Κατερίνα Μαούτσου: «Μεγάλωσα μέσα στην εκκλησία»

Με την Κατερίνα Μαούτσου μιλήσαμε για τη Νατάσα, το Μαύρο Ρόδο του Mega, τη δική της έντονη σχέση με τη θρησκεία, τις ερωτήσεις για την διαφορά ηλικίας με τον σύντροφό της, Κώστα Νικούλι, αλλά και τη συμβολή του στο να δοκιμαστεί στην τηλεόραση. Μία συζήτηση με πολλά γέλια, αρκετό φεμινισμό και το «μαζί» μονίμως στον πυρήνα της.

– Τι σε κέρδισε στον ρόλο της Νατάσσας στο Μαύρο Ρόδο;

Με κέρδισε ο ρόλος ο ίδιος γιατί είναι ένας χαρακτήρας που κουβαλάει κάτι αναγνωρίσιμο, σχηματισμένο από άλλες ταινίες κι αναφορές, που είναι η τραγουδίστρια των μπουζουκιών. Η γυναίκα μέσα στη νύχτα είναι κάτι για μένα πολύ γοητευτικό. Είχα στο μυαλό μου από τη μια ότι με ιντριγκάρει πάρα πολύ κι από την άλλη έπαιξε ρόλο η προσέγγιση του Κώστα Αναγνωστόπουλου. Από το τηλέφωνο προτού πάω στην ακρόαση μου περιέγραψε το ρόλο και τη δουλειά και μου είπε: «Θέλω να κάνω κάτι πολύ ρεαλιστικό και να προσπαθήσουμε όλοι να παίξουμε και να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση». Ήταν για μένα κάπως σαν αποκάλυψη γιατί δεν περίμενα να μου προταθεί κάτι με συγκεκριμένη πρόθεση και καλλιτεχνικό χαρακτήρα.

– Τι κοινά έχεις με αυτή τη γυναίκα;

Όχι ότι δεν συμπαθούν τη Νατάσα, αλλά συχνά μου λένε: «Εσύ είσαι μια χαρά γλυκούλα, πώς έκανες αυτόν τον ρόλο;» (γέλια). Όσο και να μη φαίνεται δεν νιώθω καμία διαφορά με τη Νατάσα. Οι ποιότητες που βγάζει είναι δικές μου ποιότητες, ακόμα και οι πιο αρνητικά χρωματισμένες. Μπορεί εγώ να μην είμαι συνέχεια έτοιμη για καυγά ή να μην είμαι τόσο εριστική στη ζωή μου, αλλά κατά βάθος μπορεί και η τάση μου να είναι αυτή.

Πιάνω τον εαυτό μου σε στιγμές να το παρατηρώ και λέω: «Να τώρα είναι τόσο μακριά σου η Νατάσα και κάθε Νατάσα;». Είτε το κάνουμε είτε όχι, με έναν τρόπο ό,τι φέρνουμε στους χαρακτήρες που υποδυόμαστε, από εμάς το παίρνουμε. Μπορεί να είναι τραβηγμένες δικές μας προεκτάσεις που φωτίζονται περισσότερο.

– Η δική σου σχέση με τη θρησκεία και με την εκκλησία ποια είναι;

Είναι πάρα πολύ ιδιαίτερη η σχέση μου κι είναι πάρα πολύ αστείο γιατί το έλεγα και στη Φωτεινή (σ.σ. Παπαθεοδώρου που υποδύεται τη μοναχή Ελισάβετ) ότι εγώ μεγάλωσα μέσα στην εκκλησία, ξέρω όλες τις λειτουργίες την Κυριακάτικη, την Αναστάσιμη κλπ. Έχω μία σχέση τρομερά έντονη με τη θρησκεία.

– Ήταν κάποιος δικός σου ιερέας;

Ο παππούς μου, ο μπαμπάς της μαμάς μου ήταν παπάς, αλλά δεν ήταν λόγω αυτού, γιατί εκείνος ήταν στο χωριό όποτε δεν πήγαινα στις δικές του λειτουργίες. Πήγαιναν ο μπαμπάς μου και η γιαγιά μου και πήγαινα μαζί τους. Είχαμε σαν οικογένεια έντονη σχέση με τη θρησκεία κι εγώ είχα επιλέξει αυτό να το ενστερνιστώ. Μου άρεσε πολύ η λειτουργία, έβρισκα τρομερό καταφύγιο. Προφανώς βαριόμουν αρκετές φορές ως παιδάκι στην εκκλησία, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνω ήταν η αρχή του διαλογισμού για μένα (γέλια). Με είχε κερδίσει όλη η μυσταγωγία τρομερά και για μένα ήταν και πολύ θεατρική όλη η αναπαράσταση της λειτουργίας, το Μυστήριο.

«Στην ενήλικη ζωή μου δεν είναι ότι το έχω κρατήσει τόσο τυπικά. Αλλά θα πάω στην εκκλησία όταν θα μπορέσω και μέσα μου η πίστη έχει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου».

– Ο αδερφός σου είναι μουσικός. Σκέφτεσαι τώρα που υποδύεσαι τη Νατάσα να κάνεις και κάποιο live μαζί του;

Ο αδερφός μου μού κάνει κριτική, αλλά με πολλή αγάπη. Τα αδέρφια νομίζω ότι είναι στη ζωή μας μεγάλη δύναμη. Είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, όχι απλά μουσικός και τον θαυμάζω πάρα πολύ από μικρό παιδί για το τρομερό του ταλέντο. Ξέρει τέλεια κιθάρα, μπουζούκι, τραγουδά, γράφει εκπληκτικά τραγούδια. Είναι αφοσιωμένος στη μουσική. Εγώ δεν ήμουν το ίδιο. Η μουσική όσο και να νομίζουμε ότι είναι κάτι απλό, δεν είναι. Είναι εργατοώρες, όπως λέει σωστά και ο Γιώργος Θεοφάνους.

Εγώ ξέρω ακορντεόν και τραγουδάω, αλλά δεν έκατσα ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά. Μου έλεγε ο αδερφός μου, με τον οποίο τραγουδάω όταν πηγαίνω στα μαγαζιά που παίζει: «Έλα να κάτσουμε να γράψουμε τραγούδια» κι εγώ δεν καθόμουν. Τον θαυμάζω τρομερά για την αφοσίωσή του.

– Είχες πει σε συνέντευξή σου ότι θαυμάζεις τη Φωτεινή Παπαθεοδώρου. Εκφράζεις εύκολα τον θαυμασμό σου σε συναδέλφους σου;

Ναι, πάρα πολύ. Στους ανθρώπους που θαυμάζω και σε αυτούς που αγαπάω δεν κρατιέμαι. Όχι ότι συμβαίνει όλη την ώρα και σίγουρα δεν συμβαίνει προς όλους. Είναι κάτι που μου βγαίνει πηγαία και μου δίνει δύναμη.

«Είναι σημαντικό να πορευόμαστε με τους άλλους. Με κάνει να νιώθω καλά να ξέρω ότι θαυμάζω τον αδερφό μου, τον σύντροφό μου, τη φίλη μου».

Αυτό το πράγμα σου δίνει δύναμη. Και στην πραγματικότητα κανείς δεν ανταγωνίζεται κανέναν, γιατί ο καθένας μας έχει τη δική του θέση στα πράγματα. Όταν το βλέπεις έτσι μπορείς να το κάνεις και πιο εύκολα αυτό.

– Όταν δέχεσαι σχόλια θαυμασμού πώς αντιδράς;

Παλιά ήμουν πολύ πιο «τσιγκούνα» σε αυτό. Μου έλεγαν είσαι όμορφη, είσαι καλή και δεν πίστευα τα καλά σχόλια, πράγμα που βρίσκω ότι δεν είναι καλό. Τώρα, αν και πάντα μου αρέσει και η κριτική και πιέζω τους δικούς μου ανθρώπους να μου την κάνουν, είμαι πιο cool, το δέχομαι ωραία. Γιατί κι αν ο άλλος δεν βλέπει αυτό που εσύ θες να δει, στα μάτια τα δικά του είναι κάτι ωραίο. Και πάω με αυτό.

– Πότε αποφάσισες ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Κάπως σαν από πάντα, απλά ήταν κάτι πολύ συγκεχυμένο στο μυαλό μου. Ήθελα να γίνω και σκηνοθέτης και μπορεί να γίνω κάποτε (γελάει). Πάντα με αυτό ασχολιόμουν, είχα μεγάλη λόξα. Έβαζα τα αδέρφια μου να κάνουμε παραστάσεις σε κάθε ευκαιρία. Πάντα κάτι σκηνοθετούσα, κάτι χορογραφούσα, κάτι έγραφα. Τους εξανάγκαζα όλους, τα ξαδέρφια μου, τους φίλους μου. Δεν ξέρω πόσο τυραννική μπορεί να ήμουν (γέλια). Καλά περνούσαμε, για πλάκα το λέω προφανώς, αλλά ήμουν δοσμένη σε αυτό.

– Είχες αντιδράσεις από το περιβάλλον σου;

Είχα το κλασικό το «Πάρε κι ένα πτυχίο». Η μαμά μου έχει δικηγορικό γραφείο και γι’ αυτό μπήκα στη διαδικασία να πάω στο γραφείο ένα ολόκληρο καλοκαίρι και να δω πώς είναι η δουλειά πριν το απορρίψω. Είχαν αυτό το καλό οι γονείς μου, ότι μου έδιναν το περιθώριο να δοκιμάσω ένα πράγμα πριν αποφασίσω τι θα κάνω. Μπήκα επίσης στη διαδικασία να βγάλω έναν πολύ καλό βαθμό για να πω «Να, μπαίνω στη Νομική, απλά εγώ δεν θέλω να μπω».

Εκ των υστέρων εγώ που πάντα παραπονιόμουν κι έλεγα «Α, θα ήθελα να είμαι πολύ χαλαρή», νομίζω ότι αυτή η ανάγκη να πρέπει να σταθώ στα πόδια μου από την αρχή, γιατί αυτή ήταν η συνθήκη, μου είπαν: «Κατερίνα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου μόνη σου» μου έκανε καλό.

«Ήταν μία πιο σκληρή διαπαιδαγώγηση, αλλά δουλεύω από τα 18 μου και ζω από το θέατρο, οπότε με έναν τρόπο νιώθω ότι μου έκανε καλό».

– Αυτή είναι η μεγαλύτερη, προσωπική επανάσταση που έκανες;

Πολύ βαθιά είναι αυτά τα μονοπάτια (γέλια). Είμαι συνέχεια σε μία διαδικασία προσωπικής επανάστασης και είναι πολλές αυτές που έχω κάνει και απέναντι στο περιβάλλον μου, στην οικογένεια, στις σχέσεις μου και κυρίως απέναντι στον εαυτό μου. Ίσως η μεγαλύτερη, επαναστατική μου απόφαση είναι το να σταματήσω να είμαι σε μία πολύ έντονη τέτοια διαδικασία.

– Μου άρεσε σε μία πρόσφατη συνέντευξή σου που αναφέρθηκες στην ερώτηση για τη διαφορά ηλικίας με τον σύντροφό σου και κάπως την αντέστρεψες. Νιώθεις συχνά ότι κρίνεσαι διαφορετικά επειδή είσαι γυναίκα;

Ω καλά τώρα θέλεις να βγάλεις από μέσα μου το κτήνος (γέλια). Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα. Δεν θα σου πω ότι εγώ σαν Κατερίνα έχω αφήσει και επιστρέψει να γίνω αποδέκτης σοβαρά κακών πραγμάτων, αλλά αυτό μου έχει κοστίσει έναν διαρκή αγώνα.

«Πιστεύω ότι η γυναίκα πρέπει να είναι συνέχεια σε διπλάσιο αγώνα απ’ ό,τι ο άντρας – στα εργασιακά σίγουρα-  και σε πολλά άλλα πράγματα».

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος δεν κάνει τον αγώνα του κι εμένα δεν μου αρέσουν οι διακρίσεις. Δεν θέλω να τις τραβάμε για πάντα, όμως πρέπει να λέγονται τα πράγματα γιατί αλλιώς συνηθίζουμε πολύ εύκολα να μη ζητάμε αυτό που πρέπει να ζητήσουμε, να κάνουμε τους καλούς για να μας συμπαθούν και τίθενται τελικά τα πράγματα σε πολύ λάθος βάσεις. Είναι σαν να είσαι σε μια δουλειά και γίνει κάτι στραβό. Αν δεν το πεις δεν θα κάνεις καλό σε κανέναν, απλά δεν θα έχεις πάρει την ευθύνη να το αντιμετωπίσεις.

– Τον μεγαλύτερο σεξισμό τον έχεις βιώσει σε σχόλια για τη σχέση σου, στη δουλειά σου, εκτός;

Είναι αυτό που σου είπα και πριν, δεν τον έχω βιώσει γιατί είμαι πολύ οχυρωμένη. Έναν άνθρωπο μπορεί να μην τον κλέβουν γιατί είναι πολύ προσεκτικός, αν αφηνόταν χαλαρός και περπατούσε στη γειτονιά μπορεί και να τον έκλεβαν. Για μένα όλη αυτή την προσπάθεια που καταβάλουμε πολλές γυναίκες -να είμαστε δυνατές, να μην γίνουμε αποδέκτες σεξισμού, να μη γίνει καμία στραβή, να μη μας προσβάλλουν, να μην να μην- αν την αθροίσεις είναι μία ένταση και ένα σφίξιμο που τελικά μετράει σαν τραύμα.

Δεν λέω ότι συγκρίνεται, προφανώς, με έναν βιασμό, αλλά αν αθροίσεις όλες αυτές τις στιγμές που μία γυναίκα έχει προσπαθήσει να το παίξει πιο δυνατή απ’ όσο νιώθει, σκληρή, άτρωτη, να προσέχει στον δρόμο μην περπατήσει πιο χαλαρά και γίνει κάτι, να προσέξει στη δουλειά, να μην καταλάβει ποτέ κανείς ότι υποφέρει από την περίοδο, ενώ σε μία άλλη χώρα καθιερώθηκε η άδεια περιόδου. Εγώ όταν έχω περίοδο υποφέρω και δεν το έχει καταλάβει ποτέ κανείς κι ακόμα κι αυτό, σημαίνει ότι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι σαν κοινωνία ώστε να μπορέσουμε να αποδεχτούμε τη θηλυκότητά μας, όλοι. Να την αγκαλιάσουμε, να μην τη θεωρούμε αδυναμία. Νομίζουμε ακόμα ότι είναι αδυναμία, ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο.

– Μεγαλώνοντας με δύο αδερφούς καταλάβαινες ποτέ ότι ο κόσμος στον οποίο θα κληθείς να ζήσεις δεν είναι ισότιμος;

Μεγάλωσα πολύ ευαισθητοποιημένα από τους γονείς μου. Σε ένα περίεργο διπλό ταμπλό που ήμουν «και του λιμανιού και του σαλονιού. Από τη μία πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, από την άλλη μεγάλωσα και πολύ λαϊκά, στο πεζοδρόμιο κυριολεκτικά γιατί ο μπαμπάς μου είχε μαγαζί στο πεζοδρόμιο στην Κυψέλη κι αυτό λέει πολλά. Αυτό το διπλό ταμπλό στη ζωή μου με έκανε να αντιληφθώ από πολύ νωρίς τι είναι ο κόσμος, αλλά αυτό δεν σε προστατεύει απαραίτητα από τα πάντα. Όλα πρέπει να γίνουν βίωμα. Μεγάλωσα πολύ σαν αγόρι, είχα πέσει στην «παγίδα» του να είμαι μαγκάκι κι αυτό κρύβει πολλά από τις ποιότητές σου, την ομορφιά σου από αυτό που τελικά είναι η θηλυκότητα. Τώρα μεγαλύτερη το βρίσκω αυτό και το αφήνω να φανεί.

Αυτό είναι κάτι που με συγκινεί πολύ και στη Νατάσα και στις κοπέλες αυτές. Στη Νατάσα για παράδειγμα έχεις δει πώς μιλάνε, κι ας την αγαπάνε, κι ας την έχει ο Θέμης σαν παιδί του εκεί μέσα.

«Η Νατάσα παλεύει να ανταπεξέλθει σε μία πολύ σκληρή κατάσταση -πόσο μάλλον σκέψου και στη ζωή όχι στη μυθοπλασία- και να πρέπει μετά να βγει με το στρας και να τραγουδήσει».

– Έχεις πει ότι ο σύντροφός σου, Κώστας Νικούλι, ήταν αυτός που σε «ξεμπλόκαρε» με την τηλεόραση. Τι φοβόσουν;

Ναι, ο Κώστας. Φοβόμουν τους ρυθμούς, αλλά είναι κάτι που το μαθαίνεις κι αυτό σιγά σιγά κι αν έχεις καλούς συνεργάτες είσαι πολύ τυχερός. Φοβόμουν επειδή από μικρή είχα ονειρευτεί πολύ το θέατρο και δεν είχα καμία παιδεία τέτοια τηλεοπτική. Είχα διάφορα κολλήματα, να φανταστείς δεν μπορούσα καν να βγω εύκολα φωτογραφία, ένιωθα ότι εγκλωβίζομαι.

Σε μία άλλη συνθήκη μπορεί τα πράγματα να μην ήταν καλά. Με αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύω κάθε μέρα είναι. Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια . Εννοώ τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε κάθε μέρα, πχ την κομμώτρια την Κατερίνα ή τον Δημήτρη τον οπερατέρ. Θα ήθελα να μπορούν να αναφέρονται αυτοί οι άνθρωποι γιατί δουλεύουν 10ωρα σε δύσκολα location και συνθήκες και είναι πάρα πολύ υπεύθυνοι για το αποτέλεσμα που βγαίνει. Αυτό θέλω να πω δηλαδή, ότι όλα τα πράγματα είναι πολύ προσωπικά και εξαρτώνται από το με ποιους είσαι.

«Είναι αυτό που σου έλεγα πριν όταν μιλούσαμε για τον θαυμασμό. Γιατί αυτό μας σώζει τελικά. Το να έχεις ωραίους ανθρώπους δίπλα σου, στη δουλειά σου, σαν φίλους, σαν συντρόφους, σε σώζει, αυτό είναι η ζωή που επιλέγεις».

– Το χειμώνα συμμετείχες στoυς Βρυκόλακες που παρά τα sold out αναγκάστηκε να διακόψει τις παραστάσεις λόγω της κατάληψης. Συμμετείχες εσύ στις κινητοποιήσεις του κλάδου σου;

Συνεχίσαμε τις παραστάσεις μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Συμμετείχα στις κινητοποιήσεις. Θα ήθελα να συμμετέχω και πιο πολύ. Θα ήθελα στην πραγματικότητα να συσπειρωθούμε πολύ και να είμαστε εκεί. Κατέληξε στο τέλος να είναι μόνο οι σπουδαστές που το στηρίζουν αυτό το πράγμα κι αυτό ήταν για μένα θλιβερό. Αν ήμασταν συσπειρωμένοι θα γινόταν μία σοβαρή διεκδίκηση. Είναι αυτό που μάλλον είναι και ο χαρακτήρας της κουβέντας μας, το «μαζί» που λέω. Αν διαμαρτύρονται μόνο οι φοιτητές για τους άλλους είναι η νεολαία που πάντα διαμαρτύρεται. Αν βρουν το θάρρος και το σθένος και οι εργαζόμενοι που είναι χρόνια στον χώρο και πουν «Ώπα» και υψώσουν τοίχο και συσπειρωθούν πραγματικά, εκεί αναγκαστικά κάτι αλλάζει. Είναι μαθηματικά βέβαιο.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να μιλάμε μόνο ιδεαλιστικά, η πραγματικότητα είναι δύσκολη, και ότι μπορεί να εμπιστευόμαστε ένα ένα τα βήματα να πηγαίνουν. Τώρα είμαστε σε αυτό το στάδιο, σαν κλάδος, σαν κοινωνία. Αύριο ίσως είμαστε σε καλύτερο. Εύχομαι η κάθε κινητοποίηση να μην ξεχνιέται, να μην είναι απλά ένα συμβάν που έγινε και πάμε στο επόμενο, να οδηγεί σε κάτι άλλο.

Info: Μαύρο Ρόδο, Από Κυριακή ως Πέμπτη στις 22.50 στο Mega.