Nalyssa Green, Melentini, Billie Kark: Κορίτσια πολύ καλά στα πάρτι

Nalyssa Green η ρομαντική

Το μικρόβιο της μουσικής

«Οι δικοί μου είχαν μια όμορφη συλλογή βινυλίων και άκουγα Pink Floyd, The Beatles, Simon and Garfunkel και το Σταυρό του Νότου του Θάνου Μικρούτσικου με μανία.

Πέρασα στη σχολή Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού που ήταν και ο στόχος μου. Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές καθώς κάπου στα μισά άρχισα να ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και κάπου εκεί σταμάτησα να θέλω να γίνω δημοσιογράφος».

Το κατά Nalyssa Green ποπ ευαγγέλιο

«Για ‘μένα ποπ μουσική είναι μια φόρμα που έχει συγκεκριμένη και αναγνωρίσιμη δομή. Και μελωδίες και θέματα που μοιάζουν -αν και πρωτότυπα- να υπήρχαν από πάντα. Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της ποπ. Επειδή δεν θέλω να γράψω μια τεράστια λίστα θα σου πω ότι τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ Elton John και αδελφούς Κατσιμίχα.

Το απόλυτο ποπ σκηνικό που μπορώ να σκεφτώ είναι η Taylor Swift μαζί με την Madonna, αγκαλιά με τον The Boy και τoν Σαββόπουλο να τραγουδάνε Beatles σε σκηνή τεράστια με neon φώτα και ντισκομπάλες και γύρω τεράστιο χορευτικό με πρωτοχορεύτριες τη Rosalia και τη Dolly Vara». 

Από το Jumping Fish στο Spotify

«Πάντα με ενδιέφερε το ελληνικό τραγούδι και για πολύ καιρό ενώ ήθελα να ασχοληθώ με αυτό, δεν μου έβγαινε εύκολα και φυσικά. Μέχρι που ήρθε από μόνο του και από τότε μόνο στα ελληνικά νιώθω να εκφράζομαι ελεύθερα και να νιώθω οικειότητα. Νομίζω ήταν μια μετάβαση δικιά μου προσωπική, αλλά είχε να κάνει και με την εποχή και τη συνολική τάση μας να εκφραστούμε με ποπ προσωπικό τρόπο στη μητρική μας γλώσσα.

Δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει πολλά στη μουσική βιομηχανία. Ακόμα δεν υπάρχει σοβαρή στήριξη από επαγγελματίες του χώρου (press, επιχειρήσεις κτλ) σε οτιδήποτε δεν είναι κατασκευασμένο από πλούσιους που έχουν για χόμπι τους τη μουσική.

Το mainstream αδιαφορεί για όλα εμάς που κάνουμε μουσική από ανάγκη και όχι για να γίνουμε διάσημα ή πλούσια. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια success stories που ίσως μόνο το timing και κάποια τυχαιότητα τα έκαναν να ευοδωθούν».

Η Nalyssa Green θέλει να δει τις γυναίκες να κυβερνούν τον κόσμο

«Αντιμετωπίζω συνέχεια σεξιστικές συμπεριφορές. Και θυμώνω πολύ. Άπειρα, καθημερινά, διακριτικά ή καθόλου διακριτικά σκηνικά. Παλαιότερα αν ο θύτης ήταν απλά κοινωνικά αμόρφωτος και κάπως αδαής προσπαθούσα να εξηγήσω κάποια (αυτονόητα) πράγματα. Πλέον απλά έχω κουραστεί και το δηλώνω.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τις γυναίκες να κυβερνούσαν τον κόσμο. Πιστεύω ότι σίγουρα μια κοινωνική ομάδα του περιθωρίου της ιστορίας όπως οι γυναίκες θα είχε καλές πιθανότητες να εξουσιάζει με περισσότερη ενσυναίσθηση».

Η Nalyssa Green πέρα από τη μουσική

«Το να παραμένει κανείς ρομαντικός σήμερα με ό,τι ζούμε και βλέπουμε γύρω μας, ίσως να είναι μια εύκολη και προσιτή άμυνα. Μια λύση που βγαίνει πηγαία. Ένας τρόπος να σωθούμε από τη μαυρίλα μιλώντας για αυτή με ομορφιά.

Με γοητεύουν οι ανοιχτοί άνθρωποι, που συνδέονται με ομορφιά και αλήθεια. Δεν αντέχω τους νάρκισσους, τους φασιστές, τους τοξικούς ανθρώπους που θέλουν μόνο να μειώνουν και να πονάνε τους άλλους.

Αν κάτι νιώθω πως λείπει από τη ζωή μου σήμερα είναι η ισορροπία, η σταθερότητα και η ηρεμία».

Αθήνα και μουσικά κολλήματα

«Λατρεύω τη ζωντάνια της Αθήνας, αλλά ταυτόχρονα τη μισώ όταν γίνεται μανιακή.

Το τελευταίο μου μουσικό κόλλημα είναι το Mother earth’s plantasia του Mort Garson, έχω λιώσει στο Spotify λίστα “Τhis is the Beatles” και αγαπημένο μουσικό guilty pleasure είναι το Zάρι της Σάττι».

Ηχογράφηση σε στούντιο VS live 

Live performance δαγκωτό.

Σχέδια και όνειρα 

«Βγαίνει ο νέος μου δίσκος «Πολύ καλή στα πάρτυ» τον Μάιο. Ονειρεύομαι να αρέσει σε αυτούς που απολαμβάνουν τη μουσική μου όσο πιστεύω ότι θα τους αρέσει».

Melentini η κινηματογραφική

Μουσικός από κούνια

«Υπήρχαν πολλά ερεθίσματα στο σπίτι μας θαρρώ. Η μαμά άκουγε πολύ ραδιόφωνο, της άρεσαν τα 60s,το νέο κύμα, έπαιζε λίγο ακορντεόν που είχε μάθει στην παιδαγωγική ακαδημία. Ο μπαμπάς ήταν πολύ καλός στο σκίτσο, το ‘χε για χόμπι, μου έμαθε πολλά για το σινεμά ως παιδί από τη ματιά ενός λαϊκού ανθρώπου, είχε τεράστια αγάπη στον κλασικό  ιταλικό κινηματογράφο και όχι μόνο. 

Τα περισσότερα μουσικά μου ακούσματα τα απέκτησα από τον μεγάλο μου αδερφό, ο οποίος ήταν συλλέκτης δίσκων από την πρώιμη εφηβεία του και μας μύησε σε πιο urban μουσικές και στα underground ρεύματα των 90s και την χιπ χοπ κουλτούρα. Μετά πέρασα για καιρό μια πανκ φάση και σήμερα είμαι όλα αυτά τα παραπάνω.

Για ‘μενα δεν υπήρχε κάτι άλλο πέρα από τη μουσική. Από 5 ετών μέχρι τα πτυχία μου στη μουσική ήμουν μες στα ωδεία, σε χορωδίες, ορχήστρες, φιλαρμονικές κλπ. Ξεκίνησα να γράφω μάλιστα κομματάκια για πιάνο κάπου στα 8-9. Κάποια στιγμή όσο ήμουν στο πανεπιστήμιο  μπήκα στον χώρο του θεάτρου και βασανίστηκα για κάποια χρόνια εκεί, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα με πάει πουθενά η τέχνη, αλλά μέσα μου δεν ήθελα να παλέψω για τίποτα άλλο παρά μόνο γι’ αυτό στο οποίο ήμουν ταγμένη, κι ας ήταν οι πιο αντίξοες συνθήκες για να συνεχίσω. 

Με ενθάρρυνε πολύ τότε ότι με τον Ρίτσαρντ, τον σύντροφό μου, δημιουργούσαμε μαζί και επειδή δεν είχα πίστη στον εαυτό μου εκείνα τα χρόνια με βοηθούσε ότι κάποιος νοιαζόταν και κόπιαζε μαζί μου σε κάθε μου ιδέα ώστε να μην  τα παρατήσω. 

Αυτό έγινε και με άλλους ανθρώπους συνοδοιπόρους στο έργο μου, που απέκτησα μες στα χρόνια και μιλάω πιο πολύ για τους Βασίλη Ντοκάκη, Κώστα Αντωνίου, Χρήστο Βίγκο, αλλά και τον Αντρέα από τη veego records».

Κι αν είναι ποπ μη τη φοβάσαι

«Ποπ μουσική αισθάνομαι οτιδήποτε καταφέρνει να δημιουργήσει μια τάση. Ωστόσο μιλάμε για κάτι πολυεπίπεδο.

Δηλαδή ποπ είναι και η τραπ μουσική, αλλά και η Arca ή η Sevdaliza. Σαν κόσμοι ωστόσο και όσον αφορά σε αυτά που πρεσβεύουν, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα σχήματα.

Ηχητικά πάλι όμως, και αυτό είναι το θαύμα της μουσικής, υπάρχουν πολλά στοιχεία που συναντάς κοινά από το ένα στο άλλο.

Καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, στην ελληνική σκηνή ας πω μόνο, εκτιμώ μουσικά πλέον τόσα πολλά άτομα, δηλαδή δημιουργούς- τραγουδοποιούς-μουσικούς, όλα σε ένα όμως, που έχουν αυθεντική πορεία και δικό τους στίγμα, όπως η Νalyssa Green, η tango with lions, η Nefeli Walking Undercover, ο Panpan, η Δεσποινίς Τρίχρωμη, ο Boy, ο MAZOHA, η Krista Papista, η Vassilina,ο Βασίλης Ντοκάκης, οι Σκιαδάρεσες, η Ρένα Ρασούλη, ο Φοίβος Δεληβοριάς, οι usurum, o Σιγανίδης, η Σοφία Σαρρή, η Alkyone, η Rosey blue, Κristof, Capette, ο Λεξ, η Ladele, o Τso, η Expe, η Billie μας εδώ, και πόσα άλλα που τώρα μού διαφεύγουν.

Η φωτογράφισή μας εδώ στο Ρομάντσο με την Nalyssa Green και την Billie Kark είναι ultimate ποπ σκηνικό (χεχε)».

Η Melentini πιστεύει πως ο σεξισμός είναι (ακόμα) εκεί

«Έχω αντιμετωπίσει αμέτρητες φορές σεξιστικές συμπεριφορές! Πιο μικρή μού έβγαινε κι εμένα ο χούλιγκαν από μέσα μου κι απαντούσα αναλόγως, ειδικά στον δρόμο. Τώρα πια μου φαίνεται τόσο σπατάλη να δώσω χώρο κι ουσία σε κάτι που πρέπει απλά να κόβεται. 

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τρομακτικά. Λυπάμαι πάρα πολύ για τη νοοτροπία εδώ, για το μισογυνισμό που αναπαράγεται από άντρες και γυναίκες. Η επικαιρότητα είναι γεμάτη από δείγματα μιας κοινωνίας ματσό πουριτανισμού, μισαλλόδοξης και ανίκανης να ξεπεράσει τα κόμπλεξ της, αλλά κυρίως εχθρικής και επικίνδυνης για τη ζωή των γυναικών και όλων των θηλυκοτήτων. 

Είμαι κατά της εξουσίας εν γένει. Αυτό που όμως μπορώ να πω, είναι ότι οι γυναίκες δεν χρειάζεται να πρέπει να αποδείξουν τίποτα πια. Θέλουμε απλά την ησυχία μας και να υπάρχει η καθεμιά με όποιο τρόπο θέλει και της αρέσει».

Amanita: Η ιστορία ενός διαφορετικού παιδικού τραγουδιού

«Πρόσφατα κυκλοφόρησα ένα νέο τραγούδι, το Amanita. Σε αυτό καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ομάδα ukuna, η ευφυΐα ενός πλάσματος που ακούει στο όνομα Νάστα και που είχε την ιδέα να γράψει τόσο όμορφους στίχους και να μου ψελλίσει μια μικρή μελωδία μαζί. Με συγκίνησε αμέσως, και το έπιασα με τον Ρίτσαρντ, να κάνουμε ενορχήστρωση και παραγωγή, ώστε να κυκλοφορήσει επίσημα ένα αμιγώς παιδικό τραγουδάκι. 

Ο γιος μου που είναι 2 έχει ξετρελαθεί και άλλα παιδάκια επίσης, αυτό μας έδωσε πάρα πολλή χαρά. Η πρωτοβουλία αυτή όμως ξεκίνησε με αφορμή δυστυχώς ένα πολύ τραγικό γεγονός, ενός άτυχου μικρού κοριτσιού στο Βελεστίνο, που έφυγε απ’ τη ζωή καθώς αρρώστησε από βαριά αλλεργία σε ξηρούς καρπούς, από ένα κέρασμα στο σχολείο».

Η Melentini πέρα από τη μουσική

«Με γοητεύουν πάρα πολύ οι ήρεμοι άνθρωποι, οι στοργικοί, αλλά και αυτοί που έχουν πάντα θετική στάση και στα πιο δύσκολα. Δεν μπορω καθόλου αυτούς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και που δεν αμφισβητούν τον εαυτό τους.

Αν υπάρχει κάτι που μου λείπει, είναι η επαφή με τη φύση. Έχω εγκλωβιστεί πάρα πολύ στη ζωή στην πόλη και ώρες-ώρες μου γυρίζει το μυαλό».

Αθηναϊκά vibes και μουσικές στο repeat

«Στην Αθήνα λατρεύω τα ανοιξιάτικα απογεύματα, τα ταβερνάκια, τις βόλτες στην Αεροπαγίτου ή στη θάλασσα, την οικειότητα, τα events που συναντάω φίλους και γνωστούς, τα Εξάρχεια, τα σινεμά, τα κουτούκια, την έντονη πολυπολιτισμικότητα στο κέντρο της πόλης, τα μικρά μαγαζιά και τους ανθρώπους τους.

Μισώ τη φασαρία, την αστυνομία, τους παλαιολιθικούς τσακωμούς στο δρόμο, τα νεύρα, την έλλειψη ενσυναίσθησης, τη ζέστη το καλοκαίρι, τα σκουπίδια, τους οδηγούς που αδιαφορούν για τις διαβάσεις πεζών, τα πονηρά βλέμματα κάτι γλίτσιδων, να μην έρχεται το λεωφορείο, τις δημόσιες υπηρεσίες, το να μην βρίσκεις πάρκινγκ.

Έχω λιώσει το soundtrack του mid 90s. Guilty pleasure, θα σε απογοητεύσω, δεν νομίζω ότι έχω. Δηλαδή δεν έχει τύχει να ακούσω τελευταία κάτι πολύ εμπορικό που να έχω κολλήσει».

Στούντιο ή live Melentini; 

«Και τα δύο, απλώς το live απαιτεί τεράστια προετοιμασία, πρακτικές διαδικασίες, mail, επικοινωνία, πίεση χρόνου κλπ και γενικά μια μεγάλη αγωνία για να έρθει ο κόσμος. Ενώ στο στούντιο επικρατεί ηρεμία, ανεκτίμητα συναισθήματα όταν πετυχαίνει κάτι, επικές στιγμές με τους φίλους μου μουσικούς, πάρα πολύ γέλιο, συγκίνηση. Έχει άλλη μαγεία». 

Τι άλλο θα ακούσουμε από την Melentini;

«2 καινούργιοι δίσκοι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους είναι στα άμεσα σχέδια μου.

Θα βγει σύντομα μια ακόμα μικρού μήκους, στην οποία έχω κάνει μια πολύ σημαντική, για ‘μένα, ενορχήστρωση διασκευής. Και ανυπομονώ για μια μεγάλου μήκους ταινία στην οποία θα είμαι μέρος, αλλά αργούν ακόμα πολύ οι διαδικασίες για να υλοποιηθεί ως πρότζεκτ. 

Επειδή όμως η επαφή μου με οτιδήποτε cinematic είναι μείζονος σημασίας για εμένα, μου αρέσει να κάνω και το ανάποδο. Δηλαδή να φτιάχνω βιντεοκλίπ με εκλεκτές ομάδες κινηματογραφιστών με τις οποίες δημιουργούμε μαζί κάθε φορά ιδιοσυγκρασιακούς κόσμους στους οποίους ,θα ‘λεγε κανείς πως, κερδίζει η αγάπη. Τώρα ξεκίνησα ένα τέτοιο πρότζεκτ και θα μάθετε περισσότερα εν καιρώ.

Τα όνειρά μου επαγγελματικά είναι πολλά, αλλά ξέρω πως θα συμβούν αν υπάρξει τύχη».

Billie Kark η Gen Zender

Μουσική παράδοση με νέο αίμα

«Ανέκαθεν άκουγα παραδοσιακή μουσική, με αυτά τα ακούσματα έχω μεγαλώσει. Έπαιζα κανονάκι στο μουσικό σχολείο και βρισκόμουν συνεχώς σε σύνολα παραδοσιακής και έθνικ μουσικής. Το μεγαλύτερο μου ενδιαφέρον είναι προς τους στίχους.

Θεωρώ ότι τα δημοτικά μας τραγούδια έχουν μια τρομερή ικανότητα να περνάνε πολύ μεγάλα νοήματα για τη ζωή και τον θάνατο, τον αποχωρισμό, την ξενιτιά και άλλα πολλά, με πολύ απλά λόγια. Το ίδιο ισχύει και για τις μελωδίες.

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να εντοπίσω τι είναι αυτό ακριβώς που με τραβάει προς τα εκεί, το σίγουρο είναι ότι τα τραγούδια αυτά με κάνουν να νιώθω ζωντανή και να ανατριχιάζω. Είναι αληθινά τραγούδια αγνώστων δημιουργών και ανήκουν σε όλους μας ως κληρονομιά. Αυτό εμένα με συγκινεί ιδιαίτερα και θα ήθελα να συνεχίσω να το τιμώ και να το αναπαράγω με τον τρόπο μου όπως μπορώ. Κάπως έτσι προέκυψε και ο δίσκος μου TZINDA.

Αντλώ όμως έμπνευση κι από αυτά που ζω την εκάστοτε περίοδο, από τη φύση και γενικότερα τη ζωή. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω εντοπίσει απο που ακριβώς αντλώ την έμπνευση μου και πολλές φορές διαβάζω στίχους μου ή ακούω τις συνθέσεις μου και δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα δημιούργησα εγώ. Νιώθω μερικές φορές σαν να μπαίνει μέσα μου κάτι, να δημιουργεί και μετά να ξαναβγαίνει». 

Το παράδοξο success story του Πάρτυ της Billie Kark

Την επιτυχία που είχε το Πάρτυ δεν την περίμενα καθόλου! Είχα γνωρίσει έναν τύπο σ΄ ένα Πάρτυ, ξεκινήσαμε να βγαίνουμε, πήγαινε πολύ καλά και ξαφνικά μου ανακοίνωσε ότι θα μετακομίσει στη Γερμανία. Συνεχίσαμε να μιλάμε όσο ήταν εκεί και έγραψα το Πάρτυ για να αποτυπώσω αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όταν όλοι γύρω μας περνάνε καλά, αλλά εμείς κάπου αλλού είμαστε, κάτι λείπει.

 Δεν ήμουν σίγουρη ότι θέλω να το δημοσιεύσω, αλλά με πίεσε πολύ η κολλητή μου η Κλειώ που ήταν σίγουρη ότι το Πάρτυ θα γίνει επιτυχία.

H Billie Kark έχει πίστη στην Gen Z

«Πολλά ακούγονται για τη γενιά μου, ότι είμαστε τεμπέληδες, θρασείς, κακομαθημένοι και άλλα πολλά. Εγώ πιστεύω ότι σίγουρα είμαστε μια γενιά διαφορετική από τις προηγούμενες και ασφαλώς και έχουμε και εμείς τα ελαττώματά μας. 

Η Gen Z έχει όμως μια εκπληκτική ικανότητα να ζει πιο ανάλαφρα, να μην παίρνει δηλαδή τη ζωή τόσο σοβαρά. Λιγότεροι καθωσπρεπισμοί και αχρείαστες αυστηρότητες και ηθικολογίες.

Θεωρώ ότι με όλα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας χρειάζεται αυτή η οπτική που έχουμε να προσφέρουμε.

Πράγματα που ίσως δεν ξέρεις για την Billie Kark

«Δεν μπορώ τους ρατσιστές και γενικότερα τους πικρόχολους ανθρώπους. Απ΄την άλλη με γοητεύουν πολύ οι απλοί άνθρωποι που λειτουργούν σαν φωταγωγοί για τους υπόλοιπους. Θεωρώ πολύ γοητευτικούς εκείνους που μπορούν να εμπνέουν και να «ανεβάζουν» τους γύρω τους, τους δυναμικούς και θαρραλέους.

Μου λείπει πολύ ο χρόνος. Θα ήθελα να ήταν λίγο πιο μεγάλες οι μέρες και να είχα περισσότερο χρόνο για να μην κάνω απολύτως τίποτα και να “φωτοσυνθέτω” στο μπαλκόνι. Μου λείπει επίσης πολύ η φύση και ανυπομονώ για την στιγμή που θα μαζέψω τις βαλίτσες μου και θα μετακομίσω σ΄ ένα σπίτι στο βουνό».

Η ζωή στην Αθήνα και τα μουσικά guilty pleasure της Billie Kark

Στην Αθήνα λατρεύω το ότι είναι το σπίτι μου και το ότι έχω την ευκαιρία να έχω μεγαλώσει σε μια πόλη τόσο παλιά και ιστορική. Επειδή έχω δουλέψει αρκετά με τουρίστες, έχω μπει πολλές φορές στη διαδικασία να παρατηρήσω και να εκτιμήσω τον σοκαριστικό όγκο ιστορίας, δίπλα στον οποίο κυκλοφορούμε κάθε μέρα και δεν δίνουμε καμία απολύτως σημασία. Συγκινούμαι όταν σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν ζήσει, έχουν δημιουργήσει, έχουν ερωτευτεί, έχουν πονέσει και έχουν πεθάνει σ΄αυτό τον τόπο πριν από εμένα. 

Από την άλλη μισώ το ότι η πόλη δεν είναι προσβάσιμη για όλους. Το ότι είναι πολύ δύσκολο δηλαδή να μετακινηθείς αν έχεις οποιοδήποτε κινητικό πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που αδυνατούν να πάνε ακόμα και στο περίπτερο. Πάνω στο πεζοδρόμιο, (αν αυτό υπάρχει) υπάρχει ένα κολωνάκι ή παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Το τελευταίο μου μουσικό κόλλημα είναι το Ζάρι της Μαρίνα Σάττι, παρόλο που δεν έχει καμία σχέση με τα ακούσματά μου, δεν μπορώ να το βγάλω απ΄το κεφάλι μου με τίποτα. Τελευταία έχω λιώσει λίστες με 00s house, νομίζω επειδή μου λείπει αρκετά το καλοκαίρι. Το αγαπημένο μου μουσικό guilty pleasure είναι τα soundtrack από ταινίες της Disney».

Στούντιο ή live;

«Νομίζω οι περισσότεροι θα έλεγαν live performance αλλά η αλήθεια είναι ότι λατρεύω την ηχογράφηση σε στούντιο. Μπορώ να κάτσω ώρες ολόκληρες».

Τι να περιμένεις από την Billie Kark

«Στα άμεσα σχέδια μου είναι η κυκλοφορία ενός νέου EP τριών κομματιών με τίτλο Tzanem που θα γίνει μέσα στην άνοιξη. Έπειτα, από τον Απρίλιο έως και τον Σεπτέμβρη θα αφιερωθώ στις live εμφανίσεις μου με εξαίρεση τον Αύγουστο που έχω σκοπό να πάω διακοπές. Στα πιο μελλοντικά μου σχέδια είναι να τελειώσω με την σχολή μου και τελικά να φύγω από την Αθήνα».