Μαρία Ζαμπέτη: Η Θεσσαλονικιά που δε θέλει να γίνει φίρμα

Η εκπομπή που συμπαρουσιάζει με τον Γιάννη Παπαδόπουλο και τον Ευθύμη Κάλφα, “Wake me up” , μόλις είχε τελειώσει και είχαμε άπλετο χρόνο για συζήτηση μπροστά μας – ή περίπου τέλοσπαντων γιατί είχε και μια πορεία που έπρεπε να πάει να καλύψει η Μαρία με τακούνια. Πίνοντας γαλλικό καφέ σε κούπες που φώναζαν “Θεσσαλονίκη”, ζητήσαμε από τη Μαρία να μας μιλήσει τόσο για την πορεία της στη δημοσιογραφία, τον χαρακτήρα της αλλά για τη ζωή της, στη συμπρωτεύουσα.

Παρακάτω μπορείς να διαβάσεις όσα ακριβώς μας είπε, πάντα με δυνατή φωνή, γρήγορο λόγο και χαμόγελο στα χείλη.

Το μικρόβιο της δημοσιογραφίας

Γεννήθηκα στην Αθήνα, ο μπαμπάς μου ήταν από εκεί. Ήμουν πολύ μικρή όταν χώρισαν οι γονείς μου και μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη με τη μαμά μου – είναι από εδώ.

Μεγάλωσα στην Κηφισιά της Θεσσαλονίκης και τώρα μένω στην Καλαμαριά. Με λες Καλαμαριώτισσα.

Ο μπαμπάς μου δούλευε ως τυπογράφος σε εφημερίδες στην Αθήνα. Όταν ήμουν μικρή με έπαιρνε μαζί του. Δούλευε λινοτυπικές μηχανές.

Με τρελαίνει η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού, η εφημερίδα με το μελάνι πάνω.

Μάλλον από εκεί κόλλησα το μικρόβιο. Ήξερα ότι θέλω να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα από το δημοτικό.

Τότε μάλιστα έπαιρνα τα τηλεπεριοδικά και διάβαζα το πρόγραμμα της ημέρας στη μαμά μου. Αν θυμάστε, υπήρχε κάτι τέτοιο παλιά στην ιδιωτική τηλεόραση.

Μετά, καταργήθηκαν και οι δέσμες και με την πετριά που είχα για το δημοσιογραφιλίκι, επέλεξα τη θεωρητική κατεύθυνση και κατέληξα ότι θα κάνω αυτό.

Είχα κολλήσει με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, γιατί το θεωρούσα ένα φοβερό Πανεπιστήμιο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και ήταν καταπληκτικό. Μας κατέστρεψε και ο Απόστολος Ρήγας γιατί έβαλε να το έχει αποφοιτήσει ο Κωνσταντίνος Μαρκοράς και είπα “α πολλοί διανοούμενοι βγαίνουν από το Πάντειο, ας πάω και εγώ”.

Μετακόμισα στην Αθήνα για να σπουδάσω στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, το 2002. Τελείωσα το 2007.

Έμενα στον Αγ. Παντελεήμονα γιατί ο μπαμπάς έμενε στην πλατεία Βικτωρίας και είχε την ιδέα να είμαστε κοντά. Δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα, πάντως. Είπα πολλές φορές θα αλλάξω σπίτι, αλλά δεν άλλαξα ποτέ.

Από το πρώτο έτος έπιασα δουλειά. Συγκεκριμένα, όταν ήμουν στο δεύτερο εξάμηνο, το 2003, πήγα στην Απογευματινή για να κάνω την πρακτική για περίπου ένα εξάμηνο.

Έγραφα φαρμακεία στην Απογευματινή. Υπάρχει άνθρωπος που το έχει κάνει και ήμουν εγώ. Ξεκίνησα από ένα μονόστηλο των 50 λέξεων και έφτασα να κάνω θέματα στο σαλόνι της εφημερίδας

Στην πρακτική μου, πέρασα και το πρώτο μου καλοκαίρι στην Αθήνα και πήρα μόνο ένα ρεπό στη γιορτή μου, τον Δεκαπενταύγουστο.

Δε μου κακοφάνηκε γιατί μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ η δουλειά. Πήγαινα 9 το πρωί και έφευγα 10 το βράδυ. Δεν ήθελα να φύγω. Τρελαινόμουν, μου άρεσε πάρα πολύ.

Ο δημοσιογράφος πρέπει να έχει βίτσιο για να την κάνει αυτή τη δουλειά. Είναι μια δουλειά που δεν την κάνει πολύς κόσμος. Είμαστε λίγο βιτσιόζοι λίγο μαζόχες.

Μετά την πρακτική μου, έκανα μια παύση δύο ετών και ξεκίνησα να δουλεύω στη Metropolis. Ήμουν από την αρχή, από το στήσιμο. Ήταν και η πρώτη δουλειά που πληρώθηκα ως δημοσιογράφος.

Δουλεύαμε πάρα πολλές ώρες αλλά δεν με πείραζε. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, με όλα τα παιδιά ήμασταν σαν οικογένεια. Έμεινα 3μιση χρόνια. Νομίζω ότι είναι τα πιο ωραία επαγγελματικά μου χρόνια. Έμαθα και πάρα πολλά πράγματα.

Πέρασα από όλα τα ρεπορτάζ της εφημερίδας σχεδόν. Έκανα διεθνές, πολιτιστικό που είναι και το αντικείμενο μου, τοπικό κλπ. Μόνο ζώδια δεν έγραψα τελικά.

Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη

Με τις περικοπές και τις αλλαγές στη διοίκηση, ήρθαν οι απολύσεις. Ήθελα πολύ να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη, με είχε κουράσει πολύ η Αθήνα – ήμουν ήδη 7 χρόνια.

Στην Αθήνα κατέβηκα άλλος άνθρωπος και γύρισα άλλος άνθρωπος. Το συνειδητοποίησα φεύγοντας από αυτή και δε μου άρεσε.

Μετακόμισα πίσω στη Θεσσαλονίκη, στις 4/10/2009, την ημέρα που εκλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου. Τότε δεν είχε την κρίση που περιμέναμε ότι θα ξεσπούσε, οπότε θεώρησα ότι θα μπορούσα και εδώ να βρω πράγματα να κάνω στο αντικείμενο μου.

 

Δε σκέφτηκα καθόλου ότι έτσι θα είχα δύο καριέρες. Μια στην Αθήνα που την άφησα πίσω και δεν υπάρχει για κανέναν εδώ στη Θεσσαλονίκη και μια εδώ που την ξεκίνησα από την αρχή.

Ήμουν άνεργη για περίπου ένα εξάμηνο. Ήταν πολύ δύσκολο και ειδικά στη Θεσσαλονίκη που τα Μέσα είναι και περιορισμένα και υπάρχουν και αρκετά άτομα. Είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός, μεγαλύτερος από την Αθήνα. Υπάρχει και πρόβλημα ανεργίας, πολύ μεγαλύτερο από άλλες περιοχές στην Ελλάδα. Παράλληλα, το επάγγελμα του δημοσιογράφου ήταν δύσκολο από πολύ παλιά, γιατί είναι σαν καλλιτεχνικό,  αν έχεις κλίση σε αυτό μπορείς να κάνεις πράγματα. Ο συνδυασμός αυτών σκοτώνει!

Ήταν απίθανο να έρθεις το 2009 με όσο δυνατό βιογραφικό και να’ χεις και να σου ανοίξουν οι πόρτες. Προσπάθησα πολύ, περίμενα πάρα πολύ.

Έψαχνα οτιδήποτε, αρκεί να ήταν στο αντικείμενο μου. Πάντα κυνηγάς κάτι συγκεκριμένο αλλά ποτέ δεν απορρίπτεις κάτι άλλο, γιατί μπορεί να σου ανοίξει δρόμος που δεν ξέρεις.

Δεν ήμουν ποτέ από τα άτομα που θα έπαιρνα το βιογραφικό μου στο χέρι και θα πήγαινα σε όλες τις εφημερίδες της πόλης και θα χτυπούσα την πόρτα. Το έχω κάνει κάποια στιγμή και μετά από προσωπική πίεση γιατί έπρεπε να βρω μια δουλειά.

Αν θέλω κάτι ή έχω κάτι στο μυαλό μου ή μια πρόταση, δε με σταματάει τίποτα από το να την προτείνω σε αυτόν που θεωρώ ότι μπορεί να ταιριάζει. Το πολύ πολύ να σου πει όχι, τι θα πάθεις; Δεν έχουμε φάει χυλόπιτες στη ζωή μας; Απορρίψεις δεν έχουμε ζήσει;

Ξεκίνησα τελικά να δουλεύω ως εξωτερικός  συνεργάτης στην εφημερίδα Μακεδονία, κάνοντας πολιτιστικό ρεπορτάζ.

Δούλεψα και στο περιοδικό Επιλογές, έκανα κάποια πιο ελεύθερα θέματα, συνεντεύξεις και παράλληλα μου παρουσιάστηκε η μια ευκαιρία να πάω στο ραδιόφωνο.

Πίναμε ποτό με ένα φίλο που δούλευε στα Αθλητικά Νέα 98,7 και μου είπε ότι έχω ωραία φωνή και αν ενδιαφέρομαι, ψάχνουν κόσμο. Ήταν για ένα πρωινό, χαλαρό πρόγραμμα. Πήγα, συζήτησα με τους υπεύθυνους και ξεκίνησα.

Δεν ήξερα πόσο πολύ θα ερωτευτώ το ραδιόφωνο, ήμουν ερωτευμένη με την εφημερίδα μέχρι τότε.

Δεν είχε τόσο να κάνει με το αθλητικό, ήταν μια πρωινή τετράδα. Ήμασταν δύο κορίτσια και δύο αγόρια. Ήταν 10-12 το πρωί και λεγόταν “με το 10 στο στήθος”. Τελικά μετά από αλλαγές και ανακατατάξεις, ανέλαβα μόνη μου το πρωινό πρόγραμμα.

Όταν έφυγα από το σταθμό, είχα ήδη ασχοληθεί και με το site. Μετά ξεκίνησα στους United Reporters, μια προσπάθεια που είχε γίνει από τα παιδιά που είχαν φύγει από την εφημερίδα Μακεδονία τότε.

Aπό εκεί συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει το online και θέλησα να εξελίξω τις γνώσεις μου γιατί θέλω να ασχοληθώ με τα New Media. Και έτσι ξεκίνησα το Μεταπτυχιακό στα Νέα Μέσα και Δημοσιογραφία του ΑΠΘ. Τώρα πρέπει να πάω να πάρω το χαρτί. Όχι ότι θα το κάνω κάτι. Και το πρώτο πτυχίο είναι ακόμα με την κορδέλα.

Εκείνη την περίοδο, μου έγινε και  μια πρόταση να πάω στο thestival που είναι το πρώτο στη Βόρεια Ελλάδα.

Σήμερα

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2015, ξεκινήσαμε και το πρωινό στον VFM. Μου είχε λείψει πάρα πολύ το ραδιόφωνο.

Ζητούσαν άτομα, μέσα από το Facebook ανακοίνωσαν ότι θα πάρουν κόσμο οπότε έτσι έγινε η επαφή, ήρθα εδώ, μιλησα με τα παιδιά και καταλήξαμε στο ότι θα ήταν η ιδανική επιλογή να μπω στην παρέα του πρωινού.

Ξυπνάω κάθε μέρα αχάραγα από τις 6 το πρωί για να είμαι εδώ στις 8 παρά τουλάχιστον και να ξυπνάμε από 8-11 τη Θεσσαλονίκη και όλη την Ελλάδα γιατί ακουγόμαστε και μέσω ίντερνετ.

Μας ακούνε αρκετοί από την Αθήνα, είχαμε από Σύρο, από Μοζαμβίκη, από Νυρεμβέργη. Το ραδιόφωνο γενικά όταν ακούγεται μέσω ίντερνετ δεν έχει σύνορα, ενώνει τους πάντες.

Η στήλη μου στη Lifo προέκυψε μετά από πρόταση που έκανα στον Άρη Δημοκίδη. Του είχαμε πάρει συνέντευξη στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού. Εγώ έχω γεννηθεί με νεύρα, εκνευριζόμουν με διάφορα πράγματα στην καθημερινότητα μου. Δεν τα έγραφα αλλά ήθελα πάρα πολύ ένα βήμα για να τα γράψω. Πρότεινα, λοιπόν, στον Άρη μια ιδέα για μια στήλη που θέλω να είναι 10 εκνευριστικά πράγματα σε διάφορα μέρη, καταστάσεις, οπουδήποτε. Μου ζήτησε ένα προσχέδιο, του έστειλα την πρώτη λίστα που ήταν “τα 10 πιο εκνευριστικά πράγματα στο λεωφορείο”, ενθουσιάστηκε , τη δημοσίευσε.

Με τη Lifo η συνεργασία είναι φιλική.  Είναι πιο πολύ η ψυχοθεραπεία μου. Όποτε θέλω, όποτε εκνευρίζομαι, γράφω.

Γενικά, είμαι όλη μέρα stand by για ό,τι μπορεί να συμβεί. Παραδίδω κείμενα όποτε χρειάζεται.

Έχει τα καλά της και τα κακά της, ότι η δουλειά δεν έχει ωράριο.  Το να μην έχεις ωράριο σου δίνει μια άλλη ελευθερία κινήσεων, κανονίζεις το πρόγραμμα σου κάθε μέρα αλλιώς. Από την άλλη δε μπορείς να οργανώσεις και να προγραμματίσεις τίποτα.

Ο κόσμος γύρω μου δεν τα πάει καλά με το πρόγραμμα μου. Ποτέ δεν τα πήγαινε. Γιατί το πρόγραμμα μου ήταν αντίθετο με των άλλων ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος για να συμβάδιζε ένα πρόγραμμα ήταν να ζω και να συναναστρέφομαι με συναδέλφους.

Στην Αθήνα δεν απέκτησα τόσο κοντινές σχέσεις με ανθρώπους από τη δημοσιογραφία όσο στην Θεσσαλονίκη.

Οι συνάδερφοι έχουμε πολύ καλές σχέσεις και βοηθάμε ο ένας τον άλλον και είναι πολύ πολύ σημαντικό και πολύ διαφορετικό από ότι στην Αθήνα.

Σε σχέσεις μου έχει γίνει θέμα συζήτησης το θέμα ωραρίου, αλλά θέμα ζήλιας δεν έχει υπάρξει ποτέ. Το ωράριο μου δεν ήταν ποτέ αιτία χωρισμού. Δε νομίζω, δηλαδή, χώριζα συνέχεια εγώ. Δε με έχουν χωρίσει ακόμα στη ζωή μου.

Όσον αφορά τις φίλες μου, συνήθως κανονίζουμε γρήγορα κάτι όταν μπορούμε, όχι από μέρες πριν. Αυτό το κάνουμε γενικά στη Θεσσαλονίκη.

Έχω σκυλάκι, τη Ζιζέλ, ένα πομεράνιαν 7 χρονών σχεδόν. Είναι μια ντίβα, με καταπληκτικά πατουσάκια. Είναι ψιλομύτα, πριγκίπισσα τη φωνάζω γιατί είναι λίγο θλιμμένη, έχει ένα ύφος μπλάζε θα το χαρακτηρίσω αλλά έτσι είναι τα μικρά και τα πανέμορφα σκυλιά.

Πάρα πολλοί μου έχουν πει ότι μοιάζω με την Κατερίνα Ζαρίφη. Δε θεωρώ ότι μοιάζουμε. Επίσης, δεν έχει τύχει να τη γνωρίσω. Τη θεωρώ πάρα πολύ όμορφη και τη συμπαθώ πάρα πολύ.

Δε μπορώ να πω ότι η τηλεόραση είναι ένας κόσμος που μου αρέσει. Ξέρω πως λειτουργεί. Οι ρυθμοί είναι πολύ παρανοϊκοι για να τους ακολουθήσω. Δεν έχω καμιά ψώρα να βλέπω τη μούρη μου παντού δεν είναι κάτι που με τράβηξε ποτέ.

Ένα από τα ρεπορτάζ μου, που πραγματικά με συγκλόνισε, μου άλλαξε τη ζωή, αφορά τη χορτοφαγία. Από τότε έγινα χορτοφάγος.

Είμαι vegan εν εξελίξει. Βρίσκομαι στο στάδιο της μετάβασης, είμαι μόνο 5 μήνες – 6 σχεδόν χορτοφάγος.

Το ρεπορτάζ που με επηρέασε, ήταν για το thestival και μια ομάδα vegan στη Θεσσαλονίκη. Σκληροπυρηνικό για μερικούς, τρελό για άλλους, εμένα μου άλλαξε τρόπο σκέψης, τη νοοτροπία, με έβαλε μέσα σε μια άλλη ζωή.

Καταλαβαίνεις ότι καμία νοστιμιά δε μπορεί να νικήσει αυτή τη φρίκη που βλέπεις.

Σταδιακά δε βλέπεις ότι στερείσαι κάτι, γιατί απλά δε μπορείς να το φας, δεν είναι φαγητό για σένα.

Το αύριο και η Θεσσαλονίκη

 

Σε 10 χρόνια από τώρα τι θα κάνω; Άμα συνεχίσουμε έτσι και έχουν γίνει καμιά 30ριά φορές εκλογές, θα είμαι μάλλον ζόμπι.

Θέλω να έχω 10 δουλειές και να γκρινιάζω και για τις 10. Αυτό μου αρέσει να κάνω. Δεν μπορώ να κάθομαι στα αυγά μου γενικά. Ακόμα και όταν δεν έχω δουλειά, δεν είμαι η γυναίκα που θα πω ότι πω ότι δε μπορώ να μη δουλεύω. Αισθάνομαι άχρηστη.

Θα ήθελα να δω τα μέσα και στην Ελλάδα αλλά κυρίως στη Θεσσαλονίκη να ξαναγεννιούνται και ει δυνατόν να αυξάνονται γιατί έχουμε πολλά δυσάρεστα τον τελευταίο καιρό.

Δε θα σου πω θέλω να βγω στην τηλεόραση, δε θα σου πω θέλω να έχω τη δική μου εφημερίδα σε 10 χρόνια, θα ήθελα όμως να εξελίσσομαι μέσα στη δουλειά όσο το δυνατόν μπορώ. Και μέχρι εκεί που μου επιτρέπουν οι ικανότητες μου και αξιοκρατικά θα μπορούσα να φτάσω.

Δε με νοιάζει καθόλου να γίνω φίρμα. Εγώ είμαι από αυτούς που μίσησαν τη δόξα και όχι το χρήμα

Προτιμώ να μη με ξέρει άνθρωπος και να πληρώνεται η δουλειά μου όσο πρέπει, γιατί η δική μας δουλειά είναι underpaid, παρά να με ξέρουν όλοι και να ζω με  δανεικά γιατί υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στο χώρο μας πάρα πολύ. Δε με ενδιαφέρει. Ας μη με ξέρει κανένας, ας κάνω τη δουλειά μου καλά και ας πληρώνεται όπως πρέπει να πληρωθεί.

Το κύριο είναι να μπορούμε να έχουμε δουλειά στο δικό μας επάγγελμα, που είναι πολύ σημαντικό και πολύ χλωμό για τα επόμενα 10 χρόνια. Ας ελπίσουμε όμως ότι θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί να κατέβω στην Αθήνα, αλλά είναι κάτι που το συζητάω.  Δε ξέρω αν θα το έκανα  εύκολα αλλά δεν το αποκλείω γιατί δεν αποκλείω τίποτα σε αυτή τη ζωή.

Δεν είμαι απολιτίκ αλλά είμαι πολύ μακριά από το να ασχοληθώ με την πολιτική κάποτε. Δεν είναι καθόλου το στοιχείο μου.  Επειδή παρακολουθώ το δημοτικό συμβούλιο λόγω του ρεπορτάζ, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να παλέψω με αυτά τα θηρία και να συνεννοηθώ και να βγάλω άκρη.

Ο Μπουτάρης  είναι ένας άνθρωπος που στα όνειρα του, σε αυτά που θέλει, δεν έχει όρια και μπορεί και κλέβει την παράσταση με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι αντισυμβατικός  και τον χρειαζόταν η πόλη γιατί ήταν πολύ συντηρητική στο παρελθόν.

Ο Άρης είναι καλύτερη ομάδα και η Θεσσαλονίκη η καλύτερη πόλη του κόσμου για να ζει κανείς

Την Θεσσαλονίκη, την θεωρώ την πιο όμορφη, την πιο ανθρώπινη και την πιο ανατρεπτική πόλη. Είναι μια πόλη που δεν κοιμάται. Είναι τόσο μικρή ώστε να την αγαπάς και τόσο μεγάλη ώστε να μην την βαριέσαι. Εγώ την λατρεύω, έχει δυνατότητες να πάει πολύ ψηλά, να συγκεντρώσει και αυτή πράγματα εδώ, να επενδύσει κόσμος εδώ.

Αυτή ήταν η πρώτη συνέντευξη που έχω δώσει ποτέ. Γιατί να έχω δώσει άλλη, ποια είμαι, σιγά. Γενικά οι δημοσιογράφοι αν δεν βγαίνουν στο γυαλί και δεν είναι τίποτα φιρμάτοι που τους κυνηγάνε οι παπαράτσι δύσκολα θα δώσουν συνέντευξη για κάποιο λόγο.