Κατερίνα Γκόντα- Διαιτητής ποδοσφαίρου: “Χρειάζεται να αποδεικνύω καθημερινά τη γνώση μου”

«Έβλεπα από μικρό παιδάκι ποδόσφαιρο, ήταν από τα αγαπημένα μου αθλήματα. Δεν έπαιζα ποτέ, απλώς παρακολουθούσα πάρα πολύ ποδόσφαιρο. Ο μπαμπάς είχε τρεις κόρες και κανέναν γιο. Έβλεπα εγώ ποδόσφαιρο παρέα του, οπότε νομίζω ότι από την παιδική μου ηλικία μου δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον πρώτα να το παρακολουθώ και έπειτα να ασχοληθώ και με αυτό».

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

«Με ενδιέφερε πάντα να κάνω πολύ διαφορετικά πράγματα, να δοκιμάζομαι σε πολλούς τομείς, να παίρνω πολλά πράγματα από διαφορετικά μέτωπα. Στην ουσία ο λόγος για τον οποίο έχω κάνει όλα όσα έκανα από μικρή ηλικία ήταν γιατί ήθελα να καταλήξω να ασχοληθώ με το κομμάτι του αθλητισμού, του ποδοσφαίρου και τώρα των ομοσπονδιών. Σαν κορίτσι ήθελα να ζήσω τον χώρο του ποδοσφαίρου εκ των έσω αλλά η ιδέα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό μου δημιουργήθηκε αφού τέλειωσα με το σχολείο. Ακριβώς επειδή αγαπούσα το ποδόσφαιρο και ενώ είχα περάσει και στη Νομική άρχισα να σκέφτομαι τι ακριβώς μπορώ να κάνω σε αυτό και πώς να το εξελίξω».

 

«Επειδή ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερο για έναν πατέρα να ακούσει ότι η κόρη του θα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και δη με τη διαιτησία, που είναι ένα ακόμα πιο δύσκολο κομμάτι. Ωστόσο γενικότερα στις επιλογές μου, οι δικοί μου με στηρίζουν, οπότε το δέχτηκαν και αυτό».

«Την πρώτη φορά που μπήκα ως διαιτητής στο γήπεδο είχα πάρα πολύ άγχος γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις κάτι απέξω και εντελώς διαφορετικό να το ζεις από μέσα. Αλλά αυτό που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα είναι ότι όταν τέλειωσε το πρώτο μου παιχνίδι είπα μέσα μου “εγώ αυτό θέλω να το κάνω”».

«Εντός του γηπέδου υπήρξαν και καλές και κακές στιγμές. Αυτό που μπορώ να επισημάνω, ακριβώς επειδή ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος, είναι ότι υπήρξε πολύ έντονη αμφισβήτηση ως προς το πρόσωπό μου και γενικότερα ως προς τη γυναικεία ύπαρξη εντός του αγωνιστικού χώρου. Μία γυναίκα δηλαδή, θα πρέπει να αποδείξει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και με την πάροδο του χρόνου ότι μπορεί να σταθεί σε αυτόν τον χώρο, σε αντίθεση με κάποιον άνδρα για τον οποίο είναι ευπρόσδεκτη η παρουσία του και πολύ πιο εύκολη».

 

«Χρειάζεται να αποδεικνύω καθημερινά και τη γνώση μου, που αμφισβητείται σε κάθε διαιτητική απόφαση, αλλά και την παρουσιά μου εντός του γηπέδου. Πρέπει να αποδεικνύεις ότι μπορείς να σταθείς μέσα στον χώρο. Πρέπει να φύγουν λίγο οι άλλοι από την εικόνα μιας γυναίκας μέσα στο γήπεδο. Νομίζω ότι πολλές φορές και οι παίκτες μίας ομάδας και οι φίλαθλοι στέκονται πιο πολύ στην εικόνα μιας γυναίκας μέσα στο γήπεδο και αμφισβητούν το αν αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα έχει γνώσεις πάνω στον κανονισμό και αναρωτιούνται από που και ως που μπήκε αυτή η γυναίκα σε αυτόν τον χώρο. Γενικότερα είναι μία φάση έντονης αμφισβήτησης μέχρι να καταφέρεις να αποδείξεις ότι μπορεί να είσαι εκεί».

«Είναι ακριβώς ίδια η διαδικασία που ακολουθείται για να γίνεις διαιτητής και για τους άνδρες και για τις γυναίκες, και το αγωνιστικό κομμάτι και οι γραπτές εξετάσεις. Από τη στιγμή που θέλεις να αγωνιστείς σε ανδρικό πρωτάθλημα, θα πρέπει να είναι και κοινές οι διαδικασίες παρά τις διαφορές της φύσης σε ό,τι αφορά την φυσική κατάσταση μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας. Μία γυναίκα χρειάζεται πολλή περισσότερη προπόνηση για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο που έχει ήδη ένας άνδρας χτίσει, και για να καταφέρει να περάσει τα αντίστοιχα αθλητικά τεστ»

 

«Οι φίλαθλοι μου έχουν μιλήσει χυδαία στο γήπεδο. Θα ακούσεις έντονα σεξιστικά σχόλια, θα ακούσες και τα χυδαία, θα ακούσεις πάρα πολλά σχόλια από την κερκίδα, πράγμα που για να είμαι και ειλικρινής είναι κάτι αναμενόμενο. Γενικότερα όταν αποφασίζει κανείς να ασχοληθεί με το κομμάτι της διαιτησίας, όταν παίζει τα πρώτα του παιχνίδια, αρχίζει να “αποδέχεται” ότι θα υπάρξει κι αυτό»

Αν κανείς δεν μπορεί να συνυπάρξει με αυτό το κομμάτι δεν μπορεί και να ασχοληθεί με τη διαιτησία. Στην ουσία από ένα σημείο και μετά παίζεις και δεν ακούς τίποτα απέξω.

«Σιγά σιγά το κοινωνικό σώμα και ο περίγυρος αρχίζει να αποδέχεται την εικόνα των γυναικών στα γήπεδα. Και στις γενικότερες συζητήσεις που κάνω με κόσμο δείχνουν να είναι όλο και πιο ανοιχτοί σε αυτό. Τους εντυπωσιάζει το για πιο λόγο μια γυναίκα θα ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο και αντιλαμβάνομαι ότι πλέον το αποδέχονται. Είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς κάτι, όταν το βλέπει κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Εκεί  είναι λίγο έντονη η αντίδραση των οπαδών απέξω γιατί και έχουν συνηθίσει να βλέπουν μια διαφορετική εικόνα και γιατί τείνουν γενικά να αμφισβητούν τις διαιτητικές αποφάσεις, πόσο μάλλον τις διαιτητικές αποφάσεις μιας γυναίκας. Οι παίκτες διατηρούν μια σαφώς καλύτερη στάση από τους οπαδούς και επειδή πλέον έχουν εξοικειωθεί με τη γυναικεία παρουσία συμπεριφέρονται διαφορετικά».

 

«Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στον χώρο. Δεν χωρίζω τους χώρους σε ανδρικούς και γυναικείους, πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Η γυναικεία παρουσία στον χώρο αυτό έχει να προσφέρει πολλά. Οι γυναίκες μπορούν κάλλιστα να σταθούν και διαθέτουν την απαραίτητη αντικειμενικότητα. Όταν μια γυναίκα κάνει κάτι που δεν είναι συνηθισμένο για τους εκπροσώπους του φύλου της, σημαίνει ότι έχει διαβάσει, έχει ασχοληθεί περισσότερο, ακριβώς επειδή δεν είναι στην καθημερινότητά της. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, μου αρέσει και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ξεκίνησα. Μου αρέσει η διαδικασία, ότι καλείσαι να πάρεις μια απόφαση σε κλάσματα δευτερολέπτου, το ότι έχει ζωντάνια στη διάρκεια του παιχνιδιού. Στην ουσία και εμείς παρασυρόμαστε από όλο το κλίμα και ζούμε κάθε λεπτό του παιχνιδιού».

«Δεν υπάρχουν ακόμα αρκετές γυναίκες στην διαιτησία γιατί δεν έχει ενταχθεί ακόμα στην κουλτούρα μας. Ακριβώς επειδή δεν είναι το σύνηθες να το βλέπει κανείς, αυτό λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας για να αρχίσει μία κοπέλα να ασχολείται από νωρίς με την διαιτησία. Επιπλέον νομίζω ότι  η αντιμετώπιση που υπάρχει ακόμα από μία μερίδα του πληθυσμού που δεν το αποδέχεται δεν βοηθαει την ύπαρξη τους και τελος θεωρώ ότι αποτρεπτικός παράγοντας είναι και το γεγονός πως η διαδικασία του να ασχοληθεί κανείς με την διαιτησία, είναι δύσκολη και πολύ απαιτητική και τείνουν οι απαιτήσεις να ειναι  επαγγελματικού επιπέδου παρόλο που στην Ελλάδα δεν είναι τυπικά επαγγελματική ενασχόληση. Η αλήθεια ειναι οτι ειναι δύσκολο για μια κοπέλα να ασχολείται και με το επάγγελμά της και με το κομμάτι της διαιτησίας».

 

«Οι Ομοσπονδίες έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Δεν έχει καμία σχέση η αντιμετώπιση στις Ομοσπονδίες σε σχέση με αυτή στο γήπεδο. Θέλουν πολύ να εντάξουν τις γυναίκες στο δυναμικό τους, γιατί θεωρούν πως έχουν να προσφέρουν πάρα πολλά στο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Είναι μια προσπάθεια που πραγματοποιεί  η FIFA και η UEFA για να εντάξουν όλο και περισσότερες γυναίκες στο δυναμικό των Ομοσπονδιών. Οπότε ως προς το κομμάτι αυτό δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα αισθάνομαι ότι αν θέλουν να δουλέψεις γι’ αυτούς είναι επειδή βλέπουν πράγματα σε εσένα που μπορεί να βοηθήσουν στο να εξελιχθεί το ποδόσφαιρο. Αν μη τι άλλο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι γυναίκες απαρτίζουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καταναλωτικής αγοράς, καταλαβαίνει ότι χρειάζεται η γυναικεία παρουσία γιατί και το ποδόσφαιρο είναι και ένα προϊόν».

 

«Αν κάποια γυναίκα αγαπάει τον χώρο του ποδοσφαίρου, να ενταχθεί σε αυτόν. Η διαιτησία και γενικά ο χώρος του ποδοσφαίρου είναι μαγικός, έχει να προσφέρει πάρα πολλά και στην καθημερινότητά σου και στον τρόπο που εξελίσσεσαι.Εγώ έμαθα πάρα πολλά πράγματα  απο την διαιτησια, που με βοήθησαν στην μετέπειτα εξέλιξη μου. Αν κανείς αγαπάει κάτι να το κάνει ανεξάρτητα από το αν πιστεύει ότι είναι κόντρα στο σύνηθες. Για εμένα άντρες και γυναίκες μπορούν να αντεπεξέλθουν το ιδιο σε όλους τους τομείς, δεν διαφοροποιούνται σε τίποτα».