Κατερίνα Παπουτσάκη, από πότε τραγουδάς και γιατί;

Κατερίνα, τραγουδούσες πάντα;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδούσα, από μικρό παιδάκι με τον πατέρα μου που παίζει κιθάρα. Γενικά είμαστε μια οικογένεια που τραγουδάει πάρα πολύ, στις εκδρομές, στο αυτοκίνητο, στις βόλτες. Η θεία μου η Λέλα έχει φανταστική φωνή, ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου το ίδιο, ο αδερφός μου παίζει κιθάρα επίσης. Από 18 χρονών κάνω μαθήματα φωνητικής, έχω αλλάξει πολλούς δάσκαλους κι έχω πάρει από αυτούς πολλά διαφορετικά πράγματα. Πάντα τραγουδούσα σε παραστάσεις, είναι μια ικανότητα που χρειάζεται σε έναν ηθοποιό, οπότε με το που μπήκα στη σχολή δεν σταμάτησα ποτέ τα μαθήματα. Προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, να βελτιώνομαι, να ξεπερνώ τα εμπόδια που φωνητικά μπορεί να είχα και παίρνω πολύ μεγάλη ευχαρίστηση από αυτό.

Πώς ήρθε η πρόταση για το τραγούδι;

Μου είχαν γίνει διάφορες προτάσεις στο παρελθόν αλλά δεν ήμουν σύμφωνη με το όραμα. Το θέμα είναι κι εσύ τι έχεις να πεις μέσα από αυτό. Το να τραγουδάς μέσα από μιούζικαλ είναι ο ασφαλής δρόμος, γιατί είναι σε ένα πλαίσιο συγκεκριμένο. Το να βγεις μπροστά και να πεις αυτή είναι η δική μου πρόταση, ήταν μια ευθύνη που δεν ήθελα να πάρω, φοβόμουν με έναν τρόπο. Παρόλο που όπου μου δοθεί η ευκαιρία τραγουδάω σε μία παράσταση, στο soundtrack ταινιών, στους τίτλους αρχής της σειράς μας τώρα, τότε οι προτάσεις είχαν συμπέσει και με την «Αλίκη» που όλοι ήταν κάπως αγριεμένοι απέναντί μου. Τότε σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να «προκαλέσω» περισσότερο. Ήθελα να κλειστώ στο καβούκι μου και να κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν με την ησυχία μου. Τώρα ήμουν πολύ πιο έτοιμη.

Πόσο ανατρεπτικό είναι που συνεργάστηκες με έναν ράπερ, τον Τάκη Τσαν και βγάλατε ένα τραγούδι τόσο νοσταλγικά ελληνικό;

Ο Τάκης Τσαν γράφει πολύ σε αυτή την κατεύθυνση, είναι σε μια τέτοια διαδικασία. Μου έχει κάνει πολύ εντύπωση, το πόσο αυθεντικός άνθρωπος είναι και πόσο ντροπαλός, συνεσταλμένος και γλυκός. Είναι πολύ ωραίο και το video clip μας, ο σκηνοθέτης, Κώστας Καρύδας, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Είχα πολύ μεγάλη αγωνία για το πώς θα είναι κι όχι τόσο για το αν θα το αγκαλιάσει ο κόσμος όσο για το τι εγώ έχω να πω μέσα από αυτό. Αν εγώ δηλαδή θα είμαι ευχαριστημένη από αυτό που θα προκύψει. Τελιά είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Ο Γιώργος Λαιμός που έχει κάνει την ενορχήστρωση και την παραγωγή έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Εκείνος ήταν που με έφερε σε επαφή με τον Τάκη Τσαν, τον οποίο ήξερα σαν καλλιτέχνη αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς κάνει. Μου έβαλε να ακούσω ένα υπέροχο τραγούδι από μία φωνή ρεμπέτικη. Τρελάθηκα, μου έμεινε και το τραγουδούσα και μαγεύτηκα από τη μελωδία και το κομμάτι. Ήθελα πολύ να το δοκιμάσω, οπότε το κάναμε ένα demo κι είδαμε τελικά ότι ταιριάζει. Ήταν τόσο ωραία ειπωμένο από αυτόν τον τύπο, που πραγματικά δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω.

Εσύ με τη νοσταλγία ποια σχέση έχεις;

Είμαι πιο πολύ άνθρωπος που βλέπει μπροστά όχι τόσο πίσω. Υδροχόος γαρ (γέλια), δεν ξέρω, πιο πολύ βλέπω το τι έρχεται, το μέλλον ή το παρόν και πώς θα το φτιάξουμε για να έρθει ένα καλύτερο μέλλον. Προφανώς και υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν και με γοητεύουν στο παρελθόν αλλά δεν με διακρίνει η παρελθοντολαγνεία. Έχω περισσότερο μια αγάπη για τα όμορφα που συνέβησαν και μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για το μέλλον.

Έχεις νιώσει ποτέ «σκλάβα» με την έννοια που λες τη λέξη στο τραγούδι σου;

Ο τρόπος που αναφέρεται η λέξη στο τραγούδι μου είναι παρεξηγήσιμος γιατί δεν αισθάνεται σκλάβα ο άνθρωπος που το τραγουδά, αισθάνεται ότι σκλαβώνεται η ψυχή του. Προφανώς η ψυχή μου είναι σκλαβωμένη από τα παιδιά μου, δεν το συζητώ.

Τα παιδιά μου είναι αυτό που λειτουργεί τόσο καταλυτικά σε μένα, είναι κοσμογονικό για μένα το γεγονός ότι τα απέκτησα. Ήταν τελείως ανατρεπτικό και μη αναμενόμενο για μένα.

Μπορεί θεωρητικά να έλεγα πάντα «α, ωραία θα ήταν κάποια στιγμή να κάνω παιδιά» αλλά δεν το έβλεπα καθόλου σε πρακτικό επίπεδο να συμβαίνει και να προκύπτει. Είναι ιδιοσυγκρασιακό το θέμα, δεν είμαι ο τύπος γυναίκας που τη βλέπεις και λες «θα γίνει μαμά». Αλλά έχω παρατηρήσει ότι οι γυναίκες που δεν είναι τόσο το προφανές ότι θα γίνουν μαμάδες, κάπως λειτουργεί τόσο καλά. Εγώ ενώ γενικά είμαι χαοτική σαν μυαλό, μπορεί να ξεχάσω πώς με λένε, με τα παιδιά είμαι άλλο πράγμα.

Τι δηλαδή γίνεσαι full της οργάνωσης;

Προσπαθώ παρά πολύ, πράγμα που πολλές φορές έρχεται σε κόντρα με αυτό που μπορώ εγώ να διαχειριστώ σαν άνθρωπος. Αφενός επειδή δεν είμαι οργανωτική σαν φύση, αυτό με προσγειώνει και με οργανώνει κι αφετέρου με ζορίζει κάπως σε σχέση με την τάση μου. Εκεί υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο προσπαθώ να διευθετήσω, να βάλω λίγο μία τάξη στη ζωή μου πιο οργανικά, να μην γίνεται επειδή πρέπει να το κάνω, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να συμβούν άλλα πράγματα συναισθηματικά.

Κάποτε μου είχαν πει ότι οι ενοχές έρχονται πακέτο με τη μητρότητα. Συμφωνείς;

Έρχονται πακέτο, ναι. Κι αυτό, δυστυχώς, είναι και κάτι δικό μου πολύ, η ενοχικότητα. Πολλοί άνθρωποι το έχουμε, δηλαδή δεν είναι δικό μου προνόμιο (γέλια). Είναι πολύ λίγοι άνθρωποι που ξέρω, που δεν είναι ενοχικοί, απλά παίζουν οι διαβαθμίσεις. Εγώ νομίζω ότι το έχω σε μεγάλο βαθμό έτσι κι αλλιώς κι αυτό πάει χεράκι χεράκι με το σύνδρομο του καλού παιδιού, το οποίο υπάρχει έντονα σε μένα. Δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Αυτό, ξέρεις, έχει και μια εγωκεντρική ριζούλα, ότι κάπως από σένα εξαρτώνται όλα κι εσύ πρέπει να είσαι καλός για όλους. Όλα αυτά τα θέματα είναι προς διερεύνηση, προς δουλειά (γελάει). Ναι, έχω γίνει πιο αγχωτική και πιο ενοχική αλλά είναι κάτι που όντως θέλει δουλειά γιατί το παιδί δεν έχει ανάγκη να παίρνει αυτό το βάρος από εσένα. Ίσα ίσα με αυτό του προσθέτεις βάρος και το διδάσκεις ότι αυτός είναι ο δρόμος στη ζωή.

Και του δίνεις κληρονομιά και το σύνδρομο του καλού παιδιού…

Ακριβώς, διαιωνίζεις το σύνδρομο. Όλα αυτά είναι πράγματα που έχω αναγνωρίσει και προσπαθώ πολύ να τα καταπολεμήσω και να τα αποφεύγω.

Πώς είναι η ζωή με 3 άνδρες στο σπίτι;

Η ζωή με 3 άνδρες στο σπίτι δεν είναι και τόσο δύσκολη. Είμαι συμβατή στο να έχω αγόρια. Το σκυλί μου ήταν αρσενικό, το γατί μου είναι αρσενικό, τώρα προστέθηκε ένα θηλυκό κάπως να επέλθει μια ισορροπία (γέλια). Δεν μου είναι δύσκολο στ’ αλήθεια.

Δύσκολο είναι το να ισορροπήσεις ανάμεσα στη δουλειά, την καθημερινότητα, το να έχεις σχέση, το να είσαι μάνα, να τα καταφέρνεις όλα και να τους δίνεις τη βαρύτητα που χρειάζεται. Δυστυχώς αυτή που την πατάει πιο πολύ είναι συνήθως η σχέση.

Αυτό χρειάζεται να μην συμβαίνει, αλλά όταν πνίγεσαι ανάμεσα στη δουλειά και στα παιδιά κι ειδικά όταν είναι σε αυτή την ηλικία, που το μικρό είναι δύο χρονών έξαλλος Ταρζαν, είναι λίγο δύσκολο. Αλλά είναι κάτι που το έχουμε στο νου μας και το ισορροπούμε.

Είχες πει σε συνέντευξή σου ότι πηγαίνετε σε σύμβουλο σχέσεων με τον σύζυγό σου.

Ναι, είχαμε πάει. Δεν σταματάμε να δουλεύουμε όμως γενικώς κι ο καθένας μόνος του. Υπάρχει πάντα αυτή η διάθεση κι είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Σε απασχολεί μεγαλώνοντας αγόρια το πώς θα τα κάνεις να μην επηρεάζονται από έναν στερεοτυπικό κόσμο;

Προσπαθώ να το δουλεύω αυτό πάρα πολύ. Τα παιδιά μου μεγαλώνουν με ελευθερία στο πνεύμα, με το να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους, να τους αγαπάμε γι’ αυτό που είναι, να αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Από τότε που ο Μάξιμος ήταν μωρό στην κούνια, θυμάμαι, τότε που και οι ορμόνες ήταν στην τρέλα τους κάτι βράδια να βουρκώνω στο σαλόνι σαν την τρελή και να συγκινούμαι ψιθυρίζοντάς του ότι αυτό που έχει σημασία για μένα είναι να αγαπάει τους ανθρώπους. Να είναι ένας άνθρωπος που θα έχει κατανόηση, θα νοιάζεται, θα έχει ελεύθερη σκέψη και θα είναι συμπονετικός, με ενσυναίσθηση.

Κι η ενσυναίσθηση θα φέρει και τον σεβασμό στις γυναίκες, την πίστη στην ισότητα κι όλα τα υπόλοιπα…

Ακριβώς. Αυτά για μένα είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που έχει να διδάξει κανείς στο παιδί του για ένα καλύτερο μέλλον. Νομίζω ότι αν έχουμε μια αποστολή ως γονείς αυτή είναι.

Όταν ξεκίνησε το κίνημα #MeToo στον χώρο του θεάτρου, μίλησες για τις δικές σου εμπειρίες. Το ένιωσες ως καθήκον;

Όλοι μας πήραμε θέση με έναν τρόπο. Αισθάνθηκα ότι κάπως έχω υποχρέωση να το κάνω απέναντι σε αυτό που συμβαίνει, να πάρω θέση. Από την αρχή, με πήρε η Ζέτα Δούκα τηλέφωνο και μου είπε τι σκοπεύει να κάνει και της είπα ότι θα τη στηρίξω. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, προφανώς. Για μένα ήταν μονόδρομος. Ελπίζω να μην είναι κάτι που θα σταματήσει εδώ κι οι άνθρωποι να το έχουν πάντα στο μυαλό τους. Είναι μια αρχή για να αλλάξει ο κόσμος.

Ένιωσες ότι αυτό το «Είμαστε όλοι μαζί» μπορεί να γίνει η αρχή για τα επόμενα καλύτερα βήματα στον χώρο σου;

Το πιστεύω αυτό. Τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονται διαφορετικά. Πιστεύω ότι η νέα γενιά που έρχεται είναι διαφορετική. Έχει άλλα ερεθίσματα, έχει μεγαλώσει αλλιώς κι η ελληνική οικογένεια αλλάζει. Με όλα αυτά που βλέπω, από τον περίγυρό μου, από το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά οι άνθρωποι, είναι άλλο το πνεύμα, διαφορετικό από της προηγούμενης γενιάς. Και βλέποντας και τα παιδιά που παίρνουν σιγά σιγά θέση στον χώρο, βλέπω ότι σκέφτονται διαφορετικά, με ανοιχτό μυαλό και με ανάγκη για δημιουργία περισσότερο παρά την αίσθηση ότι «εγώ θέλω να εξουσιάσω και να είμαι εγώ που θα κάνω τα πράγματα». Βλέπω μεγαλύτερη ομαδικότητα, ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου.

Ποια είναι τα καλύτερά σου χρόνια, Κατερίνα;

Θέλω να ελπίζω αυτά που έρχονται. Έχω ζήσει πολλά όμορφα χρόνια, πολύ ωραίες περιόδους. Μπορεί να έχουν συμβεί και δύσκολα πράγματα σε αυτές, αλλά μέσα από τις δυσκολίες μαθαίνουμε και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτά που έρχονται. Πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο, παρόλο που έχουμε φάει όλη αυτή τη μεγάλη σφαλιάρα με τον Covid. Παρατηρώ τους ανθρώπους και μας βλέπω ότι έχουμε φτάσει όλοι σε ένα σημείο μηδέν. Χρειάζεται μια επανεκκίνηση, χρειάζεται αυτό το διάστημα των διακοπών, να καθαρίσει το μυαλό και να πάρει ανάσες, να επαναπροσδιορίσουν τα πράγματα.

Η επιβολή της κοινωνίας, του επαγγέλματός σου, να είσαι πάντα νέος, σε επηρέασε ποτέ;

Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα αυτό. Εγώ αισθάνομαι κάπως μικρή, χωρίς να είμαι πια εννοείται. Έχω μία εγγενή παιδικότητα. Αυτό πάει χέρι χέρι και με μία αφέλεια, μια αθωότητα. Με ενδιαφέρει να ωριμάσω και να μαθαίνω από τα λάθη μου, αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσω τον εαυτό μου να γεράσει εσωτερικά, να παλιώσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, να γίνω συντηρητική.

Σε σχέση με την εξωτερική εμφάνιση σε αγχώνει ο χρόνος;

Αυτό που με αγχώνει κάπως είναι ότι πρέπει να αρχίσω να κάνω γυμναστική. Πάντα το έκανα μόνο επειδή χρειαζόταν, για μία παράσταση για παράδειγμα που θα έπρεπε να χορέψω. Τότε μόνο έμπαινε στο πρόγραμμα κι όχι επειδή ήταν εσωτερική ανάγκη. Θα ήθελα να το κάνω να μου γίνει συνήθεια. Να δημιουργήσω μια οργανική ανάγκη σε σχέση με αυτό. Αυτό χρειάζομαι και με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Πάντα βρίσκω πολύ καλές δικαιολογίες, πάντως (γέλια). Σίγουρα δεν έχω χρόνο, αλλά αν το βάλεις λίγο στο πρόγραμμα δεν το χάνεις.

Μετανιώνεις για τίποτα;

Για τίποτα. Όλα έχουν έρθει έτσι όπως έπρεπε να έρθουν αισθάνομαι. Κάποιος λόγος υπάρχει για όλα. Την υγεία μας να έχουμε, μόνο αυτό επιθυμώ εγώ κι όλα τα άλλα έρχονται.

Ευχαριστούμε πολύ το Island Residence για τη φιλοξενία.