Ναταλία Δραγούμη, γιατί τα θες όλα έντονα στη ζωή σου;

Το ίδιο απολάμβανε και τη διαδικασία της φωτογράφισης. Μία φωτογράφιση που μας έκανε να χάσουμε την αίσθηση του χρόνου, που μάς έκανε να νιώσουμε ότι γυρίζαμε στα δημιουργικά 90s που και για εκείνη ήταν η «πιο δημιουργική εποχή», όπως θα πει.

«Αν μου πεις ποια θεωρώ πιο δημιουργική εποχή από τότε που ζω θα έλεγα τα 90s», λέει η Ναταλία Δραγούμη κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης.

«Έχουν μία αισθητική που μου αρέσει πάρα πολύ και ξαναγυρνάει κι ευτυχώς φεύγουμε από αυτή την αισθητική των 80s με την οποία υποφέρω. Θεωρώ ότι είναι η τελευταία δεκαετία που έγιναν πολλά εμπνευσμένα πράγματα, τώρα γίνονται πιο λίγα. Ακόμα και οι μουσικές ήταν λιγότερο εμπορικές γιατί μπορούσαν να γίνουν πιο εναλλακτικά πράγματα. Μετά όλο γύρισε σε ένα άγχος του χρήματος και σταμάτησαν όλα να έχουν αυτό το εναλλακτικό που υπήρχε στα 90s. Εμένα εκείνη ήταν η εποχή που άνθισα και μου αρέσει όλος αυτό το ρίσκο που υπήρχε στην τέχνη, το οποίο βρίσκω ότι έχει χαθεί λίγο», σημειώνει.

Για την τέχνη, αλλά και τη ζωή της, θα μιλήσουμε και μαζί με αφορμή την παράσταση 8 γυναίκες. Μία παράσταση που μιλά για τον εγκλωβισμό, την ενοχή. Μία παράσταση ξεκάθαρα γυναικεία υπόθεση αφού σε αυτήν η Ναταλία Δραγούμη συνεργάζεται με τις Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου και Μαρίνα Ψάλτη.

Η Ναταλία Δραγούμη είναι μία ηθοποιός με μία πορεία γεμάτη διαφορετικά πράγματα και μία ζωή γεμάτη έντονες εμπειρίες. Μητέρα δύο παιδιών, της 18 ετών Κλειούς και του 16 ετών Φίλιππου, που απέκτησε με τον σύζυγό της Έντι Ρόμπερτς, μας μιλά για την ελευθερία με την οποία μεγάλωσε, την σχέση της με τα παιδιά της, τον εγωκεντρισμό των ηθοποιών, τις ενοχές και όλα όσα την κάνουν να μην εγκλωβίζεται πουθενά.

– Ναταλια Δραγούμη, τι σε έκανε να πεις «ναι» στην παράσταση 8 γυναίκες;

Καταρχάς είπα το «ναι» στον Πέτρο Ζούλια και θα του λέω πάντα «ναι». Είναι ένας φίλος και συνεργάτης με τον οποίο καταλαβαινόμαστε, μου αρέσουν πολύ αυτά που μου ζητάει να κάνω κι αισθάνομαι ότι με πάει ένα βήμα παραπέρα κάθε φορά. Είναι ζητούμενο αυτό για μένα στη δουλειά μου.

– Πώς είναι να συνεργάζεσαι με όλες αυτές τις γυναίκες;

Μία χαρά. Είναι γυναικεία υπόθεση. Ξέρεις οι γυναίκες έχουν μία «συνενοχή» και μία επικοινωνία, που όταν είναι καλή μπορεί να γίνει και πολύ ουσιαστική. Τα πάμε μία χαρά, και γελάμε, και θα πιούμε και το ποτάκι μας, γινόμαστε δυάδες, τριάδες, κι όλα συμβαίνουν με μεγάλη σκηνική επικοινωνία και νομίζω ότι έχουμε πολύ καλό κλίμα.

– Φαίνεται ωραία συγκυρία σε μία χρονιά που είχε και το #Metoo, να μπορείς να είσαι σε έναν θίασο που αποτελεί γυναικεία υπόθεση.

Ναι, είναι οι γυναίκες εν δράσει. Πάντα είναι η χρονιά της γυναίκας, κάθε χρονιά, απλώς θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα οι γυναίκες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Ανοίγει ο δρόμος για να πάρουν οι γυναίκες τα πράγματα στα χέρια τους. Φυσικά δεν θεωρώ ότι πρέπει να βάζουμε τον άνδρα ως εχθρό.

Θεωρώ ότι ο άνδρας και η γυναίκα μαζί αν έχουν μία πολύ καλή επικοινωνία είναι η καλύτερη ομάδα. Ο άνδρας χρειάζεται το μυαλό μίας γυναίκας και η γυναίκα το μυαλό ενός άνδρα.

– Νομίζω ότι το επιχείρημα και για όσους πιστεύουμε πραγματικά στην ισότητα είναι αυτό, πως δεν πάει δηλαδή κανείς να καταργήσει κανέναν.

Αυτό ναι. Το ζητούμενο είναι η ισότητα, όχι να καταπατήσει το ένα φύλο το άλλο. Η επικοινωνία, η συνεργασία και η εκτίμηση του ενός προς τον άλλο είναι ο στόχος. Ούτε οι γυναίκες να υποτιμούν τον άνδρα, ούτε ο άνδρας να υποτιμά τις γυναίκες.

– Μιας και το έργο πρακτικά και μεταφορικά μιλά για έναν εγκλωβισμό ήθελα να σε ρωτήσω, αν έχεις νιώσει ποτέ εγκλωβισμένη στη ζωή σου.

Όχι, είμαι από αυτούς που όταν νιώσω εγκλωβισμένη μου είναι επιτακτική ανάγκη να φύγω. Οπότε το έχω νιώσει μόνο σε ασανσέρ.

– Ή στην καραντίνα;

Όχι εκεί δεν ένιωσα εγκλωβισμένη καθόλου. Φοβισμένη ένιωσα από όλο αυτό, αλλά εγκλωβισμένη καθόλου. Το ότι μπορούσα να βγω από το σπίτι μου με τα πόδια και να είναι άδειοι οι δρόμοι και να υπάρχουν μόνο ποδήλατα και γάτες στον δρόμο, αυτό δεν είναι εγκλωβισμός. Το ότι ξαφνικά όλοι οι δρόμοι έγιναν για πεζούς, είναι το αντίθετο του εγκλωβισμού. Και μιας και φύση της δουλειάς μου είναι να βγαίνω συνέχεια από το σπίτι, το να κάτσω για λίγους μήνες μέσα στο σπίτι ήταν χαρά μου. Μέσα εννοώ να μην έχω κοινωνική ζωή.

Από εκεί και πέρα είχα έναν φόβο του αγνώστου, που με πονούσε και τον αισθανόμουν να ακουμπάει στο στήθος μου. Κι επίσης εκείνη την εποχή ακριβώς στην πρώτη καραντίνα, έχασα και τον σκύλο μου. Αυτός ήταν ένας πόνος πολύ δυνατός που σε συνδυασμό με όλο αυτό έκανε αυτή την εποχή πολύ έντονη για μένα.

– Τι είναι αυτό που μπορεί να σου προκαλέσει εγκλωβισμό μέχρι σήμερα;

Το να είμαι με ανθρώπους που δεν περνάω καλά. Θα μπορούσα να νιώσω εγκλωβισμό κι από μοναξιά. Μου αρέσει η συντροφικότητα πάρα πολύ και δεν το λέω μόνο για τη συντροφικότητα σε ένα ζευγάρι. Μου αρέσει να έχεις κολλητή. Να έχεις ανθρώπους με τους οποίους συμβαδίζεις για μία εποχή στη ζωή σου που είσαι τελείως ο εαυτός σου και συνέχεια μαζί. Το «πάμε σαν τους Χιώτες» μου αρέσει. Αρκεί να είναι με ανθρώπους με τους οποίους περνάω καλά, αλλιώς θα νιώσω εγκλωβισμό, ναι.

– Έχω την αίσθηση ότι αυτό χαρακτηρίζει και την πορεία σου. Ξεκίνησες από το Εθνικό, μετά με πρωτοποριακά έργα στο Αμόρε, μετά και τηλεόραση. Δεν σε «εγκλώβιζαν» οι ταμπέλες ποιοτικό κι εμπορικό;

Όχι. Εγώ από τότε που ξεκίνησα, που υπήρχε πάρα πολύ έντονα αυτός ο διαχωρισμός ποιοτικού και εμπορικού, ήθελα να τα γεφυρώσω. Τώρα είναι πιο συνηθισμένο, τότε ήταν πολύ δύσκολο κι αισθανόμουν ότι έκανα συνέχεια μία προσπάθεια να τα γεφυρώσω. Εκ των υστέρων, δεν ξέρω αν ήταν καλό ή κακό που προσπαθούσα και προσπαθώ ακόμα αυτό. Αναρωτιέμαι αν τελικά είναι καλό να ανήκεις κάπου. Δεν είμαι σίγουρη, το εξετάζω.

Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή κακό και ίσως δεν ξέρω τελικά και που ανήκω, ψυχικά, πνευματικά. Με ενοχλεί λίγο αυτός ο διαχωρισμός, ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να περάσεις τα σύνορα για να πας από το ένα στο άλλο.

– Πλέον, όπως είπες, είναι πιο δυσδιάκριτα τέτοια σύνορα.

Τότε υπήρχαν μεγάλα σύνορα, με έλεγχο διαβατηρίου μεγάλο. Για κάποιο λόγο δεν βίωσα κάποια δυσκολία. Ήρθε όλο φυσιολογικό με αλλαγές και στη ζωή μου κάπως. Απλώς δεν ξέρω κατά πόσο όταν περνάς από το ένα στο άλλο υπάρχει γυρισμός.

– Έσπαγες στερεότυπα χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Αυτή η πάλη μέσα μου υπήρχε κι όχι μόνο επαγγελματικά. Πήγαινα από το ένα στο άλλο με μία ευκολία, και στον τρόπο διασκέδασης και στη συμπεριφορά μου και στα ενδιαφέροντά μου. Ίσως δεν είχα μία φαινομενική, εκ πρώτης όψεως συνέπεια προς ένα πράγμα.

– Ήταν ο τρόπος που μεγάλωσες αυτός που σε ωθούσε προς τα εκεί;

Γενικά αισθάνομαι ότι μεγάλωσα ελεύθερη. Καθόλου καταπιεσμένη. Ξεκίνησα με πολύ ανοιχτά φτερά και με ορμή. Είχα μία ορμή. Η οποία, δυστυχώς, όταν κάνεις παιδιά, σου φεύγει λίγο. Την ήθελα λίγο παραπάνω. Μπαίνουν φόβοι μέσα μετά, μπαίνει το καθωσπρέπει, το γεγονός ότι έχεις ευθύνες σαν μαμά. Δεν μπορείς να είσαι τόσο ελεύθερη.

– Αυτή την ελευθερία προσπάθησες να το μεταδώσεις στα δικά σου τα παιδιά;

Νομίζω όχι. Εγώ είμαι πολύ πιο «από πάνω» στα παιδιά μου απ’ ό,τι ήταν οι γονείς μου σε εμένα. Τότε υπήρχε μία ανεμελιά της εποχής που δεν ήταν τόσο φοβισμένοι οι γονείς. Με άφηναν να λείπω με το ποδήλατό μου και τα πατίνια μου με τις ώρες από το σπίτι. Και πήγαινα παντού με ένα πατίνι. Τώρα στη σκέψη ότι θα αφήσω το παιδί μου με ένα πατίνι στους δρόμους της πόλης, σοκάρομαι. Μου είχαν εμπιστοσύνη, μου είχαν δώσει μία παιδεία ασυναίσθητα και με άφηναν κι έλειπα και σκέψου δεν είχαμε και τηλέφωνα τότε. Σκέψου με άφηναν να πηγαίνω στο εξωτερικό μόνη μου από 17 χρονών. Με φιλοξενούσαν οικογενειακοί φίλοι, αλλά στους δρόμους ήμουν μόνη μου. Τώρα που έγινε η κόρη μου 18 ετών και πήγε στο εξωτερικό ήμουν κάθε λίγο στο τηλέφωνο να τη ρωτήσω που είναι και πώς περνάει.

– Ίσως είναι και οι εμπειρίες, που έχεις βιώσει όταν ήσουν μικρή, όπως η παρενόχληση για την οποία είχες μιλήσει, που σε έσπρωξαν αντίθετα.

Όχι, είναι οι εποχές. Εγώ αυτό που έχω κάνει στα παιδιά μου, νομίζω ότι είναι ότι τους έχω ανοίξει τα μάτια να ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν κάτι. Αυτά που με φοβίζουν εμένα δηλαδή. Αλλά δεν τους απαγορεύω να κάνουν πράγματα. Αυτό είναι βασικό. Τα αφήνω και να βγαίνουν και να ταξιδεύουν, απλά εγώ είμαι λίγο πάνω από το τηλέφωνο. Εγώ τραβάω ζόρι. Με έχουν κι αυτά στο μυαλό τους, ενώ εγώ τους ξεχνούσα τους γονείς μου.

– Την εποχή που μίλησες εσύ πρώτη φορά για τη σεξουαλική παρενόχληση δεν υπήρχε όλο αυτό το κλίμα που υπάρχει τώρα στην κοινωνία, σωστά;

Όχι ήταν πριν από αρκετό καιρό, σε μία συνέντευξη σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και μάλιστα το είχα ξεχάσει κιόλας. Με ρώτησε ο δημοσιογράφος αν μου έχει συμβεί κάτι και το θυμήθηκα. Το θεώρησα σημαντικό να μιλήσω για να αποτρέψω το να συμβεί σε άλλα παιδιά, σε όσους ήταν τότε παιδιά.

Δεν θεώρησα ποτέ ότι μπορεί να κατακριθώ από κάποιον που μίλησα και δεν έγινε κιόλας κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα αυτά τα πράγματα πρέπει να τα πεις για να κάνεις καλό, για παραδείγματα.

Ούτε είχα φανταστεί ότι θα γίνει τόση αναπαραγωγή τότε. Και μάλιστα είχα κάπως πειραχτεί γιατί δεν έγραφαν ότι αυτό έγινε πριν από πολλά χρόνια. Όπως κι όταν είχα πει ότι με είχαν δείρει στο Παρίσι.

– Άλλο περιστατικό κι αυτό. Νιώθω καμιά φορά ψάχνοντας το όνομα «Ναταλία Δραγούμη» στη Google, ότι έχεις ζήσει πολλές ζωές μαζί. Το αισθάνεσαι ποτέ αυτό;

Όταν ήμουν μικρή είχα άγνοια κινδύνου. Ήμουν σαν γατάκι που περνούσε τον δρόμο χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Έκανα πολλά πράγματα έτσι, που τώρα κοιτώντας το παρελθόν λέω “μα τι έκανα; Σκέψου να το έκανε αυτό ο γιος μου ή η κόρη μου;”. Έκανα πολλά ριψοκίνδυνα πράγματα, αλλά τα έκανα από χαρά της ζωής. Δεν τα έκανα ούτε από αυτοκαταστροφή ούτε έψαχνα να βγω από κάποιο αδιέξοδο. Ήταν η προσέγγισή μου απέναντι στη ζωή θετική.

– Ενοχές, που είναι ένα ακόμα θέμα της παράστασης, έχεις νιώσει ποτέ απέναντι στον εαυτό σου;

Απέναντι στον εαυτό μου; Νόμιζα ότι θα μου πεις απέναντι στους άλλους κι ετοιμαζόμουν να πω συνέχεια πριν τελειώσεις. (γέλια). Όταν αρχίσω να έχω ενοχές απέναντι στον εαυτό μου θα σταματήσω να έχω ενοχές απέναντι στους άλλους.

– Θες να είναι όλοι ευχαριστημένοι, γι’ αυτό έχεις ενοχές απέναντι στους άλλους;

Ναι κι είναι από τα στοιχεία που λίγο με ενοχλούν. Δουλεύω με τον εαυτό μου γενικά κι έχω εντοπίσει πράγματα που θέλω να αποτινάξω. Χωρίς να λέω ότι δεν έχω υπάρξει εγωίστρια φυσικά. Πολύ συχνά είμαι εγωίστρια, νομίζω το έχει λίγο και το επάγγελμά μας αυτό σε πάει λίγο προς τα εκεί μόνο και μόνο το ότι ασχολείσαι με το μέσα σου συνέχεια, το ότι ασχολείσαι με τον ψυχισμό σου, γιατί αυτό είναι ένα κομμάτι του αντικειμένου της δουλειάς σου, σε κάνει καμία φορά να είσαι κάπως εγωκεντρικός.

– Έχεις πέσει στην παγίδα του εγωκεντρισμού ανά περιόδους στη ζωή σου;

Αν ρωτήσεις τον άνδρα μου θα σου πει ναι. (γέλια)

– Έχεις πει για εκείνον ότι η σχέση σας αντέχει στον χρόνο επειδή ξεκίνησε από έναν μεγάλο έρωτα. Είναι αυτό το «μυστικό»;

Ναι ξεκίνησε από κάτι πάρα πολύ δυνατό και θεωρώ ότι είναι σαν μια υποδομή, καθότι είναι και αρχιτέκτονας. Έχουν μπει δυνατά θεμέλια, δηλαδή ήταν τόσο έντονο αυτό που πάντα ανατρέχεις εκεί.

– Έπαιξε σημαντικό ρόλο ότι δεν ήταν στον ίδιο χώρο;

Όχι, νομίζω ό χαρακτήρας του έπαιξε ρόλο και το ότι ήρθε στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή. Δηλαδή αν ήταν ο ίδιος και ήταν ηθοποιός δεν θα έλεγα «όχι είναι ηθοποιός». Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να είσαι με ηθοποιό, γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ και δεν ξέρω πώς θα ήταν. Αλλά υπάρχουν πολλά παραδείγματα ηθοποιών που έχουν γίνει ζευγάρια κι έχουν κάνει οικογένεια κι αντέχουν στον χρόνο και χαίρομαι πολύ. Γενικά το να είσαι σε μία σχέση που αντέχει στον χρόνο το θεωρώ δύσκολο κι επίτευγμα και χαίρομαι.

Κάθε σχέση θέλει δουλειά, αλλά από την άλλη, θέλει και πολύ μεγάλο κουράγιο να διαλύσεις μία σχέση και μία οικογένεια. Κι αυτό το θαυμάζω. Αν εγώ δεν ήμουν ευχαριστημένη στη σχέση μου θα έφευγα, με τίποτα δεν θα συμβιβαζόμουν με τα παιδιά.

Θέλω να υπάρχει κάτι έντονο και στη ζωή μου, είμαι έτσι γενικά. Ψάχνω τις έντονες γεύσεις, θέλω να έχω έντονες αναμνήσεις κι έντονες σχέσεις, μου αρέσει η έντονη μουσική κι ο έντονος χορός.

– Η σχέση με τα παιδιά σου είναι η πιο έντονη στη ζωή σου;

Ναι. Όσο μεγαλώνεις είναι ωραία που είσαι ενήλικας με ενήλικα κι είναι ώραιο αυτό το κομμάτι που κάνεις παρέα μαζί τους, μιλάς, συζητάς. Πρέπει να ακούς τους νέους, είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό και δεν το λέω μόνο για τα παιδιά μου, αλλά το παρατηρώ και με τους νέους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι συχνά στο θέατρο. Έχουν πραγματικά πολύ ώριμη ματιά οι νέοι και τα παιδιά μου.

Από την άλλη ποτέ δεν ησυχάζεις με τα παιδιά, κάθε ηλικία έχει τις δυσκολίες της, αλλά νομίζω όταν είναι ενήλικα είναι ακόμα πιο δύσκολα, έχεις διαφορετικές αγωνίες. Γενικά όταν έχεις παιδιά, η αγωνία σου δεν τελειώνει.

– Όχι απλά γίνεται διαφορετική.

Ναι. Αναπολώ τις φάσεις που όλα ήταν στο χέρι μου κι ήταν 4, 5 ή 6 χρονών και νομίζεις ότι έχεις μεγαλύτερο έλεγχο. Αλλά ξέρεις τι συνειδητοποιείς όταν ενηλικιώνονται τα παιδιά σου; Δύο πράγματα πολύ σημαντικά. Πρώτον ότι τώρα μπαίνει σε εφαρμογή η δουλειά ή η μη δουλειά που έκανες τόσα χρόνια, για το πώς θα πορευτούν στη ζωή τους. Εκεί πια δεν μπορείς να επέμβεις, ό,τι δούλεψες, δούλεψες. Το δεύτερο σημαντικό είναι ότι αντιλαμβάνεσαι το πώς διαμορφώνεται η σχέση με τον άντρα σου. Φεύγει από τη μέση όλο αυτό το μεγάλο κομμάτι των παιδιών, βρίσκεστε περισσότερο χρόνο οι δυο σας στο σπίτι και βλέπεις λίγο πώς έχουν τα πράγματα από εδώ και πέρα. Όπως αλλάζει τη σχέση ο ερχομός των παιδιών, έτσι συμβαίνει κι όταν ενηλικιώνονται. Μιλώ για τις ουσιαστικές σχέσεις, αυτές που ξεκίνησαν από έρωτα.

– Είχες πει ότι την τελευταία φορά που είχες κάποια γυμνή σκηνή είχες προετοιμάσει τα παιδιά σου κι εκείνα αντέδρασαν με αδιαφορία. Εκεί συνειδητοποίησες ότι μεγάλωσαν;

Όχι δεν ήταν ότι κατάλαβα ότι τότε μεγάλωσαν, ήταν ανακουφιστικό που κατάλαβα ότι δεν είχαν αυτό το «τι θα πει ο κόσμος». Επίσης κατάλαβα τότε ότι τα νέα παιδιά δεν βλέπουν τηλεόραση γιατί η αντίδρασή τους ήταν «Σιγά ρε μαμά και ποιος θα το δει;» (γέλια). Η τηλεόραση πάντως δεν πέθανε αντίθετα έχει γνωρίσει άνθιση και κυρίως γνωρίζουν άνθιση οι πλατφόρμες. Το μέλλον των ηθοποιών του Hollywood είναι οι πλατφόρμες.

– Δεν θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω, με την υπόθεση του Στάθη Παναγιωτόπουλου στην επικαιρότητα, και για το θέμα των καρέ από γυμνές σου σκηνές που είχαν χρησιμοποιηθεί ως δέλεαρ για site με σκληρή πορνογραφία στο παρελθόν. Ήταν σοκ για εσένα;

Ήταν σοκ. Αλλά ευτυχώς είμασταν πολλές. Καταρχάς το να σκέφτεσαι ότι ένας άνθρωπος έβγαλε χρήματα από όλο αυτό, γιατί το Internet ήταν τότε διαφορετικό και χρησιμοποιούσε τις φωτογραφίες μας σαν «βιτρίνα» για site με σκληρό πορνό, ήταν κάτι που με θύμωσε πάρα πολύ. Είναι ένα ζήτημα που κρύβει από πίσω ένα μεγάλο θέμα με τα δικαιώματα των ηθοποιών, το γεγονός ότι δεν σου ανήκει η εικόνα σου. Θυμάμαι ότι τότε γύριζα μία σκηνή και απαιτούσα να μην είναι κανείς μέσα, μόνο ο σκηνοθέτης και η μακιγιέζ, από φόβο να μην υπάρξει φωτογραφικό υλικό. Και παρόλο που με είχαν διαβεβαιώσει ότι δεν θα υπήρχε φωτογράφος, δόθηκαν από την παραγωγή κάποια καρέ από γυμνή σκηνή σε μία εβδομαδιαία φυλλάδα. Είχα πάει να δω τους Άγαμους Θύτες και μου είπε ένας συνάδελφος «το είδες αυτό το περιοδικό; Έχει γυμνές φωτογραφίες σου». Έτρεξα και το πήρα και μόλις το είδα έπαθα σοκ. Το βίωσα σαν προδοσία. Κι εμένα ήταν κάτι επαγγελματικό, πόσο μάλλον να σε προδίδει ο άνθρωπός σου, όπως έγινε σε αυτή την περίπτωση. Είναι αηδιαστικό.

Γενικά έχω μεγάλο θέμα με την προδοσία σε όλα τα επίπεδα, ίσως επειδή εγώ εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, είμαι ανοιχτή και άρα εκτεθειμένη σε αυτό.

– Δικαιωθήκατε εσείς μέσα από τη διαδικασία που ακολουθήσατε;

Είναι δύο οι υποθέσεις οι δικές μας από τη μία δικαιωθήκαμε, στην άλλη νομίζω εκκρεμούν ακόμα κάποιες δίκες. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τιμωρηθεί. Οι υποθέσεις αφορούν πάρα πολλές γυναίκες. Κι όλο αυτό έγινε και κινήθηκε χάρη στον Διόνυσο την οργάνωση που προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα των ηθοποιών, και τον Ρήγα Αξελλό.

– Καμία φορά όχι απλά 8, αλλά όλες οι γυναίκες «κατηγορούνται» από την κοινωνία. Εσύ ένιωσες ποτέ να κατηγορείσαι μόνο και μόνο επειδή ήσουν γυναίκα;

Δεν έχω νιώσει να κατηγορούμαι ποτέ επειδή είμαι γυναίκα, ίσα ίσα ένιωθα σεβασμό επειδή ήμουν δυναμική. Με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, αν έρθουν και δουν την παράσταση π.χ. κι έχουν κάτι να πουν. Έχει σημασία το πόσο σε ρίχνει ή όχι η γνώμη των άλλων. Και πόσο ορίζει ή όχι τις επιλογές σου βεβαίως. Ας πούμε τότε που ήμουν στο Αμόρε, το οποίο ανέβαζε πολύ πρωτοποριακές παραστάσεις υπήρχαν κριτικές που έλεγαν ότι οι σκηνοθεσίες χρησιμοποιούσαν πολύ τη σεξουαλικότητά μας. Δεν με ένοιαζε γιατί ήταν τόσο όμορφο αυτό που γινόταν εκεί.

Όταν είσαι κάπου και περνάς ωραία και είσαι σίγουρος γι’ αυτό που κάνεις, θα σε πειράξει για κάποιες ώρες και μετά θα το ξεπεράσεις.

Info: Η Ναταλία Δραγούμη πρωταγωνιστεί στην παράσταση 8 γυναίκες στο θέατρο Αλίκη, Κάθε Τετάρτη, Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00 και Σάββατο στις 18:00 & 21:00

*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Lighthouse Hotel Athens.