Νάντια Μπουλέ, πώς νιώθεις που είσαι η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός στο Chicago The Musical;

Το Chicago διαδραματίζεται στην καρδιά της ομώνυμης πόλης την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και ακολουθεί την καθηλωτική ιστορία της Ρόξι Χάρτ, μιας μικρής χορεύτριας με μεγάλα όνειρα για δόξα. Όταν η Ρόξι (Νάντια Μπουλέ) βρίσκεται μπλεγμένη σε μια σκανδαλώδη υπόθεση δολοφονίας, προσλαμβάνει τον επιδέξιο και χαρισματικό δικηγόρο Μπίλι Φλιν για να χειραγωγήσει τα μέσα ενημέρωσης και να επηρεάσει την κοινή γνώμη υπέρ της. Αλλά η Ρόξι σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι η μόνη που διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς η συγκρατούμενή της, Βέλμα Κέλι, μια βαριετέ σταρ, παλεύει επίσης για τη φήμη και την ελευθερία της μέσα στο χάος της φυλακής της κομητείας Κουκ.

Από τις 18 ως τις 20 Οκτωβρίου η Νάντια Μπουλέ θα τραγουδά και θα παίζει τον χαρακτήρα της Ρόξι στο Chicago The Musical στο Christmas Theater κι έπειτα για τους επόμενους 8 μήνες θα συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά σε μία αυθεντική παραγωγή από το Broadway σε όλη την Ευρώπη. Μαζί της θα έχει και την 3χρονη κόρη της, εκείνη για την οποία κάποια στιγμή πήρε πολύ συνειδητά την απόφαση να μείνει σπίτι. Εκείνη που της έχει φέρει μαζί με τον ερχομό της ένα συναισθηματικό άνοιγμα αγάπης και καλύτερα όρια.

Η Νάντια Μπουλέ με αφορμή το μιούζικαλ Chicago μάς μιλά για τον ρόλο της, τη ζωή της, τον εαυτό της πάνω και κάτω από τη σκηνή και όλα όσα της δίδαξε η μητρότητα και ο ερχομός των 40 της χρόνων.

– Πώς προέκυψε και έγινες η πρώτη Ελληνίδα στη διεθνή παραγωγή του Chicago The Musical;

Έγινε με οντισιόν, όπως κάθε παραγωγή που συμβαίνει στο εξωτερικό. Είναι κλειστές οι οντισιόν οπότε χρειάζεσαι ατζέντη για να μπορέσεις να πάρεις μέρος. Οπότε με ειδοποίησε η ατζέντισσά μου για το ότι υπήρχε αυτή η οντισιόν. Έστειλα στην αρχή ένα show reel, που είναι ουσιαστικά ένα υλικό με πράγματα που έχω κάνει με προηγούμενες δουλειές και με αυτό με άφησαν να πάρω μέρος στην οντισιόν. Μετά έστειλα ένα self tape, μία οντισιόν μέσω video δηλαδή και αφού πέρασα και αυτή τη φάση, συναντήθηκα με τον σκηνοθέτη για την επόμενη. Νομίζω ήταν συνολικά 4 φάσεις.

– Μήπως έτσι θα έπρεπε να γίνεται παντού;

Κοίταξε, είναι πάρα πολύς ο κόσμος που παίρνει μέρος σε αυτές τις οντισιόν. Όσο πιο μεγάλος ο τίτλος και το project, τόσο περισσότερος κόσμος, χιλιάδες άνθρωποι πραγματικά. Για το εξωτερικό αυτό είναι ένα συνηθισμένο πράγμα. Σε εμάς δεν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει τόσος πολύς κόσμος που να ασχολείται με αυτό το αντικείμενο σε αυτό το επίπεδο. Και για μένα είναι πρωτόγνωρο σαν εμπειρία.

– Πότε άρχισες να πιστεύεις ότι μπορεί και να πάρεις τον ρόλο της Ρόξι;

«Νομίζω στην αρχή δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα, ακριβώς επειδή είχε πολλές οντισιόν να περάσω και πολλές φάσεις με πολύ κόσμο. Προς το τέλος κάπως ένιωσα ότι είμαι πιο κοντά. Αλλά πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις, μέχρι την τελική ανακοίνωση».

– Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από αυτό το θρυλικό μιούζικαλ;

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι όταν το είδα στο Λονδίνο πριν από αρκετά χρόνια. Το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά γιατί είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από αυτό που έβλεπα. Μέχρι τότε δεν είχα βασικά γνώση του τι ακριβώς είναι το μιούζικαλ επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε κάποια φοβερή παράδοση σε σχέση με αυτό. Έχουμε πάρα πολύ θέατρο, έχουμε φοβερούς ηθοποιούς, αλλά δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία και ιστορία στο μιούζικαλ. Οπότε παρότι ήδη έκανα τραγούδι χρόνια, είχα κάνει επίσης σεμινάρια υποκριτικής, ο συνδυασμός όλων αυτών των πραγμάτων σε ένα έργο όπως συμβαίνει στο μιούζικαλ μαζί και με τον χορό, δεν μου ήταν οικείο πράγμα. Και θυμάμαι ότι όταν είδα το Chicago είχα πάθει σοκ. Δεν το πίστευα ότι ήταν αυτό που έβλεπα. Γιατί για μένα είναι ένα φοβερά ολοκληρωμένο έργο, γι’ αυτό και νομίζω ότι υπάρχει και τόσα χρόνια.

Ο συνδυασμός των χαρακτήρων με τη μουσική, τα τραγούδια, τη χορογραφία και το κοινωνικό σχόλιο, είναι πολύ χαρακτηριστικός στο συγκεκριμένο έργο και ειδικά οι 2 γυναικείες παρουσίες, η Βέλμα και η Ρόξι είναι πολύ ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, Οπότε πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί. Και μετά εννοείται ότι άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με το μιούζικαλ και γνώρισα πολύ περισσότερο τον χώρο και τα έργα. Αλλά το Chicago δεν μπορώ να το ξεχάσω γιατί ήταν το πρώτο, που με εισήγαγε στον κόσμο του μιούζικαλ.

– Κι είσαι κάπως ταιριαστή με τη Ρόξι τουλάχιστον όπως την έχουμε στον νου μας κι από την κινηματογραφική μεταφορά του Chicago…

Είναι ένας χαρακτήρας που εγώ συμπονώ προσωπικά. Με την έννοια ότι προφανώς και έχει κάνει πολλά και όχι πολύ ωραία πράγματα στο έργο αυτό, αλλά αν κοιτάξεις λίγο παραμέσα στον χαρακτήρα της μπορείς να καταλάβεις πολλά. Μπορείς να ταυτιστείς με την αφέλειά της, με την αθωότητά της, με τη διάθεσή της να κυνηγήσει τα όνειρά της, με την αδεξιότητα της ακόμα. Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά, με τα οποία νομίζω ότι όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε.

– Έχετε μια κάπως αντίστροφη πορεία ως προς τη δόξα. Νιώθω ότι κάποια στιγμή, ενώ είχες δημοσιότητα, ήθελες να αποτραβηχτείς με έναν τρόπο από αυτήν;

Ξέρεις, δεν είναι ότι θέλησα να αποτραβηχτώ. Είναι ότι θέλησα να βρω χρόνο για να ανακαλύψω εγώ τι είναι αυτό που με ενδιαφέρει, να σκαλίσω λίγο δικές μου πτυχές χωρίς να είμαι κάτω από πολύ έντονα φώτα δημοσιότητας. Είμαι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι τέτοιο με έντονους προβολείς. Οπότε ναι, πολύ συνειδητά το ήθελα αυτό. Είμαι και από πολύ μικρή στον χώρο, ξεκίνησα από παιδάκι. Οπότε νομίζω ότι ήταν φυσική εξέλιξη να νιώσω ότι χρειάζομαι λίγη απόσταση για να επανέλθω με τον τρόπο που θέλω εγώ.

– Έχεις δοκιμαστεί σε πολλά πράγματα επαγγελματικά. Σε τι απ’ όλα νιώθεις πιο πολύ ο εαυτός σου;

Δεν έχω νιώσει ότι δεν έχω υπάρξει ο εαυτός μου σε κάτι που έχω κάνει, απλώς είναι διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μου αυτά που κάθε φορά φωτίζονται. Και στην τηλεόραση για παράδειγμα νιώθω πολύ άνετα. Όμως μέσα στα χρόνια αυτή η τριβή με το θέατρο και το μιούζικαλ μου έχει δώσει πάρα πολλά. Κι είναι ένα μέρος η θεατρική σκηνή στο οποίο νιώθω ότι με κόπο και με προσπάθεια έχω ανακαλύψει πολλά στοιχεία δικά μου και του κόσμου ολόκληρου. Ανακαλύπτεις τους ανθρώπους γύρω σου περισσότερο.

– Νομίζω ότι σου δίνει μία διαφορετική δυνατότητα να ζεις πολλές ζωές σε μία αυτή η τέχνη, ενώ στην τηλεόραση είσαι πάντα εσύ η πρώτη ύλη…

Ακριβώς, είναι τα φώτα στραμμένα πάνω σου, ενώ στο θέατρο στρέφεις εσύ τα φώτα στους ανθρώπους για να μπορέσεις να πεις μια ιστορία, να κάνεις κάτι.

Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι πολύ έντονα και με το wellness κι έχω φτιάξει το wellbe.gr  πολύ ολοκληρωμένα, με podcasts, με γυμναστική, με διαλογισμούς, με ασκήσεις αναπνοής, ανακάλυψα ότι είναι κι αυτό ένας τομέας που με ενδιαφέρει πολύ και τον έχω αγαπήσει πολύ. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που πήρα για τον εαυτό μου, που μεσολάβησε βέβαια και ο κορονοϊός και ο εγκλεισμός που εκ των πραγμάτων μας έδωσε χρόνο, εγώ θέλησα να ανακαλύψω και τελείως άλλα πράγματα από αυτά που έκανα και κάνω τόσα χρόνια. Δεν είναι δηλαδή ότι «έκατσα» ή δεν δούλευα, πάντα δούλευα και δουλεύω, αλλά ίσως και ο κόσμος αν δεν σε βλέπει κάθε μέρα μπροστά του νιώθει ότι έχεις πάρει απόσταση.

– Πώς αισθάνεσαι που θα ξεκινήσει η ευρωπαϊκή περιοδεία από την Ελλάδα και το Christmas Theater; Φαντάζομαι για τους δικούς σου θα είναι και κάτι σαν αποχαιρετιστήριο πάρτι…

Είναι ωραίο, με την έννοια ότι ξεκινάω στη γενέτειρά μου. Και αυτό είναι τέλειο, που θα μπορώ να έχω ανθρώπους δικούς μου κοντά και φίλους και συγγενείς κτλ. Ταυτόχρονα είναι και λίγο περίεργο, με την έννοια ότι πρώτη φορά το κοινό θα με ακούσει στα αγγλικά. Οπότε πιστεύω ότι στην αρχή θα τους φανεί λίγο περίεργο, αλλά κυρίως χαίρομαι πολύ που θα ξεκινήσουμε από την Αθήνα και ανυπομονώ να δουν την παράσταση.

– Θα έχεις μαζί στην περιοδεία και την κόρη σου, Σεμέλη. Πόσο προγραμματισμό χρειάζεται αυτό;

Ναι. Ο προγραμματισμός λέει ότι θα την έχουμε μαζί. Θέλει προετοιμασία μεγάλη. Από τη μια ευτυχώς είναι μικρή και δεν πηγαίνει σχολείο ακόμα, οπότε μπορώ να την παίρνω μαζί μου, αλλά από την άλλη είναι και 3 χρόνων και είναι αρκετά τα ταξίδια. Χρειάζεται βοήθεια εκεί γιατί δεν μπορώ να είμαι πάντα μαζί της. Χρειάζεται προετοιμασία οικογενειακή και στήριξη, αλλά είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για εκείνη, οπότε αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε. Θα είμαστε μαζί γιατί δεν μπορώ να την αφήσω για τόσο μεγάλο διάστημα.

– Έχεις πει ότι ο σύντροφός σου, Γιώργος Ισαάκ, είναι πολύ υποστηρικτικός, σωστά;

Ναι δεν γίνεται αλλιώς, είναι δύσκολο. Φαντάσου ότι είμαι η μόνη μαμά σε όλο το cast. Δεν γίνεται αλλιώς, χωρίς στήριξη. Καμιά μας δεν μπορεί να το κάνει όλο αυτό το πράγμα χωρίς να έχει βοήθεια, με μικρό παιδί.

– Βλέπεις διαφορές στο πώς αντιμετωπίζεται η μητρότητα σε μία παραγωγή του εξωτερικού σε σχέση με την Ελλάδα;

Δεν έχω κάνει σύγκριση, αλλά η αλήθεια είναι ότι και εδώ τους φαίνεται πρόκληση το να έχω το παιδί μαζί μου. Δηλαδή μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι είμαι η μόνη που έχω παιδί. Με τη έννοια ότι αν έχεις οικογένεια και παιδιά και δεν μπορείς να κάνεις αυτόν τον προγραμματισμό- καλά δεν το συζητάμε να έχεις παιδί που πηγαίνει σχολείο-, ίσως να είναι και απαγορευτικό να πάρεις μέρος σε μία τέτοια παραγωγή γιατί λείπεις 8 μήνες τον χρόνο κι είναι πάρα πολύ αυτό το διάστημα απουσίας για ένα παιδάκι.

Άρα είμαι σίγουρη ότι πολλοί ή πολλές δεν θα μπήκαν καν στη διαδικασία να το κάνουν αυτό γιατί έχουν οικογένεια. Είναι δύσκολος συνδυασμός. Τώρα δηλαδή που το αντιμετωπίζω και το βλέπω, πραγματικά είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Περισσότερο κιόλας για τις μαμάδες όταν τα παιδάκια τους είναι πολύ μικρά. Χωρίς στήριξη από το περιβάλλον δεν γίνεται. Είναι πρακτικά αδύνατον.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που νιώθεις ότι παίρνεις από τη Σεμέλη;

Είναι πάρα πολλά τα μαθήματα που παίρνεις καθημερινά όταν έχεις ένα παιδί, αλλά νομίζω ότι αυτό που μου έχει γίνει πάρα πολύ σαφές και το βλέπω με πάρα πολύ χαρά να συμβαίνει από τότε που την απέκτησα είναι ότι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που έχεις δεν τα νιώθεις μόνο για το δικό σου παιδί. Τα νιώθεις για όλα τα παιδιά εκεί έξω. Δεν είναι μια σχέση που σταματάει μόνο στο σπίτι. Η αγάπη και αυτά που σε κάνει να νιώθεις το παιδί σου γίνονται συναισθήματα που νιώθεις και για όλα τα παιδιά, για άλλους ανθρώπους.

«Όταν βλέπω παιδάκια να υποφέρουν, να ζουν όσα ζούνε κάποια παιδιά σήμερα στις εμπόλεμες περιοχές, ειλικρινά το λέω πονάει η καρδιά μου σαν να βλέπω το δικό μου παιδί εκεί. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ανθρώπινο».

– Βίωσες την κοινωνική πίεση να γίνεις μητέρα, πριν το αποφασίσεις; Δεδομένου ότι ήσουν σε μία μακροχρόνια σχέση και καταξιωμένη επαγγελματικά…

Αυτό που ένιωσα είναι ότι από τα 30 και μετά δεν αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις εσύ τον εαυτό σου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο σε βλέπουν οι άλλοι. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά αυτή η αλλαγή δεκαετίας, κάπως είναι ταυτισμένη στο μυαλό του περισσότερου κόσμου με την απόκτηση οικογένειας. Οπότε ναι, το ένιωσα αυτό. Δηλαδή ξέρεις, ξαφνικά λίγο είναι σαν να σου λένε «οκ, εντάξει η δουλειά το καταλαβαίνω, αλλά τώρα πότε θα αποκτήσεις παιδιά;». Ναι, υπάρχει αυτό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, γιατί και εγώ που το συζητάω με διάφορες συναδέλφους μού λένε το ίδιο.

Υπάρχει αυτή η απαίτηση ότι οι γυναίκες πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα σε συγκεκριμένη ηλικία. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ένα όριο το οποίο κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα, αλλά εγώ μέχρι και που έκανα το παιδί μου δεν είχα στο μυαλό μου, ούτε αισθανόμουν την πίεση, ότι πρέπει οπωσδήποτε αυτό να συμβεί. Συνέβη ενώ ήμουν σε μια σχέση μακροχρόνια, οπότε ένιωσα τη σιγουριά του ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να αποκτήσω παιδί. Δεν είναι ότι είχε ξυπνήσει κάποιο φοβερό φίλτρο. Εντάξει οι οικογένειες μας σίγουρα το ήθελαν, αλλά ήξεραν κιόλας ότι υπάρχει κι ένα όριο στην πίεση που μπορούσαν να ασκήσουν.

– Τα επαγγελματικά σου όνειρα με τη μητρότητα, μοιάζουν να «πήραν φωτιά». Υπάρχει κάποια σύνδεση; Κάποια νεοαποκτηθείσα δύναμη ή φιλοδοξία;

Δεν νομίζω ότι αποκτάς κάποια μαγική δύναμη μόλις κάνεις παιδί. Απλώς νομίζω ότι κάπως μέσα στο κεφάλι σου, ειδικά αν έχεις δουλέψει πολύ τα προηγούμενα χρόνια, έρχεται μια ισορροπία, που επανατοποθετεί λίγο τις προτεραιότητες. Εγώ από τότε που έκανα τη μικρή ήθελα να είμαι με τη μικρή. Δεν ήθελα να γυρίσω στη δουλειά και 3 χρόνια έμεινα εκτός επειδή ήθελα να είμαι μαζί της τα βράδια και δεν ήθελα να λείπω ούτε σε θέατρο, ούτε σε γύρισμα, ούτε πουθενά. Αυτό ήταν πολύ συνειδητό. Τώρα πάντα ένας συνδυασμός πραγμάτων παίζει ρόλο. Δηλαδή ότι προέκυψε αυτή η παραγωγή του Chicago και αυτή η ευκαιρία ταυτόχρονα. Ότι το παιδί μου λίγο μεγάλωσε, οπότε ένιωσα ότι μπορώ να επιστρέψω. Και νομίζω ότι μερικές φορές αν μέσα σου έχεις μια σχετική ηρεμία- χωρίς αυτό να σημαίνει παραίτηση- κάποια πράγματα θα συμβούν όταν πρέπει να συμβούν. Ένιωθα ότι κάπως ακουμπούσαν κάποια δεδομένα και μπόρεσα να το κάνω.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι ακριβώς επειδή θέλω να γυρνάω στη μικρή και επειδή έχω να μοιράσω τη ζωή μου ανάμεσα στη μικρή και στη δουλειά, είμαι πολύ πιο συγκεντρωμένη στη δουλειά και πιο αποτελεσματική. Γιατί ξέρω ότι μετά θέλω να γυρίσω στο παιδί μου και να είμαι μαμά. Ξέρω ότι δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Είμαι στοχοπροσηλωμένη. Ίσως αυτό να είναι μία μεγάλη διαφορά που έρχεται λόγω του παιδιού κάπως ασυναίσθητα και λόγω των προτεραιοτήτων που έχουν αλλάξει και έχουν πλέον καλύτερα όρια.

«Όταν έχεις ένα παιδί, όλα αποκτούν ένα όριο και η δουλειά ακόμα κι αν δούλευες συνέχεια. Και το όριο αυτό είναι ότι “Ως εδώ, από δω και πέρα έχω να δω το παιδί μου”. Και όλα αυτά που μέχρι τώρα σου φαίνονταν τεράστια μικραίνουν σε μέγεθος».

Είναι αυτή η επανατοποθέτηση των πραγμάτων κάπως που τα κάνει όλα διαφορετικά. Έχεις μεγαλύτερη ψυχραιμία και ηρεμία. Αυτή είναι η λέξη.

– Πρόσφατα έκλεισες ακόμα μια χρονιά ορόσημο, τα 40. Πώς είσαι τελικά στα 40 και πώς φανταζόσουν ότι θα είσαι;

Όταν ήμουν 20 το 40 μου φαινόταν πάρα πολύ μεγάλο. Επίσης επειδή ξεκίνησα να δουλεύω πολύ μικρή, συνήθως ήμουν η μικρότερη ή έστω από τους μικρούς στις δουλειές που έκανα. Τώρα πια δεν είμαι κι είναι περίεργο αυτό, αλλά ταυτόχρονα με τα χρόνια έρχεται και μία σπουδαία εμπειρία, ακόμα και για τους ίδιους τους ρόλους αν το σκεφτείς.

Στον ρόλο φέρνουμε και τα βιώματά μας και πολλές φορές το να είσαι πολύ μικρή συνεπάγεται εκ των πραγμάτων ότι δεν έχεις τα βιώματα και την εμπειρία ζωής που χρειάζεται για να βάλεις μέσα στον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Οπότε αυτό είναι ωραίο που το κατακτάς. Και νομίζω ότι τα 40 είναι μια πάρα πολύ ωραία ηλικία, με την έννοια ότι ακόμα είσαι νέα και το σώμα σου μπορεί να κάνει τα πράγματα που θέλεις ή που απαιτούνται και ταυτόχρονα έχεις αποκτήσει και κάποια εμπειρία ζωής σημαντική. Σε βοηθά ο χρόνος να είσαι καλύτερη και πιο ουσιαστική στη δουλειά που κάνεις. Θεωρώ ότι είναι μία χρονική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας που είναι ωραία, είσαι νέα, αλλά ταυτόχρονα έχεις και αρκετή εμπειρία.

*Info: Chicago the Musical – Athens, από τις 18 ως τις 20 Οκτωβρίου στο Christmas Theater. Εισιτήρια εδώ.