Μαρία Ναυπλιώτου: «Δεν επέτρεψα ποτέ να καταστραφώ. Το σταματούσα»

Σίγουρα μπορώ να φανταστώ τη Μαρία Ναυπλιώτου Μήδεια, Κλυταιμνήστρα, Αντιγόνη, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, μέχρι και ακίνητη Κόρη ή Καρυάτιδα. Είναι η δωρική μορφή της που το εμπνέει αυτό, κι είναι και η «αυστηρότητα» και η ελευθερία που εκπέμπει ταυτόχρονα.. Κι αυτές ακριβώς τις αισθήσεις μού επιβεβαίωσε στη συζήτησή μου μαζί της. Μία συζήτηση με τη Μαρία Ναυπλιώτου που ξεκίνησε από τη Μήδεια του Castorf, πέρασε από τα στερεότυπα και την πατριαρχία, τα γυναικεία πρότυπα και την αυτογνωσία, τον έρωτα και τον (αυτό)έλεγχο και κατέληξε εκεί ακριβώς που ξεκίνησε, στην Επίδαυρο.

Τέλειος κύκλος, αρμονία, όπως αυτή που αφήνει πίσω της η Μαρία Ναυπλιώτου με τον λόγο της.

Η Μήδεια του Castorf

– Τι είναι για σένα η Μήδεια;

Εδώ δεν μιλάμε για τη Μήδεια και το τι είναι για εμάς, μιλάμε για τη Μήδεια του Frank Castorf. Όπως είπε και ο ίδιος στην press conference, αυτό που κάνει κι έκανε κι εδώ είναι να αποδομεί τα πράγματα και να τα συνθέτει ξανά. Δημιουργεί μία καινούργια δραματουργία, αφηγείται την ιστορία, βασιζόμενος στη Μήδεια του Ευρυπίδη, βάζοντας όμως κι άλλα κείμενα στην παράσταση. Μέσω αυτών αφηγείται την ιστορία. Μιλάμε γι’ αυτή τη Μήδεια, μία Μήδεια που την έχει μοιράσει σε 5 γυναίκες. Είναι μία πολύ ειδική περίπτωση για να σου πω τι είναι για μένα η Μήδεια.

– Πώς ήταν, λοιπόν, η πρώτη επαφή με τον σκηνοθέτη κι αυτό το διαφορετικό όραμα που έχει;

Για εμένα είναι μία καταπληκτική εμπειρία γιατί έχω βρεθεί μπροστά σε κάτι το οποίο είναι πρωτόγνωρο εντελώς, μπροστά σε έναν άνθρωπο που στοχάζεται ελεύθερα πάνω στην ιστορία. Είναι καταπληκτικό να βλέπεις πόσες πτυχές μπορεί να κρύβει μία ιστορία που δεν τις φανταζόσουν γιατί ακριβώς, έχουμε ευνουχίσει τη φαντασία μας και παραμένουμε στις γραμμές των πραγμάτων που διαβάζουμε.

– Για σένα που είχες καταπιαστεί ξανά με αυτό το έργο (σ.σ. η Μαρία Ναυπλιώτου είχε υποδυθεί τη Μήδεια του Ευρυπίδη το 2017 σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη) είναι πιο δύσκολο;

Όχι, ούτε πιο πολύ ούτε πιο λίγο ούτε τίποτα. Προσπαθώ να κατανοήσω. Κάθε σκηνοθέτης έχει έναν κώδικα, πόσο μάλλον αυτός, γιατί μιλάμε για μία αποδόμηση και μία σύνθεση των πραγμάτων ξανά. Το κέρδος εδώ είναι ακριβώς αυτή η αποδόμηση και η ελευθερία με την οποία συναντιέται με την ιστορία. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τη Μήδεια εδώ, όπως θα σου μιλούσα για μία άλλη παράσταση. Η ιστορία είναι εκείνος και ο τρόπος που την αφηγείται. Αυτό προσπαθούμε να κατανοήσουμε και τον κώδικα με τον οποίο ως ηθοποιοί θα μπορέσουμε να χειριστούμε αυτό που συμβαίνει.

– Η ιστορία την οποία αφηγείται πόσο μιλά στη σύγχρονη γυναίκα;

Στον σύγχρονο θεατή νομίζω θα μιλήσει, αν είναι να μιλήσει, σε αυτόν που θα το κατανοήσει. Μιλάει πολύ σύγχρονα και πολύ ελεύθερα. Βάζει κι άλλα πράγματα μέσα που ο Castorf διαβάζει σε αυτό το έργο, όπως τον εμφύλιο, γιατί όντως είναι ένας εμφύλιος, κάτι που εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ πριν. Μιλάει για το αρχέτυπο της Μήδειας, ότι υπάρχει αυτό το αρχέτυπο και κάθε γυναίκα γεννά κάτι διαφορετικό. Δεν είναι διαφορετικές πτυχές της Μήδειας ακριβώς. Τα πράγματα δεν είναι τόσο οριοθετημένα. Δεν είναι ότι η μία κάνει την καλή η άλλη την κακιά κι η τρίτη την αθώα. Είναι πιο βαθιά από αυτό.

Τα πατριαρχικά στερεότυπα που πρέπει να πάψουμε να αναπαράγουμε

– Η συνύπαρξη τόσων γυναικών σε μία δουλειά είναι απάντηση στο στερεότυπο που μας θέλει να «σκοτωνόμαστε» όταν είμαστε πολλές μαζί;

Έλα τώρα μωρέ, μην τις κάνετε αυτές τις ερωτήσεις κι οι δημοσιογράφοι οι γυναίκες (γελάει). Αν είναι δυνατόν, αυτά είναι πράγματα με τα οποία μας έχουν εμποτίσει, ότι εμείς όταν βρισκόμαστε σε μία δουλειά όλες μαζί θα πρέπει αναγκαστικά να φαγωθούμε. Δεν πρέπει να τα αναπαράγουμε πια. Ούτε εμείς πρέπει να τα αναπαράγουμε. Εμένα με θυμώνει όταν τα αναπαράγουμε εμείς, οι γυναίκες.

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει πραγματικά ένας νοήμων άνθρωπος σήμερα, ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να φαγώνονται επειδή είναι γυναίκες, όταν βρεθούν μαζί σε έναν επαγγελματικό χώρο; Θα πρέπει να σταματήσουμε να το αναπαράγουμε γιατί την ώρα που το ρωτάς αφήνεις κι ένα περιθώριο ότι μπορεί να είναι αλήθεια.

– Εσύ χρειάστηκε να κάνεις προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις στοιχεία πατριαρχικά που είχαν περάσει μέσα σου;

Βέβαια, πρώτα απ’ όλα, αυτό που με ρώτησες. Πολλά πράγματα πέρα από αυτό, όπως το δεν είμαστε καλοί οδηγοί.

– Ένιωσες ότι σε είχαν ορίσει με έναν τρόπο;

Φυσικά και με είχαν ορίσει. Φυσικά και μας έχουν εγκλωβίσει και πάρα πολλές συμπεριφορές ακόμα και σήμερα είναι εμποτισμένες από αυτό παρόλο που είμαστε ισότιμες κλπ. Ένα άλλο γεγονός είναι ότι οι άντρες πάντα αμείβονται καλύτερα από τις γυναίκες, παρόλο που πολλές φορές οι γυναίκες είναι πολύ πιο άξιες και έχουν καλύτερα ή το γεγονός ότι για τις γυναίκες πάντα οι ερωτήσεις είναι αν θα κάνουνε παιδιά, πότε θα κάνουν παιδιά, αν έχουν σκοπό να κάνουν παιδιά.

Από τη μία η πολιτεία έχει αρχίσει μία εκστρατεία, απαράδεκτη σε πολλές στιγμές της, για το γιατί οι Έλληνες δεν κάνουμε παιδιά, αλλά συγχρόνως δεν δημιουργείται ένα τέτοιο κράτος πρόνοιας όπου οι γυναίκες να μπορούν να κάνουν παιδιά συνεχίζοντας να είναι ενεργές, να κάνουν τη δουλειά τους, να μην τα παρατήσουν όλα και όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν πια κι εκείνες βγουν στην αγορά εργασίας να μην τις παίρνει κανείς γιατί δεν έχουν πείρα πια. Όλα αυτά είναι πατριαρχικά στερεότυπα τα οποία δεν έχουμε ξεπεράσει.

– Ναι, κι όταν τα συνειδητοποιείς αντιλαμβάνεσαι καταλαβαίνεις και πόση δουλειά έχεις να κάνεις και με εσένα…

Όχι, δεν έχουμε να κάνουμε τόση δουλειά οι γυναίκες με εμάς, οι άντρες πρέπει να κάνουν δουλειά. Πολλή δουλειά.

Ή οι γυναίκες που μεγαλώνουν άντρες. Γιατί οι περισσότερες από εμάς χτυπάμε πάνω σε τοίχους και προσπαθούμε να ανοίξουμε και να οριοθετήσουμε δρόμους. Θα πρέπει να βοηθήσει λίγο και το πώς εκπαιδεύουμε τους μελλοντικούς πολίτες.

Από εκεί και πέρα ο καθένας δίνει τις μάχες του. Αλλά θα πρέπει να γίνει και κάτι από την πολιτεία με την έννοια της παιδείας και της εκπαίδευσης. Θα πρέπει κάπως να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να σέβονται ο ένας τον άλλον καταρχάς.

Τα γυναικεία πρότυπα

– Έχει πει ότι έχεις μάθει να αγαπάς τις γυναίκες. Πώς το έμαθες και ποιες είναι σήμερα τα πρότυπά σου;

Μία από τις μεγάλες παγίδες της πατριαρχίας είναι ότι οι ίδιες οι γυναίκες πολύ συχνά θεωρούμε τις υπόλοιπες υπόλογες σε κάτι ή τις κατηγορούμε για κάτι γιατί αυτός είναι ο τρόπος που μας μεγάλωσαν. Πρέπει κανείς να σπάσει αυτή την οπτική πρώτα αντικρίζοντας τον εαυτό του και να καταλάβει ορισμένα πράγματα για εκείνον.

Σιγά σιγά αντιλήφθηκα ότι κάποια γυναίκα μπορεί να βάλλεται μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα κι όχι επειδή στην πραγματικότητα έχει κάνει κάτι μεμπτό από λίγο έως πολύ. Σαν οι γυναίκες πολλές φορές να αντικατοπτρίζουμε και όλη την ηθική πλευρά της κοινωνίας, την αγνή και την αθώα.

Έχω ένα πρότυπο, μίας γυναίκας που αγαπώ πολύ και με βοήθησε πάρα πολύ στη ζωή μου. Αυτό που με έμαθε αυτή η γυναίκα είναι να κατανοώ, να εμβαθύνω και να αποδέχομαι χωρίς να ανέχομαι όμως τους άλλους ανθρώπους.

– Δύσκολη ισορροπία να αποδέχεσαι χωρίς να ανέχεσαι;

Πολύ δύσκολη. Αλλά με έμαθε να προσπαθώ να μπαίνω στα παπούτσια του άλλου για να καταλάβω τη θέση στην οποία βρίσκεται, άσχετα αν συμφωνώ ή αν διαφωνώ.

Η Μαρία Ναυπλιώτου θέλει να ανήκει στον εαυτό της

– Ξεκίνησες από τον χορό και πέρασες στην υποκριτική. Ποια ανάγκη σε έστρεψε προς τα εκεί βλέποντάς το κι από απόσταση;

Ήταν πολύ πρακτικό κι από την αρχή το έβλεπα έτσι. Επειδή ο χορός τελείωνε, έχει ημερομηνία λήξης και δεν ήθελα να γίνω ούτε χορογράφος ούτε αποκλειστικά δασκάλα χορού. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μία μεσαίου μήκους ταινία και μου άρεσε πάρα πολύ κι από εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να κάνω το πέρασμα και να γίνω ηθοποιός.

– Η αίσθηση του ανήκειν είναι σημαντική στη ζωή σου;

Είναι. Η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν με την οικογένεια, ένιωθα πάντα ότι ανήκα εκεί. Κι είχα την αίσθηση ότι αυτό ήταν το καλό πράγμα της οικογένειάς μας, παρ’ όλα τα λάθη που κάνουν οι γονείς κι είναι φυσικό, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι δεν ήμασταν οικογένεια.

Μεγαλώνοντας αναζητάς να ανήκεις και τελικά κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα που μπορεί κανείς να κάνει είναι να ανήκει στον εαυτό του. Νομίζω ότι σε αρκετά μεγάλο βαθμό το έχω πετύχει.

– Έχεις πει ότι 50 χρόνια προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Υπάρχουν μέρες που νιώθεις ότι δεν τα καταφέρνεις;

Υπάρχουν μέρες που δεν είναι ακριβώς ότι δεν τον αγαπάω, αλλά που τον κρίνω πού αυστηρά. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα δείγμα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι «δεν τον αγαπάς πάρα πολύ», γιατί δεν επιτρέπεις τα λάθη.

– Έχω την αίσθηση ότι όταν προσπαθείς να κάνεις αυτό που έλεγες πριν, να αποδέχεσαι, ίσως και να καταλήγεις να μην κρίνεις τους άλλους παρά μόνο εσένα…

Όχι, δεν είναι ότι γίνεσαι πια τόσο καταπληκτικός που δεν έχεις αρνητικά συναισθήματα. Όταν σταματάς να έχεις μία μόνο επικριτική ματιά απέναντι στους ανθρώπους θα πει ότι έχεις σταματήσει να έχεις και μία μόνο επικριτική ματιά απέναντι στον εαυτό σου. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι συμπαθείς κι αγαπάς όλο τον κόσμο. Άσε που δεν το αξίζει όλος ο κόσμος. Μπορείς όμως να καταλάβεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στη ζωή σου ή όχι και ζεις με πολύ μεγαλύτερη ισορροπία και γαλήνη.

Ο έρωτας και ο αυτοέλεγχος

– Ο έρωτας που τόσο καταστροφικό ρόλο παίζει στη ζωή της Μήδειας, έχει υπάρξει ποτέ καταστροφικό συναίσθημα για σένα;

Όχι, δεν υπήρξε ποτέ καταστροφικό συναίσθημα για μένα, κι όχι γιατί τα έχω πετύχει τα πράγματα, αλλά δεν ήμουν τόσο καταστροφική που να μου επιτρέψω την πτώση. Να με παρασύρει κάτι τόσο πολύ που να διαλυθώ. Μάλλον γιατί ως έναν βαθμό αγαπούσα τον εαυτό μου, όχι όσο στον βαθμό που του όφειλα, αλλά τον αγαπούσα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω νιώσει έντονα συναισθήματα και έρωτα και πάθη, να χάνεις το μυαλό σου και τον εαυτό σου. Έχω νιώσει πολύ κι ήταν πολύ ωραία, αλλά δεν επέτρεψα ποτέ να καταστραφώ. Το σταματούσα.

– Γενικά έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου;

Κάποτε ήθελα να τον έχω απολύτως τον έλεγχο του εαυτού μου, σε σημείο που δεν μπορούσα να ανασάνω από τον πολύ έλεγχο (γέλια). Αλλά όταν νιώσω ότι κάτι δεν είναι καλό για μένα, ή ότι κάτι δεν θα έχει καλή κατάληξη έχω τη δύναμη να το σταματήσω παρά τα συναισθήματα που νιώθω.

– Έχει να κάνει με το παρελθόν στον χορό αυτό το κομμάτι του ελέγχου;

Όχι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα. Ο χορός έχει μία αυστηρότητα και μία πειθαρχία που με έμαθε πάρα πολλά πράγματα γιατί κατάλαβα μέσα από τον χορό ότι μόνο μέσα από τα όρια μπορείς να είσαι πραγματικά ελεύθερος. Η εκπαίδευσή μου στον χορό μπορεί να με βοήθησε στο θέατρο, στο να προσαρμόζομαι πιο εύκολα, σε πρακτικά κομμάτια.

Οι ερωτήσεις που πρέπει να εκλείψουν

– Μιλώντας για τις ερωτήσεις που γίνονται μόνο στις γυναίκες για τη μητρότητα, ένιωσες ποτέ ότι χρειάστηκες ποτέ να υπερασπιστείς προσωπικές σου επιλογές στον δημόσιο λόγο σου;

Ναι βεβαίως. Χρειάστηκε και ήταν και πολύ αδιάκριτες ερωτήσεις και συνεχίζουν καμιά φορά να είναι και βρέθηκα και σε κάτι τίτλους αδιανόητους, χωρίς να έχω λάβει εγώ μέρος σε αυτό. Παρ’ όλα αυτά, απαντώ ειλικρινά σε αυτές τις ερωτήσεις, γιατί δεν έχω κάτι να αποφύγω, αλλά στην πραγματικότητα πιστεύω ότι θα πρέπει να σταματήσουν πια να γίνονται γιατί η μητρότητα είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό που δεν αφορά κανέναν, μα κανέναν, μα κανέναν, μα κανέναν.

Δεν το καταλαβαίνω πια. Ρωτάνε κανέναν άντρα γι’ αυτό; Τώρα τελευταία, λέει, έχουν αρχίσει να ρωτάνε. Ε βέβαια αφού οι γυναίκες τους έχουν πει «Μας έχετε τρελάνει πια με αυτή την ιστορία, ρωτάτε και κανέναν άλλο;» (γέλια).

– Τι ερώτηση θα ήθελες να σου κάνουν, που κάνουν συνήθως μόνο σε άντρες;

Δεν ξέρω τι ερωτήσεις κάνουν μόνο σε άντρες. Σίγουρα όμως δεν τους κάνουν ερωτήσεις σε σχέση με την ηλικία. Έβλεπα στο Instagram ένα reel με την Andie McDowell και τη ρωτούσαν πάλι για τα 60 και πώς είναι. Κι έλεγε «Δεν έχω ακούσει να κάνετε αυτή την ερώτηση στον George Clooney» κι είναι αλήθεια, δεν του έχουν κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση. Ίσως φοβούνται ότι θα τους πάρει ο διάολος, μπορεί κι αυτό δεν ξέρω (Γέλια).

– Είναι ένας κόσμος φτιαγμένος από αγόρια γι’ αγόρια, οπότε δεν υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός για τους άντρες, άρα δεν δημιουργείται καν το ερώτημα μέσα στο μυαλό…

Ναι, οι γυναίκες γερνάνε, οι άντρες ωριμάζουνε, κατάλαβες τι γίνεται; (γέλια)

– Δεν θεωρείς ότι αλλάζει σιγά σιγά αυτό;

Έχει ακόμα πολλή δουλειά. Πάρα πολλή δουλειά. Απλώς κάποιες από εμάς το συζητάμε, κάποιες από εμάς είμαστε πιο ελεύθερες σε σχέση με αυτό, το να το αντιμετωπίσουμε κάπως διαφορετικά, να ορίσουμε τη ζωή μας με άλλον τρόπο, να πάρουμε τις αποφάσεις χωρίς να σκεφτόμαστε τις κοινωνικές επιταγές, κάπως αλλάζει, αλλά θέλει πολλή δουλειά.

Για παράδειγμα στον δρόμο, εγώ που οδηγώ βλέπω ότι οι άντρες δεν βγάζουν ποτέ φλας, αδιαφορούν για τους κανόνες που έχουμε μάθει όλοι, όταν τσακώνονται μεταξύ τους υπάρχει κάποια ισότητα, ενώ σε μας φωνάζουν συνήθως «Άντε μ@@@ να πλύνεις κανά πιάτο». Αυτού του είδους οι δηλώσεις για μένα δείχνουν ότι είμαστε ακόμα πάρα πολύ πίσω. Άσε τους νόμους και μία μερίδα, η κοινωνία είναι ακόμα πίσω.  Και το βλέπω και σε νέα παιδιά και με τρομάζει πάρα πολύ.

Παλιότερα ήμουν πιο αισιόδοξη γι’ αυτό το πράγμα, μεγαλώνοντας όχι και τόσο. Τώρα μπορεί να έχω αρχίσει να γίνομαι πιο ρεαλίστρια. Να βλέπω τα πράγματα περισσότερο όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι.

Η Μαρία Ναυπλιώτου και η τηλεόραση

– Η τηλεοπτική σου πορεία ξεκίνησε με μία σειρά που άφησε εποχή. Σου μιλούν ακόμα για τη Γλαύκη της Αίθουσας του Θρόνου;

Μου μιλάνε ναι. Και νιώθω πολύ τυχερή που έγινε αυτό στην αρχή της καριέρας μου γιατί είχα περάσει μαγικά. Συναντήθηκα με καταπληκτικούς ανθρώπους, καταπληκτικούς ηθοποιούς κι έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Ήταν ένα αποτέλεσμα από αυτά τα πολύ λίγα που βλέπουμε και λέμε «Αχ, ρε παιδί μου θα μπορούσε να είναι κι έτσι η τηλεόραση». Ήμουν πολύ τυχερή που δούλεψα με την Πηγή Δημητρακοπούλου.

– Έχεις έκτοτε κάνει λίγες δουλειές στην τηλεόραση. Ήταν επιλογή σου;

4 σειρές έχω κάνει στην τηλεόραση μαζί με την Αίθουσα του Θρόνου. Επιλογή μου ήταν, ναι, γιατί ήμουν πάντα πολύ αφοσιωμένη στο θέατρο και πάντα η προτεραιότητά μου ήταν εκεί. Υπήρξαν και πράγματα πού ήθελα να κάνω αλλά δεν μπορούσα γιατί δεν μου πήγαινε η καρδιά να αφήσω το θέατρο.

Δεν ήταν επιλογή μου γιατί όλα τα απέρριπτα, όχι. Aλλά ήταν το θέατρο πάντα προτεραιότητα.

– Πάντως με τη στΟργή έκανες κόσμο να κλάψει. Ήταν πολύ συγκινητική σειρά…

Ήταν συγκινητική, ανθρώπινη και δύσκολη όμως, αλήθεια είναι. Με ενδιέφερε πάρα πολύ όταν μου το πρότειναν και το έκανα ότι έδειξε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και ασχολήθηκε με αυτήν. Ακόμα κι ένας άνθρωπος να μπήκε στη διαδικασία να ψάξει κάτι βαθύτερα μέσα του μέσω της ψυχοθεραπείας, εμένα αυτό ήταν κάτι που με ενδιέφερε πολύ. Έχω κάνει κι εγώ ψυχοθεραπεία, βέβαια.

– Τώρα που η ελληνική μυθοπλασία ανθίζει, σκέφτεσαι ότι θες να το κάνεις περισσότερη τηλεόραση και λιγότερο θέατρο;

Αυτό εξαρτάται πάντα από τις προτάσεις που σου κάνουν πάντα. Κοίτα, μεγαλώνοντας, κουραζόμαστε η αλήθεια είναι αλλά οι μεγάλες αγάπες είναι μεγάλες αγάπες, δεν αλλάζουν πάρα πολύ. Αλλά δεν είναι τα πράγματα απόλυτα ή στεγανά.

– Η Επίδαυρος τι είναι για σένα;

Η Επίδαυρος είναι όντως το ωραιότερο θέατρο του κόσμου. Μπορεί να γίνει και μία μεγάλη αρένα και να σε φάνε.

Είναι μια εξαιρετική εμπειρία να παίζεις εκεί, όσες φορές και να έχεις παίξει, που τη συνοδεύουν ανάμικτα συναισθήματα λαχτάρας και τρόμου και φέτος με αυτή την παράσταση προστίθεται και αυτό το «Τι θα γίνει άραγε;», ακόμα και για το πώς εμείς θα ανταποκριθούμε απέναντι σε αυτό γιατί είναι ένας κώδικας ολοκαίνουργιος.

Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό, γι’ αυτό και λέω πώς ό,τι και να γίνει είτε αποδεχτούν την παράσταση είτε όχι, είτε εμείς καταφέρουμε να ανταποκριθούμε είτε όχι, το ταξίδι αυτό ήταν μία καταπληκτική εμπειρία.

Info: Μήδεια του Frank Castorf, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου 2023, στις 20.30. 

Παίζουν:Στεφανία Γουλιώτη, Σοφία Κόκκαλη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αγγελική Παπούλια, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Αινείας Τσαμάτης, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Ψαρράς

Εισιτήρια εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Έλενα Τοπαλίδου δεν ήθελε να ζει ως χορεύτρια, αλλά ως γυναίκα