Μαμά στα 47, γιαγιά στα 50. Η Νίτσα και η Χαριτίνη, φίλες με αντίθετες και τόσο όμοιες ιστορίες
- 9 ΜΑΙ 2021
Ψάχνοντας ένα καλό θέμα για τη φετινή Γιορτή της Μητέρας βρήκα ουσία στην ιστορία δύο καθημερινών γυναικών. Οι καθημερινές ιστορίες έχουν ένα νόημα παραπάνω γιατί είναι αυθεντικές. Δεν συμβαίνουν για να εντυπωσιάσουν. Απλά συμβαίνουν και είναι στο χέρι του καθενός μας να στραφούμε προς αυτές και να αφουγκραστούμε αυτό που έχουν να μας δώσουν. Η Νίτσα και η Χαριτίνη ήταν συμμαθήτριες. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν στον Βόλο. Σήμερα είναι κάτι παραπάνω από 50 χρονών. Όταν η μία αποχαιρετούσε τα παιδιά που έφευγαν για σπουδές, η άλλη γεννούσε. Όταν η πρώτη έγινε γιαγιά, η δεύτερη ήταν η μαμά ενός αγοριού 3μιση ετών. Δύο παράλληλες ιστορίες μητρότητας στις οποίες το πρόγραμμα, το πλάνο και ο αστάθμητος παράγοντας αλληλοσυμπληρώνονται με την τύχη και το όνειρο. Που αν κρίνεις ως αντιθετικές θα κάνεις λάθος. Σημασία δεν έχει πότε θα γίνεις μάνα, αλλά, όποτε κι αν αποφασίσεις να γίνεις, τι ακριβώς γίνεσαι.
Η Χαριτίνη Μαλισσόβα, η «γιαγιά στα 50» είναι μια πολύ δραστήρια γυναίκα. Γράφει παραμύθια, έχει εκδώσει 2 βιβλία, αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Θεσσαλίας. «Μεγάλωσα στον Βόλο σε μία τυπική μεσοαστική οικογένεια με όλα τα καλά της δεκαετίας του 80′. Αριστούχος μπήκα στην Παιδαγωγική Ακαδημία κι όταν τελείωσα τις σπουδές μου, παντρεύτηκα. Ο άντρας μου είναι 9 χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Δικηγόρος. Εγώ ήμουν 21 όταν παντρευτήκαμε. Από μικρή είχα πολύ έντονο το μητρικό ένστικτο. Με θυμάμαι κοριτσάκι στη γειτονιά να παίζω τη δασκάλα».
23 χρονών μαμά. Στα 51 ήδη γιαγιά
«Κι εγώ για τη γενιά μου ήμουν από τις μικροπαντρεμένες. Την εποχή εκείνη οι περισσότερες έκαναν το πρώτο παιδί στα 27-28. Όλα είναι θέμα τύχης και συγκυρίας. Μπορεί μια σχέση να μην προχωρήσει και πολύ καλά θα κάνεις να πας στην επόμενη. Στην περίπτωσή μας πήγαν όλα πολύ καλά με την πρώτη».
Όπως λέει, έγινε μαμά μικρή, αλλά ήταν μία πολύ συνειδητή απόφαση, δεν προέκυψε βιαστικά. «Σίγουρα είναι ευλογία, να αποφασίζεις ότι θες να αποκτήσεις παιδί και να έρχεται γρήγορα. Ήταν καλές εποχές τότε για όλους. Δεν κλειστήκαμε ποτέ στο σπίτι ούτε πριν ούτε μετά τα παιδιά. Και σήμερα ακόμα αν δεν μας δουν με τον άντρα μου στα στέκια ένα βράδυ, μας ψάχνουν. Υπήρχαν οι προδιαγραφές, έντονο μητρικό φίλτρο και διάθεση για μονογαμικότητα».
Δύο χρόνια μετά απέκτησε το 2ο παιδί. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, δεν είναι εύκολο να κρατήσεις μία οικογένεια σε τόσο μικρή ηλικία. Η καλή όψη είναι ότι έγινε αυτό που ήθελα πραγματικά αλλά από την άλλη όταν είσαι τόσο μικρή έχεις φοβίες – από άγνοια, μην πάθουν τίποτα τα μωρά, δεν έχεις τριβή με την πραγματικότητα».
Στα 29 της άρχισε να δουλεύει σαν δασκάλα. Στα 45 της η Χαριτίνη ένιωθε και πάλι την ξεγνοιασιά. «Ήμασταν ξανά σαν νιόπαντροι. Τα παιδιά σπούδαζαν στην Αθήνα στη Νομική. Είχα την ευτυχία να έχω δύο παιδιά που δεν με κούρασαν». Το ίδιο μοτίβο προσωπικής ζωής ακολούθησε και η κόρη της Χαριτίνης. «Η κόρη μου τελείωσε τη Νομική, παντρεύτηκε στα 25, άνοιξε το γραφείο της, έκανε δύο μεταπτυχιακά και στα 28 ήρθε η μικρή της». Δεν ξέρω αν με είχε σαν πρότυπο, δεν είχε στο μυαλό της να γίνει μητέρα μικρή όπως εγώ. Αλλά έτσι προέκυψε και σε εκείνη. Θαυμάζω πολύ περισσότερο τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια σήμερα, σε μία εποχή με λιγότερα εχέγγυα, με δουλειές και καριέρες που δεν είναι στρωμένες. Το να μεγαλώνεις δυο παιδιά και να κρατάς με οικογένεια είναι “πάνω” στη γυναίκα. Η μητέρα στηρίζει την οικογένεια, κρατάει δεμένο τον πυρήνα της, ακόμα κι αν ο γονεϊκός ρόλος είναι εξίσου μοιρασμένος.
«Οι μαμάδες σήμερα είναι πιο χαλαρές από εμάς. Ευτυχώς».
47 χρονών με ένα μωρό στο σπίτι, μετά απο 5 μήνες στο νοσοκομείο
Όταν τα παιδιά της Χαριτίνης έφυγαν από το σπίτι για να σπουδάσουν, η Νίτσα, η «μαμά στα 47» η συμμαθήτριά της, ξεκινούσε τη διαδικασία για να μείνει έγκυος. Ήταν μια εγκυμοσύνη αρκετά δύσκολη, θα πει για τη φίλη της. «Ήταν χαρά για όλους μας αυτό που συνέβη στη Νίτσα. Θεωρώ ηρωίδες τις γυναίκες που μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν παιδί μετά τα 40. Εγώ δεν νομίζω ότι είμαι τόσο γενναία».
Με τη Νίτσα μιλάμε στο τηλέφωνο λίγο αφού θα επιστρέψει από τη δουλειά της. Εργάζεται στο τμήμα Καθαριότητας στο Νότιο Πήλιο. «Είχα ένα μαγαζί με ρούχα και το έκλεισε πριν την κρίση του 2009. Δεν ήθελα άλλες ευθύνες στον τομέα αυτό», παραδέχεται.
Όπως η Χαριτίνη και η κόρη της ακολούθησαν το παράδειγμα της δικής τους μαμάς, έτσι και εκείνη, χωρίς προθεση εμφανίζει ομοιότητες στην πορεία με τη μαμά της.«Η μαμά μου με γέννησε στα 43, όχι από επιλογή, αλλά εξαιτίας αποβολών. Εγώ έγινα μαμά σε μεγάλη ηλικία κατά συνθήκη». Είχε «ατυχίες», όπως τις λέει. Μεγάλες σχέσεις που δεν κατέληξαν πουθενά.
«Το όνειρό μου ήταν πάντα να κάνω οικογένεια αλλά όχι με τις λάθος προϋποθέσεις και με κάθε κόστος. Και πάνω που είχα πει ότι αυτό ήταν, έκλεισα, γνώρισα τον άντρα μου. Παντρευτήκαμε όταν εγώ ήμουν 40. Εκείνος είναι 5 χρόνια μικρότερός μου».
Γέννησε το παιδί της με εξωσωματική. «Έπιασα με την πρώτη φορά, ήμουν τυχερή σ’ αυτό, δεν ταλαιπωρήθηκα σ’ εκείνη τη φάση. Οι εξετάσεις μου ήταν καλές, θα μπορούσε να έρθει και κανονικά αλλά ήμουν 45 όταν αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί και πόσο πια να περιμένεις; Θα μπορούσαμε να έχουμε ξεκινήσει και νωρίτερα τις προσπάθειες, αλλά έχασα τη μητέρα μου, μετά δούλευα πολύ, πρωί βράδυ κι όλα είχαν πάει πίσω».
Παραδέχεται ότι είχε ενδοιασμούς, αλλά όχι για πολύ. «Και τα ταμπού σκέφτηκα και τα στερεότυπα και όλα. Αλλά για λίγο». Η αντιμετώπιση από τον περίγυρο ήταν πολύ θετική κι ενθαρρυντική. «Οι συμμαθήτριες και οι φίλες μου χάρηκαν πολύ, μου έστελναν μηνύματα. Κοίταξε, τι λεγόταν πίσω από την πλάτη μου δεν ξέρω, αλλά ποτέ δεν έμαθα κάτι άλλο. Ποτέ κανείς δεν με κοίταξε περίεργα, δεν με στεναχώρησε. Δεν άκουσα ποτέ αρνητικά σχόλια». Η μικροκοινωνία της Νίτσας, μια τοπική μικροκοινωνία έβαλε τα γυαλιά σε κόσμους υποτιθέμενα «προοδευτικούς».
Με επηρέασε αρκετά η κουβέντα μιας άλλης γυναίκας. “Αφού η φύση το επιτρέπει μην το σκέφτεσαι, κάτι ξέρει παραπάνω”, μου είπε».
Αν κάπου ταλαιπωρήθηκε πολύ η Νίτσα, ήταν στην εγκυμοσύνη. Από τον πέμπτο μήνα μέχρι λίγο πριν γεννήσει, έμεινε στο κρεβάτι.
«Έκατσα στο νοσοκομείο για 5 μήνες. Ένας κακός τράχηλος που δεν είχε καμία σχέση με την ηλικία. Θα μπορούσα να έχω το ίδιο θέμα και στα 30. Σε γενικές γραμμές είμαι ψύχραιμη σαν άνθρωπος, αλλά τότε έπρεπε να είμαι ακόμα πιο πολύ για να μην χάσω το παιδί.
Οι πιθανότητες να μην πάνε καλά τα πράγματα ήταν πολύ αυξημένες. «Ξεκινήσαμε από το μαύρο, πήγαμε στο γκρι και τελικά, με το που γεννήθηκε, φτάσαμε στο λευκό. Ήμουν 47 ετών όταν γέννησα και πολύ ευτυχισμένη».
Αν έχει μία “ανησυχία” η Νίτσα είναι πόσο μεγάλους θα έβλεπε τους γονείς του το ίδιο το παιδί. «Σκεφτόμουν μήπως αργότερα δυσκολευτεί βλέποντας τους γονείς του μεγαλύτερους από τους γονείς των άλλων παιδιών. Αλλά μέχρι στιγμής, που ο μικρός είναι 5μιση δεν το έχω νιώσει ούτε στιγμή». Αυτό που λένε, ότι αν κάνεις παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία, κουράζεσαι πιο πολύ, ισχύει; «Όχι καθόλου. Έχω δει μαμάδες που είναι μικρότερες που τα “φτύνουν” πιο εύκολα. Νομίζω ότι το ζήτημα είναι πόσο υπομονή έχεις και πόσο συνειδητά γίνεσαι μητέρα. Αν ήμουν βέβαια στο 3ο ή στο 4ο παιδί θα σου τα έλεγα αλλιώς τα πράγματα, αλλά, στο ένα η αντοχή μετράει διαφορετικά. Εγώ και πολύ έπαιξα με το παιδί και ποτέ δεν ένιωσα να με κουράζει. Ίσως να οφείλεται και στο ίδιο ρο παιδί». Σε κάθε ηλικία, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις όταν γίνεσαι μητέρα. «Καμιά φορά νιώθω ότι μου λείπει να βγούμε έξω με τον άνδρα μου μόνοι μας, αλλά δεν το επιδιώκω και ιδιαίτερα. Οπότε μάλλον δεν μου λείπει και πολύ».
Αν έδινε μια συμβουλή στις γυναίκες που θέλουν ν’ αποκτήσουν παιδί πιο μετά στη ζωή τους, σε ηλικίες που κάποιοι θεωρούν «προχωρημένες» για κάτι τέτοιο, είναι αυτή: «Να μην το φοβηθούν καθόλου, να το κάνουν, να το ζήσουν. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί για να πηγαίνεις με τα κουτάκια. Τα παιδιά δίνουν ζωή».