Κωνσταντίνα Κομμάτα: “Αν έβρισκα έναν αληθινά μεγάλο έρωτα, θα παντρευόμουν και αύριο”

Η Κωνσταντίνα γεννήθηκε το 1992, τον Οκτώβριο –  είναι τρεις μήνες μικρότερη από τη Selena Gomez κι ένα μήνα μεγαλύτερη από την Μiley Cyrus. Σύμφωνα με το Google, το 1992, υπήρξε στ’αλήθεια, δεν είναι μύθος . Ήταν η χρονιά που η Ελλάδα υπέγραψε τη Συνθήκη Σένγκεν. Που στο Mega ξεκίνησαν να παίζονται οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι». Η Madonna έβγαλε το Erotica το 1992. Πέθανε η Τζένη Καρέζη. Και στα σινεμά, έκανε σουξέ το φιλμ «Ο Σωματοφύλακας» με τον Κevin Kostner. Της πάω στοίχημα πως δεν έχει δει την ταινία. Το χάνω.

«Την έχω δει. Έχω δει πολλές ταινίες. Υπήρξαν περίοδοι στη ζωή μου που έκανα μόνο αυτό, καθόμουν σπίτι και έβλεπα ταινίες… Είμαι μάλλον μοναχική και ας μη μου φαίνεται…»

Νομίζω πως έχει δίκιο. Είναι πολλά που μπορεί να σκεφτείς γνωρίζοντας αυτό το κορίτσι –  π.χ. ηλίθια αστεία με το όνομά της (σ.σ. a propos τη λένε «Κομμάτα» και όχι «Κομματά», αν και έχει συνηθίσει πια να το παρατονίζουν…) κάτι παλιά suicide blonde τραγούδια, τα αγγελάκια της Victoria’s Secret, ρομαντικές ηρωίδες της Jane Austen να βρωμίζουν τα κρινολίνα τους σε πράσινα εγγλέζικα λιβάδια και εύθραυστες κινέζικες πορσελάνες. Το «μοναχική», σίγουρα, δεν εμπίπτει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες.

 

WHO’S THAT GIRL

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Στην Τούμπα. Ναι, φυσικά είναι  ΠΑΟΚ – μάλιστα στη Β’Λυκείου είχε και εισιτήριο διαρκείας για το γήπεδο. Της λέω πως δεν μπορώ να την φανταστώ να κάνει θεαματικά οπαδικό, «πολυσύχναστο» και  θορυβώδες. «Μικρή ήμουνα πιο εξωστρεφής, αλλά με τα χρόνια αλλάζει αυτό. Γυρίζει…».

Ένα πράγμα δεν άλλαξε. Αν στο Λύκειο – ή και στο Γυμνάσιο, ή και στο Δημοτικό –  έμπαινα στην τάξη της και ρωτούσα ποιο  πιτσιρίκι ήταν πιο πιθανό να κάνει κάποτε καριέρα στη show biz, θα μου έδειχναν εκείνη. Ναι, μάλλον ήταν το πιο όμορφο παιδί της τάξης. Και το πιο ντροπαλό. Στα σχολικά έργα δεν της έδιναν μεγάλους ρόλους. «Ήταν το μόνιμο παράπονό μου. Πήγαινα και έκλαιγα, και ρωτούσα «μα γιατί όχι, αφού εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός…Να δείτε που θα το μετανιώσετε…».

Σε αντίθεση με τους δασκάλους της, οι φωτογράφοι και οι scouters την είχαν «ανακαλύψει» από τότε και είχε προτάσεις για modeling, για παιδικές διαφημίσεις. Οι γονείς της αρνιόντουσαν – ήθελαν αυτή η απόφαση να είναι ενήλικη και να είναι δική της. «Από 10 χρονών, τραβολογούσα τη μαμά μου να με γράψει σε δραματική σχολή. Στην αρχή μου ζήτησε να περιμένω να τελειώσω το Δημοτικό. Μετά το Δημοτικό, να περιμένω να τελειώσω το Γυμνάσιο. Ε, όταν τελείωσα και το Λύκειο δεν τη ρώτησα. Πήγα και γράφτηκα μόνη μου..»

Κατά βάθος, η μητέρα της «ευθύνεται» και γι’αυτήν την επιλογή της.«Η μαμά μου λατρεύει τον ελληνικό κινηματογράφο, κι αυτό «πέρασε», σιγά σιγά και σε μένα. Το καλύτερό μου όταν ήμουν μικρή, ήταν εκείνα τα Σαββατόβραδα ή τα απογεύματα Κυριακής που δεν είχα σχολείο και καθόμασταν όλοι μαζί και βλέπαμε ελληνικές ταινίες».

 

Είναι ξανθιά, είναι κούκλα, υποθέτω πως ονειρευόταν «να φάει την Βουγιουκλάκη». « Λάθος. Η πιο αγαπημένη μου ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου – την Αλίκη την «ανακάλυψα» και την αγάπησα μεγαλώνοντας. Τη Ρένα ήθελα να μιμηθώ. Ήθελα να μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάει…»

Το πραγματικό αστείο της ιστορίας είναι πως, στην τυπολογία του θεάτρου, η Κωνσταντίνα θεωρείται «ενζενί». Κι αυτό, την κάνει – σχεδόν- να δυσφορεί.

 «Το ξέρω πως λόγω του φιζίκ μου και της ηλικίας μου, όλοι νομίζουν πως πρέπει να παίζω τις μικρές, τις όμορφες και τις χαριτωμένες. Αλλά εγώ δεν θέλω να μείνω σ’αυτό…»

Θέλει να κάνει σεμινάρια, θέλει ρόλους καλούς, έχει όνειρα για το θεατρικό της μέλλον – και γιατί όχι ; Πέρασε με υποτροφία και φοίτησε στη σχολή «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου.  Παράλληλα με τη σχολή, δούλευε για το χαρτζιλίκι της κάνοντας modeling, ποζάροντας για διαφημίσεις –  στα 20 της ήταν το κεντρικό πρόσωπο σε μεγάλη καμπάνια εταιρίας ρούχων. Έτσι, ήρθε και η πρώτη πρόταση για την τηλεόραση. Για το ΤV100 στην αρχή, για λίγους μήνες. Τον επόμενο χρόνο, στο Μακεδονία TV,  στην εκπομπή της Ιωάννας Λίλη «Όλα καλά». Εκεί, είχε πιο ενεργό, πιο «δημοσιογραφικό» ρόλο. Έκανε ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, θέματα. «Ήταν μια δουλειά που με «ξύπνησε» – ανθρώπινα, όχι μόνο επαγγελματικά. Είδα λίγο από μέσα πώς λειτουργεί η ελληνική showbiz, τα ψέματα, τη φιλοδοξία των ανθρώπων της. Πριν ήμουν πολύ αθώα…»

 

Και μετά; Μετά, η τύχη της άρχισε να δουλεύει υπερωρίες. Κάποιος φίλος της έτυχε να γνωρίζει τον σκηνοθέτη Βασίλη Θωμόπουλο κι εκείνος έτυχε να ψάχνει ένα κορίτσι «σαν εκείνη» για το δεύτερο κύκλο της σειράς «Συμμαθητές». Κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο, χωρίς βαλίτσες και από το αεροδρόμιο πήγε κατευθείαν στα Σπάτα, για το casting. Την είδε, της έδωσε να διαβάσει ένα κείμενο, την πήρε. «Μου είπε «Μένεις Αθήνα και έρχεσαι από αύριο να παρακολουθήσεις τα γυρίσματα». Σκέψου, δεν είχα φέρει ούτε ρούχα μαζί μου…».

Συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα – δεν ήταν έτοιμη να αφήσει το σπίτι της; «Νομίζω πως, έτσι κι αλλιώς ποτέ δε θα ήμουν πραγματικά έτοιμη να αφήσω τη Θεσσαλονίκη, τους γονείς μου, την αδελφή μου. Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια…». Όταν ήρθε στην πρωτεύουσα, δεν την δυσκόλεψε τόσο η νοσταλγία όσο η πόλη. Το Μεγάλο Χάος. «Η μετακίνηση είναι τρομερά δύσκολη στην Αθήνα – οι αποστάσεις είναι τεράστιες!» Γελάει με τα κλισέ των Αθηναίων για τους Θεσσαλονικείς  – και τις  Θεσσαλονικιές – αλλά δεν διαφωνεί με όλα. «Όταν βγήκα στο δρόμο και είδα τις γυναίκες με φόρμες, αθλητικά και κολάν, τρελάθηκα! Αυτό είναι κάτι που δε θα το δεις ποτέ στη Θεσσαλονίκη…»

Πέρυσι, το «project Ελένη Μενεγάκη» ομολογεί πως την άγχωσε. Στην αρχή. «Μετά είδα το χαμόγελό της και όλα έφτιαξαν. Εξαρχής, με έκανε να αισθανθώ πολύ φιλικά…». Η Ελένη, λέει, είναι «πολύ έντονος άνθρωπος», με μια ενέργεια μαγνητική και «κάπως υπνωτιστική». «Μπορείς να «κολλήσεις», να κάθεσαι, να τη χαζεύεις και να μη μιλάς – στην αρχή, το πάθαινα και την ώρα της εκπομπής, όταν καθόμουν στο πάνελ. Ντρεπόμουν κιόλας, έλεγα «τι θα σκέφτεται η γυναίκα για μένα». Αλλά όλοι το παθαίνουν μαζί της…». Η συνεργασία της με την εκπομπή διακόπηκε στα τέλη του περασμένου μήνα, κοινή συναινέσει. Κρατά τις καλύτερες αναμνήσεις. «Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, ένα σπουδαίο «σχολείο» για μένα. Δεν το μετάνιωσα, ούτε για μια στιγμή…»

Τηλεόραση ή θέατρο; Δεν μπαίνει στο δίλημμα, φοβάται πως αν διαλέξει το ένα, θα «αδικήσει» το άλλο. «Πριν κάνω τους «Συμμαθητές», θα σου έλεγα κατευθείαν «θέατρο». Αλλά μετά απ’αυτή τη δουλειά, που ήταν εξαιρετική – από πλευράς συνθηκών, φιλίας, χημείας – δυσκολεύομαι να απαντήσω. Αυτοί οι άνθρωποι με αγκάλιασαν, έγιναν η οικογένειά μου… Τους ευγνωμονώ και τους ευχαριστώ.».

 

LOVE AND MARRIAGE

Αν ξέρεις λίγο την Κωνσταντίνα, ξέρεις πως η «οικογένεια» είναι λέξη-κλειδί για κείνη. Γι’αυτό, ας πούμε, την πρώτη φορά που πήγε να τη δει στο θέατρο ο πατέρας της (σ.σ. εκείνη δεν λέει «πατέρας», λέει «μπαμπάς» ή «μπαμπάκας μου», με έναν τρόπο που μόνο ένα αγαπημένο και  πολυχαϊδεμένο κορίτσι μπορεί… ), στην παράσταση στην οποία συμμετείχε πέρυσι, το «Ένα εξοχικό παρακαλώ!», παρακάλεσε τους συμπρωταγωνιστές της να παραλείψουν τις τολμηρές σκηνές μαζί της – τα δυο «φιλιά» στο στόμα.. Τώρα, με τις «τολμηρές» σκηνές της Αλίνας στους «Συμμαθητές», προβληματίζεται περισσότερο – κι αν τις δει ο σύντροφός της;

«Σε πληροφορώ πως αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι και με κάνει να νιώθω πολύ άβολα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Εντάξει, ίσως επειδή είναι και αρχή ακόμα…»

Στο βάθος, ξέρει πως «αυτό» πάντα θα την κάνει να νιώθει άβολα. Ίσως επειδή είναι συναισθηματική. Διόρθωση: πάρα πολύ συναισθηματική. «Όχι δε θα θυσίαζα έναν μεγάλο έρωτα για χάρη της καριέρας μου. Ο γάμος, η οικογένεια είναι πολύ σημαντικά για μένα. Βλέπεις και η μαμά μου παντρεύτηκε πολύ μικρή, με έκανε στα 19 της, την αδελφή μου στα 17, μεγαλώσαμε όλες μαζί, σαν φίλες. Πάντα το ζήλευα αυτό, πάντα έλεγα πως θα ήθελα να έχω κι εγώ μια ανάλογη σχέση με τα παιδιά μου. Αν έβρισκα έναν αληθινά μεγάλο έρωτα, το «άλλο μου μισό» που λένε, θα παντρευόμουν και αύριο.»

Σε άλλες ερωτήσεις, πιο προσωπικές, δεν απαντάει, το όνομα «Γιώργος Σαμαράς» δεν αναφέρεται ποτέ. Αρκεί το τεράστιο χαμόγελο που κρέμεται απ’τα χείλη της, σαν ανθισμένο γλαστράκι. Ναι είναι καλά, ναι είναι πολύ ευτυχισμένη – κι αυτή την ολάνθιστη ευτυχία δεν την χαλάει ούτε η αδιακρισία των media. «Η δημοσιότητα σε θέματα προσωπικά, είναι σκληρό πράγμα, δεν συνηθίζεται ποτέ. Το δέχεσαι, όμως, αναγκαστικά. Αν θες να είσαι με το άλλο πρόσωπο, αποδέχεσαι ό,τι το αφορά, όλη τη ζωή του …»

Και αν αυτή η ζωή είναι κάπου μακριά, σε μια άλλη χώρα; «Γενικά πιστεύω αυτό που λένε τα ερωτικά τραγούδια. «Πατρίδα» είναι η αγκαλιά των ανθρώπων που αγαπάς….» απαντάει, χαμογελώντας αινιγματικά.

Αυτό είναι ένα ακόμα ψήγμα της βαθιάς, παράξενης σοφίας της. Έχει μπόλικη απ’αυτή. Aν τη ζεις από κοντά, ας πούμε στο ίδιο γραφείο, η Κωνσταντίνα Κομμάτα μπορεί να σε ξαφνιάσει με τη σοβαρότητα, με τον τετράγωνο επαγγελματισμό της που είναι μεγαλύτερος από την ηλικία της – καμιά φορά ξεχνάς τον «μυθικό» αριθμό 1992. Αλλά μετά γελάει δυνατά και θυμάσαι την Selena, την Μiley και κάτι ψεύτικα κουκλάκια που της μοιάζουν.

 

Μόνο που αυτή εδώ είναι μια κούκλα με ψυχή. Λοιπόν, τι άλλα; Της λείπουν οι φίλες της. Μιλάει συχνά στο κινητό ή στο Skype με τη μαμά της, Φέτος ξεκίνησε να μαγειρεύει. Μπερδεύεται ακόμα με τους λογαριασμούς. Πάει γυμναστήριο και προσπαθεί να κάνει δίαιτα – έβαλε 2-3 κιλά στην Αθήνα. Τα μάτια της είναι πράσινα ανοιχτά, αλλά αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το φως. Το καλοκαίρι θα κάνει την πρώτη της θεατρική περιοδεία με το «Ένα εξοχικό παρακαλώ». Θαυμάζει τον Sean Connery και κάθε τρίχα της Μeryl Streep. Λατρεύει την αδερφή της (και «κολλητή» της) τη Νατάσα και παραχαϊδεύει τον Γουίλι, το μικρό της γιορκσάιρ – αν ζούσε στο εξωτερικό, θα μπορούσε να είναι dog walker. Λέει πως δεν «το χει» ακόμα με τα social media. Κλαίει πολύ με τα παιδιά, με τα ζώα,  με τα ηλικιωμένα ζευγάρια στο μετρό. Βλέπει όνειρα παράξενα, μεταφυσικά – είναι Σκορπιός, πώς αλλιώς; Και κατά βάθος ντρέπεται γιατί είναι «ρομαντική μέχρι αηδίας…»

«Γενικά βλέπω τη ζωή μέσα από μια ιδανική, ρομαντική ματιά- απ’αυτή την άποψη είναι περίεργο το πώς κατορθώνω να επιβιώνω. Οι φίλες μου με παρακαλάνε να κατέβω από το ροζ συννεφάκι μου, να προσγειωθώ επιτέλους ή να «πονηρευτώ». Προσπαθώ. Αλλά δεν ξέρω σίγουρα αν το θέλω…»

Κάνει έναν μορφασμό χαριτωμένο, δείχνει αμήχανη, λίγο μπερδεμένη. Είναι μόνο 24 και σε κάνει να θες να της φωνάξεις στιχάκια  από ένα άλλο παλιό τραγούδι : «Don’t look back/Keep your head held high/Don’t ask them why/Because life is short/And before you know/You’re feeling old/ And your heart is breaking…». (Πάω στοίχημα πως δεν το ξέρει. Αυτή τη φορά, κερδίζω.) «Τhis used to be my playground», Madonna. Αχ Κωνσταντίνα, το 1992 βγήκε κι αυτό…

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson