Ιστορίες τρόμου και παράνοιας στην κουζίνα: 6 αγαπημένες chefs αφηγούνται

Ξεκινώντας ως βοηθός chef κι έχοντας δουλέψει σε κουζίνες εστιατορίων και ξενοδοχείων, η Πέτρα Αδρακτά μετρά σήμερα 27 χρόνια στον χώρο. Η ίδια λέει πως ήθελε να ανοίξει το δικό της μαγαζί, καθώς για πολλά χρόνια δούλευε με ανθρώπους που ήταν εκτός χώρου και συχνά δεν ήξεραν τι ήθελαν. Γεγονός που την κούρασε τόσο ψυχολογικά, όσο και σωματικά.

Κάπως έτσι, αποφασίζει να δημιουργήσει κάτι δικό της, με τα εστιατόρια της να γίνονται σημείο αναφοράς στην Αθήνα, για όλους τους σωστούς (και πολύ νόστιμους) λόγους. Μετά το Sixties Dinner στην τότε ακόμα ανερχόμενη γειτονιά του Κεραμεικού, δημιούργησε την Μπέμπα, ένα γευστικό μουσικό καφενείο με νοσταλγικό χαρακτήρα που μετά το Μεταξουργείο, δίνει τα τελευταία χρόνια το δικό του χρώμα στην γειτονιά της Πέτρας, τον Κεραμεικό.

Η Πέτρα Αδρακτά, είναι άνθρωπος που φαίνεται ότι δύσκολα τρομάζει. Μια ήρεμη δύναμη μέσα στην κουζίνα που μάλλον χρειάζονται όλοι. Η ψυχραιμία της άλλωστε, είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει, ενώ διηγείται μια από τις δικές της τρομακτικές ιστορίες στην κουζίνα. Μια ιστορία με μια διαρροή σε φιάλη υγραερίου, ένα πανικόβλητο προσωπικό κι ένα εστιατόριο να αδειάζει από πελάτες.

Αν η Πέτρα ήταν πρωταγωνίστρια σε ταινία τρόμου, θα ήταν εκείνη που στο τέλος θα επιβίωνε, με τελικό πλάνο εκείνη στην κουζίνα να μαγειρεύει ευτυχισμένη.

Γωγώ Δελογιάννη: Η νύχτα της μεγάλης πλημμύρας

Η Γωγώ Δελογιάννη δουλεύει στην κουζίνα πολλά χρόνια. Αλλά όχι από πάντα. Έχει βλέπεις σπουδάσει στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής, ενώ εργάστηκε για 8 χρόνια ως δικηγόρος. Όμως δεν άργησε να αποφασίσει πως ήταν έτοιμη για τη δική της στροφή καριέρας. Αφού δούλεψε στις κουζίνες μεγάλων εστιατορίων και ξενοδοχείων, δημιούργησε προσωπικά pop up projects, ενώ τα τελευταία χρόνια τρέχει τη Γαλιάντρα, βάζοντας την προσωπική της πινελιά στο street food της Αθήνας.

Προσεχώς θα ανοίξει ένα ακόμα pop up στον πολυχώρο του BIOS. Τη Γωγώ Δελογιάννη, θα τη δεις καθημερινά να μαγειρεύει στο Πρωίαν σε είδον στην ΕΡΤ. Ετοιμάζει επίσης το πρώτο της βιβλίο. Γενικά όπως η ίδια δηλώνει «διανύει μια καλή δημιουργική περίοδο». Α, και τις τελευταίες εβδομάδες, όλοι οι φίλοι της τρώνε 3 φορές την εβδομάδα τα τιραμισού που ετοιμάζει.

Η ιστορία τρόμου στην κουζίνα της Γωγώς, έχει λίγο απ’ όλα όσα ένας σεναριογράφος θα έβαζε σε μία ταινία τρόμου: ένα ξενοδοχείο, μια κατακλυσμική καταιγίδα, μια ξαφνική διακοπή ρεύματος, πίσσα σκοτάδι, πλημμύρες, φωτιές, αρκετό πανικό κι έναν κομμένο τένοντα. Όσο για το αν θυμάται κάτι που να πήγε τελικά καλά; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα πρωινό με λουκουμάδες.

Σταυριανή Ζερβακάκου: Gaslight αλά ελληνικά

Η Σταυριανή Ζερβακάκου ξεκίνησε ως «γνήσια τριτοδεσμίτισσα», με σπουδές Βαλκανικής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Με ρομαντικά όνειρα για τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας- Τουρκίας, συνέχισε κάνοντας μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις, στο Istanbul Bilgi University στην Κωνσταντινούπολη. Μια πόλη στην οποία έζησε 10-11 χρόνια και ερωτεύτηκε ψυχή τε και σώματι, καθώς της χάρισε την πρώτη γεύση πραγματικής ελευθερίας στη ζωή.

Παρά την ακαδημαϊκή πορεία που ονειρευόταν (έστω για λίγο), και μετά από ένα επαγγελματικό πέρασμα από τα ναυτιλιακά, η Σταυριανή ανακάλυψε ότι αυτό που πραγματικά αγαπούσε, ήταν να χάνεται με τις ώρες στους πάγκους λαίκών αγορών στην Κωνσταντινούπολη, να αναζητά λαχταριστές πρώτες ύλες και φυσικά να μαγειρεύει.

«Αντί να πάω για καφέ ή να συναντηθώ με φίλους, μου άρεσε να πηγαίνω στη λαϊκή αγορά ή στην ψαραγορά και να χαζεύω με τις ώρες». Κάπως έτσι κέρδισε υποτροφία σε σχολή μαγειρικής και χωρίς να το καταλαβαίνει, είχε ήδη πάρει μια απόφαση ζωής.

Βέρα Μανιάτισσα, με έντονες μνήμες από την ιδιαίτερη πατρίδα της, η Σταυριανή  Ζερβακάκου μαγειρεύει με πάθος, ενώνοντας το χθες με το σήμερα. Μέχρι που ήρθε η η ευλογημένη μέρα της επιστροφής, το δικό της «νόστιμον ήμαρ», ανοίγοντας το δικό της εστιατόριο στην Μάνη, την Aspasia. Και η δική της ιστορία προσωπικού τρόμου, είχε να κάνει ακριβώς με αυτή την απόφαση. Ε, και με μια σειρά τεχνικών δυσκολιών. Αν δεν τη βρεις στη Μάνη, θα την «ανακαλύψεις» στο βραδινό μενού που επιμελείται στο Canal του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Αγάπη Μιχελή: Τρέξε Αγάπη, τρέξε

Η Αγάπη Μιχελή με υποδέχεται στη Λότζα της Γειτονιάς με ζεστό χαμόγελο κι ένα νόστιμο ρυζόγαλο που μόλις έχει βγει από την κατσαρόλα. Όσο το μαγαζί προετοιμάζεται για την ημέρα μού λέει λίγα λόγια για εκείνη. Είναι η μαμά της 6χρονης Αριάδνης και κάποια στιγμή ελπίζει να ζήσει εκτός Αθηνών. Η πορεία της στις κουζίνες μετράει 13 χρόνια.

Μετά τις σπουδές της στη μαγειρική, η Αγάπη μπήκε στη πρεσβεία της Δανίας ως executive chef (η συνεργασία τους έληξε φέτος), συνέχισε με το private dining στην Αθήνα και το εξωτερικό, ώσπου το 2022 βρέθηκε να μαγειρεύει στη Λότζα στα Εξάρχεια. Εδώ και 4 χρόνια το εστιατόριο σερβίρει καθημερινά σπιτικό, παραδοσιακό φαγητό με υλικά απ’ όλη την Ελλάδα.

«Η καθημερινότητα στο μαγαζί είναι σαν sitcom που βλέπεις στο Netflix. Κάθε μέρα συμβαίνουν πράγματα, αλλά πάντα πρέπει να έρχεσαι με καλή διάθεση και να τα αντιμετωπίζεις», λέει λίγο πριν αφηγηθεί τη δική της τρομακτική ιστορία στην κουζίνα, στην οποία βρέθηκε απροειδοποίητα στα βάθη της κουζίνας (χωρίς σωσίβιο) από πολύ νωρίς. Στα θετικά της υπόθεσης, ήταν το boost που χρειαζόταν για να πει στον εαυτό της «το ‘χεις».

Μάγκυ Ταμπακάκη: Κραυγή αγωνίας για τα χαμένα porcini

Η Μάγκυ Ταμπακάκη, είναι άλλη μια περίπτωση γυναίκας, που ναι μεν μπορεί να γνωρίζουμε σήμερα όλοι ως chef, η ιστορία της όμως ξεκινά από το Πολιτικό της Νομικής. Κι ενώ ξεκίνησε από μικρή με πολύ ρομαντισμό να ασχοληθεί με την πολιτική, το σενάριο της ζωής της, επεφύλασσε ένα εντυπωσιακό plot twist, όταν μυήθηκε στα μυστικά της ναπολιτάνικης κουζίνας. Κάποια στιγμή στα 33 της, συνειδητοποιεί ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Το φυσικό ταλέντο στη μαγειρική, την οδήγησε σε μια σχολή μαγειρικής και η συνέχεια είναι λίγο- πολύ γνωστή. Μετά τη συμμετοχή της στο MasterChef, δημιουργεί τη δική της ιταλική τρατορία στη Βάρη, η οποία γίνεται γρήγορα talk of the town. Σήμερα, αποχωρεί από το Napul’è και κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα, αναλαμβάνοντας τα ηνία του ιταλικού εστιατορίου Mercato του Four Seasons.

Ο πραγματικός τρόμος στην ιστορία της Μάγκυς (που όπως παραδέχεται είναι από τις φορές που προκάλεσε πανικό στην κουζίνα) είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Τι μπορεί να πάει στραβά σε ένα ιταλικό εστιατόριο που μόλις έχει ανοίξει; Να πεταχτεί στα σκουπίδια μια βασική πρώτη ύλη. Κι επειδή ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται, η συνέχεια δεν άργησε να θυμίσει θρίλερ: Η Μάγκυ πεσμένη στο πάτωμα της κουζίνας με ανοιχτή την πόρτα του ψυγείου να εκσφενδονίζει βρίζοντας σακούλες με υλικά στον αέρα και εκτός εαυτού να αναζητά τα υλικά που θα μπορούσαν να σώσουν το μενού της ημέρας.

Fan fact: Ο λαντζιέρης θαύμασε τον δυναμισμό της.

Μαρίνα Χρονά: Αγώνες πείνας στην κουζίνα

Η Μαρίνα Χρονά έφυγε στα 26 της για το Παρίσι για να σπουδάσει μαγειρική και αφού πέρασε από πολλές κουζίνες του εξωτερικού και της Ελλάδας, συνέχισε τη μαγειρική της πορεία αποφασίζοντας να δημιουργήσει κάτι δικό της. Άνοιξε το πρώτο της μαγαζί στην Κυψέλη και στη συνέχεια αποχώρησε για να δημιουργήσει το Ρίνι.

Το Ρίνι Δίπλα από το Μουσείο έχει καταφέρει μέσα στους 14 μήνες λειτουργίας του, να αποκτήσει πιστό κοινό. Στο φωτεινό εσωτερικό του και στην τέλεια, σκιερή αυλή του, απολαμβάνεις καφέ και πρωινό, αργότερα brunch κι έπειτα έχεις να επιλέξεις πιάτα με υλικά που προέρχονται από όλη την Ελλάδα (σημείωσε σιγομαγειρεμένο κατσικάκι με κουσκούς και αρσενικό Μπαμπούνη).

Πίνεις φυσικά κρασιά από τη μεγάλη λίστα που διαθέτει το μαγαζί και απολαμβάνεις αυτή την ήσυχη γειτονιά του Αρχαιολογικού Μουσείου. Όσο μιλάμε με βάζει σιγά- σιγά στο κλίμα. Η Μαρίνα Χρονά δεν έχει να θυμάται κάτι ευχάριστο από την εμπειρία της στις κουζίνες. Η ίδια -όπως και πολλοί συνάδελφοί της- βρέθηκε αντιμέτωπη με ιδιαίτερα κακές συμπεριφορές.

Όσο μου περιγράφει το απαιτητικό και δύσκολο κλίμα που έχει βιώσει στις κουζίνες, τίποτα δεν προμηνύει τη ρεαλιστικά τρομακτική ιστορία που βρίσκεται στην κορυφή (όπως λέει η ίδια) και ετοιμάζεται να μου αφηγηθεί. Αλήθεια πώς είναι να κρατάς τσίλιες για να φας το φαγητό σου μετά από ένα εξοντωτικό ωράριο εργασίας;