Μιλήσαμε με τις τέλειες γυναίκες του “Perfetta”, της παράστασης που σπάει όλα τα ταμπού

Και με αυτό ως πρόσχημα, η σκηνοθέτρια Δώρα Παρδάλη (η οποία και παίζει στην παράσταση) μεταφέρει στη χώρα μας ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά κείμενα της Ιταλίας, το τολμηρό κωμικό θεατρικό έργο του Mattia Torre. Και εμείς, με τη σειρά μας, ρωτήσαμε τη σκηνοθέτρια και τις ηθοποιούς 2-3 θεμελιώδεις απορίες που αφορούν τη σημερινή γυναίκα.

-Πόσα πράγματα αλήθεια νιώθετε ότι έχουν αλλάξει για τη σημερινή γυναίκα από ό,τι στο παρελθόν;

Δώρα Παρδάλη: Αυτό είναι μία τεράστια κουβέντα καθώς οι γυναίκες μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και συλλογικούς αγώνες έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε πολλά σε σχέση με το παρελθόν. Αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα για εμένα, για παράδειγμα, δεν θεωρούνταν αυτονόητα από παλαιότερες γενιές γυναικών. Παρ’ όλα αυτά ο δρόμος συνεχίζει να είναι μακρύς και συνεχίζουμε να ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία η οποία απαιτεί από εμάς να παλεύουμε συνεχώς για τα δικαιώματά μας και για την εξάλειψη του σεξισμού. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για την αυτοδιάθεση του σώματός μας, για τη σωματική μας ασφάλεια, για ίσες ευκαιρίες στα εργασιακά, για την εξάλειψη του μισθολογικού χάσματος και για ένα σωρό άλλα πράγματα. Στην Perfetta για παράδειγμα η ηρωίδα καλείται να ανταπεξέλθει σε έναν ανδροκρατούμενο επαγγελματικό κλάδο και μοιράζεται μαζί μας πόσο άγριος ανταγωνισμός υπάρχει στον χώρο της και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ως γυναίκα σε αυτόν τον κλάδο.

Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά: Έχουν γίνει βήματα σε σχέση με το παρελθόν, τόσο στην εκπαίδευση, την εργασία, όσο και στη θέση της γυναίκας κοινωνικά. Όμως οι προκλήσεις παραμένουν. Η ανάγκη για ισορροπία μεταξύ καριέρας και προσωπικής ζωής, καθώς και η αντιμετώπιση στερεοτύπων, είναι καθημερινά ζητήματα, όπως αναδεικνύεται και στην παράσταση. Η φωνή μας ακούγεται πιο δυνατά, αλλά ο δρόμος για την πλήρη ισότητα είναι ακόμα μακρύς.

Τζίνα Σταυρουλάκη: Στον δυτικό πολιτισμό συγκεκριμένα, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει κάποια πρόοδος, αλλά και ακραία πισωγυρίσματα όπως η απαγόρευση την αμβλώσεων σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. Η πιο σημαντική εξέλιξη είναι, για μένα, η αφύπνιση όλο και περισσότερων ανθρώπων, η συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα πρέπει επειγόντως να επαναπροσδιοριστούν και να αλλάξουν ριζικά.

Κωνσταντίνα Τσιτσία Γεωργαντά: Σήμερα οι γυναίκες παλεύουν μέσα στην κοινωνία έχοντας διπλό ρόλο. Ειδικά εκείνες που έχουν οικογένεια, καθημερινά τρέχουν να διευθετήσουν τις  χιλιάδες υποχρεώσεις εντός και εκτός του σπιτιού, των παιδιών, της οικογένειας γενικότερα. Ταυτόχρονα, οι περισσότερες πλέον είναι αναγκασμένες να εργάζονται εξαντλητικά,  προκειμένου να αντεπεξέλθουν οικονομικά και μέσα σε όλο αυτό το ατελείωτο τρέξιμο θα πρέπει να φροντίζουν και τον εαυτό τους και να διατηρούνται όμορφες. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ηρωίδα μας στην Perfetta: «Στη γυναίκα απαιτείται διπλή προσπάθεια: Να δρα με αρσενική ενέργεια για να υπάρχει στον κόσμο και να επανέρχεται στη θηλυκή της ενέργεια για να είναι ο εαυτός της και να δώσει χώρο στη φύση της».

Σελήνα Διαμαντοπούλου: Έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα θεωρώ. Η ύπαρξη παραστάσεων σαν την Perfetta για παράδειγμα, είναι απόδειξη ότι κάποια πράγματα σαφώς έχουνε αλλάξει. Ακριβώς γι’ αυτό ωστόσο, έχουν προκύψει νέες προκλήσεις, νέα θέματα τα οποία συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε.

-Εσάς προσωπικά, τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο το οποίο ακούτε από την κοινωνία;

Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά:  Οι κρίσεις και τα σχόλια για τις επιλογές μας, είτε αφορούν την καριέρα, είτε την οικογένεια, είναι συχνά άδικα. Δυστυχώς η πατριαρχία είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία μας ακόμη. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο που έγινε πρόσφατα σε γυναίκα πρόεδρο κόμματος από άνδρα βουλευτή, ο οποίος για να τη φιμώσει της πρότεινε να «κάνει κάνα παιδί».

«Με ενοχλεί η συνεχιζόμενη προσπάθεια να ορίζεται η αξία μιας γυναίκας από την εμφάνισή της ή την αναπαραγωγική της ικανότητα».

Τζίνα Σταυρουλάκη: Οι κοινωνικές προσδοκίες του να είσαι «γυναίκα» μοιάζουν συχνά με ένα ανυπέρβλητο βουνό. Με ενοχλούν πολλά απ’ όσα ακούμε καθημερινά, αλλά κυρίως με ενοχλεί το αποτέλεσμα αυτών, που κάνει πολλές γυναίκες να συμβιβάζουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους στον βωμό των κοινωνικών προσδοκιών και «πρέπει» των άλλων—πρέπει που επιβλήθηκαν από το αρσενικό γένος, τον άντρα, όπως λέει και η ηρωίδα μας.

Δώρα Παρδάλη: Με ενοχλεί που συχνά δεν επιτρέπεται στις μητέρες να μιλήσουν και για τα αρνητικά συναισθήματα που συνοδεύουν τη μητρότητα. Είναι σαν η κοινωνία να απαιτεί από τις μητέρες να δίνουν μια ωραιοποιημένη εικόνα αυτής της εμπειρίας. Γι’ αυτό μου αρέσει που η ηρωίδα στο Perfetta μιλάει απενοχοποιημένα τόσο για τις όμορφες όσο και για τις δύσκολες πτυχές αυτού του ρόλου.

Κωνσταντίνα Τσιτσία Γεωργαντά: Αυτό που δεν αντέχω να ακούω να λέγεται για τις γυναίκες είναι φράσεις όπως «Άρχισε τις υστερίες», «Γυναίκα είναι γι’ αυτό οδηγάει έτσι», «Όμως φορούσε προκλητικά ρούχα». Φράσεις που υποτιμούν τις γυναίκες, που δείχνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τη γυναικεία φύση και που τις κατηγορούν ακόμα κι αν είναι οφθαλμοφανές ότι δε φταίνε.

Σελήνα Διαμαντοπούλου: Σίγουρα η κριτική πάνω στο θέμα της τεκνοποίησης είναι μια μεγάλη πηγή άγχους. Γενικότερα θα ήθελα να μην υπάρχουν όλες αυτές οι κατηγορίες στις οποίες πρέπει υποχρεωτικά να μπαίνουμε προκειμένου να μπορέσει κάποιος να καταλάβει και να αποδεχτεί μια γυναίκα.

-Μια στιγμή στη ζωή σας απόλυτης αποδοχής και εσωτερικής ηρεμίας.

Δώρα Παρδάλη: Όσο μεγαλώνω τόσο αυξάνονται οι στιγμές αποδοχής, κάπως συνειδητά επιλέγω, ή τουλάχιστον προσπαθώ, να μην ορίζω την προσωπική μου αξία από τη ματιά των άλλων. Αυτό είναι πολύ πιο έντονο όταν είμαι στο εξωτερικό, ίσως γιατί εκεί η ταυτότητά μου μπορεί να συμπεριλάβει και νέους τρόπους έκφρασης. Νιώθω μεγάλη ελευθερία και έχω στιγμές απόλυτης αποδοχής κάθε φορά που βρίσκομαι στη Ρώμη για παράδειγμα.

Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά: Όπως η ηρωίδα στο Perfetta ονειρεύεται: «Θα ήθελα να βρίσκομαι στο βουνό, σε μια ηλιόλουστη βεράντα καταφυγίου, πάνω σε μια ξαπλώστρα, με μια ζεστή σοκολάτα ανάμεσα στα χέρια, μακριά ακόμα και από την οικογένειά μου», έτσι κι εγώ, την τελευταία φορά που αισθάνθηκα απόλυτη αποδοχή και εσωτερική ηρεμία ήταν το περασμένο καλοκαίρι, σε ένα ορεινό καταφύγιο στα Τζουμέρκα, με τον σύντροφό μου και τον σκύλο μας. Η απομόνωση εκεί, μακριά από όλους, μου επέτρεψε να δω καθαρά τους στόχους μου και να καταλάβω τι πραγματικά έχει σημασία.

Τζίνα Σταυρουλάκη: Όπως και η Perfetta κοιτάζει τον ουρανό και τα αστέρια, μιλώντας για το Voyager- «το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο από τη Γη που δημιούργησε ο άνθρωπος», όπως λέει—και νιώθει μια σύνδεση ακόμη και μ’ αυτό, έτσι κι εγώ νιώθω πραγματική γαλήνη όταν μπορώ να δω τα πράγματα από «πάνω»· όταν  μπορώ να αποδεχτώ όσα δεν μπορώ να αλλάξω και  να νιώσω ενσυναίσθηση για όσα μπορώ να κατανοήσω. Είναι αυτή η στιγμή που νιώθεις πως, τελικά, όλα συνδέονται.

Κωνσταντίνα Τσιτσία Γεωργαντά: Κάθε χρόνο ανεβάζουμε μια θεατρική παράσταση με παιδιά και εφήβους. Επί μήνες, παιδευόμαστε και παλεύουμε με πολλά μέχρι που λίγο πριν την παράσταση οριακά στέκομαι όρθια από την κούραση. Γίνεται η παρουσίαση και πάντα εκείνο το βράδυ, μετά την παράσταση, νιώθω μια απίστευτη ικανοποίηση, χαρά, ευτυχία, αφού πάντα, είτε όλα πάνε ρολόι είτε όχι,  τα παιδιά παίζουν με πάθος και το ευχαριστιούνται και στηρίζονται το ένα στο άλλο πάνω στη σκηνή σαν μια πραγματικά δεμένη ομάδα! Είναι ένας στόχος που επιτυγχάνεται και με κάνει να νιώθω την  απόλυτη εσωτερική ηρεμία , αλλά και αποδοχή του εαυτού μου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Σελήνα Διαμαντοπούλου: Εγώ αισθάνομαι έτσι όταν βρίσκομαι σε δύο συνθήκες. Οταν τύχει να είμαι μέλος μια ομάδας ή ενός συνόλου που έχει έναν σκοπό που ξεπερνάει την ατομικότητα και όταν βρίσκομαι στη θάλασσα.

Perfetta
• Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, τηλ. 210 3455 020