Ναταλία Αργυράκη πώς είναι να είσαι «πρωτάκι» στην τηλεόραση;

Για μένα ήταν παράξενο να κάνω ερωτήσεις στη Ναταλία Αργυράκη. Είναι το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα όταν ήρθα να σπουδάσω στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Αθήνα και παραμένει μία από τις πιο αγαπημένες μου φίλες μέχρι τώρα. Τι να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που ξέρεις; Τελικά ήταν αρκετά τα ερωτήματα. Και μου απάντησε σε όλα. Πώς είναι να συνεργάζεται με τη Ναταλία Γερμανού, Φοβάται την ταμπέλα της «ωραίας ξανθιάς»; Έχει βιώσει τον σεξισμό στη δουλειά της; Πότε λέει «Καλύτερα δε γίνεται» εκτός των πλατό; Αυτά είναι τα δικά της λόγια.

Πώς συστήνεται η ίδια

Αυτό που λέω πάντα πρώτο είναι: δημοσιογράφος. Ούτε θέλω να διευκρινίζω το αρχισυντάκτρια που είμαι τα τελευταία χρόνια στο περιοδικό ΟΚ!, ούτε πλέον το μέλος ψυχαγωγικής εκπομπής. Αυτό που έρχεται δεύτερο, όταν συστήνομαι, είναι ότι είμαι από το Λουτράκι Κορινθίας, σαν να θέλω να το βροντοφωνάξω και το τρίτο είναι πως αγαπώ την αναρρίχηση. Βέβαια, τελευταία, δεν αγαπώ μόνο την αναρρίχηση. Μέσα από τη στήλη μου στην εκπομπή “Καλύτερα δε γίνεται” που συνδυάζει τη συνέντευξη με μια δραστηριότητα που αγαπά ο συνεντευξιαζόμενος, γνώρισα τα αερόβια ακροβατικά. Ήταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω ακροβάτρια, οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά με αυτό τώρα.

«Πρωτάκι» με κάθε ευκαιρία

“Είμαι συχνά πυκνά πρωτάκι για κάποιο λόγο, γιατί μου αρέσει να ανοίγω καινούργιες πόρτες. Πέρσι για παράδειγμα ήμουν πρωτάκι στη διδασκαλία, αναλαμβάνοντας το «Καλλιτεχνικό ρεπορτάζ» σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας. Ήταν πολύ μεγάλο το άγχος αλλά και μεγάλη μου αγάπη όπως φάνηκε η διδασκαλία, που συνεχίζεται και φέτος με τρία τμήματα. Ίσως επειδή ήμουν και κόρη καθηγήτριας (σ.σ. Η μητέρα της, Αγγελική Μπούλιαρη ήταν καθηγήτρια Αγγλικών στη Μέση Εκπαίδευση και πλέον συγγραφέας), να προέκυψε αυτή η αγάπη.

Είδα ότι «το είχα» γιατί είχα πάντα μεταδοτικότητα. Στο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ βοηθούσα εσένα με τις σημειώσεις μου (γέλια), νωρίτερα στο σχολείο την δίδυμη αδερφή μου την Σταυρούλα. Μου άρεσε να συνοψίζω την πληροφορία, να τη λέω και να τη βλέπω να εντυπώνεται. Ήταν μεγάλη μου χαρά, λοιπόν, και ακόμα μεγαλύτερη που φέτος με έναν εκ των περσινών μαθητών μου, τον Θάνο Παπαχάμο, είμαστε συνεργάτες στην τηλεόραση. Κάνει το πρώτο του τηλεοπτικό βήμα και νιώθω περηφάνια γι’ αυτόν.

Πρώτη φορά τηλεόραση

Τώρα είμαι και πάλι «πρωτάκι». Το «πρωτάκι» στην τηλεόραση είναι κάτι πολύ δύσκολο. Κουβαλάς μια εμπειρία ως δημοσιογράφος που εργάζεται εδώ και 15 χρόνια. Οπότε από τη μία είσαι ο έμπειρος από τον οποίο υπάρχουν απαιτήσεις και προσδοκίες και από την άλλη παραμένεις ο άπειρος που θέλει και πρέπει να μάθει, να προσαρμοστεί, να ακούσει, να καθοδηγηθεί και να εξελιχθεί.

Είναι πολύ ωραία εμπειρία κυρίως για τους ανθρώπους που βαριούνται εύκολα, όπως εν μέρει είμαι κι εγώ. Είμαι πολύ σταθερή στα ουσιώδη, στους ανθρώπους μου, στις μεγάλες μου αγάπες, στα πιστεύω μου. Αλλά θέλω διαρκώς να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, μέρη και δραστηριότητες. Κατ’ επέκταση στη δουλειά θέλω να γνωρίζω καινούριους κλάδους.

Η Ναταλία Γερμανού και η υπόλοιπη παρέα

Τη Ναταλία Γερμανού τη γνώριζα αρκετά χρόνια ως δημοσιογράφος, ως συνεντευξιαζόμενη για το OK!. Την είχα γνωρίσει μέσα από συνεντεύξεις και την είχα συναντήσει σε κοινωνικές εκδηλώσεις κατά καιρούς. Ήταν μια έκπληξη ότι μου ζήτησε να συνεργαστούμε το φετινό καλοκαίρι και ήταν ταυτόχρονα και ένα ωραίο «χτύπημα» επιβεβαίωσης. Ένιωσα ότι η δουλειά των χρόνων και το στίγμα που ενδεχομένως έχω αφήσει σε αυτό τον χώρο, αναγνωρίστηκε.

Ήξερα ότι είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος, που ξέρει να σταθεί παντού, ήταν κάτι που έλεγα και πριν ότι δίνει τις καλύτερες συνεντεύξεις γιατί ο προφορικός λόγος της είναι σαν γραπτός, πράγμα που διευκολύνει πολύ την δουλειά του δημοσιογράφου.

Διαπίστωσα ότι στον «αέρα» έχει την ίδια ευκολία να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε συνθήκη και θέμα, έχει την ίδια ευφράδεια, παραμένει γλυκιά και χαμογελαστή σε αυτό τον δύσκολο χώρο και δίνει φυσικά και χώρο σε όλους εμάς τους καινούργιους.

Από τους υπόλοιπους της παρέας ήξερα μόνο τον Κώστα Τσουρό μέσα από τον χώρο, ως συνάδελφο, και τον είχα συμπαθήσει πάρα πολύ. Γνώρισα έπειτα και τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη και την Εβελίνα Νικόλιζα και χαίρομαι να τους βλέπω κάθε μέρα γιατί έχουν αστείρευτο χιούμορ και χαμόγελο. Είναι φοβερά πολύτιμο αυτό όταν δουλεύεις σε έναν χώρο που, κακά τα ψέματα, είναι και ανταγωνιστικός και απαιτητικός και ζόρικος. Για μένα ο Κώστας ως δημοσιογράφος είναι παράδειγμα σε πολλά γιατί έχει μεγάλη εμπειρία στην τηλεόραση και ο Παναγιώτης και η Εβελίνα είναι πολύτιμοι σύμμαχοι και πίσω από τις κάμερες και την ώρα της εκπομπής.

Οι γυναίκες στο «Καλύτερα δε γίνεται»

Απέφευγα την τηλεόραση σαν τηλεθεατής ίσως γιατί δεν προλάβαινα, ασχολούμενη με τα έντυπα. Επιπλέον έχω μεγάλη αγάπη στο θέατρο και τον κινηματογράφο οπότε ο ελεύθερος χρόνος μου συνδυαζόταν με αυτά, γιατί μου ήταν και απαραίτητα παράλληλα στη δουλειά μου. Στην καραντίνα ήρθαμε λίγο πιο κοντά αλλά και πάλι στο επίπεδο των ταινιών, όχι τόσο των εκπομπών ψυχαγωγίας. Ήξερα όμως ότι οι απαιτήσεις από τις γυναίκες στην ψυχαγωγία εξαντλούνται σε αυτό που λέμε «τυπικα προσόντα», που έχουν κυρίως να κάνουν με την εμφάνιση.

Με χαροποιεί όχι μόνο το ότι είμαστε αρκετές οι γυναίκες σε αυτή την εκπομπή, γιατί αγαπώ τις γυναίκες και πιστεύω ότι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη και πολλά να προσφέρουν σε όλους τους χώρους, αλλά κυρίως επειδή οι γυναίκες που είμαστε σε αυτή την εκπομπή δεν επιλεγήκαμε με βάση τα «τυπικά προσόντα».

Δεν επιλεχθήκαμε για να είμαστε απλά δύο ωραίες παρουσίες που πλαισιώνουν ένα πάνελ. Επιλεχθήκαμε για να φέρει η κάθε μία το στίγμα της, την ποιότητά της, τα ενδιαφέροντά της.

Εγώ που είμαι η κάπως πιο «σοβαρή» της παρέας να έρθω με τη σοβαρότητά μου, η Εβελίνα να φέρει το χιούμορ της και το ακομπλεξάριστο προφίλ της, να δοκιμαστούμε δηλαδή και σε αυτά που μας αρέσουν ως προσωπικότητες όχι μόνο σε αυτά που η τηλεόραση ζητάει από εμάς. Αυτό μου δίνει χαρά και ελπίδα γενικότερα για τη θέση και των γυναικών στην τηλεόραση.

Δεν έχω το άγχος ότι θα μου βάλουν την ταμπέλα της «ωραίας ξανθιάς» γιατί από την πρώτη μέρα δεν πάτησα στην εμφάνιση για να βρεθώ στην εκπομπή. Ήξερα ότι θα έχω μία παρουσία που βασίζεται σε αυτά που ξέρω για τον χώρο της δημοσιογραφίας, της ψυχαγωγίας και του lifestyle. Πάτησα στην εμπειρία μου. Αν δεν τα είχα και ήταν η πρώτη μου δουλειά ίσως το φοβόμουν. Ποτέ όμως δεν ήμουν άτομο που λειτουργεί έτσι, ούτε άκουγα αμέτρητα κοπλιμέντα για την εμφάνισή μου, ούτε είχα μεγαλώσει έτσι. Πάντα η οικογένεια μου μού υπενθύμιζε από που προέρχομαι, τι έχω σπουδάσει για να πατάω πάνω σε αυτά.

Κεφάλαιο «Σεξισμός»

Δεν έχω βιώσει τόσο τον σεξισμό στη δουλειά μου. Ή υπήρξα τυχερή ή επειδή ακριβώς υπηρετώ την ψυχαγωγία και το lifestyle τόσα χρόνια, οι γυναίκες ήταν πάντα περισσότερες. Επίσης τα τελευταία 10 χρόνια στο ΟΚ! είμαστε η ίδια ακριβώς ομάδα πολύ δεμένων γυναικών και αγοριών. Μου δόθηκαν ευκαιρίες. Το γεγονός ότι έγινα για παράδειγμα αρχισυντάκτρια στα 30 μου, δεν ήταν κάτι που το κυνήγησα, ήταν καθαρά αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης που μου έδειξε ο Νίκος Γεωργιάδης. Οπότε δεν το αισθάνθηκα στη δουλειά.

Το έχω αισθανθεί βέβαια σε πάρα πολλά σημεία της υπόλοιπης ζωής μου. Το γεγονός για παράδειγμα, ότι είμαι μια γυναίκα που της αρέσει να βγαίνει σε μπαρ και να πίνει μια μπύρα με την παρέα της, ήταν κάτι που πολλοί έχουν αντιμετωπίσει με απορία ή με σνομπισμό.

Το γεγονός ότι ποτέ δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κανέναν επίσης είχε συνέπειες στο πώς με αντιμετωπίζει το άλλο φύλο σε προσωπικό επίπεδο. Δεν χώρεσα ποτέ στο καλούπι της «κλασικής γυναίκας» που θέλουν να την προστατέψουν.

Δυστυχώς όμως, τον σεξισμό τον έχω βιώσει και από γυναίκες. Τελευταίο παράδειγμα ήταν όταν μοιράστηκα μια εμπειρία συναισθηματική στο “Thank You Next” στο Facebook. Περιέγραψα πώς είχα ένα φλερτ με έναν άνθρωπο για περίπου 10 μέρες, πήγαμε στην Επίδαυρο να δούμε μια παράσταση μαζί και στη δεκάλεπτη διαδρομή μας που ακολούθησε καθώς πηγαίναμε για φαγητό, επειδή δεν του έδωσα κατευθείαν τα τσιγάρα που μου ζητούσε όσο οδηγούσε, γιατί ήμουν συνεπαρμένη από αυτό που είχα δει και είχα τον νου μου να του δώσω και οδηγίες, έφτασε μέσα σε δευτερόλεπτα να μου πει «Ρε μα@@@@ σου είπα να μου δώσεις τα τσιγάρα μου».

Το μοιράστηκα όχι τόσο για να βρω συμμάχους στο γυναικείο φύλο, κάτι που -κακώς- πίστευα αυτονόητο, αλλά πιστεύοντας ότι θα έδινε ορμή σε αρκετές να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε μια τέτοια προσβολή, μικρή, μπροστά σε μεγάλες που έχουν υποστεί σε σχέσεις άλλες γυναίκες. Ξαφνιάστηκα γιατί το 90% των γυναικών όχι μόνο νευρίασε μαζί μου, αλλά δικαιολόγησε την συμπεριφορά του ανθρώπου που εγώ είχα «σύρει» στην Επίδαυρο, πιστεύοντας ότι όχι μόνο έπρεπε να του δώσω τα τσιγάρα του αλλά και την ψυχή μου ολόκληρη. Και όπως είπαν, καλά μου έκανε, έπρεπε να με αφήσει στον δρόμο. Αυτό ήταν πολύ θλιβερό.

Τα σχόλια στα social media: Η «ξινή» και η «τηλεοπτικιά»

Τελικά ναι με επηρεάζουν τα σχόλια στα socia media. Έλεγα πριν ξεκινήσω στην τηλεόραση ότι δεν θα κοιτάζω τα σχόλια για να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Έτσι κι αλλιώς στα περιοδικά ποτέ δεν ήξερα ποιος με διαβάζει και τι σκέφτεται εκείνη την ώρα. Δεν είχαμε αυτή την επαφή με τους αναγνώστες. Δεν είχε τύχει και κανένας να μου πει «Τι βλακεία ήταν η συνέντευξη ή η ερώτηση που έκανες».

Παρόλα αυτά, στην πρώτη εκπομπή έκανα το λάθος και κοίταξα. Τα πρώτα σχόλια μιλούσαν για την «ξινή» παρουσία μου στην ομάδα, για το ξανθό μαλλί μου που δεν με καθιστά «τηλεοπτικιά» από μόνο του και διάφορα τέτοια. Σταδιακά άλλαξαν αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που μου έχουν πει ότι με είχαν παρεξηγήσει. Σταμάτησα όμως και να τα κοιτάζω γιατί με επηρεάζουν και γιατί βλέπω ότι καμιά φορά μου βγαίνει να θέλω να απαντήσω. Κι αν όχι για το ξανθό μαλλί που αυτό έχω, δεν αλλάζει, τότε για την ευκολία με την οποία οι άνθρωποι κρίνουν.

Το είχα ζήσει έτσι κι αλλιώς αυτό, το πόσο εύκολα κρίνουν οι άνθρωποι, με φίλους και φίλες, με στενά μου πρόσωπα, που μπορεί να με είχαν κρίνει πολύ αυστηρά μόνο και μόνο επειδή είμαι πολύ ενεργή στα social media. Με έχουν ρωτήσει αν παριστάνω την influencer, μου έχουν πει ότι ίσως έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα που ασχολούμαι τόσο πολύ. Ήμουν, λοιπόν, κάπως προετοιμασμένη για όλο αυτό. Όσο για τη δραστηριότητά μου στα social media, θέλω να δω το “Social Dilemma” και ίσως στην επόμενη κουβέντα μας να έχω αλλάξει στάση απέναντι σε αυτά.

Ναταλία Αργυράκη, πότε λες «Καλύτερα δε γίνεται»;

Το λέω καταρχάς κάθε πρωί που ξυπνάω και είμαι αρτιμελής και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά. Αλλά πέρα από αυτό που είναι γενικότερη στάση ζωής μου, το να είμαι ευγνώμων και αισιόδοξη για όσα έχω, το λέω και κάθε φορά που αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου και με κάνω εγώ περήφανη για κάτι. Δηλαδή τις προάλλες που δοκίμασα να κάνω τα ακροβατικά στα 35 μου, μετά από 20 χρόνια που απείχα από οποιαδήποτε επαφή έστω με την ενόργανη γυμναστική, και τα κατάφερα, αισθάνθηκα πολύ καλά. Ένιωσα ότι ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις οτιδήποτε, να δοκιμαστείς σε κάτι άλλο, να δεις τα όριά σου και να θυμηθείς τι ονειρευόσουν ως παιδί. Οπότε εκείνη τη στιγμή το είπα: «Καλύτερα δε γίνεται»”.

Info: Καλύτερα δε γίνεται, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 13.50 στον Alpha.