Μαρίνα Ασλάνογλου: «Όταν αποκτάς παιδί είναι σημαντικό να μην πάψεις να είσαι και γυναίκα»

Η Μαρίνα στη σκηνή και η Μαρίνα στην πραγματικότητα

Μόνο το όνομα νομίζω ότι έχω κοινό με τη Μαρίνα του «Πατέρα». Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε για να φέρουμε το κείμενο στο τώρα, στην Αθήνα του 2019 βγήκαν στην επιφάνεια και στοιχεία του χαρακτήρα μας. Αλλά δεν μιλάω όπως η Μαρίνα η συγκεκριμένη. Ούτε είμαι τόσο επιθετική. Μπορεί να έχω έναν δυναμισμό στη ζωή μου αλλά αυτό το πράγμα που θέλει να ξεσκίσει τον άνδρα της και του μιλάει με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να μιλήσει γυναίκα σε άνδρα, όχι, δεν το έχω (γέλια).

Βρίζω πολύ την ώρα που μιλάω. Όταν τσακωθώ με κάποιον όμως, δεν αρχίζω τα μπινελίκια. Είναι κάτι τελείως κόντρα σε εμένα αυτό που κάνω στο θέατρο. Μπορεί να έχει κάποια κοινά στοιχεία λίγο πιο συναισθηματικά, όπως η αγάπη της για το παιδί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι λίγο άρρωστο το πόσο εμμένει στο τι θα κάνει το παιδί. Της βγαίνουν απωθημένα. Εγώ δεν έχω απωθημένα, νιώθω πλήρης στη ζωή μου, οπότε καλούμαι να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό σε μία κατάσταση αρρωστημένη από την οποία ως Μαρίνα θα είχα φύγει.

Το να σηκώσω χέρι και να βρίσω με αυτόν τον τρόπο δεν θα το έκανα ποτέ στη ζωή μου. Στην αρχή μάλιστα, ήμουν διστακτική και έλεγα στον Βασίλη (σ.σ. τον σκηνοθέτη), «μα τόσο πολύ;». Και μου απαντούσε: «Κάνουμε ωμό ρεαλισμό. Αυτό είναι. Μην κοιτάς που εσύ δεν είσαι έτσι, υπάρχουν πολλές που είναι έτσι και πολλοί που είναι έτσι. Και πρέπει να γίνει γιατί αυτό κάνουμε. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Είσαι η Μαρίνα χωρίς φίλτρο, χωρίς ενδοιασμούς. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο».

Οι τοξικές σχέσεις

Φυσικά έχω υπάρξει σε τοξικές σχέσεις. Γι’ αυτό και πλέον όταν αντιληφθώ πως κάποιος δίπλα μου είναι τοξικός, τον αποβάλλω από τη ζωή μου. Οι τοξικοί άνθρωποι είναι οι χειρότεροι. Μου δημιουργούν μια αναστάτωση ψυχικά. Ενώ αν ένας άνθρωπος είναι αυτό που λέμε ιδιόρρυθμος δεν με πειράζει. Έχω υπάρξει με τέτοιους ανθρώπους και στο θέατρο και γενικά. Ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι έτσι. Ο τοξικός άνθρωπος είναι απρόβλεπτος.

Θέλει χρόνο να το συνειδητοποιήσεις ότι μια σχέση είναι τοξική και να πάρεις την απόφαση και να πετάξεις από μέσα σου αυτό που σε πιέζει. Θέλει δύναμη για να το κάνεις. Όταν ξεπεράσεις τα όριά σου τότε βλέπεις και ποια είναι.

Είπα ότι δεν θα τα ξαναπεράσω ποτέ γιατί δεν θέλω να δω τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Δεν μιλάω μόνο για ερωτικές σχέσεις, μιλάω και σε επαγγελματικό επίπεδο και σε φιλικό και σε όλα. Την δύναμη την παίρνεις, λοιπόν, από το γεγονός ότι αγαπάς τον εαυτό σου.

Δεν μπορώ τις εντάσεις καθόλου. Αυτό που ζω στο θέατρο δηλαδή, είναι ένα μέρος στο οποίο δεν θα μπορούσα να επιβιώσω. Αλλά είναι κάτι που το συναντάω πάρα πολύ, είναι δίπλα μας. Πάρα πολλά ζευγάρια είναι έτσι. Το έργο αντικατοπτρίζει την κοινωνία μας, γιατί και η οικογένεια είναι μία μικρή κοινωνία που διαμορφώνει προσωπικότητες και χαρακτήρες. Το θέμα είναι πώς θα βγει ένα παιδί από μία τέτοια οικογένεια νοσηρή; Νορμάλ δεν θα βγει.

Η ελληνική οικογένεια

Φυσικά έχει παθογένειες η ελληνική οικογένεια. Δεν το έχω συναντήσει σε άλλη χώρα τα παιδιά να μένουν μέχρι 30 – 40 χρόνων μαζί με τους γονείς και οι γονείς αυτό το πριμοδοτούν κιόλας. Κι αν πεις ότι φεύγεις να γίνονται χειριστικοί αντί να σε αφήσουν να φύγεις, να ανοίξεις τα φτερά σου. Κι εγώ αυτό κάνω στην παράσταση. Ο Τάσος (σ.σ. Ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Τάσος Ιορδανίδης) επιμένει ότι το παιδί πρέπει να φύγει, να σπουδάσει κάτι άλλο, άσχετο που δεν το θέλει το ίδιο το παιδί. Εγώ λέω «Όχι, το παιδί θα μείνει και θα κάνει αυτό που θέλει γιατί εγώ δεν το έκανα. Είναι κομμάτι μου, είναι συνέχειά μου». Πόσο εγωιστικό είναι αυτό;

Όταν είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός ενώ σπούδαζα ψυχολογία δεν το πήραν πολύ ζεστά. Περισσότερο ο πατέρας μου το πήρε ζεστά, η μητέρα μου όχι τόσο. Ίσως επειδή είναι γυναίκα και έβλεπε ότι είναι δύσκολος χώρος. Ήμουν σε μία θεατρική ομάδα ερασιτεχνική παράλληλα και έρχονταν κι έβλεπαν τις παραστάσεις. Και κατάλαβαν πόσο πολύ το αγαπώ αυτό. Τους εξήγησα ότι αφού το αγαπάω θα το κυνηγήσω και πρέπει να με αφήσετε να πάρω το ρίσκο εγώ με οποιοδήποτε κόστος.

Έδωσα εξετάσεις και πέρασα κι έγινε μία στροφή μετά και της μητέρας μου. Ήταν πολύ χαρούμενη και ήταν δίπλα μου και στις εξετάσεις, ήταν το στήριγμά μου. Και έρχεται και τώρα σε όλες μου τις παραστάσεις. Για να καταλάβεις εμένα στις πρεμιέρες δεν μου αρέσει ποτέ να καλώ κόσμο. Η μαμά μου όμως θα είναι εκεί πάντα. Εμπιστεύομαι την κρίση της και μου λέει πάντα την αλήθεια, είτε της αρέσει είτε όχι.

Οι «θυσίες» για την οικογένεια

Το ότι η Μαρίνα του έργου σταμάτησε την καριέρα της για την οικογένεια, είναι δικό της το θέμα. Εγώ ποτέ δεν θα άφηνα κάτι, γιατί όταν ένας άνθρωπος σε αγαπάει, σε αγαπάει γι’ αυτό που είσαι και γι’ αυτό που κάνεις. Δεν γίνεται εγώ να είμαι με τον Δήμο που με έχει ερωτευτεί έτσι όπως με γνώρισε και όπως είμαι ξαφνικά να θέλει να με αλλάξει. Θα σήμαινε ότι δεν με αγαπάει. Είναι τελείως διαφορετική η σχέση μου με τον Δήμο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Δανάη Μπάρκα: “Το plus size δεν είναι κάτι διαφορετικό”

Ο Δήμος το αγαπάει πολύ αυτό που κάνω. Και φέτος ειδικά που έχω και Δευτερότριτα άλλη παράσταση, τους Ψιθύρους στο θέατρο Χορν, το συζήτησα μαζί του. Του είπα “Δεν θα έχουμε χρόνο, δεν θα έχω ρεπό για μεγάλο διάστημα” και μου απάντησε: “Είναι τέλειο αυτό. Θα είσαι σε δύο κεντρικά θέατρα, θα κάνεις τη δουλειά που αγαπάς, τι πιο ωραίο από αυτό;”. Είναι σπάνιο φαινόμενο γιατί υπάρχει ουσιαστική αγάπη μεταξύ μας. Δεν υπάρχει ούτε ανταγωνισμός ούτε ζήλια μεταξύ μας. Είμαστε σε τελείως διαφορετικά επαγγέλματα και είμαστε και τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, που παρ’ όλα αυτά ταιριάζουμε τόσο πολύ και έχουμε τόσα πολλά κοινά. Καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο. Είναι συγκινητική η στάση του προς εμένα.

Οι «θυσίες» που χρειάζονται για να λειτουργήσει ένας γάμος είναι ότι πρέπει να ρίξεις τον εγωισμό σου. Ειδικά στην αρχή μιας σχέσης έρχονται να ενωθούν δύο διαφορετικοί κόσμοι που δεν γνωρίζονται, κι εδώ δεν αντέχεις μερικές φορές εσύ τον εαυτό σου. Οπότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να μάθεις και τον άλλο. Και πρέπει να τον δεις και στην καθημερινότητα, να δεις αυτά που του αρέσουν, αυτά που τον ευχαριστούν, αυτά που τον ενοχλούν. Πρέπει να περάσεις αυτές τις διακυμάνσεις μαζί του. Να δεις ποια είναι τα όρια του άλλου και ποια τα δικά σου. Και τότε αρχίζεις να «ρίχνεις» την ένταση, λες «δεν θα το πω αυτό γιατί τον ενοχλεί», κι αυτός αντίστοιχα. Όλα θέλουν προσπάθεια και από τις δύο τις πλευρές.

Η σχέση μετά το παιδί

Όταν ένα ζευγάρι κάνει οικογένεια και αποκτά παιδί είναι πολύ σημαντικό η γυναίκα να μην πάψει να είναι γυναίκα. Να μην γίνει μόνο μάνα, να μην περιοριστεί σε έναν ρόλο. Δεν έχει μόνο έναν ρόλο. Το βλέπω από φίλες που είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ με το παιδί, παραμερίζουν τον άντρα τους, παραμελούν τον εαυτό τους και δεν είναι ωραίο αυτό. Είσαι και γυναίκα. Εγώ ποτέ δεν σταμάτησα να έχω αυτό το στοιχείο στον εαυτό μου, γιατί με ενδιαφέρει και η σχέση μου με τον άνδρα μου.

Στην αρχή όταν αποκτάς το παιδί είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο αλλά και κάτι πολύ δύσκολο, αλλάζει η ζωή σου, ο τρόπος σκέψης σου, όλα. Το θέμα είναι όταν βρεις τις ισορροπίες και αρχίζεις και λειτουργείς μέσα στην οικογένεια με το καινούργιο μέλος, με τα καινούργια ωράρια κτλ, να προσπαθήσεις να ξανακερδίσεις τη σχέση σου και το φύλο σου και να αρχίζεις να το ποτίζεις σιγά σιγά, να ανθίζει αυτό. Γιατί αν το αφήσεις θα σε αφήσει κι αυτό.

Κεφάλαιο μητρότητα και εξωσωματική

Ήταν πολύ συνειδητή η απόφασή μου να γίνω μαμά γιατί μου το έβγαλε πολύ και ο άνδρας μου. Προέκυψε από την επιθυμία μας να κάνουμε ένα παιδί και από την επιθυμία και την αγάπη του Δήμου προς εμένα. Κι έτσι μπήκαμε στη διαδικασία των τριών εξωσωματικών για να μην χάνουμε χρόνο. Είχαμε προσπαθήσει μόνοι μας, δεν γινόταν οπότε αυτή ήταν η λύση στην οποία καταφύγαμε για να προχωρήσουμε.

Η αλήθεια είναι ότι είναι μια πολύ δύσκολη δοκιμασία η εξωσωματική για κάθε γυναίκα. Έχεις πάρα πολύ άγχος, που είναι και το πρώτο πράγμα που σε συμβουλεύουν να μην έχεις. Εγώ είχα δύο αρνητικές απαντήσεις. Στην πρώτη πραγματικά έκλαψα και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ξέρεις πιστεύεις ότι θα γίνει με την πρώτη, αλλά είναι πιο διερευνητικά τα πράγματα την πρώτη φορά. Εγώ το πήρα κατάκαρδα. Στην δεύτερη ήμουν πιο ψύχραιμη και συνειδητοποιημένη και στην τρίτη ήμουν πολύ χαλαρή. Κι ίσως λειτούργησε αυτή η χαλαρότητα. Ήμουν μέσα μου ήρεμη και σίγουρη με έναν τρόπο.

Την πρώτη φορά ήμουν πολύ αγχωμένη, καθόμουν διάβαζα στο Internet διάφορα, γιατί δεν ήξερα και πολλά πράγματα. Όμως η κάθε περίπτωση είναι τελείως διαφορετική, η κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, η κάθε μήτρα και η κάθε εγκυμοσύνη. Γι’ αυτό σταμάτησα και να διαβάζω και να μπαίνω στο Internet και ήμουν πιο συνειδητοποιημένη ότι κάνω τον δικό μου προσωπικό αγώνα βάσει των δικών μου συνθηκών τη δεδομένη στιγμή.

Μέσα μου είχα βάλει όριο τις 4 φορές. Είχα πει ότι θα κάνω μέχρι τέσσερις προσπάθειες και για να μην περνάει η ψυχή μου αυτό το πράγμα και το σώμα μου. Όπως και να είναι, μπορεί να είχα τη στήριξη του άνδρα μου, της μητέρας μου, των φίλων μου γιατί ποτέ δεν το έκρυψα, αλλά ουσιαστικά είσαι μόνη σου σε αυτό. Εσύ το περνάς, εσύ βάζεις όλα αυτά τα φάρμακα στον οργανισμό σου, εσύ περνάς όλη αυτή την ψυχολογική μετάπτωση, τα σκαμπανεβάσματα που οι ορμόνες σου είναι στα κόκκινα.

Δεν περίμενα να κάνω τέτοια εσωτερική δουλειά. Προσπάθησα πραγματικά να κάνω όλα αυτά που μου έλεγαν, να είμαι ήρεμη, να εστιάσω σε αυτό με πίστη, απόλυτη ωριμότητα και αισιοδοξία. Μετά είχα άλλο πλάνο. Ήταν ένα βήμα τη φορά. Και μου έκατσε με την τρίτη.

Η αλλαγή που ήρθε με τον γιο της, Κωνσταντίνο

Ο Κωνσταντίνος με έχει κάνει πιο δυνατή. Έχω καταλάβει την ουσιαστική, την ανιδιοτελή αγάπη. Μέσα από τα μάτια του, γνωρίζω έναν άλλο κόσμο, πιο αγαθό, πιο όμορφο. Με κοιτάει και δεν έχω δει πιο αγνά μάτια στη ζωή μου. Με έχει κάνει δυνατή ως προς τα εξωτερικά ερεθίσματα που μπορούν να με επηρεάσουν. Δεν αφήνω τίποτα να με επηρεάσει και να με αγγίξει. Λέω, «Έχω την οικογένειά μου, το παιδί μου και δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας». Δεν με ενοχλεί τίποτα. Ξέρω ότι η ζωή είναι μία ζούγκλα κι αυτό θα του μάθω όταν μεγαλώσει και μπορεί να καταλάβει. Ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τα πάντα. Και πρέπει να είναι θωρακισμένος για να μη μπορεί τίποτα να τον επηρεάσει.

Πρέπει να περάσουν όλα τα συναισθήματα από αυτόν. Πρέπει να μάθει τι είναι η στενοχώρια, τι είναι τα νεύρα, τι είναι η απώλεια, η θλίψη. Όλα είναι μέσα στη ζωή και απλά πρέπει να ξέρει να τα διαχειριστεί. Αυτό προσπαθώ να κάνω και είναι κάτι στο οποίο έχω φτάσει μετά από χρόνια και εσωτερικό ψάξιμο. Τώρα πια έχω γίνει δυνατή. Δεν λέω ότι ένα σοβαρό γεγονός δεν θα με επηρεάσει αλλά όλα τα μικρά και καθημερινά που κάποτε μπορεί να με πείραζαν πλέον δεν με αγγίζουν.

Δεν θέλω να βάλω σε μία γυάλα το παιδί μου για να το προστατεύσω. Είναι ένα άλλο ον που θα το διαμορφώσουμε για να βγει στην κοινωνία και πρέπει να είναι προετοιμασμένο γι’ αυτήν. Πρέπει μόνος του να μάθει να σκέφτεται και να ξέρει αυτό που λέει ο άντρας μου και το χρησιμοποιώ: «Να πηδάει από το τρένο προτού εκτροχιαστεί». Αυτό θέλω να κάνει ο Κωνσταντίνος. Προσπαθώ να μην του λέω μη, απλά να του δείχνω ότι αν κάνει αυτό που θέλει μπορεί να χτυπήσει ή κάτι να σπάσει ή οτιδήποτε. Δεν λέω μη και μη και δεν είμαι καν από τις μαμάδες που τρέχουν να πλύνουν την πιπίλα μόλις πέσει. Εγώ λέω αφήστε το παιδί να ζήσει. Τον μεγαλώνω ελεύθερα με τα όρια που πρέπει να έχει.

*Ευχαριστούμε το κομμωτήριο The Heads

**Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τον Ιππικό όμιλο Αμαρουσίου.

***Η παράσταση «Πατέρας» παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη (20.00), Πέμπτη (21.00), Παρασκευή (21.00), Σάββατο (18.00 και 21.00) και Κυριακή (20.00). Η παράσταση «Ψίθυροι» ανεβαίνει στο θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10, Αθήνα) κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.