας. Ίδιοι άνθρωποι, που λένε τα ίδια πράγματα και σε εκνευρίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Για να καταλάβεις, όταν αρχίζει η γιαγιά μου και λέει ιστορίες από όταν ήμασταν μικροί, με τον αδερφό μου κάνουμε lip synching σε άτυπο κρυφό διαγωνισμό.

Στις κηδείες ηλικιωμένων συγγενών από την άλλη, το γέλιο πολλές φορές έρχεται και σαν κωμική εκτόνωση πάνω στην περιρρέουσα βαριά ατμόσφαιρα.

-Έχεις άγχος να γεμίζεις το θέατρο κάθε Πέμπτη ή έμαθε ο Έλληνας να πηγαίνει σε stand up κωμικούς;

Η παράσταση πάει πλέον μόνη της μιας και είναι και η 2 η χρονιά που την παρουσιάζω. Αλλά, πέρα από αυτό, η αλήθεια είναι ότι το κοινό πλέον είναι ενήμερο για παραστάσεις stand up και μάλιστα όχι μόνο ξέρουν το είδος, αλλά έχουν και αγαπημένους/αγαπημένες κωμικούς ή αγαπημένη φόρμα κωμωδίας και αυτό από μόνο του δείχνει ότι έχουν εντρυφήσει πάνω στο stand up. Και να σου πω και κάτι; Πολύ καλά κάνουν γιατί η ελληνική σκηνή έχει να επιδείξει πολύ ωραίες παραστάσεις, με ωραία κείμενα, ωραίες σκέψεις και ωραία performs.

-Είναι οι dick pics κωμικό υλικό;

Ας συμφωνήσουμε ότι είναι ένα υλικό που δεν ζήτησε καμία! Ρε συ αλήθεια όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα καταφέρω ποτέ να μπω στην ψυχολογία του ανθρώπου που εκεί που κάθεται με πιτζάμα στον καναπέ σηκώνεται, κατεβάζει το παντελόνι, βγάζει φωτογραφία το πουλί του, ξαναντύνεται, ξανακάθεται στον καναπέ και λέει «Μα τι όμορφη λήψη! Τα χρώματα, η προοπτική, το φως… Ας την στείλω σε κάποια που δεν ξέρω!» Το βρίσκω σούπερ θλιβερό.

Δηλαδή πρώτα τον λυπάμαι και μετά προσβάλλομαι. Και φυσικά, πολλές φορές δεν κρύβω ότι με διασκεδάζει γιατί είναι το «Κανείς, Απολύτως κανείς, Αυτός».

Ήρα Κατσούδα: «Πρόσφατα μού ήρθε μια dick pic που ο τύπος κάτω από τη φωτογραφία έγραφε “ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΗΝ ΠΑΤΟΥΣΑ ΣΟΥ” και σ’το ορκίζομαι με έπιασε νευρικό με το πόσο χαμηλή διαπραγματευτική ικανότητα διέθετε ο τυπάς».

Δεν στόχευσε καν και στις δυο πατούσες! Αντάλλασσε πουλί για πατούσα! Σκέψου μόνο να τον είχες στείλει ως υπεύθυνο εξαγοράς εταιρίας. Θα είχε γυρίσει και θα έλεγε «Την πούλησα όλη για ένα σουβλάκι. Τι; Αυτό είχα ανάγκη εκείνη την ώρα…».

-Έχεις «πεθάνει» στη σκηνή;

Μακάρι να ήταν η απάντηση όχι, αλλά φυσικά και έχω πεθάνει. Και για να εξηγήσουμε τον όρο, «πεθαίνω» στην σκηνή το λέμε όταν είσαι κωμικός και παίζεις και από κάτω όχι μόνο δεν γελάνε, αλλά μπορεί να είναι τέτοιο το θανατικό που να ακούς ανασούλες. Το θανατικό είναι κάπως μέσα στον κύκλο εργασιών μας. Εννοείται ότι όσο μεγαλώνεις κωμικά και αποκτάς εμπειρία τόσο συμβαίνει και λιγότερο ή και καθόλου, αλλά πάντα μπορεί να πετύχεις την συνθήκη και το κοινό που να του δώσει ευκαιρίες ύπαρξης.

Και αυτό το θανατικό δεν έχει καμία σχέση με τις κηδείες ηλικιωμένων που είπαμε πιο πάνω!

– Πες μου μια άβολη αλήθεια για τη ζωή στην Ελλάδα

Είμαστε μια χώρα με άπειρες παραλίες που πλέον δεν είναι προσβάσιμες για τον απλό κόσμο. Είτε επειδή είναι χτισμένες από βίλες και all-inclusive ξενοδοχειακές μονάδες μέχρι να συναντήσει το μπετό το πρώτο καβούρι, είτε επειδή είναι οργανωμένες και για να πας θα πρέπει να δώσεις αρκετά λεφτά για αν φας και στο κεφάλι συνωστισμό.

Ευτυχώς, μεγάλωσα στα ‘90s και πρόλαβα παραλίες που πηγαίναμε και καθόμασταν όλη μέρα μέχρι να πέσει ο ήλιος, με το ψυγειάκι μας χωρίς να πρέπει να παραγγείλουμε ή να έχει τόσο κόσμο που μπροστά τους το Ιαπωνικό μετρό να φαίνεται αλάνα. Αυτό πλέον δεν υπάρχει. Ζούμε σε μια χώρα με το μόνο καλό της να είναι ο ήλιος και η θάλασσα και επίσημα μας έχει κοπεί το 50%. Κυριολεκτικά άβολο.

Επιπλέον, είναι και το θέμα των τουριστών. Βλέπεις διαφήμιση ΕΟΤ που δείχνει μια μαγική και απόμερη παραλία με ηλιοβασίλεμα και το πλάνο να χάνεται στο Αιγαίο.Φαντάσου τώρα να είσαι για παράδειγμα Βορειοευρωπαίος, να βλέπεις αυτή την διαφήμιση, να λες πωωωω αυτό είναι όνειρο ζωής, θέλω να το ζήσω και εγώ! Να δουλεύεις για να μαζέψεις λεφτά για αυτό το ταξίδι για να πας και να ζήσεις και εσύ εκείνη τη μαγική στιγμή στην μοναχική παραλία που σου διαφημίζουν, και εν τέλει να προσγειώνεσαι σε κάτι που μοιάζει με την Κυψέλη, αλλά σε νησί. Βrigitte – feeling mislead στην τοποθεσία Ελλάδα.

-Πόσες δουλειές πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις για να πληρώνεις ενοίκιο, λογαριασμούς κι εφορία;

Κοίτα θα πηγαίνει κυμαινόμενη η δουλειά που θα ρίχνεις όπως τα τιμολόγια ενέργειας. Αν πετύχεις στο Χρηματιστήριο Ενέργειας χαμηλή τιμή κιλοβατώρας, σε παίρνει να κάτσεις και λίγο σπίτι το ΣΚ. Βέβαια και το σπίτι είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα μιας και το 60% των μισθών πηγαίνει στην στέγαση, οπότε όλα είναι τόσο λάθος χριστέμου. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον απολαμβάνουμε ήλιο και θάλας… Ήλιο. Απολαμβάνουμε ήλιο.

-Πίστεψες ποτέ ότι σε αναγνώρισαν στον δρόμο αλλά τελικά δεν συνέβη;

Αχ! Πολύ αγαπημένη μου (και πονεμένη) ιστορία. Είμαι Θεσσαλονίκη και βγαίνω από το ξενοδοχείο άβαφη και με χανγκόβερ να πάρω έναν καφέ. Η μούρη μου τώρα, σίγουρα έχει γνωρίσει και πιο ένδοξες μέρες. Εκεί που είμαι στην ουρά για τον καφέ, ακούω δύο κορίτσια πίσω μου να λένε η μια στην άλλη «Ρε αυτή δεν είναι;» και απαντάει η άλλη «Όχι ρε καμία σχέση…η Ήρα Κατσούδα είναι ωραία γυναίκα…» Και πώς να αντιδράσεις σε αυτό; Η άβολη στιγμή που χάρηκα για μένα και με λυπήθηκα ταυτόχρονα.

Οπότε αφού πέρασαν διάφορες εν δυνάμει απαντήσεις από το μυαλό μου, απλά ξανά έβαλα τα γυαλιά ηλίου και είπα «Καλημέρα, ένα διπλό εσπρέσο παρακαλώ».

-Ποιο είναι το κοινό που γελάει δυσκολότερα;

Δεν έχω βγάλει κάποιο τέτοιο στατιστικό. Θέλω να πω όλοι οι άνθρωποι που έρχονται στην παράσταση και πληρώνουν εισιτήριο, έχουν έρθει καλοπροαίρετα για να γελάσουν. Είτε είναι στην Αθήνα, είτε στην Περιφέρεια είτε στο εξωτερικό στην ομογένεια. Άρα ξεκινάς με όλα τα καλά και θετικά κομφόρ. Το πόσο «δύσκολα» μπορεί να γελάσει κάποιος έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του ή με τον τρόπο που εξωτερικεύει το γέλιο. Για παράδειγμα έχω μια φίλη που όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια το κάνει σιωπηλά σε βαθμό που δεν καταλαβαίνεις αν γελάει ή αν την έπιασε κολικός νεφρού.

-Εσύ δεν είσαι και πολύ Μίνιμαλ, σωστά;

Είμαι αρκετά loud, υπερβολική και υπερκινητική σαν άνθρωπος, οπότε ΜΙΝΙΜΑΛ σίγουρα δεν με λες. Όλα τα κάνω σε υπερθετικό βαθμό. Όταν χαίρομαι θα χαίρομαι υπερβολικά, όταν στενοχωριέμαι θα θέλω να πεθάνω και όταν βαριέμαι είμαι ικανή να μην ανοιγοκλείσω καν τα μάτια μου. Ναι, ναι, ξέρω το δουλεύω με την ψυχολόγο. Αλλά επειδή είμαι έτσι σαν άνθρωπος προσπαθώ να μην αφήνω ζητήματα ελάσσονος σημασίας να με χαλάνε, γιατί είπαμε δεν έχω μέτρο ούτε στο πόσο χαλιέμαι. Οπότε πλέον όλα αυτά που με απασχολούν περνάνε από ένα φίλτρο, σαν σουρωτήρι το σκέφτομαι, που πέφτουν κάτω όλες οι μικροβλακείες που κουβαλάμε και μένουν μόνο αυτά τα οποία όντως χρήζουν διαχείρισης.

-Γράφεις νέο υλικό;

Ναι, γράφω φουλ γιατί είναι η τελευταία χρονιά που παρουσιάζω live το ΜΙΝΙΜΑΛ που σημαίνει ότι μετά κάποια στιγμή θα βιντεοσκοπηθεί για να ανέβει στο YouTube, που σημαίνει ότι δεν θα έχω υλικό και αν δεν έχω υλικό σημαίνει ότι δεν θα έχω δουλειά. Οπότε για πρώτη φορά στέκομαι προνοητική και ήδη δουλεύω την επόμενη παράσταση.

-Σε έχουν πληρώσει για εταιρικό ιβέντ που πήγε εξαιρετικά χάλια;

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι τα εταιρικά events δεν είναι και η επιτομή της καλλιτεχνικής έκφρασης. Θέλω να πω δεν υπάρχει μισός καλλιτέχνης στον κόσμο είτε comedian, είτε μουσικός είτε οτιδήποτε άλλο, που τον έχουν κλείσει για εταιρικό και όσο ετοιμάζεται κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει «Σήμερα θα είναι μια λαμπρή μέρα για την Τέχνη μου». Όχι ότι ο καλλιτέχνης δεν θα είναι καλός. Ίσα ίσα θα προσπαθήσει έξτρα επειδή είναι μια δύσκολη συνθήκη.

Αυτό τώρα συμβαίνει επειδή στην πλειοψηφία των συγκεκριμένων events, παρευρίσκεται κόσμος που έχουν πελατειακές ή εταιρικές σχέσεις μεταξύ τους οπότε και πολλές φορές ντρέπονται να ανοιχτούν και να χαλαρώσουν μιας και δεν είναι με τους φίλους τους αλλά με συνεργάτες που μπορεί να μην χωνεύουν κιόλας. Αλλά εννοείται ότι για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις εταιρικών event που πήγαν πιο σφαίρα και από κανονική παράσταση.

Αλλά μιας και με ρώτησες για το πιο χάλια μου. Πριν κάνα χρόνο, έχω ένα εταιρικό event μεγάλης εταιρίας στη Λίμνη Βουλιαγμένης σε εξωτερικό χώρο. Τα τραπέζια όλα ροτόντες με κόσμο σφιγμένο και ετερόκλητο. Ανεβαίνω, παίζω και γίνεται όχι μόνο θανατικό αλλά όσο λέω αστεία να ακούω μόνο ήχους φύσης. ΑΚΟΥΓΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ το διανοείσαι; Οριακά με έπιανε νευρικό. Και εκεί που πάει ήδη πιο άνευρα και από επιτάφιο, βλέπω να περνάει μπροστά από τη σκηνή χελώνα! Σταματάω, και το σχολιάζω λέγοντας «Ξέρετε τι λένε ε; Αν υπάρχει παιδί ή ζωάκι στη σκηνή , δεν έχεις καμία τύχη, σου κλέβει την παράσταση και εγώ έπεσα σε χελώνα…θα περνάει για πολλή ώρα…». Αν κρίνω από τα τιτιβίσματα, τα πουλάκια εκτίμησαν το αστείο μου.

Info: Ήρα Κατσούδα, “MINIMAL” Stand up Comedy στον Μικρό Κεραμεικό. Κάθε Πέμπτη στις 21.30