Η Denise Gough δεν θα συρρικνωθεί για κανέναν

Η Chloe είναι Αμερικανίδα δικηγόρος μεταναστευτικού δικαίου και έχει βρεθεί στην Ελλάδα για να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Μετά από έναν επεισοδιακό χωρισμό και ένα ξέφρενο πάρτι, θα καταλήξει γυμνή στην παραλία με έναν επίσης Αμερικανό μουσικό και DJ, τον Mickey, που μένει στην Ελλάδα σχεδόν μία δεκαετία πια. Η Chloe δε βρίσκει συχνά τον εαυτό της σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά τον Mickey υποδύεται ο Sebastian Stan, οπότε ζητάει την κατανόησή σου (ενδεχομένως και των λουόμενων που έχουν καλέσει την αστυνομία). Η σχέση τους αναπτύσσεται με ραγδαίο ρυθμό και ο καναπές της καίγεται πανηγυρικά μιας που δε χωράει στο διαμέρισμά του στην Κυψέλη όπου θα συγκατοικήσουν. Ο Παπαδημητρόπουλος όμως, φτιάχνει εδώ μία αντι-romcom ιστορία όπου ο αγώνας δρόμου του Mickey μέχρι το αεροδρόμιο για να τη σταματήσει μπορεί στο τέλος να μη φτάνει για το happy ending. Ευτυχώς η εμπειρία της Denise Gough στο σετ του “Monday” έφτασε και με το παραπάνω.

Όταν πήρε στα χέρια της το σενάριο, η ηθοποιός ήταν αρχικά σκεπτική λόγω των πολλαπλών ερωτικών σκηνών που δεν είχε κάνει ποτέ ξανά στο παρελθόν. Πείστηκε όταν είδε το “Suntan”.

«Ήμουν επιφυλακτική αρχικά αλλά μετά είδα το “Suntan” όπου η Έλλη Τρίγγου – μία από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς πλέον! – δε σεξουαλικοποιείται καθόλου. Ενώ βλέπεις τα πάντα πάνω της σε εκείνη την ταινία, δεν ένιωσα σε κανένα της σημείο να φοβάμαι γι’ αυτή», περιγράφει. Στο τέλος έστειλε ένα email στον σκηνοθέτη γράφοντας πως γνωρίζει ότι θα υπάρξουν άλλα ονόματα με μεγαλύτερη εμπειρία στον κινηματογράφο που θα διεκδικήσουν τον ρόλο, αλλά καμία άλλη δε θα αγαπούσε το σενάριο όσο εκείνη.

Επί μία δεκαετία ωστόσο, η Gough είτε βρίσκεται σε συζήτηση για θεατρικά βραβεία όπως τα Tony, είτε τα κερδίζει όπως έχει κάνει με τα δύο Laurence Olivier που έχει σηκώσει.

«Οι άνθρωποι σε αυτή τη βιομηχανία έχουν τόσο μεγάλη δυσκολία – και όχι μόνο οι γυναίκες, αν και πιστεύω πως είμαστε πολύ συχνά απολογητικές όταν θέλουμε να είμαστε ο ισχυρότερος εαυτός μας – να δηλώσουν την ικανότητά τους», εξηγεί. «Είναι σημαντικό όμως να μπορείς να πεις ναι, είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Εάν έρθει ένας υδραυλικός σπίτι για να μου φτιάξει την τουαλέτα και εγώ του πω “αχ, να ‘σαι καλά, έκανες πολύ καλή δουλειά”, και εκείνος μου απαντήσει ότι “ε, δεν είναι και τόσο καλή, την περασμένη εβδομάδα έκανα καλύτερη δουλειά σε μία άλλη τουαλέτα” θα ήταν παράξενο! Υπήρξα πάντοτε απολύτως αφοσιωμένη στη δουλειά μου, αλλά έγινα καλύτερη με τα χρόνια γιατί πολύ απλά έχω εξασκήσει περισσότερο την τέχνη μου. Εάν κατασκευάζω τραπέζια, το πρώτο που θα φτιάξω μπορεί να είναι ασταθές. Μετά από είκοσι χρόνια όμως επιτρέπεται να πεις ξέρεις κάτι, φτιάχνω γαμάτα τραπέζια πλέον».

Ο ανταγωνισμός στον χώρο της όμως είναι αμείλικτος.

«Λόγω της προσωπικότητας και της ευαισθησίας μου, ήξερα από πολύ νωρίς ότι εάν ήταν να το παλέψω σε αυτή τη βιομηχανία, δε θα ήθελα να μισώ τις άλλες γυναίκες ή να τις φοβάμαι. Στην πρώτη-πρώτη οντισιόν μου που ήταν για μία παράσταση στο Εθνικό Θέατρο στην Αγγλία, θυμάμαι πέρασα από μία τεράστια διαδικασία και τελικά δεν την πήρα. Ήμουν πραγματικά καταρρακωμένη, αλλά είπα ξέρεις τι, θα πας και θα τιμήσεις το κορίτσι που την πήρε. Όταν πήγα λοιπόν και είδα το θεατρικό, η κοπέλα ήταν τέλεια. Εγώ δε θα ήμουν.

Όταν είσαι δυναμική όμως, ο πιο ενδιαφέρων ανταγωνισμός προέρχεται από τους άνδρες. Γι’ αυτό απόλαυσα τόσο τη δουλειά μου με τον Sebastian [Stan]. Έγινε αδερφός μου. Δε μου ζήτησε να συρρικνωθώ σε καμιά στιγμή. Όπου κι αν ήθελα να φτάσω, ήταν ok, ακόμα και όταν κάτι τον τρόμαζε. Έχω συνυπάρξει με άνδρες ηθοποιούς που μου έλεγαν να μην κάνω κάποια πράγματα για να τους το κάνω ευκολότερο. Αλλά είμαι έντονος άνθρωπος και γι’ αυτό λειτούργησα τόσο καλά στην Ελλάδα. Γιατί είστε οι πιο έντονοι άνθρωποι στην ιστορία».

Από δω και πέρα δε θέλει να επιστρέφει απλώς στην Ελλάδα. Θέλει να χτίσει σπίτι. Το ίδιο κάνει και μία από τις αδερφές της αυτόν τον καιρό στην Ιρλανδία όπου γεννήθηκε, αλλά η Denise δεν το καταλαβαίνει. Εκεί κάνει κρύο.

«Ήμουν τόσο τυχερή που έκανα τη συγκεκριμένη ταινία στην Ελλάδα επειδή – και ξέρω ότι μπορεί να παραγίνομαι ρομαντική με αυτό – έχετε όντως δυνατή ιστορία ως προς τις γυναίκες. Ακόμα και η μυθολογία σας αφορά πολύ τις γυναικείες θεότητες. Έτσι τα κορίτσια και τα αγόρια μεγαλώνουν με την κατανόηση ότι οι γυναίκες είναι ισχυρές. Εγώ δεν προέρχομαι από μία τέτοια κουλτούρα. Οι Ιρλανδές είναι πολύ δυνατές, αλλά τις έχουν συνθλίψει. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχαν καν δικαίωμα στην έκτρωση. Σε αυτή την ταινία πήρα τόσο σεβασμό. Ο τρόπος με τον οποίο η πρώτη assistant director μας, η Καρολίνα, διηύθυνε το σετ, δεν ήταν σα μία γυναίκα που προσπαθούσε να επιβληθεί σαν άνδρας. Χρησιμοποιούσε τη δύναμή της ως γυναίκα και είχε φτιάξει το πιο αποδοτικό, ευθύ, ασφαλές, ήρεμο ακόμα κι όταν υπήρχε στρες, σετ που έχω βρεθεί ποτέ».

Και μιλάμε για μία ταινία όπου μία σεκάνς καταλήγει με την ίδια και τον Stan να οδηγούν ολόγυμνοι μέσα στην Πανεπιστημίου πάνω σε μηχανάκι.

«Εύχομαι να υπάρξει η στιγμή όπου το σύστημα γύρω από τους ηθοποιούς θα είναι τόσο καθαρό που θα μπορούμε να βρούμε την άκρη σε ρισκέ σκηνές χωρίς πρόβλημα. Με τον Sebastian ήξερα ότι μπορούσα να του πω πως κάτι μπορεί να ήταν too much και αυτός το ίδιο. Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος μας, να μπορούμε να πούμε όχι, χωρίς τον φόβο ότι θα απολυθούμε ή θα μας κακομεταχειριστούν. Οι άνθρωποι επίσης που είναι στην κορυφή του call sheet, οι ηθοποιοί δηλαδή, θα πρέπει να έχουν το νου τους σε όσα συμβαίνουν σε ένα σετ και όχι μόνο σε ό,τι συμβαίνει στους ίδιους. Είμαστε κοινότητα. Αν δεν είμαστε, τελειώσαμε. Προφανώς και πιστεύω ότι πρέπει πρώτα να προσέχεις τον εαυτό σου, αλλά πρέπει κιόλας να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Προσωπικά μπαίνω σε ένα σετ παρατηρώντας αν είναι όλοι καλά».

Η Gough μπορεί να μην έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στη δουλειά της, έχει όμως κι εκείνη τη δική της #MeToo ιστορία.

«Είχα δουλέψει με έναν σκηνοθέτη κάποια στιγμή, τον οποίο είχα επικρίνει για τη συμπεριφορά του. Είχα καλέσει μίτινγκ λοιπόν και μου είχε πει “δε θα λογοκριθώ”. Απάντησα πως ούτε εγώ, οπότε αυτή θα είναι μία δύσκολη σχέση γιατί εσύ θα συνεχίσεις να παραφέρεσαι, εγώ θα συνεχίσω να σε εγκαλώ, και η παράσταση δε θα ανέβει ποτέ. Τον ρώτησα αν θα του άρεσε να βρεθεί η κόρη του σε ένα δωμάτιο όπως αυτό που ήμουν εγώ μαζί του και με “τα αγόρια του”, αλλά δεν ήξερε πώς να απαντήσει σε αυτό. Μετά μπήκε μία γυναίκα στην αίθουσα που με πήρε και με πήγε να περπατήσουμε μέσα στο κτίριο, και μου έλεγε “μπορούμε να του δείξουμε, είναι απλώς ένα μικρό αγόρι, εσύ είσαι τόσο δυνατή”. Της είπα ότι είναι 64!».

Γίνεται τρομερά παραστατική. Της ζητάω να μάθω τη συνέχεια.

«Προς στιγμήν κατευνάστηκα, εκείνος όμως άρχισε να μου κάνει bullying σε σημείο που χρειάστηκε να του στείλω email. Του έλεγα ότι είχε υπονομεύσει τόσο πολύ τη δουλειά μου που για πρώτη φορά στην καριέρα μου φοβόμουν να ανέβω στη σκηνή, και του ζητούσα να μείνει μακριά μου μέχρι να ανοίξω την παράσταση. Έκανα την παράσταση, ο κόσμος είχε λατρέψει τον χαρακτήρα μου γιατί ήταν υπέροχη, αλλά εκείνος συνέχισε να είναι χυδαίος. Ήταν να μείνω για ακόμα μία δουλειά αμέσως μετά, αλλά παραιτήθηκα. Αργότερα, όταν έγινα επιτυχημένη, μου έστειλε ένα email. Φυσικά! Είχα γίνει κάποια πλέον, οπότε με εκλάμβανε ως απειλή. Μου ζήτησε συγγνώμη που δεν είχα νιώσει ασφαλής μαζί του. Που εγώ δεν είχα νιώσει ασφαλής; Α, όχι. Μία συγγνώμη γίνεται πραγματική συγνώμη όταν αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου για την κατάσταση που δημιούργησες. Δεν απάντησα, αλλά όταν κάποια στιγμή με είχαν ρωτήσει για το κίνημα #MeToo είχα αναφέρει ότι είχα βρεθεί σε πρόβες εκπληκτικά μισογύνικου κλίματος. Μετά τη δημοσίευση ενημερώθηκα από την ατζέντισσά μου ότι ο τύπος είχε ετοιμάσει δικηγόρους. Δεν είχα πει όμως το όνομά του, οπότε εκτέθηκε από μόνος του. Θυμάμαι ότι τον είχα δει στο τρένο – τον είχα πετύχει ξανά κάποια χρόνια νωρίτερα και είχα ζαρώσει για να μη με δει – και τον είχα χαιρετίσει. Πήγε να μου πιάσει το μπράτσο και του είπα να μην τολμήσει να με αγγίξει. “Έχεις δικηγόρους μαθαίνω”, είπα. “Ναι, γιατί με είπες μισογύνη”. “Δεν ανέφερα το όνομά σου, αλλά ήξερες ότι μιλάω για σένα, οπότε ουσιαστικά παραδέχεσαι ότι είναι αλήθεια”, απάντησα. Του ευχήθηκα καλή τύχη και απομακρύνθηκα».

Μιλάει εδώ και χρόνια για την κουλτούρα της πατριαρχίας και του παραβιασμού, και δεν έχει σκοπό να σταματήσει σύντομα. Σχετικά με την επίμαχη σκηνή στην Πανεπιστημίου τονίζει πως το μοναδικό μελανό της σημείο ήταν ο παπαράτσι που είχε κρυφτεί σε ένα θάμνο και φωτογράφιζε το γυμνό της σώμα: «Μπορεί να ήμασταν σε δημόσιο χώρο, αλλά δουλεύαμε, και εκείνος μπορούσε να τραβήξει νόμιμα φωτογραφίες όπου φαινόταν το στήθος μου και τα πάντα. Του επετράπη κάτι τέτοιο, πληρώθηκε γι’ αυτό».

Δεκαπέντε χρόνια πριν, είχε συνεργαστεί στη σκηνή με τη Sienna Miller στο σαιξπηρικό “As You Like It”. Κατά τη διάρκεια εκείνης της σεζό,ν είχε αποκαλυφθεί ο διαβόητος τότε παράνομος δεσμός που διατηρούσε ο πρώην σύντροφός της, Jude Law, με τη νταντά της οικογένειας, και η Miller είχε λυθεί σε κλάματα στο τέλος μίας παράστασης. Στις επόμενες παραστάσεις θα την αντικαθιστούσε η Gough που ανήκε στον θίασο.

«Ήταν στο απόγειο της καριέρας της τότε. Δε φαντάζεσαι τι είχε τραβήξει. Την κυνηγούσαν, την είχαν φτύσει για να αποσπάσουν κάποια αντίδραση, της ούρλιαζαν. Ήταν εξαντλημένη και ήταν μόλις 23 χρονών. Δεν έχουμε κρατήσει επαφή, αλλά τρέφω απεριόριστο σεβασμό γι’ αυτήν, γιατί ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες που πήγαν το ταμπλόιντ News of the World στα δικαστήρια. Παρακολουθούσαν το κινητό της! Θυμάμαι το κρατούσε και μου το έδινε για να προσέξω ένα “κλικ” που ακουγόταν κι εγώ νόμιζα πως ήταν παρανοϊκή. Της έλεγα καλά, σε τι γαμημένο κόσμο ζεις; Ξαφνικά βρισκόμουν μεταξύ πολύ διάσημων ανθρώπων και σκεφτόμουν ότι η διασημότητα είναι άθλια. Γιατί να θέλει ο οποιοσδήποτε να βιώνει τέτοια πράγματα; Τότε παγιώθηκε μέσα μου η ιδέα να παραμείνω στο θέατρο και να δουλεύω εκεί μέχρι να με φάνε οι κατσαρίδες. Όταν έκλεισε το News of the World ήμουν τόσο περήφανη για εκείνη.

Και με την Keira Knightley που είχαμε δουλέψει μαζί στο “Colette”, θυμάμαι να μιλάμε για το γεγονός πως όταν ήταν 17 χρονών το σώμα της ήταν στο εξώφυλλο του News of the World παρέα με τη λέξη “ανορεξική”. Τη θαυμάζω κι εκείνη πολύ. Είναι πολύ κουλ και τα πηγαίναμε πολύ καλά στα γυρίσματα, αλλά ήταν κατά τη διάρκεια της προώθησης της ταινίας που ανέπτυξα μεγάλο σεβασμό για το γεγονός ότι μπορεί να ζούσε στον κόσμο που ζούσε, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να παραμείνει ένας τίμιος άνθρωπος. Μία από τις καλύτερές μου φίλες είναι η Gemma Arterton που είχε γίνει Bond Girl στα 21 της χρόνια. Μιλάμε για ένα από τα πιο τίμια και γενναιόδωρα πλάσματα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Σέβομαι τρομερά τις γυναίκες που έγιναν πολύ διάσημες πολύ γρήγορα, αλλά με κάποιο τρόπο κατόρθωσαν να βγουν από την άλλη μεριά όλου αυτού, να ανακτήσουν τον εαυτό τους, και να γίνουν υπερασπίστριες των γυναικείων δικαιωμάτων».

Βλέποντας ξανά το “Monday” στην επίσημη ελληνική του πρεμιέρα, στάθηκε σε μία σκηνή του.

«Σκεφτόμουν παρακολουθώντας τη σκηνή όπου η δικηγόρος της την παρηγορεί, την ακουμπάει στον ώμο και της λέει πως όλα θα πάνε καλά, ότι αυτό πρέπει να κάνουμε οι γυναίκες. Έχουμε τραυματιστεί τόσο πολύ και τοποθετηθεί η μία απέναντι στην άλλη ως αντίπαλες για τόσον καιρό, που θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να θεραπεύσουμε τις σχέσεις μας. Κάθε φορά που έχω μιλήσει ανοιχτά για κάποιον προβληματικό άνδρα, οι γυναίκες γύρω του με ώθησαν και με “εκπαίδευσαν” να κλείσω το στόμα μου. Το κατανοώ και φυσικά μπορώ να το συγχωρήσω γιατί ξέρω από πού προκύπτει, αλλά αν δεν κάνουμε τη συγκεκριμένη συζήτηση δε θα αλλάξουμε. Δεν είναι victim-blaming αυτό, έχει να κάνει με το πώς έχουμε προπονηθεί να πιστεύουμε ότι το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις σε προβληματικές καταστάσεις είναι να βουλώσεις το στόμα της ηθοποιού».

Το “Monday” αποτυπώνει με ζωντάνια τη μέθη του νέου έρωτα, αλλά κάνει το ίδιο και για τις ψυχολογικές μάχες που μπορεί να ακολουθήσουν. Τις αψιμαχίες και τους θριάμβους, τις μικρές ήττες που ροκανίζουν τις σχέσεις. Άραγε φοβήθηκε ποτέ ότι η ταινία θα ρομαντικοποιούσε τις προβληματικές διαστάσεις του δεσμού της Chloe με τον Mickey, όπως συμβαίνει διαρκώς στα ρομάντσα της οθόνης;

«Εσύ και εγώ έχουμε μεγαλώσει με μία εντελώς στρεβλή εικόνα του έρωτα στην οθόνη. Σκέψου το “While You Were Sleeping” με τη Sandra Bullock. Ερωτεύεται έναν τύπο που είναι σε κώμα! Παριστάνει ότι είναι η αρραβωνιαστικιά του και μετά παντρεύεται τον αδερφό του! Κανονικοποιούνταν φρικώδεις καταστάσεις. Και ξέρω ότι είναι δύσκολο όταν τα πράγματα παλιώνουν. Το “Grease” για παράδειγμα είναι προβληματικό, αλλά είναι επίσης και μία ταινία του καιρού της. Πρέπει να μπορούμε να βλέπουμε πράγματα που μας άρεσαν παλιά και να κατανοούμε το γιατί μας άρεσαν, αλλά να έχουμε και μία διερευνητική ματιά πια σ’ αυτά. Έναν καλύτερο φακό.

Με το “Monday” ένιωσα ασφαλής ως προς αυτό. Όταν το είδα ξανά, είδα μία γυναίκα που ερωτεύεται ξανά τις προοπτικές κάποιου. Είχε ήδη υπάρξει σε μία καταναγκαστική, χειριστική σχέση και πηγαίνει απευθείας σε μία νέα σχέση με έναν άνδρα που δεν έχει φτάσει τις δυνατότητές του, πιστεύοντας πως αν τον βοηθήσει να το κάνει θα πάρει αξία η ίδια. Στο μεταξύ όμως παραμερίζει τη δική της δύναμη. Δεν έχει ιδέα γι’ αυτή γιατί δεν έχει μάθει να την εντοπίζει. Και είναι δικηγόρος για θέματα μετανάστευσης! Τι σκατά κάνει με αυτόν; Οι άντρες δεν έχουν υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να την αναπτύξουν. Στην ταινία, ο Mickey βάζει τον χαρακτήρα μου να κάνει τα πάντα γι’ αυτόν. Έτσι έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα μέσα στην ιστορία. Την έβλεπα και σκεφτόμουν “φύγε μακριά του”. Αγάπα τον, αλλά φύγε. Πήγαινε κάνε ψυχοθεραπεία, κόψε το ποτό, σταμάτα την αυτοκαταστροφή. Υπάρχει κι εκείνη η σκηνή όπου ο Mickey της λέει πως η Άσπα, η πρώην του, είναι “τρελή”, και σκεφτόμουν πόσα χρόνια ζούμε με τον φόβο ότι θα μας περάσουν για υστερικές. Οπότε είναι υπέροχο να τα συζητάμε αυτά, να τα κάνουμε μέρος συνεντεύξεων όπως αυτή, και μέρος του κινήματος».

Στο παρελθόν έχει μιλήσει για την εξάρτησή της από τις ουσίες και υποπτεύομαι ότι δε θέλει ούτε αυτές να ρομαντικοποιούνται. Δεν έχει μπει ποτέ σε λεπτομέρειες, αλλά προφανώς αισθάνεται έτοιμη.

«Θυμάμαι είχα δουλέψει με τον John Shrapnel σε ένα επεισόδιο που είχαμε κάνει μαζί για την τηλεόραση και του έλεγα ότι ήθελα να ζήσω όπως ο Oliver Reed. Με πήρε στην άκρη και μου είπε πως ήταν μαζί με τον Oliver Reed στην τελευταία του δουλειά, ήταν μαζί του λίγο πριν πεθάνει δηλαδή, και ότι δεν υπήρχε απολύτως τίποτα για να θαυμάζω στον τρόπο που έφυγε από τη ζωή. Με είχε αιφνιδιάσει και είχε δίκιο». Πέρα από το ταλέντο του, ο Reed ήταν επίσης γνωστός για τις αδιανόητες ποσότητες αλκοόλ που μπορούσε να καταναλώσει. Παρότι είχε υποσχεθεί στον Ridley Scott ότι δε θα έπινε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του “Μονομάχου”, άφησε την τελευταία του πνοή στο πάτωμα μίας παμπ.

«Προσωπικά χρειάζομαι την αιχμή. Θέλω να ξέρω πού είναι, πόσο μπορώ να την πλησιάσω κάθε φορά, και σε ποιο σημείο της σκοντάφτω. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά το εμπόδιζαν αυτό. Η εσωτερική μου ζωή και η δουλειά μου έγιναν τόσο καλύτερες χωρίς αυτά. Κοίτα την Amy Winehouse. Έφτιαξε τη φανταστική μουσική που έφτιαξε παρά τον εθισμό της, όχι εξαιτίας του. Εγώ συνέδεα τη δυνατότητά μου να εκφράζω ανοιχτά τα συναισθήματά μου πάνω στη δουλειά ανάλογα με το πόσο έπινα ή έκανα ναρκωτικά. Οπότε όταν τα σταμάτησα είχα φοβηθεί, γιατί αναρωτιόμουν μήπως το χάρισμά μου θα εξαφανιζόταν.

Τώρα το βλέπω συνέχεια γιατί δουλεύω με τοξικοεξαρτώμενους και έχω δει το τραύμα που οδηγεί εκεί τους ανθρώπους, το πώς ο εθισμός τους σώζει για λίγο αλλά μετά τους συντρίβει. Πλέον σκέφτομαι καλλιτέχνες όπως ο Reed ή όπως ο Richard Harris και σκέφτομαι τι πράγματα θα μπορούσαμε να είχαμε δει από αυτούς χωρίς τον εθισμό τους. Κάποια στιγμή ήμουν κανονικά high στη σκηνή στο West End και είπα στον εαυτό μου, fuck, αυτό που ζεις είναι όλα όσα ήθελες ποτέ στη ζωή σου και τώρα το χάνεις. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή. Για μένα οι ουσίες εμποδίζουν τη σπουδαία τέχνη. Δεν την ενισχύουν».

Αυτό τον καιρό ζει συνήθως Παρασκευές, αλλά για χρόνια η ζωή της είχε κυρίως Δευτέρες.

Μεγαλωμένη στο Ennis από πατέρα ηλεκτρολόγο και μητέρα που έτρεχε πίσω από άλλα δέκα παιδιά, η Gough έκανε την επανάστασή της φεύγοντας κρυφά με το αγόρι της για το Λονδίνο σε ηλικία 16 ετών. Η σχέση κράτησε μόνο έξι εβδομάδες μετά την άφιξή τους στη μητρόπολη και η απόπειρα της ηθοποιού να μείνει μαζί με κάποιον συγγενή της απέτυχε. Τελικά θα συγκατοικούσε για κάποια χρόνια με έναν Δουβλινέζο που έτυχε να γνωρίσει.

Αναρωτιέμαι όμως εάν η αποφασιστικότητα που αποπνέει από κάθε της κύτταρο έχει ακριβώς να κάνει με τα δέκα της αδέρφια. Όπως το βλέπω, ένα παιδί μίας τόσο μεγάλης οικογένειας ή θα μάθει να διεκδικεί την προσοχή, ή θα γίνει αόρατο.

«Τον είχε πάρει άλλος αυτόν τον ρόλο. Έτσι γίνεται. Ο δικός μου ρόλος ήταν να προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή με όποιον τρόπο μπορούσα. Στην πορεία μετατράπηκε σε αρνητική προσοχή γιατί ήμουν πολύ καταστροφική. Ήταν επίπονο για πολλά χρόνια. Δεν είναι να απορείς που η δουλειά μου είναι τελικά το να είμαι ορατή. Ήταν ζόρικα για πολύ καιρό. Η ζωή όμως είναι μακρύ ταξίδι και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Πλέον νιώθω πως είμαι σε πολύ καλή φάση και είμαι περήφανη για μένα».

Το “Monday” κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά από την Tulip Entertainment.