Κώστας Μπακογιάννης στο Ladylike: “Ο δήμος της Αθήνας χρειάζεται μία θηλυκή ποιότητα”

-Πολλές χειραψίες…

Είναι χαρά. Για ‘μένα η πολιτική είναι η ανθρώπινη επαφή. Πόσο μάλλον στην αυτοδιοίκηση η οποία εξ’ ορισμού είναι ο πλησιέστερος θεσμός στον πολίτη. Αν θέλεις να είσαι πρακτικός και χρήσιμος πρέπει να είσαι δίπλα στον άνθρωπο. Τόσο απλά. Ξεκίνησα από ένα μικρό ορεινό δήμο, το δήμο Καρπενησίου. Εκεί κατάλαβα πάρα πολύ γρήγορα πως σημασία δεν έχει τι λες, πώς σε λένε ή ποιος είσαι αλλά σημασία έχει τι κάνεις. Αυτοδιοίκηση σημαίνει τριβή με την αληθινή ζωή. Η αυτοδιοίκηση δεν έχει καμία σχέση με την κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν μπορείς να μένεις κλεισμένος στο γραφείο σου καθισμένος πίσω από μεγάλα τραπέζια. Πρέπει να είσαι έξω και να δίνεις τη μάχη σου καθημερινά. Προφανώς, από τις δέκα μάχες που θα δώσεις θα χάσεις τις τρεις αλλά πρέπει να τις δώσεις όλες.

 Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson

-Ξεκινώντας ένιωσες την αμφιβολία του κόσμου είτε για το οικογενειακό σου πλαίσιο, είτε για το νεαρό της ηλικίας σου; Είσαι 30 όταν βάζεις υποψηφιότητα για το δήμο Καρπενησίου.

Συνεχώς. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε στο Καρπενήσι μας έλεγαν «λιανοπαίδια». Είναι μία έκφραση ευρυτανική για να περιγράψεις τους νέους, τους άπειρους, τους άγουρους. Όταν μπήκαμε στο δήμο μας έλεγαν «παιδική χαρά» γιατί ήμασταν μία παρέα από νέους ανθρώπους που είχαμε πιστέψει -με πολλή λογική και λίγη τρέλα- ότι μπορούμε να τα φέρουμε όλα ανάποδα. Αυτό όμως εμένα μου αρέσει. Δέκα χρόνια μετά βλέπω ότι όσο πιο μεγάλο ενθουσιασμό έχεις, όσο πιο πολύ το αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχεις.

-Η πρώτη απορία που έχω είναι γιατί θέλησες να ασχοληθείς με την πολιτική; Γιατί να το αποφασίσεις;

Κι εγώ έχω αυτή την απορία, ακόμα και τώρα. Αν το σκεφτείς, είναι ασύλληπτα προβλεπόμενο. Μου πήρε πολύ καιρό για να μπορέσω να πω δημοσίως αυτό που θα σου πω και απαιτούσε να τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Δε θα έμπαινα λοιπόν ποτέ στα κοινά αν ζούσε ο πατέρας μου. Μπήκα στα κοινά γιατί αισθάνθηκα ότι είχε μείνει μία προσπάθεια δική του ανεκπλήρωτη στην Ευρυτανία. Έτσι, ξεκίνησα. Αισθάνθηκα βαθιά την υποχρέωση αυτή την προσπάθεια να την ολοκληρώσω. Στην πραγματικότητα δεν μπήκα από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Ανάγκη δική μου.

-Σε δικαίωσε αυτή η εσωτερική ανάγκη;

Με δικαίωσε γιατί αν και αυτά τα σχεδόν δέκα χρόνια ήταν δύσκολα για όλους σε αυτή τη χώρα, αισθάνθηκα ότι μπορείς, κόντρα στους καιρούς, να είσαι χρήσιμος και να κάνεις τη διαφορά. Στα πολλά μικρά που συνθέτουν τα μεγάλα. Αν φύγω και πάω σπίτι μου, κοιτώντας πίσω, θα μπορέσω να δω αυτά που κάναμε. Είναι ορατά. Απτά και μετρήσιμα.

Και θα μπορώ ακόμη και δέκα χρόνια μετά να πω στα παιδιά μου πως τότε που ο μπαμπάς δούλευε πάρα πολύ έκανε αυτά! Και να τα δείξω με το δάχτυλο. Αυτό εμένα με τρέφει, με γεμίζει.

 

-Για ποιο έργο θα ήθελες να νιώθουν περήφανα τα παιδιά σου και να λένε «αυτό το έκανε ο πατέρας μας»;

Πολλά. Από άκρη σε άκρη της Περιφέρειας. Θα μπορούσα να μιλήσω για τα μεγάλα έργα υποδομής, για την ανάπλαση του Καρπενησίου, για το φυσικό αέριο που δρομολογούμε αυτή τη στιγμή σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Στερεάς Ελλάδος, τις παρεμβάσεις στο οδικό δίκτυο, την ολοκλήρωση του νοσοκομείου Χαλκίδας, για το μεγάλο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύξαμε, για την επιχειρηματικότητα και τα κίνητρα που έχουμε δώσει στις επιχειρήσεις που ενισχύουν την εξωστρέφεια και την ανταγωνιστικότητά τους. Όλα αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν το παζλ της δουλειάς που έχουμε κάνει.

-Στην Αθήνα;

Από το πιο μικρό, όπως είναι οι λακκούβες στα πεζοδρόμια ή ο φωτισμός μέχρι τα μεγάλα, όπως το να γίνει επιτέλους το ιστορικό κέντρο φιλικό στον πεζό και όχι στα αυτοκίνητα.

-Ο Μεγάλος Περίπατος. Μας υποσχέθηκες την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης.

Γιατί δηλαδή να μην έχουμε την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης; Έχουμε φτάσει να τα ακούμε αυτά προεκλογικά και να θεωρούμε πως δε γίνονται. Προφανώς και γίνεται. Κοίτα την Αθήνα από ψηλά. Έχουμε όλα τα αντικειμενικά πλεονεκτήματα: θησαυρό μοναδικών αρχαιολογικών μνημείων, έναν κτιριακό πλούτο που θα ζήλευαν πολλές πρωτεύουσες, έχουμε πάρα πολλές ομορφιές. Δυστυχώς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις θάψουμε. Μπορούμε να τις ενοποιήσουμε για να ξαναζωντανέψει η Αθήνα όχι μόνο για τον μόνιμο κάτοικο ή για τον εργαζόμενο αλλά και τον επισκέπτη ή τον τουρίστα.

 

-Διάβασα στο «Αθήνα Ψηλά» πως πρεσβεύεις πως τα πράγματα αλλάζουν από κάτω προς τα πάνω. Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία του πολίτη;

Αν οι πολίτες μου κάνουν την τεράστια τιμή να με εκλέξουν δήμαρχο τότε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους μας πως η Αθήνα θα είναι κατά 50% ευθύνη του δημάρχου και 50% ευθύνη των δημοτών. Δεν υπάρχει τσάμπα σχέδιο. Θα πρέπει όλοι μαζί να δώσουμε αυτή τη μάχη. Πρακτικά λοιπόν, αυτό που λέμε είναι πως πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα στερεότυπα και τις ιδεοληψίες, να σταματήσουμε να βρίσκουμε άλλοθι -όπως κάνουμε συνήθως εμείς που εκλεγόμαστε- σε πολιτικαντισμούς και φτηνούς διαχωρισμούς και να κατανοήσουμε πλήρως πως τα προβλήματα είναι σύνθετα. Υπάρχουν διαφορετικές αλήθειες τις οποίες καλούμαστε να δούμε συνολικά. Αυτό αν το σκεφτείς, είναι μία θηλυκή ποιότητα. Και είναι αυτό που χρειαζόμαστε στο δήμο της Αθήνας.

-Πώς εννοείς τη θηλυκή ποιότητα;

Εμείς οι άντρες είμαστε γκασμάδες. Τείνουμε να βλέπουμε τα πράγματα μαύρα-άσπρα. Παγιδευόμαστε στο «εμείς ή εσείς».  Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οι γυναίκες από την άλλη βλέπουν όλες τις αποχρώσεις με σύνθετη σκέψη για να βρούνε την λύση. Νομίζω πως αυτό είναι μία άλλη αντίληψη άσκησης διοίκησης, την οποία και έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη.

Ενσυναίσθηση. Να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, να κάνεις το πρόβλημά του δικό σου και να διακρίνεις τι είναι πραγματικά πολύτιμο και τι έχει αξία.

-Άρα πρέπει να ορίσουμε εκ νέου το πλαίσιο, τη βάση πάνω στην οποία θα ξεκινήσει ο διάλογος;

Ο άνθρωπος ανταποκρίνεται στο περιβάλλον του. Το πλαίσιο έχει τεράστια σημασία. Έχουμε γίνει η πόλη του ό,τι να ‘ναι. Έχει κυριαρχήσει μία άποψη πως αν βάλουμε κανόνες είτε θα αποστειρωθούμε, είτε θα προσαρμοστούμε σε κακέκτυπα και κατά κάποιο τρόπο θα δεθούμε πισθάγκωνα. Δεν είναι όμως έτσι. Προφανώς θα πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο και όλοι να συμφωνήσουμε στα βασικά. Ο δήμος μπορεί να είναι ο επισπεύδων, ο καταλύτης και μπορεί με το παράδειγμά του να εμπνεύσει τους Αθηναίους και τις Αθηναίες.

 

-Ποια είναι η επιθυμία σου για την Αθήνα;

Θέλω μία πόλη αρχόντισσα. Μία πόλη οικοδέσποινα η οποία να ανοίγει το σπίτι και την αγκαλιά της σε όλους, Μία πόλη που θα είναι καθαρή, μία πόλη που θα είναι φωτεινή, μία πόλη που θα είναι τακτοποιημένη. Όλα αυτά τα μικρά που εμείς ονομάζουμε πολιτισμό της καθημερινότητας. Δε σου μιλάω για τα φαραωνικά. Ξέχνα τα.

-Ποια είναι τα μικρά που κάνουν τα μεγάλα;

Είναι τα μικρά με τα οποία θέλω να ασχοληθώ εμμονικά. Το αν θα μπορεί μία μαμά κι ένας μπαμπάς να κινηθούν με το καροτσάκι του μωρού τους χωρίς να δίνουν μάχη, το αν αισθανόμαστε ασφάλεια να παίρνουμε τα παιδιά μας από το φροντιστήριο αφού βραδιάσει, το αν υπάρχει θέση στον παιδικό σταθμό για το παιδί μας, αν μπορεί μια κοπέλα να περπατήσει με τα τακούνια της. Θέλω να επικεντρωθώ σε όλα αυτά που το πολιτικό μας σύστημα υποτιμά γιατί όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα θέλουν να ασχολούνται μόνο με τα «αιώνια» -την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την παγκοσμιοποίηση- και ξεχνούν πως όσα θεωρούν μικρότερης σημασίας για τον πολίτη είναι ουσιαστικά και αναγκαία.

-Η Αθήνα πώς θα γίνει μία καθαρή πόλη; Ποιο είναι το σχέδιό σου;

Η καθαριότητα είναι το άλφα και το ωμέγα. Διαπίστωση πρώτη: δεκαετίες τώρα συζητάμε το πρόβλημα της καθαριότητας ξανά και ξανά χωρίς να μπορούμε να δώσουμε μια σοβαρή λύση. Διαπίστωση δεύτερη: αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε το ίδιο μοντέλο από τη δεκαετία του ‘80. Διαπίστωση τρίτη: προφανώς και θα πρέπει να το αλλάξουμε γιατί δεν μπορούμε να λέμε πως όσοι έχουν διατελέσει δήμαρχοι ήταν ανίκανοι. Δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, είναι και θέμα μηχανισμού. Εμείς λέμε πως πρέπει να πάρουμε τη μεγάλη και γενναία απόφαση να ξαναδούμε όχι μόνο τι μέσα έχουν οι εργαζόμενοι της καθαριότητας στη διάθεσή τους -από το αν η σκούπα που χρησιμοποιούν έχει διάρκεια ζωής πάνω από δέκα ή δέκα πέντε ημέρες μέχρι το αν τα μηχανήματα που πλένουν τους δρόμους είναι εφοδιασμένα με νερό και σαπούνι- αλλά και να μιλήσουμε ανοιχτά για την ανάγκη να συμπράξουμε με ιδιώτες. Δεν υπάρχει λόγος να δαιμονοποιούμε εργαλεία και μεθόδους που έχει υιοθετήσει όλος ο κόσμος μόνο και μόνο στο φόβο του όποιου πολιτικού κόστους.

 

-Τα κονδύλια για την υιοθέτηση αυτού του μοντέλου υπάρχουν;

Αν υιοθετήσουμε το μοντέλο αυτό ο δήμος θα ξοδεύει λιγότερα για την καθαριότητα. Σήμερα, έχουμε στη διάθεσή μας μία σειρά από χρηματοδοτικά εργαλεία, είτε είναι αμιγώς ευρωπαϊκά, είτε δημιουργούν πολλαπλασιαστές με τον ιδιωτικό τομέα, είτε μιλάμε για εθνικούς πόρους. Εμείς όλα αυτά στην αυτοδιοίκηση τα αξιοποιούμε ήδη. Και να μάθουμε επιτέλους να κάνουμε τα περισσότερα με λιγότερα. Να σεβόμαστε το δημόσιο χρήμα.

Ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς, δεν μπορούμε να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν.

-Και με το πράσινο που τόσο πολύ έχει ανάγκη η Αθήνα;

Όλοι διαμαρτυρόμαστε για το πόσο λίγο είναι, το πόσο άνισα κατανεμημένο είναι και πως όσο υπάρχει είναι παρατημένο. Και εδώ έχουμε ακριβώς τον ίδιο μηχανισμό τα τελευταία 30 χρόνια. Το Μιλάνο σήμερα θεωρείται πρότυπο γιατί έχει κάνει σχεδιασμό για το πώς μπορεί να αναπτύξει και να διατηρήσει το πράσινο με ορίζοντα το 2030. Ακόμα και για να πρασινίσουν τις ταράτσες τους μιλάνε. Γιατί να μην κάνουμε κάτι ανάλογο στην Αθήνα; Γιατί να πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τη μιζέρια μας;

-Το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών στο κέντρο της Αθήνας; Ποιες πρωτοβουλίες θα αναλάβεις για να βρεθούν λύσεις, που δε θα μεταφέρουν απλώς το πρόβλημα από γειτονιά σε γειτονιά;

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχει σχέδιο για τα ναρκωτικά. Ε λοιπόν αφού δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο, πρέπει να υπάρξει δημοτικό. Το σχέδιο ξεκινά από την πρόληψη και καταλήγει στην επανένταξη του χρήστη. Είναι για εμάς σημαντικό να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο και να δημιουργηθούν εποπτευόμενοι χώροι ασφαλούς χρήσης. Αν δεν το κάνουμε απλά στερούμε από αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα να ξανακερδίσουν τη ζωή τους. Ένα αντίστοιχο πρόγραμμα είχε τρέξει στην Αθήνα το 2012-2013, το πρόγραμμα «Οδυσσέας», με μεγάλη επιτυχία. Το πολιτικό μας σύστημα το φοβήθηκε, ο σταθμός έκλεισε με εισαγγελική εντολή, αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα σημείωσε θετικά αποτελέσματα.

 

-Η κεντρική πολιτική σκηνή με την οποία, αν εκλεγείς δήμαρχος, θα βρίσκεσαι σε επικοινωνία δε φημίζεται για την αγάπη της στο διάλογο. Πώς πιστεύεις πως θα μπορέσεις να συνεργαστείς μαζί της;

Με ενδιαφέρει η δουλειά μου, το αποτέλεσμα και αυτό θα κάνω. Ξέρω πάρα πολύ καλά, γιατί το έχω ζήσει, ότι δε γίνεται δουλειά αν δε «σπάσεις αυγά» και ότι προφανώς θα προκύψουν και συγκρούσεις. Ειδικά η Αθήνα, που δυστυχώς, αν δεις την εξέλιξη του ελληνικού κράτους, πάντα γίνονται εξαιρέσεις  γιατί θέλει να πέφτει βαριά η σκιά του πάνω της, πρέπει να απελευθερωθεί. Πιο συγκεκριμένα, για να δώσω ένα παράδειγμα, η κυβέρνηση δημιούργησε την «Ανάπλαση Α.Ε.», μία ανώνυμη εταιρεία που υποκαθιστά το δήμο μέσα στο δήμο. Και δίνω συγκεκριμένο παράδειγμα την πεζοδρόμηση της βασιλίσσης Όλγας. Η μελέτη είναι έτοιμη εδώ και δέκα χρόνια, το μόνο που χρειάζεται είναι μία επικαιροποίηση ως προς τις τιμές. Τα χρήματα για να εκπονηθεί το έργο δεν είναι πολλά, μπορεί να γίνει. Γιατί να μην μπορεί ο δήμος να αναλάβει αυτό το έργο και να χρειάζεται ανώνυμη εταιρεία;

-Θα δίνουμε και πάλι ραντεβού στην πλατεία Ομονοίας;

Το έχουμε συζητήσει και θεωρούμε πως ο δήμος θα πρέπει να προκηρύξει άμεσα έναν ανοιχτό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για να μπορέσει η πλατεία Ομονοίας να γίνει ξανά το κέντρο της πόλης στην κατεύθυνση που όλοι θέλουμε. Θέλουμε να μας ξυπνήσει ξανά τα συναισθήματα που είχαμε παλιά. Μας έχει πιάσει στην Αθήνα μία μεγαλομανία. Χάριν εντυπωσιασμού έχουν μία ροπή προς το γκράντε κι αυτό φαίνεται και στις πλατείες μας. Εκεί που θα μπορούσαμε να έχουμε δέντρα και παγκάκια, έχουμε τσιμέντο. Η ομορφιά όμως έχει μία πολύ μεγάλη σημασία για το δήμο. Η ζωή είναι στιγμές και ο δήμος μπορεί να μας προσφέρει όμορφες στιγμές χωρίς να χρειαστεί να κάνει υπερβολικά έξοδα.

-Το Δεκέμβριο του 2018 δημοσιοποιήθηκε στη Γενεύη από το Παγκόσμιο Οικονομικό Forum η Έκθεση για το χάσμα μεταξύ γυναικών και ανδρών. Από τα στοιχεία προέκυψε πως στον πλανήτη τα τελευταία πενήντα χρόνια ο μέσος χρόνος παραμονής των γυναικών σε θέση Προέδρου ή Πρωθυπουργού ήταν μόλις 2,2 έτη – το 2018 υπάρχουν 17 γυναίκες σε αυτές τις θέσεις στις 149 χώρες της Έκθεσης. Με το σημερινό ρυθμό προόδου υπολογίζεται ότι θα απαιτηθούν 108 χρόνια για την πλήρη εξάλειψη της ανισότητας λόγω φύλου και 202 χρόνια για την επίτευξη ισότητας μεταξύ των δύο φύλων στο χώρο εργασίας. Τι πάει λάθος σε όλο αυτό;

Πρώτα από όλα δε μιλάμε αρκετά για αυτό. Πολύ υποκριτικά ομνυούμε όλοι στην ισότητα αλλά στην πραγματικότητα ο πιο έντονος ρατσισμός, τολμώ να πω παγκόσμια, είναι ο σεξισμός.

Οποιαδήποτε γυναίκα ανεβαίνει πρέπει οπωσδήποτε να έχει βασιστεί κάπου αλλού κι όχι στις γνώσεις και τα προσόντα της. Το βλέπεις εννοείται και στην πολιτική.

Αν μάλιστα αυτή η γυναίκα τολμά να είναι νέα και όμορφη λέγονται τέρατα. Κι όλο αυτό θεωρούμε πως είναι φυσιολογικό και δε βγαίνουμε να φωνάξουμε όσο θα έπρεπε, ακόμα κι όταν οδηγούμαστε σε ασύλληπτα εγκλήματα όπως αυτά στη Ρόδο και την Κέρκυρα. Πάμε όμως και παραπέρα. Αυτό που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα με την νικήτρια ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού. Βγήκε ένα χυδαίο, ελεεινό, πρωτοσέλιδο και αμέσως συνέδεσε την επιτυχία αυτού του κοριτσιού με δεν ξέρω τι. Είναι ντροπή, είναι αίσχος, γιατί αυτό το κορίτσι μπορεί να είναι η κόρη μου, μπορεί να είναι η αδερφή σου, μπορεί να είναι η φίλη κάποιου. Ακόμα κι αν το ξεχάσουμε εμείς εκείνη θα το έχει μέσα της για πάντα. Δεν πρέπει να τα αφήνουμε αυτά να περνούν έτσι και να τα αντιμετωπίζουμε ως δήθεν κανονικά.

 

-Το γεγονός ότι μεγαλώνεις σε ένα σπίτι με ισχυρές γυναικείες παρουσίες έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις τις γυναίκες και τα θέματα που τις αφορούν;

Μεγάλωσα και ζω με πολύ ισχυρές προσωπικότητες και το τι τράβηξαν αυτές οι γυναίκες το βιώνω καθημερινά. Εμείς κάποια στιγμή μείναμε τρεις στο σπίτι, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ. Αυτή η συνθήκη προφανώς και με επηρέασε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Προσωπικά μιλώντας, οι άνθρωποι που ακούω περισσότερο είναι οι γυναίκες. Είτε είναι η γυναίκα μου, είτε είναι η αδερφή μου, είτε οι φίλες ή οι συνεργάτιδές μου. Τις ακούω και πάντα αισθάνομαι κερδισμένος. Το θέμα είναι πώς θα μπορέσει η κοινωνία να πάψει να κρύβει τα θέματα που τις αφορούν κάτω από το χαλί και να μπορέσει να αναδείξει τα σοβαρά τους ζητήματα.

-Οι αυτόνομες και δυναμικές γυναίκες σε τρομάζουν; Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ανασφάλεια;

Έχω και ελαττώματα και αδυναμίες. Η ανασφάλεια απέναντι στις δυναμικές γυναίκες δεν είναι ένα από αυτά. Το αντίθετο θα έλεγα. Τις θαυμάζω απεριόριστα και αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός όταν με αγαπούν.

Η γυναίκα μου είναι μια τέτοια γυναίκα. Είναι θέμα τύχης κι εγώ είμαι ένας πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος.

Έπεσα από την Ακρόπολη και βρήκα πορτοφόλι. Μετά από μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου βρεθήκαμε, συναντηθήκαμε και ερωτευτήκαμε. Το ένα έφερε το άλλο και οι ζωές μας κέρδισαν.

-Επιστρέφω στην Αθήνα. Για πες μου αγαπημένο στέκι, αγαπημένη γειτονιά;

Το τι κάνεις πάντα σχετίζεται με ποιους είσαι γιατί ο ένας τοποθετείται στη ζωή του άλλου. Σε εμάς αρέσει πολύ να την περπατάμε την Αθήνα. Μας αρέσει τα Σαββατοκύριακα, που είμαστε πιο χαλαροί, να περπατάμε στου Ψυρρή, στο Μεταξουργείο, στο ιστορικό τρίγωνο, στο Παγκράτι όπου και μεγάλωσα, ακόμα κι αν χρειάζεται να δεινοπαθήσεις για να κινηθείς με το καροτσάκι με το μωρό.

 

-Βγάζω την Ακρόπολη και πες μου πού θα πήγαινες κάποιον που επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αθήνα;

Η Αθήνα έχει πάρα πολλές κρυμμένες γωνιές τις οποίες ανακαλύπτεις περπατώντας. Τα νεοκλασικά στον Αρδηττό στο Μετς, οι πολυκατοικίες απέναντι από το Πεδίο του Άρεως είναι μνημεία αρχιτεκτονικά, η Πατησίων με την ωραιότερη θέα της Ακρόπολης, τα Πετράλωνα, το Μεταξουργείο, ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου που είναι υπέροχος. Είναι τόσες οι ομορφιές της πόλης.

-Υπάρχει μία φράση που σε ακολουθεί;

Να αγαπάς, να αγωνίζεσαι, να ξεχνάς.

-Μία κουβέντα της μητέρας σου που άκουγες συνέχεια κι όταν έγινες πατέρας κατάλαβες γιατί την έλεγε;

Όταν γινόμαστε γονείς περνάμε τη φρίκη της στιγμής που κάτι λες στο παιδί σου και μετά συνειδητοποιείς πως το έχεις ξανακούσει και λες «έχω γίνει ίδιος ο πατέρας μου-η μάνα μου». Είναι ένα σοκ και το περνάμε όλοι. Κάπως έτσι, για παράδειγμα, νομίζω πως γίνομαι πιο γραφικός από το Γαλαξίδι επαναλαμβάνοντας συνεχώς ατάκες όπως «μην περπατάς ξυπόλητος» ή «βάλε κάτι πάνω σου αγάπη μου.»

-Στον ελεύθερο χρόνο σου τι προτιμάς να κάνεις;

Προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο μπορώ με τα παιδιά μου.

-Νιώθεις τύψεις που λείπεις πολύ από το σπίτι;

Νιώθω και τύψεις αλλά μπορώ να τις διαχειρίζομαι γιατί όλοι με στηρίζουν πάρα πολύ. Μου λείπουν όμως τρομερά, δεν μπορώ να μην το πω αυτό.

 

-Στο κομοδίνο σου ποιο βιβλίο βρίσκουμε αυτή τη στιγμή;

Τη «μορφή των λειψάνων» του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες.

-Διαδρομή Αθήνα-Καρπενήσι και πάλι πίσω. Τι μουσική παίζει στο αυτοκίνητο;

Ακούω τα πάντα από Γωγώ Τσαμπά, που είναι φίλη μου, μέχρι Νατάσα Μποφίλιου, Μίλτο Πασχαλίδη, Γιάννη Χαρούλη. Και βεβαίως Σαββόπουλο και Ρέμο.

-Με τις γραβάτες πώς τα πας; Μόνο σε γάμους και βαφτίσια;

Δε φοράω γραβάτα, όχι για λόγους συμβολικούς αλλά γιατί με «πνίγει», αυτή είναι η αλήθεια. Στη δική μου δουλειά δε χρειάζεται να φοράς γραβάτα. Όταν κάνεις εκχιονισμό τι να την κάνεις τη γραβάτα; Δε σου το κάνει πιο εύκολο. Έχοντας πει αυτό θεωρώ αστείο να ιδεολογικοποιούμε το θέμα γραβάτα. Μπορεί να μην είναι το στιλ μου, αλλά εκεί που χρειάζεται θα τη βάλω.